[Mickey Rosenthal]

#2 look

Miała strasznego kaca po wczorajszej imprezie. Ledwo co zwlekła się z łóżka, chociaż może lepiej byłoby to nazwać łagodnym sturlaniem się, a później doczołganiem do szafki z aspiryną. Czy to nie tak, że do tej pory jej ciało powinno się już przyzwyczaić do tych kolosalnych jednostek alkoholu jakie przyjmowała? Jeżeli nie, to czy można ciało wymienić na lepszy model? Nie? Szkoda. Mickey co prawda uważała, że wygląda dość ładnie, ale kto by nie chciał być bardzo smukłą blondyną z zajebistym wcięciem w talii i nogami do nieba. Za sex bombę się na pewno Rosenthal nie uważała, chociaż w łóżku była zajebista i akurat tego była pewna. Nie ma się co oszukiwać, miała dziewczyna trochę doświadczenia.
Wiedziała jednak, że nie może dać się pokonać i musi spróbować się ogarnąć, by iść do siostry i zobaczyć, czy wszystko z nią w porządku. Martwiła się o nią, nawet jeżeli nie do końca potrafiła to zademonstrować. Uczucia nie były jej mocną stronę i to już od dłuższego czasu. Emocje.. to co innego, ale z nimi miała poważny problem. Czasem nie umiała nad nimi zapanować i albo wybuchała płaczem, który szybko zmieniał się w przerażający śmiech, albo wpadała w furię, która często kończyła się melancholią. Jej życie nie było proste, ale przynajmniej nikt do niej nie strzelał... jeszcze.
Po drodze do siostry udało jej się zwinąć z warzywniaka całkiem niezłego ananasa także nie wpadnie do niej z pustymi rękami. To się nazywa dobre wychowanie. Całe szczęście nie musiała się prosić o otwieranie drzwi, bo miała swój własny klucz i dzięki temu szybko wparowała do mieszkania siostry głosząc dobrą nowinę o swoim przybyciu. - Jestem ja, za chwile będzie pierwsza gwiazdka i trzej królowie - powiedziała wchodząc do środka i rozglądając się po mieszkaniu żeby znaleźć siostrę. W końcu ją dorwała w salonie. - Dzień dobry, jak się dziś czuje nasza dzielna pacjentka? - zapytała podchodząc nieco bliżej dziewczyny i uśmiechnęła się do niej bardzo szeroko. - Patrz co mam, wygląda dobrze nie? - pochwaliła się swoją zdobyczą, nikt nie musiał wiedzieć, ze kradzioną.

[Astrid Rosenthal]

#1

Astrid ostatnio przez większość dni czuła się tak, jakby miała kaca, cały czas. Najgorzej było kiedy obudziła się w szpitalu, po operacji czuła się fatalnie. Gardło suche jak wiór, mózg działający na bardzo, bardzo spowolnionych obrotach, przez ilość leków, jakie w nią pakowano. Niby powinna być wdzięczna, bo lepsze to niż odczuwanie bólu po postrzale, ale nie mogła unieść głowy, ani za bardzo się ruszyć. W jednym uchu jej piszczało i nie chciało przestać, a jak działanie leków słabło, pojawiał się ból. I niby minął już miesiąc, mogła już normalnie chodzić, nawet sama była w stanie się umyć i sobą zajmować, poranki i tak były straszne. Jej rana jeszcze się nie zagoiła, wciąż musiała chodzić na regularne wizyty do lekarza i wciąż czekała, aż jej słuch w pełni do niej wróci. Musiało tak być, nie mogło być inaczej, po prostu nie. Wciąż nie mogła się tez zbyt mocno schylać, nie mogła wykonywać gwałtownych ruchów, nie mogła zbyt długo stać, ani nosić ciężarów, więc potrzebowała pomocy. Sytuacja z jej narzeczonym była... trudna, więc pozwoliła swojej siostrze się sobą zaopiekować. Kto wie, może to wyjdzie jej na dobre? Kiedy siostra przyszła, leżała z półprzymkniętymi oczami na kanapie, z jakimś głupim serialem puszczonym na laptopie. Nie lubiła być bezczynna, ale od momentu postrzału strasznie szybko się męczyła i... no nie była idiotką, wiedziała doskonale, że musi się wykurować. Podniosła się ostrożnie do siadu i uśmiechnęła delikatnie.
- Cześć... w takim razie kim jesteś w tym równaniu? - zapytała, bo nigdy nie była specjalnie religijna i nie wiedziała co było przed gwiazdą i królami. Oby nie jakaś ciężarna, czy bobas, no na takie żarty zdecydowanie było zbyt wcześnie.
Westchnęła na jej kolejne pytania. - Jak gówno, czyli... bez zmian - przyznała, krzywiąc się. A potem z konsternacją spojrzała na trzymany przez siostrę owoc... - Tak... wygląda dobrze. Mam zamówić chińszczyznę, żeby ananas był na deser, czy to Twój nowy przyjaciel i nie wolno go zjadać? - zapytała, bo przecież nigdy nie wiesz.

[Mickey Rosenthal]

- Jak to kim? Pieprzonym Jezusem... jeszcze nie potrafię zmieniać wody w wino, ale nad tym pracuje - powiedziała z powagą. - Do wody na razie nie wchodzę, ale może niedługo się po niej przejdę - dodała jeszcze wzruszając ramionami. Gdyby miała takie zdolności to na bank, by jej trauma z dzieciństwa nagle minęła. Może powinna się rozejrzeć w sieci za jakimś samozwańczym mesjaszem skoro inne środki pomocy nie przynosiły oczekiwanych rezultatów. Może to jedyne rozwiązanie. - Ugh, no trochę już zaczynasz śmierdzieć - rzuciła żartobliwie pokazując młodszej siostrze język. - To chyba nic dziwnego, że tak się czujesz... w końcu postrzelili Cię w głowę, dobrze że jest tam aż tak pusto, to nie zrobiło większych szkód - dodała, bo nie mogła tak po prostu powiedzieć, że się o nią martwiła, chociaż to było bardziej niż logiczne. Co prawda nie dzieliła ich wielka różnica wieku, ale i tak była jej małą, młodszą siostrzyczką, która bardzo wiele dla niej znaczyła.
- Nawet jakby był miłością mojego życia to musiałybyśmy go zjeść... szybko się zepsuje, jak oni wszyscy - westchnęła wywracając oczami i tak miała tu na myśli rzeczywiście wszystkie jej związki, które prędzej czy później szlak trafiał. Zazwyczaj to ona była w tym głównym winowajcą. - Ty sobie siedź, ja zadzwonię, chcesz to co zawsze? - zapytała wyciągając telefon z kieszeni i zaczęła szukać w nim odpowiedniego numeru. - Widziałaś się w ogóle z matką? - Nie wiedziała co słychać u tej kobiety, niby nie miała z nią żadnej spiny, ale jednak odkąd się wyprowadziła z domu, nie za bardzo chciała tam wracać. Szczególnie, że mama często robiła przytyki do stylu życia swojej starszej córki.

[Astrid Rosenthal]

Zmarszczyła brwi, przyglądając jej się bardzo uważnie, przez kilka chwil.
- No wiesz... w tamtej chwili jego jedyne super moce ograniczały się do prehistorycznych pampersów... - przypomniała jej, z nieco krzywym uśmiechem. Musiała wybrać jakiś późniejszy etap, kiedy był już na tyle duży, że taką butelkę z winem by w ogóle uniósł. Chociaż nie no, miał jedną supermoc, wychodził bezboleśnie z macicy przecież, ale nie wiem czy Chelle by się takie umiejętności w życiu przydały... - Jak chcesz, to mogę z tobą iść... nad jakąś wodę - dodała, już poważniejąc i starając się brzmieć delikatnie. Wiedziała, że siostra przeżyła traumę i nigdy nie naciskała na nią w żaden sposób, żeby ją przełamała. Chociaż lada moment będzie mogła jej dać namiary na psychiatrę, który może w tym pomóc, heh.
- Ej, bez takich. Wiesz że jeszcze przez dobry miesiąc nie mogę umyć głowy jak normalny człowiek, nawet jeśli śmierdzę, nie możesz mi tego jeszcze wypominać - przypomniała jej z udawaną, groźną miną. Pewnie to Michelle pomagała jej przy pierwszych próbach kąpieli od wypadku, kiedy ledwo mogła podnieść głowę. Może i miała dużo szczęścia i mogło być o wiele gorzej, ale nie umniejszało to ilości bólu i stresu, jaki przeszła. Jej mózg też krwawił, a to nic przyjemnego i zawsze było niebezpieczne. - Jesteś wredna - dodała, z westchnieniem, bo nie miała siły na lepsze riposty. Dlatego Chelle może być pewna, że jeszcze długo będzie u siostry sprzątać w ramach siostrzanej pomocy, heh. I zapomniałam o jej psie, ale Koda się pewnie kręciła gdzieś koło nich, szczególnie ożywiona, kiedy Astrid wspomniała o jedzeniu.
- ohooo, a skąd ta frustracja? Ktoś ci złamał serce między moją jedną drzemką, a drugą? - zapytała, poprawiając koc, którym była przykryta. - Tak chce, to co zawsze - przytaknęła, a potem wzruszyła delikatnie ramionami. - Nie... właściwie to... nie wie o postrzale - zmarszczyła brwi. UPS, no zapomniało jej się, okej? Jej relacje z matką było trochę skomplikowane.

[Mickey Rosenthal]

- Coooo... fuj, typ mógł robić najbardziej śmierdzące gówna na świecie, a i tak po urodzeniu dostał pierdolone złoto - o kadzidle i tym trzecim to nie wspominała, bo nie wiedziała po co, by jej teraz to miało być. Chociaż jeżeli mieszkali w stajni, a gościu rzeczywiście walił okropne kupy, to kadzidło mogło być zbawienne. Mickey wolałaby jednak dostać tylko złoto, najlepiej całą masę. - Nie, na razie nie, ale dzięki - już jej wystarczyło kontaktu z wodą po tym jak Avery ją prawie doprowadził do łez włażąc z nią do morza. Nigdy chyba na nikogo się tak nie darła i gdyby nie fakt, że była zbyt przerażona żeby samej wejść do wody, to by go tam utopiła. Po wypadku Astrid, blondynka już i tak zapisała się na terapię, żeby coś w swoim życiu spróbować zmienić. Nie przynosiło to zbyt wielkich efektów, ale warto próbować. Może, coś się akurat w jej psychice przestawi i będzie grzeczną, miłą i w stu procentach taktowną dziewczyną.
- Spryskam Cię odświeżaczem i pojeździmy Cię przewietrzyć, postoisz trochę na wietrze to nieco zapachy się zniwelują - rzuciła śmiejąc się oczywiście z siostrzyczki i to może chamsko, ale zaraz później szeroko się do niej uśmiechnęła i nawet podeszła do rudzielca i cmoknęła ją w czoło. Co, by nie było, że taka zła z niej siostra. - Yep, cała ja - zaśmiała się, bo cóż tutaj Astrid miała rację i nie było się co z tym kłócić.
- Złamał co? - zapytała głupkowato mrużąc nieco oczy. - Nikt mi nic nie złamał - żeby poczuć coś smutnego w związku z brakiem jakiejś relacji, musiałoby jej najpierw na tej relacji zależeć, a to chyba się w historii Rosenthal jeszcze nie zdarzyło. - Powinnaś jej powiedzieć, niech ma coś z życia - Mickey nie miała z matką dobrych kontaktów już od dawna. Ile można było słuchać, że śmierć ojca była jej winą? No długo się tak żyć nie da i Mics się cieszyła, że udało jej się od tego uciec. W końcu też znalazła ten numer telefonu i zadzwoniła do restauracji zamawiając im jedzonko.

[Astrid Rosenthal]

Astrid delikatnie wzruszyła ramionami na jej słowa. Nie była osobą wierzącą, nie wiedziała czy faktycznie kiedyś był jakiś Jezus, ale... no jeśli tak, to nie skończył zbyt przyjemnie. I ja nie wiem, czy on te złota i kadzidła w ogóle widział, czy zniknęły, jak pieniądze z komunii, hehe. Nigdy nie czytałam Biblii aż tak dokładnie, więc nie sprawdzałam, ale pewnie wykorzystali dary jego rodzice.
- Zrobiłaś dziwną minę. Wszystko okej? - zapytała, zmartwiona trochę. Może i nie były najbliższym rodzeństwem na świecie, ale trochę jednak Michelle znała i jej miny... a może po prostu to jej zmysł policjanta się teraz odzywał i wyczuwał, że coś jest na rzeczy? Nie zamierzała się nad tym zastanawiać, bo zbyt wiele intensywnego myślenia, doprowadzało ją do bólu głowy.
- Jesteś okropna - podsumowała słowa siostry, bo tak, właśnie tak było. A potem wywróciła oczami i westchnęła - lepiej zmień mi opatrunek, ostatnim razem wyrwałam sobie kilka włosów... - zmarszczyła brwi i wstała, żeby przynieść świeży opatrunek z kuchni. Nie zawsze umiała dobrze wycelować żeby zakryć bliznę. A włosy i tak miała tam podgolone, nie chciała więcej tracić.
- Ale najpierw umyj ręce - dodała, zanim podała jej zestaw i uśmiechnęła się lekko. Nie chciała mieć przy ranie psich włosów, no jednak fu, a nie było to jeszcze w stu procentach zagojone. Nie miała też już szwów, tylko te takie śmieszne, ściągające paski.
- No ty mi powiedz co - upomniała się, siadając wygodnie, tak żeby Chelle mogła się zająć jej głową. A potem westchnęła cicho - Nie wiem, zacznie świrować, że nic jej nie powiedziałam, że mam niebezpieczny zawód, że powinnam to zmienić na... kasę w sklepie, czy coś - wywróciła oczami. Nie chciała otwierać tej puszki pandory.

[Mickey Rosenthal]

- Nie zrobiłam, to mój naturalny wyraz twarzy - powiedziała i zmarszczyła czoło. Nic jej nie było, nic się nie stało, najwyżej siostra ją będzie musiała zamknąć za morderstwo z premedytacją na facecie, który chciał ją wrzucić do wody. Zdarza się w najlepszych rodzinach! Zresztą, były teraz istotniejsze problemy niż te związane z Mickey i jej fobią. Jednym z nich był rozwalony łeb Astrid, nad którym się teraz powinny tutaj skupić. - Taka już rola starszej siostry - rzuciła uśmiechając się do rudej wesoło. Tak to już było z rodzeństwem, że czasem trzeba było sobie trochę podokuczać nie? - Ugh.. no dobra, mam nadzieję, że dam rade, ale wiesz, że nie jestem pielęgniarką? - zapytała, bo może po tym urazie głowy Astrid zapomniała o tym. Miała nadzieję, że nie i, że zdawała sobie sprawę z tego, że Micks zdolności manualnych to za bardzo nie posiadała.
- Serio? Nie wpadłabym na to - mruknęła ironicznie i poszła do łazienki żeby przygotować swoje dłonie na ten ważny chirurgiczny zabieg jaki miała przeprowadzić. Później wróciła do siostry gotowa do pracy. Najpierw ściągnęła z głowy siostry stary opatrunek i odłożyła go gdzieś w bezpieczne miejsce tak żeby jej pies się tym bardziej nie zainteresował, później zaczęła przemywać ta jej ranę lekko się krzywiąc, bo no to jednak trochę fujka. - Nie mam za bardzo serca żeby je łamać - wytłumaczyła o co jej chodziło, bo no Mickey nie przywiązywała się do ludzi, nie miała żadnych wymagań względem swoich towarzyszy ziemskiej niedoli, więc ciężko było ją rozczarować na tyle żeby było jej smutno. Można było ją natomiast zdenerwować i to całkiem szybko. - Może powinnaś, patrz do czego to zaprowadziło tatę - no i Mickey. Gdyby ojciec pracował na kasie to nie miałby depresji po śmierci swojego partnera, nie biłby mamy, ona nie chciałaby rozwodu, a Mickey nie wylądowałaby w wodzie topiąc się. Udało jej się w końcu umyć jej ranę, później ją lekko wytarła i nakleiła nowy opatrunek. - Proszę bardzo, polecam swoje usługi na przyszłość - mruknęła z uśmiechem i w tej samej chwili odezwał się dzwonek w drzwiach świadczący o tym, że jedzenie już przybyło.

[Astrid Rosenthal]

- Niee, do naturalnego brakuje trochę... no weź, mocniej zmarszcz te brwi... jeszcze musisz się skrzywić tak, żeby zęby było widać - pouczyła ją, paskudnie się z niej nabijając, z niewinnym uśmiechem. W sumie jeszcze niedawno w ogóle nie mogła się śmiać, bo napięta skóra na szyciu bolała... więc to był dobry znak, że powoli, małymi kroczkami zmierza w stronę zdrowienia. Dlatego miała trochę czasu na problemy siostry. Zwłaszcza siostry, która naprawdę jej bardzo pomagała w tym czasie.
- Słyszałam że najlepsze starsze siostry wyczesują psiaki swoich sióstr, które kończą zrzucać zimowe futerko i zmieniać je na letnie.... - zauważyła, unosząc z rozbawieniem brwi. W sumie cóż, jej mieszkanie nie było w tym momencie najpiękniejsze, ani najczystsze, bo nie miała siły na sprzątanie, a nie chciała wyzyskiwać innych. Jakoś przetrwa.
- W tym momencie mi nie zaszkodzisz - zapewniła ją, bo rana była w dobrym stanie, jeszcze trochę i nie będzie musiała jej w ogóle zasłaniać. Już powoli zaczynała smarować ją tymi maściami na szybsze gojenie się.
- Ehe ehe - odpowiedziała, bo dobrze wiedziała, kiedy siostra coś kręciła. Nauczyła się w dzieciństwie, jak zjadała jej słodkości sprzed nosa, heh. A potem siedziała grzecznie, żeby nie przeszkadzać w tym delikatnym zabiegu.
- Chelle, przestań - poprosiła ją, wzdychając cicho. - Nie jestem taka jak ojciec i nigdy nie będę - przypomniała jej, przygryzając zaraz potem wargę. - A na kasie też można dostać postrzał, jak przyjdą cię okraść... albo jakiś świr po prostu wejdzie i zacznie strzelać bez powodu - dodała, bo żyli w Ameryce, niestety przemoc z udziałem broni była codziennością.
- Dzięki - odpowiedziała, jak opatrunek został zmieniony i wzięła śmieci, żeby je wyrzucić, kiedy Michelle poszła otworzyć drzwi. Przyniosła też szklanki i coś do picia.
- Okej, to jaką historią chcesz mi dzisiaj umilić dzień? - zapytała, kiedy siostra wróciła z jedzeniem i usiadła, sięgając po pierwsze pudełko i patyczki. Jej życie ostatnio było strasznie nudne, bo jednak L4 to L4...

[Mickey Rosenthal]

- Ech, to się już nazywa wykorzystywanie - westchnęła, no ale nie potrafiła jej przecież odmówić, szczególnie, gdy była w takiej, a nie innej sytuacji. - Gdzie masz ten grzebień do czesania? - zapytała, bo jak już skończy z Astrid to może się zająć jej psem. - Chyba, że na mnie zacznie warczeć, wtedy będziesz musiała radzić sobie sama - bo nie chciała być narażona na utratę ręki, wtedy obie byłyby niepełnosprawne w pewien sposób i byłby poważny problem, a tych lepiej sobie nie dodawać. Mickey miała ich jak za wiele ostatnio. Lepiej byłoby żeby sobie ich nie dodawać.
- Nie wierć sie tak i nie jojcz - westchnęła, bo jednak nie chciała na razie jej mówić o swoich wodnych ekscesach z Averym, bo wtedy, by się niepotrzebnie zdenerwowała, w sensie Mickey, na samo wspomnienie tego wieczoru. Zdenerwował ją wtedy niesamowicie i jak na razie wolała o tym zapomnieć, tak jak o wielu innych kłótniach, które między nimi wyszły w ciągu ostatnich kilku miesięcy.
- Jasne, że nie jesteś - powiedziała, bo przecież ojciec też był super miły do czasu jego wielkiego załamania po śmierci kumpla. - Ale co jak kiedyś będziesz? - dodała nieco ciszej i westchnęła chwilę później. To były ciężkie tematy. - Po prostu się o Ciebie martwię, wiesz o tym - to nie była żadna nowość. Gdyby miała wskazać jakąkolwiek osobę, o którą rzeczywiście się martwiła i, której się względnie słuchała, to rzeczywiście była jej siostra.
- Hmm nic wielkiego się w sumie nie działo, jak mam być szczera - powiedziała otwierając pudełko z jedzeniem i usiadła obok siostry. - Nie byłam nawet w kinie ostatnio - no oprócz imprezek to nic się nie działo, a chyba o ciągłym piciu to jej siostra słuchać nie chciała. Dobrze wiedziała jak zazwyczaj Micks spędza wieczory.

[Astrid Rosenthal]

A Astrid uśmiechnęła się do niej z rozbawieniem - myślałam, że płacę ci jedzeniem na wynos i zawartością lodówki - wyjaśniła, a potem przechyliła głowę lekko w bok. Potem pewnie jeszcze jakoś jej to wynagrodzi, ale nie zdecydowała jeszcze w jakiś sposób. Może coś jej kupi do przyczepy, jakiś piekarnik na pizzę, czy minipiekarnik.... albo toster po prostu... albo blender. No coś na pewno wymyśli, chociaż zanim się nie doleczy, myślenie może jej iść trochę wolniej. Bo wszystko robiła w zwolnionym tempie....
- Pierwsza szuflada komody - wyjaśniła, nie dodając, że to cała szczotka jest, bo jednaj jej pies tracił sporo włosów. - Jeśli zaczniesz od pogłaskania jej, to nie będzie warczeć... no, chyba że zaczniesz jej wyrywać włosy albo wsadzisz szczotkę w oko - uniosła delikatnie brwi - wierz lub nie, ale nie każdy lubi takie pieszczoty - dodała, z figlarnym uśmieszkiem. Niby są różne fetysze, ale pies to jednak pies, ma chyba więcej zębów od człowieka, więc lepiej go nie denerwować bez powodu. A Astrid nie chciała ryzykować, że zacznie przez sierść kichać, no i że takie kiwanie w przód i w tył skończy się omdleniem. Ale póki co trzeba było sie zająć jej głową.
- Przecież nic nie robię - mruknęła pod nosem, ale bardziej dla samej potrzeby mruknięcia czegokolwiek. I powstrzymała się od wywrócenia oczami, co było bardzo trudne. Łatwe za to było odczytywanie, ze siostra jej czegoś nie mówi, ale jak wiadomo, nie jest w stanie jej zmusić do mówienia. Była wychowanym polcijantem.
- To najwyżej też się utopię - rzuciła idiotycznie, ale nie rozumiała czemu Michelle się jej teraz uczepiła. - Martwisz się, więc stwierdzasz że na pewno się w niego zmienię, tak? - zapytała, trochę ostro, ale to nie było przyjemne porównanie. Astrid dołączyła do policji, żeby zrobić to wszystko lepiej... i żeby pomagać ludziom. I trochę słabo było się dowiedzieć, że własna siostra w nią nie wierzy.
- Ehe, a na czym? - zapytała, wciąż trochę zła za wcześniejsze słowa siostry. I ta złość jej pewnie szybko nie minie...

[Mickey Rosenthal]

- To ja Ci przyniosłam ananasa - powiedziała uśmiechając się do siostry i pokazała jej język. Nie było z Mickey tak łatwo nie? Oczywiście niczego też od siostry nie oczekiwała w zamian za pomoc, robiła to bezinteresownie i nawet, by jej nie przeszło przez głowę, by od Astrid cokolwiek brać. Gdyby była obcą osobą to może... chociaż nie, wtedy, by się wypięła, bo niestety ale starsza Rosenthal z natury nie należała do osób opiekuńczych, pomocnych czy społecznie przydatnych, wręcz przeciwnie... od osób potrzebujących wolała się trzymać z daleka, bo na pewno wypaliłaby jakąś głupotą. Wolała się troszczyć o siebie i swoją rodzinę, bo przez lata nauczyła się, że na nikogo poza sobą i siostrą, liczyć nie może. - Powinnam się o Ciebie martwić? Lubisz jak Ci ludzie coś wsadzają w oko? To się może leczy... - zażartowała sobie szukając w komodzie szczotki dla psa. Miała nadzieję, że suczka nie będzie chciała jej zrobić krzywdy, bo inaczej jej ulubionym niedźwiadkiem pozostanie Koda z bajki.
- Będziesz mnie też chciała zabrać ze sobą? - zapytała nieco zdenerwowana, bo jednak tutaj trochę Astrid przesadziła wiedząc jakie problemy przez to ma Mickey, a trauma ciągnie się za nią do tej pory. - Martwię się, że możesz to zrobić, nie mówię, że na pewno zrobisz - westchnęła, bo przecież chodziło w tym wszystkim o to, że nie chciała, aby w życiu Astrid coś zjebało się tak mocno jak w życiu ich ojca. Po tym co się im przytrafiło nie było niczym dziwnym, że Mickey nie miała zbytnio zaufania do zawodu policjanta i nigdy się z tym nie kryła. Na dodatek często dziwiła się dlaczego Astrid poszła w ślady ich durnego ojca. Dla Mickey policja przede wszystkim kojarzyła się z cierpieniem i zniszczonym dzieciństwem, a teraz jeszcze z siostra, która mogła stracić życie w pracy.
- No właśnie na niczym - powiedziała, bo przecież mówiła, że nawet w kinie nie była żeby jej opowiedzieć coś ciekawego. - A co z Twoim ukochanym życiowym amantem? - zapytała, bo na ciężkie tematy też siostry musiały porozmawiać, a Mickey miała dziwnie złe odczucia związane z narzeczonym Astrid.

[Astrid Rosenthal]

Uniosła brwi i zaśmiała się cicho - okej, chcesz spróbować czy jest smaczny? - zapytała, bo skoro siostra już go przyniosła to przecież jasne, mogą go zjeść. Jako przystawkę albo jako deser, skoro obiad był już w drodze. Taki prawdziwy ananas był o wiele lepszy niż te wszystkie z puszki, fefe. Co jest dziwne, bo przecież brzoskwinie są całkiem spoko i smaczne, ale ananas mehh.
Astrid też nie planowała siostrze płacić, ani nic z tych rzeczy, ale może wpadnie na inny pomysł, jak się jej odwdzięczyć. No i wiadomo, Michelle zawsze mogła na nią liczyć, jeśli coś by sie jej działo ze zdrowiem, czy z przyczepą. Reed nie była jej fanką, nigdy nie wiadomo, czy się nie zawali jej na głowę, a na Florydzie są przecież huragany. Mają nawet swoją stronkę na wikipedii, co nie, prestiż.
Z racji swojej pracy, Astrid by generalnie pomogła innym ludziom w potrzebie, ale na pewno pomoc Chelle byłaby z... no większym przekonaniem, zaangażowaniem i sercem, okej.
- Naah, wsadzać nie, ale pomiziać, podrapać, czemu nie - wywróciła oczami, zgrywając się oczywiście, bo jednak fujka, zdecydowanie nie lubiła mieć niczego w oko. Najgorzej jak gdzieś tam wpadnie rzęsa i człowieka uwiera, ale tak ciężko ją wyjąć! I zawsze potem oko boli, od pocierania...
- Przestań - fuknęła gniewnie. Nie do tego zmierzała, nie to chciała powiedzieć. W ogóle nie chciała poruszać tego tematu, ani myśleć o ojcu. - Jeśli jest mi pisane ześwirowanie, jak ojciec, to chyba nie da się przed tym uciec w żaden sposób - podsumowała, wznosząc oczy ku niebu. Naprawdę źle się czuła, wiedząc że siostra widzi w niej tyle podobieństw do ojca. To nie był komplement.
- Myślałam że była jakaś fajna premiera i jest ci smutno, że przegapiłaś. Jak ten nowy film Tarantino. Widziałaś wszystkie? - zapytała, z zaciekawieniem, bo czemu nie, wolała rozmawiać o tym, niż o ich przeszłości i ojcu. I o swoim narzeczonym. - Nie za bardzo rozmawiamy - odpowiedziała tylko, na jej kolejne słowa. - Potrzebował czasu, więc mu go daje - dodała, z westchnieniem, już trochę łagodniej.