[Jaemin Cullen]

jeden
— Jae? - Młodszy Seo usłyszawszy głos kuzyna odłożył telefon na bok po krótkiej wymianie wiadomości z OBY przyszłym współlokatorem.
— Hm? - Ściągając brwi, przeniósł wzrok na kuzyna, którego głowa wystawała przez szparę w drzwiach, upewniając się czy aby na pewno może wejść. Jaemin przełknąwszy ślinę, przytaknął jedynie głową. Nie potrzebne były słowa kuzyna, on doskonale wiedział po co tutaj przyszedł.
— Wiesz, że nie musisz tego robić, prawda? Wiesz, że poży—
Jaemin zaśmiał się gorzko, kręcąc z niedowierzaniem głową.
— Nie obchodzi mnie twój stan konta, Mark, nie mam zamiaru ciągnąć od ciebie pieniędzy. Nie zrezygnuję z pracy i doskonale o tym wiesz. Nie znasz mnie od dzisiaj. — Spojrzał na kuzyna ostrym spojrzeniem lecz nerwy zżerały go od środka, a zawiedzony wyraz twarzy starszego tylko wszystko pogarszał. — Posłuchaj. Nie jestem dzieckiem, wiem jak powinienem o sobie decydować i wiem, że to co robię nie jest czymś co można chwalić. Nie każdy jednak w życiu ma takie zdolności jak ty i nie każdemu się układa. Jedni od życia dostają naprawdę dużo, a inni dostają po dupie na każdym kroku. Ja niestety jestem jednym z tych drugich. — Zaśmiał się cicho, starając nie zapaść się pod ziemię będąc obdarowanym współczującym spojrzeniem kuzyna. — Nie patrz na mnie współczująco. To, że nie wyszło mi w życiu nie znaczy, że mam tak przesrane. Są inni, którzy mają gorzej. I naprawdę nie potrzebuję twojego współczucia. Nie potrzebuję nic Mark oprócz tego byś wyszedł. Chciałbym zostać teraz sam. — Odchylił głowę w tył nie pozwalając by łzy wydostały się z jego oczu. — Dzisiaj idę oglądać pokój. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko mojej wizycie jeszcze przez dzień czy dwa. — Będąc pewnym, że łzy przestały napływać mu do oczu, ponownie przeniósł wzrok na kuzyna. Miał wrażenie jakby ten coś chciał jeszcze dodać, jednak powstrzymał się i pojedynczym skinieniem głową i nikłym uśmiechem wyszedł z pokoju.
Tylko tyle wystarczyło by Jaeminowi puściły emocje i słone łzy spłynęły po policzkach, które szybko otarł rękawem swojego ulubionego swetra.
Dni bywały coraz zimniejsze co naprawdę działało na chłopaka kojąco jako iż uwielbiał spacery kiedy lekki wiatr owiewał jego twarz, a mróz robił z niego żywego rudolfa.
Spojrzawszy na zegarek, skrzywił się kiedy zorientował się, że na miejscu jest dużo za wcześnie.
Westchnąwszy omiótł spojrzeniem okolice, zastanawiając się czy nie zagalopował się przypadkiem i czy aby na pewno z jego budżetem da radę zapewnić sobie jako taki byt.
Minuty mijały zdecydowanie za szybko i nim się zorientował pozostała mu jedynie minuta do umówionego spotkania. Panika rosła w nim z sekundy na sekundę, czując że za chwilę dostanie ataku serca przez to jak szybko waliło. — Raz się żyję. — Drżącą dłonią zapukał do drzwi, mając nadzieję, że nie będzie źle, co powtarzał sobie niczym mantrę w głowię, a skrzyżowane na szczęście palce trzymał za plecami.
I naprawdę spodziewał się każdego, każdego, ale nie najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego kiedykolwiek widział na oczy.
— Um, h—hej. — Machnął szybko ręką, siląc się na uśmiech który wyszedł raczej jak skrzywiona mina przed płaczem.
Alexander Cullen

[Alexander Cullen]

[1]

- David, przysięgam na Boga, jeśli mnie okłamujesz i jesteś teraz z tą suką, wydrapię jej oczy - warczała od półtorej godziny do telefonu młoda Afroamerykanka, siedząca po jego prawej stronie, wymachując zamaszyście rękoma, podczas gdy mężczyzna w średnim wieku, po jego lewej stronie, jadł już trzecią kanapkę, co jakiś czas zerkając na Cullena tak, jakby miał zostać jego deserem. Mimo, że było go stać na loty w pierwszej klasie, zawsze wybierał ekonomiczną. Tu rozgrywały się prawdziwe ludzkie dramaty, które lubił obserwować i dzięki którym często zdobywał też materiały na swojego TikToka. Ale dzisiaj nie miał na to ochoty, więc po prostu wetknął w uszy słuchawki i zamknął oczy udając, że wcale nie czuje na sobie wzroku tego napalonego miłośnika kanapek z wieprzkiem, co w jego przypadku mogłoby zakrawać o kanibalizm. Był wkurzony na ich nowego klienta, który potraktował go jak dzieciaka, kompletnie nie znającego się na swojej robocie, a za powiedzenie mu kilku słów prawdy prosto w twarz omal nie stracił pracy, której dalsze losy zależały od tego jak poprowadzi tę cholerną kampanie reklamową. Nie zdecydował jeszcze, czy woli napluć im w twarze odnosząc spektakularny sukces czy raczej ciągnąć ich na dno, obie opcje były równie kuszące. Jedynym o czym teraz myślał było to, żeby znaleźć się już w domu i przespać resztę dnia. I gdyby nie wiadomość od nieznanego numeru, która trochę zmieniła jego plany, pewnie by to zrobił. Kompletnie zapomniał o tym, że umówił się dzisiaj z kimś, ktoś odpowiedział na jego ogłoszenie o wynajem pokoju. Próbował znaleźć odpowiedniego współlokatora już od dwóch tygodni i mimo całkiem sporego zainteresowania, przez dom jego rodziców - choć teraz już jego - przewinęła się niezła galeria osobliwości, ale nikt nie spełniał oczekiwań Cullena. Choć nie był pesymistą, po dzisiejszym dniu nie spodziewał się by sytuacja miała się zmienić. Po powrocie do domu, kot - jak zawsze, gdy zostawiał go na dłużej samego - przywitał go obsikanymi ze złości butami. Po tym jak już je wyrzucił i nakarmił niewdzięcznika, postanowił wziąć prysznic. Jak zwykle stracił rachubę czasu, więc ledwie zdążył się ubrać, kiedy usłyszał dzwonek do drzwi. Zaklął głośno, odgarnął mokre włosy z czoła i zamknął kota w sypialni rodziców, by nie zrobił złego wrażenia i pognał by otworzyć drzwi, gotowy na przygodę.
W pierwszej chwili pomyślał, że ktoś sobie z niego żartuje, bo nikogo nie było. Ale usłyszał głos i kiedy spojrzał w dół, faktycznie, przed jego drzwiami stał jakiś rozkoszny dwunastolatek. Dwunastolatek, minus rozkoszny. Lepiej nie wyjść na zboczeńca.
- Cześć! Ty jesteś Jaemin? - na usta cisnęło mu się pytanie, czy jego rodzice wiedzą, że uciekł z domu, ale ugryzł się w język. - Wejdź, proszę - dodał, odsuwając się, by wpuścić go do środka. Dopiero gdy zamknął za nim drzwi, uśmiechnął się do niego i zdecydował przedstawić. - Lex. Miło mi cię poznać. Chodź, oprowadzę cię - powiedział, po raz kolejny w tym tygodniu wchodząc w rolę agenta nieruchomości. Pokazał mu praktycznie cały dom, w tym także sporych rozmiarów pokój, który miałby mu wynająć i zatrzymał się dopiero przy drzwiach do sypialni rodziców. - Tu jest kolejna sypialnia, ale zamieszkuje ją demon - i jak na zawołanie, zza drzwi dobiegło wściekłe miauczenie. Gdyby Louis był człowiekiem, byłby tą Afroamerykanką z samolotu. - No więc… opowiesz mi coś o sobie? Dlaczego chcesz tu zamieszkać? To znaczy, jeśli nadal tego chcesz, oczywiście - zagadnął, bo chłopak przez całą wycieczkę był raczej cichy. Wolał wiedzieć coś więcej o potencjalnym współlokatorze, zanim zdecyduje się na wynajem.

Jaemin Seo

[Jaemin Cullen]

Są sytuacje w których człowiek zapomina języka i totalnie nie wie jak ma się zachować. Tak właśnie działo się teraz z Seo, który usłyszawszy przyjemny głos mężczyzny stojącego na przeciwko jedynie zrobił się cały czerwony i przytaknął głową by nie ośmieszyć się do tego stopnia. Łudził się jednak do ostatniej chwili, że owy chłopak okaże się kimś innym niż właścicielem mieszkania, ale jak to mówią nadzieja matką głupich.
— Tak, Jaemin, r-również mi miło. Okej, tak, nie ma sprawy. — Naprawdę miał ochotę strzelić sobie w łeb za to wszystko. Nie minęło nawet dobre pięć minut, a on już był skończony. Przemknął może odrobinę za szybko obok chłopaka, wchodząc do mieszkania. Czysto, to pierwsze co rzuciło mu się w oczy już po przekroczeniu progu. Zdecydowanie na plus dla Jaemina, który uwielbiał kiedy mieszkanie było wysprzątane na błysk i nie mógł znieść chociażby skarpetki rzuconej na podłogę. Jednak do tego nie miał zamiaru się przyznawać, wszystko wyjdzie w praniu.
— DEMON? — Odwrócił się szybko w kierunku chłopaka. Gdyby pisnął troszkę bardziej byłby przekonany, że ten straciłby słuch. Miauczenie kota jednak sprawiło, że Seo odetchnął nieco z ulgą. — Czy twój kot ma na imię Demon? — Spojrzał na niego oceniającym wzrokiem, ściągając przy tym brwi. — Oh, umm, nie ma nic zbytnio do opowiadania? Nie mam bogatego życia kryminalisty. Przyjechałem nie tak dawno z Nowego Jorku w poszukiwaniu pracy zatrzymując się na jakiś czas u kuzyna. Jednak nie można wiecznie siedzieć mu na głowię, więc postanowiłem poszukać czegoś dla siebie i akurat nawinęła mi się twoja oferta. — Wzruszył ramionami, przygryzając policzek od środka. Naprawdę nudny z niego koleś, aż dziwne że chłopak jeszcze nie zasnął. — Ponadto, stąd mam znacznie bliżej do pracy i nie musiałbym tułać się godzinę lub ponad do domu. Uhhh, ummm, to chyba wszystko? Oh i dodatkowo nie jestem mordercą, więc nie musisz się obawiać, że w nocy cię uduszę czy coś.

[Alexander Cullen]

- No… nie. Nazywa się Louis - mruknął, drapiąc się po głowie, bo właściwie to co powiedział mogło zabrzmieć jak imię. Powinien wyrażać się precyzyjniej. Słuchał chłopaka uważnie, przez cały czas patrząc na niego w typowy dla siebie, creepy sposób - prosto w oczy, niemalże nie mrugając. Zawsze od wszystkich za to obrywał, a on tylko udawał, że jest wampirem i czyta w myślach. Zmarszczył czoło, przetrawiając nowiny o Nowym Jorku. Całej reszty nie dosłyszał, bo za bardzo skupił się na tym fakcie, ale przecież się nie przyzna, że go nie słuchał. No, może dosłyszał tę końcówkę o mordercy. Dlaczego ten krasnoludek w ciągu minuty dwukrotnie nawiązał do kryminału? Chyba nie miał czystego sumienia. Nada się.
- Nie jestem mordercą, więc nie musisz się obawiać, że w nocy cię uduszę - powtórzył za nim, a potem pokręcił odrobinę głową z politowaniem. - Wiesz, że to jest dokładnie to, co powiedziałby morderca? - dodał, przyglądając mu się przez moment z nieodgadnioną miną, po czym westchnął. - No dobra, Nowy Jork. Niech będzie. Ale jeśli kiedyś obudzę się w środku nocy i będziesz nade mną stał obserwując mnie jak śpię, to odsyłam cię prosto do podstawówki, z której się urwałeś, jasne? - mruknął, prowadząc go do kuchni. - W każdą środę przychodzi tutaj taka babka, żeby posprzątać i lubi sobie pośpiewać, więc się nie wystrasz, bo to żaden włamywacz. Mam nadzieję, że nie masz alergii na koty, bo tego jednego nie da się stąd pozbyć… Wiem, bo próbowałem. I radzę nie zostawiać butów na wierzchu, skurwiel lubi do nich sikać - ostrzegł go, bo jako gospodarz musiał poinformować przyszłego lokatora o najpilniejszych sprawach. - Chcesz się czegoś napić? - zapytał, bo właściwie to wypadało być gościnnym i pokazać się od tej dobrej strony. Jak się już wprowadzi, to wtedy nie będzie musiał zachowywać pozorów normalności, tylko będzie leniem jak zawsze. - Nie bój się, nie otruję cię… - mruknął, widząc minę chłopaka. - Nie jestem mordercą, chociaż co do duszenia, to wolę nie składać obietnic - zaśmiał się cicho. Był ciekaw jaką Jaemin jest osobą, bo póki co sprawiał wrażenie naprawdę skrytego, w przeciwieństwie do większości osób, które przewinęły się ostatnio przez ten dom. Może dlatego go trochę zaintrygował.

Jaemin Seo

[Jaemin Cullen]

— To dlaczego nazywasz go demon skoro ma na imię Louis? — Uniósł brew, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Czy on go miał za głupka? Pewnie tylko chciał go wrobić i tak naprawdę dom był nawiedzony. — Walisz mi tu jakąś ściemę chyba i chcesz zwabić w swoje sidła wykręcając się kotem gdzie tak naprawdę to prawdziwy demon—Czy ja mam coś na twarzy? — Przejechał opuszkami kilkakrotnie po twarzy. Możliwe że jakaś durna rzęsa spadła mu na policzek i ten patrzył na nią w dziwny sposób. Naprawdę czuł się roznegliżowany pod jego spojrzeniem i wcale nie było mu przyjemnie. Odchrząknąwszy, spojrzał na niego z politowaniem. Miał ochotę się zaśmiać, ale ostatecznie przygryzł wargę, tłumiąc w sobie śmiech. — Oh? W takim razie nic tylko idzie nam czekać i dowiedzieć się jaka jest prawda. — Zaśmiał się cicho, na moment. Naprawdę myślał, że koleś okaże się w porządku i że nic tylko z przyjemnością będzie chciał z nim mieszkać nie przejmując się tym że jakiś drętwy jełop będzie wynajmował mu pokój. A tu proszę, niespodzianka.
— Słucham? Czy ty właśnie mnie obraziłeś? — Spojrzał na niego z niedowierzaniem. Miał tupet, wyskakując z takim tekstem do swojego potencjalnego współlokatora. — Dla twojej informacji, podstawówkę skończyłem dawno temu i nie potrzebuję tam wracać jak co poniektórzy, bo wydaje mi się, że kultury i szacunku powinieneś ostatecznie chociaż odrobinę stamtąd wynieść. — Mruknął, zaciskając lekko pięści, które naprawdę świerzbiły by ozdobić tę niewyparzoną gębę. Nie brnął jednak w to dalej, uważnie słuchając co ma mu więcej do powiedzenia i jedynie przytakując lub kręcąc przecząco głową. Naprawdę był obrażony, no. To że był mały nie znaczy, że tak można było z niego żartować.
Uniósł brew, przenosząc na niego spojrzenie.
— Nie dziękuję panie wiesz, że to jest dokładnie to co powiedziałby morderca. — Zaśmiał się cicho, nachylając lekko w jego stronę. — Oh, proszę opowiedz mi więcej o swoich fetyszach. Zamieniam się w słuch.
Alexander Cullen

[Alexander Cullen]

Z reguły nie robił sobie żartów z nowopoznanych ludzi, ale… miał dzisiaj dziwny humor. I może gdyby ten chłopak tak nie dopytywał, to by sobie odpuścił. - Dobra… Widzisz, to trochę skomplikowane i nie chciałem o tym mówić, żeby cię nie wystraszyć. Miałem brata bliźniaka, ale zmarł przy narodzinach. Od tamtego czasu jego duch podąża moim śladem. Czasem wstępuje w ciała ludzi, czasem w te zwierzęce, a czasami tylko wariuje przez niego elektronika… Nie lubi, kiedy ktoś obcy kręci się koło mnie, dlatego żaden lokator zbyt długo tu nie wytrzymał - powiedział ze śmiertelnie poważną miną, nawet trochę przyaktorzył, spuszczając spojrzenie, niby to przyłapany na kłamstwie i jeszcze zrobił taką cierpiętniczą minę, jakby naprawdę był skazany na samotność przez jakąś niespokojną duszę. - Na twarzy? Nie, z twoją twarzą wszystko w porządku. Patrzę na to, co jest za tobą - och, aż żałował, że tego nie nagrywał. Zmarnował się taki dobry materiał na TikToka. Cullena nie można było zaliczyć do drętwych typów, to pewne. Niestety, był za to bardzo osobliwy.
Och, czyli Jaemin Seo jednak potrafił mówić? A to niespodzianka. Widział jak pulsuje mu na szyi żyłka i jak zaciska te swoje malutkie piąstki ze złości. Do uroczego obrazka ociekającego słodyczą brakowało tylko tupnięcia nogą i powstałoby wówczas piękne arcydzieło. Nic sobie nie robił z jego uwag. Tak, jakby kiedykolwiek słuchał tego, co mówią do niego ludzie. - Jeśli masz kompleksy w związku ze swoim wzrostem, to rzeczywiście mogłeś to tak odebrać, ale nie miałem niczego złego na myśli - odparł, wzruszając ramionami. Z jego ust rzadko padało słowo przepraszam, a teraz wcale nie uznał za konieczne by je powiedzieć. - Cieszę się jednak, że za tą słodką buzią masz całkiem cięty język. Przyda się, bo sąsiadka z naprzeciwka jest jędzą i średnio dwa razy w tygodniu przychodzi tu robić awantury bez powodu - nie znosił tego babska jako dzieciak, ale teraz to prowadzili już otwartą wojnę. Lex był o krok od narobienia jej na wycieraczkę. - Stopy - rzucił ostatnim fetyszem, jaki mógłby kiedykolwiek mieć, bo coś w Jaeminie sprawiało, że miał ochotę go przetestować i sprawdzić granice jego cierpliwości. Skoro zamierzał wynająć mu pokój, musiał przekonać się czy sąsiedzi nie będą wzywali policji już pierwszego dnia, prawda?

Jaemin Seo

[Jaemin Cullen]

Huh? Czy on sobie z niego żartował czy mówił prawdę i tak naprawdę miał się o tym przekonać na własnej skórze? Odkąd tylko chłopak otworzył usta Jaeminowi świeciła się on stop czerwona lampka by dokładniej przemyślał to czy faktycznie chce mieszkać pod jednym dachem z tym..dziwakiem. I może..gdyby nie był zdesperowany w potrzebie znalezienia pokoju na już to wtedy faktycznie przemyślałby to, wypisał wszystkie za i przeciw, chociaż tych pierwszych nie było praktycznie wcale. Nie miał jednak na to czasu, więc ostatecznie porzucił myśl o demonie krążącym po mieszkaniu i spojrzał na chłopaka.
— Jeśli to jakaś twoja próba odpędzenia mnie, to powinieneś wiedzieć, że się nie boję. — Wysunął dolną wargę, krzyżując ręce. — I wiedz jedno demonie, czy czymkolwiek jesteś, ale nie mam żadnego zamiaru kręcić się przy twoim bliźniaku. — Spojrzeniem omiótł pomieszczenie, przełykając ślinę. Czy tylko jemu zrobiło się nagle chłodno?
Sparaliżowany, otworzył szerzej oczy. Żartował, prawda? Tak naprawdę nic za nim nie stało, PRAWDA? Dla własnego dobra, dalej prosty niczym kłoda, powoli ruszył w kierunku chłopaka, nie mając nawet zamiaru się odwracać za siebie. Dopiero gdy schował się za jego plecami, stając na palcach wychylił lekko głowę zza jego ramienia, by jedynie przekonać się, że nic tam nie stało. Oh już on sprawi, że w jego butelce z szamponem pojawi się krem do depilacji.
Mrucząc różne przekleństwa pod nosem, wrócił na swoje miejsce posyłając chłopakowi nienawistne spojrzenie. W ciągu dziesięciu minut swojego pobytu tutaj został obrażony dwa razy i przyprawiony o zawał trzy.
— Dla twojej informacji, nie nie mam kompleksów ze swoim wzrostem. I przykro mi, że dowiadujesz się tego ode mnie, ale to nie duch twojego brata bliźniaka sprawił, że twoi poprzedni współlokatorzy stąd uciekali. — Wzruszył ramionami, prychając. — Jesteś pewien, że ta jędza nie przychodzi tutaj tylko po to by się z tobą zaprzyjaźnić? Co dwie jędze to nie jedna. — Puścił mu oko, krzywiąc się jednak lekko z obrzydzenia kiedy zdradził mu swój drugi fetysz. — Mmm, jeden z lepszych fetyszy. Nie ma nic lepszego niż gołe stopy, prawda? Nic tylko się nimi bawić. Mniam.
Alexander Cullen

[Alexander Cullen]

Z trudem udało mu się powstrzymać śmiech i ciągnąć ten kabaret do końca, zwłaszcza widząc jak chłopak reaguje na tego całego demona. Głównie zmyślał, ale - jak wszystkie najlepsze horrory - ten też był oparty częściowo na faktach. Ciekawiło go czy Jaemin należał do tych osób, którym dałoby się wkręcić wszystko. Wyglądało na to, że tak.
- Inni też tak mówili - westchnął, nadal ciągnąć swój teatrzyk. Był pewien, że ten maluch tylko zgrywa chojraka, i dostał na to potwierdzenie, kiedy schował się za jego plecami w obawie przed złym duchem jego brata. Komedia. Mimo tych wszystkich żartów, Lex nie miał pewności, czy jego dom nie był przypadkiem nawiedzony. Czasami faktycznie działy się tu różne, niewytłumaczalne rzeczy, ale o tym wolał już nie wspominać. - Zawsze jesteś taki naiwny? To urocze - powiedział, uśmiechając się do niego wesoło. Niby mógłby ciągnąć ten żart, ale coś mu mówiło, że będzie mieć jeszcze okazje do wymyślenia wielu innych.
Był świadomy tego, że nie jest zbyt dobrym materiałem na współlokatora - był to jeden z powodów, dla których nawet w Nowym Jorku mieszkał sam. Nie zawracał sobie głowy sprzątaniem, i robił to tylko wtedy, kiedy już się o coś potykał. Nie ubierał nawet pościeli, bo był tak leniwy.
- Tak naprawdę jesteś pierwszą osobą, której jestem zdecydowany wynająć ten pokój, ale dobrze wiedzieć, że masz mnie za sukę - powiedział, niby to poważny, choć kompletnie się tym nie przejął. Przecież wiedział jaki potrafił być złośliwy, a to była tylko mała próbka. Przybrał rozmarzony wyraz twarzy, choć wewnętrznie umierał. Nienawidził gołych stóp do tego stopnia, że kiedyś wyrzucił z mieszkania swojego przyjaciela, bo ten przyszedł do niego w sandałach. - Nareszcie ktoś, kto to rozumie. Czuję, że będziemy się świetnie ze sobą bawić - odpowiedział, klaszcząc radośnie w dłonie. Alexander Cullen znalazł właśnie nowe hobby i było nim dręczenie tego biedaka. - No dobrze, czy jest coś, co chciałbyś wiedzieć? - zapytał, bo właściwie oprócz strojenia sobie z niego żartów, nie powiedział mu zbyt wiele. - Jeśli chodzi o przeprowadzkę, możesz wprowadzić się praktycznie od zaraz, wszystko jest posprzątane i mam dla ciebie przygotowaną parę kluczy. Korzystaj ze wszystkiego i czuj się jak u siebie - dodał, tym razem już faktycznie poważniejąc. Miał dość obcych ludzi przewijających się przez dom jego rodziców, a ten facet wydawał się być idealnym kandydatem na współlokatora. No i był chyba w podobnym wieku, mimo że początkowo wziął go za dziecko. Jeśli się nie pozabijają, to może uda im się nawet dogadać.

Jaemin Seo

[Jaemin Cullen]

Bąkając pod nosem różne przekleństwa, odsunął się od chłopaka wracając na swoje poprzednie miejsce. Może i był lekko naiwny, ale nie trzeba było mu od razu tego wytykać. To nie jego wina, że brzmiał na tyle przekonująco, że Seo z łatwością w to uwierzył. Ponadto nic już by go nie zdziwiło na tym świecie, serio nic.
Porzucił jednak dalszą sprzeczkę z nim i po krótkiej chwili zastanowienia pokręcił przecząco głową, nie mając więcej żadnych pytań.
— Oh, um, więc jeśli nie byłoby problemu to mógłbym wprowadzić się na dniach. Nie mam zbyt wielu rzeczy do pakowania, więc nie musisz przejmować się tym, że pozagracam ci dom. — Zaśmiał się, nerwowo bawiąc palcami. — To ja będę się zbierał, widzimy się za kilka dni. Pa ­— Niemal wystrzeliło go stamtąd niczym z procy. Nie czekał nawet na jakikolwiek odzew ze strony chłopaka i już po chwili w szybkim tempie zmierzał w kierunku stacji z której mógł dostać się do domu.

zakończone