[1Olive Sheridan]

#12

Halloween, Halloween i po Halloween. No oczywiście Liv miała cały ogrom roboty, co w sumie było przydatne, bo jej siostra zaskoczyła ją ogromnym newsem i jakoś musiała go też odreagować. Z powodów, których nie miała jeszcze sił nawet rozkminiać i analizować, bo tak bardzo ją to wszystko przerastało w tym momencie! Dlatego wolała skupić się na pracy, a tej miała naprawdę dużo, bo wszystkie święta to była super okazja do wciskania różnych rzeczy. A że ruszyła z akcją ‘cukierek albo psikus’ na fp sklepu zoologicznego, to miała sporo odwiedzających, bo jednak często ludzie, którzy wychodzą zbierać cukierki z dziećmi, zabierają (albo nawet i przebierają!) także swoje psiaki, więc każdy chciał być przygotowany na takich słodkich odwiedzających. A poza tym Olive bardzo lubiła to święto, musiała się przebierać, przygotowywać do niego też jako człowiek, do którego drzwi zapukają dzieciaki więc.. no potrzebowała po wszystkim odpoczynku. Wzięła sobie dzień wolny, spędziła go na wylegiwaniu się i oglądaniu bajek z maską na twarzy. I dopiero potem się zorientowała, że trzeba iść na zakupy, bo jej lodówka jest trochę pusta, więc ubrała się i poszła to zrobić. Ludzie się na nią trochę dziwnie patrzyli, bo zapomniała ściągnąć maski z twarzy, a była to taka w kształcie tygrysa, ale totalnie nie wiedziała o co im chodzi i się tym nie przejmowała. W drodze do domu, na polu szła z zakupami… i właśnie wtedy jej torba postanowiła umrzeć, pęknąć, a jej zakupy rozsypać się dookoła - a niech to dunder jasny świśnie - rzuciła zdenerwowana, kucając i zabierając się za zbieranie tego, co upadek przetrwało. I właśnie wtedy zobaczyła, że ktoś jej pomaga, więc podniosła zaskoczona wzrok i zauważyła… - o… cześć Marshall - no pamiętała jego imię, bo mało który facet jej odmawia seksu, kiedy wprost to proponuje, a cóż… on jednak to zrobił. Kilka miesięcy temu, ale Liv była bardzo wrażliwa na tym punkcie po akcji z Haydenem i było jej generalnie trochę przykro wciąż.

[marshall walton]

#5

Trochę Marshall miał ostatnio na głowie. Razem z Giną przeprowadzili się z hotelu do jakiegoś, całkiem spoko, domku na wyspie. Pewnie ludzie dookoła myśleliby, że spoko z nich para, gdyby fakt, że nią nie byli, za to jak się okazało, będą musieli wspólnie wychowywać małe kotki. Na takie rodzicielstwo się Walton nie pisał, ale co miał zrobić? Nie był pewien, czy Gina jest odpowiednią osobą do opieki nad kimkolwiek, ale zabronić jej nie mógł, chociaż uważał, że zdecydowanie lepiej byłoby gdyby kotki trafiły do jakiejś fundacji czy domu, który wie jak się nimi zająć. Marshall nie wiedział, nie miał nigdy zwierząt i nie był pewien czy Flanagan miała. Postanowił jej jednak zaufać i cóż, jakoś może dadzą radę. Walton zaczął też w końcu normalnie pracować, niedawno był w Miami na rozmowie z szefem i mógł śmiało powiedzieć, że może ta robota będzie równie spoko jak ta w Seattle. Co prawda na żaden front go nie wyślą i będzie musiał sobie poszukać innych tematów na felietony, ale da radę nie? Mądry był z niego chłopak... może napisze o tych kotkach? No więc miał gdzie spać, miał nowe zwierzaki, praca była spoko i nawet udało mu się umówić na randkę, co prawda przez internet więc mogło być akward, ale nie było jakiejś wielkiej tragedii. Także jakoś jego życie szło do przodu i nawet nie narzekał. Niestety na wyspie nie było zbyt wiele sklepów, przez co musiał się udać do miasta. Gdy przyjechał tu z Seattle miał tylko jedną torbę ze swoimi rzeczami, a teraz gdy miał już gdzie to wszystko pomieścić, postanowił sobie nieco rozbudować garderobę. Dlatego łaził po sklepach próbując znaleźć dla siebie coś odpowiedniego, co nie byłoby kolorową koszulą w wakacyjne wzory. Nie spodziewał się jednak, że na ulicy pod nogi wpadną mu jakieś rzeczy należące do znajomej twarzy... albo raczej do tygryska. - Cześć Liv - przywitał się przyglądając się jej z zaciekawieniem. Zastanawiał się nad tym czy dziewczyna wie, że ma coś na twarzy, czy raczej nie. - Widzę, że Halloween u Ciebie jeszcze nie minęło - stwierdził uśmiechając się do niej, a później się zorientował jak głupio to zabrzmiało i, że mogłaby sobie coś dziwnego pomyśleć. - W sensie Twoja maska... byłaś przebrana za tygryska? - sprecyzował trochę bardziej podając jej rzeczy, które podniósł z ziemi.

[1Olive Sheridan]

Zwierzęta to poważne zobowiązanie. To prawie jak małżeństwo z dziećmi, bo jednak trzeba się nimi opiekować, karmić je, zabawiać, spędzać z nimi czas. Trzeba też było planować razem, układać sobie jakoś grafik, żeby te pilnowanie im zapewnić… no i nie można było się tak po prostu rozstać, bo kotki potrzebowały i kochały obie te osoby! To naprawdę duża odpowiedzialność, nawet jeśli Marshall myślał, że wcale nie.
Olive z kolei znała się na zwierzakach doskonale i wiedziała, jaka to odpowiedzialność. Dlatego nie miała swojego zwierzaka, nie chciała żeby skończył tragicznie! Zwłaszcza, że sobie zawsze powtarzała, że kiedyś dorośnie, że będzie w stanie się jakimś stworzeniem tak w pełni zająć, na sto procent, więc jakieś zwłoki po drodze mogłyby ten moment odsunąć w czasie. Tak bardzo-bardzo, że aż zdąży umrzeć sama, a to jednak byłoby strasznie przykre.
- Tak, to ja - potwierdziła, bo owszem, dobrze zapamiętał jej imię, warto było to więc podkreślić! Dopiero po chwili zmarszczyła brwi, kompletnie nie wiedząc o co mu chodzi. Dlatego spojrzała w dół, żeby sprawdzić czy sos pomidorowy albo coś na nią nie eksplodowało, ale przecież nie była brudna, ani nic. - Hę? - zapytała zdziwiona, bo przecież nie widziała, żeby coś było nie tak z jej ubraniem. Rozejrzała się potem po okolicy, ale widziała tylko swoje rozsypane zakupy, więc spojrzała na niego zdziwiona… i zdziwiła się jeszcze mocniej, kiedy coś powiedział o masce i tygrysie! - Maska? - zapytała zdziwiona i podniosła rękę do twarzy…. tak, dotykając mokrej maski - o kucze pieczone - rzuciła, od razu ją ściągając z twarzy i paląc buraczka - o nie, ja tak w sklepie byłam i… o matko, to dlatego się tak na mnie patrzyli! Myślałam, że mam po prostu ładny outfit na sobie, a tu… no paplam jak głupia w mojej masakrze zakupowej - podsumowała, bo zakupy były rozsypane, a ona tak sobie stała i paplała, między owocami, a rozsypanymi tamponami. Dlatego schyliła się znów, żeby jakoś je upchnąć do drugiej torby, co nie było wcale łatwe! - A ty co ty robisz? Mam nadzieje, że nie przyszedłeś na polowanie, skoro myśliwi mylą dzika z człowiekiem i bez śmiesznej maski, mogę życie może być zagrożone… - dodała, marszcząc lekko brwi. No tak słyszała, nie popierała sama myślistwa ani trochę! Barbarzyństwo.

[marshall walton]

- Ojj - mruknął marszcząc nieco czoło, bo jednak trochę mu teraz było głupio, że jej zwrócił uwagę na coś co nie miało być zamierzonym działaniem. - Pewnie wszyscy uważali, że masz do siebie duży dystans- albo, że po prostu tak ma być! W końcu ile osób zapomina o tym, że ma maseczce na twarzy! No pewnie nie wiele, Marshall takich rzeczy raczej nie używał także nie za bardzo się na tym znał. Widział co prawda jak Gina sobie czasem takie rzeczy na buzię nakłada, chociaż jaki dobry przyjaciel musiał jej wtedy powiedzieć, że pewnie na nic już nie poradzi. W końcu kim byłby Walton gdyby nie wkurwił trochę swojej najlepszej przyjaciółki. - Ale outfit rzeczywiście naprawdę spoko- dodał jeszcze, żeby dziewczyna nie poczuła się tak źle. Nie wiedział co prawda czy to coś dało ale miał nadzieję, że tak.
- Niee- rzucił kręcąc lekko głowa. Daleko mu było do zostania myśliwym, miał co prawda doświadczenie z bronią, ale nie były one najpiękniejsze, bo związane z wojną i okresem, w którym został wysłany do Syrii. Z drugiej strony obawiał się, że niedługo takie normalne życie mu się znudzi i znów będzie szukał okazji, by pojawić się w miejscu trochę bardziej niebezpiecznym. Kto wie, może tym razem pojedzie na Ukrainę albo do Palestyny. Wiele w świecie było konfliktów, które powinny być relacjonowane. - Przyszedłem na zakupy, muszę sobie ogarnąć jakieś nowe ciuchy - przyznał pomagając jej jeszcze do końca spakować rzeczy. Tampony go nie stresowały, ani nie onieśmielały, mieszkał w końcu z dziewczyną więc zdążył się przyzwyczaić do tego typu rzeczy, które walają się po całej łazience. Gina nie była w końcu mistrzem czystości. - Pomóc Ci z siatkami? - zapytał przyglądając się Liv, bo Marshall był zawsze skory do pomocy.

[1Olive Sheridan]

To nie jego wina, że ona była taką gapą i że nie miała nigdzie po drodze lustra, żeby to zauważyć. W sumie mogła być narcyzem i oglądać się też w sklepowych witrynach, ale jak widać, za bardzo była skupiona na swoim planie dnia pełnego odpoczynku i leniuchowania. No miało być tak pięknie, a tu proszę, zbłaźniła się przed kimś, przed kim już raz, według swojej oceny, się zbłaźniła.
- I teraz wszyscy w tym sklepie będą na mnie mówić tygrysku… - jęknęła cicho - będę musiała znaleźć inny sklep, a Hope Valley jest małe, nie ma ich aż tak dużo - dodała, marszcząc brwi i kiwając powoli głową, no bo to przecież był całkiem spory problem! Na taki sklep na wyspie trzeba jechać promem, a tu mogła iść piechotą. Bardziej eko!
- Dzięki… - odpowiedziała na kolejny komplement, po raz pierwszy się zastanawiając, czy może Marshall nie jest gejem? To by na pewno wyjaśniało czemu nie był ani trochę zainteresowany jej zaproszeniem do siebie ostatnim razem. No, chyba że to po prostu coś z nią było nie tak, że ani on, ani Hayden nie chciał się całować. Czy były jakieś kursu online w tej sprawie? Zdecydowała, że poszuka.
Marshall też by znalazł miejsca, żeby relacjonować, na przykład Białoruś albo Polskę, gdzie mogli go przecież pałować i aresztować. Albo jakieś bezpieczniejsze rejony, na bliskim wschodzie.
- To mam nadzieję, że masz lepsze torebki niż ja. Tyle lat mi służyła, a proszę, akurat dzisiaj postanowiła umrzeć. Dobrze, że jestem weganką i nie kupuje jajek, bo miałabym jajecznicę - przyznała, kiwając powoli głową i kilka rzeczy upychając do kieszeni, bo reszta torebek była już wypełniona po brzegi. - To zależy, jak się spieszysz gdzieś, to nie chce ci zajmować czasu - wyjaśniła, trochę zestresowana, bo jednak halo, ostatnio nie był zainteresowany spędzaniem z nią większej ilości czasu, więc nigdy nie wiesz!

[marshall walton]

- To nie tak źle, mogliby jakoś brzydziej na Ciebie mówić, a to jest całkiem okej... tygryski przecież są słodkie, jak ten z Kubusia Puchatka.- Od razu mu się z tym skojarzyło! - Mogą Ci jeszcze puszczać eye of the tiger za każdym razem jak będziesz wchodzić do sklepu, ale to też jest całkiem fajna piosenka więc wszystkie opcje nie są takie najgorsze- chciał ją tym jakiś pocieszyć chociaż nie był tak w stu procentach pewien czy mu się udało. Starał się jak mógł okej? Marshall jednak mieszkał i większość czasu spędzał z Gina, a jej to pocieszać nigdy nie musiał. Nie miał więc za dużo doświadczenia w tych sprawach.
- Nie ma sprawy - uśmiechnął się, bo dla niego dawanie komplementów kobiecie nie było niczym ciężkim, szczególnie jak była ładna. No chyba, że była Gina to wtedy na zbyt wiele nie mogła liczyć. W sumie też vice versa, bo Marshall od niej też niewiele rzadko jakieś miłe słowa słyszy.
- Czyli to w takich przypadkach dobrze być weganinem- chyba tylko w takich i może w wypadku końca świata, chociaż pewnie łatwiej będzie wtedy zapolować na jakieś mięso niż wyhodować jakieś warzywa czy owoce. Kto, by wtedy miał na to czas? - Czyli pewnie na zakupach sobie nie kupiłaś nowej siatki? - zawsze warto zapytać, chociaż to było chyba trochę oczywiste, ale nigdy nie wiadomo. Może się Marshall jeszcze zdziwi! - Nie ma sprawy, mam jeszcze trochę czasu do kolejnego promu na wyspę - przynajmniej będzie miał z kim porozmawiać co nie? Czekanie w samotności to żadna frajda. Mieszkanie na wyspie miało jednak trochę minusów, chociaż Marshall na co dzień ich nie odczuwał, bo pracował głównie z domu. - Robisz też jedzenie dla kotków czy tylko dla psów? - zapytał z ciekawością, bo przypomniał sobie, że ona zajmuje się takimi rzeczami. - Moja współlokatorka znalazła ostatnio jakieś dwa kotki i w sumie może byłoby spoko im kupić jakieś lepsze jedzenie- i przy okazji dac Liv zarobić. Trzeba napędzac gospodarkę.

[1Olive Sheridan]

- W sensie lepiej, niż jak dziwka do alfonsa? - zapytała odruchowo, bo jednak z tym jej się właśnie kojarzyło takie tygryskowanie. Mrr mrr mój tygrysie i takie sprawy, a to nie do końca była rola, do której aspirowała! I nie tylko dlatego, że miała straszne kompleksy na punkcie swojego tyłka, a (według niej przynajmniej) prostytutka nie może mieć żadnych, żeby taką robotę wykonywać. - Z Kubusiem mi się nie skojarzyło… i no wiesz, tygrysy to mogą cię bardzo szybko zjeść - przypomniała mu, trochę chaotycznie, ale tak szybko uciekła we własne skojarzenia, że nie chciała żeby pomyślał, że go tu chamsko olewa i ignoruje to co mówi. Ona taka nie była, ona słuchała ludzi i wyciągała z tego pewne wnioski. I jak oferowała mu czas u siebie w domu, a on odmówił, to szanowała jego decyzję.
- I tak, to jest fajna piosenka, ale tygrysy tak naprawdę mają bardzo małe oczka i bardzo małe uszy. Zwróciłeś kiedyś uwagę? Maleńkie - przyznała, kiwając powoli głową. Tygrysek z Kubusia miał zaskakująco duże uszy, swoją drogą.
- W ogóle dobrze jest być weganinem, człowiek nie musi się zastanawiać nad wieloma rzeczami. Na przykład jak dużo udek świnek zmielono żeby zrobić spaghetti… - odpowiedziała, jak zwykle zbyt długą paplaniną, ale nie było jej z tego powodu ani trochę smutno. Lepsza paplanina, niż niezręczna cisza.
- Nie, mam dużo w domu. A że moja przyczepa jest maleńka, to trzeba sobie cenić przestrzeń - przyznała, z lekkim prześwitem rozbawienia, bo jak miała wybierać, czy mieścić w szafkach jedzenie, czy reklamówki, to wiadomo że wolała to pierwsze! Trzeba mieć w życiu priorytety.
- Myślałeś o tym, żeby kiedyś przepłynąć na drugą stronę, czy boisz się rekinów? - zapytała, bo w sumie czemu nie, dużo gadała, mogła też dużo pytać. A potem zrobiła jakąś taką wieżę ze swoich rzeczy, żeby się z tym zabrać do drzwi przyczepy! Nie były daleko, ale musiała iść powoli i ostrożnie. I pod drzwiami oczywiście znowu jej wypadło, tym razem mleko roślinne - robię wegańskie przysmaki, więc nie mogą ich za bardzo jeść koty. To mięsożercy, dla kotów jak już to szyję ubranka i zabawki.. no i w sklepie mamy różne przysmaki dla nich, kupne - wyjaśniła, upuszczając klucz na ziemię, kiedy spróbowała się schylić po mleko. W kępkę trawy, oczywiście jej ten klucz musiał wpaść…

[marshall walton]

- Nie mam pojęcia jak mówią na dziwki - powiedział wzruszając ramionami. Nigdy nie był w takim miejscu, nie miał żadnej swojej, a i do alfonsa mu było daleko. Tak samo jak do jakiegoś wielkiego Casanovy. On po prostu lubił kobiety, lubił z nimi przebywać, zabierać je w różne miejsca, nawet należał do tego typu mężczyzn, który uważali, że trochę romantyzmu w życiu nie zaszkodzi. Bywały oczywiście takie momenty, w których nie zadzwonił do kobiety po wspólnie spędzonej nocy... ale bywały też takie, w których zadzwonił! No i jednak Walton nie był też tym co łazi do barów i szuka jakiejś łatwej do zaliczenia panny. Nie bawiły go takie podboje. - Mają pewnie uszy jak połowa mojej ręki... więc nie wiem czy takie maleńkie - może w porównaniu do reszty ciała, ale i tak tygrysy były przecież ogromnymi kotami. Marshall nie miał z nimi nigdy innej styczności niż w zoo więc ciężko mu też było tak do końca stwierdzić.
- Nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałem. W sumie nie mieszkam tam długo, ledwo co się wprowadziłem i chyba nie chcę ryzykować, że w połowie drogi zabraknie mi sił - no wolał skorzystać jednak z promu skoro taki był. - Ale może kiedyś kupię sobie swoją własną łódkę i wtedy będę sobie jeździł i pływał kiedy tylko chcę - to był przecież jakiś pomysł nie? Dobrze, że ten chłop ma łeb jak sklep. - No tak, one lubią mięso - nie znał się na kotach za bardzo, ale to akurat zauważył robiąc sobie jedzenie. - Czekaj, poszukam - powiedział i schylił się żeby znaleźć ten klucz, bo obstawiał, że gdyby ona to zrobiła to wszystko jeszcze by poleciało i byłoby trzy razy więcej ogarniania. Chwilę mu to zajęło, ale w końcu odnalazł zgubę, którą teraz spróbował jej dać do ręki. - Potrzymam to mleko - wziął to od niej i pewnie jeszcze kilka innych rzeczy żeby mogła w miarę sprawnie się ogarnąć.

[1Olive Sheridan]

Zmarszczyła lekko brwi - nie na dziwki, ale one do nich. Takie wiesz no, mrrrr, mój tygrysku, blablabla - wyjaśniła szybko, maks zażenowana, bo nie chciała z nim przecież o seksie rozmawiać, z każdym tylko nie z nim! Dlatego wzrokiem uciekła, skupiając sie na zakupach, nie do końca pewna czy znalazła wszystko w tej trawie. A nie chciała przecież, żeby jakiś zwierzak to potem zjadł, takie w opakowaniu albo po prostu, zleżałe na słońcu. To niezdrowe!
- Nie, wcale nie, mają takie nieproporcjonalne malutkie. Nie widziałeś nigdy tygryska w ZOO? Powinieneś iść zobaczyć… albo ja pójdę z Tobą żebyś zobaczył, że te uszy to naprawdę są maleńkie - zdecydowała, bo jednak tygrysy to fajna sprawa, były piękne, jak wszystkie koty! No dobra, Liv była nieobiektywna, bo dla niej to jednak każdy zwierz był cudownym stworzeniem. Ale też w sumie nigdy nie macała tygrysa, więc nie mogła mu podać rozmiaru.
- Nie jesteś pływakiem z zamiłowania? A morsem? - zasypywała go pytaniami jak w jakiejś randce w ciemno, ale nieważne, grunt, że nie zapadała niezręczna cisza. A potem uśmiechnęła się lekko - a jaką? Taką motorówkę, do wiosłowania, czy może do wędkowania przy okazji? - okej, kolejny milion pytań, ale trudno! Tego akurat naprawdę była ciekawa, łodzie to fajna sprawa!
Mniej fajna to gubienie kluczy, ale Marshall ruszył na ratunek i wzięła od niego klucz, tym razem wkładając go do zamka i przekręcając. A potem otworzyła drzwi i weszła do środka - kuchnię mam tu - wyjaśniła, chociaż i tak było ją od razu widać, w takiej małej przestrzeni. A potem ustawiła rzeczy na blacie i nie za bardzo wiedziała co powiedzieć, bo jednak z tym facetem to dziwna sprawa była, dlatego spojrzała na niego, nieco skołowana.

[marshall walton]

- Nigdy nie korzystałem z tego typu usług, ale no skoro tak mówisz - nie będzie się kłócił, bo nie miał pojęcia o tym jak dziwki mówią do swoich klientów i jakoś nigdy nie chciał tego wypróbować. Nie był aż tak beznadziejny żeby nie móc sobie znaleźć kobiety, gdy naszła go ochota na jakąś relację... taką dłuższą lub krótszą. No i zawsze też była gdzieś obok Gina, która zazwyczaj była chętna do wspólnych zabaw więc Marshall się nie nudził, o co to, to nie. - Dobra trzymam Cię za słowo, że mi tygryski pokażesz - mogli jechać do Miami żeby te zwierzaki zobaczyć. Marshall się nimi nigdy jakoś specjalnie nie interesował, w sumie w ogóle jakoś zwierzęta nie były jego hobby. - Nigdy nie morsowałem, a tutaj to chyba nie jest za bardzo możliwe - w końcu było ciepło, woda też była całkiem przyjemna. Co innego Seattle, tam gdzie się wychował klimat do tego typu ekscesów był odpowiedni, aż dziw, że nigdy o tym nie pomyślał. -A Ty kiedyś morsowałaś? - no był ciekaw, może go Olivia jeszcze czymś zaskoczy, oprócz maską tygryska na twarzy. - Chyba bym chciał taką z motorówką żeby można było wypłynąć trochę dalej w morze i się nie wyzionąć ducha gdzieś po drodze - nie był jakoś wybitne umięśniony, nie ćwiczył też specjalnie dużo i jednak większość czasu spędzał na pisaniu teksów siedząc przed kompem, był prawie pewien, że łódka, w której trzeba by było wiosłowa nie byłaby dla niego odpowiednia.
Gdy wszedł do środka jej przyczepy to rzeczywiście nie musiał się za bardzo rozglądać żeby stwierdzić gdzie co jest ale kiwnął głową, jak się dowiedział, że kuchnia jest kuchnią i postawił tam zakupy. - Bardzo przyjemne miejsce - powiedział rozglądając się dookoła. No cóż miał pewne doświadczenia z przyczepami, bo Flanagan przez dłuższy czas w podobnej mieszkała. - Nie brakuje Ci czasem miejsca? - zapytał, bo zawsze bardzo go interesowało to jak ludzie są w stanie tu wszystko zmieścić.

[1Olive Sheridan]

- Ja też nie ale no wiesz, w okolicy jest dużo… drzew i różnych dróg, no i jak czasem wracam, a one tak stoją, to czemu nie porozmawiać? To też są ludzie, na dodatek bardzo ciężko pracujący - zauważyła, kiwając powoli głową. No to była męcząca, angażująca całe ciało praca! Na dodatek ryzykowna na wielu polach, bez ubezpieczenia społecznego, bez l4, czy ubezpieczenia zdrowotnego, bez planu emerytalnego… ciężki kawałek chleba, niepewna przyszłość.
- Zależy kiedy. Zimą, nocą… no i oczywiście w oceanie to trochę inaczej wygląda, niż latem - zapewniła go, chociaż w sumie gadała trzy po trzy, całkiem bez sensu, bo trochę ją stresował.
- Tak, ale nie do końca specjalnie. Myślałam że to były zajęcia gdzie się poznaje morsy i w ogóle… - przyznała, zażenowana, bo cóż, oczywiście nie planowała mu tego mówić! Ale jakoś tak samo wyszło, no.
- Ale miej ze sobą wiosło, przydaje się gdyby coś nawaliło - dodała, chociaż wiedzę czerpała bardziej z filmów. Jak rekiny zjadały ludzi, którym się zepsuły motorówki… - Znasz się w ogóle na naprawianiu takich silników? - zapytała, zaciekawiona, dostając najwyraźniej totalnie stresowego słowotoku. Ale trudno! Nie można w życiu mieć wszystkiego… i tak, przez wszystko rozumie się tu umiejętności zachowania w społeczeństwie, opanowania w sytuacjach nieprzewidzianych i oczywiście coś mądrego do powiedzenia. Liv nie miała ani jednej z tych rzeczy.
- Też ją lubię - przyznała, uśmiechając się lekko i ustawiając zakupy w bezpiecznej pozycji, bo tylko tego brakowało, żeby znowu jej upadły na ziemię i jeszcze więcej rzeczy się zepsuło. Chociaż już widziała wyciek jogurtu z jednej reklamówki, ale póki co to zostawiła.
- Cały czas, ale oszczędzam na coś i… mieszkanie schodzi na drugi plan - przyznała, lekko się rumieniąc.

[marshall walton]

- No tak, to pewnie musi być ciężka praca i stresująca, bo nie wiesz czy Cię ktoś nie przyłapie... i w sumie czy czegoś nie złapiesz to też nie wiesz - ale ludzie łapali się różnych zajęć żeby mieć za co zjeść i zapłacić rachunki. Marshall nie oceniał, żadna praca przecież nie hańbi. Co kto lubił nie? - A to nocą ostatnio pływałem, ale nie było jakoś tragicznie... przynajmniej na razie - przyznał, bo mieszkał teraz na wyspie więc miał piękną plażę praktycznie pod ręką i mógł sobie z niej korzystać kiedy chciał, a wieczorami zazwyczaj musiał pracować więc w ramach szybkiej przerwy mógł sobie skoczyć na małe pływanko.
- Ah, no można się pomylić - chociaż nie był pewien czy ktokolwiek, by tak na to morsowanie patrzył, no chyba, że jakieś dziecko. No, ale ponownie... nie jemu oceniać. Każdy miał jakieś swoje odpały i nieporozumienia. - Tak, wiem... trzeba mieć tak na wszelki wypadek, bo inaczej czekałoby mnie wiosłowanie butem - a to nie byłoby najbardziej efektowne, nie ma się co oszukiwać. - Nieee , nigdy nie naprawiałem nic w tym stylu. Potrafię coś tam ogarnąć w autach, ale silnika raczej nie ruszam - nie chciałby jeszcze bardziej zepsuć, a później wydać gruby hajs na wszelkie naprawy. Po prostu lepiej nie ruszać!
- A na co oszczędzasz? - zapytał zainteresowany, chociaż chyba nie powinien, bo w końcu, jakby na to nie patrzeć, to nie była jego sprawa, a Liv była dla niego kompletnie obcą osobą. Marshall jednak niestety cierpiał na pewnego rodzaju spaczenie zawodowe, które nakazywało mu dopytywanie się o najróżniejsze rzeczy. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, no chyba, że się jest dziennikarzem, wtedy to już po prostu norma.