[forest renshaw]

— 7
W głowie wciąż dudniła mu kłótnia z Jeremym, która nawet na moment nie chciała ustać w jego głowie. Nie wiedział co ze sobą zrobić i jak powinien się zachować, czy powinien dzwonić i przpraszać czy może pozwolić sobie raz na zawsze zapomnieć o tym, co miało miejsce. Był naprawdę przerażony i spięty przez to wszystko, a osoba, do której by poszedł w pierwszej kolejności mając jakikolwiek problem teraz… była tak naprawdę poza jakimkolwiek zasięgiem. Nie mógł Jerry’emu poskarżyć się na to, jak było mu źle, to bo właśnie pokomplikowane sprawy z nim do tego doprowadziły, tym samym sprawiając, że nie potrafił w żaden, nawet najmniejszy sposób okiełznać swoich myśli i emocji. Co i rusz w głowie odgrzebywał wspomnienia, którym powinien dać spokój. Zaczynając od wieczoru, kiedy pod wpływem alkoholu zdecydował się go pocałować, przez wspólny wieczór na balkonie, kiedy to przyznał się do swojego wcześniejszego związku z mężczyzną, przez kłótnię, która sprawiła, że od tamtej pory nie widział Watmore’a ani w pracy, ani na korytarzu, ani nigdzie indziej. Martwił się niesamowicie i naprawdę mocno chciał iść i sprawdzić, czy wszystko u niego w porządku, ale jaki to miało sens? Czuł, że gdyby został poproszony o wyjaśnienia, nie byłby w stanie powiedzieć nawet słowa, a to tylko by zapętliło sytuację, w której się znaleźli, nie mając najmniejszych szans na to, aby dojść do porozumienia.
Tego dnia postanowił, jak zwykle, poświęcić się pracy. Spędził nad dokumentami długie godziny, które niespodziewanie przemieniły się w wieczorową porę. Niewiele się zastanawiając Forest ruszył w pewnym momencie do lodówki, z której to wyciągnął butelkę whisky i nalał sobie do szklaneczki, wiedząc, że bez żadnego wspomagania nie uda mu się zasnąć. I pewnie zacząłby się zbierać do łóżka, skoro na następny dzień ponownie miała czekać go prawdziwa walka o przetrwanie, gdyby nie dzwonek do drzwi. Nie ukrywał, przez parę chwil istniała w nim nadzieja, że to Jerry i dopiero w chwili, gdy zamiast rosłego mężczyzny dostrzegł drobną blondynkę uspokoił swój irracjonalny entuzjazm. Chociaż nie był pijany, potrzebował chwili na zrozumienie kto tak naprawdę przed nim stał. — Fallon? — zapytał nie kryjąc niedowierzania. Nie widział jej ile… kilka dobrych już lat. Jedyny kontakt jaki miał z kobietą, to był przez jej social media, na których śledził blondynkę i jej kibicował, jednak widząc ją teraz w swoich drzwiach był naprawdę zaskoczony i szczerze zastanawiał się co i jak, dlaczego to znajdowała się pod jego drzwiami.

Fallon Sheridan

[Fallon Sheridan]

#5

Fallon z zasady źle znosiła trudne sytuacje. Zwykle najlepszym jej sposobem na nie była ucieczka i choć w tym przypadku naprawdę chętnie spakowałaby walizkę i wyjechała sobie na Zanzibar przykładowo, to jednak choroba ojca skutecznie krzyżowała jej te plany i sprawiała, że jednak musiała stawić czoło swoim problemom. Nie wychodziło jej to zbyt dobrze, bo kiedy już dorosła do myśli, że musi pozwolić Benjaminowi być szczęśliwym z inną kobietą, to nagle okazało się, że ta inna kobieta wcieliła w życie jej strategię ucieczki i zostawiła miłość jej życia tuż przed ślubem. Sam Benny nie był jednak zbytnio chętny by uznać to jako znak od niebios, że to Fallon i tylko Fallon jest mu pisana i z nieznanych jej sposobów rozpaczał. A jak Sheridan postanowiła wziąć przykład z niego i zatopić swoje smutki, to nagle uznała, że jednak powinna mu powiedzieć prawdę i to całą prawdę.
Udała się więc do mieszkania Benjamina, cały czas popijając sobie rum prosto z butelki, a że była już mocno wstawiona, to wszystkie guziczki w windzie wirowały jej przed oczętami. Z pamięci wybrała więc piętro siódme, a że trafiła na piątkę to absolutnie nic nie szkodzi, no przecież pojechała do góry, tak? W końcu wytoczyła się na korytarz, dotarła pod teoretycznie odpowiednie drzwi i dłuuugo przycisnęła przycisk dzwonka, na wypadek, gdyby Ben akurat odsypiał to całe zostawienie przed ołtarzem. Jak już usłyszała jakiś ruch, to usiadła sobie przy ścianie, bo nagle jej trochę się w głowie zakręciło, a kiedy drzwi się otworzyły, postanowiła na dzień dobry wyrzucić z siebie wszystko to, co ją dręczyło.
- Wiesz co ci powiem? Wiesz co ci powiem?! Powiem ci, że pizdeczka z ciebie. I to już nawet nie pizdeczka, a pizda. Bo ja ci mówię, że cię kocham, ty mi mówisz, że kochasz Basię, chociaż oboje wiemy, że kochasz mnie, a Basia nie kocha ciebie tylko zwiewa. Więc zamiast się ogarnąć jak na faceta przystało, to siedzisz i... ty nie jesteś Benny - zamrugała kilka razy oczętami, bo Willoughby raczej by nie ufarbował włosów na ciemno i nie zapuścił brody w tak krótkim czasie, chociaż kto go tam wie. Niemniej, osobnik ten do złudzenia przypominał Foresta, zwrócił się do niej po imieniu, więc chyba Forestem nawet był, ale Fallon nadal jednej rzeczy nie rozumiała. - Co ty robisz w mieszkaniu Benny'ego, Forest? - zapytała, bo może miłość jej życia po utracie narzeczonej postanowiła sobie trochę poeksperymentować czy coś, ale Renshaw chyba by jej takiego świństwa nie zrobił, nie?

forest renshaw

[forest renshaw]

Forest chciałby mieć w sobie siłę, odwagę, która pozwoliłaby mu ubrać się (albo przynajmniej nałożyć buty), zjechać piętro niżej i powiedzieć Jeremy’emu wszystko to, co leżało mu na sercu. Nie potrafił jednak, a każda próba chociażby wybrania jego numeru sprowadzała się do wykasowania go i zakopania telefonu pod poduszką, gdzie nie korciłoby go dalsze próbowanie nawiązania z mężczyzną kontaktu. Nie chciał go widzieć i dał mu to do zrozumienia naprawdę wyraźnie, na tyle dokładnie, że nie próbował na siłę zmieniać jego przekonania co do jego dalszej znajomości. Tęsknił niemiłosiernie i cierpiał jeszcze bardziej, ale co miał zrobić? Zmuszanie kogoś do kontaktu ze sobą nie było w naturze Foresta, który raczej przybierał postawę męczennika gotowego znieść naprawdę wiele, jeśli tylko miał mieć pewność, że Watmore będzie potem po prostu szczęśliwy. Był gotów to wszystko wytrzymać dla jego uśmiechu, nawet jeżeli nie miał już być nigdy przeznaczony dla niego. Czy można go jednak było winić za ten niezdrowy poryw entuzjazmu, kiedy usłyszał, że ktoś próbuje się do niego dobić? Naprawdę chciał przez tę krótką chwilę wierzyć, że to właśnie on, Jeremy we własnej osobie, przyszedł wszystko wyjaśnić, a wtedy na pewno Forest by nie spanikował, tylko przyznał się do każdego jednego grzechu i każdej jednej winy, którą miał na swoim koncie. To nie był jednak on, mimo szczerych nadziei. Twarz, która stała przed nim sprawiała jednak, że był dosyć zaskoczony, nie tylko samą obecnością Fallon, ale też słowami, które miała mu do przekazania. Nie rozumiejąc z nich zbyt wiele spoglądał na nią zastanawiając się, kiedy tak naprawdę dotrze do niej, że nie był żadnym Benny’m. W zasadzie to nie kojarzył nawet, żeby ktokolwiek o tym imieniu mieszkał w okolicy, ale mógł nie być zbyt dobrze doinformowany patrząc na to, że jego życie kręciło się głównie wokół pracy, w mieszkaniu za to bywał głównie gościem, kiedy przychodził się wyspać. — Co do pizdy się nie zgodzę, ale chyba rzeczywiście pizdeczką można mnie uznać — odparł wciąż odrobinę skonfundowany. — O ile się orientuje to moje mieszkanie, a nie Benny’ego. Niemniej, miło cię widzieć, nawet jeżeli nie mnie planowałaś odwiedzić — może trochę niekulturalnie, jednak złapał ją za dłoń i delikatnie wciągnął do środka, nie sądząc po pierwsze, że rozmowa w progu mieszkania to dobry plan, a po drugie, że najlepszym z pomysłów było chodzenie po pijaku do kogoś, kogo się potencjalnie kocha, bo to może przynieść tylko więcej kłopotów.

Fallon Sheridan

[Fallon Sheridan]

Związki są destrukcyjne i Fallon wychodziła z założenia, że lepiej ich w życiu nie mieć, niż musieć zmagać się z ich konsekwencjami. Zwykle unikała zobowiązań i brała nogi za pas kiedy tylko robiło się nieco poważniej, bo naprawdę lubiła swoje nieograniczone niczym życie wiecznego lekkoducha, jednak od każdej reguły musi istnieć wyjątek, a wyjątkiem Fallon od wielu lat był właśnie Benjamin Willoughby. Od pierwszej chwili, gdy poznała go po przeprowadzce z rodziną do Hope Valley widziała, że jeśli kiedykolwiek ma się z kimś związać, to tylko i wyłącznie z tym chłopcem, który zabrał ją do kina na "Jak stracić chłopaka w dziesięć dni" i wcale się tego nie wstydził. Od tamtej pory schodzili się i rozchodzili ze sobą właściwie nieustannie, raz prawie nawet udało im się wziąć ślub, ale zwiali śmiecierką spod kościoła i pojechali na swój miesiąc poślubny, a Fallon chyba lubiła mieć tę świadomość, że zawsze ktoś na nią czeka. Z tym, że tym razem wcale nie poczekał i zamierzał się ożenić z jej przyjaciółką. Dlatego też jeśli miałaby coś doradzić Forestowi, to tylko tyle aby w nic nigdy się nie zaangażował, bo skończy ze złamanym sercem i olbrzymim kacem. A po co to komu?
- Jak to twoje, skoro do mieszkanie Bena? No przecież chyba jeszcze wiem jak trafić do mieszkania Bena, nie? Spójrz tylko na numer... o, rzeczywiście to twoje - odchyliła się nieco do tyłu, by zerknąć jaki numer widnieje na drzwiach wejściowych i dopiero tu zaskoczyły jej trybiki. Ale jakim cudem trafiła pod mieszkanie Foresta to nadal nie miała bladego pojęcia! - Co ty robisz, Forest?! - zapytała, kiedy wciągnął ją za rękę do środka, bo bardzo chętnie by go odwiedziła, ale aktualnie miała inne i to niecierpiące zwłoki plany. - Ja muszę powiedzieć Benjaminowi co do niego czuję, zanim się znajdzie jego kryzysowa narzeczona, wiesz? - już chciała wyjść z powrotem na korytarz, ale szybko zdała sobie sprawę, że to byłoby bardzo niegrzeczne, skoro Renshaw ją właśnie zaprosił do siebie, więc wykonała serię dziwnych ruchów, podparła się pod biodra i zdjęła buty. - No dobrze, napiję się herbatki skoro już tu jestem, ale potem muszę powiedzieć Benny'emu, że jest pizdeczką bo długo pracowałam nad tą przemową - oznajmiła dumnie po czym uznała, że z Forestem trzeba się należycie przywitać, więc zaplotła mu ramiona na szyi i ucałowała go w oba poliki. Od razu lepiej, prawda?

forest renshaw

[forest renshaw]

Życie uczuciowe Foresta bardziej przypominało durszlak na ten moment. Był tak naznaczony ostatnimi związkami w swoim życiu, że nawet nie próbował nikogo zatrzymywać na dłużej, najbardziej mu zależało na Jerry’m, ale i z nim znajomość mu się urwała i raczej nic nie zapowiadało, że w jakiś magiczny sposób wszystko się ułoży i odpowiednio naprostuje. Był zły, był wściekły, bo przecież w tych wszystkich cholernych filmach zawsze było pokazane, że jednak główni bohaterowie są finalnie razem. Ale to chyba nie tyczyło się jego samego. Może był tylko jakimś statystą, gdzieś w tle przeżywającym swoje dramaty, o którym nikt nie miał pamiętać przy napisach końcowych? Wcale jakoś szczególnie się nie dziwił, że to właśnie miłość sprawiła, że pijana Fallon pojawiła się pod jego drzwiami, najwyraźniej myląc piętra, na które chciała się dostać. Wiedział jednak, że gdyby on sam zabłądził pod czyjś adres pijany to bardzo by nie chciał, żeby dano mu pójść rujnować sobie życie w stanie, który gwarantował na następny dzień amnezję. Miał więc nadzieję, że Fallon nie będzie nie wiadomo, jak walczyła przed pozostaniem u niego, a być może uda się nawet sprawić, że zaśnie i spokojnie przeczeka do następnego dnia. W przypadku całkowicie obcej osoby taki plan mógłby wydawać się dosyć martwiący, ale chyba ani ona nie musiała się obawiać Foresta, ani on jej, prawda? — Jaka kryzysowa narzeczona? — zapytał z nadzieją, że pociągnięcie tematu cokolwiek zmieni w tej całej sytuacji, chociaż równie dobrze mógł na własne życzenie władowywać się na minę. Obserwował gotów do asekuracji jak Fallon ściągała buty, nie spodziewając się jednak, że chwilę po tym zawiśnie mu na szyi. Uśmiech pojawił się jednak na jego ustach, a on sam objął ją delikatnie, również składając na policzkach kobiety pocałunek. — Ile ją układałaś? I jakiego spodziewasz się rezultatu? — wciąż podtrzymując kobietę powoli zaczął przemieszczać się w kierunku kuchni, gdzie też zabrał się za przygotowywanie herbaty, jednak tylko Fallon. Sobie samemu zrobił drinka, czując, że może się okazać niemożliwym przejście tej całej historii na trzeźwo. Co prawda upijać się nie wiadomo jak nie miał w planach, ale tak dla towarzystwa… Czy to już brzmiało jak alkoholizm?

Fallon Sheridan

[Fallon Sheridan]

Życie to nie film, a tym bardziej nie bajka i po finałowym pocałunku, ekran nie zaciemnia się by ukazać napis "the end", tylko wszystko toczy się dalej. Problemy, które udało się przezwyciężyć w przeszłości, nie prowadzą do szczęśliwego zakończenia, a jedynie mieszają w nim, jakby na przekór głównym bohaterom. W końcu to, że się zeszli jeszcze wcale nie oznacza, że razem pozostaną. A Fallon? Świetnie udowaniała tę teorię. Forest zasługiwał na szczęście, niezależnie czy u boku mężczyzny czy kobiety, bo z tego co Sheridan się orientowała, gustował i w tych i w tych. Gdyby wiedziała, jak potoczyło się jego życie, pewnie zrobiłoby jej się go żal, ale przez własną próżność i chęć poznania świata, nie była na czasie z problemami większości osób, które były jej bliskie. Potem zaś zastanawiała się, dlaczego nagle została sama.
- No Barbie! Ta paskudna i zdradliwa Barbie! Co to niby za przyjaciółka, co jak wie, że i tak prędzej czy później się zejdziecie zabiera się za swojego faceta, no ja się ciebie pytam, Forest! Solidarność jajników to jest jakiś bullshit skończony - pogroziła nawet palcem, żeby pokazać, iż sprawa jest naprawdę poważna, ale szybko zapomniała po tym alkoholu dlaczego tak właściwie to robi, zmarszczyła nos i zamarła w takiej dziwnej pozycji. A potem uznała, że tego wcale nie było, bo przecież ludzie pijani się takimi rzeczami nie przejmują, prawda? - Bardzo długo ją układałam. Całą drogę tu. I w windzie trochę też. I nawet w domu zaczęłam - wypięła dumnie pierś do przodu, czekając na pochwały, bo przecież tak solidnie przyłożyła się do tematu stawiania życia na jedną kartę. - I jak to jakiego rozwiązania się spodziewam? No takiego, że Benny zrozumie, że jest pizdeczką, kocha mnie i tylko mnie, odwoła ślub i będziemy żyli długo i szczęśliwie - miało to sens, prawda? Jak już ją Forest zaprowadził do kuchni, to grzecznie klapnęła sobie na jednym z krzesełek, skrzyżowała ramiona na stole i wygodnie ułożyła na nich głowę, gdyż mieszkanie przyjaciela zaczęło jej nieco wirować przed oczami.

forest renshaw

[forest renshaw]

Forest zawsze kibicował Fallon z całych sił i chciał dla niej najlepiej. Od kiedy tylko po raz pierwszy spotkał ją w Hope Valley starał się ją chronić i pokazywać różne, najciekawsze miejsca w miasteczku, a także dopingował bez względu na to, jaki cel obrała sobie wtedy dziewczynka, teraz już dorosła kobieta. I mimo, że chciał dla niej jak najlepiej zawsze i naprawdę sądził, że powinna przegadać sprawę z Benny’m, kimkolwiek był, to nie uważał, że należało to robić w tym momencie. A mając szansę ochronić Fallon przed popełnieniem błędu, zamierzał to zrobić. Był gotów całą noc słuchać o wszystkich problemach o każdej złej rzeczy, którą zarówno Barbie jak i Benny jej wyrządzili, byle tylko nie miała czasu zastanowić się nad tym, jak właściwie znalazła się w jego mieszkaniu i jaki miała cel wybierając się w swoją dzisiejszą podróż. Z lekkim uśmiechem na ustach popijał więc swojego drinka ukręconego na szybko i wsłuchiwał się w słowa blondynki, chcąc z nich wyłapać jak najwięcej. — Barbie to skończona pizdeczka dopiero. Gdyby mi tak ktoś zrobił to bym pewnie powyrywał wszystkie włosy z głowy. Albo przynajmniej wystosowałbym przemowę układaną kilka godzin — nie ma co, takich rzeczy przyjaciołom się nie robiło i gdyby ktoś, z kim Forest się przyjaźnił i kto wiedział o jego uczuciach do Jerry’ego nagle stwierdził, że chce się z nim hajtać, niesamowicie by się zdenerwował i prawdopodobnie rozpocząłby trzecią wojnę światową, której by nie udało się już nikomu powstrzymać. Nikomu. — W takim razie idealnie ci wyszła ta przemowa. Myślę nawet, że na tyle dobrze, że nie zasługują, żeby ją usłyszeć, wiesz? — szczerze sądził, że była ponad to, a co gorsza, wolał chyba, żeby będąc trochę pod wpływem alkoholu nie szła do Benny’ego, u którego mogła być równie dobrze Barbie, bo to zakończyć by się mogło prawdziwym dramatem, na który Fallon nie zasługiwała. Co do reszty nie miał żadnego zdania, ale sądził, że skoro szło o zdradę przyjaciółki, to tak nie było kogo żałować. — Jutro możemy pójść razem, a jak Benny nie odwoła ślubu to żeby był zazdrosny mogę ci się oświadczyć i zobaczymy co zrobi — czyż to nie brzmiało jak idealny plan? Widząc jednak, że siedzenie na krzesełku przestaje być bezpieczne Forest podszedł do Fallon i pomagając jej przeszedł z nią na kanapę, na której to niepewnie przytulił przyjaciółkę z dziecięcych lat, chcąc dać jej odrobinę wsparcia, ale też nie planując być nie wiadomo jak nachalnym, żeby nie przeraziła się i nie zapragnęła nagle uciec.

Fallon Sheridan

[Fallon Sheridan]

Gdyby była trzeźwa, pewnie poczułaby ogromną wdzięczność za całe zrozumienie i cierpliwość jaką właśnie jej okazywał. W końcu, nie można jej nazwać jego problemem, mógł po prostu pomóc jej wstać, wskazać odpowiednie piętro i wszystko załatwione, a jednak postanowił jej pomóc i zaangażować się w całe to gówienko, w jakim ostatnio znalazła się Sheridan. Życie jednak jest przewrotne, bo czasami wsparcie odnajduje się w osobach, które najmniej się o to podejrzewa. W porządku, może jako nastolatkowie byli ze sobą dość blisko, ale po latach rozłąki ich kontakt nie wydawał się już taki jak niegdyś. A jednak, mimo wszystko, pozostał na swym miejscu.
- Z Liv wymyśliłyśmy, że jej przed ślubem dolejemy kremu do depilacji do szamponu, to jej wszystkie włosy same wylecą. Jak kocha to zakryje łysinę welonem, nie? - zdradziła mu swój ściśle tajny plan vendetty na już byłej przyjaciółce, który w jej głowie wydawał się całkowiecie foolproof. Oczywiście, zakładała, że z łatwością zakradłaby się do ich łazienki, no i że Benio nauczył się w końcu używać własnego szamponu, a nie podkradał tego, należacego do swojej dziewczyny czy też narzeczonej. Z drugiej strony, pukająca do drzwi Fallon i pytająca czy może skorzystać z łazienki, raczej nikogo by nie zaskoczyła. -Oczywiście, że nie zasługują, bo od początku mówiłam, że Barbie na niego nie zasługuje i zwiała, a Benny tam teraz sam siedzi i smuta więc ma za swoje. Ale ja mu to muszę powiedzieć, wiesz? - natomiast niekoniecznie pod wpływem alkoholu i niekoniecznie teraz, kiedy rany Willoughby'ego były jeszcze świeże, a on w głębi duszy chyba jednak obwiniał ją o wyjazd Barbary. W końcu, jeszcze nie tak dawno temu powiedziała mu, że nie powinien się z nią żenić i nie będzie szczęśliwy. - Myślę, że to bardzo zły pomysł, Forest. Benny mnie kocha, ale już nie kocha, więc pewnie nic by nie zrobił tylko zazdrość by go pożarła od środka jak tasiemiec, więc jakbyś się oświadczył to trzeba byłoby to popchnąć do końca i jeszcze musiałbyś się ze mną ożenić, a wtedy miałbyś zdrowo przekichane - wyjaśniła mu trochę pokrętnie, trochę zjadając sylaby, a trochę gubiąc wątek. Całe szczęście, w międzyczasie Renshaw nie dał jej zaliczyć gleby spadając z krzesła i przeniósł ją na kanapę, przytulając na niej jak smutne sushi. Niepotrzebnie bał się, że ją wystraszy, bo Fallon zaraz przylgnęła do niego i objęła go swoimi chudymi ramionami. - Nie przestawaj, dobrze? - poprosiła nieśmiało, bo jednak trochę jej to było potrzebne. - On mnie już nie kocha, Forest. Wiesz jakie to uczucie jak cię nie kocha ktoś kogo ty kochasz?

forest renshaw

[forest renshaw]

Forest bardzo ubolewał nad tym, że ich kontakt tak umarł, choć z drugiej strony nie był osobą, która zamierzała na siłę zmuszać do rozmów z sobą. Bardziej wolał obserwować, tak jak inni fani Fallon, jak jej podróże przebiegają, jak rozwija się i spełnia swoje marzenia i dopingować ją w tym, czasem tylko pozwalając sobie na wspomnienia i myśli o tym, że miło by było móc samemu jej kiedyś pogratulować. Nie sądził oczywiście, że będzie miało to miejsce z takiego zaskoczenia, a ona sama stanie w jego drzwiach, jednak na ten moment nie zamierzał narzekać, nie zamierzał także zostawiać jej samej i odsyłać, bo nie był tego typu osobą. Wiedział, że jeśli teraz jej nie pomoże, to prawdopodobnie nikt tego nie zrobi. — Będziesz trochę jak Rachel z Friendsów, która namówiła Bonnie do ogolenia znowu głowy — zażartował, nagle przypominając sobie o tej scenie z serialu i alegorii, która mu się sama nasunęła. Nie wiedział co prawda czy było to jakkolwiek zabawne, aczkolwiek nie zamierzał nagle odwodzić ją od tego pomysłu, świadom, że to na pewno by nie podziałało i jedyne do czego by w tym wszystkim doszło to do poczucia ze strony Fallon, że Forest nie znajdował się po jej stronie, a przecież wcale tak nie było. — Powiesz mu to i na pewno zrozumie, że zasługuje na coś więcej niż uciekająca panna młoda, która nagle dochodzi do wniosku, że to nie jest dla niej — może był niepoprawnym optymistą, ale w tym momencie naprawdę wierzył, że wszystko w pewnym momencie się wyjaśni, a on sam będzie miał okazję oglądać jakąś piękną relację, czy też w formie filmiku czy zdjęć, z ich ślubu, który był pewien, że przyjaciółka ze szkolnych lat zorganizowałaby w sposób idealny. Na wieść jednak, że ich fałszywe zaręczyny nie wchodzą w grę pokiwał tylko głową, bo jak by nie było, nie był to do końca przemyślany plan i raczej palną pierwszą lepszą rzecz, która wpadła mu do głowy. Niemniej, nie zamierzał do tego wracać, skupiając się zamiast tego na przytulaniu do siebie Fallon, którą delikatnie głaskał po plecach i włosach, mając nadzieję, że chociaż trochę pomoże jej się uspokoić. — Nie zamierzam — obiecał, bo kim on był, żeby w tak dramatycznej sytuacji mówić jej na ile czułości i troski zasługiwała? Pytanie zadane przez Fallon sprawiło jednak, że lekko się spiął i oparł policzkiem o czubek głowy kobiety, wzdychając po chwili ciężko. — Wiem, wiem aż za dobrze — dobry do tej pory nastrój prysnął, a sam Forest mocniej owinął ramionami Fallon, samemu także znajdując się w sekundę w potrzebie bliskości od drugiego człowieka.

Fallon Sheridan

[Fallon Sheridan]

-Ooo, prawda! Ale to chyba dobrze, nie? Bo jak jej ogolili głowę, to potem prawie jej się udało zejść znowu z Rossem. Jakby nie jego we were on a break to by byli razem... myślisz, że Benny mi też powie, że we were on a break? - no to akurat by tłumaczyło dlaczego chciał się żenić z inną podczas gdy to Fallon i tylko Fallon była jego bratnią duszą. Bo przecież rozstali się ze sobą przed jej wyjazdem, prawda? Po raz chyba milionowy, rzucając talerzami i uznając, że to wszystko nie ma sensu. Jednak do tej pory za każdym razem znajdowali drogę powrotną do siebie, czy była więc naiwna, że sądziła iż tym razem też tak będzie? Nie spodziewała się, że od razu rzuci mu się w ramiona i wszystko będzie jak dawniej, w końcu oboje w międzyczasie wdawali się w mniej lub bardziej poważne związki, ale w ostatecznym rozrachunku i tak liczyli się tylko oni. - Ja też mu zwiałam ze ślubu, wiesz? W sukni ślubnej i w ogóle, ale zwiałam z nim, więc to chyba się nie liczy. Po prostu uznaliśmy, że nie jesteśmy gotowi na małżeństwo i wrócimy do tematu kiedyś... więc technicznie rzecz biorąc Benny jest nadal zaręczony ze mną. Nawet mu pierścionka nie oddałam... a nie oddałam - nieświadomie wyciągnęła dłoń w stronę własnej szyji, by pod palcami napotkać tylko przejmującą pustę. Przez lata nosiła go na łańcuszku, jednak przy ostatniej kłótni z Benjaminem po latach postanowiła mu zwrócić pierścionek. Z niewiadomych powodów uznała, że skoro zamierzał ożenić się z inną, pewnie chciał go z powrotem.
Przytulanie było dobre. Jego łagodny dotyk działał na nią uspokajająco i pozwalał oderwać myśli od tego, co spędzało jej sen z powiek. Najwyraźniej jednak nie tylko ona potrzebowała dziś bliskości. - Dlaczego aż za dobrze? - zapytała przejęta i zerknęła na niego, zadzierając głowę do góry. Być moje i była narąbana jak Messerschmitt, ale to jeszcze nie znaczyło, że zupełnie straciła swoją kobiecą intuicję i nie zauważyłaby, że coś ewidentnie jest u Foresta nie tak, jak być powinno. - Co się stało, Forest? - przekręciła się tak, aby władować mu się prosto na kolana i zaplotła ramiona na jego karku, unieruchamiając go w jednym miejscu, żeby jej się nie wiercił w czasie zwierzeń.

forest renshaw

[forest renshaw]

— Może tak zrobić. O ile byliście on a break. Ale jeśli to zrobi, to będzie bardzo słabo z jego strony. To niegodne mężczyzny wytłumaczenie — sam nigdy by nie spadł tak nisko, żeby tekstami tego pokroju się tłumaczyć, a przynajmniej chciał w to w tym momencie wierzyć. Tak naprawdę nigdy nie był w podobnej sytuacji i jedyne co było w jego bagażu emocjonalnym to porzucenie przez osobę, którą kochał i która nazwała go zabawą i zakochanie w przyjacielu, który nagle, niczym w Hamiltonie, stał się niemalże enemy. Nie było to ani trochę miłe i szczerze, na ten moment Forest wolał skupiać się na problemach Fallon niż na własnych, które potrafiły z prędkością światła rozpocząć proces ciągnięcia go na dno, z którego bardzo trudno było się później odbić. — Jeżeli obiecaliście sobie, że kiedyś wrócicie do tematu i formalnie nie zerwaliście zaręczyn, a on teraz próbuje się wymigać i żenić z inną, to straszny frajer i pizdeczka z niego. W imieniu mężczyzn bardzo cię za niego przepraszam i odczuwam wielkie zażenowanie — naprawdę tak było. Nie wiedział co też się poprzestawiało w głowie Benny’ego, że to właśnie z Barbie zdecydował się żenić, a nie z Fallon, ale zdecydowanie coś było z nim nie tak. I jeżeli rzeczywiście chciał z nią być bez ciągłych wyjazdów, to przecież wystarczyło porozmawiać i wyjaśnić sobie rzeczy, a nie skakać w ramiona innej, którą obstawiał Forest (może błędnie, tego nie wiedział), że mężczyzna nie kochał.
Ciche westchnienie wydobyło się z jego ust, kiedy Fallon znalazła się na jego kolanach, czego zdecydowanie nie przewidział, ale też nie zamierzał nagle udawać, że nie chce i tego nie potrzebuje. Wręcz przeciwnie, objął ją jedną ręką w pasie, drugą natomiast zabrał się za delikatne przeczesywanie palcami końcówek jej włosów, chcąc nie tylko samemu znaleźć ukojenie, ale także ofiarować je kobiecie, która przecież przyszła tutaj ze sporym problemem. Nawet jeżeli nie koniecznie chciała być w mieszkaniu Foresta w tym momencie. — Powiedzmy, że zakochałem się w kimś, w kim nie powinienem. Co doprowadziło poniekąd do kłótni i zerwania znajomości — wyjaśnił jakże w telegraficznym skrócie, nie wiedząc czy jest w stanie i czy to dobry moment na wywlekanie tego, jak beznadziejnym typem człowieka stawał się z każdym kolejnym dniem.

Fallon Sheridan

[Fallon Sheridan]

- Oczywiście, że niegodne mężczyzny - oznajmiła i uderzyła ręką w stół, ale że była pijana, to trochę przesadziła i ją zabolało, więc już zaraz rączką zaczęła machać. - Bo przecież to dalej my, tak? Schodzimy się ze sobą i rozchodzimy, odkąd... skończyłam czternaście lat, w sumie. No i powiedz mi, czy ty serio naiwne z mojej strony, że założyłam, że tym razem będzie tak samo? Ja nie mam nic przeciwko, że on sobie w międzyczasie tymczasowo babę znalazł, ale jak chce się z nią żenić to w sumie chyba najpierw powinien mnie zapytać o zdanie, prawda? - Fallon naprawdę uważała, że biorąc pod uwagę całą ich historię, Ben był jej to winien. Gdyby ona miała angażować się z nim na poważniej, to napewno dałaby mu wcześniej znać i upewniła się, że tym razem rozstali się na dobre, a nie dla picu i nie wrócą do siebie przy pierwszej nadarzającej się okazji. A tak? Nieświadoma niczego Sheridan zjawiła się w jego drzwiach z walizką tylko po to, żeby pomachać stojącej za jego plecami Trixie, która bezczelnie wepchnęła się na jej miejsce u boku Benjamina. - Miałam jeszcze nawet pierścionek... ale ostatnio rzuciłam mu nim w twarz, jak przyszedł mnie zaprosić na swój ślub. Wiesz co ja wtedy czułam? I co, miałabym cicho siedzieć w kościele i patrzeć, jak miłość mojego życia się żeni z inną? No chyba nie - wciąż nie rozumiała, jak Willoughby mógł mieć czelność pojawić się w jej chatce z zaproszeniem na ślub, podczas gdy doskonale wiedział, że to co było między nimi raczej nie zniknie nigdy.
- To do dupy, przykro mi - powiedziała Fallon, przytulając go mocniej, żeby w ten sposób okazać mu wsparcie. Nigdy nie była jakąś super pocieszycielką, ale jednak chciała go jakoś podnieść na duchu. - Dlatego zawsze powtarzam, że lepiej byłoby po prostu nic nie czuć, w nic się nie angażować, bo potem się tak kończy - i z reguły bardzo dobrze jej to wychodziło, jednak Ben był jej słabością, Kryptonitem albo Piętą Achillesa, zależey jakiej terminologii chcemy użyć. - Może ty też powinieneś czegoś się napić? - zasugerowała, podnosząc wzrok na Foresta.

forest renshaw