[Hailee Burkhart]

019

Była zdołowana. Nie wiedziała co robić. Cyrus się nie odzywał. A wiele razy próbowała się z nim skontaktować. Nawet była u niego w domu. Niestety nikogo nie zastała. Albo był w domu i nie chciał jej widzieć. Obiecała mu, że nie będzie nękać go telefonami. Dotrzymała słowa. Dała sobie i jemu czas na przemyślenie. Oboje potrzebowali czasu na poukładanie wszystkiego w głowie. Nad zastanowieniem się co dalej. Długo nad tym myślała. Wiedziała jedno. Nie chciała stracić Cyrusa, ale to co robiła …. Wiedziała, że ponowny widok jej i Harveya go zaboli. I tak się stało. Widziała ból i rozczarowanie w jego oczach. Miała wrażenie, że był rozczarowany nią, jej postępowaniem. To ją bolało. To jak na nią wtedy spojrzał. Musiała coś wymyśli, żeby się do niej odezwał. Chciała go zobaczyć i porozmawiać. Wytłumaczyć się. Od jakiegoś czasu zastanawiała się co zrobić… Nie mogła prosić jego brata o pomoc. Nie chciała pogarszać sytuacji. Nie wiedziała, czy bracia w końcu ze sobą porozmawiali. Nie chciała mieszać między nimi, ale …. czy już tego nie zrobiła?
Wymyśliła wyjazd, miała nadzieję, że Cyrus zgodzi się i przyjedzie tutaj. Długo szukała odpowiedniego miejsca. Potrzebowali posiedzieć sami i miała nadzieje, że uda im się dojść do porozumienia. Zależało jej na nim i nie tylko ze względu na dziecko. Łączyła ich wspólna przeszłość i o niej także musieli porozmawiać. Napisała do niego długą wiadomość. Prosząc w niej o spotkanie. Wręcz błagała o to. Zostawiła mu adres, gdzie będzie na niego czekać. Napisała także, że będzie tam siedzieć póki nie przyjedzie. Naprawdę była do tego zdolna!
Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i trochę jedzenia. Miała nadzieję, że spędzą tam chociaż dwa dni nim wszystko sobie wyjaśnią. Do North Naples przybyła wcześniej. Musiała najpierw odebrać klucze od właściciela domu, który wynajęła. Jadąc na miejsce zastanawia się co się wydarzy. Dom nie był duży. Miał tylko 1 piętro. Mały przytulny salon z kominkiem, kuchnię i dwie małe sypialnie. Rozpakowała swoją małą walizkę i zaparzyła wody w czajniku. Miała zamiar usiąść na werandzie i czekać. Zalała herbatę, dodała do niej dwa plasterki cytryny. Z kubkiem w dłoni usiadła na werandzie. Wcześniej przygotowała sobie koc na wszelki wypadek gdyby zaczęła marznąć. Leżący obok niej telefon, uparcie milczał.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

A przecież wszystko mogło już ułożyć się tak, jak być powinno, ba, przez pierwsze trzy dni od tej feralnej rozmowy nawet było okej, Cyrus względnie się starał, jednak potem znowu zaczęły dopadać go wyrzuty sumienia i ten paniczny strach, który nakazywał mu wręcz ucieczkę. Historia mogła się powtórzyć, znowu mógł uciec zostawiając ją i dopiero co odzyskanego brata. Jednak czy tak postępuje dorosły mężczyzna?
To feralne spotkanie w porcie, widok jej u boku swojego brata, dodatkowo przemoczonej od stóp do głów sprawił że coś w nim pękło. Był wściekły, był zraniony, nie mogąc patrzeć na tą scenkę odwrócił się i pojechał do domu. Przesiadywał w barze rysując, starając się wyrzucić z głowy obraz blondynki u boku swojego brata, chociaż było to cholernie trudne, złapał się na tym że na jednym rysunku uchwycił jej twarz. Szybko zgniótł go i wyrzucił do kosza, nie mogąc na nią patrzeć. Była dla niego ważna, nie potrafił tego powiedzieć, ale podświadomie do cholery czuł że jest częścią jego popapranego życia. Był dumny, był uparty, nie odzywał się, jednak ta wiadomość, w której zostało postawione mu to cholerne ultimatum skłoniła go (choć niechętnie) do spakowania najpotrzebniejszych rzeczy i w ciągu godziny ruszenia w drogę pod wskazany adres, chociaż nadal nie był do tego przekonany, nadal miał w głowie od groma wątpliwości. Nie wiedział, czy przypadkiem nie skończy się to kolejną kłótnią, wątpił też w to, że cokolwiek między nimi się wyjaśni. Chciał w to wierzyć, ale nie potrafił.
Zanim zaparkował, dostrzegł blondynkę siedzącą na werandzie i zagryzł wargę. To była ostatnia okazja do zawrócenia i rzucenia tego wszystkiego w diabły. Potrząsnął głową i po krótkim wahaniu wysiadł z samochodu, może za mocno trzaskając drzwiami. Nadal był wściekły i spięty, dało się to wyczuć po jego sylwetce. Oparł się o maskę samochodu i skrzyżował ramiona na piersi wpatrywał się w nią tymi swoimi niebieskimi oczami które były przepełnione w tej chwili bólem i niepewnością. Oddychał płytko, było zimno ale niespecjalnie zwracał na to w tej chwili uwagę.
- Jest zimno. Wejdź do środka. – powiedział cicho, jednak na tyle głośno, by blondynka go usłyszała. Nie ruszył się jednak z miejsca, nadal nie będąc pewnym, czy chce tutaj być, czy w ogóle jest co wyjaśniać. Miał świadomość, że to ostatnia szansa, ale czuł się jak zaszczute i zdradzone zwierzę, po tym co się wydarzyło naprawdę nie wiedział co ma o tym wszystkim myśleć.

Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Przez cały czas patrzyła przed siebie, na drogę, która prowadziła do domku. Nie wiedziała ile już tak siedzi. Przyciągnęła kolana do klatki, oparła na nich kubek z parującą herbatą i czekała. Nie wiedziała co zrobi jeśli nie przyjedzie… Nie, przyjedzie. Nie mogła tak myśleć. Musiała mieć jeszcze trochę nadziei. Nie chciała dzwonić od przyjaciół i martwić ich niepotrzebnie. Szczególnie Grace i jego brata. Harvey przejmował się wszystkim, widziała w jakim był stanie, gdy Clem wyjechała. Jej wyjazd zaskoczył wszystkich. Burkhart już do niej nie dzwoniła. Nie było sensu, skoro ewidentnie nie chciała z nikim rozmawiać. Próbowała zapomnieć o tamtej sytuacji, ale od tego wszystkiego się zaczęło. Od tamtej chwili w relacji między nią, a Cyrusem, pojawiła się kolejna rysa, której nie wiedziała, jak się pozbyć.
Zmrużyła oczy widząc w oddali światła samochodu. Z trudem przełknęła ślinę i odstawiła kubek na bok. Słońce powoli zachodziło, nie wiedziała do kogo należy auto i kto siedział w środku. Auto zatrzymało się na podjeździe i dopiero wtedy zauważyła, kto siedział za kierownicą. Zamiast poczuć ulgę, zdenerwowała się jeszcze bardziej. Oddech jej przyspieszył i poczuła, jak coś ściska ją w żołądku. Nerwy. Śledziła każdy jego ruch. Próbowała odgadnąć jaki ma humor. Skrzywiła się delikatnie, gdy trzasnął drzwiami od samochodu. Był zły. Nie dziwiła mu się. Oparł się o samochód i patrzył. A ona dosłownie na chwilę przestała oddychać. Prosił, żeby weszła do domu. Pokręciła przecząco głową. Nie bez niego. Zaciskając dłonie w pięści, wstała na trzęsących się nogach. Wolnym krokiem ruszyła w jego stronę. Zdrętwiałe mięśnie zaczęły się buntować. Zbyt długo siedziała w jednej pozycji. Nie przejęła się tym. Jeszcze kilka kroków i będzie mogła go dotknąć. Chciała tego, ale bała się, że ją odepchnie. Miał założone ręce na piersi. - Nie bez Ciebie. - Odezwała się cicho, zatrzymując przed nim. Drżała z zimna lub z nerwów. Ciężko było stwierdzić. Spojrzała mu w oczy. Załamała się widząc w nich ból. To jej wina. - Cyrus… - Spuściła głowę i dwóch krokach była przy nim. Oparła głowę o ramiona skrzyżowane na jego piersi. Był od niej wyższy o co najmniej 20 cm. Uniosła ręce chcąc go przytulić, ale zawahała się. Opuściła je i zawisły wzdłuż ciała. Przez dłuższą chwilę nic nie mówiła. Cieszyła się, że tu był. Poczuła w piersi rozchodzące się ciepło, czując znajomy zapach jego perfum oraz ciepło jego ciała. Odchyliła się do tyłu na tyle, żeby móc spojrzeć mu w oczy. - Dziękuję, że przyjechałeś. - Serce podeszło jej do gardła. - Zostaniesz? - Chciała wiedzieć, czy mimo tego co widział kilka dni temu, zostanie tu z nią, żeby porozmawiać.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Nadal zastanawiał się czy przyjazd tutaj był dobrym pomysłem. Owszem, zadziałało na niego ultimatum, jakie mu postawiła, ale jechał tutaj z cholernie mieszanymi uczuciami i myślami kłębiącymi się w jego głowie. Nie miał bladego pojęcia, jak się to wszystko zakończy, mimo że mu na niej zależało, przed oczami miał widok blondynki w towarzystwie jego brata, a także to wcześniejsze, niefortunne spotkanie we czwórkę które zapoczątkowało to wszystko. Co miał myśleć? Co miał zrobić, aby nie pogorszyć sytuacji.
Zacisnął szczękę widząc że nie posłuchała go, tylko ostrożnie zbliżała się do Sherwooda jakby był niebezpiecznym zwierzęciem, które mogło zaatakować w każdej chwili. W pierwszym odruchu chciał ją odepchnąć, wsiąść w samochód i odjechać jak najdalej, wiedział jednak że nie może, stał więc jak kołek, mimowolnie wyciągając rękę i muskając jej włosy gdy oparła głowę o jego ręce. Zagryzł wargę. Wszystko było cholernie pogmatwane.
- Wejdź do środka. Proszę. – powiedział cicho, nieco spokojniejszym tonem głosu, w tej chwili martwiąc się jedynie o to, by przypadkiem się nie przeziębiła. Dlatego delikatnie ją od siebie odsunął, by w kolejnym momencie wyjąć z samochodu torbę. Z jednej strony chciał zostać i wszystko wyjaśnić, jednak z drugiej bał się tego, co może zostać powiedziane, ale widząc wyraz twarzy blondynki, wziął kilka głębszych wdechów, chcąc mieć to już za sobą postanowił zostać, by chociaż w jakimkolwiek stopniu wyjaśnić to, co się między nimi dzieje, cokolwiek postanowić, chociaż nie wiedział, że będzie skłonny do czegokolwiek. Cyrus nie nadaje się na ojca, a tym bardziej na życiowego partnera, zmaga się ze swoimi własnymi problemami i bierze od życia to, co było mu odbierane latami. Czy byłby skłonny zmienić swoje dotychczasowe życie?
- Chodź. – mruknął, łapiąc ją za nadgarstek, nieco siłą ciągnąc w stronę domku, bo pogoda zaczęła się psuć, coraz ciemniejsze chmury zasłaniały niebo, a ona nie miała na sobie kurtki, przez co zaraz ona dorobi się przeziębienia, a on wyrzutów sumienia że na to pozwolił. Złapał się na tym, że kciukiem muska jej nadgarstek, jakby chciał samemu sobie dodać otuchy. Czy jej?

Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Wiedziała, że nie wejdzie do środka. I naprawdę nie chciała postawić mu ultimatum i to jeszcze przez smsy, ale nie miała wyjścia. Nie pisał, nie odbierał telefonów i ewidentnie jej unikał. Musiała coś zrobić. Nie potrafiła określić swoich uczuć do niego. Do jego brata również. Wiedziała tylko jedno. Nie mogła pozwolić mu odejść. Nie tylko ze względu na dziecko, ale… po prostu. Nie mogła. Nie po tym wszystkim co się wydarzyło. I nie po tym, co zrobił w jej mieszkaniu. O tym też musieli porozmawiać. Chciała wiedzieć, czy przemyślał wszystko.
Po raz kolejny pokręciła głową. Nie miała zamiaru się stąd ruszać. Czy nie wiedział tego, że była upartą kobietą ? Zależało jej. Na nim. Na dziecku, i na wyjaśnieniu tego wszystkiego. Nie mogli tak tego zostawić. Kiedy odsunął ją od siebie, pomyślała, że jednak zmienił zdanie i niepotrzebnie tu przyjechał. Spojrzała na niego z bólem w oczach. Zrobiła krok w tył i poczuła skurcz w brzuchu. Po co tu przyjeżdżał skoro i tak miał zamiar zaraz wyjechać? Obserwowała każdy jego ruch. Otworzył auto i wyciągnął z niej… torbę. Zamknęła oczy i dosłownie miała ochotę uściskać go ze szczęścia. Otworzyła oczy i próbowała dowiedzieć się co myślał, ale jego twarz nie wyrażała nic. Żadnych emocji. Jedyne co poczuła to jego dotyk. Pozwoliła się pociągnąć w stronę domku. Fala ciepła rozlała się po jej drżącym ciele, gdy poczuła, jak delikatnie jego palec muskał jej skórę.
- Zaczekaj. - Zmusiła go, żeby się zatrzymał. Musiała zabrać swoje rzeczy. Telefon schowała do tylnej kieszeni, pusty już kubek złapała za ucho i zgarnęła koc. Nie pomyślała wcześniej, żeby rozpalić w kominku. Nawet nie wiedziała, jak to zrobić. Właściciel przygotował dla nich nich wszystko co było potrzebne. Obok kominka, na specjalnym stojaku leżał mały stos drewna kominkowego. Było tego więcej, z tyłu domu, ale tam jeszcze nie zaglądała. Zabrała dłoń z jego uścisku i podeszła do kanapy. Odłożyła koc, a następnie przeszła do małej kuchni - Napijesz się czegoś? - Nastawiła wodę na kolejną herbatę. Oparła się o szafkę, próbując ściągnąć na siebie jego spojrzenie. - Obiecałam nie nękać się wiadomościami i dotrzymałam słowa, ale dzisiaj…. musiałam Cię tu ściągnąć. - Wzięła głęboki wdech i zrobiła krok w jego stronę. - Chciałam porozmawiać. O wszystkim. O dziecku. O tym co zrobimy dalej. - Chciała jeszcze dodać O nas, ale bała się.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Podejrzewał, że jeśli podczas czekającej ich rozmowy nic nie wyjaśnią, straci jakąkolwiek szansę na posiadanie stabilnej relacji z blondynką, a do cholery, zależało mu na niej, jednak to wszystko potoczyło się za szybko, teraz na głowie ma jej ciążę i sam fakt, że kobieta posiada męża, nawet jeśli wzięła ślub po pijaku w Vegas, to jednak z kimś, przynajmniej na papierze jest związana, przez co Cyrus czuł się kompletnie bezsilny.
Wiedział że była uparta, ale nie będą odbywali rozmowy na dworze, szczególnie gdy zbierało się na deszcz. Nie chciał mieć jej na sumieniu, dlatego może nieco za mocno pociągnął ją w stronę domku, jednocześnie martwiąc się o to, by się nie przeziębiła, kolejne zmartwienie, a on w końcu chce wiedzieć na czym stoi. Przystanął, gdy zabierała swoje rzeczy, jednocześnie otwierając drzwi. Dopiero gdy upewnił się, że jest bezpieczna, zamknął je, rzucając torbę gdzieś na bok, w nieco nerwowym geście.
Pokręcił przecząco głową.
- Nie teraz. – mruknął, opierając się plecami o drzwi i krzyżując ramiona na piersi, jakby chciał się od niej odgrodzić, przyjmując pozycję obronną, bo kompletnie nie wiedział czego ma się spodziewać po dzisiejszym dniu. Teraz, skoro już tutaj wszedł nie może się wycofać, musi cokolwiek wyjaśnić, jednak na jej kolejne słowa zagryzł wargę, starając się nie pozwolić, by emocje nim targające dały o sobie znać w postaci ostrych słów których naprawdę nie chciał wypowiedzieć, ale jednak wspomnienie jej widoku, jak schodziła z jachtu w towarzystwie jego brata nadal było w nim żywe. I nadal cholernie bolało.
- Dobrze, skoro chcesz rozmawiać, proszę bardzo. – odparł, patrząc na nią oczami bez wyrazu, bez jakichkolwiek emocji, mimo że wszystko wręcz go od środka rozsadzało. - Najpierw powiedz mi o tym, co się działo na rejsie. I dlaczego byłaś na nim z moim bratem? A i wyjaśnij do cholery dlaczego byłaś cała mokra? – uśmiechnął się nieco kpiąco. Ten widok go bolał, zranił do żywego, dlatego przestał się do niej odzywać. Jeśli jednak chciała szczerej rozmowy, najpierw musi mu wyjaśnić parę kwestii. Chciał, by rozwiała jego obawy, ba, by zapewniła że wszystko jakoś się ułoży, że nie musi się tego wszystkiego obawiać.

Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Jak tylko trzasnął drzwiami i rzucił torbę w kąt, wiedziała, że ta rozmowa nie będzie przyjemna. Nie spodziewała się jednak, że pierwsze o czym zaczną rozmawiać, to będzie temat Harveya. Poczuła na skórze gęsią skórkę. Sądziła, że zaczną rozmawiać o ich ostatnim spotkaniu. Ciąży i faktem, że wciąż ma męża, a temat rozwodu… jeszcze się nie pojawił. A powinien.
Odwróciła się i wyłączyła kuchenkę. Pieprzyć herbatę, skoro chciał od tego zacząć rozmowę, to proszę. Obróciła głowę przyglądając mu się z dziwnym wyrazem twarzy. Wciąż stał przy drzwiach z założonymi rękami. Jej babcia zawsze mówiła, że jeśli ktoś tak stoi, to może być dla nas sygnał, że nie chciał tu być lub nie odpowiadało mu towarzystwo. Nie wiedziała skąd babcia to wie, ale Burkhart to zapamiętała. Czy rzeczywiście Sherwood nie chciał tu być?
- Co się działo? - Zmarszczyła brwi i wyprostowała plecy. - Nic się nie działo… - Miała wrażenie, że o coś ją oskarżał, podejrzewał, że coś zrobiła. Podeszła do blatu, który aktualnie oddzielał ją od niego. Może to i lepiej, bo jego chłodna postawa nie zachęcała ją do podejścia. Ten kpiący uśmiech, ją zabolał. Nie wiedziała co dzieje się w jego głowie. Co sobie wyobrażał. - Harvey zorganizował rejs. Zaprosił na niego moją przyjaciółkę z mężem. Tak się składa, że Harvey i Joseph od lat się przyjaźnią. Chciał być miły i mnie zaprosił… - Wzruszyła ramionami, bo nie widziała w tym nic złego. Miała dość ostatnich tygodni. Ten miesiąc wcale jej nie rozpieszczał. Chciała miło spędzić 2 dni z najbliższymi. Nic więcej.
- Byłam mokra bo złapał nas deszcz. To się zdarza. - Nie chciała się denerwować i nawet nie powinna. Nie mogła jednak pozwolić, żeby myślał, że zrobiła coś złego. To, że on nie dogadywał się z bratem, nie znaczy, że ona też powinna. Harvey traktował ją dobrze, z szacunkiem. Oboje lubili swoje towarzystwo.
- Czemu mam wrażenie, że o coś mnie posądzasz? Ja i Harvey staramy się być przyjaciółmi. Nic więcej. Poza tym miałam dość ostatnich tygodni, chciałam się zrelaksować. Odpocząć i dać Tobie czas na przemyślenie. - I tak, nie powinna wsiadać na łódź w tak wczesnym etapie ciąży, ale potrzebowała tego. Chciała tylko odpocząć.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Wiedział, że swoim zachowaniem im nie pomaga, że nie sprawi iż ta rozmowa przejdzie gładko tak jak by oboje tego chcieli, ale po prostu nie był w stanie zapanować nad emocjami które szalały w jego ciele. Ból, zazdrość, złamane serce, pomieszane z troską i irytacją. Ciężko nazwać to wszystko, ba, ciężko o tym powiedzieć otwarcie. Odetchnął kilka razy, chcąc się uspokoić, nawet opuścił ręce które jednak nadal były zaciśnięte w pięści. Nie miał pojęcia, kiedy jego życie zrobiło się tak bardzo pogmatwane jak teraz.
Słuchał jej wyjaśnienia na temat rejsu, na temat tego, dlaczego była cała mokra. Już chciał palnąć jakiś złośliwy komentarz, jednak powstrzymał się, dusząc w sobie impuls, bo to z całą pewnością im nie pomoże. Wpatrywał się w nią zielonymi oczami bez wyrazu, nie przerywając jej ani jednym słowem, dając tym sobie czas na zebranie wszystkiego w głowie. Nawet nie wiedział co powiedzieć. Najzwyczajniej w świecie chciał, by wszystko było normalnie by on był normalny, jednak przez to, co przeszedł, o normalności można zapomnieć, pewnie właśnie dlatego nie jest w stanie nawiązać z niej normalnej relacji, co chwilę się wycofując, robiąc chore sceny zazdrości mimo że nie powiedział jej co tak naprawdę czuje, a czuje bardzo wiele. Ale odwagi mu niestety brak.
Westchnął, przeczesując dłonią włosy.
- Chciałbym ci wierzyć, Hailee. Naprawdę. – mruknął, robiąc kilka nieco nieśmiałych kroków w stronę kanapy na którą opadł z cichym westchnieniem i przymknął na chwilę oczy. Tego było naprawdę za wiele, powinien wynieść się stąd, zaszyć w barze, skupić się na tym, co robi najlepiej, a nie układać tą chorą relację, która przynajmniej w tym momencie nie zapowiada się na coś silnego, na coś, na co skrycie po prostu ma nadzieję. Zerknął na nią, a w oczach mogła dostrzec po prostu rezygnację, coś, czego nikt dawno u niego nie widział. Wszyscy mają go za silnego, cieszącego się życiem faceta, jednak nie mają bladego pojęcia o licznych skazach na jego charakterze i o fatalnej przeszłości, która od lat się za nim ciągnie.
- A co mam myśleć? Mój brat zawsze mógł robić co chciał, mieć kogo chciał, odkąd pamiętam był wolny. Teraz gdy my… – zawahał się na moment nie mając odwagi wypowiedzieć na głos tego, co pomyślał. Zagryzł wargę i machnął ręką. – Po prostu on może mieć wszystko to, czego ja nigdy nie zdobędę. Mieć ludzi, którzy są poza moim zasięgiem. Po prostu być kimś, kim ja nigdy nie będę. Nie wiesz, jak się czułem, gdy widziałem was razem. – dokończył, skubiąc materiał koszuli, aby czymś zająć ręce.


Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Nie wierzył jej. Oczywiście, że nie. Nie po tym co zobaczył kilka tygodni temu w mieszkaniu Harveya. Sama nie potrafiła określić tego co dzieje się między nią a Harveyem. Starała się być wobec niego, jak przyjaciółka. Chociaż wiedziała o jego zauroczeniu. To było trudne, bo lubiła go i nie chciała nikogo zranić. Na początku nie wiedziała co robić. Pogubiła się w tym co czuje, ale świadomość, że Cyrus mógłby wyjechać, zostawić ją ze względu na to co zobaczył… To uświadomiło jej, że Cyrus wciąż nie był jej obojętny i nie mogła pozwolić, żeby to co było między nimi przepadło. Ciężko było stwierdzić, czy uczucie, którym kiedyś go darzyła, wciąż w niej było, ale właśnie po to był ten wyjazd, żeby spróbować upewnić się co jest między nimi i czy jest jakakolwiek szansa na to, żeby mogli wspólnie wychować dziecko. A to, że tu była, ściągnęła go, powinno być dla niego jasne z kim chciała być. Mimo iż oboje nie wiedzieli na czym stoją.
- To uwierz… proszę. - Jej spojrzenie złagodniało. Przesunęła się w bok, żeby lepiej go widzieć. Chyba jeszcze nigdy nie widziała go w takim stanie i nigdy tak na nią nie patrzył. A widziała go w wielu różnych sytuacjach. Coś ścisnęło ją w żołądku. Podeszła do kanapy i usiadła na brzegu. Pamiętała co powiedział Harvey. To na Cyrusa ojciec miał największy wpływ. Wymagał od niego wiele, a on starał się go zadowolić.
- Staram się być dla Harveya przyjaciółką. Nikim więcej. - Stwierdziła patrząc na niego. Chciał by widział w jej oczach, że mówiła szczerze. Dzisiejszego wieczoru nie miała zamiaru kłamać. - Gdy my co, Cyrus? Jak określisz to co między nami się dzieje? Bo ja… szczerze nie wiem. - Wzruszyła ramionami. Wzięła głęboki wdech. Potarła twarz czując, że w oczach zaczynają zbierać się łzy. - Mogę się tylko domyślać, co poczułeś widząc nas razem. Miałam dość ostatnich tygodni. Wciąż boli mnie, że pomyślałeś, że to nie Twoje dziecko. Jakbyś w ogóle mnie nie znał. Tak, popełniłam w życiu kilka błędów, chociażby pijacki ślub w Vegas, ale nie jestem dziewczyną, która zmienia facetów, jak rękawiczki. A Ty tak łatwo… tak łatwo oskarżyłeś mnie o coś takiego… - Spuściła głowę i dyskretnie otarła kąciku oczu. - Dla Twojej wiadomości. Byłeś pierwszym facetem od kilku lat, z którym poszłam do łóżka. - Wstała z kanapy i odeszła od niego. Wróciła do kuchni i ponownie nastawiła wodę na herbatę. Sięgnęła po kubek, z którego wcześniej piła. Oderwała kawałek ręcznika papierowego i wytarła nim mokre policzki. Czuła, że cała drży w środku. Oparła się o kuchenny blat i wbiła spojrzenie w czajnik.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Ciężko mu było w to uwierzyć, zważywszy na przeszłość, jaka ich łączy i historię braci Sherwood Cyrus naprawdę miał cholerne problemy z zaufaniem i z przyjęciem do wiadomości prawdy. Hailee była praktycznie pierwszą kobietą, która wyciągnęła do niego pomocną dłoń, nawet jeśli nie była tą, która wykopała go na odwyk to przez pewien czas była najbliższą mu osobą. On nie potrafił wtedy nazwać uczuć, jakimi ją darzy, o miłości nie miał bladego pojęcia, nigdy praktycznie nie wiążąc się na dłużej, nie doświadczając rodzicielskiej miłości, a czując jedynie presję i dyktaturę swojego ojca. Była jednak mu bliska. Wtedy. I teraz, chociaż nadal to do niego nie docierało.
Zacisnął zęby słysząc jej prośbę. Chciał wierzyć, naprawdę chciał wierzyć w każde jej słowo, jednak swoich przyzwyczajeń nie może zmienić od tak, w ciągu jednej chwili. Widział wyraz jej oczu, tą łagodność którą dostrzegł tuż po przebudzeniu z reanimacji, jaką na nim wykonała, a która pozostała w niej po tych wszystkich latach, kiedy nie mieli kontaktu. Westchnął ciężko. To robiło się coraz bardziej pokomplikowane.
- Ja też nie wiem, mała. Nie mam bladego pojęcia. – odparł cicho, wbijając spojrzenie w swoje stopy, jakby to tam chciał odnaleźć odpowiedzi na swoje wszystkie niezadane jeszcze pytania i na te, które padły. Słuchał tego, co mówił starając się to wszystko przyswoić i próbować jej uwierzyć, ale w tej chwili miał cholerny mętlik w głowie. Z jednej strony chciał z nią być, wychować to dziecko, ich dziecko, ale z drugiej strony bał się tego co nieznane, przez swoją przeszłość nie miał okazji zaznać normalnej relacji, normalnego związku, przez co wolał się wycofać przed tym, co nieznane.
- Ludzie się zmieniają, Hailee. Ty, ja, mój brat, sprzątaczka, każdy. Wtedy, to co powiedziałem... nie myślałem nad tym, byłem w szoku, też przecież tego nie planowaliśmy przecież. – mówił spokojnie, chociaż już czuł, ze powoli emocje zaczynały brać nad nim górę, miał ochotę znowu to wszystko obrócić w żart, ale to nie czas i nie miejsce na takie kwestie. - Tego też nie wiedziałem, naprawdę. I przepraszam. – obserwował jak idzie do kuchni i zmemłał w ustach przekleństwo, nie chcąc nakręcać atmosfery. Przecież mieli sobie wszystko wyjaśnić, dojść do jakiegokolwiek porozumienia. Jednak czy jest to możliwe? Jakby z wahaniem ruszył za nią, stając obok i opierając się o blat, krzyżując ręce na ramionach i zerkając na blondynkę. - Czego oczekujesz ode mnie? Co chcesz, bym zrobił? – mieli szczerze rozmawiać, to niech rozmawiają.

Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Mała. Od lat nie słyszała tego określenia. Rzadko jaki chłopak tak na nią mówił. Zawsze słyszała określenie typu: kochanie, skarbie. I nie było co ukrywać. To wyrażenie zrobiło na niej wrażenie. Aż się lekko zarumieniła. Fakt, że on również nie wiedział, co jest między nimi, wcale jej nie pomógł. Stała w miejscu, nie wiedząc, jak określić uczucia względem niego.
Czy wiadomość, że zależy jej na nim, wystarczy mu, żeby zechciał przy niej zostać?
Tak, nie planowali tego. Do tej pory nie była pewna co się wtedy wydarzyło. Ich spotkanie jak zwykle było pełne emocji. Ale tym razem tych dobrych. Widziała, że był szczery. W jej domu też był. Mimo wszystko to ją bolało. Nie znał jej od dziś. Znali się od lat. Poznał ją jeszcze, gdy była młodą dziewczyną, która dopiero co wyprowadziła się z rodzinnego miasta i mogła nieco zaszaleć. I nie zaszalała, ale no cóż… taka już była.
- Nie przepraszaj za coś, czego nie wiedziałeś. - Odezwała się nagle. - Powiedziałam ci to tylko dlatego, żebyś wiedział, że to co zrobiliśmy znaczyło coś więcej. Od lat nie chodziłam na randki i od lat z nikim nie byłam. - Wzięła głęboki wdech i zalała herbatę. Odstawiła czajnik i nagle usłyszała jego głos tuż obok swojej głowy. Zaskoczona uniosła głowę i wtedy znów zauważyła jego postawę. Przesunęła spojrzeniem po jego twarzy. On naprawdę pytał się czego oczekuje.
- Powiedz mi, czy jak poproszę Cię, żebyś przy mnie był, zrobisz to? - Stanęła przed nim, przybierając taką samą postawę. - Jak poproszę cię o to, byś wspierał mnie przez całą ciążę oraz jeszcze długo po, zrobisz to? - Przekręciła głowę w bok patrząc na niego. - Jak powiem ci, że nie jestem wstanie opisać moich uczuć do Ciebie, ale wiem jedno... - Zrobiła krok w jego stronę. Opuściła ręce i uniosła brodę do góry. Troszeczkę bała się, że ją odtrącić, ale chciała zaryzykować. - Zależy mi na tobie tak bardzo, że sama myśl, że mnie zostawisz boli tak bardzo, że nie mogę oddychać. Zostaniesz? - Te wszystkie pytanie były kierowane do jednego. Do ich przeszłości. Już kiedyś prosiła go żeby zmienił swoje życie, rzucił narkotyki, ale tego nie zrobił. Wytrzymała bardzo wiele. Trwała przy nim w najgorszych momentach. Powinno go zostawić po kilku tygodniach, a ona została przy nim kilka miesięcy, aż w końcu nie dała rady. Nie potrafiła mu pomóc. Przez smsy powiedział jej, że nie powinna go wtedy kochać. Ale kochała. Potem pojawił się Taylor i wycieczka do Vegas. Po tym wszystkim już nigdy nic nie było łatwe.
- Wiem, że ludzie się zmieniają i wierzę, że Ty też się zmieniłeś, ale to jest nasze dziecko Cyrus. Potrzebuję Cię. Chcę byś był przy mnie, ale… boję się, że mnie zostawisz. - Nie odsuwała się od niego, nie przestała patrzeć w jego oczy. Chciała, żeby widział, że to już nie były żarty. Ona naprawdę go potrzebowała. Nie Harveya. Jego.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Bo Cyrus nie był typowym facetem. Od momentu, w którym spotkali się po raz pierwszy, do ich dosyć burzliwego zerwania na każdym kroku pokazywał, że jest zupełnie inny niż jej rówieśnicy, niż jej własne otoczenie. Owszem, miał dobre cechy, w tamtym jednak okresie narkotyki przesłaniały wszystko, nie widział nic prócz igły wbitej w ramię, nie czuł nic prócz powalającej ekstazy jaka rozchodziła się po jego żyłach. Teraz, gdy od lat nie tknął tego świństwa, musi uczyć się na nowo żyć, podejmować odpowiedzialne decyzje których się boi, w trybie natychmiastowym nauczyć się postępowania jak na dorosłego człowieka przystało.
Na swój pokręcony sposób był z nią szczery. Mimo, że przepraszanie nigdy mu nie wychodziło, wręcz zmuszał się do tego, by brzmiało to szczerze, by miała pewność że przynajmniej w tym akurat momencie jej nie okłamuje. Chciałby cofnąć czas, do momentu kiedy ojciec po raz pierwszy wywarł na nim presję. Postawiłby się, poszedł swoją własną drogą, nigdy by nie miał miejsca ten odwyk, to rozwalenie relacji z bratem. Byłby do cholery szczęśliwy.
Obserwował jak staje przed nim, nie odzywając się ani jednym słowem, słuchając tego co ma do powiedzenia, mimowolnie zaciskając mięśnie szczęki, spinając się prawie do granic możliwości. Wytrzymał jej spojrzenie, jakby w oczach blondynki chciał dostrzec odpowiedzi na te zadane przez nią pytania i wskazówkę, jak dalej powinien postępować, jak zareagować by jeszcze bardziej nie pogorszyć sytuacji która i tak jest napięta.
Odetchnął głęboko.
- Nie jestem idealnym materiałem na życiowego partnera. Tym bardziej na ojca. Miałem spaprane dzieciństwo i nie chciałbym, aby moje własne dziecko doświadczyło tego samego, a sam nie wiem, jak mam postępować. To mnie przytłacza. – zaczął wolno, opuszczając ręce, starając się rozluźnić, ale stres był wręcz wymalowany w jego postawie, mimo że głos pozostawał spokojny. – Nie dałbym ci szczęścia, jakiego pragniesz. Doświadczyłabyś przy mnie jedynie stresu, bólu i smutku, bo tylko to potrafię dać innym ludziom. – mieli rozmawiać szczerze, a w tej chwili on poczuł cholerny potok słów, którego nawet nie powstrzymywał. Musiała przecież o wszystkim wiedzieć. Znowu nabrał powietrza, w głowie układając kolejne słowa, mając nadzieję że będą mniej bolesne. – Ale wiem, że nie mogę cię tak zostawić. Nie kiedy zaczęło mi cholernie zależeć. Kiedy zrozumiałem że to co było, może także być teraz, tylko w innej, może lepszej formie. – teraz to mówił zagadkami, ale miał nadzieję że blondynka się domyśli.
W odruchu wyciągnął rękę i pociągnął ją za nadgarstek, zmuszając by przylgnęła do niego ciałem, jakby sam potrzebował bliskości, zapewnienia, że wszystko będzie w porządku, że jakoś się to ułoży. Cholernie w to wątpił, jednak co ma zrobić? Ułożył brodę na czubku jej głowy, zamykając w swoich ramionach, co jednak wyszło nieco koślawo.
- Masz pojęcie, w co się wpakowałaś? – mruknął w jej włosy, jak zwykle starając się poważną sytuację obrócić w żart.


Hailee Burkhart