[Brantley J. Hamilton]

012.
Jest to pierwszy dzień Brantley’a po powrocie do Ameryki, do Hope Valley. Miał ku temu dwa powody. Dostał awans i okazało się, że jest żonaty. Fajny miks, prawda? Oczywiście awansu nie musiał przyjmować, ale kiedy dostał telefon uznał, ze jest to jego szansa i jakiś czas przed wyjazdem otrzymał papier, który po przeczytaniu go po prostu palił w dłonie. Musiał to wszystko wyjaśnić. Przez to wszystko miał totalny mętlik w głowie po tym co znalazł. Nie mógł uwierzyć, że jest żonaty. I to jeszcze z Kaylą! On w ogóle tego nie pamiętał, ponieważ jak podejrzewał stało się to wtedy, kiedy upili się razem w jej urodziny, gdy zabrał ją do Vegas, ale swoją drogą to niezły mają burdel, ponieważ dokumenty zostały przesłane po dziesięciu latach do tego wydarzenia - spojrzał na datę zawarcia małżeństwa. Jemu to jakoś nie przeszkadzało, bo od pewnego czasu nie bawił się w związki, bardziej był zainteresowany swoją karierą. Nie spotkał też takiej kobiety, która by zawładnęła jego sercem. Większość leciała na jego kasę, albo akcent, którego używał, gdy mieszkał w Londynie. Potrafi mówić z brytyjskim akcentem jak i z amerykańskim. Takie plusy przebywania i tu i tu. Nie szpanował nim, bo wiedział jaki niektórzy mają stosunek do Brytyjczyków. Oczywiście nie każdy, ale nie ma co generalizować.
Ale wracając do tego co robi w mieście. Dostał propozycję od swojego byłego już przełożonego, że może zając jego miejsce, gdyż ten przechodzi na emeryturę, która mu się należała. Dlaczego do niego napisał? Ponieważ Brant chciał wracać do Hope Valley i zapytał czy będzie dla niego miejsce w straży i otrzymał taką propozycję, byłby głupi gdyby z tego nie skorzystał, więc teraz jest szefem strażaków. Fajne uczucie. Chciał też załatwić tę sprawę z kobietą, ponieważ, gdy będzie chciała zalegalizować swój związek to może być potem z tego wielki problem, bo okaże się, że w urzędzie figuruje jako zamężna i co wtedy? Na razie musi wybadać sprawę, ponieważ nie może tak z marszu jej powiedzieć, że stało się coś takiego. Podejrzewa, że dostałby w twarz od kobiety.
Chciał kupić kwiaty dla swojej siostry, dlatego wszedł do kwiaciarni nie spodziewając się, że zobaczy swoją żonę.
- Kayla? - zapytał zdzwiony, ale z lekkim uśmiechem.

Avery

[Kayla McCarthy]

002

Pamiętała ich wyjazd do Vegas. Ok, nie do końca. Nie pamiętała wszystkiego co tak się wydarzyło. Nie pamiętała kaplicy i składania przysięgi przed Elvisem. Nie pamiętała nic co wydarzyło się tamtej nocy. Byli młodzi, miała przerwę na studiach i chcieli się rozerwać. Ona miała urodziny i jego propozycja wspólnego wyjazdu wydała jej się kusząca. Chciała spędzić z nim trochę czasu. Jeszcze nie do końca przeszło jej uczucie, jakim go darzyła. Myślała, że w końcu mogłaby mu powiedzieć, ale no… on był w Anglii. Czy jeśli po tylu latach w końcu by coś powiedziała, to wróciłby do miasta? Oczywiście, że nie. A nawet jeśli, to nie była pewna, czy on również coś do niej czuł. Nie chciała zostać odrzucona. Ale to było lata temu. Teraz ona i Bran utrzymywali tylko kontakt telefoniczny. Nie widziała się z nim od czasu wycieczki do Vegas. Oboje byli dość mocno zapracowani. Ona od kilku lat prowadziła kwiaciarnie, on spełniał swoje największe marzenie i został strażakiem. I wciąż mieszkał w Londynie.
Dzisiaj w kwiaciarni pracowała sama. Jej pracownik potrzebował wziąć dzień wolny i załatwić prywatne sprawy. Kompletnie nie spodziewała się, że w swojej małej kwiaciarni zobaczy swojego przyjaciela. Kiedy Hamilton pojawił się w drzwiach, ona właśnie kucała przy wazonie z różami. Odwróciła głowę słysząc swoje imię. Dosłownie zaniemówiła na jego widok. Przez dobrą minutę wpatrywała się w niego osłupiała. Wydawało jej się, że ma przewidzenia. W końcu wstała i podeszła do mężczyzny.
- Brantley? - Przesunęła wzrokiem po jego twarzy. Nie widzieli się dobre kilka lat. - Co Ty tu robisz? - Oczywiście ucieszyła się na jego widok, ale była w szoku. Nic nie mówił, że przyjeżdża do miasta. Odwzajemniła uśmiech, ale wciąż nie nie zbliżyła się na tyle, żeby przywitać go, jak należy.

[Brantley J. Hamilton]

Oboje nie mieli bladego pojęcia o tym, ze są od tak wielu lat małżeństwem. On tez nic nie pamiętał, bo sam wypił sporą ilość alkoholu, a trzeba zaznaczyć, że Rudy ma naprawdę mocną głowę. Zarówno Kayla jak i Brantley żyli swoim zżyciem i byli przyjaciółmi nie spodziewając się tego co tak naprawdę wydarzyło się w Las Vegas, gdy oboje tam pojechali świętując urodziny dziewczyny. On nic nie wiedział do czasu otrzymania tej przesyłki, która mogła by już tam zostać, ponieważ Brant miał przyjechać dwa dni wcześniej, ale z racji, że pewne sprawy jeśli chodzi o jego przeniesienie się skomplikowały. Nigdy by się nie dowiedział o tym, ze wzięli ślub z Kaylą w kaplicy, a świadkiem był Elvis. Swoją droga niezły mają tam burdel, że takie rzeczy docierają do nich po takim czasie, a tak w ogóle to oni nie powinni dostać takiego aktu gdy sobie przysięgali? I czy powinno być to legalne jak oboje byli zalani jak cholera, w trup może nie, bo widocznie byli w stanie ustać na nogach i wypowiadać w miarę sensowne zdania skoro są małżeństwem.
- We własnej osobie. - zaśmiał się odzyskując swój animusz po tym jak zaskoczony ją zobaczył w dość ciekawej pozycji. Naprawdę się nie dziwił, że w taki sposób na niego reaguje, wiele lat nie było go w mieście, a ich kontrakt po prostu się urwał z jego winy. - Chciałem kupić kwiaty dla swojej siostry. - odparł domyślając się prawdziwego znaczenia jej pytania, ale nie byłby sobą gdyby tak od razu miał tak wszystko kobiecie powiedzieć. Nie może tak od razu odkrywać wszystkich kart, a jeśli chodzi o tą najważniejszą to chyba nigdy nie będzie odpowiedniego momenty by jej to powiedzieć. Kobieta może być bardzo zła i tego się bał najbardziej. - Długo tutaj pracujesz? - bo przecież jako najlepszy przyjaciel na świecie nie miał bladego pojęcia, że tutaj pracuje.

Kayla McCarthy

[Kayla McCarthy]

A ja podejrzewam, że byli tak pijani, że mogli zgubić dokument. Skoro dla nich to była tylko zabawa. Chwila odpoczynku od codziennego życia, które dla Kayli nie było wtedy trudne, ale Bran był daleko i kiedy rzucił propozycję wyjazdu od razu się zgodziła. Nie było innej opcji. Chciała spędzić z przyjacielem jak najwięcej czasu. Nie była pewna, kiedy znów się spotkają. Mieszkali na dwóch różnych kontynentach. Taka okazja jeszcze długo może się nie powtórzyć. I nie powtórzyła. Długo go nie widziała, a ich kontakt się urwał. Oboje byli zajęci. Kayla w tym czasie próbowała znaleźć pracę, najpierw w Hope, potem Miami. To nie był dla niej łatwy okres.
A teraz nagle po prawie 10 latach rozłąki staje w drzwiach jej małej kwiaciarni, a ona nie wie jak zareagować. Przez te kilka lat wiele się zmieniło. Ona się zmieniła. Domyślała się, że on również. Jednak był tutaj, a ona nie miała pojęcia, że wrócił do miasta.
- Ja… wybacz jestem w szoku. - Przesunęła dłonią, po twarz wciąż patrząc na niego tak, jakby był duchem. Chciał kupić kwiaty dla siostry. Więc to ją odwiedzał. No tak, przecież była jego rodzoną siostrą..
- Czy długo… - Zaśmiała się rozglądając na boki. Gdyby mieli ze sobą kontakt, wiedziałby, że znalazła wspólnika i ta kwiaciarnia należy do niej. Już od kilku lat.
- To jest moja kwiaciarnia. Kupiłam ją kilka lat temu. - Przeniosła na niego spojrzenie i uśmiechnęła się. Zrobiła krok w jego stronę i to był impuls. Tęsknota za tym mężczyzną, który kiedyś był jej bardzo blisko. Zarzuciła ramiona na jego szyję i mocno przytuliła. Wtuliła głowę w jego szyję i odetchnęła głęboko.
- Powinnam być zła za to, że nie dałeś znać, że przyjeżdżasz. - Mrugnęła łaskocząc go oddechem w skórę na szyi . Odchyliła głowę do tyłu patrząc na niego z radością w oczach. Bo naprawdę cieszyła się na jego widok.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

W tej sytuacji to wszystko jest możliwe. Oboje tego nie pamiętają i to jest pewne, bo reszta… cóż. Jest duże prawdopodobieństwo, że nigdy sobie tego nie przypomną, bo wiadomo jak to jest kiedy urwie się film. Brantley nigdy by się nie dowiedziało o tym, gdyby nie ten przypadek. Pojechali jako para i wrócili jako małżeństwo. Można i tak, prawda? Cała ta sytuacja jest naprawdę skomplikowana i trochę się obije na obojgu, gdy dziewczyna się dowie. Szkoda, ze w tym momencie oboje nie wiedzą w jaki okropny sposób to się wydarzy. Brant pewnie się będzie zastanawiać dlaczego jego życie jest tak do dupy, że wszystko mu się wali na głowę, To nie tak, że już tego nie zrobił. Takiego rodzaju myśli krążą w jego głowie od bardzo dawna i nauczył się to ignorować, bo nie ma innego wyjścia.
- Widzę. - zaśmiał się po raz kolejny. W tym momencie, gdy się spotkali jego siostra jeszcze jest w mieście, a w późniejszym czasie po prostu wyjedzie i Hamilton nie będzie miał z nią żadnego kontaktu. - O proszę, czyli postawiłaś na swój własny biznes. - odparł z uśmiechem cały czas się jej przyglądając. Fakt, gdyby mieli ze sobą kontakt to by wiedział o czymś tak ważnym, ale niestety stało się jak się stało i Rudy nie wiedział o tym, że Kayla prowadzi z sukcesem swój własny biznes.
Kiedy objął dziewczynę swoimi ramionami praktycznie w nich zniknęła. Również westchnął. Dopiero, gdy się do niego przytuliła poczuł tęsknotę, ale Brant tak ma – nie dopuszcza do siebie takiego rodzaju uczuć. Dziwny z niego człowiek. - Wiem, przepraszam. - powiedział patrząc jej w oczy. - Zachowałem się jak ostatni cham zostawiając cię w taki sposób. - tym razem westchnął, ale lekko się uśmiechnął.

Kayla McCarthy

[Kayla McCarthy]

Nie było łatwo. Nim podjęła decyzje o własnym biznesie przez kilka lat pracowała jako księgowa. Jeszcze będąc młoda nigdy nie myślała o własnej kwiaciarni. Oczywiście lubiła swoją pracę w Miami. Uwielbiała swojego byłego szefa, który pomógł jej otworzyć biznes. Od zawsze wspierał ją i wiedziała, że nie był na nią zły, że odchodzi. On taki nie był. Zawsze mogła na niego liczyć, byli przyjaciółmi.
Nie była zła za to, że ich kontakt się urwał. Może troszeczkę było jej smutno, bo jednak Brantley był jej przyjacielem, ufała mu i wiedziała, że gdyby był na miejscu to pomógłby jej ogarnąć to wszystko, pokazałby jej, że jest tu i ją wspiera. Brantley musiał wyjechać i nigdy nie miała do niego o to pretensji, nie czuł się tutaj dobrze i nawet jeśli jej uczucia względem niego były dużo głębsze niż powinny, nie miała zamiaru go zatrzymywać. Uważała, że nie była tego warta.
- Tak, ale wcześniej pracowałam jako księgowa. Dopiero po kilku latach zrozumiałam, że to nie jest to co chciałabym robić. - Wzruszyła ramionami uśmiechając się delikatnie. Zawsze uważała, że trzeba robić to co sprawia nam radość. Praca jako księgowa nie sprawiała jej tak wiele radości, jak prowadzenie własnej kwiaciarni. Od zawsze uwielbiała kwiaty. Wszyscy znajomi prawie zawsze jako dodatek dostawali od niej bukiet ulubionych kwiatów. Do tej pory tak robi.
- Nie mów tak - Poprosiła odwzajemniają jego spojrzenie. Wciąż stali objęci i dość blisko siebie. Kiedy wyjeżdżał, nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek go zobaczy. Przecież to miasto go męczyło, dużo lepiej czuł się w Londynie.
- Kiedy przyjechałeś ? I na jak długo zostajesz w mieście ?
Odsunęła się od niego opuszczając ręce wzdłuż ciała. Nie mogła nie pomyśleć o wykorzystaniu tej okazji i nie zaproponować kolacji. Drinka, cokolwiek byle tylko spędzić z nich trochę czasu. Nie widzieli się dobre kilka lat, pewnie mają sobie wiele do powiedzenia.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Rudy najbardziej na świecie cenił sobie niezależność i w każdym aspekcie swojego życie do niej dążył więc doskonale rozumiał co dziewczyna czuła, gdy pracowała dla kogoś. Nawet jak ktoś jest najlepszym szefem nie da się znieść tego, że się pod kogoś podlega. Oczywiście nie każdy tak ma, ponieważ wtedy ludzie nie mogli się ze sobą pracować i posiadać szefów, ale jak ktoś ma w sobie silne poczucie niezależności, które silnie na nas działa to wtedy tak się dzieje. W tym są do siebie podobni. Chociaż Brantley wiedział od zawsze, że chce zostać strażakiem, ale zawód Kayli na pewno pomógł jej w prowadzeniu kawiarni.
Wbrew pozorom, gdyby dziewczyna do niego zadzwoniła prosząc o pomoc to na pewno by od razu przyjechał tego samego dnia. Taki właśnie jest Branley. Chociaż czasami tak nie wygląda, ale tak właśnie jest. Jego mury czasami same z siebie się podnosiły, ponieważ chronił swoje najbardziej wrażliwe serce.
- Tak, pamiętam jak coś wspominałaś, że chciałaś zacząć pracę po studiach. - odpowiedział z lekkim uśmiechem. Brant lubił adrenalinę, która towarzyszyła mu w pracy każdego dnia. Może to przez to jego przyjacielem jest bezsenność, ale co tam. - Niestety, taka jest prawda. - wzruszył ramionami powodując, że jego koszulka się napięła. - W zasadzie to dzisiaj przyjechałem dzisiaj i jak na razie zostaje na dłużej. Kupiłem dom w Everglades. - uśmiechnął się odpowiadając na pytanie dziewczyny. - Wygląda zjawiskowo, w sumie będzie wyglądać bo na razie są same kartony - zaśmiał się po raz kolejny kręcąc głową. Nie znosi tego. Pakowanie i rozpakowywanie się jest jedna z najgorszych rzeczy dla niego.

Kayla McCarthy

[Kayla McCarthy]

Nie miała problemu z tym, że ktoś był nad nią. Już na studiach pracowała gdzie się dało. A to w kawiarni, trochę w supermarkecie rozkładając towar. Robiła wszystko byle pomóc rodzicom, który i tak zapłacili sporo kasy na jej studia. Nie wiedziała, jak inaczej ma się im odwdzięczyć. POtem wspomogli ją w kupnie domu, ale to akurat powolutku im spłaca. Nie może być tak, że za wszystko im płacą. Wiedziała, że chcą dobrze, ale nie mogli wydać na nią wszystkich oszczędności.
Kayla nie chciała zadzwonić i go martwić, poza tym był tysiące kilometrów od niej, nie mogła zmuszać go do wykupienia drogich biletów, tylko po to, żeby ją pocieszyć. I sam lot trwa kilkanaście godzin. Byłoby jej głupio.
- Tak, na początku nie mogłam nic znaleźć, musiałam codziennie dojeżdżać do Miami, bo tylko tam znalazłam coś co było warte uwagi. - Nie lubiła o tym myśleć, bo przypominał jej się cały stres z tym związany. Już myślała, że nic nie znajdzie, zaczynała się poddawać, gdy tata pokazał jej ogłoszenie Rhysa. Skakała z radości, kiedy przyjął ją do swojej firmy.
- Nie chce byś tak o sobie myślał, ale chyba nie przekonam Cię do zmiany zdania. - Westchnęła odwracając wzrok. Uśmiechnęła się słysząc jego następne słowa.
- Zostajesz w Hope? - Serce zabiło jej mocniej w piersi. Naprawdę nie chciała robić sobie nadziei, bo już raz byli w takiej sytuacji. Kilka lat temu, gdy chciała powiedzieć mu, co do niego czuje, on oznajmił jej, że wyjeżdża, bo dusi się w tym małym miasteczku. Nie chciała ponownie jej sobie robić.
- Potrzebujesz pomocy? Wiesz, że chętnie ci pomogę. - Odsunęła się jeszcze bardziej tworząc między nimi trochę przestrzeni. - A jak już się rozpakujesz, to dasz się namówić na kolacje? Dawno się nie widzieliśmy i mamy sobie sporo do opowiedzenia. - Oczywiście najbardziej interesuje ją to, co działo się u niego i co go tu sprowadza. Przecież nie lubił tego miasta.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Brantley też nie miał problemu z tym, że ktoś jest nad nim. Chociaż osobiście wolał być szefem, co prawda w roli szefa się spełniał, ale jest to ogromna odpowiedzialność, z którą musi się mierzyć, jednak całą jego praca, nie tylko ta biurowa jest ważna i wymagająca. Musi wchodzić do płonących budynków ratując ludzi, których nie zna. Często narażając swoje życie, ale dla niego to nie działa w ten sposób. W pewien sposób jest zadowolony z tego co robi. Wszystko co osiągnął zawdzięcza tylko sobie. Na studia i Akademię zarobił sobie sam, bez niczyjej pomocy. Nie lubi być od kogoś zależny i to się nie zmienia na przestrzeni tych wszystkich lat. Nie znosi poczucia wdzięczność, które często towarzyszy ludziom. Wtedy mimo, że nie chcemy to czujemy i gdy ta osoba nas poprosił i pomoc to zawsze jej udzielimy. A dlaczego? Bo jesteśmy wdzięczni. To jest najgorsze co może być i Rudy tego nie znosi.
Dla niego to nie jest i nigdy nie będzie problemem. Nawet jeśli by był w Australii. Na drugim końcu globu. Jest oddanym człowiekiem i chociaż czasami wygląda inaczej to tak nie jest. W pewnych aspektach życia jest jak małe dziecko i niej jest w stanie z tym nic zrobić. Taka sytuacja.
- Dojazdy są męczące, niestety. W Londynie przez jakiś czas nie mogłem znaleźć mieszkania blisko pracy i miał godzinę przez miasto, a gdzie stąd do Miami. - mówiąc to lekko się skrzywił. Dojeżdżanie do pracy kilka godzin dziennie nie jest niczym fajnym, ale jak się znajdzie fajną pracę to trzeba wtedy zacisnąć zęby. - Za dobrze mnie znasz. - zaśmiał się, ale taka jest prawda. Brantley to uparty człowiek, nie da się tego ukryć. - Tak, zostaję, bo obejmuje kierownictwo w tutejszej straży. - odpowiedział dziewczynie zgodnie z prawdą. To dlatego się tutaj przeprowadził. - Jeśli będziesz mieć ochotę i czas to bardzo chętnie przyjmę pomoc, bo mnie przerażają te kartony. - po raz kolejny się skrzywił. - Jak najbardziej! Nadrobimy te wszystkie lata. - zgodził się z Kaylą.

Kayla McCarthy

[Kayla McCarthy]

Brantley od samego początku był dla niej bardzo ważny, więc nic dziwnego, że wiedział o niej wszystko. Mówiła mu w tajemnicy każdy sekret i wiedziała, że jest u niej bezpieczny. W liceum miała wielu przyjaciół, ale to z Noelle i nim trzymała się najbliżej. Kiedy Bran wyjechał, odważyła się powiedzieć przyjaciółce co czuje do Hamiltona. Była pierwszą i ostatnią osobą, która o tym wie. Nikomu więcej nie powiedziała i do tej pory nie zmieniła zdania. Kiedy go nie było, była w kilku związkach. Jeden zapowiadał się, że to coś poważnego, ale jednak nie wyszło. Chyba wciąż gdzieś z tyłu głowy myślała o przyjacielu i może dlatego nie mogła ułożyć sobie życia.
- Tak, myślałam o tym, żeby znaleźć tam mieszkanie, ale postanowiłam jednak codziennie dojeżdżać. Męczyłam się, ale… dzięki temu poznałam wielu wspaniałych ludzi i zaoszczędziłem trochę pieniędzy, żeby otworzyć kwiaciarnię. - w skrócie opowiedziała mu nieco swoja historię. Było tego nieco więcej, ale to nie był czas i miejsce na opowiadanie mu tego wszystkiego.
- Moje gratulacje Bran! - Nie mogła się powstrzymać i ponownie go przytuliła. Cieszyła się, że przyjaciel spełnić marzenie i został strażakiem. Chyba od zawsze jej powtarzał co chciałby robić w życiu. I na dodatek został komendantem… Pękała z dumy! Odsunęła się od niego wracając na swoje miejsce. Zarumieniła się delikatnie, co pewnie zauważył.
- Oczywiście, że ci pomogę! Powiedź mi tylko, kiedy i gdzie.- Jeśli chodziło o przyjaciół, to była wstanie zrobić dla nich wszystko. Wiedziała, że oni zrobiliby dla niej to samo. - No to co? Chyba jesteśmy umówieni. - Uśmiechnęła się czując w brzuchu szalejące motyle. Szczerze nie mogła się doczekać tej kolacji.
Kiedy już w końcu dogadali się co do kolacji i przeprowadzki, zrobiła dla niego bukiet kwiatów, po który tu wpadł. Miał nadzieję, że jej siostrze się spodoba.

Koniec. Brantley J. Hamilton