88Grace Warren

[Joseph Warren]

88Grace Warren

Starał się..., i chodził na paluszkach, przenosząc do sypialni kolejne mniejsze i większe paczki, które układał w nogach łóżka po swojej stronie, zatrzymując rękę w nerwowym oczekiwaniu, za każdym razem, gdy Grace przewracała się z boku na bok albo nabierała głośniej powietrza. Poprawił ostatnią, szóstą paczkę i zszedłszy na dół do kuchni zabrał się za śniadanie. Upiekł naleśniki i nałożywszy do miseczek konfitury — żurawinową, wiśniową i..., jeżynową, której ostatni słoik zabrał sprzed nosa tęgiemu, łysemu facetowi w średnim wieku w Wallmarcie, wyciągnął z szafki miód, którego słoik owinął papierowym ręcznikiem i dopiero ustawił na tacy. Accio! siedziała w drzwiach od kuchni i przyglądała się panu, kręcąc łebkiem raz w jedną, raz w drugą stronę. Uśmiechając się do niej, cmokał od czasu do czasu, drocząc się z psiskiem, które wsadzało łeb do kuchni i rozglądało się uważnie, trzymając łapy na łączeniu podłogi.
Na tacy pojawiało się coraz więcej dodatków, bo już nie tylko konfitury, ale i miód, masło, mleko w małym dzbanuszku, kromki ciężkiego, ciemnego chleba, za którym musiał pofatygować się do Goodland i żółty ser, który ułożył obok plasterków suchej kiełbasy..., z laskowymi orzechami. Uśmiechnął się i odkroiwszy kawałek z cienkiej laski, zaniósł go i zostawił w misce Accio!, która zamachała ogonem i wpatrując się w kiełbasę, polizała ją, żeby położyć się i zacząć ciamkać, gryząc suche mięso. Zaśmiał się i zażartował, że „smakuje jej swojskie” i wrócił do kuchni. Wyłożył talerz papierem i zaczął układać na nim naleśniki, które nakrył ściereczką, żeby nie wystygły.
Popatrzył na tacę, na którą dołożył dwie pomarańcze i poprawiwszy miseczki tak, żeby stały w równych odstępach, zaniósł na górę i zostawił na łóżku obok prezentów. Spojrzał na Grace i zszedł na dół, żeby zaparzyć kawę; aromat od razu rozszedł się po całym domu, więc naszykował na drugą tacę białe filiżanki w błękitne kwiatuszki i talerze, na których będą mogli zjeść. Uderzając palcami w blat, czekał i kiedy kawa była gotowa, przelał ją do dzbanuszka w taki sam wzór. Rozejrzał się po kuchni i zabrawszy nakryte ściereczką naleśniki, wyszedł i ruszył w drogę do sypialni., do której wszedł i zatrzymawszy się przy łóżku, uśmiechnął się i zostawiwszy wszystko na łóżku, przeszedł na stronę, po której leżała Grace i podnosząc powoli żaluzje, wpuścił do sypialni słońce, ale przeciągnął zaraz zasłonę, żeby nie raziło żony w oczy. Ukucnął przy niej i dotknąwszy do policzka, wyszeptał:
– Kochanie..., śniadanie... Kawa i naleśniki. – Gładząc po policzku, nachylił się i musnął jej skroń, całując delikatnie. – Dzień dobry – dodał, uśmiechając się, kiedy powoli otworzyła powieki i popatrzyła na niego.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Zasnęli późną, nocną godziną. Joseph, po pracy i zakupach, był w domu grubo po dwudziestej. Zanim zjedli obiadokolację, wyprowadzili Accio na spacer, wykąpali się i ukokosili w łóżku z kubkiem gorącej herbaty - jednej z tych, jaką przywieźli z Japonii, zaparzonej w drobnym imbryku pasującym do uszczerbionej po wizycie ojca zastawy - oraz obejrzeli do końca Christmas Vacation, dochodziła druga. Naturalnie, Grace musiała skomentować cały film, leżeli więc po ciemku, wtuleni w siebie oraz poduszki, zastanawiając się, czy kiedyś sami doświadcza tak wielkiego rozgardiaszu w grudniu, jak u Griswoldach. Bez dwóch zdań, oboje chcieli mieć dużą, szczęśliwą rodzinę, która gdziekolwiek by się nie rozsiała po świętach, przynajmniej raz w roku, zechce przyjechać i...
Nie śniła o niczym konkretnym. Kilka razy - dwa, może trzy - wybudzała się, czując mocniejsze kopnięcia Lily, która przez dłuższą chwilę nie mogła znaleźć dla siebie miejsca. Przez sen, gładził jej brzuszek, dzięki czemu zasypiała niemalże od razu wciskając nos w zagłębienie jego szyi bądź ramię - w zależności, w jakiej pozycji akurat leżał bezwstydnie nagi...
Nie chciała wstawać. Jeszcze nie. Mimo iż minęła dziewiąta i w innych, bardziej sprzyjających okolicznościach, już dawno byłaby na nogach, dzisiaj odczuwała rozleniwienie, które niczym magnes, przyciągało ją do łóżka. Słyszała, jak Joseph wchodzi do pokoju, niosąc prawdopodobnie tace - miseczki, cicho brzęczały, czego nie szło uniknąć, mimo iż starać się stawiać ostrożnie kroki. Domyślała się, że ma jeszcze pięć, może dziesięć minut, zanim przykucnie obok niej i łóżka, dlatego też naciągnęła kołdrę po same uszy i gdy wszedł po raz drugi do sypialni - z kawą, której aromat od razu rozniósł się po pomieszczeniu i sprawił, że jej nozdrza mimowolnie poruszyły się - zacisnęła powieki, przyjmując strategię śpię. Nie budzić. Musiał odsunąć z jej twarzy kawałek kołdry, aby dotknąć do niej palcami i gładząc, szepnąć na ucho dzień dobry.
Mruknęła coś niewyraźnego w odpowiedzi, zaciskając palce na kołdrze, jakby w obawie, że chcieć ją z niej zedrzeć. Dopiero, gdy Joseph powtórzył, Grace przekręciła głowę, wciskając nos w poduszkę.
- Naleśniki? Lubię naleśniki... - potarła grzbietem dłoni oczy, które gdy otworzyła, spojrzała prosto na uśmiechającego się do niej Josepha. Nie mogła nie odwzajemnić, ukazując dołeczki w policzkach, do których bezwiednie dotknął.
- Dzień dobry, kochanie... Która jest godzina? Już dzień? - musnęła jego ust pierwsza, gdy pochyliwszy się nad nią, chciał najprawdopodobniej skraść jej buziaka. Spojrzała na rozszczelnione, odsłonięte okno, a także czerwony papier, który błyszczał w świetle, jaki wdzierał się przez podniesione trochę rolety.
- Dlaczego nasze łóżko jest otoczone przez prezenty, hm? - zapytała wciąż sennie, tuląc do policzka skrawek kołdry i jego dłoń.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Wpatrywał się w nią, a kiedy dotknęła do jego warg swoimi, uśmiechając się, objął ją i przeciągnął tę niewinną pieszczotę dłużej. Opierając się o poduszki, wisiał nad Grace, całując miejsce przy miejscu policzki i kąciki jej ust, omijając wargi, które trącał czubkiem nosa, a kiedy powiedziała tak, jak nie wiedziałby o tym..., że „lubi naleśniki”, zaśmiał się i słuchając o co pytała, zaczekał i zaczął kolejno odpowiadać:
– Wiem... Wiem, że lubisz naleśniki i tak..., już dzień. Po dziewiątej, a właściwie – przerwał i spoglądając na nadgarstek z zegarkiem, uniósł brwi i dopowiedział, gładząc palcami jednej ręki jej policzki. – Przed dziesiątą, a na naszym łóżku..., ułożył prezenty święty Mikołaj i..., z tego, co widziałem masz sześć paczek do otwarcia! – Nie podejrzewała nawet, że prześlizguje się rękami po jej ciele, żeby połaskotać żonę. Droczył się z nią chwilę, dopóki oboje nie poczuli lekkiego..., oburzonego?..., kopnięcia; spojrzał na żonę i wcisnąwszy głowę pod cienką kołdrę, tak że nie mogła owinąć się nią, jak byłaby burrito, dotknął do jej brzuszka nosem..., jak pies i wyszeptał:
– Dzień dobry! Chyba obudziliśmy cię, że przywołujesz nas do porządku, ale nie kop mamusi, bo jak zawsze ja nabroiłem. – Pocałował miejsce, w które wybrzuszyło się przed chwilą wraz z ruchami małej i wystawiwszy głowę spod kołdry, którą owinął dookoła głowy jak kobiety we wschodniej Europie, które widzieli ostatnio w filmie dokumentalnym o wybuchu elektrowni w Czarnobylu. Uśmiechając się, przyglądał chwilę żonie, a kiedy zaczęła podciągać się wyżej na łóżku, wyplątał się z kołdry i spytał:
– Najpierw kawa i śniadanie czy prezenty? – Podniósł się i przysiadł na łóżku, odsłaniając ukryty pod ściereczką stos naleśników. Sięgnął po większy talerz z niebieskimi kwiatami na brzegu i ułożywszy na nim nieco grubszy niż zazwyczaj placek, obrócił się w stronę Grace. – Z jakim dżemem? – Wymienił jej trzy nałożone w miseczkach i wspomniał o morelowym w lodówce, a kiedy zdecydowała się, nabrał sporą łyżeczkę, którą rozsmarował, udając, że nie widzi, żeby Grace przyglądała się naukładanym przy jej nogach paczkom. Odwrócił się z talerzem w jej stronę i kiedy wzięła go, nalał do filiżanek kawy, do swojej dodając sporo mleka, którego oszczędził żonie — musiała zauważyć, że od Święta Dziękczynienia częściej naginał się i pozwalał wypić jej nie jedną, a nawet dwie filiżanki. Sięgnął po kromkę ciemnego chleba, na którym rozsmarował masło i położył wąskie, ale długie plasterki kiełbasy przypominającej trochę salami; miał już ugryźć, kiedy zauważył jak wpatrywała się w jego kanapkę, więc podsunął ją pod nos Grace i powiedział:
– Chciałabyś spróbować? – Chciał wspomnieć o Accio!, jak była zachwycona, kiedy dostała kawałek, ale doszedł do wniosku, że lepiej nie...

[Grace Warren]

Joseph Warren

-Przed dziesiątą!? - powtórzyła za nim i gdyby nie pochylał się nad nią, dotykając do twarzy Grace, poderwałaby się z miejsca; zarejestrował jednakże ten odruch, dlatego połaskotał ją po bokach, zmuszając, aby nie wstawała i grzecznie, zakopała się w pościeli, aby mógł ją odrobinę porozpieszczać. Niechętnie przystanęła na tę propozycję, odganiając jego dłonie, które stopniowo, pozwalały sobie na coraz więcej i śmiejąc się, myślała, jak tu się odgryźć, gdy niespodziewanie... Poczuła mocniejsze kopnięcie, odkształcające się stópką na skórze. Popatrzyła na swój brzuch, do którego Warren zanurkował pod kołdrą. Unosząc brew, przyglądała się, jak mężczyzna pertraktuje z Lily, szepcząc na tyle głośno, że nie miała większych problemów, aby wyłapać większość - o ile nie wszystkie - słowa.
- Powiedz Lily, że bardzo ją kochamy i może sobie jeszcze chwilę pospać, bo prezenty... Po śniadaniu! - podkreśliła, poprawiwszy poduszki za sobą. Jeżeli mieli się zmieścić na łóżku oboje, musiała podzielić się swoim gniazdkiem z Josephem, a ponieważ były święta... Mogła zdobyć się na taki gest.
Przede wszystkim, wyciągnęła ręce po kawę. Domyślał się, że Grace będzie ją chciała od razu, dlatego mając pod ręką kubek, podsunął ją żonie. Upiwszy łyk, wyszczerzyła się chytrze do męża. - Oho. Drugi dzień bez mleka... Chyba faktycznie jest dzisiaj jakieś święto - żartując sobie, wyciągnęła się, aby cmokając Josepha w usta; w ostatniej chwili, odwrócił twarz, trafiło więc na czubek nosa.
Ułożywszy się wygodniej na podwyższeniu z poduszek, bębniła paznokciami o porcelanę oraz przyglądała się, jak mężczyzna przygotowuje im śniadanie. Nie musiał pytać, na co Grace miała ochotę; dostrzegła, jak pożerała wzrokiem zwinięte w rulon naleśniki.
- Jeden z jeżynową, drugi z żurawinową, a trzeci... Niech stracę! Proszę z wiśnią - czuł na swoich rękach jej uważne spojrzenie, gdy wpatrywała się, jak rozprowadza owocową konfiturę na cienkim, przypieczonym na brzegach cieście i gdy podał jej talerz, odłożyła kawę na szafkę nocną. Położyła sobie przystawkę na kolanach, wgryzając się od razu, z miejsca, w pierwszego naleśnika. Jeżyny, wypadały z końca i brudziły jej palce, ale Grace miała minę zadowolonego dziecka i niekoniecznie przejmowała się tym faktem.
- Co tam masz? - zainteresowała się jego talerzem oraz ciemnym chlebem, który trzymał w ręku Joseph. Przełknąwszy naleśnika, oderwała dla siebie kawałek, żując dłuższa chwilę kiełbasę bez słowa.
- Mocno przyprawiona... Całkiem niezła. Pasowałaby mi to jajecznicy... - zamyśliła się, z rozpędu biorąc drugiego gryza, a ponieważ sam jej podsuwał swój talerz, nie czuła, że objada męża z jego kanapki.
- Zaglądałeś do swoich butów w garderobie? Wyczytałam w sieci, że ten cały der Heilige Nicolaus lubi zostawiać w nich prezenty dla grzecznych dzieci. Byłeś grzecznym dzieckiem, hm?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Zaśmiał się słysząc zdziwienie w jej głosie i spodziewając się, że może chcieć się poderwać, zaczął łaskotać po bokach do chwili, w której Lily przypomniała, że „halo! Ja tutaj jestem mamo! Tato!”. Uniósł, pozwalając cienkiej pościeli ześlizgnąć się na kark i kiwając potakująco głową, dodał do brzuszka, który łaskotał oddechem:
– Widzisz, kochanie? Nie przeszkadzaj i śpij jeszcze. Będziemy grzeczni..., przynajmniej na razie... – Zachichiotał i pocałowawszy najbardziej wystającą część, zaraz nad pępkiem. Przeszedł na swoją stronę zastawionego naczyniami łóżka, na którym usiadł z jedną nogą podgiętą pod kościsty tyłek, a lewą spuszczoną na ziemię i podał żonie kawę, widząc jak wpatrywała się w imbryk, wyciągając w końcu i uśmiechając się do filiżanki, zaczęła z nią rozmawiać..., jak zawsze od dnia, w którym musiała dla, przede wszystkim swojego świętego spokoju, bo Joseph ugadałby język, zrobić „papa!” takiej kawie, jaką lubiła najbardziej — czarną i mocną, zupełnie jak kilka dni wcześniej jeszcze dusza Warrena. Uśmiechając się, pokręcił głową i zaczął rozsmarowywać na naleśnikach kolejno wszystkie trzy dżemy, z czego najtrudniej było mu poradzić sobie z wysmarowaniem wiśniową konfiturą ostatniego, na zajętym już przez dwa pulchne rulony talerzu, który podał Grace i zajmując się kanapką dla siebie, powiedział:
– W ostatnim czasie, nie wiem czy zauważyłaś..., w ogóle zmiękłem trochę, jeśli chodzi o kawę. Zapomniałem, że mamy też syrop klonowy i miód do naleśników, ale nie wyglądasz, jakbyś o nim marzyła – zauważył i już wcześniej spostrzegł, że jeśli nie musiała..., nie sięgała po miód. Dokładnie wtarł w kromkę masło, omijając brzegi, bo tak, jak dla niej, nie było dla Josepha nic gorszego niż ufajdane masłem skórki i ułożywszy tak, żeby nie nachodziły na siebie plasterki kiełbasy, jeden dodatkowy, wcisnął w usta i dopiero przełknąwszy pogryzione kawałki, wyszczerzył się do żony, która — o dziwo! — sama z siebie zainteresowała się jego śniadaniem. Podsuwając Grace kromkę, przyglądał się jej minie, uśmiechając się coraz szerzej do chwili, w której wspomniała o jajecznicy i kiedy odgryzła jeszcze jeden kęs, zabrał kromkę, w którą wtulił niemalże policzek i mrużąc oczy, powiedział:
– Chcesz zdobyczną kiełbasę z orzechami laskowymi zmienić na..., na... – Brakowało mu słów w tym..., oburzeniu. – Na bekon do jajek? Niemals! Nie martw się słodziutka, ja zjem cię z należytym szacunkiem. – Przemawiał do kanapki z taką samą czułością, z jaką Grace zwracała się do swojej kawy, ale obserwował przy tym uważnie żonę i kiedy wydawała się całkiem zbita z tropu, zaśmiał się i podsunął jej znów kanapkę. Ostatecznie zjedli pół na pół i dorabiając drugą, zauważył:
– A tak serio..., zostawię kawałek, który jak podeschnie trochę w lodówce, to będzie faktycznie świetny do jajka. Powiedz mi, co myślisz o chlebie? – Dopytywał i rozsiadłszy się z drugą kromką ciemnego, ale nie pumperniklowego pieczywa, czekał zaciekawiony tym, co odpowie Grace, kiedy wspomniała o butach. Przełknął nie do końca pogryziony kęs i kaszląc, wpatrzył się w nią, żeby po chwili spytać:
– Co? Co? Co? Nie byłem dzisiaj jeszcze w garderobie, bo koszulkę wziąłem z suszarki... – i zanim mogła wyjaśnić o czym mówiła, odłożywszy kanapkę na talerz, ześlizgnął się z łóżka i wyszedł do garderoby, z której doleciał do Grace jego śmiech. Wróciwszy, zatrzymał się w drzwiach i wpatrując się w żonę roziskrzonymi jak gwiazdkami oczami, wymamrotał z dziecięcą wręcz radością:
– Czyli, że... Byłem grzeczny!

[Grace Warren]

Joseph Warren

Popatrzyła na Josepha znad talerza z trzema pulchnymi, bogato wysmarowanymi konfiturą naleśnikami.
- Mhmm... Zauważyłam. I o ile z początku zachodziłam w głowę, co się zmieniło, ostatnio zdałam sobie sprawę, że... To przecież trzeci trymestr. Kiedy to zleciało, co? - westchnęła cichutko, odsuwając na bok sentymenty, które od kilku dni, szkliły jej oczy bardziej, niż zazwyczaj. Gospodarka hormonalna w ciele Grace szalała, o czym miał okazję przekonać się, gdy popłakała się na filmie przyrodniczym w momencie, w którym dwa manule, uczyły się pod okiem matki polować. Nagranie, udostępniło nowojorskie zoo i później, przyłapał Grace, jak wracała do niego w sieci, wałkując z całego dokumentu ten jeden, konkretny moment.
Napoczętego naleśnika, odłożyła na talerz. Nie proponowała Josephowi, podejrzewała, że mężczyzna wysmażył ich całą stertę i jeżeli miałby ochotę, zjadłby jednego, dwa, no... Zgodziłaby się i na trzy z racji szóstego grudnia, ale o czwartego, musieliby poważnie ponegocjować. Ponieważ Warren jadł coś, czego wcześniej nie próbowała, zaintrygowana, posmakowała w kiełbaście, w której nie dopatrzyła się żadnego symbolu jaki widział w niej w może jednej dwudziestej czwartej Warren - Niemiec.
- No... Tak. Jest trochę bardziej twardsza niż chorizo, byłaby więc świetna do szakszuki albo makaronu w sobie pomidorowym z wiórkami z parmezanem i natką pietruszki.... Zrobię nam we wtorek na obiad, Co Ty na to? - spojrzała na niego z szerokim uśmiechem, który zastygł na jej usta, gdy niemalże wyszarpnął jej talerz z kanapkami z ręki. Nie sądziła, że wypowiada jakieś herezję, a dostanie tego typu wyrobu wędliniarskiego to więcej zachodu, niż jest tego warte. Cmoknęła, nie dąsała się tylko dlatego, że w końcu oddał jej kanapkę. Dojadła tę, którą już ugryzła, a za resztę podziękowała. Czekały na nią naleśniki, chwyciła więc w dłonie rulon, z którego odgryzała kęs za kęsem.
- Dobry i nie jest kwaśny, jak ten, który kupiłeś ostatnio... Z jakiej to mąki? - spytała, przełknąwszy kawałek naleśnika. Oblizała usta z cieknących ze środka wiśni i nim się obejrzała, Joseph był już w garderobie. Znalazł niewielkie. zapakowane w świąteczny, ozdobny papier oraz przewiązane czerwoną wstążeczką puzderko. Obok, leżała całkiem spora i miękka paczuszka, która szeleściła w dotyku i zapakowana była tak samo. O inną parę butów, stał oparty dość spory rulon. Ponieważ jak pozostałe, Grace starannie owinęła go papierem, nie mógł podejrzeć, co jest w środku nie rozerwawszy wcześniej opakowania.
Wychyliła się do niego niemalże w tym samym momencie, w którym Joseph wyjrzał do sypialni, przekładając za futrynę wyłącznie głowę.
- Na to wychodzi... Przynieś je i możesz otworzyć - pozwoliła, a tymczasem, zajęła się trzecim zrolowanym naleśnikiem, zastanawiając się, czy zmieści całego na raz w buzi...

[Joseph Warren]

Grace Warren

Kiedy powiedziała: „..., trzeci trymestr”, poruszył się i przestał na chwilę wsmarowywać w ciężką kromkę masło. Opuścił nóż i spojrzał na nią; miała rację... Kiedy to zleciało?, powtórzył po niej w myślach i przymknąwszy oczy, uśmiechnął się pod nosem, którym pociągnął niemalże tak samo głośno, co ona, kiedy myślała, że nie widzi, żeby wracała do nagrania małych, poruszających się wciąż koślawo manuli. Pomyślał wtedy, co by było, gdyby byli w Las Vegas i mogli tak, jak w ogrodzie the Mirage pobawić się z tygrysiątkami albo podejrzeć maleństwa na usg tak, jak mieli okazję z Daisy. Potrząsnął głową — nie chciał się rozkleić, a czas..., sprzyjał wzruszeniu i popłakiwaniu w ukryciu, kiedy było się pewnym..., albo wydawało się, że nikt nie zobaczy.
Przysunął się bliżej i oddając na chwilę talerz, dotknął do brzuszka, w którym mała uspokoiła się już i musiała przesunąć się bardziej w stronę kręgosłupa mamy, bo nie było czuć żadnych, nawet najmniejszych ruchów Lily. Wszystko to..., było dla mężczyzny..., ważne i cieszył się każdym ruchem małej i kopnięciem, mimo że nie przestawał zastanawiać się czy nie sprawiało bólu Grace. Szczególnie w ostatnim czasie mała dawała w kość mamie, wiercąc się najbardziej w nocy i od kiedy jedno z jej kopnięć poczuł na żebrach, nie przestawał myśleć, o tym co musiała czuć ona.
Zmieszał się po kilku sekundach i mimo że nie dąsała się, przysunął się bliżej i trącając nosem jej rękę, popatrzył na nią tak, jak chciałby się wytłumaczyć. – Z sosem pomidorowym powinna być dobra, ale jestem pod wrażeniem, że nie przeszkadzają ci w niej orzechy – przyznał szczerze i dorabiając kanapkę, wyczekiwał co odpowie o chlebie. Uniósł brew i spoglądając na nią, starał się sprowokować ją, żeby sama odgadła „jaka to mąka”, ale w końcu uśmiechając się, odpowiedział:
– Żytnia, ale nie chodzi o to... Ma ziemniaki i trochę jęczmiennego słodu, dlatego nie jest kwaśny i jest ciężki i..., lepki – dodał, odgryzając kawałek, który przeżuwał. Zamieszał kawę z mlekiem i przełknąwszy kęs, upił kilka łyków. Nie spodziewał się, że żona przygotowała niespodziankę..., dla niego. Wpatrzył się w nią i zanim mogłaby zareagować, był już w garderobie, wpatrując się w trzy paczki; najdłużej jego uwagę przykuła ta najbardziej szeleszcząca, ale cieszył się jak dziecko z wszystkich. Zabrał je i wróciwszy do sypialni, wgramolił się na łóżko, odsuwając na bok tace z naczyniami i jedzeniem.
– Dziękuję! Dziękuję..., kochanie – Wyszeptał, nachylając się nad Grace i całując w usta kilka razy z rzędu, zlizując z jej słodkich warg smak zmieszanych z sobą trzech dżemów. Usadowił się najbliżej jak mógł żony i już miał rozsupłać pierwszą ze wstążek, kiedy zatrzymał się i poprosił:
– Otworzysz też? Najlepiej na przemian! – Nie mogła nie dosłyszeć ekscytacji w jego głosie, tym bardziej, kiedy poruszyła się na łóżku. Uśmiechnął się i wrócił do otwierania pierwszej najbardziej, szeleszczącej paczki, w której znalazł...

[Grace Warren]

Joseph Warren

- No nie. Powiedziałabym nawet, że daje dość ciekawy posmak, który pasuje mi do sosu pomidorowego i tych cienkich rurek... Daleko zapuściłeś się dzisiaj na zakupy, czy to łup z wczorajszej wyprawy do marketu po pracy? - dopytywała, a gdy spytał o chleb... Wolała nie ryzykować i pozwolić Josephowi odpowiedzieć za nią. Jadała mało pieczywa, a jeśli już, to przeważnie sięgała po słodkie, maślane bułeczki bądź rogale w szerokim wydaniu, które lubiła najbardziej, nie mniej, nie pogardziłaby, gdyby na kolację, zjadła kanapkę z jak się okazało żytniego chleba, bądź jutro na śniadanie.
- ... Ziemniaki w chlebie? Pierwsze słyszę. Tak samo jak o słodzie... Takim, jaki się dodaje do piwa? - cmoknęła. Mimo tej wiedzy, nie spojrzała inaczej na kromki, którymi zajadał się Joseph, podczas kiedy Grace, skubała zrolowanego naleśnika, oblizując się co kęs z kapiącego, lepkiego dżemu. Miała wczoraj, kiedy był w pracy, wystarczając dużo czasu, aby wszystko popakować i pochować, a także uknuć cały, mistery plan, który zakładał, że go garderoby wejdzie dopiero dzisiejszego ranka. Gdy Grace już się obudzi i będzie mogła być świadkiem tej szczerej, dziecięcej radości w wykonaniu swojego męża; nie zawiódł ją, ciesząc się jak wylewnie i gdy dopadł do jej ust, w pierwszej chwili chciała zaprotestować, ponieważ cała lepiła się od konfitury, jednakże kiedy Joseph nie przejął się tym i zlizał z kącików jej ust owoce... Odpuściła, przeciągając w czasie pieszczotę.
- W porządku. Podaj mi tylko proszę chusteczkę, bo nie chciałabym wysmarować tłustymi palcami... Czegokolwiek - wybrnęła z chwilowego zawahania. Wytarła opuszki palców mokrymi chusteczkami i otworzyła pierwszą, z dwóch paczuszek, aby było tak, jak chciał, na zmianę. Zanim przerwała papier w drugiej, zerknęła na Warrena, który po rozsupłaniu wstążeczki oraz zdarcia ozdobnego papieru, poradzić sobie musiał jeszcze z celofanem, którego Grace skręciła z obu stron niczym wielkiego cukierka; jego oczom, ukazały się wycięte różnymi, świątecznymi foremkami migdałowe ciasteczka. Część, ozdobiła lukrem, inne barwną posypką, a pozostałe miały na sobie siekane orzechy oraz suszone kawałki owoców. Było wesoło i kolorowo. Pod łakociami, dostrzegł kilka cukrowych lasek oraz kopertę. Zdmuchnąwszy z niej okruszki, które nie lepiły się do papieru, mógł otworzyć, aby wyciągnąć... zaproszenie na sesje zdjęciową do nic mu nie mówiącego z nazwy studia fotograficznego w Quentico.
- Wyczytałam, że w Twoich rodzinnych stronach dzieciaki znajdują słodycze i nawet nie wiesz, jak bardzo było mi na rękę to, że wczoraj tyle Ci zeszło w sklepie... Bałam się, że nie wystygną, a nie chciałam owijać w folię gorących - trąciła nosem policzek Josepha, odpakowując drugi prezent.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Widziała jak miękł, kiedy wspomniała o cienkich rurkach, które wyjątkowo posmakować musiały Josephowi, że sam z siebie dokupił paczkę, widząc jak kończy się poprzednia. – O, to chyba we..., we wtorek, mówisz? Chyba we wtorek też zrezygnuję z nadgodzin i kiełbasa, ale też jeżynowy dżem i coś, co jest w którymś prezencie – odwrócił się i wskazał na stosik przy jej stopie. – To tak..., faktycznie z wczoraj, a po chleb..., podjechałem dzisiaj i... Nie żałuję, bo widzę, że ci posmakował. Wiesz, że robią go tylko na zamówienie? – Uśmiechnął się i kiedy zaczęła dopytywać o ziemniaki, skinął głową, wyjaśniając czemu tak, nie w inny sposób, bo chodziło o to, żeby bochenek wystarczał na jak najdłużej, a chleb z ziemniakami był o wiele bardziej syty. Lubił przyglądać się Grace, kiedy jadła — odrywała kawałki i oblizywała koniuszki palców, którymi zbierała z talerza dżem. Dziwił się i jednocześnie cieszył, że tak bardzo smakowało jej to, co przygotowywał, bo..., naprawdę się starał. Starł z kącika jej ust marmoladę zachłannym językiem, którym wdarł się między jej wargi i wykradł kawałeczek owocu, uśmiechając się i zszedł z łóżka po chusteczki, które podał żonie.
Poprosił, żeby to ona zaczęła i kiedy obdarła papier, zaraz dojrzała logo „Jimmy Choo” na pudełku, które otworzyła i wyciągnąwszy parę białych szpilek i pasującą do nich torebkę, wpatrywała się w nie tak długo, jak długo nie spytał:
– Podobają ci się? Pomyślałem, że może... Może... Może będziesz chciała założyć je na nasz ślub, a ta klamra... Ściąga się i wtedy są gładkie. – Dodał i odpiął od jednej ze szpilek. Miał nadzieję, że podobały się Grace i zaraz zabrał się za swój prezent; szeleścił tak, że nie mógł się opanować i niecierpliwiąc się, ostatecznie rozerwał papier, z którego wysunął się foliowy cukierek wypełniony ciasteczkami, cukrowe laski i koperta. Chciał zajrzeć do niej, ale zajął się folią, którą rozwinął i sięgnął do środka, wyciągając jedno, oglądał je i odkładał ostrożnie, żeby nie pogniotło się i nie połamało. Ostatecznie zdecydował się na różowe serduszko, w którego lukrze zatopione były małe cukrowe śnieżynki. Uśmiechając się, przełamał je i podał Grace kawałek, samemu wpakowując sobie do ust swoją część i zabrał się za kopertę, z której wyjął voucher na sesję zdjęciową. Popatrzył na Grace i przeżuwszy szybciej, przełknął ciasteczko, którego migdałowy smak wciąż czuł na podniebieniu.
– Sesja, ale chyba nasza albo... O! Zgadzam się... – Nie mogła nie dostrzec błysku, w jego oczach i wyciągnąwszy z folii kolejne ciasteczko — tym razem zieloną od lukru choinkę z posypką — pokiwał głową, bo już zajadał się kolejnym kęsem. – Nooo, a te są... Najpyszniejsze na świecie. To dobrze, że biłem się o słoik jeżynowego dżemu – zażartował i od razu, uprzedzając ją, wyjaśnił, że żadnej bitwy o dżem nie było, ale chamsko zabrał go sprzed nosa gościowi i kiedy dokończył, zachęcił ją, żeby otworzyła drugą, o wiele cięższą od butów i torebki paczkę, w której leżały jedna na drugiej dwie książki: „The New Wilderness” Diane Cook i „The Flight” autorki ze wschodniej Europy, której nie kojarzył; ze zdjęcia na okładce, uśmiechała się do nich szczupła kobieta z kokiem zwiniętym z dredów.
– Pierwsza jest wybrana do nagrody Bookera 2020, a druga zdobyła ją w 2018 – powiedział. – Spodobał mi się motyw podróżowania i nawiązania do Blaua, ale otwórz następny – poprosił, kiedy miękka paczka zsunęła się na jej kolana. Miał nadzieję, że godziny, które poświęcił w biurze na wydzierganie tego koślawego, przypominającego raczej wieloryba, kotka nie był czasem straconym bez powrotnie. Nie chcąc widzieć jak rzedniej jej mina, zajął się rulonem, małe pudełeczko zostawiając na koniec.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Spojrzała w kierunku, w którym wskazał Joseph, po czym nim mężczyzna się spostrzegł, Grace wsunęła się na jego kolana, przytrzymując zarówno swój, jak i jego talerz w ręku.
- A może... - zaczęła, dotykając czubkiem nosa do jego nosa. - Odpuścisz sobie nadgodziny do końca tygodnia i zamiast siedzieć w pracy, na przykład upiekłbyś ze mną taki chleb? Albo pierniczki? Nie musisz odpowiadać teraz. Przemyśl to - wymruczała niemalże w jego rozciągnięte w uśmiech wargi, które z jakiegoś powodu, sprawiały wrażenie takich, jakie miałyby ją zaraz chapsnąć i przyssać się, za żadne skarby świata nie puszczając, po czym, oddała mężowi talerz z kanapkami, a sama, wróciwszy do swojego gniazdka, dokończyła naleśniki.
Mimochodem, przejechała apexem języka do dolnej wargi, na której wciąż czuła ślad jego gorących ust, kiedy rozrywała papier. Logo na pudełku, poznałaby wszędzie. Zaintrygowana, co takiego pudełeczko od Jimmy'ego Choo robi wśród jej prezentów od świętego Mikołaja, uchyliła wieczko, aby spojrzeć na białe szpilki oraz małą kopertówkę z tej samej, ślubnej kolekcji. Zaskoczył ją. Dostrzegł to niedowierzanie w oczach Grace, która z wrażenia... Musiała usiąść pewniej na tyłku i miętosząc górę od pudełka, wahała się co teraz.
- Joseph... Musiałeś wydać majątek... - cmoknęła, odnajdując spojrzenie męża, który zajadał się migdałowymi ciasteczkami. Jimmy Choo był drogim projektantem, dodatkowo to dopiero pierwszy z sześciu prezentów. Rozsądek, nie czuł się najlepiej z tą myślą, ale serce... Serce rwało się do tego, aby dotknąć do butów. Uległa mu, wyciągając najpierw jeden, a następnie drugi but na niewysokim obcasie, aby przyjrzeć się im z bliska oraz nacieszyć swoje oczy.
- Nie wiem, co powiedzieć - przyznała szczerze, odkładając parę szpilek obok kopertówki. Zamknęła pudełeczko i odłożywszy je obok łóżka, wyprostowała się w momencie, w którym wyciągnął do niej połówkę przełamanego ciasteczka. Uśmiechnęła się do męża blado, chrupiąc kruchy kawałek, bowiem słodkie, zawsze poprawiało humor.
- Tak. Nasza. Moja, Twoja i Lily... Studio prowadzi małżeństwo, oboje są fotografami i robią naprawdę piękne, porterowe zdjęcia ciążowe. Wiem, że chciałeś mieć sesję na plaży, ale... Uch. Niech stracę. Możemy zrobić jedną tutaj, a drugą w Quentico - tymi słowami, tak naprawdę odkryła kolejny prezent, jaki schowany był w szeleszczącym cukierki, który w ocenie Grace, sprawił Josephowi naprawdę ogromną frajdę. Niby nic wielkiego, a jednak, jego błysk w oku, utwierdzał ją w przekonaniu, że musiał poczuć się szczęśliwy kiedy wyciągał z ozdobnej folii kolejne fanty.
Obejrzała książki, które wyciągnęła z drugiego zawiniątka, zwracając uwagę na okładkę oraz krótkie wprowadzenie od Autora. - Obie zabierzemy ze sobą na święta. Będziemy mogli czytać wylegując się przed kominkiem... A to co? - urwała, czując miękką włóczkę między palcami, gdy sięgnąwszy do torebeczki jej palce chwyciły... Wełnianego kotka. Roześmiała się perliście, oglądając go z każdej strony. Był piękny w swojej niedoskonałości i bez dwóch zdań, rozczulił Grace. - Karmiłeś go tymi wszystkimi ciastkami ze swojego gabinetu, przyznaj się - żartowała, kiedy Joseph zdradził, że robił na drutach na najdłuższych dyżurach w pracy. Usadowiła koteła na szafce nocnej, a gdy Warren zaczął odpakowywać tubę... Wstrzymała oddech. Otworzywszy, wypadło zrulowane, dużego formatu zdjęcie Grace w pozie greckiej bogini. Gdy wygładzał je dłonią, odkrył, że pod nim jest jeszcze jedno. Dokładnie to samo ujęcie, tak samo ułożone ciało, tyle że pozbawione ubrania. Akt był zmysłowy. Nie ociekał wulgarnością i bliżej było mu do fotografii z Playboya z jego złotej ery niż pornografii. Zdając sobie sprawę, na co Joseph właśnie patrzył, zakryła z jękiem twarz jedną z dwóch książek.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Nie mówił nic, ale kiedy wspomniała, że mógłby..., popatrzył w jej wielkie, przypominające ciemne, wygrzane w słońcu bursztyny i wyszeptał w jej usta — były tak blisko od jego:
– A może... Odpuszczę nadgodziny do końca roku? – Uśmiechając się wiedział, że nie może..., jeśli nie chciał zacząć czuć się jak utrzymanka na emeryturze; o ile przejdę na nią, pomyślał i potrząsnął głową — nie chciał tracić dnia, a tym bardziej radości z tej chwili na rozważania na ten temat.., teraz.. – Taki jak ten? Nie wiem czy wyjdzie, bo nie mam pojęcia jak przygotować słód. Gdybym wiedział... – Widziała jego rozmarzony wzrok i kiedy zaśmiał się, mogła zastanawiać się o czym myślał, ale i tak, i tak nie odpowiedziałby tak długo, jak długo nie zobaczyłby reakcji Grace na zawartość największej tak naprawdę paczki. Wiedział, co w niej jest i był ciekaw czy trafił, bo sklep internetowy Jimmy Choo odwiedził..., dwieście dwadzieścia cztery razy dokładnie, nie mogąc zdecydować się, które szpilki wybrać, tym bardziej, że miałaby je włożyć w dniu ślubu. Przyglądał się jej, nie odrywając od niej oczu, uśmiechając się wciąż i kiedy zaczęła temat pieniędzy..., dotknął do jej ust i poprosił:
– Nie kochanie..., nie dzisiaj i naprawdę, mając 8k$ jestem w stanie odkładać sporo, skoro dzielimy się kosztami i zarządzamy finansami..., mądrze. Nie przejadamy wiele, bo na to idzie najwięcej pieniędzy a ja rzucając fajki... Jestem miesiąc w miesiąc 1k$ in plus – dodał. Objął ją i całując po policzkach chciał, żeby „przymierzywszy, powiedziała, co myśli”. Nie odrywając od niej spojrzenie, podciągnął się na łóżku. Ugryzł kanapkę, słuchając co odpowiedziała, skinął zgadzając się z nią. Oboje niekoniecznie lubili, żeby być fotografowanymi, ale w tym jednym i jedynym wypadku, uginali się, wiedząc jaką pamiątką będą w przyszłości zdjęcia..., z ślubu i Las Vegas, z Kyoto, z Himeji czy Miami i innych miejsc, w których byli i chcieliby być. – Myślę, że możemy poświęcić się dla naszej Lily i dla pamiątki jaką będziemy mieć. Wyobrażasz to sobie? – Słyszała przejęcie w jego głosie, którego nie starał się kryć. – Za czterdzieści lat będziemy siedzieć przed kominkiem w Quentico i przeglądając te wszystkie zdjęcia, popijając herbatę z kolejnych wakacji w Japonii, będziemy się rozczulać każdym wspomnieniem i śniegiem za oknami, zamartwiając się czy dzieci przyjadą na święta albo... Albo będziemy siedzieć przed domem w Kyoto i opowiadać zaprzyjaźnionym sąsiadom o tym jak żyliśmy tutaj i... Tak z tym strasznym akcentem – zaśmiał się i nie dokończył, bo otwierała już zapakowane w papier i oryginalną folię, książki i w chwili, w której sięgnęła po tę okrągłą paczkę, zamknął oczy i przełknął ślinę; miał nadzieję, że Grace nie wybuchnie śmiechem — wiedział, że nie była taka, ale miał świadomość jak wyglądał kotek, którego w bólach wydziargał...
– Widziałaś jak wygląda od strony ogona? – Spytał, śmiejąc się z siebie; zszyty na okrągło zadek wyglądał..., komicznie. – Podoba ci się chociaż? Bo on nie jest dla naszej Lily. Jest dla ciebie i liczę, że będziesz z nim spać – zażartował i kiedy wspomniała o ciastkach, z których zapasem mógłby przeżyć kilka miesięcy apokalipsy, musiał odpowiedzieć: „no raczej!”.
Wpatrywał się w jej zdjęcie i kiedy dotarło do niego, że fotografii jest dwie, z czego ta pod spodem mogłaby być wrześniem w kalendarzu Pirelli, nabrał powietrza i tak, jak zapomniałby, że musi wypuścić i nabrać znów. Dotykając do jego ramienia, wyrwała go z osłupienie; popatrzył na nią i powiedział tak cicho, że może nie dosłyszała nawet tego, co wyrywało się w strzępach z jego rozchylonych ust:
– Jesteś... Jesteś.. Najpiękniejszą... Widziałem to codziennie i wiedziałem, że jesteś piękna, ale nie sądziłem, że możesz być... Wyglądasz jak..., jak... – Nie dowiedziała się jak, bo dopadł do niej i wpił się w jej wargi, przyciskając ją do łóżka tak, że zapadła się w poduszki i długo nie pozwalał jej oderwać się od swoich rozochoconych ust — tak długo, jak długo nie wskazała na pozostałą, ostatnią paczkę. Oderwał się od żony i poprosił, żeby otworzyli pudełeczko od niej i potem resztę jej prezentów.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Skinęła głową, ale bez większego przekonania. Mimo iż Joseph przytoczył naprawdę logiczne argumenty, Grace nadal czuła się źle z myślą, ile musiał wydać na te c u d o w n e szpilki oraz n i e s a m o w i t ą torebkę. Skradły jej serce od pierwszego wejrzenia, a i tak nie mogła się odpędzić od myśli, że bez nich, przecież świat by się nie zawalił, a prezenty zgromadzone niemalże u jej stóp nadal sprawiłyby jej ogromną radość. Miała tendencję podobną do swojego męża - wolała odmówić sobie, a w zamian podarować coś ukochanej osobie. Dobrze, że mieli siebie nawzajem; w takich momentach, jedno przestawało mieć względem drugiego skrupuły i oboje doświadczali chwili rozpieszczenia.
Uśmiechnęła się, czym zdradziła, że owszem; umiała sobie to wyobrazić. Już tak. Zarówno ich w domu w Quentico, jak i wśród drzew kwitnącej wiśni w dalekim Kioto. Choć miała obawy, czy tęsknota za Florydą nie wygrałaby w ostatecznym rozrachunku, stawiając pod znakiem zapytania ich przeżycie drugiej młodości w Japonii, w wyobraźni nie miała takich logicznych barier. Nie przeszkadzała jaj bariera językowa oraz zupełnie inne przyzwyczajenia, nawyki, tradycje; westchnąwszy rozmarzona, wtuliła na moment policzek w szyje mężczyzny, mamrocząc pod nosem, że wobec powyższej opcji, musiałby zacząć przyzwyczajać się do japonek, a nie sandałów. Śmiejąc się, odsunęła się od męża, aby z bliska zaprzyjaźnić się z wełnianym kotem. Posadziła go na łóżku na nieproporcjonalnie małych, koślawych nóżkach i wystarczyło lekko trącenie, aby przewrócił się na pyszczek. Mimo to, nie zamieniłaby pluszaka na żadnego innego. Chwyciwszy dłoń Josepha, przyciągnęła go do siebie, aby skraść pocałunek, który pod wpływem chwili oraz ich rozbawienia, zamienił się w kilka cmoknięć, a następnie dłuższe przyciśnięcie warg do warg.
- Jest... wyjątkowy. I śliczny. Nazwę go Łapek, od dzisiaj ma honorowe miejsce na mojej szafce nocnej, chyba że wolisz, abym w nocy przytulała się do niego zamiast do Ciebie... - dodała, słysząc, jak Joseph sugeruje w jakim celu wydzierał koteła. Oburzył się, dlatego parsknęła, łaskocząc go po żebrach, które jakoś tak wyszło, że napatoczyły się pod jej palce. - Też tak myślałam.
Odstawiwszy pulchny kłębek wełny, pociągnęła łyk kawy, zanim zainteresowała się innymi prezentami. Joseph, wpatrywał się jak zahipnotyzowany w wydrukowaną fotografię. Jęknąwszy, schowała się za książką. Nie zdążyła się wycofać i skryć w forcie z poduszek; dopadł do niej, wpijając się w jej usta oraz przewracając Grace na plecy i w skotłowaną kołdrę. Całował ją, aż nie zabrakło mu tchu, po czym dysząc nad nią ciężko, dotykał go jej policzków, gładząc je z czułością. Widziała w jego oczach tę niczym nieograniczoną miłość oraz... uwielbienie. Czerwone pąsy wykwitły na jej policzkach, a Grace schowała twarz w dłoniach. Musiał je od niej odkleić, aby móc spojrzeć w zmieszane oczęta.
- Zawstydzasz mnie, bo nie uważam, aby to było zdjęcie godne kalendarza Pirelli, ale skoro Ci się podoba... To najważniejsze - mruknęła z trudem godząc się na kompromis w wyrażaniu własnych myśli i chcąc je zająć już czymś innym, odpakowała pozostałe trzy paczki.
W ostatnim puzderku, którym po chwili zainteresował się mężczyzna, znalazł zegarek. Ten sam, od którego nie mógł oderwać oczu na wystawie w centrum Miami. - Zadzwoniłam do sklepu, obok którego przechodziliśmy i poprosiłam o dokładnie ten sam model. Nie byłam pewna, czy wolałbyś nosić go ze skórzanym paskiem, czy biżuteryjnym, dlatego... Masz oba.