monaghan jessamine
imiona jessamine violet
nazwisko monaghan (Byrne)
data urodzenia10/10/1997
miejsce urodzenia nowy orlean, la
orientacja seksualna panseksualna
miejsce pracy freelancer
stanowisko pracy informatyk, grafik
narracja trzecia, przeszły
wizerunek baptista, alba
4 grudnia 2001, dom dziecka w Nowym Orleanie
Jej pierwsze wspomnienie to syreny, oświetlające na zmianę niebieską lub czerwoną barwą martwe oczy jej rodziców. Dopiero wiele lat później wyjawiono jej, że byli narkomanami, którzy przedawkowali. Wówczas nie rozumiała, co się stało, ale ten obraz został z nią na zawsze. Z zapuszczonego mieszkania zabrano ją do szpitala, a gdy okazało się, że nie ma żadnej rodziny, do domu dziecka. Niewiele pamięta z tego pierwszego razu w miejscowym sierocińcu, jednym z wielu na terenie Nowego Orleanu. Brzydką zieloną sukienkę, w którą wsadzono ją z okazji Bożego Narodzenia, a która drapała ją niemiłosiernie. Marchewkę z groszkiem wymieszaną z sosem pieczeniowym. Wycinanie z kolorowego papieru obrysów ich rączek, które przyklejali potem na okna. Pierwszego chłopca, z którym się zaprzyjaźniła. Miał chyba na imię Will. Jakaś rodzina go zaadoptowała i nigdy więcej go już nie zobaczyła. Poza tym potrafi przywołać w pamięci jedynie niewyraźne obrazy. Ale pamięta, że wówczas jeszcze nie była zła. Tylko zagubiona.
18 czerwca 2002, rodzina Whitfield, Nowy Orlean
Pół roku. Tyle wytrzymali z nią Whitfieldowie nim stwierdzili, że jest zbyt trudnym dzieckiem. Nie słuchała się, nie umiała się skupić, biła dzieci, które nazywały ją sierotą, śmiały się, że nie ma rodziców. Gwoździem do trumny było złamanie nosa chłopcu z sąsiedztwa.
23 stycznia 2003-10 października 2009, 6 rodzin zastępczych, 3 domy dziecka
Znów znalazła się w tym samym miejscu. Już nie tylko zagubiona. Czuła się niechciana, odrzucona, zła, wściekła, niezrozumiana. Do tego stawała się coraz agresywniejsza. Nie widziała sensu w trzymaniu się zasad sierocińca ani tych szkolnych. Co z tego, że złamie kilka jakichś idiotycznych zasad, skoro nigdy nie miała trafić z powrotem do normalnego świata i już na zawsze zostać w sierocińcu. A przynajmniej tak jej się wówczas wydawało.
Za każdym razem wyglądało to tak samo. Robiła swoje w sierocińcu, pojawiała się jakaś rodzina zastępcza, która brała ją pod swoje skrzydła. Jednak szybko rezygnowała ze zbuntowanej dziewczynki, która nie potrafiła się przystosować. Jessie wcale nie chciała tego robić. Nie chciała trafiać do tych rodzin, wiecznie zamknięta w tym samym scenariuszu. Wolała już siedzieć w sierocińcu, uczyć się przydatnych rzeczy od innych dzieci, które były takie jak ona niż siedzieć z ludźmi, którzy uważali się za lepszą od niej. Którzy niejednokrotnie wykorzystywali ją by móc korzystać z zasiłku, jaki przysługiwał za bycie rodziną zastępczą. By kupować rzeczy dla siebie za pieniądze, które powinny być przeznaczone na jej rozwój. Na jej dobrobyt. Więc zaczęła robić wszystko by czym prędzej z niej zrezygnowano.
2 stycznia 2010 rodzina Monaghan, Hope Valley
Na początku myślała, że historia z Monaghanami skończy się tak samo jak wszystkie poprzednie. Weszła do ich domu z takim samym nastawieniem jak zawsze, gotowa wrócić skąd przyszła, czyli tym razem domu dziecka w Miami. Z początku ignorowała wszystkie znaki, które mówiły jej, że jej nowa rodzina nie jest taka jak poprzednie. Skupiała się na tym, że jeden ze starszych synów za nią nie przepada, że rodzinny pies nie chce się dać pogłaskać. Nie na tym, że Daniela i Andrew okazują wobec niej mnóstwo cierpliwości, ciepła i otwartości. Dopiero kiedy po jej trzecim większym wybryku, jakim było przyłapanie jej na kradzieży szminki z miejscowej drogerii, posadzili ją przy stole w jadalni i bardzo spokojnie wyjaśnili, że kradzieże są złe, bo krzywdzą nie tylko ludzi, ale i samą Jessie oraz późniejszym szlabanie, poczuła coś innego. Poczuła, że są to ludzie, którym naprawdę na niej zależy i nie wykorzystują jej dla pieniędzy czy jakiejś chęci pokazania innym, że robią coś szlachetnego. Niby było to coś naprawdę prostego i banalnego, ale Jessamine pierwszy raz w życiu doświadczyła kogoś, kto stawia jej granice i pokazuje jak można żyć lepiej. Co wcale nie oznacza, że w jednej chwili jej życie odwróciło się o to osiemdziesiąt stopni.
Zaczęło się od tego, że Daniela zapisała ją na zajęcia kickboxingu, żeby cała ta agresja, którą Jessie w sobie zbierała miała jakiś zdrowy upust. Nie oznaczało to, że zupełnie zniknęły, jednak teraz była w stanie utrzymać swoją złość na wodzy, kumulować ją w sobie aż do następnego treningu. Tymczasem Andrew zabrał się za pomoc w szkole i podciągnięcie wiedzy Jessie z praktycznie każdego przedmiotu. Dość szybko okazało się, że jak się stara i przykłada to jest całkiem niezła z matematyki, a także w mig łapie to, co każą im robić na informatyce. A co najważniejsze, sprawia jej to frajdę. W końcu była dobra w czymś więcej niż podkradaniu pojedynczych rzeczy ze sklepów czy dawaniu w twarz dzieciom, które śmiały się tego, że jest sierotą. Złagodniała w tym wspierającym ją środowisku, zaczęła widzieć jakieś światełko w tunelu. Naprawdę uwierzyła w to, że w końcu znalazła ludzi, którzy ją kochają i akceptują. Takich, którzy jej nie skrzywdzą.
20 sierpnia 2016, Florida State University, Tallahassee
Pierwszy dzień zajęć. Mama i tata ze łzami w oczach zostawiają ją w pokoju w akademiku. Jessie też zbierają się łzy w kącikach oczu, ale z całej siły próbuje udawać twardą. Jej nowa współlokatorka patrzy, nie można okazać słabości!
Cztery lata minęły jej pomiędzy jednym mrugnięciem oka a drugim. Co prawda udało jej się upchnąć tam mnóstwo nowych znajomości, odkrywanie samej siebie, kilka mniej i bardziej udanych związków, ze dwie czy trzy dorywcze prace, mnóstwo imprez, przygód, śmiechu, bólu, szczęścia, płaczu, złamanych serc, tęsknoty i znacznie, znacznie więcej. No i trochę nauki, bo jednak ukończyła studia z bardzo dobrymi wynikami. Niby świat stał przed nią otworem, miała zaoszczędzone trochę pieniędzy i pełne wsparcie rodziców, ale ją ciągnęło z powrotem do jedynego miejsca, które kiedykolwiek nazywała domem.
Jej pierwsze wspomnienie to syreny, oświetlające na zmianę niebieską lub czerwoną barwą martwe oczy jej rodziców. Dopiero wiele lat później wyjawiono jej, że byli narkomanami, którzy przedawkowali. Wówczas nie rozumiała, co się stało, ale ten obraz został z nią na zawsze. Z zapuszczonego mieszkania zabrano ją do szpitala, a gdy okazało się, że nie ma żadnej rodziny, do domu dziecka. Niewiele pamięta z tego pierwszego razu w miejscowym sierocińcu, jednym z wielu na terenie Nowego Orleanu. Brzydką zieloną sukienkę, w którą wsadzono ją z okazji Bożego Narodzenia, a która drapała ją niemiłosiernie. Marchewkę z groszkiem wymieszaną z sosem pieczeniowym. Wycinanie z kolorowego papieru obrysów ich rączek, które przyklejali potem na okna. Pierwszego chłopca, z którym się zaprzyjaźniła. Miał chyba na imię Will. Jakaś rodzina go zaadoptowała i nigdy więcej go już nie zobaczyła. Poza tym potrafi przywołać w pamięci jedynie niewyraźne obrazy. Ale pamięta, że wówczas jeszcze nie była zła. Tylko zagubiona.
18 czerwca 2002, rodzina Whitfield, Nowy Orlean
Pół roku. Tyle wytrzymali z nią Whitfieldowie nim stwierdzili, że jest zbyt trudnym dzieckiem. Nie słuchała się, nie umiała się skupić, biła dzieci, które nazywały ją sierotą, śmiały się, że nie ma rodziców. Gwoździem do trumny było złamanie nosa chłopcu z sąsiedztwa.
23 stycznia 2003-10 października 2009, 6 rodzin zastępczych, 3 domy dziecka
Znów znalazła się w tym samym miejscu. Już nie tylko zagubiona. Czuła się niechciana, odrzucona, zła, wściekła, niezrozumiana. Do tego stawała się coraz agresywniejsza. Nie widziała sensu w trzymaniu się zasad sierocińca ani tych szkolnych. Co z tego, że złamie kilka jakichś idiotycznych zasad, skoro nigdy nie miała trafić z powrotem do normalnego świata i już na zawsze zostać w sierocińcu. A przynajmniej tak jej się wówczas wydawało.
Za każdym razem wyglądało to tak samo. Robiła swoje w sierocińcu, pojawiała się jakaś rodzina zastępcza, która brała ją pod swoje skrzydła. Jednak szybko rezygnowała ze zbuntowanej dziewczynki, która nie potrafiła się przystosować. Jessie wcale nie chciała tego robić. Nie chciała trafiać do tych rodzin, wiecznie zamknięta w tym samym scenariuszu. Wolała już siedzieć w sierocińcu, uczyć się przydatnych rzeczy od innych dzieci, które były takie jak ona niż siedzieć z ludźmi, którzy uważali się za lepszą od niej. Którzy niejednokrotnie wykorzystywali ją by móc korzystać z zasiłku, jaki przysługiwał za bycie rodziną zastępczą. By kupować rzeczy dla siebie za pieniądze, które powinny być przeznaczone na jej rozwój. Na jej dobrobyt. Więc zaczęła robić wszystko by czym prędzej z niej zrezygnowano.
2 stycznia 2010 rodzina Monaghan, Hope Valley
Na początku myślała, że historia z Monaghanami skończy się tak samo jak wszystkie poprzednie. Weszła do ich domu z takim samym nastawieniem jak zawsze, gotowa wrócić skąd przyszła, czyli tym razem domu dziecka w Miami. Z początku ignorowała wszystkie znaki, które mówiły jej, że jej nowa rodzina nie jest taka jak poprzednie. Skupiała się na tym, że jeden ze starszych synów za nią nie przepada, że rodzinny pies nie chce się dać pogłaskać. Nie na tym, że Daniela i Andrew okazują wobec niej mnóstwo cierpliwości, ciepła i otwartości. Dopiero kiedy po jej trzecim większym wybryku, jakim było przyłapanie jej na kradzieży szminki z miejscowej drogerii, posadzili ją przy stole w jadalni i bardzo spokojnie wyjaśnili, że kradzieże są złe, bo krzywdzą nie tylko ludzi, ale i samą Jessie oraz późniejszym szlabanie, poczuła coś innego. Poczuła, że są to ludzie, którym naprawdę na niej zależy i nie wykorzystują jej dla pieniędzy czy jakiejś chęci pokazania innym, że robią coś szlachetnego. Niby było to coś naprawdę prostego i banalnego, ale Jessamine pierwszy raz w życiu doświadczyła kogoś, kto stawia jej granice i pokazuje jak można żyć lepiej. Co wcale nie oznacza, że w jednej chwili jej życie odwróciło się o to osiemdziesiąt stopni.
Zaczęło się od tego, że Daniela zapisała ją na zajęcia kickboxingu, żeby cała ta agresja, którą Jessie w sobie zbierała miała jakiś zdrowy upust. Nie oznaczało to, że zupełnie zniknęły, jednak teraz była w stanie utrzymać swoją złość na wodzy, kumulować ją w sobie aż do następnego treningu. Tymczasem Andrew zabrał się za pomoc w szkole i podciągnięcie wiedzy Jessie z praktycznie każdego przedmiotu. Dość szybko okazało się, że jak się stara i przykłada to jest całkiem niezła z matematyki, a także w mig łapie to, co każą im robić na informatyce. A co najważniejsze, sprawia jej to frajdę. W końcu była dobra w czymś więcej niż podkradaniu pojedynczych rzeczy ze sklepów czy dawaniu w twarz dzieciom, które śmiały się tego, że jest sierotą. Złagodniała w tym wspierającym ją środowisku, zaczęła widzieć jakieś światełko w tunelu. Naprawdę uwierzyła w to, że w końcu znalazła ludzi, którzy ją kochają i akceptują. Takich, którzy jej nie skrzywdzą.
20 sierpnia 2016, Florida State University, Tallahassee
Pierwszy dzień zajęć. Mama i tata ze łzami w oczach zostawiają ją w pokoju w akademiku. Jessie też zbierają się łzy w kącikach oczu, ale z całej siły próbuje udawać twardą. Jej nowa współlokatorka patrzy, nie można okazać słabości!
Cztery lata minęły jej pomiędzy jednym mrugnięciem oka a drugim. Co prawda udało jej się upchnąć tam mnóstwo nowych znajomości, odkrywanie samej siebie, kilka mniej i bardziej udanych związków, ze dwie czy trzy dorywcze prace, mnóstwo imprez, przygód, śmiechu, bólu, szczęścia, płaczu, złamanych serc, tęsknoty i znacznie, znacznie więcej. No i trochę nauki, bo jednak ukończyła studia z bardzo dobrymi wynikami. Niby świat stał przed nią otworem, miała zaoszczędzone trochę pieniędzy i pełne wsparcie rodziców, ale ją ciągnęło z powrotem do jedynego miejsca, które kiedykolwiek nazywała domem.
- urodziła się jako Jessamine Violet Byrne, co każe jej podejrzewać, że jej matka bardzo lubiła kwiatki. W dniu swoich szesnastych urodzin poszła do urzędu i razem z adopcyjnymi rodzicami zmieniła nazwisko na Monaghan.
- bardzo nie lubi jak ktoś używa jej pełnego imienia, woli Jessie albo Jess.
- Jej ulubiona piosenka to oczywiście Jessie's Girl, ale ogólnie kocha starego rocka z lat 60-80.
- ma problemy z agresją, które nauczyła się w miarę kontrolować. Stara się dawać im upust jedynie na ringu, choć nie zawsze jej to wychodzi.
- w sierocińcu zdobyła wiele użytecznych umiejętności, jak na przykład drobnego złodziejstwa i posługiwania się nożem.
- ma na ciele kilka blizn, pozostałości po wczesnych latach, w tym jedną na ręku po tym jak spadła z drzewa, kolejną na karku po tym jak jakiś dzieciak w rodzinie zastępczej zgasił na niej papierosa i dwie na udach po walkach w sierocińcu.
- jak przyłożyła się do nauki to odkryła, że naprawdę lubi informatykę i matematykę. Nauczyła się programować w czterech językach, ma dyplom z Technologii Informacyjnych i Komunikacji, a do tego bardzo dobrze wychodzi jej tworzenie grafik oraz animacji. Pracuje głównie na pojedynczych zleceniach, ale czasami podejmuje się większych projektów. Współpracuje na stałe z agencją kreatywną, dla której tworzy kreacje pod mniej standardowe kampanie marketingowe.
- wraz z wejściem w świat informatyki poznała również takie cuda jak cały świat geekowskiej popkultury, w którym natychmiast się zakochała. Marzy jej się, że kiedyś ktoś oświadczy jej się na Comic Conie jak oboje będą przebrani w jakiś cosplay. Harry'ego Pottera przeczytała od deski do deski więcej razy niż jest w stanie zliczyć, kocha też Eragona i wszystkie powieści Trudi Canavan. Z filmów i seriali uwielbia oczywiste klasyki jak LOTR, Star Wars, Blade Runner, GOT, ale ostatnio odkrywa też różne mniej znane smaczki z Netflixa.
- jakby ktoś chciał ją zabić to wystarczy, że zabierze ją w miejsce, w którym są pszczoły. Jest na nie potwornie uczulona.
- jest uzależniona od masła orzechowego, nawet prosto z łyżki.
PRZYJEZDNY isla de flores
