[Chase Atherton]

#2

Terapeuta polecił mu nawiązywanie nowych kontaktów. Skupić się na kimś innym, nie zamykać się na ludzi, a jednocześnie pamiętać o panowaniu nad sobą. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, ale nikt mu nie zarzuci, że się nie stara. Po tym, co odwalił, potrzebuje pomocy i mimo iż sam wątpi w to, że wszystko się ułoży, zamierzał zastosować się do przekazanych mu rad, chcąc pokazać najbliższym że pracuje nad sobą.
Przypomniał sobie ostatnią wymianę maili z młodą dziewczyną która przeczytała jego książki i zadała sobie sporo trudu, aby się z nim skontaktować. Wiadomo, schlebiało mu to. Był prostym nauczycielem historii, z nieco mroczną przeszłością, ale jednak sam fakt że ktoś docenił jego pracę skutecznie go mobilizowało i sprawiało że męskie ego zostało mile połechtane. Od wiadomości szybko przeszli do spotkań przy herbacie. Nie przeszkadzała mu różnica wieku, jeśli z kimś złapał wspólny język, nic nie stawało na przeszkodzie. Była bystra, ładna, co mogło pójść nie tak? Do tego stopnia zrobiła na nim dobre wrażenie że dał jej prywatny numer i obiecał przy najbliższej okazji podpisać jej egzemplarze jakąś finezyjną dedykacją. Nie, nie robił tego często, ale chociaż przez chwilę mógł się poczuć jak ktoś ważny.
Nie mając nic lepszego do roboty przyjechał pod wskazany adres. Rzucił szybkie spojrzenie w lusterko by upewnić się że jego wygląd nie odbiega od normy. Jak na faceta po trzydziestce mógł się poszczycić ciałem dwudziestolatka, dzięki aktywnemu spędzaniu czasu i tego że nigdy nie zaniedbał pływania cieszył się dobrą kondycją. Tym bardziej że udało mu się rzucić picie, co uważał za cholernie wielkie osiągnięcie. Nie zwlekał więc i w krótkim czasie znalazł się pod jej drzwiami. Jeszcze raz rzucił spojrzenie na swój ubiór, po czym zapukał do drzwi.
- Cześć. Miło cię widzieć. – odparł, gdy tylko sylwetka dziewczyny pojawiła się w drzwiach, a on przywołał na swoją twarz jeden z tych czarujących uśmiechów które za studenckich, dobrych czasów były nieodłącznym elementem jego osoby. Sporo się zmieniło, warto jednak przypomnieć sobie pewne rzeczy. - Fajnie że masz czas. Nie lubię się z niczym narzucać, a zajęcia mam dopiero jutro po południu. – dodał, wpuszczony do środka ściągnął kurtkę i odwiesił na bok pozostając w samej, idealnie dopasowanej koszuli spod której można było dostrzec wyraźnie zarysowane mięśnie. Nie to, by przesadnie je eksponował, po prostu wiedział w jaki sposób się zaprezentować, by ułatwić sobie kontakty z innymi ludźmi.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

#8 + Outfit

Nigdy nie lubiła się narzucać. Zwykle wolała z daleka podziwiać i obserwować, niż zawracać komuś głowę. Ale odkąd trafiła na książki autora, który jakimś cudem mieszkał w tym samym mieście, nie potrafiła siedzieć obojętnie. Chyba tydzień myślała co ma napisać, zanim wysłała mu wiadomość, której nie musiała się potem wstydzić. Kolejny tydzień chodziła podekscytowana jakby sama Jennifer Lopez pochwaliła się na instagramie, że wykonała jeden z jej treningów, kiedy ten odpisał na jej maila. Spodziewała się, że zostanie wrzucona do spamu jak wszystkie fanki i zapomniana, a tu takie wyróżnienie.
Kompletnie zapomniała, że nie podpisał jej książek. Była tak pochłonięta słuchaniem jego słów, a potem zauroczona tym spotkaniem, że dopiero kiedy on jej o tym przypomniał w smsie, zdała sobie sprawę, że swoje egzemplarze na ich spotkanie zabrała na marne. Ale w sumie wyszło jej to na dobre, bo miała kolejną okazję, żeby się z nim spotkać. Miała jeszcze tyle pytań. I on sam obiecał jej jeszcze opowiedzieć o swojej nowej książce, bo na ostatnim spotkaniu nie zdążyli, więc idealnie się złożyło. Jak już wykorzystać taką okazję to w pełni.
Po szybkiej wymianie wiadomości nie pozostało jej nic innego jak tylko ogarnąć szybko mieszkanie, przebrać się z wygodnego dresu i po prostu czekać na znak, że czeka już za jej drzwiami tak jak w tym momencie.
— Hej. Ciebie też. — przywitała się, lustrując dość dyskretnie jego sylwetkę. Czemu mężczyźni po trzydziestce musieli wyglądać tak dobrze? Całe szczęście, że umiała jeszcze się jakoś powstrzymać i nie ślinić jakoś nachalnie na jego widok. Zaprosiła go przecież na podpisanie książek i może zrobi mu kawę, a nie po to, żeby czuł się niekomfortowo pod wpływem jej bacznego spojrzenia. — Spokojnie, nie narzucasz się ani trochę. — zapewniła, zamykając za nim drzwi. Poczekała aż odwiesi kurtkę i zaprosiła go do salonu, gdzie na stole już leżały przygotowane jego książki, które oczywiście przeczytała od deski do deski. Nigdy nie myślała, że przez jakąś książkę może zainteresować się Wikingami przez co chyba w miesiąc pochłonęła najciekawsze seriale i filmy o nich. Jak ktoś miał lekkie pióro i wiedział jak przekazać informacje, żeby zainteresować czytelnika od razu u niej plusował. Nie było nic gorszego od suchych faktów przez które aż odechciewało się uczyć. Gdyby miała takiego nauczyciela w szkole średniej o wiele bardziej byłaby skupiona na historii, zamiast myśleć o niebieskich migdałach. Czemu większość nauczycieli musiała być taka nudna? — Napijesz się czegoś? Kawy? Herbaty? — zaproponowała, wskazując mu miejsce na kanapie. Nie każe mu przecież stać pośrodku salonu, kiedy ona będzie się krzątać po kuchni.

Chase Atherton

[Chase Atherton]

Cieszył się z takich małych rzeczy. Z tego, że jego książki trafiają do ludzi, szczególnie tych młodych którzy nie za bardzo przepadają za nudnymi lekcjami historii. Zwykle schemat jest ten sam. Tony niepotrzebnych dat, trudne sprawdziany i monotonny głos nauczyciela, a do dzieciaków trzeba mieć podejście. Dlatego Chase na swoich lekcjach cytował swoje książki, wymyślał ciekawe zadania. Tak się temu pochłaniał, że chociaż na chwilę zapominał o swoich problemach, ale chociaż podczas pracy, na chwilę, umiał kontrolować swoje emocje, a w tym okresie jest to najważniejsze. Jeśli z tym sobie nie poradzi, nigdy już na prostą nie wyjdzie.
Mimo, że nie miał okazji jej uczyć, polubił ją od pierwszego spotkania. Na poważnie podeszła do jego publikacji, dawała się wciągnąć w rozmowę o nich i ani razu nie wydawała się znudzona. Zauważył, że też na niego jakoś dziwnie patrzyła, ale kompletnie nie zdawał sobie sprawy, co może być przyczyną. Był zwykły facetem po trzydziestce, który przez uprawianie sportu zachował muskularną sylwetkę i robił to co kochał, czyli był jednym z nielicznych mężczyzn na tych globie którzy mogą powiedzieć, że ich życie jest względnie udane. Od zawsze się podobał kobietom, specjalnie tego nie wykorzystywał, wiążąc się z jedną na wiele lat. Wszystko jednak prysło niczym bańka mydlana, pozostawiając pustkę.
Uśmiech nie schodził mu z twarzy, dla postronnego obserwatora mogło się to wydawać dziwne, że tak się szczerzy do dziewczyny, ale nie chciał znowu zamykać się na innych, w końcu miał zacząć to wszystko ogarniać, za coś płaci terapeucie, by pomógł go wyciągnąć z tego dołka. Korzystając z okazji rozejrzał się po jej mieszkaniu. Ładne, urządzone w dobrym guście, z pensji nauczyciela raczej nie mógłby sobie na coś takiego pozwolić, dlatego mieszka pod lasem, gdzie jest tanio i ma sporo przestrzeni twórczej do pisania kolejnych książek.
- Jeśli masz zieloną herbatę, to poproszę. – odparł, siadając na wskazanej kanapie i poprawiając mankiety koszuli. Zerknął na przygotowane książki, a kąciki jego ust drgnęły jeszcze bardziej. Czyli naprawdę zależało jej na tych podpisach. Kto wie, może za kilka lat jego publikacje będą na wagę złota? Raczej pobożne życzenia, ale podobno nadzieja matką głupich, a on jej niewiele posiada. Przelotnie zerknął na nią, gdy ruszyła zrobić herbatę. Był tylko facetem, potrafiącym dostrzec piękno, tym bardziej kobiet. Przeczesał włosy przygładzając jeszcze bardziej kucyk związany z tyłu głowy i mruknął coś pod nosem, wracając do przeglądania swoich książek, aby zająć czymś myśli. - Naprawdę nie spodziewałem się, że osoba w twoim wieku aż tak się w nie wciągnie. Nie jest to zbyt łatwa książka, więc jestem pełen podziwu. – znowu skupił na niej spojrzenie, wyraźnie mogła dostrzec iskierki zainteresowania w jego błękitnych oczach barwy nieba w Skandynawii. Chciał się stąd wyrwać, do Europy, szukać inspiracji, nie siedzieć w jednym miejscu. Tutaj jednakże ma sporo spraw do załatwienia, nim sobie na taki wyjazd pozwoli. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek się to uda. Trzeba czekać.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Gabi też dużo nie zarabiała na fitnessie i swoim kanale, a na dodatkową pracę ze stałymi zarobkami nie mogła sobie pozwolić. Po prostu nie miała na nią czasu. Studia, nauka, praca. Rzadko kiedy miała czas dla siebie, ale jak już go znajdywała, korzystała z niego pełną parą. Nic dziwnego, że musiała utrzymywać się z tego co zarobiła na swoim małym hobby. Na szczęście miała rodziców, którzy jej pomagali kiedy tego potrzebowała. Dom i tak nie był drogi w utrzymaniu, więc aż tak z nich nie zdzierała. Poza tymi sami chcieli jej pomagać. No i zawsze miała też brata, który pewnie w razie czego pomógłby jej w potrzebie.
Nie to było jednak ważne w momencie, kiedy Chase przekroczył próg jej domu. W miejscu publicznym miała przynajmniej tyle zdrowego rozsądku, żeby aż tam mu nie słodzić i nie ślinić się na jego widok, chociaż i tak wpatrywała się w niego z zachwytem jakby był jakąś wielką gwiazdą. Gorzej będzie w domu, gdzie czuła się bardzo swobodnie i nie musiała się bać, że jakaś stara babcia będzie mordowała ją wzrokiem za wzdychanie do starszego faceta. Ale nic nie mogła na to poradzić, że tacy właśnie na nią działali. No i świadomość, że nie był jakimś Januszem z bloku obok, a już kimś prawie sławnym, bo przecież wydał napisane przez siebie książki. Czyli nie był kimś anonimowym. Może nawet był rozpoznawalny na ulicy i zaczepiany przez podobne do niej fanki? No jak nic czuła się zaszczycona, że zjawił się w jej domu. Ale nie była jedną z tych szalonych fanek, które pewnie nie umyłyby teraz podłogi po jego butach i owinęły kanapę folią. Była raczej dość spokojna, ale nie umiała ukryć ekscytacji widocznej w oczach.
— Zielona herbata. Oczywiście. — od razu popędziła do kuchni, żeby wstawić wodę. Wyciągnęła z szafki najładniejsze kubki i przygotowała herbatę. Zieloną piła jedynie liściastą, bo ta z torebeczek jakoś jej nie smakowała. Całe szczęście, że miała mnóstwo małych zaparzaczy. Tak gotowe kubki razem z cukierniczką postawiła na stole. Nie chciała, żeby zbyt długo na nią czekał, a przekrzykiwanie się z kuchni było niegrzeczne. Zajęła miejsce na kanapie, wygładzając materiał spódniczki. — Też się nie spodziewałam. W sumie natknęłam się na nią przypadkiem, ale wciągnęła mnie od pierwszej strony. Wikingowie i ich podboje. Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła na tyle, że przeczytałam chyba większość artykułów na ten temat w internecie. I obejrzałam wszystkie filmy i seriale. Szczerze nawet nie obraziłabym się za takiego wikinga. — zaśmiała się, sięgając po ową książkę. No która by nie uległa takiemu Bjornowi?

Chase Atherton

[Chase Atherton]

Raz czy dwa obejrzał jej filmiki, z czystej ciekawości, czym zajmuje się dzisiejsza młodzież. Sam miał sprawdzone sposoby na wypracowanie takiej sylwetki, jaką posiadał, lata spędzone na zawodowym pływaniu przyniosły efekty, chociaż nie jest wykluczone, że z czasem zainteresuje się innymi aktywnościami fizycznymi, jeśli ten czas znajdzie, który jest obecnie podzielony między pracę, a terapię. Ktoś mu jednak kiedyś powiedział że znalezienie nowego hobby może pomóc rozwiązać problemy. Będzie musiał z tego skorzystać.
Chase mimo swojego charakteru potrafił w ludziach dostrzegać dobre cechy. Dziewczyna miała jakiś taki błysk w oku, wiecznie uśmiechnięta, nie bojąca się otwarcie rozmawiać na pewne tematy i nawet z przyjemnością jej słuchał, chcąc poznać tok myślenia młodego pokolenia. Gdy rozmowa się kleiła, wiek nie grał roli. W obecnej sytuacji to on czuł się nieco niepewnie, chociaż przystał na propozycję spotkania w mieszkaniu dziewczyny, to nie wiedział, na co może sobie pozwolić prócz rzucanych spojrzeń i tego uśmiechu, ostatnio przyklejonego do twarzy, którym raczył ją także w tej chwili. Gdy postawiła herbatę sięgnął po cukier i posłodził dwie łyżeczki. Uwielbia każdy rodzaj herbaty, rok temu się na nią przestawił, całkowicie rezygnując z alkoholu który był jednym z powodów problemów w jego relacji z byłą narzeczoną, a który zakończył się prawie odsiadką, dlatego rzucenie go raz na zawsze można uznać za sukces, zważywszy że przez kilka lat go nadużywał.
- Nie wiesz, jak bardzo mnie to cieszy. Sam pisząc ja musiałem przebrnąć przez nudne tomy starych pierników którzy podpierali się jedynie faktami. – westchnął wznosząc oczy ku niebu. Zbieranie materiałów należało do najgorszych momentów pisania książki, a musiał to wszystko przenieść na papier tak, by jego czytelnicy nie odstawili jej po pierwszych dwóch przeczytanych słowach. - Wiesz, wiem tak dużo na ich temat, że mogę być twoim wikingiem. Nie poczujesz różnicy. – zaśmiał się, posyłając jej to jedno ze swoich spojrzeń w którym pojawiły się iskierki rozbawienia. Podrapał się po karku, mimowolnie ukazując kawałek umięśnionego ramienia. Wcale nie zrobił tego specjalnie, żeby nie było. Z kieszeni wyjął długopis i nachylił się do niej, przygryzając jego końcówkę. Był zdecydowanie za blisko. - To jak, jakaś specjalna dedykacja czy tylko się podpisać, byś za kilka lat sprzedała to z wielkim zyskiem? – pokazał w uśmiechu śnieżnobiałe zęby, doskonale wiedząc, co wyprawia.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Może jej kanał nie przypominał tych popularnych, gdzie ludzie wrzucali jak grają w różne gry czy robią pranki, ale i tak miała dość sporą i stałą widownię. Zawsze miło było usłyszeć od nowej osoby, że podoba jej się to co robi i motywuje innych ludzi do ćwiczeń. Bo to co robiła nie było suchymi ćwiczeniami, gdzie powtarzało się coś dziesięć razy i przerwa. Ona lubiła taniec i to na nim się skupiała. Był o wiele bardziej przyjemniejszy i nie ważne czy jesteś początkujący czy zaawansowany — dasz radę zrobić wszystko. Nawet wykonywanie jej układów po swojemu wiele dawało, bo głównie chodziło o sam ruch.
— Mogę sobie to wyobrazić. Zawsze cierpiałam jak miałam szukać materiałów do prac domowych, a na koniec studiów czeka mnie podobna praca, ale zdecydowanie najtrudniejsza ze wszystkich. — aż skrzywiła się na samą myśl, że będzie musiała znowu siedzieć nad książkami i szperać w najdalszych zakątkach internetu, żeby znaleźć coś przydatnego. No i oprócz pracy pisemnej, czekała ją jeszcze praktyczna, która chyba jako jedyna wydawała jej się interesująca. Nią łatwiej było zainteresować, niż ciągłym tekstem na papierze, ale Atherton na pewno miał taką umiejętność. Gdyby nauczyciele od historii opowiadali tak jak on albo Rick Riordan, ludzie chętniej by się uczyli. — Kuszące… — odparła, rumieniąc się na tę propozycję. W sumie jakby się zastanowić, wyglądem mógł jakiegoś wikinga przypominać. Nie wiadomo jak z zachowaniem, bo póki co był bardzo miły i jakoś nie widziała go w roli brutalnego wikinga. W niektórych sprawach brutalność czasem była całkiem podniecająca, ale łatwo było z nią przesadzić i zepsuć efekt. Chcąc nie chcąc przesunęła wzrokiem po jego umięśnionym ramieniu. Już na samym początku znajomości zauważyła, że musiał dbać o siebie i nie zawracała sobie głowy próbą zarażenia go bakcylem do sportu. Zagryzła dolną wargę, kiedy nachylił się w jej stronę. W takim ustawieniu mogła lepiej wyczuć zapach jego perfum, który drażnił jej zmysły. — Specjalna! Nigdy ich nie sprzedam. Już są zbyt cenne, żeby je komuś oddać. — oburzyła się, delikatnie gładząc palcami grzbiet książki. Dobrze, że nie była to Potworna Księga Potworów, bo któreś z nich na pewno straciłoby palce.

Chase Atherton

[Chase Atherton]

Dobrze, że miała pasję, w której się spełniała. Większość młodzieży, którą miał okazję uczyć skupia się tylko na rzeczach obecnych, mało kiedy trafiał mu się ktoś, kto zaczyna na poważnie myśleć nad swoją przyszłością, bądź realizować się w zainteresowaniach i takich ludzi Chase doceniał, a jednocześnie starał się im na miarę swoich własnych możliwości pomagać. Był pedagogiem, który miał lepsze podejście do młodzieży niż do ludzi w swoim wieku i można powiedzieć że dzięki pracy, którą lubi, powoli wychodzi na prostą.
- Temu też da się zaradzić. Wystarczy być metodycznym, ale też nie rzucać się na wszystko od razu. Tak samo jak przy pisaniu. Bierzesz na początek dwa źródła, wyciskasz z nich jak najwięcej, a potem przechodzisz do kolejnych. Gdy masz wszystko, już jest znacznie łatwiej. – wzruszył lekko ramionami. Na studiach ta metoda się sprawdzała, także przy planowaniu korepetycji i późniejszej pracy. Grunt to wiedzieć jak to wszystko ugryźć, a pisanie najnudniejszych prac przychodzi bardzo łatwo.
Oczywiście, że dostrzegł jej rumieniec. Był zbyt wyczulony na takie rzeczy i zbyt uważny, by to przeszło bez jakiejkolwiek reakcji z jego strony, aczkolwiek niewiele dał po sobie poznać, jedynie cień uśmiechu zatańczył na jego twarzy. Wiedział jak działa na kobiety. Wiedział, jak z tego skorzystać, jak przechylić szalę na swoja stronę. I w obecnym położeniu wykorzystywał każdą nadarzającą się okazję. Jakakolwiek by ona nie była.
Będąc tak blisko mógł dostrzec wszystko to, co miała wymalowane na twarzy, a także każdy pieprzyk, bądź zagnieciony materiał ubrania. Podobało mu się to, co widział, z zainteresowaniem nawet przekrzywił głowę na bok, wpatrując się w nią bez słowa, nim kliknięciem długopisu przerwał tą chwilę. - Spróbowałabyś je sprzedać. Kolejnych nie dostaniesz. – mruknął, przybliżając się do niej i prawie wtykając jej swoje włosy w nos, jakby nic sobie nie robiąc z tego nagłego zmniejszenia odległości między nimi. Zamyślił się na chwilę, by w kolejnej sekundzie zapisać krótkie, aczkolwiek dwuznaczne zdanie jak na obecną sytuację: „Dla Gabrielle by nie bała się wykorzystywać każdej, nawet najdrobniejszej okazji.” Branie od życia to, czego się chce w dzisiejszych czasach jest bardzo wskazane. I dostarcza niezmierzonej ilości rozrywki. Sięgnął po kolejną książkę by wpisać w niej identyczne zdanie i na obu złożyć szybką parafkę, podając je dziewczynie. - Coś jeszcze ci podpisać? – spytał, wolną ręką sięgając po kubek z herbatą, z której upił łyk, nie spuszczając z niej spojrzenia.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— Słuszna rada. Będę musiała z niej skorzystać jak będę pisać kolejną pracę, bo podejrzewam, że prędzej utonę w książkach niż coś napiszę. — czasem za bardzo rzucała się w wir pracy, licząc na to, że im więcej naraz przeczyta tym szybciej coś skończy. Potem mieszały jej się fakty i daty, przez co musiała czasem wprowadzać poprawki. Czytanie swojej pracy po takim chaosie powodowało, że czasem wpatrywała się tępo w ekran i zastanawiała jakim cudem napisała takie głupoty. W sumie może to nawet i lepiej, że czytała swoje prace trzy razy przed wysłaniem, zanim dostałaby maila od wykładowcy, że jest kompletną idiotką i jakim cudem znalazła się na studiach albo w ogóle jak skończyła szkołę. Chyba Bóg ją miał w opiece kiedy zamiast jakiegoś kierunku ścisłego, wybrała ten związany z kinematografią.
Nigdy nie sądziła, że znajdzie się tak blisko mężczyzny przed nią. Była to nie lada gratka dla fanki, która mogła z bliska podziwiać jego przystojną twarz. Każdą zmarszczkę, każdą plamkę, każdy niesforny włosek. Miała dziwną ochotę dotknąć go i poznawać opuszkami palców. Wydawał się idealny w każdym calu. Piękny umysł i ciało. Czego chcieć więcej?
— Chcę tylko te. — odparła, zerkając na książki. To były jej pierwsze egzemplarze i nigdy by ich nie zamieniła na inne. Pewnie nawet nie będzie chciała ich komuś pożyczyć, żeby się przypadkiem nie zniszczyły. A z autografem będę dla niej równie cenne co pierwsze wydania Harry’ego Pottera. Jak nic dostaną specjalne miejsce na jej półce. Delikatnie oddech jej przyspieszył, kiedy wziął do ręki książki i zaczął w nim coś pisać. Starała się nie zerkać mu przez ramię, żeby sobie nie zepsuć niespodzianki. Po prostu wpatrywała się w niego z zachwytem wymalowanym na twarzy. W końcu przejęła od niego książki i zajrzała do pierwszej, żeby zobaczyć co napisał. Nie ukrywała, że bardzo jej się podobało to co napisał. — Dziękuję. — posłała mu jeden z najpiękniejszych uśmiechów i odłożyła książki na stolik, jakby były czymś cennym. Zmyśliła się przez chwilę nad jego słowami. Czy miała coś jeszcze do podpisania? Trochę głupio byłoby mu dawać coś czego nie napisał. Zdjęcia też żadnego nie miała przygotowanego. — Myślę, że książki wystarczą. To bardzo miłe co napisałeś. — przyznała, zakładając niesforny kosmyk włosów za ucho. Zawsze starała się wykorzystywać każdą okazję. Tym właśnie był jej kanał. Zdobyła popularność i starała się go wykorzystać, żeby zrobić coś dobrego, stąd różne zbiórki charytatywne przy niektórych filmach. Czy miała jeszcze inną okazję? Na pewno i niewiele się nad nią nie zastanawiała, bo kolejne co zrobiła to przesunęła się bliżej w stronę mężczyzny i po prostu złożyła na jego ustach dość nieśmiały pocałunek. Był tak blisko, więc jak mogła nie skorzystać? Najwyżej da jej kosza, ale musiała spróbować.

Chase Atherton

[Chase Atherton]

- Mogę ci pomóc. Pamiętam jak to było na studiach, więc wiem z czym się mierzysz. Podpowiem to i owo, a wszystko zrobisz sama. – odparł, wzruszając ramionami. Oczywiście, nie napisze wszystkiego za nią, a jedynie przekaże kilka swoich sprawdzonych metod, dzięki czemu napisanie pracy na studia nie powinno być aż tak złe, jak myśli. Odrobina samozaparcia i systematyczność może przynieść niespodziewane efekty, on sam miał podobnie pisząc swoje prace, jednak nigdy ich nie poprawiał, oddawał to, co napisał, pewny tego, że jest to poprawne. I tak właśnie było, każda praca, którą pisał w szkole była na temat, zaskakując swoich wykładowców i dając się poznać naprawdę jako utalentowany, młody człowiek. Co z tego, że jego życie potem potoczyło się tak, a nie inaczej, akurat jako nauczyciel był z siebie dumny.
Mogła dostrzec dziwny błysk w jego oczach. Nie bez powodu akurat taką dedykację. Może coś mu się kłębiło w tej blond głowie, może miał jakiś plan, zrodzony właśnie w tym momencie. Albo działał po prostu instynktownie, dostrzegając coś w tej dziewczynie, coś co go do tego stopnia zaintrygowało, że po prostu przyjechał podpisać te książki, zamiast wysłać jej własny, podpisany komplet, jak to zwykle się odbywało. Uznał, że co ma być, to będzie, a ona naprawdę miała w sobie to coś, widać to po oczach. Oczy są odzwierciedleniem duszy, jak to ktoś kiedyś powiedział, czemu więc się w nie nie zagłębić?
Obserwował ją znad kubka, dopiero po wypiciu kolejnego łyka odłożył go na stół. – Nie tylko miłe, ale prawdziwe. Bo każdą szansę należy wykorzystywać. A nóż widelec przyniesie coś pięknego? – mruknął, przekywiając na bok głowę, tym samym dodając sobie nieco dziecięcego uroku. Umiał ładnie się wysławiać, grać na emocjach, a jednocześnie dopasowywać się do sytuacji. To bywało przydatne, przynajmniej w niektórych momentach.
A tego to się kompletnie nie spodziewał, chociaż sam poniekąd doprowadził do tej sytuacji. W pierwszym więc momencie, gdy poczuł jej wargi na swoich drgnął, zawieszając się na chwilę. Trwało to zaledwie ułamek sekundy, po czym odpowiedział pewnie na to muśnięcie, układając rękę na jej szyi, przy okazji odgarniając jej włosy i nieco mocniej do siebie przyciągając, jakby to było bardziej możliwe, przecież odległość między nimi już była minimalistyczna. Nie napierał mocno na jej usta, po prostu chciał wyplenić z niej tą nieśmiałość.
- Ciekawe to podpisywanie książek. – mruknął z lekkim uśmiechem odrywając się od niej i palcem wskazującym drugiej dłoni muskając jej dolną wargę. – Ciekawe co jeszcze kłębi się w tej główce. – czy to nie o to właśnie chodziło? O czerpanie z życia?


Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— Bardzo chętnie skorzystam z propozycji. Przyda się każda pomoc, zanim zwariuję z natłoku informacji. — była tym trochę przerażona, ale kierunek akurat pokrywał się z jej hobby i zawsze to jakieś ułatwienia. Ale podczas nagrywania swoich treningów nikt jej nie przepytuje z wiedzy na temat kina i produkcji filmów. Te wszystkie daty i ciekawostki. Wszystko trzeba było w jakiś sposób wykorzystać.
No jak tu nie skorzystać z okazji kiedy on tak pięknie o tym mówił? Nie spodziewała się nie wiadomo czego, ale chociaż przez chwilę mógł wczuć się w wymarzonego przez nią Wikinga. Była nawet gotowa całkiem mu się poddać, chociaż uwielbiała walkę o dominację. Nie była jedną z tych która leżała i czekała aż facet skończy co musiał i tyle. Lubiła jak dwoje ludzi współpracowało, dając sobie niesamowitą przyjemność na różne sposoby. Kochała tą adrenalinę, kiedy druga strona próbowała pokazać kto tu rządził, zmuszając do totalnej uległości. Czasem było to niesamowicie podniecające.
Tak jak ten pocałunek. Ciepły dotyk jego warg na jej. Bliskość ciała, kiedy położył dłoń na jej szyi i przyciągnął ja bliżej siebie. Fala gorąca zalała jej ciało, powodując przyjemne dreszcze. Obezwładniające uczucie, którego za nic nie chciała się pozbyć, a jedynie przedłużyć najdłużej jak się da.
Skinęła głową, oddychając ciężko. To podpisywanie na pewno należało do tych ciekawych, czego na pewno szybko nie zapomni. Ten pocałunek tak na nią działał, że chciała tylko więcej i więcej. I wcale nie pomagało jej to, że odwzajemnił jej pocałunek zamiast ją odsunąć. Pewnie nie była pierwszą, która próbowała jakoś zdobyć jego względy. Takich jak on pewnie często to spotykało, więc pewnie niczym szczególnym się nie wyróżniała, ale skoro już skorzystała z okazji, zamierzała wykorzystać ją do samego końca. Uśmiechnęła się łobuzersko, zanim szybkim ruchem przerzuciła nogę przez jego ciało i usiadła okrakiem na jego kolanach. Oparła dłonie o jego klatkę piersiową, palcami delikatnie zahaczając o guziki jego koszuli. — Chcesz się przekonać? — zapytała cicho, zagryzając dolną wargę i delikatnie poruszając biodrami, ocierając się o niego. jeszcze nawet jej nie dotknął, a ona już czuła to przyjemne ciepło między nogami. Mogło jej chodzić tylko o jedno.

Chase Atherton

[Chase Atherton]

Na brak powodzenia nie narzekał. Doskonale zdawał sobie sprawę, że może się innym podobać, czasami perfidnie to wykorzystywał, tworząc okazje, w których oczywiście brał czynny udział. Nigdy jednak niczego nie wymuszał, widząc odzew z drugiej strony dawał się ponieść chwili. Gdzieś tam w głowie kłębiła mu się myśl, że tak nie powinno być, że powinien przestać w ten sposób postępować, ale zagłuszał ten głos, pozwalając sobie na najzwyczajniejsze w świecie przyjemności i miłe spędzenie czasu. Każdemu się przecież należy.
Nie wycofała się, nawet w momencie gdy pogłębił pocałunek odpowiedziała na niego, co już nieco podbudowało ego Athertona. Nie zawsze się udawało, czasami to on dostawał kosza, mierząc siły nad zamiary, ale jakoś nigdy w specjalny sposób go to nie bolało, szedł po prostu dalej z podniesionym czołem. Tutaj jednak sytuacja miała się zgoła inaczej, bo coś tam o sobie wiedzieli, nie była przypadkową kobietą poznaną w barze, czy na ulicy. Chciał więc jej pokazać, jak czerpać z życia, a jednocześnie niczego nie żałować. Dlatego na jego wargach zatańczył lekki uśmieszek, gdy wpakowała mu się na kolana, zmuszając by oparł się całymi plecami o kanapę. W jego niebieskich oczach zatańczyły iskierki rozbawienia. Czyli pałeczka dominacji dzisiejszego wieczoru będzie przekazywana co jakiś czas drugiej stronie. Mruknął coś, czując jej ruch i także ten przyjemny dreszcz rozchodzący się po całym ciele.
Palcem wytyczył trasę od jej policzka, poprzez szyję, aż na ramię, odsuwając nieco na bok materiał koszulki, śledząc swój ruch spokojnym spojrzeniem, jakby analizował sytuację i myślał, czy aby na pewno tego chce, jednak tak po prawdzie zaczął prowadzić z nią swoją grę, w której był mistrzem i pytanie, czy dotrzyma mu tępa.
- Może tym razem ty mnie czegoś nauczysz? – dopiero wtedy spojrzał na nią, pokazując w uśmiechu śnieżnobiałe zęby, nim zaczął ustami muskać jej szyję. Każdy ruch był wyważony, z całej jego sylwetki emanowała wręcz pewność siebie i duma z którą nigdy się zresztą nie krył. Dało się też wyczuć pewną niecierpliwość, gdy druga ręka, do tej pory ułożona na jej biodrze, podjęła wędrówkę w górę, błądząc po plecach, muskając je opuszkami palców, zahaczając, niby mimochodem o zapięcie stanika. Nie spieszył się, doskonale wiedząc że gra jest warta świeczki i finał zapowiada się obiecująco, jeśli tylko w odpowiedni sposób się do tego podejdzie.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Ukrywanie treści: włączone

Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.

Chase Atherton