1.

Post 15 paź 2020, 17:42

[cztery]

Gdy umawiał się z Celią na to, że pójdę na tę potańcówkę, to w głowie miał jednak odrobinę inny strój. Nie wiedział wprawdzie jaki dokładnie, ale tego typu imprezy zawsze kojarzyły mu się z nielogiczną ilością Superbohaterów i bajkowych postaci. Dlatego prędzej spodziewał się, że wskoczy w strój Chudego, niż, że zdecydują się zrobić z siebie pluszaki. Nie miał jednak nic przeciwko, bardziej by obstawiał, że to Celia będzie się buntowała. Najwidoczniej jednak trochę przekłamaną opinię miał w tym temacie. Gdy przyszła do niego paczka Moran zajrzał jedynie do środka uznając, że nie będzie robił z siebie królika jeszcze. Postanowił najpierw ściągnąć Celię, by wraz z nim sprawdziła, czy ich zamówienie przyszło takie, jak tego oczekiwali. Wysłał więc smsa do kobiety i cierpliwie czekał, aż wreszcie pojawi się u jego drzwi.
Sam w tym czasie zajął się przygotowywaniem obiadu. Najwidoczniej, po wspólnym pieczeniu, odnalazł w sobie odrobinę więcej motywacji do tego, by ruszyć kuchenne narzędzia i zrobić coś prawdziwie domowego, czego nie kupiłby w sklepie. A nawet, gdyby to zrobił, to efekt nie byłby taki jak wtedy, gdy spędzi przy tym trochę czasu. Zanim usłyszał pukanie do drzwi kończył właśnie mieszać sos, a jego koszulka — podobnie jak po ostatnim starciu z Cabral — nosiła ślady pojedynku, jakie stoczył ze składnikami. Zapomniał o tym jednak i otworzył jej drzwi taki wysmarowany sosem. Otworzył je szeroko, wpuszczając ją od razu do środka.
— Nie zapytałem wcześniej, ale chcesz zostać na obiad przy okazji? Bo robię makaron — zaoferował luźno. Wcale nie tak, że zamierzał się przed nią popisać. W końcu już ostatnim razem zaprezentował się od dość niezłej strony, gdy spędził blisko godzinę z kobieta na pieczeniu i dekorowaniu ciasteczek. Sam ruszył zaraz potem do kuchni, by w pierwszej kolejności zerknąć do tego, co spoczywało na jego kuchence. Dopiero, gdy upewnił się, że nic się nie wyleje odwrócił się w stronę kobiety i wskazał na paczkę, która stała nieopodal, na podłodze. Była zadziwiająco duża, cze czemu się dziwić, skoro musieli upchnąć do jednego kartonu naprawdę sporą ilość pluszu. — Nie zaglądałem za bardzo, postanowiłem zostawić tę przyjemność dla ciebie — przyznał uczciwie. Jakoś nie przyszło mu do głowy, by wcześniej sprawdzić, czy w ogóle się w ten kostium zmieści. Prawdopodobnie dlatego, że nie wziął pod uwagę faktu, że ten strój sięga aż po palce u stóp, więc zamiast w normalnych butach, cały wieczór będzie poruszał się po parkiecie na dwóch, króliczych nóżkach. Na pewno będzie to niepowtarzalny widok!

Celia Cabral

Post 15 paź 2020, 22:12

022.

Nie była tym typem kobiety, która w Halloween widziała wyłącznie okazję do bezkarnego wciśnięcia się w lateksowy strój, ale może to dlatego, że w podobnych nigdy nie czuła się dobrze? Pomimo ładnej buzi i zgrabnej figury, Cabral posiadała całą masę kompleksów, a dodatkowo brak było jej pewności siebie - przynajmniej w kwestii własnej urody i seksapilu, bowiem z nawiązywaniem kontaktów większego problemu nie miała nigdy. Wracając jednak do tematu strojów, Celia od zawsze lepiej czuła się w tych, które uchodzić miały za zabawne, zatem nic dziwnego, że bez problemu przystała na znalezienie czegoś odrobinę dziwacznego, ale na swój sposób naprawdę fajnego. Warto wspomnieć również o tym, że kiedy wizja wybrana się na halloweenową potańcówkę stała się realna, a oni powoli zaczynali czynić w tym kierunku jakieś przygotowania, w Cabral powoli wzbierała ekscytacja. Nic więc dziwnego, że kiedy stroje znalazły się u Morana, a on postanowił ją o tym poinformować, Celia rzuciła wszystko i kiedy tylko mniej więcej się ogarnęła, pomaszerowała prosto do jego domu. Swoją drogą, miał naprawdę spore szczęście, że mieszkali tak blisko siebie, bo gdyby brunetka zmuszona była przebyć dłuższą trasę, jej brak cierpliwości na pewno dałby o sobie znać, a ona nie odpuściłaby mu przesłania tych zdjęć tak szybko.
- Liczyłam na to, że kiedy przyjdę, zastanę cię przebranego - oznajmiła na wejściu, trochę się przy tym krzywiąc. Chciała obejrzeć ich zakup jak najprędzej, zatem naprawdę miło byłoby, gdyby Lando wcisnął się w swój strój już wcześniej. - Więc tak, zostanę. Zdecydowanie potrzebuję jakiegoś pocieszenia - poza tym, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Moran gotował o wiele lepiej od niej. Jeśli miała do wyboru skorzystanie z jego propozycji, albo powrót do siebie i ugotowanie czegoś, co niekoniecznie musiało być jadalne, oczywistym było, że dotrzymanie mu towarzystwa wydawało się o wiele lepszą opcją. - Czyli jeszcze nie przymierzyłeś? - zapytała, choć było to pytanie z kategorii tych, na które odpowiedzi wcale się nie oczekiwało. - Potrzebuję nóż - oznajmiła, wędrując za nim w kierunku kuchni. Nie znała całego jej rozkładu, ale to nie przeszkodziło jej w tym, aby czuć się tam swobodnie. Bez jakiegokolwiek skrępowania rozsunęła kilka kolejnych szuflad, dopiero w którejś z kolei znajdując to, czego szukała. Powędrowała zatem w kierunku paczki i rozcięła taśmy, całkiem zgrabnie dostając się do zawartości kartonu. - Wziąłeś różowy? - zapytała, chwytając za pierwszy, bardziej puchaty kostium, który, jak jej się wydawało, musiał należeć do Lando. Dałaby sobie jednak rękę uciąć, że na inny kolor się zdecydował, ale może nie słuchała go wtedy wystarczająco uważnie?

Landon Moran

Post 15 paź 2020, 22:42

Mieszkali tak blisko, że obiecaną wodę na herbatę udało mu się wstawić dopiero, gdy już się w jego domu zjawiła. Szczęśliwie nie było większego problemu z tym, by ją namówić, bo nie istniała jednak żadna siła, która zmusiłaby Lando do samotnego wciśnięcia się w kostium i późniejszego pozowania w lustrze. I to nie tak, że nie ufał w jakiś sposób Celii, ale miał podejrzenia, że z chęcią wykorzystałaby w późniejszym czasie zdjęcia, które jej wysłał. Chociażby po to, by mu dogryzać chwilami. Nie zamierzał więc dostarczać jej materiałów — jeśli chciała podziwiać Lando ubranego w plusz (czemu się zgodził?) to musiała pojawić się na miejscu. Zerknął więc na nią i uniósł lekko brwi do góry, a później drewnianą łyżką, którą mieszał sos wycelował w nią z poważną miną.
— Nie, mierzymy je razem — poinformował ją, bo właśnie taki był jego zamysł. Dlatego jej potrzebował. Zostawił na chwilę gotujący się makaron i sos, a sam wsypał herbatę do kubków — zgodnie z jej smsową prośbą. Nie posiadał prawdopodobnie żadnego wyboru, więc musiała zadowolić się zwykłą, czarną. Opcjonalnie pamiętać następnym razem, że herbatki to nie coś, nad czas Lando się jakoś rozwodzi w sklepie. — Pocieszenia po czym? Jestem pewien, że wolisz obejrzeć to na żywo — uparł się jeszcze, zerkając na nią na chwilę. Wyłączył makaron i pozbył się wody, dzięki czemu nie musiał już skupiać się aż tak nad tym, co na kuchence zostawił.
— Czekałem na ciebie — przypomniał jej i oparł się o kuchenny blat pozwalając Celii samodzielnie przegrzebać mu szafki. Podobnie też nie wciskał się z łapami wtedy, gdy próbowała kluczową zawartość wyjąć nie tylko z kartonu, ale też i z folii. A gdy usłyszał jej pytanie to brwi mężczyzny powędrowały ku górze. Oczywiście założył, że sobie żarty z niego zrobiła, więc postanowił wcale realnego lęku nie okazywać. — Oczywiście — mruknął więc, co miało mieć ironiczny wydźwięk. Doskonale pamiętał, że grzebał długo, by wybrać jednak brązową wersję. To, że nie robiła sobie z niego żadnych żartów (wyjątkowo!) dotarło do Landona w momencie, w którym wyciągnęła torbę z różowym pluszem. Marchewka nie mogła być różowa, prawda? Królik za to owszem, dlatego trochę na twarzy zbladł i w jej stronę ruszył. — On serio jest różowy — zauważył lekko przerażony. Samo przebranie nie wydawało mu się takie złe, gdy miało rozsądny kolor. Teraz, na myśl o tym, że będzie przebrany za różowego pluszaka trochę mu się to przestało podobać. Wyciągnął więc rękę chcąc, by mu oddała kostium, bo musiał się z tą myślą powoli oswoić. Ciekawe, czy też jej kostium pomylili i zamiast marchewki towarzyszyć mu będzie brukselka na przykład?

Celia Cabral

Post 15 paź 2020, 23:12

Nie pomylił się. Gdyby podobne zdjęcia rzeczywiście w jej ręce wpadły, raczej prędko by mu tego nie przepuściła. Nie musiał natomiast obawiać się tego, że pokazałaby je komukolwiek innemu, ponieważ takie posunięcie wydawałoby się już naruszeniem pewnej granicy. Ale dokuczanie mu? To przecież naprawdę lubiła robić, co zresztą dało się zauważyć, zatem można przyjąć, że swoim uporem Lando faktycznie zagwarantował sobie jedną rzecz mniej, której Celia mogłaby się przyczepić. A skoro tak zostało postanowione, nie zamierzała zawracać sobie tym dłużej głowy i po prostu pogodziła się z faktem, że przyjdzie im razem te stroje mierzyć. - W porządku, chociaż nie jestem pewna czy królik powinien oglądać swoją marchewkę przed imprezą - czy może jednak ta zasada tyczyła się tylko panów młodych i sukien ślubnych ich wybranek? Marchewka niby nie powinna pecha przynosić, choć biorąc pod uwagę to, co chwilę później Celia wyciągnęła z paczki, może jednak było inaczej. - Tylko jeśli wpleciesz w to jakiś pokaz specjalny - odparła, uśmiechając się przy tym zaczepnie. Czy w ogóle wypadało jej jeszcze żartować w ten sposób? Wcześniej, przed kilkoma miesiącami, przychodziło jej to naturalnie i nie widziała w tym niczego niewłaściwego, ale działo się to za sprawą tego, że ich relacja faktycznie była wówczas czysto koleżeńska. Obecnie również tak być powinno, skoro nie próbowali wracać do tamtej jednej, nie do końca przemyślanej nocy, ale ta przypominała o sobie w takich właśnie momentach, przez co Celia nie zawsze wiedziała, jak powinna się przy nim zachowywać.
Co się zaś tyczy kostiumów, Cabral naprawdę nie spodziewała się pomyłki. Kiedy zobaczyła ten różowy plusz, przekonana była o tym, że Lando musiał taki właśnie kolor zamówić, najwyraźniej uznając to za zabawne, ale jego reakcja prędko zbiła ją z tropu. W pierwszej chwili zmarszczyła brwi i zerknęła na niego pytająco, ale chwilę później jego wyraz twarzy powiedział jej wszystko. I szczerze? Naprawdę mocno musiała powstrzymywać się, żeby w jakiś sposób tego nie skomentować, co na pewno widać było po niej, ponieważ nawet zaciśnięcie ust w wąską linię nie pomogło jej całkowicie ukryć uśmiechu, który się przez nie przebijał. Oddała mu jednak grzecznie strój i przez dłuższą chwilę próbowała oliwy do ognia nie dolewać, ale… no ile miała siedzieć w ten sposób? - Dobrze, że nie wpuszczają tam dzieci, bo na pewno miałabym konkurencję w postaci dziesięcioletnich dziewczynek ustawiających się do ciebie w kolejce - rzuciła z rozbawieniem, choć zerknęła na niego trochę niepewnie, bo w chwili obecnej naprawdę ciężko było jej ocenić czy już do siebie doszedł, czy może jednak irytacja kumulowała się w nim właśnie i Celii dane będzie zaraz zobaczyć pokaz najszczerszej histerii.

Landon Moran

Post 15 paź 2020, 23:34

Tego się z pewnością nie obawiał. Wiedział, że czym innym było jawne nabijanie się z niego i niezbyt fortunnych zdjęć, a czym innym dzielenie się tym ze światem. Nie chodziło przecież o upokorzenie, a zdrowe robienie na złość. Chociaż, gdyby na czas pudełko otworzył i w porę zorientował się, że ktoś, podczas pakowania, trochę w jego zamówieniu namieszał, to z pewnością żadnych zdjęć by nie dostała. Możliwe też, że wstrzymałby się z zapraszaniem jej, bo teraz przed faktem dokonanym został postawiony i — co najgorsze — jeszcze jej obiecał wcisnąć się w kostium i zaprezentować nawet.
— Grozi to jakimś pechem? Czeka nas wtedy jakaś ogromna kłótnia, czy marchewka się zepsuje? — zapytał, bo nie wiedział jak to faktycznie przekręcić w tę stronę. Skoro jednak była to teoria Celii to zamierzał pozwolić jej samodzielnie ją rozwinąć. — Pokaz specjalny? Dobra, ale pod warunkiem, że ty odtańczysz coś najpierw — dorzucił, bo nie zamierzał tak łatwo pękać. Jeśli zajdzie taka potrzeba to Lando był skłonny odpowiednio się z nią targować. Jeśli chcieli przejść nad tym wszystkim do porządku dziennego to chyba nie należało sobie samodzielnie sprawy utrudniać. Żarty i nieszczególnie mądre dogryzki były stałym elementem tej relacji. Gdyby mieli hamować się tylko dlatego, że kiedyś przekroczyli granicę, to z pewnością nie dotarliby do wygodnego etapu i Lando znów straciłby Celię, a tego nie chciał. Naturalnie wolał, gdy wszystko samo się układało, a ona byłą gdzieś obok. Wydawało mu się to zdecydowanie bardziej naturalne.
Nawet na nię nie patrzył w tej chwili. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Cabral świetnie się bawiła. Prawdopodobnie nie byłaby tak entuzjastyczna, gdyby to jej kostium pomieszali podczas pakowania zamówienia. Postanowił jednak być dorosłym, rozsądnym człowiekiem i odpuścił sobie robienie afery z powodu małej pomyłki. Tym bardziej, że — jak to mówią — prawdziwy facet różu się nie boi. Dlatego Lando odłożył na chwilę ten kostium na bok i spojrzał na kobietę. — Myślisz, że nie będziesz miała konkurencji? Będę najseksowniejszym królikiem na tamtej sali. Musisz mi nawet obiecać, że mnie przed innymi uratujesz — powiedział pół żartem, pół serio. Nie obawiał się wprawdzie tego, że stanie się najgorętszym punktem wieczoru, ale szedł tam dla Celii. To z nią zamierzał się bawić i wolałby trzymać się od pozostałych ludzi na uboczu trochę. Tym bardziej, że gdzieś z tyłu tłukła mu się myśl w głowie, że jeśli natknie się na kogoś znajomego to zaczną go rozliczać z tego, czy aby nie za szybko, po śmierci swojej żony, wybierał się na imprezy z inną kobietą.

Celia Cabral

Post 16 paź 2020, 09:35

Teoretycznie nie było to nic, czemu nie mogliby zaradzić. Sklep, w którym dokonywali zamówienia, na pewno przyjmował zwroty i z całą pewnością wymieniłby ich stroje, skoro te najwyraźniej nie zgadzały się z tym, co sami wybrali. Należało wziąć jednak pod uwagę fakt, że choć do Halloween zostało jeszcze trochę czasu, to pewnie teraz zamówienia składać będą wszystkie te zabłąkane dusze, które nie uczyniły tego do tej pory, a zatem czas realizacji pewnie trochę się wydłuży. Próba odkręcenia tego wiązała się więc z ryzykiem, że nowe stroje nie dojdą na czas, a oni zmuszeni będą improwizować, co na pewno nie wyglądałoby lepiej. Gdyby więc Celia została o zdanie zapytana, na pewno uznałaby, że Lando mógłby jakoś to jednak przełknąć, ale zanim do podobnej dyskusji dojdą, najwyraźniej inne kwestie musieli omówić. - Pewnie się okaże robaczywa i królik się rozchoruje - wzruszyła lekko ramionami. Jeśli za chorobę przyjąć zmianę zabarwienia, okazuje się, że jej hipoteza wcale nie była nietrafiona. - O nie, nie - zaprotestowała i wycelowała w niego dłonią, w której już niestety nóż trzymała, co mogło nie wyglądać najlepiej, ale z groźbą nic wspólnego nie miało. - Poprosiłam pierwsza, więc to ty zaczynasz - i zamierzała nalegać na to, nawet jeżeli cała ta dyskusja tyczyć się miała wyłącznie wyimaginowanych kwestii. Ale racja, nie było potrzeby, aby czuli się ze swoimi żartami jakoś nie w porządku, bowiem dawne wybryki pozostawili za sobą i starali się, albo może nawet wrócili już na właściwe tory. Cieszyło to także Celię, w końcu Lando był jedną z bliższych jej osób i naprawdę nie czuła się w porządku, kiedy na pewien czas się od siebie odcięli. Zwłaszcza przez wzgląd na jego sytuację, przecież musiał jej wtedy potrzebować, a ona, cóż, zdecydowanie w roli przyjaciółki się nie popisała.
Najwyraźniej zyskać miała jednak okazję do rewanżu, choć zanim jego odpowiedź w pełni usłyszała, uśmiechnęła się pod nosem, wyraźnie zadowolona z tego, że Lando najwyraźniej nie zamierzał zanadto tej wpadki wyolbrzymiać. - Żartujesz? Przecież zabieram cię tam, żeby spędzić cały wieczór na parkiecie. O odbijanych możesz zapomnieć - choć z tym ostatnim sobie żartowała i na pewno nie rozliczałaby go z tańców z innymi osobami, to jednak miała cichą nadzieję, że porzucona nie zostanie. Żadne z nich nie postrzegała raczej tej potańcówki jako imprezy, która może stać się okazją do poznania kogoś nowego, interesującego. Celia była zdania, że pójść mieli tam jako para przyjaciół, która zwyczajnie ma ochotę na dobrą zabawę, zatem szukanie dodatkowych rozrywek nie wchodziło w grę, przynajmniej dla niej. - Tooo… przeżyjesz jakoś ten róż? - zapytała jeszcze, bo chociaż ona sama uważała ten kolor za nieszkodliwy, wolała jednak uniknąć sytuacji, w której Lando czułby się z nim niekomfortowo i jeszcze całą imprezę by sobie przez to zepsuł.

Landon Moran

Post 16 paź 2020, 10:11

Właśnie z tym się liczył. Niby odkręcenie tego nie było niewykonalne, ale z pewnością skutecznie utrudnione. Istniała spora szansa, że nie wyrobią się czasowo i ostatecznie będzie musiał krążyć po okolicznych miastach — bo Hope Valley pewno już kontrolowali wcześniej — w poszukiwaniu stroju, który by się nadał. Znalezienie go na ostatnią chwilę z pewnością nie byłoby zbyt łatwe. Tym bardziej dla takiego wielkoluda, jakim był Lando. Powoli więc godził się z faktem, że wystąpi na tej potańcówce w różowym stroju, dlatego zerkał w jego stronę niepewnie chyba po to, by jakoś się z tą myślę oswoić w międzyczasie.
— Czemu to zawsze królik ma obrywać? — zapytał lekko urażony, słysząc jej założenie. Zrobił nawet niezadowoloną minę, jakby rozprawiali na jakikolwiek, poważny temat, a nie w kwestii zupełnie odrealnionej wizji — Albo na równi albo wcale — uparł się, bo nie zamierzał tak łatwo się poddawać. W razie czego skłonny był negocjować warunki, ale z pewnością nie zamierzał całkowicie jej ulegać. W kwestii przyjaźni nie miał jej akurat nic do zarzucenia. Może to i lepiej, że usunęła się w kąt? Z pewnością nie był wtedy najłatwiejszą w obyciu osobą, więc istniałaby spora szansa, że obrywałaby rykoszetem tylko dlatego, że nie radził sobie z niektórymi sprawami tak, jakby sobie tego sam życzył. Wystawiliby tylko przyjaźń na kolejną próbę niepotrzebnie.
— A co jak jednak okażę się kiepskim partnerem? — rzucił brew do góry unosząc, bo przecież nie miała rzeczywistej szansy na przetestowanie go. Nic sobie do zarzucenia w tej kwestii wprawdzie nie miał, ale trochę chciał Celii na złość zrobić podobnymi podejrzeniami. I akurat o niego, w tej kwestii, martwić się nie musiała. Siłą nie wypchnąłby go nikt ku nowym ludziom tam. Plany zmienił tylko i wyłącznie dla Celii, więc to jej zamierzał się cały wieczór trzymać. Nawet wtedy, gdy ubrany będzie w różowy kostium, który trochę jego męskość podważał. Na szczęście Landon miał wystarczająco dużo rozsądku, by nie dostrzegać w tym aż tak wielkiego dramatu, — Przeżyję. Nie zdążę tego wymienić. Poza tym jestem zdania, że we wszystkim wyglądałbym super — dodał dość poważnie i uśmiechnął się z zadowoleniem. Nieszczególnie mu się wprawdzie spieszyło do mierzenia kostiumu, ale ostatecznie sięgnął po niego, by z folii go wyciągnąć. Przez całe to zamieszanie na kilka chwil zapomniał nawet o obiedzie. Zdecydowanie ważniejsze sprawy miał chwilowo na głowie.

Celia Cabral

Post 16 paź 2020, 11:41

Celii powoli ta wizja zaczynała się nawet podobać. Nie każdy musiał widzieć w tym coś zabawnego, ale nie można zaprzeczyć temu, że widok wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyzny w stroju różowego królika był jednak odrobinę rozczulający. Więc nie, Cabral nie widziała w tej pomyłce większego problemu, ale na jej odczucia również należało brać poprawkę, skoro to nie ona miała być tą, która wystąpi w pomylonym stroju. I dobrze, bo gdyby rzeczywiście przysłali jej jakąś brukselkę, przy jej wzroście wyglądałoby to koszmarnie. - Może to jakaś pozagrobowa zemsta Elmera Fudda za to, że Buggs zawsze płatał mu figle? - uniosła jedną brew ku górze, a później wzruszyła lekko ramionami, bo jeśli rzeczywiście byłoby to prawdą, to przecież żadnego wpływu by na to nie miała. Chwilę później zmrużyła oczy, trochę zwlekając z odpowiedzią, bo w głowie kalkulowała sobie wszystkie za i przeciw. Jeśli na to przystanie, czy którekolwiek z nich będzie tu prawdziwym wygranym? - I jak ty to sobie wyobrażasz? - zapytała, zerkając na niego niepewnie. Żarty żartami, ale mimo to ciężko jej było sobie to zobrazować. I chociaż nie miało to żadnego znaczenia, skoro wyłącznie się zgrywali (czy może jednak stało się to już realnym rzucaniem sobie wzajemnie wyzwania?), nie zaszkodziło przecież pociągnąć go za język. - Tym bardziej powinieneś docenić poświęcenie - odezwała się, mierząc go spojrzeniem. W międzyczasie wyciągnęła z kartonu drugą folię ze strojem, ale nie spojrzała na nią od razu, chyba trochę obawiając się tego, co mogła w niej zobaczyć. - No chyba, że będziesz mnie deptał. Wtedy to jednak rozważę - dodała z przekąsem, ale nie wiem jak koszmarnie musiałaby się z nim bawić, aby faktycznie rozważyć porzucenie go. Z drugiej jednak strony, gdyby nie szło im na parkiecie i impreza w końcu zaczęłaby ich przytłaczać, Celia najpewniej zaproponowałaby powrót do domu, a jeśli noc byłaby młoda, może mogliby nawet ten maraton zrealizować? Grunt to znaleźć jakiś kompromis, prawda? - No to wskakuj w niego, na co czekasz? - ponagliła, a sama w końcu zabrała się za rozpakowanie własnego stroju, który, na szczęście, okazał się marchewką idealnie zgodną z tym, co mieli okazję obejrzeć na internecie, zatem przynajmniej jedno z nich będzie mogło udać się na tę imprezę w takim stroju, w jakim planowało.

Landon Moran

Post 16 paź 2020, 20:01

Odrobinę żałował, że był jedynym, który otrzymał nie taki strój, jak powinien. Prawdopodobnie nie należało tak złośliwie życzyć drugiej osobie, ale patrząc na to, że nieuczciwie mu się oberwało, a Celia paskudnie się z niego nabijała to właśnie to, by mu humor poprawiło — gdyby skoczyła jako mała brukselka. Nie miałoby to wprawdzie już takiego spektakularnego dopasowania, ale byłby w stanie się poświęcić i odpuścić, na rzecz dziecinnej, głupiej satysfakcji. Niestety nic z tego i Cabral, w przeciwieństwie do niego, zostanie dokładnie tym, na co się zdecydowała.
— Póki obrywa się tylko marchewce to jestem w stanie się poświęcić — poinformował ją poważnie, ale ostatecznie na długo poważny nie pozostał. Uśmiechnął się do niej lekko ostatecznie. Westchnął i wskazał palcem na łazienkę. — Ty idziesz tam, a ja tam — i mówiąc o drugim pomieszczeniu jego ręka powędrowała w stronę sypialni. Wskoczą w te stroje i później spotkają się w salonie, by wspólnie ocenić to, jak wielkie wrażenie (lub pośmiewisko!) zrobią. Później już mogli się prezentować w pełnej krasie w tych strojach i rzucać sobie kolejne wyzwania — bez względu na to, co im tam po głowie dokładnie chodziło.
— Dowiesz się o tym już na miejscu. Gdybyś była miła to zaoferowałbym próbę generalną, ale chyba jednak na to nie zasłużyłaś — dodał nos lekko marszcząc, jakby faktycznie karał ją teraz niesamowicie. Tak naprawdę musiała mu na słowo zaufać, bo zdaje się, że nie mieli wcześniej jakoś okazji specjalnej ku temu, by na jakimś parkiecie wspólnie wirować. Celia na pewno radziła sobie świetnie, głupi byłby, gdyby to kwestionował. Mógł więc mieć nadzieję, że Margo nie kłamała, gdy chwaliła jego zdolności taneczne, które rozwinął na trochę przed własnym weselem. — Okej, idę, ale ty też. Potem możesz krzyknąć, gdy będziesz gotowa to wyjdziemy jednocześnie — zaproponował. Musiałą docenić to, jak uczciwie to brzmiało. Chociaż znając ją to i tak zacznie marudzić, bo za bardzo lubiła na swoim stawiać. Lando nie zamierzał jednak być w późniejszym czasie jedyną, przebraną osobą. Dlatego musieli to zrobić w porozumieniu — w sposób, który wydawał się również w pełni uczciwy. Chwycił więc folię ze swoim strojem i spojrzał na nią wyczekująco, czekając, aż także się ruszy.

Celia Cabral

Post 17 paź 2020, 00:03

Warto pamiętać, że Cabral, jako przedstawicielka płci pięknej, mogłaby z tego powodu jednak większą aferę rozkręcić i niewykluczone, że gdyby przyszło jej przez głupią pomyłkę przebrać się za pulchną brukselkę, odechciałoby jej się w ogóle na tę potańcówkę wybierać. Można więc przyjąć, że myląc strój Lando, właściciele sklepu tak naprawdę wybrali mniejsze zło i nie pozbawiali ich możliwości dobrej zabawy, skoro on najwyraźniej miał do tego kłopotu nieco większy dystans.
Posłała mu jedno z tych spojrzeń, które uchodzić miały za groźne, ale wiadomo jak wyglądało to u osoby o posturze Celii. Ząbkujące dziecko było w stanie wyrządzić więcej szkody niż ona sama. - W porządku - zgodziła się, nie mając zamiaru dłużej tego targowania przeciągać. Choć sprawiało jej to frajdę, postanowiła odłożyć to na inną okoliczność, bowiem bardziej ciekawa była tego, jak oboje będą w swoich strojach wyglądać. A skoro wyciągnęła z kartonu swoją marchewkę, sama gotowa była przejść do przymiarek. - Czyli jednak powinnam brać pod uwagę porzucenie cię na pastwę losu? W porządku - wzruszyła niedbale ramionami, starając się wypaść przy tym całkowicie poważnie. Oczywistym było jednak, że większość tych gróźb na wiatr rzucała, tym bardziej, że jeśli Moran pozwoli jej się w tańcu prowadzić, to nawet z ewentualnymi problemami będą w stanie sobie poradzić, choć tych przecież wcale być nie musiało. Teraz jednak Celia skinęła lekko głową i zgodziła się na jego propozycję, chwytając pod pachę swój strój i maszerując z nim grzecznie w stronę łazienki, w której pozbyła się własnych ubrań, aby czym prędzej przeistoczyć się w marchewkę. Nie było to najwygodniejsze przebranie, a kiedy tylko przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze, doszła do wniosku, że wygląda jak wariatka. Dobrze zatem, że w tym szaleństwie będzie miała godnego towarzysza, któremu teraz już mogła się zaprezentować. - Ubrałeś się? - krzyknęła i zaraz też głowę przez uchylone drzwi łazienki wystawiła. Trochę żałowała, że Lando zdecydował się aż do sypialni pójść, bo gdyby jednak w salonie postanowił zostać, miałaby zadanie ułatwione w kwestii podglądania, co na pewno by zrobiła, jednak nie dlatego, aby podziwiać jego samego, a raczej ten różowy, pluszowy kostium, którego widoku nie mogła się już doczekać.

Landon Moran

Post 17 paź 2020, 13:01

Uśmiechnął się szeroko widząc jej groźną minę, bo wrażenia na nim nie robiła najmniejszego. Chociażby dlatego, że Celia, przy nim, była wyjątkowo mała i wyglądała prędzej jak obrażony szczeniak, niż jak ktoś, kto mógłby być faktycznie jakkolwiek groźny.
— Chyba oszalałaś myśląc, że tak łatwo przyszłoby ci pozbycie się mnie — ostrzegł ją dość lojalnie, bo jednak nie było szansy na to, że Lando pójdzie sobie gdziekolwiek indziej tylko dlatego, że zacznie na niego marudzić. Chociażby dlatego, że doskonale zdawał sobie sprawę, że Cabral tego nie zrobi. Zależało jej na potańcówce, więc dopiero, gdyby okazał się prawdziwym utrapieniem na parkiecie to poszukałaby pewnie sposobu na to, by jakoś się od niego uwolnić. Gdyby ewentualne próby nauki nie przyniosło też efektów.
Nie chcąc dłużej tego przeciągać ruszył w stronę swojej sypialni trzymając strój różowego królika. Przestał się nawet tego aż tak obawiać uznając, że strój odsłaniał tak niewiele, że dopiero ktoś, kto doskonale go kojarzył, będzie mógł dopatrzeć się w tym wszystkim Lando. Niemniej odrobinę, dość mimowolnie, skrzywił się, gdy spojrzał na ten kostium w pełnej okazałości. Zrzucił z siebie jednak koszulkę i spodnie, by móc się w niego wcisnąć. Następnie wsadził jedną nogę do króliczej łapy. Widział w lustrzanym odbiciu jak żałośnie wyglądał, gdy próbował ubrać to okropieństwo bez wywalenia się przy okazji. Kiedy już obie nogi znalazły się na swoim miejscu, a Lando podciągnął pozostałą część materiału to zaczynało do niego docierać, że chyba coś poszło nie tak. Założył go tak na wysokość torsu, ale wiedział, że żeby w całości się w niego zmieścić musiałby się zgarbić na pewno, bo pluszowe łapy okazały się za krótkie dla kogoś o jego wzroście. Słysząc słowa Celii chwycił górę tego kostiumu w ręce i podreptał w stronę drzwi.
— Mamy kolejny problem — poinformował ją krzycząc. Następnie wyszedł z sypialni półnagi. Trzymał ten kostium tak, by nie zsunął się z niego całkowicie, ale zdołał wbić się w niego jedynie na wysokość pasa. Dalej już niestety brakowało materiału, by ktoś o wzroście Lando mógł się zmieścić i zasunąć nawet. — Chyba pomylili też rozmiar — dodał prezentując się jej. Musiał w tej chwili wyglądać jeszcze bardziej głupio, niż zazwyczaj. Nie uważał jednak, by świecenie torsem przed Celią było jakkolwiek nie na miejscu. Nawet nie chodziło o to, że jednak zupełnie nagiego też go widziała. Po prostu to zupełnie niewinne i niegroźne mu się wydawało. Tym bardziej, że zdecydowanie bardziej skupiony był na tym, że ten cholerny kostium skończył się nie w tym miejscu, co powinien. Było to trochę cięższe do przeskoczenia, niż niezgodność w kolorze.

Celia Cabral

Post 17 paź 2020, 20:18

Mogła sprzeczać się z nim w nieskończoność, ale jakie to tak właściwie miało znaczenie? Nawet jeśli postawiłaby na swoim, to przecież jej słowa nic wspólnego z rzeczywistością nie miały. Nie była typem osoby, która przyjaciół w potrzebie porzucała, choć może potańcówka niekoniecznie powinna być w ten sposób określana? W każdym razie, skoro już go tam ze sobą zabierała, planowała użerać się z nim do końca, a na wypadek, gdyby jednak nieudolnym tancerzem się okazał. Jak wspominałam, Celia wówczas na pewno znalazłaby inny sposób na spędzenie tego wieczora tak, aby oboje byli z niego zadowoleni.
Tym się jednak w chwili obecnej przejmować nie musieli, skoro na piedestale znajdowała się teraz przymiarka strojów. Celia nie musiała się z tym szczególnie męczyć, a jedynie poprawiła te elementy, które nie ułożyły się w najlepszy sposób i w oka mgnieniu gotowa była do zaprezentowania własnego kostiumu. Tego samego oczekiwała od Lando, zupełnie nie spodziewając się tego, że w przeciwieństwie do niej mógł napotkać jeszcze większą ilość problemów, więc kiedy jej odpowiedział, miała cichą nadzieję, że jednak sobie z niej żartował. Prędko jednak dotarło do niej, że wcale tak nie było, dlatego bez chwili zwłoki wyszła z łazienki, żeby móc przyjrzeć się temu, z czym mieli do czynienia. Pospiesznie omiotła go spojrzeniem, starając się również ignorować fakt, że trochę odzienia mu brakowało. Biorąc pod uwagę sytuację, nie powinno się to przecież wydawać w żaden sposób niewłaściwe, chociaż pociągało za sobą jakieś dziwne uczucie, którego Celia nie potrafiła jednak nazwać. - Ale… - zaczęła, prędko jednak się zacinając. Podeszła bliżej i chwyciła kawałek materiału, naciągając go zaraz do góry, jakby w ten sposób chciała sprawdzić czy Lando może jednak się w niego zmieści. Kiedy okazało się, że nie kłamał, Celia posłała mu zmartwione spojrzenie. - No i co my teraz zrobimy? Przecież nie możesz iść tam jako królik ekshibicjonista - i to wcale nie dlatego, że w ten sposób Celia zyskałaby cały szereg konkurencji, z którą musiałaby się użerać, heh. - Na pewno wystarczająco się starałeś, żeby się w to wcisnąć? Może jak ci pomogę, to jednak jakoś wejdziesz? - choć w jej głosie nie zabrakło nadziei, w rzeczywistości chyba nieszczególnie wierzyła w to, że cokolwiek uda jej się zmienić. I trochę też przykro jej się zrobiło, bo momentalnie nabrała przekonania, że potańcowka, na którą tak bardzo się cieszyła, teraz okaże się jedną wielką klapą, skoro z kostiumami nic nie szło po ich myśli.

Landon Moran