[Remi Soriente]

Zgarnął ją, gdy szła alejką wzdłuż drogi prowadzącej do jego willi. Od jakiegoś czasu nie miał do dyspozycji chevroleta, więc tego dnia siedział za kółkiem swojej perełki, która mruczała przyjemnie na niskich obrotach.
- Hej mała, podwieźć cię? - Pozwolił sobie na ten tandetny bajer, zerkając przy tym w stronę Lisbeth spod ciemnych okularów.
Remi nie należał do ludzi, którzy przesadnie obnoszą się ze swoim majątkiem, ale nie udawał, że nie posiada kilku zer na kącie więcej, niż przeciętny Smith. I jeśli miał do czegoś słabość, to były to markowe ciuchy, drogie zegarki i szybkie samochody. Nie ukrywajmy, jednak większą część swojego życia spędził w luksusach. Sławny ojciec dorobił się fortuny już dawno temu, a Soriente teraz własnymi zarobkami nie specjalnie mu odstępował. Poczekał, aż dziewczyna wsiądzie do kabrioletu, a zaraz potem spojrzał na nią wyczekująco.
- A buziak? - Zapytał, a kącik jego ust zalotnie powędrował ku górze. Zbliżyła się, a on nie pozwolił jej odsunąć się od razu. Zbyt długo na nią czekał, aby teraz cmoknięcie w policzek było dla niego wystarczającym powitaniem. - Tęskniłem za tobą - oznajmił, ujmując podbródek Lisbeth w dłoń i składając na jej ustach krótki pocałunek, dopiero po tym pozwolił jej zająć miejsce pasażera i zapiąć pasy. - Jak minął ci dzień? - Zapytał zmieniając bieg i spoglądając w lusterko, aby zaraz potem wyprzedzić jadący przed nimi wóz. - Fajna czapeczka - rzucił krótkie spojrzenie w stronę brunetki i ponownie uśmiechnął się szelmowsko. Lubił jej bejsbolówki. Pamiętał tą ze zdjęcia, które kiedyś mu wysłała. Jednak tym razem, wyszywana brzoskwinka nie wydała mu się tylko niewinnym znaczkiem. - Frywolna bym powiedział - dodał, a jego dłoń powędrowała na kolano Lisbeth, na którym zaraz lekko zacisnął palce. - A może raczej kusząca - mruknął ponętniej, gdy jego dłoń zawędrowała na wewnętrzną stronę jej uda. Niby nic, a on już w głowie zaczął tworzyć niepoprawne scenariusze, bo...
Tęsknota to jedno a Remi cholernie pożądał Lisbeth, i ostatnie dni spędził głównie na myśleniu o tym, aby ponownie spotkać się z nią i tym razem nie deklarować się jako grzeczny chłopiec, który będzie trzymał rączki przy sobie. W zasadzie nie spotykali się od tygodnia, bo jakby nie patrzeć już od kilku miesięcy łączyło ich coś więcej. Może wcześniej charakter ich spotkań miał zupełnie innych wydźwięk, ale nie byli sobie obcy. Nie widział więc przeciwskazań, ku temu, aby zabawili się w końcu jak dorośli, prawda?

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

31.

Wysiadła z autobusu, poprawiając na ramieniu torbę, do której się spakowała. Szczerze mówiąc stresowało ją to trochę, starała się wybrać jakieś nowsze dresy do niego, ale i tak to wciąż były dresy. Niby chciała wziąć też jakąś sukienkę, ale przecież wtedy wiedziałby, że wyobraża sobie nie wiadomo co, a wcale nie wyobrażała i ostatecznie naprawdę długo zabrało jej skompletowanie tych kilku rzeczy. Nie miała też pojęcia ile powinna ich ze sobą wziąć. Z jednej strony mógł pomyśleć, że przesadziła i wyszłoby niezręcznie, jakby już chciała mu wejść na głowę, a z drugiej... z drugiej mogła wziąć za mało i pokazać się ze strony kogoś, komu nie zależy. Jej natomiast zależało i to bardzo. Wygooglowała nawet na telefonie "ile ubrań spakować do chłopaka" i naturalnie, nie znalazła żadnej rzetelnej odpowiedzi. Musiała postawić zatem na intuicję, której wcale nie ufała. Przystanek był raczej daleko od wzgórza na którym Remi mieszkał, więc przygotowała się na długą drogę pod górę, kiedy to nagle jakiś samochód obok niej się zatrzymał. Nauczona doświadczeniem w takich chwilach planowała zignorować pojazd, ale szybko usłyszała głos Soriente i zaskoczona dostrzegła, że to faktycznie on. Tego samochodu zwyczajnie nie znała, a trzeba przyznać, że robił wrażenie. Była mimo wszystko trochę taką sroczką i jak coś się błyszczało, to przykuwało jej spojrzenie.
- Co to za samochód? - zapytała, gdy znalazła się już w środku, a potem nieco się zawstydziła, kiedy upomniał się o buziaka. Nie planowała jednak odmawiać, w zasadzie sama tego chciała, dlatego też natychmiast nachyliła się w jego kierunku, nie wiedząc, czy ma być w policzek, czy może już w usta. Dobrze więc, że Remi nie zastanawiał się i pokazał jej na co liczy, a ona dostosowała się do sytuacji. - Ja bardziej - oznajmiła bez zawahania, a następnie usiadła już wygodnie i zapięła pas. - Na treningu - odpowiedziała też, bo jednak dalej nie była mistrzynią długich wypowiedzi, chyba, że się stresowała, ale teraz tak nie było. A przynajmniej jeszcze, bo niebawem miało się to zmienić. Nie zrozumiała słów odnośnie czapki, co było po niej widać, ale kiedy miała zapytać, drgnęła lekko z uwagi na jego dłoń na swojej nodze. Potrzebowała chwili, aby zapanować nad emocjami, które kompletnie wymykały się spod jej kontroli, gdy Soriente tak się zachowywał.
- Dlaczego kusząca? - spróbowała więc na spokojnie. - Nie rozumiem kompletnie - tego też nie zamierzała ukrywać. No i robiło jej się dodatkowo nieco gorąco przez jego dłoń, a to nie wróżyło niczego dobrego. Nie potrafiła się skupić, chociaż skłamałaby mówiąc, że jej się to nie podobało. Tylko, że musiała nad sobą panować, aby nie wyjść na jakąś bezwstydną pannę. No i była jeszcze jedna kwestia. - Musisz trzymać obie ręce na kierownicy, tu są straszne zakręty - zauważyła, kładąc dłoń na jego nadgarstku i ostrożnie ją podnosząc. Poczuła jednak się z tym jakoś tak źle, niewygodnie. Dlatego też szybko otworzyła usta ponownie, ale tym razem jej głos był znacznie cichszy. - Będę przy tobie do jutra, zdążysz się mną znudzić - obiecała, nieco zawstydzona tym, co sama powiedziała, ale nie żałowała tych słów. Tylko no... naturalnie się zarumieniła, bo nie przywykła do podobnych odzywek.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

- Kradziony - odpowiedział głupio i równie głupio się uśmiechnął, aby zaraz pokręcić głową z niedowierzaniem. - Mój przecież, ale przeważnie jeżdżę chevroletem, który nadal jest w naprawie - wyjaśnił zaraz i posmutniał na myśl, o swoim skarbie, który dzielnie mu służył, a którego o mały włos nie pozbawił życia swoją nieudolną jazdą.
W sensie był dobrym kierowcą, miał na koncie kilka rajdów samochodowych i czuł się za kółkiem pewnie, ale tamtego dnia dość niefortunnie kilka czynników wpłynęło na to, że ostatecznie spowodował stłuczkę. Chociaż w zasadzie dzięki niej poznał nowego męża swojej przyjaciółki, który w ostateczności okazał się naprawdę wartościowym człowiekiem. Czasem zaskakujące jest to jak układają się koleje losu.
- Jak to nie rozumiesz? - Zapytał ponownie pozwalając sobie na niższy ton głosu, który podkreślał swoim zabarwieniem dokąd pędzą myśli Remiego. - Mogę ci to powiedzieć na uszko, albo pokazać, jak wolisz - dodał bezczelnie przesuwając dłoń jeszcze wyżej, po udzie Lisbeth. Niestety został powstrzymany, a jego ręka bezczelnie odsunięta, od ciała dziewczyny. Nawet nie ukrywał niezadowolenia, które pojawiło się na jego twarzy poprzez ściągnięcie brwi z nieprzyjemnym grymasie. - Hej! To nie fair - oskarżył ją właściwie nie wiadomo o co, ale też posłusznie zabrał dłoń, aby zmienić bieg i nie odłożył jej już na nodze Lisy. - Nie ufasz mi jak prowadzę? - Zagadnął ją jeszcze, gdy już właściwie znalazł się na ostatniej krótkiej uliczce, prowadzącej do jego posiadłości. - Nigdy się tobą nie znudzę, widziałem co potrafisz - znów pozwolił sobie na frywolny żart, który miał ją naprowadzić na jego myśli. Może nie był zbyt subtelny, ale podczas ostatnich dni myślał głównie o seksie z Lisbeth. Poza tym było przecież oczywistym, że nie będą grzecznie trzymać się za rączki, skoro ponownie miała zostać u niego. Tym bardziej, że podczas ostatniej nocy wcale nie zachowywała się jak cnotliwa panienka. Nie ukrywał więc przed sobą, że miał pewne oczekiwania co do tego wieczoru. - Więc może nie przesadźmy z tym bieganiem - dodał jeszcze, gdy już zatrzymał auto w garażu i zdjął okulary zahaczając je o kołnierzyk koszuli.. - Bo idziemy biegać, prawda? Potem możemy coś zjeść, o ile nie jesteś już głodna - upewnił się jeszcze, a potem wysiadł z wozu i otworzył drzwi dla Lisbeth.
Nim zdążyła złapać torbę, sam wyciągnął ją z auta, wraz z zakupami, które wniósł do domu przez wewnętrzne przejście. Odłożył bagaż Lisbeth w holu przy schodach i skierował się do kuchni. - Kupiłem dla ciebie coś specjalnego, ale nie wiem czy zasłużyłaś - oznajmił odkładając torby na blat i odwracając się w stronę dziewczyny. - Przekonaj mnie to ci pokażę - zaproponował spoglądając na Lisbeth wyczekująco i prowokacyjnie zarazem, a gdy była odpowiednio blisko, przyciągnął ją do siebie, zahaczając palcem o dekolt w jej bluzie.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Jakoś tak w jego Chevrolecie czuła się pewniej, niż w takim drogim samochodzie. To znaczy... wiedziała, że tamte te są bardzo drogie, ale ten był spektakularny i robił wrażenie, niemalże krzycząc "nie stać ciebie na niego". Ojciec Lisbeth też miał porządny samochód, wiadomo... ale jeden, a nie nie wiadomo ile. Lisa natomiast nie miała żadnego, więc nie potrafiła sobie wyobrazić po co Soriente aż tyle. Gdyby z kimś mieszkał, to ok, ale sam i tak wszystkimi na raz jeździć nie mógł.
- Nie rozumiem co ma do tego moja urocza czapka - podkreśliła, aby jasnym było o co jej chodzi. No bo czuła się nieco niepewnie, jakby faktycznie o czymś nie wiedziała. - Nie chodzi o to, że nie ufam tobie... stresuję się w samochodach - wzruszyła ramionami, mówiąc mu jak jest. Powinna niby użyć słowa "boję się", ale nie chciała wyjść na tchórza. Poza tym nie było to też tak istotną kwestią, aby zanadto się nad nią pochylała. Trochę przy tym nie zrozumiała jego kolejnych słów, ale mimo to zrobiło jej się miło, bo skupiła się na tym, że Remi się nią nie znudzi. Uśmiech jakoś tak sam wykwitł jej na twarzy. - W sumie myślałam, żeby pójść biegać rano... miałam dzisiaj ciężki trening, ale jak wolisz teraz, to spoko... większa szansa, że za mną nadążysz, bo jestem zmęczona - zauważyła, nieco zadzierając przy tym nosa, bo jednak wśród jej niskiej oceny, jeśli z czegoś była dumna, to właśnie ze swoich osiągnięć sportowych. - Mogę zjeść potem - mruknęła też odnośnie tego, bo mimo wszystko nadal jej odżywianie się nie było najlepsze. Nie chciała o tym mówić i nie zamierzała się tym chwalić, ale po tak długim okresie głodówki, ciężko jej było po prostu się przestawić. Nadal miała zaciśnięty żołądek. Nie mniej jednak wcale się tym nie przejmowała, zamiast tego rozejrzała się po dość sporym garażu, który z zewnątrz jakoś tak wydawał się mniejszy. Jej wzrok przykuł motor, ale nie chciała wychodzić na wścibską, więc ruszyła za Soriente w stronę wejścia do domu. Spojrzała na swoją torbę, bojąc się, że Remi teraz myśli o czymś dziwnym, jak "czemu ona tak mało waży", albo "czemu waży aż tyle". Naprawdę się tym stresowała, może bardziej, niż powinna, ale to wszystko było dla niej nowe i tak bardzo nie chciała popełnić żadnego błędu. Dlatego też, kiedy usłyszała, że Remi jej coś kupił, spięła się nieco, nie wiedząc, jak zareagować.
- Nie musiałam zasługiwać, bo nie powinieneś mi niczego kupować - zmarszczyła czoło, zastanawiając się o co może mu chodzić. Miała nadzieję, że nie będzie to żaden prezent, który ją zawstydzi. Nawet chciała o to zapytać, ale wyraźnie Soriente miał nieco inny pogląd na tą sytuację, bo zaraz ją do siebie przyciągnął, chcąc, żeby go przekonała. W pierwszej chwili nie rozumiała, szukając w głowie jakiś rzetelnych argumentów, ale po chwili patrząc na niego dotarło coś do niej. - Och... - mruknęła, zaskoczona, sama do siebie, gdy odczytała to prowokacyjne spojrzenie. No to teraz na spokojnie... stresowała się, bo nie wiedziała co robi i wiedzę czerpała z jakiegoś teledysku, bo... bo po prostu w jej głowie pojawiła się scena z niego i bezczelnie postanowiła się nią zainspirować. Nikt się nigdy nie dowie. Stanęła więc na palcach, przejeżdżając dłonią po jego torsie, przez ramię, aż na kark. Tylko, że wtedy coś jej się nie zgrało. - Za wysoki jesteś... - zauważyła, rozglądając się. Obok wyspy stały hokery, więc przysunęła sobie jednego gestem dłoni pokazując, żeby czekał, aż w końcu nieco niebezpiecznie klęknęła na siedzisku, musząc oprzeć się o Soriente, bo inaczej runęłaby w dół i wybiła zęby. - Dobra... jestem - zapewniła po chwili grozy i spojrzała w końcu na niego. Serce zabiło jej też mocniej, gdy miała już twarz na jego wysokości. - No to... - ale wciąż inicjowanie czegoś nie było dla niej zbyt łatwe, więc położyła dłonie na jego ramionach. Pochyliła się, mając wrażenie, że serce jej zaraz wyskoczy z piersi i docisnęła swoje usta do jego własnych, przechylając tak głowę, by nie uderzyć go czapką. - Jesteś już przekonany? - zapytała, gdy odsunęła się tylko o kilka centymetrów.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Już dawno uświadomił sobie, że określenie urocza jest synonimem imienia Lisbeth. Raz za razem dziewczyna przysparzała Remiemu powodów do rozczulania się nad sposobem jej rozumowania, zachowaniem, gestami, wypowiadanymi słowami. I to w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. W oczach Remiego nieporadność Lisbeth, zamiast irytować, dodawała brunetce atrakcyjności. Zawsze miał słabość do kobiet, które swoją osobowością i aparycją, przypominały bardziej zagubione sarenki, niż pewne siebie kocice. Owszem szanował i podziwiał kobiety, które swoją postawą i zaradnością przyćmiewały nie jednego mężczyznę. Jednak w takiej słodkiej i urzekającej Lisbeth, było coś czemu nie potrafił się oprzeć. Chociażby jej nierozumienie podtekstów, które raz po raz wypowiadał w żartach. Z jednej strony miło byłoby, gdyby odpowiedziała mu tym samym, a z drugiej całkiem dobrze się bawił obserwując jej reakcje.
- Możemy pójść rano, mała - absolutnie nie miał nic przeciwko temu, w zasadzie nawet i lepiej, bo tego wieczora mogli już nie opuszczać jego domu. - Że za tobą nadążę? Autentycznie masz mnie za niedołężnego - poskarżył się, a dla podkreślenie swojego niezadowolenia, uniósł wysoko brodę i skierował się w stronę wyjścia z garażu.
- Oj cicho. To drobiazg - uspokoił ją, bo nie miał teraz zamiaru spędzać czasu na zbędnych dyskusjach. Podobało mu się to jak jej drobna rączka przesunęła się po jego ciele. Sprawiło mu to zdecydowanie więcej przyjemności niż by wypadało. - Albo ty za malutka - odbił pałeczkę i roześmiał się widząc co kombinuje Fletcher. - Czekaj, pomogę ci - asekuracyjnie położył dłonie na tali Lisbeth, gdy drapała się już na hoker, a potem powstrzymał parsknięcie, gdy wypowiedziała pod noskiem te swoje no to. - Mmm-mmm - mruknął tylko i ponownie pocałował Lisbeth, ale z większą pasją. Zachwiała się niebezpiecznie, więc podniósł ją i posadził na kuchennej wyspie, zajmując miejsce między nogami brunetki. Ten pocałunek nie był niewinnym buziakiem, a język Remiego z lubością igrał z jej. Uniósł dłoń, pozbywając Lisbeth czapki, którą odłożył gdzieś na bok, a potem objął rękami szyję i kark dziewczyny, gdy ich zbliżenie nabierało tempa. Zdecydowanie nie potrafił się nią nacieszyć, a raczej wciąż czuł niedosyt. Czekanie na Lisbeth tyle tygodni powodowało u niego frustrację, a teraz gdy już miał dziewczynę tylko dla siebie, po prostu łaknął jej całym sobą. W zasadzie nie miałby nic przeciwko, aby jego plany na ten wieczór zaczęły się już realizować, ale gdy tylko złapał za krawędź bluzy Lisbeth, ich pocałunek dobiegł końca. - Teraz jestem, ale mogłabyś kontynuować to przekonywanie - wyszeptał odsuwając usta od Lisy, na zaledwie kilka milimetrów, po czym znów skosztował jej warg. - No dobrze - nie był zadowolony, ale postanowił nie przeginać. I tak raczej doskonale wiedziała do czego będzie dążył tej nocy.
Nie odsuwając się od niej, sięgnął do papierowej torby i wyciągnął z niej kilka rzeczy, które wylądowały na blacie obok. W końcu poczuł pod palcami tą właściwą i chwycił mocniej wielki słoik. Nie rozumiał po co komuś tak potężny zapas sosu, ale w zasadzie nie mu oceniać preferencje żywieniowe innych ludzie.
- Proszę. Nie było większego, ale mam nadzieję, że ten ciebie zadowala - oznajmił podając Lisbeth olbrzymi majonez. Może nie był to najbardziej idealny prezent na początek związku, ale po prostu nie umiał się powstrzymać.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Wcale nie miała go za niedołężnego, ale po prostu chciała się chyba trochę popisać. Jakby miała świadomość, że zwykle to Remi we wszystkim przoduje, a ona raczej podąża za nim, więc sport był jedyną dziedziną, w której miała nadzieję - była lepsza. Czy słuszne? Okaże się jutro, bo wiedziała, że Soriente nie jest zasiedziałym biznesmanem, tylko aktywnie korzysta z życia, ale po prostu chyba skrycie liczyła na to, że będzie od niej nieco gorszy podczas tego biegania, albo może na to, że zrobi na nim wrażenie, bo w zasadzie... ostatnio nie miała zbyt wielu sił. Tego naturalnie nie pokazywała, bo nie chciała wracać do kłótni z wagą i jego szantaży. Wolała, gdy między nimi było miło, dlatego też sama starała się utrzymać tą atmosferę, tak jak teraz z resztą. Pozostawało jej tylko wierzyć, że to naprawdę był drobiazg. Była z siebie całkiem dumna, nie wiedziała nic o związkach, ale jak na razie chyba nie szło jej najgorzej. Przynajmniej taką miała nadzieję. Poza tym cieszyło ją to, że wystarczą takie drobne gesty, a to Remi przejmował inicjatywę i jej było się w tym łatwiej odnaleźć. Kiedy ją podniósł, nieco ją tym zaskoczył, bo nie wiedziała co i jak, ale liczyło się to tylko kilka sekund. Po chwili siedziała już na blacie, dostrzegając nieznany sobie erotyzm tej sytuacji i chociaż powinna być zawstydzona, to nie mogła ukryć tego, że mimo jakiś normalnych lęków, podoba jej się to, że jest taka adorowana przez Soriente. Czy było to rozsądne? Tego nie wiedziała, nie miała punktu odniesienia. Straciła nieco azymut, gdy poczuła, że ściągnął jej czapkę. Nie była na to przygotowana, a zwyczajnie ta część garderoby była jej potrzebna, aby zachowała wewnętrzny spokój. Potrzebowała więc chwili, by odnaleźć się w pocałunku na nowo, ze świadomością, że nie ma już nakrycia głowy. Może to i lepiej, bo zaczęło do niej docierać wszystko, co się działo i jak się działo. Owszem podobało jej się to, co do tego nie ma zaprzeczenia, ale kiedy poczuła, że łapie za jej bluzę, panika wzięła jednak górę. Nie planowała go odsuwać gwałtownie, ani nic z tych rzeczy, po prostu drgnęła silniej i potrzebowała dostawy powietrza, więc koniec ich zbliżenia przebiegł dość naturalnie, a przynajmniej taką miała nadzieję. Jego słowa były w tym wszystkim niezwykle przyjemne, ale też... dały jej jasno do zrozumienia, do czego pije Soriente. Nie musiała mieć doświadczenie, by się domyślić, w dodatku po ostatniej wymianie smsów z Florence miała trochę bałagan w głowie, bo nie wiedziała, czy sama powinna Remiemu powiedzieć o braku doświadczenia, czy nie, a jeśli tak, to kiedy, a jeśli nie, to czy powinna ulegać już teraz temu, co działo się między nimi? Wiele pytań, żadnych odpowiedzi.
- Nie wiedziałam, że jesteś taki zachłanny - mruknęła tylko, bo nie bardzo wiedziała, co innego mogłaby mu teraz powiedzieć. Serce nadal jej waliło i chyba nawet zapomniała, dlaczego zaczęli się całować, dlatego też patrzyła zaskoczona na Remiego, gdy ten grzebał w torbie. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że szuka tam czegoś dla niej, a kiedy już jasnym było, co kupił, Lisa skamieniała. Nie wiedziała, jak ma się zachować. Było jej... dziwnie. Miała niedowagę, a ich ostatnie rozmowy o jedzeniu nie należały do najprzyjemniejszych, więc jakoś tak czuła się speszona. Złapała słoik, który był na tyle ciężki, że musiała usiąść głębiej na blacie i położyć go między kolanami, bojąc się, że wypadnie jej z rąk i się rozbije.
- Wiesz, że mi nie wolno? - odezwała się w końcu, zerkając na słoik. Nie pamiętała kiedy ostatnio miała jakiś w rękach, bo po prostu starała się nie ulegać tej pokusie. Obracała więc to opakowanie w dłoniach, marszcząc czoło bardziej i bardziej. Oczywiście, że ją to korciło, jak wiele innych rzeczy, ale starała się być sumienna i zdeterminowana. Ktoś mógłby powiedzieć, że przesadza, bo każdy na świecie ma dni, w które pozwala sobie na jedzenie czego chce, ale Lisbeth się chyba bała, że jak zacznie sobie folgować, to będzie słaba i kogoś zawiedzie. - Dziękuję, ale będziesz musiał sam go zjeść - westchnęła cicho, przygryzając dolną wargę. Było jej trochę głupio, bo nie wiedziała, jak ma się zachować. - Faktycznie go lubię, ale nie jadłam go od kilku lat - dodała jeszcze, wzruszając ramionami.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Wiedział, że Lisbeth jest introwertykiem, a przy tym świadomie stroni od ludzi. Aczkolwiek żył w przeświadczeniu, że posiadała ona jakiekolwiek doświadczenie w obcowaniu z mężczyzną. W końcu nie miała szesnaście lat, a do tego była naprawdę atrakcyjna. Nawet jeśli chowała się pod tymi swoimi czapeczkami i szerokimi bluzami, Remi nie wierzył, że nikt wcześniej nie zainteresował się jej osóbką. Nie zauważył też, aby była przesadnie wycofana. Owszem czasem trochę nieporadna, ale zrzucał to na emocje i stres, poza tym wszystko utrzymywało do w przeświadczeniu, że Lisbeth doskonale wie co robi.
- Nie jeszcze nie wiesz o mojej zachłanności, mała - wyszeptał i jeszcze ostatni raz skubnął jej usta, aby potem zająć się sprawą majonezu. Jeszcze nie wiedział o tym, że faktycznie w życiu Lisbeth zawsze będzie zajmował to drugie miejsce, zaraz po jajecznym sosie, który tak uwielbiała, a którego asertywnie odmawiała sobie raz za razem. - Masz to napisane w jakiejś umowie? - Zapytał spoglądając na słoik, a potem na dziewczynę, która nie wyglądała wcale na zadowoloną. Sądził, że sprawi jej przyjemność, a przynajmniej powód do uśmiechu i kilku żartów. Zamiast tego Lisbeth wydawała się dziwnie przygaszona. - Nie bądź głuptasem - rzucił przejeżdżając dłońmi po udach Lisbeth, a potem unosząc je do jej twarzyczki, aby nakierować spojrzenie brunetki na siebie. - Nie masz zjeść całego słoika na raz, ale jak jutro ugotujemy jajka na śniadanie, to chyba kilka łyżeczek nie sprawi, że od razu będziesz musiała zaprzestać kariery, co? - Dietetykiem nie był, ale trochę się znał na zdrowym żywieniu, bo mimo wszystko wyglądał jak wyglądał, a nie zawdzięczał tego tylko dobrym genom. Nie raz był na redukcji, nie raz trzymał wagę, albo starał się przybrać na masie. Kilka kalorii Lisbeth nie zaszkodzi, a najwyżej odmówi sobie czegoś innego. - Poza tym nadal mam wrażenie, że jesteś zbyt szczupła - wydał osąd, po tym jak już odłożył słoik na bok i złapał za uda Lisbeth, aby przysunąć ją bliżej siebie. Może i wyglądała lepiej, ale nadal nie wydawała mu się tą samą Liską, co kilka miesięcy temu. - Popracujemy nad tym, zgoda? Sprawdziłem ile powinnaś ważyć, aby komisja dopuściła cię do zawodów, a poza tym chcę ciebie mieć zdrową - wyznał jeszcze z powagą. Rozumiał, że Lisbeth miała nad sobą sztab ludzi i wiele osób kontrolowało jej życie, ale była też doskonałym kłamcą. Oszukiwała innych nie od miesiąca, czy dwóch. Był przekonany, że miała już opracowane schematy dzięki którym udawało jej się wprowadzić w błąd każdego kogo chciała. Jego także, ale dość szybko ją przejrzał i nie pozwolił więcej na to, aby mydliła mu oczy. - Ostatni buziak i leć się rozpakować. Ja zajmę się zakupami, a potem do ciebie przyjdę. Gosposia miała przygotować dla ciebie miejsce w garderobie - oznajmił, po czym skoncentrował wzrok na ustach Lisbeth. Na myśl o tym, że zaraz ponownie ich skosztuje, sam uśmiechnął się niepoprawnie i zagryzł lekko wargę.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Trzeba przyznać, że jego słowa zapadły jej w pamięć i sprawiły, że lekko drgnęła. Naturalnie zaczęła myśleć o pewnych różnicach, jak chociażby to, że Remi jest dojrzałym mężczyzną, a ona niewiele wie o związkach damsko-męskich. Zaczęło przerażać ją to, że może mieć pewne wymagania, którym Lisbeth nie sprosta, albo to, że będzie ją porównywał do kogoś lepszego od siebie. To, że jej ciało nie jest wybitnie kobiece, bo jest raczej drobnej budowy i pewnie w życiu Soriente było więcej pociągających kobiet, więc co jeśli będzie nią faktycznie rozczarowany? Możliwe, że gdyby znał jej myśli, byłby na nią zły, ale co tu dużo mówić, Lisa posiadała ogrom kompleksów i wprost proporcjonalnie mało pewności siebie. No i jak na nieszczęście akurat teraz musieli mówić o jej diecie. Trochę bała się patrzeć mu w oczy, ale nie miała wyboru, kiedy Remi sam nakierował jej twarz w swoim kierunku.
- To niepisana umowa z samą sobą - mruknęła niemrawo. Rozumiała to, co robił i chciała się temu poddać, ale też jakoś ją przerażała wizja przytycia. Po prostu. To było głupie, nie potrafiła tego wyjaśni, ale wywoływało w niej to uczucie stresu, a to jeszcze bardziej niwelowało łaknienie. Tylko, że pamiętała jaki był na nią zły, kiedy zauważył, że schudła i nie chciała teraz psuć ich spotkania. Najwyraźniej dla Remiego gotowa była wiele zmienić w swoich nawykach, chociaż sama w to nie wierzyła. - Może nie sprawi... - zgodziła więc się na jego plan, jakoś tak dziwnie się z tym czując. Naprawdę nie chciała go zawodzić, może nawet przesadnie, ale chyba dochodziło do niej, że Soriente jest dla niej najważniejszy, ważniejszy nawet od jej własnych przekonań. Tylko nie oznaczało to, że nie czuła się niezręcznie gdy poruszali takie tematy. - Popracujemy nad tym? - powtórzyła za nim, dziwnie się z tym czując. No, ale skoro ją do siebie przysunął, to przynajmniej nie musiała już utrzymywać kontaktu wzrokowego. - Zbyt szczupła brzmi jakbym ci się nie podobała - zauważyła cichutko. - Nie możemy po prostu o tym nie mówić? - tak byłoby wygodniej. Gdyby jej waga i sposób żywienia były jakimś tabu. Wiedziała, jak to wygląda, wiedziała też, że mimo pewnej poprawy, wcale nie wróciła do dobrej wagi, ale przynajmniej ta jeszcze bardziej nie spadła, więc to nie tak, że całkowicie nie wzięła sobie jego słów do serca. Teraz jednak było jej dość ciężko, dlatego propozycję rozpakowania się przyjęła z dużą ulgą. Pokiwała więc głową, a potem spojrzała na jego wargi i uniosła się nieco, przybliżając do nich swoje usta. Musnęła nieco pewniej dolną z nich, a potem delikatnie go odsunęła. - To idę - oznajmiła, zeskakując z blatu i faktycznie ruszyła na górę, chcąc sobie wszystko w głowie poukładać. Naprawdę lubiła jego garderobę, bez problemu odnalazła też wolne miejsce, znacznie więcej, niż potrzebowała. Zastanawiała się, czy może położyć swoje buty przy jego, ostatecznie to robiąc, a potem powiesiła na wieszaki dwie bluzy, na półki złożyła trzy komplety getrów i sportowych biustonoszy. No i miała jeszcze płócienny worek z inną częścią bielizny, która nie była już dla niej tak naturalna, jak topy. Z jakiegoś powodu zaczęło ją to stresować. Majtki i skarpetki... normalna akcja, ale jednak głupio zastanawiała się, jak to schować. Wsunęła więc woreczek na sam tył półki, z przodu ustawiając kupkę z dresami i poprawiając, aby nie było widać jej mrocznego sekretu jakim jest to, że jak każdy człowiek nosi bieliznę. Czuła się na tyle zestresowana, że w chwili, w której Remi wszedł, aż podskoczyła, nie słysząc go wcześniej.
- Jejku!! - złapała się za serce. - Powinieneś nosić jakiś dzwoneczek - dodała, teraz przyłapując się na tym, że generalnie ta sytuacja nie była łatwa. To znaczy... dziwnie się stresowała, układając swoje rzeczy u niego. Pozostała jej już tylko piżama, więc sięgnęła po nią, decydując się na położenie jej na osobnej półce, bo i tak łącznie z tym użyła tylko dwóch. - No to chyba wszystko... - oznajmiła, głównie po to, żeby powiedzieć cokolwiek. - Sama nie wierzę, że to dzieje się naprawdę... - jakoś tak jej się wymsknęło. Cóż mogła poradzić, potrzebowała chyba jeszcze nieco czasu, aby się z tym wszystkim oswoić.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Doskonale wiedział, że Lisbeth unikała tematu żywienia, bo był on problemem. I nawet jeśli teraz postanowił nie kontynuować tej rozmowy, to zdawał sobie sprawy, że jeszcze wielokrotnie do niej powrócą. Od początku wiedział, że Fletcher nie jest łatwym człowiekiem, a relacja z nią niesie ze sobą znaczne konsekwencje. A przez swoje uczucia i plany względem Lisy, był świadom tego jak wiele będzie musiał uczynić, aby pomóc jej uporać się z tym wszystkim. Właściwie to ich związek wcale nie malował się w kolorowych barwach. Na każdym kroku pojawiały się jakieś przeszkody, które zniechęciłyby pewnie nie jedną osobą, ale nie jego. I nie chodziło o to, że był uparty i wytrwały, ale o to, że najzwyczajniej w świecie nigdy na żadnym człowieku nie zależało mu tak bardzo jak na Lisbeth.
- Uciekaj - uśmiechnął się, gdy brunetka odsunęła się od niego, a potem pozwolił jej zeskoczyć z blatu i odprowadził wzrokiem dopóki nie zniknęła na schodach.
Rozpakował zakupy, które głównie składały się z warzyw, owoców, kilku jogurtów, jajek i jakiś soków. Ostatnio naprawdę polubił te wszystkie magiczne koktajle i sam zaczął coś kombinować w kuchni, aczkolwiek do miana master cheff'a było mu jeszcze daleko. Uznał też, że powinien zadbać nieco o komfort Lisbeth, ale o to już poprosił gosposię i idąc na górę zabrał ze sobą przygotowaną przez nią paczkę z damskimi kosmetykami do pielęgnacji, które miała przygotować. Wszedł do sypialni, a zaraz potem skierował się w stronę garderoby, gdzie Lisbeth namiętnie upychała coś na swojej półce.
- We własnym domu? - Uniósł lekko brew ku górze, a zaraz za nią kącik ust. - Mam coś dla ciebie, żebyś nie musiała pachnieć mną - dodał zaraz odkładając papierową torbę na stojący nieopodal puf, przy tym uważnie obserwował co robi Lisbeth. - Co to jest? - Zapytał, chociaż doskonale widział co trzymała w dłoniach. - Po co ci? - Zagadnął, bo znów miał nadzieję wrócić rozmową na odpowiednie tory, a skoro byli tak blisko sypialni to tym bardziej wydawało mu się to dobrym zagraniem. - Spanie nago jest zdrowsze - oznajmił z mocą i podszedł do stojącej przy półkach Lisbeth. - Mhmmm - coś tam mówiła, ale nie zrozumiał, bo bardziej zajęty był odsuwaniem na bok jej ciemnych włosów, aby zrobić sobie dostęp do ponętnej szyi brunetki.
Zbliżył usta do jej ucha, którego płatek ostrożnie złapał między wargami. Potem zszedł pocałunkami niżej, rozkoszując się zapachem i fakturą, gładkiej skóry Lisbeth. Jednym ramieniem objął ją w tali, a drugą ręką przesunął po udzie Lisy, aż do kolana, które złapał i uniósł na własne biodro. W końcu odnalazł w pocałunku usta dziewczyny i wpił się w nie z pożądaniem, a trzymaną na kolanie dłoń przesunął w górę ciała Lisbeth, po całym udzie, aż na pośladek. Zacisnął mocniej palce, a przy tym mruknął z zadowoleniem wprost w wargi brunetki, tym samym uświadamiając jej to jak cholernie jej chciał.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Nie spodziewała się go tutaj akurat teraz, stąd jej reakcja, ale miał rację, co do tego, że był u siebie.
- Lubię pachnieć tobą... - zauważyła, patrząc na torbę, którą przyniósł. Domyślała się, co może tam być, ale i tak chciała to sprawdzić, tylko, że póki co nie miała ku temu sposobności. - Piżama - odpowiedziała jeszcze na jego pytanie i już chciała podejść do torby, która leżała na pufie, ale słowa Remiego nieco jej to przeszkodziły. Zabawne, wystarczyło coś takiego, a jej już robiło się gorąco. - Mówiłam, że byłoby mi zimno - wyjaśniła, bo jednak czuła do niego sporo, kochała go i ufała mu, ale mimo to nadal było w niej zawstydzenie. Nie była też pewna tego, czy jej ciało będzie dla niego pociągające, miała wiele obiekcji i nie umiała sobie z nimi najlepiej radzić. Poza tym no mimo wszystko... całowanie całowaniem, pożądanie pożądaniem, ale nigdy nie miała chłopaka, więc myśl o nagości nie była aż tak łatwa, prawda? - Lubię spać w piżamach - dodała tez głupio, ale Remi zdawał się kompletnie jej nie słuchać, a ona cóż... nie potrafiła z nim rozmawiać, kiedy jego usta drażniły jej skórę. Serce waliło jej, jak młotem, co w jego towarzystwie było wybitnie częstym zjawiskiem. Poza tym kiedy złapał między wargi jej ucho... mruknęła w niekontrolowany sposób i poczuła, jak kolana się pod nią uginają. Nie sądziła, że jeden gest może zasiać w jej głowie takie spustoszenie. To co się działo przechodziło jej pojęcie i trochę w kontekście jego słów nie potrafiła za tym nadążyć. Temperatura jej skoczyła, w głowie miała pustkę, sama też mruknęła, gdy jego dłoń zacisnęła się na jej ciele i by nie stracić równowagi, bo naprawdę była bliska upadku, zawiesiła ręce na karku Remiego, próbując nadążyć za tempem pocałunku. Oderwała się tylko na sekundę, cała drżąc w jego ramionach.
- Nie... nie zobaczyłam - głos jej się nieco załamał przez nierówny oddech. - co jest... w torebce - przypomniała, ale mimo to nadal nie otworzyła oczu. Trochę nie rozumiała tego, co się działo, tego, że z taką łatwością jej dotykał, ale była tego spragniona. No i chyba też póki co nie wiedziała do czego to zmierza, sądząc, że to po prostu nieco odważniejsze, ale wciąż nieszkodliwe pieszczoty.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Rozumiał, że skoro oddawała jego pocałunki z takim zaangażowaniem, może iść dalej z realizacją swoich pragnień. Złapał ją pewniej, będąc przekonanym, że przez najbliższe kilka godzin nie pozwoli jej uwolnić się ze swoich objęć. Ostatnio naprawdę się hamował, ale teraz ani myślał powstrzymywać rosnącego w nim podniecenia.
- Nic.. nie szkodzi - odpowiedział bezmyślnie, aby zaraz potem znów sapnąć z zadowolenia, gdy jej język podrażnił jego usta.
Całowała go z taką pasą, że w głowie Remiego była już teraz tylko jedna myśl. Podniósł ją w górę, gdy ułożyła dłonie na jego karku, po czym wyszedł z garderoby kierując się w stronę łóżka. Czuł jak Lisbeth silnie zaciska nogi na jego biodrach, więc nie obawiał się puścić jej na moment, aby złapać za krawędź bluzy, którą posłusznie pozwoliła mu z siebie zdjąć. Miała na sobie obcisły sportowy top, apetycznie prezentujący jej biust przy dekolcie, który od razu przyciągnął spojrzenie Remiego. Ponownie zaczął całować szyję Lisbeth, schodząc pocałunkami coraz niżej. Przecież wiedział, że ona także go chciała. Tyle czasu wzajemnie się zwodzili, a teraz w zasadzie nie było powodu, dla którego nie mieli by tego zrobić. Pochylił się nad jej drobnym ciałem, gdy już opadła na materac w poprzek łóżka. Sam zajął miejsce między jej nogami i wrócił do pieszczenia jej dekoltu i szyi. Pozwolił sobie na kompletny brak kontroli. W jego głowie była tylko żądza i przepełniające go podniecenie. Poczuł jak palce Lisbeth zaciskają się na jego ubraniu i przerwał pieszczotę, unosząc się na kolanach. Rozpiął kilka guzików przy koszuli i zdjął ją przez głowę odrzucając na bok. W tym czasie Lisbeth leżała przed nim i mogła zlustrować całą jego sylwetkę, a przy tym dostrzec, jego podniecenie widocznie zarysowane poprzez uwypuklenie na materiale spodni. Ponownie pochylił się nad Lisą, a jego usta od razu znalazły się na jej szyi. Nie był powściągliwy, ani delikatny. Pragnął jej i chciał, aby o tym wiedziała. Tyle razy mówiła mu, że go nie pociąga, a teraz miała dowód na to, było zupełnie inaczej.
- Chcę ciebie - wymruczał pocałunkami wodząc po skórze Lisbeth od jej szyi, przez żuchwę, aż do ust. - Bardzo - dodał już praktycznie łącząc ich usta z pasją. Otarł się biodrami o jej ciało, gdy opadł na nią nieco mocniej. Ponowił ten ruch, a jedną z dłoni przesunął po boku Lisbeth, aż na jej drobną pierś, zaciskając przy tym palce. Nigdy nie był grzecznym chłopcem, a w łóżku lubił być konkretnym, więc póki co naprawdę panował nad swoim pożądaniem, ale nie chciał też udawać przed Lisbeth młodego i niedoświadczonego chłoptasia z którym najprawdopodobniej miała wcześniej do czynienia.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Wszystko działo się bardzo szybko, a ona nie miała chwili, aby się nad tym zastanowić. Jedyne, co mogła w miarę sprawnie robić, to odpowiadać na jego gesty. Podobały jej się, nawet jeśli przy tym ją przerażały, to ciągle mówiła sobie, że jeszcze chwila, że może jeszcze trochę to przeciągnąć, jeszcze troszeńkę. Tak mijały kolejne sekundy, a ona czuła się trochę tak, jakby się topiła w jego ramionach. Nawet nie zanotowała kiedy ją podniósł, trochę tak, jakby miał większą władzę nad jej ciałem, niż ona sama. Wszystko się działo swoim tempem i próbowała za tym nadążyć, ale i tak czuła, że jest trzy kroki z tyłu. Skupiała się głównie na pocałunkach, a reszta polegała na intuicji. O tym, że uniosła ręce, by ściągnął jej bluzę zorientowała się, gdy już leżała na jego łóżku. Chyba właśnie wtedy zaczęło do niej docierać, co tak naprawdę się dzieje. W głowie zrobiło się zamieszanie, tam gdzie wcześniej była pustka, teraz panował natłok myśli, które w nią uderzały, a w tym wszystkim były jeszcze impulsy z zewnątrz, których dostarczał jej Remi. Zacisnęła dłonie na jego ubraniu, jakby chcąc się czegoś uczepić, więcej zrozumieć. Czuła pożądanie, czuła dreszcze, ale nie chciała go okłamywać, chciała, żeby zrozumiał, że potrzebuje chyba wolniej, bo nie wie, co dokładnie się dzieje. Tylko, że w chwili w której miała to powiedzieć, Remi ściągnął koszulkę, a jej spojrzenie zawiesiło się na jego torsie. Przełknęła ślinę, bo musiałaby skłamać, gdyby powiedziała, że nie podobało jej się to co widzi. Była zagubiona, nie wiedział co robić, ale Soriente nie miał tego problemu. Mówiła sobie, że jeszcze chwila i coś powie, ale znów jakiś głos w niej mówił, by milczała, by dała porwać się chwili. Chciała przecież z nim być i jego samego też chciała. Jakaś wrodzona poprawność walczyła z emocjami, które pojawiały się w niej tylko przy nim i nie wiedziała, którego instynktu ma posłuchać. Tylko, że wtedy Remi niejako rozwiał wątpliwości co do tego, gdzie zmierzają jego poczynania - jeśli jakieś wątpliwości mogła jeszcze mieć. Znów skupiła się na pocałunku, gubiąc się w szaleńczym, jak dla kogoś bez doświadczenia stanowczo zbyt szybkim tempie. Jego dłoń przesunęła się po jej ciele, a kiedy zacisnął ją na jej piersi, pisnęła otwierając szerzej oczy. Poza tym czuła jak poruszają się jego biodra i tego wszystkiego... było bardzo dużo. Owszem, działało to na nią, ale nie umiała aż tak dostosować się do ogromu emocji i bodźców, których przecież nie znała i nie rozumiała.
- Poczekaj... - poprosiła, kiedy przerwał pocałunek. Miała nierówny oddech i ciężko było jej z tym walczyć. Poza tym była czerwona od emocji, ale też od zawstydzenia, bo to co miała powiedzieć nie chciało jej łatwo przejść przez gardło. - Nie wiem, co robisz i ja...- zacisnęła dłoń na pościeli, niezwykle się teraz stresując. - Ja nigdy nie... - wydawało jej się, że mimo wszystko będzie potrafiła dokończyć to zdanie, ale za bardzo się speszyła, przesuwając wzrokiem na bok. - To pierwszy raz... mój... jest... - powiedziała nieskładnie i naprawdę chciała się zapaść pod ziemię z zażenowania. Wydawało jej się, że naturalnie powinien o tym wiedzieć, ale kiedy te słowa już padły, to jakoś tak ich pożałowała i trochę zaczęła się obawiać, jak zareaguje.

Remi Soriente