Karty postaciRelacjeMessengerKalendarzeInstagram
a
Awatar użytkownika
Trenował balet, a jest mistrzem w gimnastyce artystycznej. Urodzony w Mongolii, ale to mateczka Rosja go wychowała. Uciekając przed demonami przeszłości ukrywa się przed światem.
23
180

Post

Timur Batkhuyag

Minął niespełna tydzień od chwili kiedy Erden przyleciał do stanów. Jeśli w wynajmowanym przez trenera mieszkanku w Rosji czuł się źle, to co można powiedzieć o tym co czuł w pustym apartamencie brata w obcym kraju na zupełnie obcym kontynencie? Brat wybył na większe zakupy, a sam Erden kolejny dzień planował spędzić w łóżku udając przed całym światem, że nie istnieje. Co prawda próbował się zmobilizować i gotować, starał się zwiedzić nowe lokum i jakoś zaaklimatyzować, ale... no właśnie. Czemu wszystko traci lekko na wartości kiedy pojawia się to cholerne słowo? Lot był jednym z najgorszych rzeczy, które go ostatnio spotkały... choć nie... pobicie było gorsze. Można było jednak podróż ustawić na spokojnie w pierwszej dziesiątce zdarzeń, które źle wpłynęły na psychikę młodego sportowca. Potrzebował nawet leków na uspokojenie bo samo przebywanie na lotnisku wywoływało u niego silny atak paniki. Uspokoił się, tak sam z siebie, dopiero w chwili kiedy znaleźli się w apartamencie. Brak większej ilości osób wokół niego, do tego uspokajający głos brata, kojąco wpłynęły na chłopaka. Zasnął by obudzić się w środku nocy... koszmary... ból, który nie powinien się pojawić. Skulony pod kołdrą nie mógł ponownie zasnąć. Czuł się jakby jego świat rozpadł się na tysiące kawałków, a on sam nie potrafi ich poskładać. Nic zupełnie do siebie nie pasowało. To było straszne.
Próbował mobilizować się, wstawać rano i ćwiczyć, starał się jeść mimo że nie odczuwał zupełnie apetytu czy głodu. Zmuszał się do picia wody i soków. Wiedział, że nie może sobie szkodzić... tylko czemu jego podświadomość wciąż walczyła z nim? Najbezpieczniej czuł się w łóżku pod kołdrą, wtulony w pluszowego króliczka, którego kupił w sumie sam sobie parę lat wstecz. W Rosji jego prawie cały czas zajmowały treningi i zawody, wyjazdy na zawody... jednak kiedy zostawał sam na sam z myślami, a jego ciało nie było wystarczająco zmęczone, by padł, z coraz większą siłą odzywała się samotność chłopaka. Wiedział, że ma kochających rodziców, dziadków i brata... ale... ale przecież nie może ich zawieźć. Nie może zadzwonić i powiedzieć, że chce na stałe wrócić do domu. Chce mieć bliskie osoby przy sobie, a kariera sportowca coraz bardziej mu ciąży. Jak jeszcze była babcia było o wiele lepiej, ale potem kobieta uznała, że chce wrócić do domu... przecież wnuczek sobie poradzi. Jest już dużym chłopcem, a ona jest coraz słabsza. Rozumiał ją. Nie zatrzymywał. Czułby się jak egoistyczny skurwiel prosząc ją, by została. Chciał, by myślała też o sobie, swoim zdrowiu i samopoczuciu. I tak bardzo wiele dla niego zrobiła. Mając niespełna szesnaście lat został sam w Rosji. Sam zdany na swoich trenerów. Do domu wracał jedynie na święta... ale czyż miał prawo żalić się? Miał być przecież silny. Miał być wsparciem. Miał okazać wdzięczność i szacunek, a nie egoistyczne zachcianki! Wracał do domu z nostalgią, opuszczał go zawsze z łzami, którym nie pozwalał popłynąć... przynajmniej do chwili kiedy zostawał sam na sam ze sobą. Wiedział, że tak być powinno. Starał się radzić sobie samemu. Zawsze sam... Króliczek, które kupił stał się więc czymś więcej niż pluszak. Był jedyną "istotą", do której mógł się przytulić kiedy noc przynosiła smutek i nostalgię... Kiedy sen przynosił wspomnienia o domu i rodzinie...
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Kot
a
Awatar użytkownika
Gubi samego siebie, wcielając się w kolejne teatralne role. Spełnia się w życiu zawodowym, a prywatnie dziwaczeje z samotności. Obecnie skupiony na pomaganiu młodszemu bratu.
27
184

Post

#1

Pierwsze dni spędzone w towarzystwie brata nie należały do najłatwiejszych doświadczeń w życiu Timura. Mógł doskonale zdawać sobie sprawę ze stanu psychicznego Erdena, z jego traumatycznego doświadczenia z pobiciem, ba, mógł nawet wdać się w długą rozmowę z psychiatrą, który przepisał mu środki uspokajające na czas długiego i męczącego lotu z Rosji na Florydę, niemniej zderzenie z rzeczywistością okazało się nadzwyczaj smutnym, a zarazem trudnym do zniesienia doświadczeniem dla młodego aktora. Spodziewał się, że nie będzie łatwo, lecz nie myślał, iż ujrzy kiedykolwiek swojego brata w takim stanie, tak zniszczonego, złamanego, zamkniętego w emocjonalnej klatce bólu i nieszczęścia. To nie był ten młody chłopak, którego pamiętał z przeszłości, z tych rzadkich, ubogich we wspólny czas spotkań w wakacje, w okresach świątecznych czy innych przerwach, kiedy mogli przez parę chwil nacieszyć się swym towarzystwem w otoczeniu rodziny, w znajomym domu, w którym od dzieciństwa tak niewiele się zmieniało. Te same meble o ciepłych barwach, gdzieniegdzie nadgryzione ryską czasu, te same kanapy i zabielone ściany. Tylko oni coraz starsi, poważniejsi... inni, a może wciąż noszący w sercach odrobinę dziecięcej potrzeby bliskości z rodziną?
Człowiek, którego odebrał z lotniska, jedynie z wyglądu przypominał jego młodszego brata. Jakby z tamtego Erdena, pogodniejszego, bardziej rozmownego i dumnego ze swych sportowych osiągnięć pozostała jedynie cielesna powłoka, z podmienionym wnętrzem. Kiedy to się stało, jak mogło się tak zmienić? Właściwie... och, Timur miał setki, tysiące okazji do przegapienia niepokojących przemian, które odbywały się w duszy młodszego brata. Od niemal dekady przebywał poza Mongolią, a jego odwiedziny w rodzinnych stronach ograniczały się do parutygodniowych wypadów, kiedy w Ułan Bator panowała przyjemna wiosna lub błotnistą mazią rysowała się na szosach ponura jesień. Nie mógł pozwolić sobie na długi pobyt u rodziny z powodów zawodowych i wizowych - a to bardzo ograniczało spotkania z bratem. Czasem udało im się spędzić kilka dni razem, w kolejnym roku mijali się podczas podróży do rodziców... byli sobie znacznie dalsi niż Timur w dzieciństwie sądził, że mogą się sobie stać. Tyle lat im umknęło! Tak wiele złego musiało się wydarzyć u jego małego braciszka, tak brutalnie osamotnionego w wielkiej, nieprzyjaznej Rosji!
Wrócił z zakupów objuczony torbami niczym tragarz, z trudem docierając na docelowe piętro i donosząc wszystkie reklamówki do drzwi swojego apartamentu. Nie dzwonił do brata, by poprosić go o pomoc w przeniesieniu zakupów z samochodu do mieszkania, nie sądził bowiem, iż to zmotywuje go do wychylenia nosa choćby na najbliższy korytarz klatki schodowej. Niemniej nie przyszło mu do głowy na to narzekać, Erden wydawał się szalenie zagubiony i wystraszony nawet w spokojnym mieszkaniu - absolutnie nie nadawał się do wyciągania go na zewnątrz! Zresztą zawsze robił duże zapasy produktów pierwszej potrzeby, od żywnościowych po higieniczne, by nie kursować zbyt często do marketów w pobliskim większym mieście. Tak było mu wygodniej.
- Wróciłem! - rzucił od progu, gdy przeciągnął do przedpokoju ostatnie torby, po brzegi wypchane zakupami. - Byłem w Cape Coral, zrobiłem duże zakupy! Pomożesz mi to wszystko wypakować?
Na spacery czy jakiekolwiek inne aktywności poza drzwiami apartamentu było za wcześnie, lecz Timur nie chciał pozostawiać brata samego sobie, zamkniętego w jego pokoju z komputerem i setkami czarnych myśli. Próbował choć odrobinkę angażować go w życie domowe, choćby takim drobiazgiem jak wspólne przeniesienie zakupów do kuchni i wypchanie nimi lodówki. To już coś, prawda?

Erden Batkhuyag
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Zulasia#8796
a
Awatar użytkownika
Trenował balet, a jest mistrzem w gimnastyce artystycznej. Urodzony w Mongolii, ale to mateczka Rosja go wychowała. Uciekając przed demonami przeszłości ukrywa się przed światem.
23
180

Post

Timur Batkhuyag

Ciężko by było nie usłyszeć brata będąc w tym samym mieszkaniu, do tego nie mając nawet zamkniętych drzwi pokoju. Nie słuchał niczego, by właśnie nie przegapić momentu powrotu Timura. Słysząc więc jego prośbę odłożył króliczka na łóżko i poszedł dość szybko do brata. Nie chciał przecież by czekał zbyt długo. Powinien pomagać mu, powinien być silny, również psychicznie... a nadal czuł się jak małe dziecko, które boi się dosłownie wszystkiego. Czasami nawet bał się ciemności, a może to tylko przez nowe miejsce? Miał nadzieję, że z czasem się uspokoi na tyle by pewniej poruszać się po apartamencie brata. Nie chciał przecież być jeszcze większym problemem niż już był. Ech... brat miał prawo do swego życia, normalności, którą budował w stanach... a tu nagle zwala mu się na głowę młodszy brat z masą problemów. Choć o dziwo to właśnie do brata odważył się napisać, tylko jego prosić o pomoc. To była w pewnym sensie dla niego łatwiejsze niż do rodziców. Miał dziwne wrażenie, że jakby im się zwalił na głowę, to miałby o wiele większe wyrzuty sumienia niż teraz. Powinni żyć i cieszyć się życiem, w końcu mają dwóch dorosłych synów. To on się powinien nimi opiekować już, a nie na odwrót. Szczególnie powinien wspierać dziadków... a co z tego wyszło? Był wrakiem samego siebie, który podchodząc do brata wyglądał jak mały chłopiec, który w dosłownie każdej chwili mógłby się rozpłakać.
-Oczywiście. Pomogę. - podniósł dwie największe torby i zaniósł je do kuchni, by powoli zacząć wykładać zawartość zastanawiając się gdzie powinien ułożyć poszczególne rzeczy. Jeśli brat zechce by resztę też porozkładał, to zrobi to bez cienia jakiegoś sprzeciwu czy marudzenia. Chciał pomagać, bardzo chciał okazać się kimś na kogo można liczyć. Ech... Czemu takie proste i oczywiste rzeczy czasami są takie trudne?
-Wspominałem ci, że mam kolegę z internetu? Mógłbym kiedyś... jak nie będę się bał, zaprosić do nas Daniela na obiad? - nie był pewien nawet czy ma prawo spraszać znajomych do apartamentu brata, a jeśli to problem? A jeśli brat się zdenerwuje? Nie chciał tego! Zdecydowanie! To tylko kolega i tak właśnie widział Daniela. Sympatyczny, z specyficznym poczuciem humoru, ale nadal tylko kolega. W sumie nawet nie był pewien czy może opowiadać bratu o głupich żartach kolegi! Dwuznaczności tego typu i odniesienia do bycia innej orientacji niż hetero... a jeśli bratu takie coś się nie spodobałoby? Może podzielał zdanie Rosjan? Może też uważał, że bycie bi czy homo jest chorobą, czy też zboczeniem na równi z pedofilią? Nie wiedział, a tak bardzo bał się, że brat go znienawidzi. Nie chciał go tracić... bo czyż wraz z nim też nie zraniłby rodziców i dziadków? Czy wszyscy by nie popatrzyli na niego jak na zło niekoniecznie im potrzebne? Za każdym razem kiedy w przeszłości zastanawiał się czy na pewno jest hetero miał wizję, że wszyscy bliscy go zostawiają, nazywają od najgorszych i zostaje sam... zupełnie sam... ostatnio takie myśli sprawiły, że miał napad paniki i potem koszmary w nocy. NIE. Nie ma opcji. Nie może powiedzieć bratu o swoich wątpliwościach! Cholera jasna, ale czemu one ogólnie są? Czemu nie może być jak brat? Czemu nie może być normalny? Czemu się właśnie taki urodził i prawdopodobnie zawiedzie wszystkich bliskich... ech... a może to przejdzie? Może trzeba poczekać na odpowiednią kobietę? Taką, którą pokocha? Takie jebnięcie, które spowoduje, że wszystkie wątpliwości znikną? Tak! To by było idealne! Byłby taki jak brat, a rodzice też by się ucieszyli, że w końcu kogoś ma! Więc może wystarczy poczekać na ten moment! Idealną osobą! Perfekcyjną chwilę w życiu.
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Kot
a
Awatar użytkownika
Gubi samego siebie, wcielając się w kolejne teatralne role. Spełnia się w życiu zawodowym, a prywatnie dziwaczeje z samotności. Obecnie skupiony na pomaganiu młodszemu bratu.
27
184

Post

Tak, Timur miał w Stanach Zjednoczonych swoje życie, swoją normalność, swoje sprawy... i swoją samotność, która chwytała go w lodowate szpony smutku za każdym razem, gdy po próbach czy występach wracał z Miami do pustego domu. Cztery ściany, wiecznie takie same, szare i bez życia przytłaczały go poczuciem beznadziejnej samotności przy każdym takim powrocie z czasu spędzonego między ludźmi. Nie zaliczał się do osób szalenie społecznych, potrzebował spokoju i oddechu po dłuższym kontakcie z grupą ludzi, ale paradoksalnie nie lubił być sam. Puste mieszkanie, w którym nikt na niego nie czekał, dobijało i nie pozwalało zapomnieć o samotności. Nie czuł, że Erden jest dla niego jakimkolwiek obciążeniem. Pojawienie się brata w mieszkaniu, tak nagłe i nieplanowane, wywróciło spokojne życie Timura do góry nogami. Dopiero uczyli się mieszkać razem, poznawali swoje przyzwyczajenia, sposób bycia, godziny funkcjonowania... wszystko było nowe, przynosiło zaciekawienie, ale zarazem pewien bagaż obaw - czy dogadają się? Czy będzie im się razem mieszkać? Jak rozwiną się ich relacje, które mimo więzów krwi były dość luźne z powodu rzadkich kontaktów? Erden ponadto miał mnóstwo problemów, wymagał pomocy psychologicznej i opieki, jakby był znacznie młodszy niż mówiła metryka. Timus był świadomy, że bierze na swoje barki opiekę nad młodszym bratem, że nie jest już odpowiedzialny jedynie za siebie. To z pewnością wiązało się z utratą pewnego procenta komfortu, jaki dawało mu samotne życie, ale nie żałował. W końcu nie był sam. Nie wracał do pustych czterech ścian, nie odpowiadało mu echo, nie musiał mówić do lodówki albo mikrofali czy włączać telewizora, by dać sobie ułudę towarzystwa. Obecność Erdena bardzo mu odpowiadała.
Pozbył się w końcu poczucia osamotnienia, lecz ta egoistyczna pobudka nie była jedną, która cieszyła go podczas obecności brata w apartamencie. Od dawna odczuwał pragnienie nawiązania z nim bliższego kontaktu, lepszego zapoznania się. Miał tylko jednego brata, a przez większość dzieciństwa i okresu dorastania żył jak jedynak, tylko jakaś mętna świadomość z tyłu głowy przypominała mu, że Erden istnieje. Pozostały tylko pojedyncze wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, a nowych było jak na lekarstwo... sukcesy sportowe Erdena napawały go dumą z młodszego braciszka, lecz pustka w rodzinnych relacjach nie mogła być nimi zapełniona. Teraz wreszcie los dał im szansę poznać się i zbudować więzi, jakich Timurowi brakowało przez cały ten czas. Nawet jeśli na razie nie czuł się przy nim w pełni swobodnie i przerażał go jego stan psychiczny - cieszyło go, że brat to z nim chciał zamieszkać i był zdeterminowany pomóc mu na tyle, na ile tylko będzie w stanie.
Przeniesienie do kuchni zapasów było szybsze z pomocą Erdena, więc jeden wspólny kurs z zakupami wystarczył, aby przenieść je wszystkie na miejsce i móc zabrać się za rozpakowywanie. Szafki, półki, lodówka.. Timur powoli wyciągał z pękatej siatki kolejne produkty, choć jednocześnie słuchał, co brat mu do powiedzenia. Wzmianka o przyjacielu przywołała na jego wargi delikatny uśmiech. Cieszyło go, że mimo zamknięcia i obaw Erden poszukuje znajomości, utrzymuje z kimś kontakt... internetowa droga zdawała się być obecnie jedyną, na jaką był gotowy, ale każda forma relacji międzyludzkich jest dobra, jeśli zaspokaja potrzeby społeczne, prawda?
- Oczywiście, że tak. Nie musisz mnie o takie rzeczy pytać, to tak samo twoje mieszkanie, jak i moje - odrzekł, za zupełnie naturalne uznając, że każdy z nich ma prawo brać w gościnę, kogo chce. Po krótkim namyśle, zdawszy sobie sprawę, że brat na pewno nie widział owego kolegi - choć może rozmawiali z pomocą kamer? - dodał. - Ale może gdy go zaprosisz, poinformuj mnie o tym. Chętnie go poznam.
Nie chciał mówić wprost, że nie ufa w pełni znajomościom z internetu. Kolega Erdena mógł być zupełnie normalnym chłopakiem, ale też za maską sympatycznego Daniela mógł kryć się napalony pornogrubas w poplamionej żarciem koszulce-wpierdolce. Zważywszy na stan psychiczny Erdena, Timur wolał mieć wiedzę o jego znajomych. Tak na wszelki wypadek, by nikt go znów nie skrzywdził.

Erden Batkhuyag
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Zulasia#8796
a
Awatar użytkownika
Trenował balet, a jest mistrzem w gimnastyce artystycznej. Urodzony w Mongolii, ale to mateczka Rosja go wychowała. Uciekając przed demonami przeszłości ukrywa się przed światem.
23
180

Post

Timur Batkhuyag

Moje mieszkanie, tak jak twoje... tak... teoretycznie tak... ale czemu tego nie czuł? Czemu miał wrażenie, że jest problemem i kłopotem dla brata? Był dorosły, powinien mieć swoje życie i sam się zajmować swoimi sprawami. Był pełnoletni, a teraz zachowywał się jako małe dziecko. Potrzebował opieki i wsparcia w wielu aspektach swego życia. Nie potrafił wyjść z domu, miewał koszmary i czuł, że z każdym kolejnym dniem kiedy to wszystko trwa coraz bardziej zawodzi rodziców i ukochanego brata. Może za bardzo go idealizował, może widział w nim coś co nigdy nie istniało. Tak mało wspólnych chwil i wspomnień. Tak wiele żalu, tęsknoty i utraconych chwil. Nie wiedział, czy bardziej żal czuje do siebie samego, czy może do swoich rodziców. Wiele osiągnął w sporcie, ale co z tego? Tym nie zastąpi ciepła rodziny, relacji z bratem. Zwycięstwami nie ukoi stęsknionego serca. Medale nie dadzą mu miłości, nie przytulą szczerze. Wygrywał, by na koniec boleśnie upaść, przegrać sam ze sobą swoje własne życie osobiste, takie które powinno być pierwszym, pierwotnym i najważniejszym. Stracił bardzo wiele lat, praktycznie nie miał dzieciństwa, ani szans na głębsze przyjaźnie, solidne relacje z rodziną i bratem. Wszystko gdzieś tak jakby obok niego przepłynęło. Nie był pewien czy chce wracać do sportu, nie wiedział nawet czy chce wracać do Rosji. Tkwić w pułapce przeświadczenia, że wszystko w nim jest chore i złe. Uciekał w ćwiczenia przed tęsknotą, brakiem bliskich osób, ale też tym jakim był. Bał się tego co go podnieca i pociąga. Bał się tego jeszcze bardziej z każą dosłownie złą opinią, którą wpajała mu mateczka Rosja. Niczym jadowite mleko, które tak chętnie spijał z ust trenerów, psychologa, "przyjaciół"... oni mają rację... jest chory... musi się zmienić... Nie chciał wracać, nie chciał zrobić kroku wstecz... jednocześnie bojąc się panicznie zrobić krok do przodu! Czuł się jakby stał nad przepaścią. Dosłownie jeden krok dzielił go do upadku w nieznane...
-Jasne! Jak ustalę z nim jakiś termin to chcę byś zjadł z nami i go poznał. Daniel wydaje się być bardzo sympatyczny! I podoba mu się mój króliczek! Śmieje się ze mnie bo jestem starszy, a... chyba bardziej dziecinny... ale to mi nie przeszkadza zupełnie. - w tym jednym zakresie nie chciał się porównywać z nikim innym. Króliczek bardzo mu pomagał, plus przez lata w Rosji nie miał praktycznie żadnych zabawek, oprócz właśnie starego styranego króliczka od mamy, którego zabrał ze sobą z domu wyjeżdżając do Rosji jak jeszcze był maleńkim dzieckiem. Pluszaki kojarzyły mu się z domem, mamą i czułością. Nie żeby nagle chciał zamienić swój pokój w pokój trzylatka, ale takie rzeczy jak właśnie pluszak, spokoje filmy czy animacje o zwierzętach, programy przyrodnicze i inne rzeczy, które były niby dla dzieci, uspokajały go. Był dziecinny? W ujęciu kolegi to mu nie przeszkadzało zupełnie. Jedyne czego się obawiał, to to jak to brat odbiera, jak to widzi i czy nie jest przez to większym jeszcze problemem. Co do samej kontroli brata to nie miał nic przeciw temu. Chciał być wobec niego szczery i mówić mu kogo zaprasza, kogo poznał.
-Mogę cię o coś prosić? Bo tak pomyślałem... ale to nie jest konieczne... ale jakbyś mógł to przemyśleć? - nie wiedział czemu nagle pojawił się w nim lęk przed zadaniem prostego pytania. Nie oczekiwał od brata niczego wielkiego jak pożyczenia mu pieniędzy, czy wielkich strasznie drogich zakupów. Nie wymyślił sobie gwiazdki z nieba, ale i tak bał się poprosić o coś o czym myślał od dwóch lub trzech dni.
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Kot
a
Awatar użytkownika
Gubi samego siebie, wcielając się w kolejne teatralne role. Spełnia się w życiu zawodowym, a prywatnie dziwaczeje z samotności. Obecnie skupiony na pomaganiu młodszemu bratu.
27
184

Post

Starał się wspierać brata, jak potrafił, lecz miewał czasem myśli, że jego całkiem nieźle rozwinięta empatia to za mało, gdy brak mu doświadczeń z osobami zaburzonymi lękami i fobiami, z którymi niewątpliwie borykał się Erden. Timur zdawał sobie sprawę, że są na początku wspólnej drogi. Od niespełna tygodnia młodszy braciszek zajmował pokój w jego mieszkaniu, dopiero poznawali się, docierali ze swymi przyzwyczajeniami, trybem życia czy oczekiwaniami względem rodzeństwa. Mógł przekonywać Erdena, że to mieszkanie jest wspólne w równym stopniu, że obecność młodszego Batkhuyaga nie jest dla niego obciążeniem, a w każdym momencie, kiedy dopadnie go gorsze samopoczucie, może liczyć na jego wsparcie - jakiejkolwiek formy nie miałoby przyjąć... ale bez przerwy, jak wyjątkowo uciążliwy ogon, ciągnęła się za nim ponura myśl, że to za mało, że powinien powiedzieć albo zrobić więcej, że może stać się dla brata lepszym wsparciem. Miał obawy, że może zawieść Erdena, który wydawał się bardzo liczyć na jego pomoc, ale co jeszcze mógł zrobić? Jak z nim rozmawiać? W jaki sposób zachęcać, by na nowo wdrożył się w życie? Erden był pod opieką psychologa, być może Timur też powinien umówić się z nim na spotkanie lub dwa, aby lepiej zrozumieć potrzeby emocjonalne brata i dowiedzieć się, jak najefektywniej go wspierać?
Myśl o spotkaniu z psychologiem na chwilę zajęła jego myśli, lecz odgonił je pospiesznie, by skupić się na rozmowie z bratem. Jeśli chciał być dla niego odpowiednim wsparciem, na pewno powinien aktywnie uczestniczyć we wszelkich rozmowach z nim, nie tylko potakiwać z nieobecnym wzrokiem! Zaśmiał się pogodnie - ciepło i bez grama prześmiewczej nuty. Jeśli Erdenowi nie przeszkadzało, że kolega śmieje się z jego pluszowego przyjaciela, to w porządku! Sam Timur zupełnie nie wiedział, co myśleć o dziecinnym zachowaniu młodszego brata, starał się jednak tłumaczyć je potrzebą chwycenia odrobiny dzieciństwa, którego los poskąpił mu z powodu treningów od najmłodszych lat. Widocznie musiał odbić sobie stracone dzieciństwo. A jeśli jego skłonność do chowania się za maską dziecięcej niewinności okaże się niepokojąca - psycholog z pewnością będzie wiedział, jak sobie z tym poradzić.
- Bardzo chętnie. Jak widzisz, wcale nie jestem takim zajętym człowiekiem, więc dostosuję się do terminu, który ustalicie - odrzekł, zamknąwszy szafkę, w której schował kilka zakupionych rzeczy. Nie znosił segregacji zakupów i całego tego krzątania się po kuchni, sam zresztą zwykle jadał na mieście - lubił jednak mieć zapasy podstawowych produktów o dłuższej dacie ważności, z których potrafił zrobić jakiś użytek. Ot, na wszelki wypadek. Na pytanie brata, odwrócił wzrok od drzwiczek szafki i zatrzymał na nim badawcze spojrzenie ciemnych oczu. - Tak?
Czyżby zaraz miało paść jakieś poważne pytanie? Na to się zapowiadało, Timur natomiast nie chciał dać bratu poczucia zignorowania jego spraw, więc przerwał rozpakowywanie zakupów i przeniósł nań pełnię swej uwagi. Nie wiedział jeszcze, czego może się po nim spodziewać, więc zagrała w jego głosie nutka zaciekawienia. Jakie życzenie mógł mieć Erden - nie miał bladego pojęcia i po raz kolejny poczuł nieprzyjemne ukłucie myśli, że tak słabo zna własnego brata...

Erden Batkhuyag
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Zulasia#8796
a
Awatar użytkownika
Trenował balet, a jest mistrzem w gimnastyce artystycznej. Urodzony w Mongolii, ale to mateczka Rosja go wychowała. Uciekając przed demonami przeszłości ukrywa się przed światem.
23
180

Post

Timur Batkhuyag

Temat przyjaciela z internetu był ważny, ale Erden nie chciał za bardzo się na nim skupiać w rozmowie z bratem. Starszy z obecnych w tym pomieszczeniu na pewno sam wyciągnie odpowiednie wnioski, kiedy już będzie w stanie poznać przyjaciela Erdena... w sumie sam miłośnik króliczków się wtedy też przekona, czy Daniel jest odpowiednią osobą, powiernikiem jego sekretów, czy może jednak trzeba odrobinę poluźnić tą znajomość. Czas pokaże jak należy pokierować tą znajomością, a w tej chwili Erden uśmiechem odpowiedział na słowa swego brata. Terminu jeszcze nie miał, tak samo jak planów na przyszłe spotkanie z przyjacielem... zatem wolał tą kwestię pozostawić już na moment kiedy będzie mógł przedstawić konkrety! Tak będzie o wiele rozsądniej. Zaproponować bratu jakieś daty? Najlepiej z dwie, by nie narzucać mu jednej konkretnej, która przecież niekoniecznie musiała mu pasować. Nie chciał przystawiać go do muru, powiedzieć tylko tak ma być bo inaczej to nie i koniec tematu! Chciał być wobec niego uczciwy... i... właśnie... ta uczciwość... Szczerość wobec brata... Dopiero się poznawali w sumie na nowo, czy powinien w takim razie budować ich znajomość na kłamstwie? A może brat będzie w stanie mu pomóc? Ale to potem... za chwilę! Najpierw może lepiej trzeba zacząć od czegoś milszego i bezpieczniejszego w odbiorze. Od czegoś od czego brat go nie znienawidzi!
-Mógłbyś przemyśleć kwestię adopcji kotka? Zawsze chciałem mieć takie zwierzątko, ale przez treningi nigdy nie byłem w stanie się nim dobrze zaopiekować, a teraz... zacząłem dużo czytać jak dbać o kotka! Jak się go karmi i dba o niego... Co o tym myślisz? - uśmiechnął się pogodnie do brata, mając przy tym szczerą nadzieję, że ten nie odmówi mu ot tak od razu. Wiedział, że teraz będzie w stanie się dobrze zaopiekować zwierzakiem, a co do szczepień... to przecież brat będzie mógł z nim jeździć! To przecież nie jest codzienne! Na pewno jakiś to zorganizują, by Erden się głównie kotkiem opiekował, a Timur jedynie czasami odrobinę w tym go wspierał! Do tego dodatkowym argumentem za kotkiem było to, że byłby towarzyszem dla sportowca. Taka mała futerkowa kuleczka, która zawsze będzie gdzieś blisko!
-Chciałbym też byś coś przeczytał... ale nie teraz. To potem. Dobrze? Jak już będziesz sam i... kiedyś próbowałem prowadzić dziennik, ale zupełnie mi to nie wyszło. Mam jeden w sumie wpis. Chcę byś przeczytał... i być może będziesz mi w stanie pomóc w tej kwestii. Nie mówiłem o tym mojemu psychologowi w Rosji, ani temu tu... to trudne... Nie potrafię o tym mówić. I proszę... - wyszedł na chwilę z kuchni, w sumie tylko po to by przynieść ze swego pokoju białą kopertę. W niej znajdowały się karty dziennika, poskładane równo i dokładnie zwierzenia chłopca, który bał się komukolwiek opowiedzieć o tym co czuł tak na prawdę. Oddawał w ręce brata kopertę, a jego dłoń lekko drżała, podobnie jak głos kiedy wypowiadał następne słowa.
-Nie znienawidź mnie po przeczytaniu tego. Proszę... Ja... Nie martw się... To się na pewno uda naprawić! Jakoś? Na pewno umiesz mi pomóc... Jakoś! Ja chcę to zmienić w sobie! Jeśli dasz mi szansę, to ja... Ja się zmienię! Dobrze? - w tym momencie zdecydowanie wyglądał jak małe wystraszone dziecko, które bardzo bało się kary za swe czyny. Mały przerażony chłopczyk, który pierwszy raz w swoim życiu postanowił komuś do tego stopnia zaufać, mimo że nie wiedział do końca z jaką reakcją spotka się jego wyznanie.
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Kot
a
Awatar użytkownika
Gubi samego siebie, wcielając się w kolejne teatralne role. Spełnia się w życiu zawodowym, a prywatnie dziwaczeje z samotności. Obecnie skupiony na pomaganiu młodszemu bratu.
27
184

Post

Uczciwość i szczerość były niewątpliwie cechami pożądanymi w ich rozwijającej się z wolna braterskiej relacji. Żadna bliska więź nie powinna być budowana na kłamstwie - niezależnie czy to miłość, przyjaźń czy więzi rodzinne tak bliskie jak braterskie, trzymają się mocno, opierając kapryśnym niespodziankom losu tylko kiedy zostaną utworzone na solidny fundamentach z zaufania, szczerości i uczciwości. Timur bardzo chciał być wobec Erdena uczciwy, więc mimo że początkowo czuł się obecnością brata spięty - jakby nie patrzeć, była to dla niego w pewnym sensie obca osoba po tylu latach rozłąki - starał się zachowywać swobodnie i niczego nie udawać. Młodszy brat miał prawo poznać go takim, jakim był, z jego zaletami, ale też licznymi zapewne wadami, niedoskonałościami i samotniczymi przyzwyczajeniami, których w ciągu ostatnich lat życia wykształcił całe mnóstwo. Mieszkał sam, obrastał w przeróżne maniery rutyny dnia codziennego i nie był przyzwyczajony do kompromisów i ustępstw, jakich wymaga dzielenie z kimś przestrzeni życiowej. Próbował być jak najbardziej przystępny we wspólnym życiu, ale zarazem nie udawać kogoś, kim nie jest, był też gotów szczerze i śmiało odpowiadać na pytania brata, również te intymne czy niewygodne. Bardzo mu zależało na poprawieniu więzi z Erdenem, więc wkładał w ich wspólne chwile wiele starań, a w rozmowy - mnóstwo uwagi. Liczył po cichu, że brat zrobi to samo, że pozwoli tym samym Timurowi lepiej zrozumieć jego problemy, zachowania, styl bycia.
Zaśmiał się w pierwszej reakcji na propozycję przygarnięcia kota i trzeba przyznać - od pierwszej chwili ten pomysł bardzo mu się spodobał! Timur uwielbiał koty, ale jego kontakty z uroczymi mruczkami ograniczały się od lat tylko do dokarmiania bezdomnych zwierzaków, czasem łapania tych łagodniejszych, by poddać je kastracji albo na dofinansowywaniu kotów w pobliskich schronisku dla zwierząt. Robił, ile mógł, niemniej chciał więcej. Marzyło mu się mieć własnego czworonoga - lecz przy jego trybie życia, częstych kilkudniowych wyjazdach branie kociaka nie miało sensu. Nie miał w Hope Valley nikogo, kto mógłby zająć się jego pupilem, a sam fakt pozostawiania kota samego na kilka dni, co w zwierzęcej psychice jest równoznaczne z porzuceniem i zdradą, bardzo się Timurowi nie podobał. Potrzeba było w domu kogoś, kto będzie ze zwierzakiem przez cały czas... i wreszcie ktoś taki się znalazł!
- A wiesz, że myślałem wiele razy o adoptowaniu kota? Tylko że mój tryb życia i wyjazdy nie bardzo mi na to pozwalały... ale teraz ty jesteś w domu, więc myślę, że możemy się nad tym poważnie zastanowić. Przyda się takie sympatyczne towarzystwo - odrzekł z pogodnym uśmiechem, by chwilę później spoważnieć, kiedy i ton głosu brata uległ lekkiej zmianie. Stał się cięższy, słowa przyniosły zupełnie inny, poważniejszy nastrój. Timur odprowadził go wzrokiem, gdy na chwilę zniknął w kuchni, a kiedy Erden wrócił - wzrok ciemnych oczu aktora opadł na kopertę i rozedrganą dłoń brata. Wziął od niego kopertę i przez krótką chwilę patrzył na jej białą powierzchnię, słuchając kolejnych słów Erdena. To brzmiało, jakby zawarł w tym dzienniku wyznania o szalenie złych czynach, ale cóż tak złego mógł zrobić utytułowany sportowiec? Oszukiwać, stosując doping? Skrzywdzić kogoś fizycznie lub psychicznie? Dopuścić się innego czynu niezgodnego z prawem? Nie spodziewał się tego, co przeczyta niebawem. Choć poczuł się nieco niepewnie, dobry humor mącąc obawą o wyznanie Erdena, znów poruszył kąciki ust w uśmiechu. - Dobrze, przeczytam, jak będę sam. Nie przy tobie. Ale nie bój się, na pewno nie będę cię źle oceniał, nieważne, co tam napisałeś. Cokolwiek chcesz mi przekazać, będę cię wspierał.
Musiał, a przede wszystkim - chciał. Chciał mieć brata i stanowić dla niego podporę tak, jak powinien przez ostatnie dwadzieścia lat życia, a plany rodziców na to nie pozwoliły.

Erden Batkhuyag
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Zulasia#8796
a
Awatar użytkownika
Trenował balet, a jest mistrzem w gimnastyce artystycznej. Urodzony w Mongolii, ale to mateczka Rosja go wychowała. Uciekając przed demonami przeszłości ukrywa się przed światem.
23
180

Post

Timur Batkhuyag

Tak jak nie chciał ciągnąć dalej tematu "kart dziennika" i myśleć o ewentualnej kolejnej rozmowie, która mogła być dla Erdena bardzo nieprzyjemna... Wolał skupić się na temacie zwierzaka! Bał się tego jak brat zareaguje po przeczytaniu tego. Niby powiedział, że chce go wspierać, nie będzie źle oceniał, ale przecież nie wiedział co konkretnie było w tym liście! Nie mógł się nawet domyślać jaką straszną tajemnicę skrywa jego młodszy braciszek! To przecież było chore! Choć tu jedynym plusem był fakt, że Erden spisywał to w zeszłym roku, a po drodze odbył się też ślub jego przyjaciela, na którym był nawet świadkiem. To wydarzenie utwierdziło go w dziwnym przekonaniu, że jedyna miłość, w związku, jaka ma szansę na przetrwanie, to ta w związkach hetero. Przecież rodzice tyle lat się kochali! To było takie piękne, a on też chciał kiedyś czegoś takiego doświadczyć. Czasami żałował, że nie żyje w jakiejś bajce, czymś podobnym do seriali chińskich i koreańskich, które zdarzało mu się czasami oglądać. Tam wszystko było o wiele prostsze i łatwiejsze? Były jakieś przeciwności losu, ale przecież było wiadomym, że zawsze miłość zwycięży! W podobny sposób patrzył na przyszły związek Daniela, swego internetowego przyjaciela. Liczył, że będzie z osobą w której się zakochał, tak samo jak kibicował postaciom z seriali! I tu się zaczynała gmatwanina w główce sportowca. Tak jak starał się akceptować związek przyjaciela i jego orientacje. W wiadomościach łatwo było nawet z tego żartować, tak siebie nie potrafił zupełnie zaakceptować i przyjąć do świadomości, że jego potrzeby są normalnymi i nie powinien z nimi walczyć.
-Tak? Na prawdę? Dziękuję! A wiesz co? Pokażę Ci coś! Bo już zacząłem szukać, by mieć argumenty za kotkiem! - zadowolony wybiegł dosłownie z kuchni, by po chwili wrócić do brata ze swoim laptopem. Zadowolony, z szerokim uśmiechem na buźce, uruchomił laptop, w ostatniej chwili sobie przypominając, że na pulpicie miał zdjęcie swego ulubionego aktora z koreańskiej dramy! No ale nic! Przecież mężczyzna był ubrany! Do tego całkowicie! Garnitur! Więc no brat nie mógł się jakoś czepiać? Prawda? Mniejsza! Nie zauważy! Tak samo jak nie zauważy, że yt polecał Erdenowi, oprócz filmików o kotach, również same męskie grupy z c/k-popu, no i dramy... detal, że z motywem niekoniecznie hetero... Ale spokojnie! Drama tego typu w tym momencie była na głownej tylko jedna polecana, więc brat na bank nie zauważy. Zresztą Erden i tak szybko włączył filmik dotyczący karmienia kotów! Uffff... to tylko kotki! Nic więcej! Najlepiej kotki na pełen ekran by brat nie myślał o głupich rzeczach... nie zauważył głupich rzeczy! Wszystko jest ok!
-Widzisz? Pani opowiada jak powinno się odpowiednio karmić kotki! Poleca dobre firmy... i widziałem też inne filmiki o opiece. Czytam i myślę, że możemy zastanowić się nad kotkiem, a jeśli się zdecydujemy to będę wiedział co trzeba kupić w wyprawce dla zwierzątka! - pełna ekscytacja, którą chciał ukryć lekką niepewność w swoim głosie i zachowaniu. A jeśli brat coś zauważył? Nie... to przecież tylko głupie polecenia! Zawsze można powiedzieć, że yt źle poleca? Jakiś błąd czy coś takiego? Przecież Erden nie oglądałby takich rzeczy sam z siebie! Prawda?
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Kot
a
Awatar użytkownika
Gubi samego siebie, wcielając się w kolejne teatralne role. Spełnia się w życiu zawodowym, a prywatnie dziwaczeje z samotności. Obecnie skupiony na pomaganiu młodszemu bratu.
27
184

Post

Smutne było, że Erden wzorce czerpał z relacji jedynie heteroseksualnych, a marzenia - z przerysowanych, odklejonych często od realizmu i i naiwnych w swych scenariuszach dram. Timur obawiał się, że brat z czasem zupełnie oderwie się od rzeczywistości i stworzy w swoim umyśle obraz miłości nieosiągalnej, niemożliwej do spełnienia, do której zacznie dążyć, poszukiwać jej, napotykając po drodze jedynie rozczarowania. Sztuka filmowa czy serialowa lubiła czarować, wykorzystywać uproszczenia, przenośnie czy grube cudzysłowy, by przekazać widzowi pewną umowną, zamkniętą w konwencji sztuki treść - tyle że nie każda z nich była jasna dla przeciętnego odbiorcy i często zostawała zrozumiana dosłownie, stając się szkodliwym, odrealnionym wzorcem. Tak działo się często z całą plejadą kur domowych i ich ukochanych tasiemcowych seriali o zagmatwanych losach ulubionej rodziny. Przedstawiony w nich idealny świat mamił swą perfekcją i wpędzał w poczucie żalu i niesprawiedliwości, bo przecież ich prawdziwe życie nie było takie sielankowe, takie udane... dramy natomiast zdawały się być jedynym oknem na miłość dla Erdena, przyglądanie się wieloletniej relacji ich rodziców też w jego przypadku nie pomagało. Żyli razem od trzydziestu lat i byli zgodnym małżeństwem, ale czy idealnym? Czy ich skromne ułanbatorskie mieszkanie nigdy nie zadrżało od wewnętrznych rodzinnych burz? Oczywiście, że te się zdarzały - tyle że Erden nie mieszkał z rodzicami od wielu lat i mógł o tym nie wiedzieć. Kiedy przyjeżdżał, w domu rodzinnym panowało święto: lodówka pełna smakołyków, podłogi wypucowane na wysoki połysk i uśmiechy, przyklejone do twarzy niezależnie od wszystkiego. Przed ukochanym synem rodzice próbowali stwarzać pozory, jak zapewne każde małżeństwo na świecie - miał być szczęśliwy w domu rodzinnym i nie widzieć wszelkich zwyczajnych małżeńskich nieporozumień. Do ideału tymczasem należy dążyć, lecz nie stawiać go jako standard.
Drugą kwestią była orientacja seksualna brata, która wydawała się Timurowi dość niejasna. Być może to był efekt braku czasu, życia zakręconego wokół zobowiązań sportowych, ale nie przypominał sobie, żeby brat opowiadał kiedykolwiek o jakiejś kobiecie w swoim życiu czy z pasją wspominał o jakiejś pięknej koleżance z ośrodka treningowego. Nie musiał, jego rozpaczliwe próby chwytania resztek utraconego dzieciństwa mogły odsuwać jego myśli od miłości czy seksu, ale czy w jego wieku nie powinien chociaż mieć potrzeb fizycznych? A może był aseksualny? Wiele pytań kłębiło się w głowie Timura, a on bardzo powoli wyciągał wnioski ze swoich obserwacji, uważając, że to za wcześnie, by pytać wprost. Zabawne, że kolejna obserwacja miała zdarzyć się właśnie tu i teraz. Gdy zajrzał bratu przez ramię, kiedy ten poszukiwał odpowiednich filmów w internecie, rzuciły mu się w oczy przystojne męskie twarze, spoglądające z miniatur zaproponowanych treści. Na chwilę zawiesił na nich wzrok, zapamiętując aktorów i kilka tytułów, ale Erden szybko uniemożliwił mu dalszą obserwację, wypełniając ekran znalezionym filmem. Uśmiechnął się.
- Cieszę się, że podchodzisz do tego odpowiedzialnie - zauważył. - Musimy zastanowić się nad rasą... a może lepiej adoptować zwierzaka ze schroniska? Jak wolisz?
Lubił rasowe koty. Miał kilka ulubionych ras, o których marzył, niemniej decyzję chciał podjąć razem z bratem, zresztą - nie liczyła się dla niego konkretna rasa, umaszczenie czy kolor oczu. Chciał mieć kota, nadarzyła się idealna okazja, więc był gotów dostosować się do marzeń młodszego brata. Nie chciał jednak pozostawać jedynie w temacie kota, który zapewne powróci jeszcze wielokrotnie w ciągu najbliższych dni.
- Zauważyłem, że lubisz azjatyckie dramy? - zagadnął ostrożnie, ot, próbując neutralnie nawiązać do tego, co zauważył. Facet na tapecie, faceci na miniaturach. Wiedział, jak działają algorytmy serwisów wideo.

Erden Batkhuyag
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Zulasia#8796
a
Awatar użytkownika
Trenował balet, a jest mistrzem w gimnastyce artystycznej. Urodzony w Mongolii, ale to mateczka Rosja go wychowała. Uciekając przed demonami przeszłości ukrywa się przed światem.
23
180

Post

Timur Batkhuyag

Zatem jakiego kotka chciałby mieć Erden? Miał wielką ochotę na jakiegoś rasowego, ale jeszcze nie był do końca pewien, którą z ras, które bierze pod uwagę ostatecznie wybierze. Dobrze, że w tym pomoże mu brat! Na pewno razem na coś się zdecydują. Oprócz oglądania filmików na yt, czytał też bardzo dużo na temat poszczególnych ras, które brał pod uwagę. Chciał podejść do tego odpowiedzialnie, jak przystało na przyszłego kociego tatę! Zaczął nawet szukać hodowle, które mogły by zaoferować im kociaka. Choć tu też wertował w necie, jak wybrać dobrą hodowlę, by kociątko na które się zdecydują było od zdrowych i pewnych rodziców! Wszystko powoli ogarniane... choć o jednym zapomniał... ale nadal miał nadzieję, że brat nie zauważy, że yt poleca mi tego typu materiały, a kobiety tam ciężko uświadczyć! I tak. Nigdy nie opowiadał ani bratu, ani nikomu w sumie, o żadnej koleżance, ani innej pani które przecież mijał podczas swej kariery sportowej. Nawet jak był jeszcze młodziutki i dopiero zaczynał odkrywać, że jednak dziewczynki od chłopców się różnią! Nie było nigdy sytuacji, że zachwycił się jakąś koleżanką ze swego otoczenia. O obiektach swych zainteresowań nie mówił nikomu, wstydził się i bał tego, że starsi przystojni koledzy sprawiają, że jego ciało reaguje. To przecież chore! Tak nie powinno być! Żył w swej bańce złudzeń, że kiedyś jednak będzie normalny! Może z zainteresowania swoją płcią się wyrasta z wiekiem? A może trzeba poczekać na tą idealną panią swego życia, która sprawi, że serce zabija mocniej?
-Chciałbym rasowego kotka. Myślałem nad maine coon albo ragdollem. Duże koteczki, ale czytałem, że są bardzo łagodne i towarzyskie! Przywiązują się do właściciela i nie lubią samotności, ale to nic! Zawsze ktoś by w domu był przecież! - nie wiedział co dalej zrobić ze swoim życiem. Wiedział jedynie, że nie chce wracać do sportu, a co dalej? Może studia? Może praca? Ale jak skoro boi się wychodzić z domu? Bał się ludzi, choć w sumie nie aż tak by zupełnie zerwać kontakty ze światem... ale czy dałby radę ot tak wychodzić do obcych ludzi, którzy mogli by go znów skrzywdzić? Zdecydowanie nie! Sama myśl o tym sprawiała, że czuł paniczny lęk.
-Tak! Lubię te koreańskie i chińskie. Tam tak pięknie pokazują romantyczne historie. Zawsze się wszystko dobrze kończy, ale ten pierwszy pocałunek i takie to wszystko urocze! I patrz! Pokaże ci coś! - zminimalizował przeglądarkę w sumie tylko po to by pokazać bratu swój pulpit i swego ukochanego aktora... ale spokojnie! On miał na to wyjaśnienie! Znaczy w jego mniemaniu brzmiało ono sensownie i nie budziło żądnych podejrzeń, żadnych wątpliwości co do kwestii czy jest hetero! Przecież to było jasne, logiczne i wszyscy o tym wiedzieli! Prawda braciszku?
-Znaczy nie podoba mi się aktor, ale to jak się ubiera! Myślisz, że ja w takim garniturze też bym wyglądał równie korzystnie? Podobają mi się takie trzyczęściowe garnitury i ozdoby do krawata i ogólnie ozdoby w tym stroju! Gdybym był dziewczyną... to chciałbym mieć chłopaka takiego jak on... - gdybym był dziewczyną... standardowo, a według Erdena czysto neutralnie i przecież to logiczne zdanie! Gdyby był, bo teraz to zupełnie niemożliwe! Tak! Wszystko nadal brzmi dobrze!
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Kot
a
Awatar użytkownika
Gubi samego siebie, wcielając się w kolejne teatralne role. Spełnia się w życiu zawodowym, a prywatnie dziwaczeje z samotności. Obecnie skupiony na pomaganiu młodszemu bratu.
27
184

Post

Sporo czytał o kotach. Jego zainteresowanie tymi zwierzętami sięgało dzieciństwa, przetrwało wiele kocich istnień, które dokarmiał najpierw na ułanbatorskich, a następnie amerykańskich ulicach - i było na tyle głębokie, że Timur posiadał wcale niemałą wiedzę na temat opieki nad kotami, żywienia, pomocy weterynaryjnej czy ras: ich mocnych i słabych stron oraz charakterów. W zasadzie pasował mu każdy kot, choć istniały rasy, których wolałby nie mieć pod swoim dachem. Nigdy nie zgodziłby się na koty rasy Savannah, wiedząc o ich półdzikim pochodzeniu i poważnych problemach, których przysparza to właścicielom. Nie chciał też kotów rozwrzeszczanych jak syjamskie czy żyjących gdzieś obok właściciela, niezaangażowanych w relację człowiek - zwierzę jak kot brytyjski. Niemniej - gdyby Erden uparł się na jakąś bardzo konkretną rasę, Timur był gotów przeskoczyć nad swoimi niechęciami, pomijając tę nieszczęsną mieszankę kota domowego i serwala. Wybór dokonany przez młodszego brata pozwolił mu odetchnąć z ulgą. Ragdoll czy Maine Coon to były dobre rasy, bardzo bezpieczne i dość łatwe w wychowaniu, a przy tym cieszyły oko urodą, nieprzeciętnymi gabarytami i były stosunkowo zdrowymi kotami. Miały swoje obciążenia, jak każda inna rasa, ale mogły w niezłej formie dożyć sędziwego wieku.
- Ragdolle są moim zdaniem ładniejsze, ale Maine Coony to pierwotna rasa i może być zdrowsza... chociaż obie w sumie mają podobne choroby, rozmiarowo też podobne... a ty którą rasę byś wolał? - spytał, w zasadzie oddając decyzję młodszemu bratu. Zarówno Maine Coon, jak i Ragdoll mu pasowały.
Jego skupienie zresztą szybko przeniosło się z kotów na intrygujące zainteresowania brata przystojnymi aktorami. Nie powinny go interesować upodobania seksualnego młodszego brata, przecież to jego sprawa, prawda? Przecież to nie interes rodziny, co kto lubi robić w łóżku, niemniej każdy aspekt życia Erdena budził zaciekawienie Timura. Tak niewiele o nim wiedział! Tyle lat stracili, że Timur starał się je nadrobić na każdej płaszczyźnie, a jedną z nich - obok wspólnego spędzania czasu oraz budowania braterskich wspomnień - było poznawanie siebie nawzajem, zrozumienie upodobań brata, jego miłosnych blokad czy niepewności, również się do tego zaliczało. Ta wiedza zresztą zahaczała też o pomoc Erdenowi, której brat wyraźnie potrzebował. Nie potrafił odnaleźć się obecnie w złowrogim świecie, TImur zaś chciał mu w tym pomóc i potrzebował do tego pełnego obrazu stanu psychicznego i lęków brata. Być może mu się wydawało, może nadinterpretował, lecz zdawał mu się być ważnym fakt, iż Erden nie przyznawał się do zainteresowania tymi wszystkimi pięknymi panami, którzy roili się na ekranie jego laptopa. Gejowskie dramy, wszechobecni mężczyźni, brak zainteresowania kobietami... jak bardzo Timur by próbował nie postrzegać tego jako ukryty homoseksualizm, brat dał mu pewność co do słuszności interpretacji swoimi ostatnimi słowami. Żaden heteroseksualny facet nie powie, że gdyby był dziewczyną, chciałby mieć chłopaka jak aktor z tapety laptopa, zresztą... żaden sobie takiej nawet nie ustawi!
- Nie musisz być do tego dziewczyną - zauważył spokojnie, wkładając cały swój aktorski warsztat w wysiłki, by jego twarzy nie ożywiło zainteresowanie, z jakim czekał na odpowiedź Erdena. Wyglądał, jakby rzucił to słowa zupełnie od niechcenia, nie przykładając do nich większej wagi. Ot, luźne spostrzeżenie.

Erden Batkhuyag
1 ANNIVERSARY - dla każdego, z okazji roku aktywności forum!
mów mi/kontakt
Zulasia#8796
Zablokowany