[Joseph Warren]

60

Grace Warren

Co by się nie działo..., nieważne — 24 września miał dzień wolny i nie chcąc, żeby ktokolwiek..., cokolwiek..., przeszkadzał i jemu, i ukochanej Grace poblokował numery współpracowników na dwadzieścia cztery godziny; nie spał tylko obejmując Grace blokował najpierw w jej, a później w swoim telefonie zostawiając numery jej rodziców, Hai i dziewczyn, z którymi była na wieczorze panieńskim, Mavericka, a także kilku osób, które nie sądził, żeby chciały ściągnąć ją na komendę w dniu urodzin.
O piątej wyplątał się z objęć żony i wziąwszy prysznic, poszedł na przebieżkę, z której wracając podszedł do fryzjera, żeby pozbyć się zdecydowanie nieestetycznie wyglądających i układających się kłaków, kupił owoce, świeże pieczywo z jej ulubionej piekarni i kwiaty — wielki bukiet, który po powrocie wstawił do wody i rozpakowawszy wszystko od razu umywszy się i przebrawszy w domowy, miękki dres zabrał się za śniadanie. Najpierw wymyślił sobie babeczki i kiedy podnosiły się w piecu, uśmiechając się pod nosem wziął się za mrożony jogurt, za którym przepadała i pieczywo, które w ostatniej chwili wiedział, że wrzuci na nagrzaną blachę po babeczkach, żeby było ciepłe. Na tacy, na której ułożył taką samą różę jak te w bukiecie i ustawił filiżankę wypełnioną po brzegi kawą — wyjątkowo bez mleka, talerzyk z białym serem i drugi, na który planował wyłożyć ciepłe rogaliki. Obok dostawił owinięty serwetką słoiczek z mrożonym jogurtem i zostawiając miejsce na babeczkę, w którą wbił ognik, popatrzył na swoje dzieło. Na dole naszykował wczoraj koszulę i jeansy, w które przebrał się po błyskawicznym prysznicu i poprawiając teraz za krótko ostrzyżone włosy, zabrał z kuchni przygotowaną tacę, z którą wszedł po schodach, a zaraz za nimi do sypialni, w której progu odpalił ognik. Śpiewając cicho „Sto lat!”, wpatrywał się w Grace, która wyglądała tak, jak wystraszyłaby się wybudzona z głębszego snu. Uśmiechnął się i usiadłszy na brzegu łóżka, powiedział:
– Kochanie... Dmuchaj, bo zaraz babeczka spłonie wstydem – zażartował, nie odrywając od niej spojrzenie; z trudem utrzymywał tacę, żeby nie porozlewała się kawa, kiedy w drugiej ręce ściskał bukiet. Rozgonił dym z ognika i nachylając się, całując ją w czoło, odstawił tacę na wygładzoną pościel i objąwszy żonę, pocałował, wpijając się w jej wargi. – Pomyślałaś życzenie? – Spytał, wpatrując się w nią, opierając czoło o czoło Grace. Widział, że była zaskoczona, a przede wszystkim..., wzruszona, mimo że wspominała Josephowi, że nie obchodzi urodzin i miał nadzieję..., że nie sprawił jej przykrości tym..., wszystkim, co zrobił.
– Kochanie..., wszystkiego..., wszystkiego... Wszystkiego najlepszego – powiedział i raz za razem zaczął obsypywać jej twarz delikatnymi pocałunkami, przypominającymi muśnięcie wiatru.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Przebudziła się około szóstej. Grace, obróciwszy się na drugi bok, wtuliła policzek w poduszkę Josepha. Pachniała mężem, jego miętowym szamponem do włosów i pieprzowymi perfumami. Wyciągnęła rękę, napotykając... Pustkę. Zmarszczyła nos, ale nie otworzyła oczu. Domyślała się, że Warren wstał i jak co dzień, zaczął dzień od przebiegnięcia kilku kilometrów po okolicy. Nie przeszkadzało jej to tak długo, jak długo uprzedzał ją o tym, zostawiając na nocnym stoliku odręcznie napisaną karteczkę z określeniem kiedy mniej więcej zamierzał wrócić bądź po prostu z krótkim dzień dobry napisanym w typowy dla siebie, jak i rozbrajający sposób.
Choć było duszno, naciągnęła na siebie kołdrę i zakopując się w niej jak w kokonie, przekonała samą siebie, że mogła poleżeć tak jeszcze chwilę. Chwila, w sposób naturalny, zmieniła się w godzinę, a ta w kolejną... Grace, straciła poczucie czasu, tkwiąc w półśnie, który błąkał się na granicy jawy i snu. Nie słyszała krzątaniny Josepha na dole, ani lecącej w łazience wody. Dopiero, gdy mężczyzna wdrapał się z tym wszystkim na górę oraz wszedł do sypialni, otwierając na oścież drzwi, co wpuściło do środka jasne promienie słońca, przebudziła się w sekundzie i podniosła, obejmując pomieszczenie przytomnym, ale wciąż zaspanym spojrzeniem. Usłyszała jego zmieniające się w momencie przeciągania kilku otwartych sylab w mruczące sto lat, na co w odpowiedzi zmarszczyła nos. Przestała obchodzić urodziny w dniu ukończenia dwudziestych pierwszych, twierdząc, że już te wszystkie, niesamowite i rzekomo na swój sposób magiczne daty miała odhaczone. A jednak, kłamałaby twierdząc, że nie zrobiło się jej... miło, gdy Joseph, nachylił się nad nią z pięknym bukietem róż oraz tacą, na której królowała czekoladowa, obsypana cukrową posypką babeczka z wbitym w środek sztucznym ogniem.
- Doceniam, że nie wbiłeś w to miejsce cyfry... - wymamrotała, ocierając z twarzy senność. Przesunęła się na łóżku, robiąc miejsce na tace na kołdrze. Tak, jak poprosił, dmuchnęła nabrawszy powietrze w płuca. Iskierki, wygasły, a siarczany podmuch, wdarł się w ich nozdrza. Grace, bezceremonialnie umoczyła palec w kremie i oblizawszy go, uśmiechnęła się szeroko.
- ... Pyszne. Zrobiłeś więcej, niż jedną, prawda? - nadzieja błysnęła w oczach kobiety, do których zbliżył się, gdy nachylając się, skradł jej całusa. Wciągnęła Josepha na łóżko, siadając tak, że wyciągnąwszy przed siebie nogi, oparła się o męża, a ten, mógł objąć ją i oprzeć dłonie na jej brzuchu.
- Pomyślałam. Jedno i ufam, że na pewno się spełni... Są piękne - wskazała na kwiaty. Syciła nimi swoje oczy, dotykając do pąków.
Czując, jak muska jej włosy, odsunęła od siebie bukiet, a następnie zadarła głowę. Mrużąc oczy, uśmiechała się do męża, który znaczył jej skórę czułymi muśnięciami. Ujmując jego twarz, zastopowała pocałunki, w jakich powoli się zatracał.
- Spotkały mnie już w życiu dwie, najlepsze osoby, czy można być zachłannym i chcieć więcej? - podniosła babeczkę na wysokość jego spojrzenia. Kawałek, uskubała i zjadła. Drugą cząstką, nakarmiła Josepha, łapiąc w otwartą dłoń okruszki.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Kiedy zdmuchała ognik; w sypialnie rozszedł się gryzący zapach, który po chwili zniknął w wodzie kolońskiej Josepha, w którego wtulała się, opierając plecami o jego płaską, rozłożystą pierś. Łaskotał nosem jej kark, pytając czy pomyślała życzenie; nie musiała zdradzać się z nim. Muskając jej szyję, zaśmiał się, kiedy wspomniała o cyfrze. Zebrał jej włosy, które zaczął splatać luźno, odgarniając od warg, którymi przesuwał się przez jej skórę pokrywającą się dreszczem.
– Upiekłem i udekorowałem trzydzieści pięć babeczek, moja trzydziestopięcioletnia babeczko – zażartował, obejmując ją i opierając dłonie o jej coraz wyraźniej zarysowujący się brzuszek, po którym pogładził ją, dociskając ręce pod nim. Oparł się brodą o jej ramię i podążając wzrokiem za jej dłonią, popatrzył na bukiet. – Tak, jak ty kochanie – wyszeptał w jej ucho, którego płatek objął wargami i nacisnął lekko zębami, ale tak, żeby nie zabolało — chciał podroczyć się z żoną, która wciąż oddychała tak wolno, jak wolno oddycha się śpiąc. Odwróciła w jego stronę głowę, więc dotykając do czubka jej nosa wargami, przejechał zębami po koniuszku i zaraz uciekł z ustami niżej do jej ust, w które znów wyszeptał:
– Na pewno, kochanie. – Gładząc ramiona Grace, zakołysał się z nią, żeby po chwili, wyciągnąć rękę w stronę rogala, którego kawałek ułamał i podał jej wsuwając, w usta, a kiedy gryzła chrupiącą skórkę, trącił nosem jej policzek i odsuwając się skinął głową w stronę filiżanki. – Prawdziwa..., czarna i taka, jak lubisz. Pomyślałem, że byłaś do tej pory tak grzeczna, że może nie stanie się nic złego od jednej. – Pocałował dołeczek na jej policzku, który pojawiał się, kiedy uśmiechała się szczerze.
Musiała zauważyć jak zaczerwienił się, kiedy wspomniała o „dwóch najlepszych osobach”; chwilę błądził wargami po jej ramieniu, żeby po chwili powiedzieć:
– Myślę, że tak..., i możesz zacząć myśleć o kolejnych małych..., kwiatuszkach – dokończył, podnosząc głowę i wpatrując się w jej wielkie, bardziej grantowe w tym przytłumionym przez zasłony świetle. Zebrał z jej palców kruszącą się babeczkę, którą poczęstowała Josepha i dziwił się, że mimo pośpiechu i nerwów wyszły nadspodziewanie dobrze. Przyciągnął Grace bliżej tak, że wtuliła się w niego cała, a kiedy pogładziła go po karku, uśmiechnął się i spytał:
– Nie za krótko? Nie wiem, ale fryzjer chyba jeszcze spał, bo ostrzygł mnie..., jak zapałkę. – Zaśmiał się, czekając na reakcję Grace, która dopiero teraz musiała zauważyć, że nie miał tych wszystkich wchodzących mu na kark kłaków. – No wiesz..., nie zauważyłaś? – Udał oburzonego, żeby od razu wtulić się policzkiem w jej twarz; dotykała do jego policzka, koniuszkami palców muskając linię włosów, które były naprawdę krótkie.
– Wiesz, że mam kolejne niespodzianki? – Spytał dociskając do jej skroni, ciepłe wargi.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Pokręciła przecząco głową. Zaspana, w rozwianych w nieładzie włosach, w krótkich spodenkach i t-shircie składających się na komplet bawełnianej piżamy, na pewno nie mogła konkurować z dostojną różą. Drażniła się więc z mężem, który owiewając jej uszko ciepłym oddechem, powtarzał, aby sobie nie żartowała w ten sposób, bo zaraz jej tu udowodni, kto ma rację... Muskał i całował płatek tak długo, jak długo Grace nie złapała jego podbródka w swoje dłonie i patrząc się prosto w te roześmiane ślepia Warrena, otarła się nosem o nos mężczyzny robiąc noski, noski, eskimoski.
- Zamierzasz temu życzeniu pomóc się spełnić? - szepnęła, skubiąc rogala, który Joseph trzymał w ręku. Maślany i lekko słodki, był dokładnie tym, co chciała dzisiaj zjeść na śniadanie. Skąd wiedział? Gdy spała, podpytał dzieciątko?
Na widok kawy, takiej prawdziwej, zaparzonej w kawiarce oraz rozcieńczonej przegotowaną wodą, zaświeciły się jej oczy. Wcisnęła resztkę pieczywa mężowi i chwyciła filiżankę, obejmując ją rozcapierzonymi palcami. Muskała z czułością porcelanę z kompletu, który przywieźli z Japonii. Szybko, stał się jej jednym z ulubionych, w którym mogła pić wszystko.
- Tęskniłam za Tobą - szepnęła cichutko pod nosem. Zaciągnąwszy się zapachem najprawdziwszej, świeżo zmielonymi ziarnai, uśmiechnęła się szeroko, co uwidoczniło dołeczki w jej polikach. Nie zastanawiała się nad tym, dlaczego nie obudził jej dźwięk młynka do kawy bądź aromat ulatujący z kuchni. Nie było to istotne. Upiła łyk, oblizując się tak, jakby smakowała w czym w y ś m i e n i t y m i dawno już - niestety! - zapomnianym.
- Od jednej? Wiesz, jest trzydzieści pięć babeczek i licząc, że jedna jest specjalnie dla Ciebie, a druga prawie że zjedzona, powinno mi jeszcze przysługiwać trzydzieści trzy kawy. K - a - w - y, a nie to mleko z miernym, bo nawet prawie że niewyczuwalnym dodatkiem... - te duże, do złudzenia przypominające kocie oczy ze Shreka ślepia, wbiły się w twarz męża. Nie mógł uciec od nich spojrzeniem bądź udać, że niczego nie widział.
Grace, chichocząc, upiła kolejny łyk kawy. Odłożyła filiżankę na spodeczek i przysunęła się bliżej, zgarnięta przez Josepha.
- Już? Chciałbyś tak... Od razu? - spytała poważnie, dotykając wargami do wrażliwej skóry za uszami. Dalej, zapuściły się jej palce, koniuszkami docierając aż do karku.
- Próbuję właśnie wyczuć, czy masz jeszcze w ogóle jakieś włosy, bo oczy, mogą mi płatać figle... - zażartowała, trącając go nosem, aby przestał się boczyć. Połaskotała tulące się do niej policzki, kciukami wciąż błądząc na linii włosów, których... Już tu nie było. - Nie. Jest w porządku. Inaczej, ale dobrze. Przyzwyczaję się, że nie mam już za co szarpnąć, kiedy... - urwała, odsuwając się w tym samym momencie od męża, a gdy wyciągnął do niej ręce, splotła ich palce ze sobą.
- Czy ta niespodzianka to... Brak niespodzianek? - spytała z niby-nadzieją.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Nie wiedział, dlaczego kiedy dotykała do jego nosa..., rozczulał się; uśmiechając się do Grace, objął ją mocniej i wtulając policzek w jej szyję, muskał wargami płatek ucha, kiedy zajadała się chrupiącym, ciepłym rogalem, przekrojonym i posmarowanym bardzo cienko masłem tak, żeby nie ubrudzić nim brzegów — wiedział jak nie lubiła, kiedy brzeg był pobrudzony masłem czy dżemem.
– Mhm – mruknął, łapiąc i ssąc lekko koniuszek ucha, za którym po chwili połaskotał ją końcem nosa. Nie odrywając dłoni od jej brzucha, nie przez chwilę nie zwracał uwagi jak kobieta rozczulała się nad filiżanką kawy z serwisu, który przywieźli z podróży poślubnej; Josephowi filiżanki pasowały bardziej do herbaty, ale ona piła w nich właściwie wszystko…, ostatnio nawet soki. Obsypywał jej szyję i kark, łopatkę a potem ramię pocałunkami i nie odrywając od jej ciała warg nawet na chwilę, zabrał rogala, którego niedojedzony kawałek wcisnęła mu w ręce; odłożył go, a kiedy zorientował się, że trzymała w rękach filiżankę, przerwał i uspakajając się na chwilę, sięgnął po pieczywo, które dojadł po żonie.
– Ja też – odpowiedział, drocząc się z nią, bo był pewny, że rozmawiała właśnie z czarną, ciepłą kawą. – Ale wiesz, że nie było mnie bardzo, bardzo, bardzo krótko? Mimo wszystko to takie miłe, że zdążyłaś za mną zatęsknić... – Widząc jej minę..., nie wytrzymał i zaśmiał się, całując ją w policzek i zajmując się na chwilę rogalem, żeby mogła napić się w spokoju. Z jednej strony nie mógł się doczekać, żeby wyciągnąć ją z łóżka, a z drugiej coraz mniej chciało mu się wychodzić z niego — wiedział, że to może skończyć się tak, że nie wyjdą ostatecznie z pościeli, a nie mogli... Musieli zejść, żeby mogła nacieszyć się kolejną niespodzianką.
– Myślałem o kawie..., kochanie. Babeczki są jeszcze smaczniejsze z herbatą, szczególnie z białą, którą przywieźliśmy – odpowiedział, kiedy zaczęła mówić o trzydziestu pięciu babeczkach. – Ale myślę, że z twoimi ulubionymi soczkami też będą dobrze smakować. – Patrzyła na niego, robiąc tą słodką minkę Kota w butach, ale starał się udawać, że „nie ma mowy”.
– Tylko jeśli ty... – odpowiedział, nie kończąc, bo po jego szyi, w którą tym razem to ona wpijała się ustami, przeszedł dreszcz. Wzdrygnął się jak oblany zimną wodą, a kiedy przejeżdżała dłonią po jego głowie tak, jak chciałaby zbadać kształt jego czaszki, popatrzył na nią i uśmiechając się, odpowiedział zaczepnie, nie mogąc się opanować i od razu całując ją po każdym wypowiadanym słowie. – Nie wiem czemu nie poszedłem do tego fryzjera wcześniej. A tak poważnie, będziesz mnie przyciągać za kark..., i mam włosy na czubku. – Uśmiechnął się w wargi Grace, która wtulając się w niego, zaczęła błądzić dłońmi po jego torsie, kiedy z dołu rozległo się..., szczeknięcie — głośne, ale nie zajadłe. Ściągnął usta w wąską kreskę i unosząc brwi, wpatrzył się w żonę.
– Oj..., niecierpliwi się niespodzianka...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Pocałunki, choć słodkie i kuszące, nie były w stanie konkurować z jedyną, słuszną kawą, której nie piła od... połowy lipca. Dlatego też, odsunęła twarz mężczyzny od siebie i oddając mu rogala - trochę tak, jakby łudziła się, że maślane pieczywo będzie jako tako rekompensatą za pozbawienie go możliwości obcałowywania wrażliwej szyi - pochyliła się nad filiżanką.
Udając, że wcale, ale to wcale nie rozmawia z ciepłym napojem, przyłożyła usta do ścianki porcelany. Napawała się jej aromatem, który wdychała tak, jak przed momentem zapach bukietu róż. Prawdopodobnie, gdyby tylko było to możliwe, także schowałaby w kawie swój czubek nosa.
Przewróciła oczyma, gdyż dokładnie słyszała, co tam Joseph mamrotał do siebie.
- Nie było Cię dokładnie sześćdziesiąt osiem dni, co daje nam... tysiąc sześćset trzydzieści dwie godziny lub, jak wolisz... - urwała, jak mógł się domyślić, na szybko dokonując obliczeń. - dziewięćdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset dwadzieścia minut. Nadal twierdzisz, że to jest bardzo, bardzo, bardzooo... krótko? - nie mógł się spodziewać, że Grace wykaże się taką skrupulatnością, pamiętając, kiedy po raz ostatni umoczyła usta w czarnej jak dusza niewierzącego kawie. A zrobiła to, nie przyznając się mężowi, osiemnastego lipca o mniej więcej ósmej rano. Gdy Joseph był już w pracy, a ona sprzątała po śniadaniu, ulegając podszeptom, że przecież jedna kawa wiosny nie czyni...
Pokręciła głową. Z herbatą? Sokiem? Nie i... nie.
- Przykro mi, ale babeczki smakują tak dobrze tylko i wyłącznie z kawą. Czarną. Gorzką. Broń boże nie kwaśną. Jeśli więc nie chcesz, aby jakieś się zmarnowały, muszę... - brała go perfidnie pod włos, zbliżając się z tą przyklejoną do jej warg filiżanką. Odstawiła porcelanę z wyraźnym żalem dopiero, gdy wypiła ostatnią kropelkę.
Opierając dłonie na jego kolanach, wyciągnęła się, aby dosięgnąć do jego szyi. Skubała ją lekko, bez śladów mogących uchodzić za dowód zbrodni.
- Jeśli ja co? - ciągnęła go za język, mimo iż kątem oka widziała, jak trudno było Josephowi skupić się na jednym, dłuższym zdaniu. Gdy objął ją, dociskając do swojego ciała, mogła wyciągnąć ręce i obejmując podstawę czaszki, ocierała się o te krótkie, szorstkie włoski.
- Mhm. Włosy. Chyba włoski - cmoknęła, łapiąc zębami jego wargę, gdy wsunąwszy się na kolana męża, bawiła się guzikami od jego koszuli.
Jedno szczęknięcie wystarczyło, aby obróciła głowę i spojrzała na zamknięte drzwi.
- Czy Ty...!? - nie dokończyła. Powtórzyło się nawoływanie z dołu i Grace, zerwała się z łóżka. Uważając, aby niczego nie zrzucić z tacy, ześlizgnęła się na podłogę i na boso, wybiegła z sypialni, a dalej, stopień po stopniu, na dół.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Prychnął, ale słysząc to, co powiedziała, nie musiał udawać oburzonego.
– Czekaj..., czekaj... Z tego, co wiem sześćdziesiąt czy nawet siedemdziesiąt dni temu był lipiec, a ty jesteś w ciąży chyba troszeczkę dłużej. Popijałaś? – Celując placem w nos żony, powiedział to tak, jak nie mówiliby o kawie; nie chciał popsuć Grace urodzin, mimo że poczuł nieprzyjemne ukłucie na wysokości mostka, bo..., oszukiwała. Nachmurzył się i siedząc, nie poruszając się, zaczął wciskać w siebie resztkę pieczywa; starał się odepchnąć od siebie myśli, które pojawiały się w jego głowie, tym bardziej, że z tego, co obliczył i zakładając, że nie pomylił się w obliczeniach, sześćdziesiąt osiem dni wychodziło Josephowi, że był osiemnasty lipca, a tej daty wolałby, żeby nie było w ogóle — nie chciał na chwilę nawet przypominać sobie tamtego dnia, w którym Laurence pojawił się w ich domu. Nie..., i nie... Tak, jak ona upierała się przy swojej kawie.
– Wybacz..., już zżarłem jedną babeczkę do herbaty – powiedział i widząc minę Grace, szybko odpowiedział, tłumacząc się z tego grzeszku. – Popękała i nie nadawała się, żeby ładnie ją dekorować. Rozsypałaby się całkiem pod ciężkim kremem. – Objął ją, a kiedy odstawiwszy filiżankę, zaczęła łasić się i wtulać w niego..., nie mógł się gniewać, mimo że był..., zawiedziony; wszyscy mamy chwile słabości, pomyślał i wpił się w jej słodko-gorzkawe przez kawę wargi.
Dotykała do jego ciała, które od chwili zapomnienia w jego gabinecie, dopraszało się uwagi i jej czułych pieszczot o wiele bardziej. Nie mogąc się skupić i zebrać myśli, w pierwszej chwili nie odpowiedział, potrząsając głową, którą odchylił, opierając o poduszki i jej rękę, którą wsunęła pod potylicę, muskając skórę pokrytą naprawdę krótkimi włoskami. Z wysiłkiem zebrał się i podciągając wyżej na łóżku, uśmiechając się do niej, odpowiedział:
– Jeśli będziesz chciała..., a mam wrażenie, że... Będziesz... – Wyciągnął w jej stronę głowę i wpijając się w wargi Grace, nie pozwalał jej odsunąć się od siebie tak długo, jak długo nie doleciało do nich to głośne szczekanie. Nie spodziewając się takiej reakcji po żonie, zaśmiał się i ruszył zaraz za nią; o mało nie wpadł na nią, kiedy zatrzymała się na trzecim od góry stopniu i wpatrując w owczarka niemieckiego siedzącego na podłodze pod fortepianem, odwróciła się do Josepha i obejmując, całowała po policzkach. Śmiał się łaskotany przez żonę, a kiedy uspokoiła się, zszedł pierwszy i ukucnąwszy, przywołał psa do siebie. Upewnił się, że słucha tego, co mówił i wyciągnąwszy rękę do żony, przyciągnął ją tak, że musiała uklęknąć obok niego.
– To ta suka, o której opowiadałem cii która straciła węch. – powiedział, łapiąc Grace lekko za nadgarstek i przystawiając jej dłoń pod nos owczarka, poprosił, żeby wyprostowała palce i nie bała się; suka musiała polizać ją, aby „powąchać’ i poznać zapach swojej nowej pani. – Czuje jak poliże... Rozumiesz, prawda? No i..., czy podoba ci się taka niespodzianka? – Spytał, gładząc owczarka po głowie, którą opierała o dłoń Grace.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Westchnąwszy, podniosła na męża spojrzenie i... przyznała się do tego jednego momentu słabości, który na przestrzeni prawie trzech, karnych miesięcy, wypada tak czy siak blado.
- Raz. Krótko po tym, jak usg potwierdziło ciąże. Jedna, mała filiżanka... Tak, jak ta. Słowo harcerza - mimo iż nie była nigdy skautem, wyrażenie to miękko dopasowało się do jej wyznania skruchy. Grace zawsze mówiła prawdę - przynajmniej jemu - dlatego też nie powinien zadręczać się, czy zdarzały się jej jeszcze jakieś potknięcia, o których się nie zająknęła skoro w tym momencie, mówiła otwarcie o swoim przewinieniu.
Pokręciła nosem, zastanawiając się, jakie to okoliczności łagodzące miał na swoje usprawiedliwienie, gdy wyznał, że jedną babeczkę pochłonął od razu.
- Osz Ty! Niech będzie, tę jedną Ci daruje, ale to wciąż... - podniosła rękę, aby na palcach, zobrazować mężowi ile wobec tego jeszcze może wypić kaw, gdy ten pochwycił jej dłonie i za nie, przyciągnął do siebie. Oddała pocałunek, wtulając się w Josepha z uchem przy jego sercu, aby móc wsłuchiwać się z jedną najpiękniejszych melodii, jakie kiedykolwiek usłyszała w życiu. Tak... Mogłaby jadać śniadania codziennie. Na jego kolanach, częstując się świeżym pieczywem i... jogurtem, do którego kilkakrotnie, uciekło jej spojrzenie. Może ta przedwczesna emerytura i zamiana munduru śledczego na kuchenny fartuszek nie była taką złą opcją?
- Po czym odnosisz takie wrażenie, mmm? Co ci pozwala bądź każe tak myśleć? - ostatnie słowo, urwała w połowię, gdyż zachłanne usta mężczyzny, docisnęły się do jej, spijając słodycz o poranku.
Szczekanie, które dobiegło do jej uszu, było równoznaczne z myślą, że Joseph musiał zaadoptować psa, o którym niejednokrotnie wspominał... Spiesząc się, ścięła zakręt, który dzielił ją od schodów. Była już prawie na samym dole, gdy stanął za nią i dotknął do jej ramienia, drugą ręką wskazując na machającą ogonem sukę. Pisnęła tak, jak małe dziecko i obróciwszy się z taneczną gracją na palcach, całowała mężczyznę, szepcząc między pocałunkami ciche jesteś.... i ani razu nie dokończyła.
Usiadła na podłodze. Trzymając swoją dłoń w dłoni męża, wyciągnęła ją w stronę psa, który patrzył się na nich przez cały ten czas dużymi, ufnymi ślepiami. Szorstkim językiem, połaskotała jej dłoń, gdy najpierw polizała zapoznawczo, a następnie, czując, że ma na to ciche przyzwolenie, zlizała okruszki po rogalu.
- Mhm. Tak.... Dzień dobry, koleżanko. Jak właściwie masz na imię, co? - pochyliła się tak, aby zrównać z psiakiem wzrokiem. Kątem oka, zerknęła na Josepha, który mógł znać odpowiedź na to pytanie.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Przyglądał się jej uważnie, ściągając usta w dzióbek, który dociągnął do lewego policzka. Wiedział, że Grace go nie okłamywała, ale gdzieś w środku od czasu do czasu odzywały się obawy wynikające z wszystkiego, co przeżył — nie..., nie porównywał jej do nikogo; wolał jednak wiedzieć tym bardziej, że od razu w jego głowie pojawiła się myśl, że może..., jest tyranem? Może..., czuła się terroryzowana? Wpatrywał się w Grace i mimo że starała się dosięgnąć do jego ust, nie ułatwiał jej tego, żeby po chwili, w której musiała widzieć jak zastanawiał się nad czymś, spytać:
– Grace..., czemu mi nie powiedziałaś? Jestem tym okropnym mężem..., z dowcipów? – Starał się, żartować z tego, ale zaniepokoił się, że mimo wszystko, z jakiegoś sobie tylko znanego powodu wolała przemilczeć tę kawę. – Jestem taki marudny? Wiesz, że pogadałbym, pogadał i... – Nie dokończył, bo wpiła się w jego wargi i zamknąwszy je pocałunkiem, pozwalała, żeby obejmował ją i przyciągnął do siebie. Nie wrócił do tego, kiedy położyła się na nim i wsłuchując w bicie jego serca, oddychała tak, jak oddychał Joseph. Pokiwał głową, kiedy zaczęła wypominać mu tę jedną babeczkę, a po chwili powiedział, usprawiedliwiając się i udowadniając, że nie słuchała go najuważniej.
– Kochanie, nie słuchałaś... Powiedziałem, że upiekłem i udekorowałem trzydzieści pięć babeczek, a ile wala się po kuchni nie udekorowanych... – Zasłonił oczy dłonią i przez palce zaglądał na Grace, która mrużąc oczy wpatrywała się w niego..., oburzona, ale tylko przez krótki moment, po którym wtuliła się w jego pierś, spoglądając od czasu do czasu w stronę ulubionego jogurtu z owocami i domowym musli, kruszonką i dzisiaj wyjątkowo bitą śmietaną na wierzchu. Była gotowa sięgnąć po niego, kiedy dotarło do niej to, co odpowiedział.
Wzruszając ramionami, nachylił się i muskając jej ucho, wyszeptał:
– Może..., poniedziałek? –Nie spodziewała się poczuć jego gorący, śliski język, w zagłębieniu tam gdzie płatek ucha łączył się z zagięciem szczęki. – Poza tym wspominałaś jakiś czas temu, że myślisz o większej..., liczbie kwiatów – zażartował, nawiązując do imion, o których rozmawiali i opadając na poduszki, pociągnął żonę bardziej na siebie tak, jak chciałby zakryć się nią. Wpatrywał się w oczy żonie tak długo, jak długo nie usłyszeli szczekania, a kiedy zerwała się ruszył zaraz za nią.
Cieszyła się jak..., mała dziewczynka, obejmując Josepha i klaszcząc cicho drobnymi dłońmi. Nie czekała ani chwili, kiedy powiedział, żeby usiadła. Przytrzymywał sukę za obrożę; wolał dmuchać na zimne i dopiero kiedy zaczęła oblizywać, skamląc cicho rękę Grace, puścił ją; puchata kulka przywarła do nowej właścicielki i poruszając nosem, mimo że nie czuła wiele, obwąchiwała jej ręce i brzuch, a potem nogi.
– Taaa... Accio – odpowiedział na pytanie, skierowane do owczarka; wiadomo! Suka odwróciwszy łeb, przekrzywiła go i wpatrzyła się w Josepha, który spojrzał na żonę — podążyła wzrokiem za mężczyzną i teraz dwie pary ślepi; niebieskie i bursztynowo-brązowe, śledziły uważnie każdy najmniejszy ruch Grace.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Przewróciła oczyma, odnosząc wrażenie, że Joseph rozdmuchiwał coś, co nie miało najmniejszego znaczenia.
- Nie powiedziałam, bo... Nie było o czym? Wypiłam jedną filiżankę kawy, a potem nie miałam problemu, aby zamienić ją na te całą średnio dobrą lattee, więc? Gdzie tu jest pies pogrzebany? - mimo, iż pytała, nie dała Josephowi szans na odpowiedź. Miała swoje obawy, że dawne przyzwyczajenia oraz świadomość, że zbytnia ufność sparzyła go, pomimo najszczerszych prób, aby nie porównywać tego, co miał, do tego, co było wcześniej, nie zawsze wychodziło dokładnie tak, jak chciał. Mogli rozmawiać o wszystkim i robili to, tylko... Tak, jak Grace nie zwierzała się Josephowi z każdego podebranego przed obiadem żelka, tak ona nie oczekiwała, że mężczyzn rozliczy się z nią z ilości wypitych z Everettem piw. Były to wszak drobnostki. W niczym nie wadzące.
Od zawsze chciała mieć psa. Jako dziecko, nie doczekała się, mimo wielu prób, które podjęła, łudząc się, że skruszy nieugiętego do końca ojca. Później, gdy wyprowadziła się z rodzinnego domu, do głosu doszedł zdrowy rozsądek i w związku z pracą, która wymagała od niej pełnej atencji, nie zdecydowała się przygarnąć czworonoga pod swój dach. Był moment, krótko po zamieszkaniu w Hope Valley, jednakże... Ford miał alergię. Gdy więc zwierzyła się Josephowi ze swojego nigdy nie spełnionego, dziecięcego marzenia, a ten sam siebie porównał do znajdy, nie podejrzewała, że gdybanie prędzej czy później zdecyduje się przekuć w czyn.
Pozwoliła, aby to suka była przewodniczką w ich wzajemnym poznawaniu się i w swoim tempie, oswajała się z jej osobą. Pogładziła tego wyjątkowo ciekawskiego - bo wciskającego swój pysk dosłownie wszędzie - psiaka po grzbiecie, stwierdzając od razu, że miała miękką i miłą w dotyku sierść.
- Accio? Naprawdę? Kto wykazał się taką... Kreatywnością? - parsknęła śmiechem. Po chwilowej ekscytacji, Accio położyła się u jej nóg, z pyskiem na kolanach. Wpatrywała się chwilę w tę... duża kulkę sierści, po czym obejrzała się na Josepha. Oby już aby nie żałował, ze wpuścił do ich domu kogoś, kto dopraszał się o uwagę Grace nie mniej zajadle, co on sam?
- A co z jedzeniem, miskami, jakimś legowiskiem i gryzakiem? Przydałaby się też jakaś smycz oraz szelki, aby móc wyprowadzać ją na spacer... Jak znosi zostawanie samej w domu? Poprzedni właściciel przekazał jakieś istotne informację? - zasypywała męża pytaniami, jak zawsze oczekując konkretów. W końcu, musiała też podnieść się z ziemi, czując, jak chłód zimnej posadzki rozchodzi się po jej ciele osłoniętym od płytek wyłącznie piżamą. Otrzepawszy spodnie, oparła dłonie na swoich biodrach, zwracając się ku Warrenowi.
- To gdzie są te popękane babeczki? Nie spisywałabym ich tak szybko na straty...

[Joseph Warren]

Grace Warren

Dobrze, że obejmując z czułością zamknęła mu usta, wpijając się w nie tak, że przez chwilę nie mógł złapać tchu. Uśmiechając się do niej, łaskotał jej wargi krótkim zarostem. Nie było sensu rozdmuchiwać tego, co było pozostałością po przeszłości i wierzył, że ta jedna, o ile jedyna kawa nie mogła zaszkodzić maleństwu. Ujął jej twarz i zaczął obsypywać pocałunkami.
Wiedział o czym marzyła — powiedziała mu i..., pamiętał, że właściwie pokłócili się, bo wspomniał o córce i jej marzeniach o szczeniaczku. Nie chciał już żyć tym, co było, więc kiedy Grace doszła do wniosku, że może chcieć dotrzymać i spełnić obietnicę daną Lori..., wyprowadziła go z równowagi, mimo że starał się, żeby nie wyszło to z niego. Tłumaczył wtedy jeszcze nie-żonie, że jeśli tak by było, kupiłby jej szczeniaka, a nie myślał o przygarnianiu psa ze schroniska albo policyjnej psiarni..., i właściwie chciał zrezygnować z tego pomysłu, ale kiedy w Las Vegas, ten temat wrócił — tym razem mówili o szwędających się pod balkonem willi kotach — doszedł do wniosku, że jeśli chciałby spełnić życzenie Grace, najpierw wziąć do domu musieli psa, a potem mruczka.
Przyglądał się jak kobiecie pokładała się na nogach suka, a kiedy Grace spytała o imię, popatrzył na nią i powiedział:
– Dzieciom Marka z narkotykowego. Dziwię się, że nie chciał jej zostawić, bo synowie i córka uwielbiają ją, a Accio nie jest staruszką..., więc tym bardziej nie rozumiem... – Pogłaskał sukę po grzbiecie i przednich łapach, kiedy Grace spytała o „wyprawkę”. Uśmiechając się do siebie, odpowiedział od razu, nie odrywając dłoni od owczarka. – W samochodzie mam jej książeczkę i rodowód. Certyfikaty ukończenia szkoleń i zaświadczenia od lekarza, także o niezdolności do służby... Tak – pokiwał głową, kiedy Accio szczęknęła, wchodząc mu w słowo. – Mam zapas karmy do końca miesiąca i kilka zabawek ze starego domu, w razie jakby czuła się obco. Teraz najlepsze..., nie spała na posłaniu tylko z dziećmi w ich pokoju na kocu, więc mam ten koc, ale uważam, że powinniśmy kupić legowisko. Mark z tego, co mówił jak wychodzili to zostawiali ją na parterze i zamykali wejście na schody taką barierką, którą i tak, i tak będziemy musieli kupić ze względu na dzieci. – Wymieniał, zastanawiając się, czego jeszcze nie powiedział, bo znajomy z psem przekazał mu full informacji. – Nie lubi i nie da zamknąć się w klatce. W samochodzie zachowuje się..., ładnie, prawda? – Wstał i otrzepawszy się z sierści, podał rękę żonie; nie spodziewał się, że tak szybko zmieni temat i zainteresuje się bardziej popękanymi babeczkami niż tym, co opowiadał. Westchnął ciężko i kręcąc głową, skrzyżował ramiona na piersiach.
– O nie, nie moja droga. Idziesz się wykąpać..., a ja..., mogę zrobić ci masaż. Potem..., mam jeszcze coś, co..., będziesz musiała przymierzyć, więc nie musisz się właściwie ubierać w cokolwiek więcej jak bielizna. A potem..., mam plany. Zobaczysz... – Zaraz po nim Accio zaszczekała tak, jak chciałaby potwierdzić i podbiegła do drzwi wejściowych, które drapała lekko od dołu. Joseph popatrzył na nią, a kiedy Grace wyjrzała tak, jak on na korytarz, dopowiedział:
– A to oznacza, że nasza puchata dama chce siusiu...

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Może dostał nakaz pracy z innym psem? Ciężko powiedzieć, nie mniej... Nie jest to istotne, prawda? - ciężko powiedzieć, czy Grace kierowała swoje słowa do Josepha, czy jednak do psa, bowiem jej oczy, wpatrywały się w mądry pysk, który zalegał na jej kolanach.
- Zatem znajdziemy coś odpowiedniej wielkości i zamówimy. Możne ja zawsze wyścielić kocem, aby poczuła, że to jej kąt w domu. Jeśli kiedyś nasze dzieci zaproszą Accio do swojego łóżka... W porządku. Nie będę się temu sprzeciwiać, ale... Nasza sypialnia jest tylko naszą sypialnią. I to się nie zmieni - wystrzeliła tym razem w mężczyznę palcem w sposób, który nie dawał złudzeń. Nawet, jeśli miała swoje podejrzenia i te nie zakładały, że Warren chciałby dzielić się ich pieleszami to Grace zapobiegawczo postawiła sprawę jasno.
- Barierki dla dzieci nie montuje się aby na górze schodów, nie zaś na dole? Czy to ma jakieś znaczenie dla psa? - dodała, zanim chwyciła jego dłoń; podnosząc Grace z ziemi, Joseph obrócił się z nią i wyszczerzył tak, jak tylko on oraz szelma potrafił. Uśmiech ten, zastygł na jego licach, bowiem wykorzystała moment, aby ugrać coś, co zdecydowanie nie uważał za dobry pomysł. Chichocząc, wspięła się na palce, ale nie złożyła na jego soczystych ust pocałunku choć wszystkie znaki na niebie i ziemi właśnie na to wskazywały; starła lukier, który zastygł na jego nosie, skrobiąc go.
- Mhm. Domyślam się, że wiesz, co z tym fantem zrobić. Tymczasem ja... Idę do łazienki i najwyraźniej cała wanna jest moja... - udała, że wzdycha. Wspinała się po schodach, kołysząc biodrami i choć czuła na sobie - na nich - spojrzenie męża, nie obróciła się ani razu. Zanim drzwi trzasnęły, usłyszała te radosny szczek owczarka wybiegającego na zewnątrz. Będąc już na górze, weszła do pierwszego pomieszczenia po lewej. Odkręciła wodę, aby ta wypełniła wannę. Zrzuciła z siebie piżamę i już miała wskoczyć do bąbelków, kiedy zawahała się stojąc nad wanną... Sprężystym krokiem, przeszła do sypialni. Z tacy, która wciąż leżała na łóżku, zgarnęła słoiczek z jogurtem oraz długą łyżeczkę dedykowaną latte. Ze zdobyczą, wróciła do łazienki. Odstawiła szkło tak, aby znajdowało się na wyciągnięcie ręki, po czym zanurzyła się w wodzie. Grace, zsunęła się niżej, tak że potylicą, opierała się o specjalny zagłówek, który po powrocie z Las Vegas, sprawiła sobie dobierając do wanny. Umościwszy się wygodniej, sięgnęła po jogurt, którego warstwy wyjadała ze słoiczka i sprawiało jej to nie mniej frajdy, niż gdyby sączyła podczas kąpieli szampana.
Joseph, który stanął w drzwiach, oparł się o framugę i popatrzył na nią, do końca niedowierzając własnym oczom. Wzruszyła ramionami i... oblizała łyżeczkę.