[Hope Valley]

[Audrey Willoughby]

#22

Czas chyba jeszcze nigdy nie dłużył jej się tak, jak wczoraj. Ponad dwugodzinna droga z Miami do Hope Valley zdawała się trwać w nieskończoność, ostatni odcinek prowadzący do ich domu ciągnął się niemiłosiernie, a gdy w końcu wysiadła z auta, nawet nie trudziła się wyjmowaniem bagaży z auta (Rhys i tak radził sobie lepiej z dźwiganiem ciężkich rzeczy), tylko pognała prosto do domu. To pierwszy raz, kiedy na tak długo przyszło jej rozstać się z córeczką i choć targi baristów sprawiły, że poczuła się jak ryba w wodzie mogąc w końcu postawić na rozwój swojej kawiarni oraz zdobyć cenne w tej branży znajomości, a i odpoczynek od świnki Pepy, ząbkowania i zbyt rozmokłych płatków śniadaniowych też dobrze jej zrobił, to niesamowicie tęskniła za swoim dzieckiem. Każdą wolną chwilę, jaką udało jej się znaleźć w tym kawowym szaleństwie przeznaczała na maltretowanie Rhysa telefonami, by upewnić się jak sobie we dwójkę radzą i była gotowa wsiąć w dowolnym momencie w samochód i wrócić do domu, jakby jednak okazało się, że coś idzie nie tak. Gdyby jeszcze kilka lat temu ktoś powiedział jej, że stanie się typową mamą, to pewnie śmiechem by zabiła, w końcu nigdy nie planowała mieć dzieci, ale teraz? Musiała przyznać, że Josie stała się dla niej wszystkim i za nic w świecie by tego nie oddała.
Dlatego też pierwszy dzień po powrocie zdecydowała się spędzić ze swoją córeczką - dała znać menadżerce, że do jutra nie pojawi się w kawiarnii, zapakowała małą do wózka i zabrała na przejażdżkę do parku. Słonko prażyło przyjemnie, więc co chwila musiała upewniać się, czy bawełniana czapeczka siedzi bezpiecznie na głowie Josephine, a przynajmniej do czasu gdy zatrzymały się przy ławeczce w cieniu, znajdującej się tuż przy stawie z kaczkami i mogła wreszcie wypuścić Josie, by nieco sobie pobiegała. Było bardziej niż oczywiste, że swoje pierwsze kroki dziewczynka skieruje w stronę ptaków, wyciagając w ich stronę rączki i piszcząć wesoło "am am". Bo oczywiście chciała kaczki nakarmić, a nie zjeść. Audrey wyjęła więc z torby kawałki suchego chleba i uważnie pilnując dziecka, podeszła z nią do stawu, by pomóc rzucać jej kawałki jedzenia do wody, śmiejąc się przy tym radośnie.
I naprawdę, ale to naprawdę nie miała pojęcia, że za chwilę przestanie jej być aż tak wesoło.

Lance Gallagher

[Lance Gallagher]

Od czasu pamiętnej nocy w domku, w środku lasu minęło raptem kilka tygodni, a on już miał wrażenie, że to była cała wieczność. Nastolatek w środku niego, liczył na to, że jeszcze na siebie wpadną. Że COŚ z tego wyniknie i że to coś będzie pierwszym krokiem do naprawienia relacji. Nad ranem jednak został sam z ciężkim jak nigdy dotąd sumieniem. No okej. Cięższe było tuż przed ich rozwodem, ale teraz wyrzuty równie mocno nie dawały mu żyć. Co z tego, że to stało się po alkoholu? Gdyby tego nie chciała, nawet butelka denaturatu nie zmusiłaby jej do obcowania z nim.
Od tamtego czasu nastała cisza. Nie śmiałby nawet się do niej odezwać pierwszy. Chociaż może powinien? Kilka razy odkładał telefon, nie ryzykując. Dni coraz częściej spędzał na plaży. Tylko on i deska. Ocean był nie tylko cudem natury, ale i powiernikiem wszystkich jego myśli. Oczyszczalnią, która pozwalała mu wyzbyć się negatywnych emocji i zjednać ze samym sobą. Z każdym kolejnym dniem czuł się coraz lepiej. Tym razem postanowił pobiegać w pobliskim parku. Było rześko, ale mimo to po kilku minutach zrobił się mokry. Słuchawki nie chciały trzymać się w uszach, dlatego musiał przystanąć. To nie było zdrowe podejście, ale wyciągnął z kieszeni papierosa i odpalił go, rozkoszując się tym jak dym zatruwa mu płuca. Omiótł wzrokiem staw obok którego stał, a widok jaki pojawił mu się przed oczami, sprawił że musiał je przetrzeć. Przez chwilę czuł, że ma zwidy, ale to nie to. Nie mógł oderwać spojrzenia, tkwiąc przez parę długich minut w zawieszeniu. Wreszcie nie wytrzymał i podszedł do młodej kobiety z dzieckiem.
Oczy miała jej i niespełna rok? Półtora?
- Jaka ładna. Twoja córka? - rzucił na przywitanie tonem, z którego nie wynikało nic. Musiał to rozegrać ostrożnie. Chociaż gotowało w nim się, nie pokazywał tego po sobie. Jeśli miała tyle ile zakładał to... Kto jest jej ojcem? Nie spojrzał nawet na Audrey Willoughby, obserwując przez cały czas małą dziewczynkę. Chłonął każdy jej szczegół, a dopiero po dłuższej chwili przeniósł wzrok z powrotem na byłą żonę.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? - był tutaj od kilku miesięcy. Spędzili ze sobą noc, a wciąż miał wrażenie, że o dziewczynce wiedzieli wszyscy tylko nie on.

[Audrey Willoughby]

Podczas gdy on liczył na to, że w końcu na siebie wpadną, ona robiła wszystko by do tego nie doszło - chowała się gdy mijała go w sklepie, ograniczyła wizyty na plaży i nawet dowiedziała się gdzie mieszka, by przypadkiem nie pojawić się w tamtych okolicach. Nie była gotowa na spotkanie z nim i rozmowę o tym, co się stało, bo... sama tego nie rozumiała. Miał rację, gdyby tego nie chciało, żadna siła nie zmusiłaby jej do obcowania z nim, a to tylko komplikowało sytuację, bo obudziło w niej jakieś prawie wymarła uczucia, o których istnieniu wolałaby zapomnieć. Wciąż czuła smak jego ust na jego wargach, była stęskniona za jego dotykiem, a myślami wracała do tej wspólnej chwili uniesienia. Absolutnie nie pomagało jej też to, że w międzyczasie podobną chwilę uniesienia przeżyła z Rhysem, a to co działo się aktualnie w jej głowie wykraczało poza wszystko to, co doświadczyła do tej pory. Byli tak skrajnie różni i budzili w niej tak skrajne uczucia, że Audrey sama już pogubiła się w tym wszystkim i chyba podświadomie odcięła się od jednego i od drugiego.
A jednak by unikać Lancelota miała jeszcze jeden, niesamowicie ważny powód, który teraz śmiał się w niebogłosy radośnie rzucając wysuszony chleb w stronę kaczek. Kiedy więc za plecami usłyszała aż zbyt dobrze znajomy jej głos, całą siłę woli musiała włożyć w to, by ukryć przed nim przerażenie. Wiedziała, że ten moment kiedyś nastanie, zdążyła już w głowie opracować milion możliwych scenariuszy jak może potoczyć się ta rozmowa i zdawała sobie sprawę, że dla dobra tej kruszyny nie może stracić zimnej krwi nawet na moment. - Tak, moja... gdzie biegniesz, urwisie? - zaśmiała się, łapiąc dziecko w pasie, bo Josie nagle wyrwała się do przodu, gdy jedna z kaczek podpłynęła bardzo blisko brzegu. Podniosła ją nieco do góry i przyciągnęła do siebie, całując w skroń.
- Nie powiedziałam o czym? - zapytała, jak gdyby naprawdę nie miała pojęcia co takiego zataiła przed swoim mężem, choć w głębi ducha trzęsła się ze strachu jak osika. Zerknęła na niego z ukosa, a widząc jego wzrok wbity w małą Josie, przewróciła tylko oczami. - Nie wiedziałam, że mam jakiś prawny obowiązek spowiadania się z tego, co dzieje się w moim życiu. Musieli coś przeoczyć na rozprawie rozwodowej - skwitowała tylko z lekką kpiną, bo skoro dziecko w teorii nie było jego, to nie musiała mu o tym mówić, prawda? Oczywiście, niedawna wspólnie spędzona noc mogła sugerować coś zupełnie innego, ale przecież Audrey postarała się, żeby jasno dać mu do zrozumienia, że to była tylko pomyłka i nigdy więcej się nie powtórzy.

Lance Gallagher

[Lance Gallagher]

Kiedy zobaczył ją tutaj w parku, wspomnienia z tamtego wieczoru nawiedziły go jak żywe. Znów czuł na sobie dotyk jej zimnych palców, mieszający się z jej rozgrzanym ciałem, które na nim się poruszało. Chociaz próbował odgonić ten obraz, zajęło mu to dłuższą chwilę,a ta wytrąciła go na chwilę z równowagi. Czy to możliwe żeby w tak małym mieście jak Hope Valley nie mógł na nią wpaść, choć nim spotkał ją w lesie, wpadali na siebie niemalże codziennie? Teraz, widząc na nowo zacięcie malujące się w jej oczach, nie umiał w to uwierzyć. Był niemalże pewien, że za tym stała. Tak samo jak za zatajeniem wiadomości o córce. Jedna myśl paliła go niemiłosiernie. Ile ona miała lat? I czyja to córka była? Tak samo jak wiadomości o dziecku, nie docierały do niego żadne inne dotyczące życia jego byłej żony. Owszem, wiedział, że się z kimś związała, ale nie wiedział z kim. Nie myślał, ze to było na poważnie. Na pewno nie po ostatniej, wspólnej nocy. Widział, że wciąż żyło w niej coś co ją do niego pchało. Dalej jakaś jej cząstka należała do niego, a skoro tak było, nie mógł się teraz wycofać. Nie po raz kolejny. Nie kiedy znowu, przez chwilę miał w rękach jej namiastkę.
Sprzeczne uczucia kotłowały się w jego głowie i brzuchu, na przemian przeplatając tęsknotę z żalem i złością. Dlaczego nikt mu nie powiedział o jej córce? Jaki był tego powód? W to też nie wierzył, że to był zbieg okoliczności. To nie mógł być przypadek.
Jego brwi zbiegły się kiedy zmarszczył czoło, wpatrując się intensywnie w Audrey i jej córkę.
- O tym, że masz córkę. Ile ma lat? - zapytał, oczekując konkretów. Teraz, kiedy wiedział o jej istnieniu, nic go nie powstrzyma przed dowiedzeniem się wszystkiego, nawet jeśli miał wynająć detektywa. Głupi nie był, widział, że nie może mieć więcej niż dwóch lat. No właśnie... Czy wobec tego istnieje szansza, że to... To by tłumaczyło, dlaczego o niej do tej pory nie miał pojęcia. Czy Audrey byłaby zdolna do tego żeby ukrywać przed nim... jego dziecko? Te dwa ostatnie słowa teraz rozbrzmiewały w jego głowie, a on czuł jak zalewa go krew. To chyba było możliwe, ale nie miał pewności. Nie mógł też ryzykować bezpodstawnym wybuchem, dlatego trzymał nerwy na wodzy, nie pokazując na twarzy żadnych emocji.
- Nie, nic Ci nie każe mówić mi o Twoim życiu, chociaż wtedy w lesie, wydawałaś się być innego zdania - wypalił, wiedząc że zaraz na siebie ściągnie gniew wszystkich bogów zamieszkujących niebiosa. - Zastanawia mnie tylko, dlaczego ani Ty, ani nikt inny w mieście nie wspomniał o niej słowem. I kto jest jej tatą? - zapytał, wiercąc jej niemalże dziurę w czole. To pytanie zawisło w powietrzu jak groźba. Wszystko co powiesz, może zostać użyte przeciwko Tobie.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Jedynym plusem mieszkania w tak małym miasteczku, gdzie plotki przekazywane są z prędkością światła jest fakt, że w trakcie owego plotkowania wszystko zniekształcane jest niczym w głuchym telefonie, przez co pojawia się tyle wersji jednego i tego samego wydarzenia, że nikt już nie wie w co wierzyć. Tak właśnie sprawa wyglądała z nią i z Rhysem - choć nigdy oficjalnie nie byli razem, w Hope Valley uchodzili za parę wspólnie wychowującą dziecko. A teraz było jej to bardzo na rękę.
- Niedawno skończyła roczek - odpowiedziała bez najmniejszego zawahania. "Niedawno" było tu jednak słowem kluczem, a Audrey za wszelką cenę chciała uniknąć precyzowania co owo "niedawno" dokładnie oznaczało. W końcu, jej kłamstwo opierało się właściwie na marginalnej granicy błędu, która w razie komplikacji pozwoliłaby im wyjść z tego cało. Gdy przyjechali do miasteczka razem z Rhysem, doskonale wiedzieli, że będzie potrzeba sporo, aby wszyscy uwierzyli w ich wersję wydarzeń. Całe szczęście, nikt nie kwestionował ojcostwa Wheelera i wszyscy uwierzyli im na słowo, ale w przypadku Lance'a było zupełnie inaczej. Tu wystarczyła odrobina matematyki wyższej przez odejmowanie i z łatwością mógłby policzyć, że szanse, iż Josie jest tak naprawdę jego córką, były ogromne.
- Oboje wiemy, że to była pomyłka - powiedziała cicho, a w jej głosie wcale nie można było usłyszeć gniewu, tylko raczej coś na kształt smutku. Ta wspólna noc uświadomiła jej jedno - niezależnie od tego, jak bardzo nie starałaby się nienawidzić go całym swoim sercem, jego niewielka część wciąż należała do niego.
- Ciężko mi stwierdzić, co kieruje wszystkimi w mieście, ale jeśli chodzi o mnie, to skoro nie pytasz, nie spodziewaj się odpowiedzi - wzruszyła tylko obojętnie ramionami, w końcu nie miała sobie nic do zarzucenia. Bo rzeczywiście, od czasu jego przyjazdu do Hope Valley, widzieli się zaledwie kilka razy, a rozmawiali znacznie mniej. Podczas pierwszego spotkania na plaży, Lancelot nie zapytał o to, jak układa jej się życie, a w czasie drugiego... cóż, mieli inne rzeczy do roboty. - Rhys... nie bierz tego do buzi, kochanie - to akurat nie była żadna tajemnica i gdyby postanowił puścić wici na mieście, od każdego otrzyma dokładnie taką samą odpowiedź.

[Lance Gallagher]

Znał ją aż za dobrze. Może i była twarda, może i potrafiła zachowac kamienną twarz, ale wciąż jakaś jej część została z nim, mimo że nie byli ze sobą od tak długiego czasu. Widział te mikroelementy, mikro znaki w jej zachowaniu, które świadczyły o tym, że wcale nie zachowuje się naturalnie. Węszył podstęp, ale nie miał jak jej przyłapać na gorącym uczynku. Dotychczas był nieuważny, a mimo ze wydawało mu się, że trzyma rękę na pulsie to tak nie było, skoro uciekł mu tak znaczący szczegół. To nie potrwa za długo. Już dzisiaj, gdy tylko jej postać zniknie z horyzontu, zacznie rozpytywać. Coś się w tej układance nie zgadzało, a on miał zamiar odkryć co.
- Niedawno - powtórzył, wciąż świdrując ją wzrokiem. - To znaczy kiedy? - zapytał, w myślach kalkulując wszystkie rozwiązania. Gdyby był obcą osobą, jego podejrzliwość bylaby co najmniej dziwna, ale nie był. Chociaż nie miała obowiązku mu się spowiadać, wciąż byli dla siebie - kimś. Dla niego dalej była kimś bliskim, mimo że nie łączyły ich żadne ciepłe relacje. Po ostatniej nocy wciąż śmiał sądzić, że i on nie był jej obojętny. Nawet jeśli mówiła, że to był błąd. Jej słowa sprawiły, że coś zakuło go nieprzyjemnie w piersi.
- Jasne - mruknął cicho, a przez głowę przemknął mu kalejdoskop scen z tamtego wieczoru. Jej rozgrzana skóra, splecione dłonie, zapach jej wilgotnych włosów i szept, który rozbijał się echem w jego pamięci. Dokładnie, to był błąd, dlatego, że na nowo rozerwał stare blizny, które bolały go jeszcze bardziej, gdy przypomniała mu, że już nigdy nie będzie jego. Choć miał ją tak blisko, na wyciągnięcie ręki.
- Ciężko było Cię zapytać te dwa ostatnie razy, bo za pierwszym nie chciałaś ze mną rozmawiać, a za drugim... Wolałaś robić inne rzeczy - uśmiechnął się złośliwie. Owszem, sam mógł skupić się na wypytywaniu jej na temat obecnego życia, ale... Na boga, był facetem. To chyba jasne, że wtedy to było ostatnią rzeczą o jakiej myślał, zaraz po tym, że tak cholernie pragnął ją odzyskać.
- Rhys - powtórzył chłodno, na chwilę zamieniając się w słup soli. Nieprzyjemne ukłucie wróciło, ale tym razem w towarzystwie organów, które wywracały się i skręcały w jego wnętrzu. - Mieszkacie razem? - zapytał, zaciskając wąsko usta. Czy znowu był tym z którym kogoś zdradziła?

[Audrey Willoughby]

Przez długi czas wierzyła, że całkiem udało jej się zamknąć ten rozdział w swoim życiu, ale wspólnie spędzona noc uświadomiła jej, że w gruncie rzeczy była od tego daleka, a dawne rany wcale się nie zagoiły. Również z tego powodu wolała unikać konfrontacji z nim, bo jak to mówią, co z oczu to z serca. Audrey zaś naprawdę potrzebowała wyrwać z siebie tę ostatnią cząstkę siebie, która wciąż coś do niego czuła.
- Kilka tygodni temu, urządziliśmy jej nawet rodzinne przyjęcie z dmuchanym zamkiem, ale chyba jeszcze do końca nie dorosła do takich atrakcji - odpowiedziała, biorąc małą na ręce i podnosząc się w końcu z miękkiej trawy. Co z tego, że urodziny Josie były w maju czyli przeszło trzy miesiące temu? W tygodniach też można było liczyć, a przecież to przypadłość typowa dla matek. Starała się uśpić jego czujność mówiąc o czymś innym jakby to było zupełnie naturalne, a ona przez przeszło rok wcale nie ukrywała, że urodziła mu dziecko.
- Ty też nie wydawałeś się wtedy zbytnio zainteresowany tym, czym się zajmuję ani jak ułożyło się moje życie, bo miałeś inne rzeczy w głowie. Więc teraz się nie dziw, że nic nie wiedziałeś -mruknęła z przekąsem, umieszczając Josie w wózeczku. Ton miała dokładnie ten sam, którego używała za każdym razem kiedy próbowała mu udowodnić, że jego pretensje są absolutnie nieuzasadnione.
- Tak, mieszkamy. Kupiliśmy razem dom w Midtown - odparła. Audrey zdrady dopuściła się tylko raz i nigdy, przenigdy nie zrobiłaby tego więcej. Rhys wiedział o nocy spędzonej z Lancelotem, co prawda powiedziała mu o tym dopiero po fakcie, ale prawo przecież nie działa wstecz. Męża też nigdy nie zdradziła, nawet jeśli postronnym mogło się wydawać, że był to temat dość śliski - w końcu jej małżeństwo z Gallagherem nie skończyło się jeszcze oficjalnie gdy rzekomo poczęli Josie, ale rozprawa rozwodowa była już w toku, a wszystkie sprawy między nimi zostały zakończone.

[Lance Gallagher]

Po ich rozstaniu Audrey była zdruzgotana. Uczucie, które było między nimi, było czymś magicznym, wyjątkowym, nie do powtórzenia. Widział więc jakie zmiany zaszły w jej twarzy, po całym incydencie, jak na niego patrzyła i jak zachowywała się ogólnie. Nie mógł uwierzyć w to, że tak łatwo przyszłoby jej znalezienie się w ramionach innego. Zwłaszcza jeśli to był Rhys! Był na ich ślubie, znali się tyle czasu. Jak on mógłby zrobić coś takiego?
- Szybko chyba się pozbierałaś skoro, wydaliście niedługo po naszym rozwodzie na świat dziecko - mruknął sceptycznie, a intensywność jego wzroku wciąż przybierała na sile. Ta dziewczynka nie była nawet do niego podoba. To jest do Rhysa. Jego wyobraźnia i umysł podsuwały mu kolejne możliwe rozwiązania. Najbardziej abstrakcyjnym było... Przecież to nie stało się tak długo po tym jak się od siebie odsunęli. Co jeśli Audrey kłamie? Sam skłamałby na jej miejscu.
- Owszem, a pamiętasz co było tym czymś innym? - zapytał oschle, lustrując ją od góry do dołu. Już miał dosyć roli wiecznego błazna-cierpiętnika, wciąż gaszony przez każde kolejne jej utyski. - Ilekroć próbuję poruszyć ten niewygodny dla Ciebie temat, Ty wszystko wiesz lepiej. Więc wybacz, że nie zapytałem, ale tak się składa, że jest do dla mnie w jakiś debilny, niewytłumaczalny sposób ważne. Jesteś dla mnie tak samo ważna jak wtedy, jak i teraz. I nie pierdol, że to było błędem. Może dla Ciebie tak, skoro teraz bawisz się w szczęśliwą rodzinkę z Rhysem, ale chyba nie jest tak kolorowo, skoro to ze mną spędziłaś tamtą noc i to w sposób, który pewnie by się mu nie spodobał - wyrzucił z siebie gorzko, a jego ciało było napompowane wściekłością. Buzowała mu w głowie, w żyłach. Chciał się odwrócić na pięcie i odejść, ale stał jak słup, gapiąc się tylk na nią i na dziecko. Kawałki układanki, które teraz sobie dopasowywał w głowie, znowu się rozleciały, tworząc misz masz.
- Przepraszam, nie powinienem przy niej przeklinać - burknął po chwili, nieco zmieszany. Przepełniała go złość, ale wciąż byli w towarzystwie małego dziecka. Może i nie rozumiała jeszcze takich słów, ale wszystko to do momentu.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Nie miał nawet pojęcia, jak bardzo zdruzgotana była Audrey kiedy dowiedziała się, że jej ukochany maczał palce w intrydze swoich rodziców. Jej życie przypominało piekło już od dłuższego czasu, ale jakoś dawała sobie z tym wszystkim radę właśnie dlatego, że Lance cały czas był u jej boku. Wystarczył jednak jeden dzień, aby wszystko runęło jak domek z kart. Decyzja o rozstaniu była najtrudniejszą, jaką przyszło jej podjąć, ale jednocześnie wiedziała, że dla niej i Gallaghera nie ma już żadnej przyszłości. Potem jak grom z jasnego nieba spadła na nią wiadomość o ciąży i gdyby nie wsparcie Rhysa, pewnie nie udałoby jej się tak łatwo pozbierać. Więc tak, Lance miał rację, że nie wierzył w to iż tak łatwo przyszło jej znalezienie się w ramionach innego - w gruncie rzeczy, trwało to prawie dwa lata i dopiero po wydarzeniach w lesie między nią, a Wheelerem doszło do czegoś więcej.
- Potrzebowałam wsparcia i pocieszenia, a Rhys jak zawsze był przy mnie. Wyobraź sobie, że nie planowaliśmy tego - rzuciła lodowatym tonem, bo choć zrobiłaby prawie wszystko, aby ukryć przed nim prawdę, to jednak nie zamierzała pozwolić obwiniać się o kolejną zdradę.
- Staram się o tym zapomnieć - weszła mu w słowo, bo choć nie mogła zapomnieć o wspólnej nocy, nie zamierzała pozwolić, aby zdał sobie z tego sprawę. - Rhys wie o wszystkim, wyobraź sobie. Powiedziałam mu o tym jak tylko tylko wrócił do Hope Valley, a cala reszta jest już naszą prywatną sprawą. Wiesz w czym tkwi twój problem? Zamiast się pozbierać, ty cały czas upierasz się przy jednym i tym samym. Biedny, pokrzywdzony Lance, którego nikt nie rozumie - przewróciła tylko oczami, bo znowu słyszała od niego te same bezwartościowe wymówki.
- Zdecydowanie, nie powinieneś - ucięła oschle, przykryła Josie kocykiem i złapała za rączkę wózka, gotowa odwrócić się na pięcie i odejść w każdej chwili. - A ja naprawdę nie mam czasu ani ochoty, żeby użerać się z twoimi bolączkami, Lance.

Lance Gallagher

[Lance Gallagher]

Gdyby można było cofnąć czas i zacząć od nowa z tą samą wiedzą, już wiedział jakby postąpił. Nie popełniłby znowu tych samych błędów, które teraz definiowały każdy jego krok. Z czasem cień powinien zniknąć albo się chociaż skrócić, ale wciąż pozostawał taki sam. Bez zmian. Widział też, że mimo to, w jej wzroku, który przed nim uciekał, dalej była namiastka tego co widział kilka lat temu. Wciąż na nią działał. Musiał skoro doszło do tego czego doszło. Nie byłaby sobą gdyby nie uznała tego za błąd. Chociaż każde słowo, które o tym traktowało, było dla niego jak rozerwanie klatki piersiowej, spodziewał się tych słów. Gdzieś jednak tliła się iskra szaleństwa, która kurczowo trzymała się tamtego wieczora, stawiając przed nim wizje, z którymi dawno się pożegnał.
- Jasne, ze mną przecież też nie planowałaś - odgryzł się złośliwie, przez moment mierząc się z nią spojrzeniem. Wiedział, że nie było to takie proste, ale znacznie bardziej złożone. Nie była złą osobą, a swoją zdradę przeszła wyjątkowo paskudnie. Nie mógł się jednak powstrzymać od wbicia jej szpili, tak samo jak ona robiła to przez cały ten czas względem niego.
- Czyli wciąż nie zapomniałaś - zauważył rezolutnie, łapiąc ją za słówko. Uśmiechnął się rozbawiony, chociaż w głębi coś się w nim ścisnęło, kiedy to zauważył.
- Tak, biedny Lance. Ale Rhys też, jeśli z niego taki głupiec - rzucił zjadliwie, momentalnie porzucając cień dobrego humoru, który na chwilę zamajaczył na horyzoncie. Przez długą minutę ważył słowa w głowie, przesuwając gniewnym spojrzeniem po jej twarzy, aż wreszcie spasował. Skoro chciała iść, niech idzie.
- Proszę bardzo, nie będę Cię zatrzymywał - bąknął, odchodząc w swoją stronę. W głowie zresztą miał własny plan odkrycia co w rzeczywistości przed nim ukrywa Audrey Willoughby .

/zt x2

[Thanatos D. Maverick]

011.
Thanatos postanowił, że skorzysta z dobrej pogody i przejdzie się z Louisem na spacer. Nie chciało mu się siedzieć zamkniętym w czterech ścianach, chociaż za swoim domem miał spore podwórko, ale spacer to jednak coś zupełnie innego. Potrzebował ruchu, bo gdy spędza czas ze swoim synem nie idzie na siłownie, ponieważ najzwyczajniej w świecie jest mu szkoda tego czasu. Wolał zajmować się swoim synem i domem, który mimo tego, że jest po gruntownym remoncie potrzebuje jeszcze pewnego rodzaju dopieszczenia, a poza tym lubi pracować w ogrodzie, Daje mu to pewnego rodzaju odprężenie, którego potrzebuje. Kupił też dla syna taki kojec, który może stać na dworze, więc mały może się bawić w towarzystwie psów, które go pilnują, a Thank może spokojnie się zająć ogrodem oczywiście mając na oku swojego syna.
Zapakował w torbę wszystkie potrzebne rzeczy i włożył Lou w nową spacerówkę, ponieważ do niedawna jeszcze jeździł w głębokim wózku, ale jest coraz starszy i już nie chce tak leżeć, lubi się rozglądać i podziwiać świat. Psy już grzecznie czekały ze smyczami w mordkach, nie było mowy o tym by Maverick poszedł na spacer bez nich. Te trzy cholery po prostu wiedziały, że ich pan wychodzi i czekały. Oczywiście miały smycze i kagańce, choć cała trójka to były wielkie szczeniaki o takim samym łagodnym usposobieniu i nikomu nie zrobiły by krzywdy, Oczywiście ubrał syna w taki sposób by nie było mu zimno, nie chciał ryzykować, że chłopczyk się przeziębi, bo potem się tylko męczy. Sam zarzucił na siebie coś i po prostu poszli. Oczywiście na nosie miał parę swoich przeciwsłonecznych okularów, które były nieodłącznym elementem w jego stylizacjach. Spacerował sobie spokojnie po Hope Valley, aż dotarł do parku. Po drodze porozmawiał z kilkoma znajomymi. Z daleka, na ścieżce zobaczył znajomą twarz, ale nie był pewny, dopiero gdy podszedł bliżej.
- O panna Hailee, jak miło widzieć. - przywitał się z dziewczyną z typowym dla siebie luzem i uśmiechem,

Hailee Burkhart