[Joseph Warren]

37

Grace Blackbird

Wysiedli..., Joseph wysiadł i obszedł taksówkę, żeby wyciągnąć z niej Grace. Otworzył drzwi i wsuwając się jak kot, dotknął do terminala potwierdzając kliknięciem w ekran telefonu. Wziął ją łagodnie i nie zwracając uwagi jak kobieta protestowała, zaniósł do domu. Z trudem wyłączył alarm, nie chcąc postawić jej nawet na chwilę. Wszedł po schodach do sypialni i do łóżka; odciągnął pościel i układając ją, całował po policzkach i szyi.
– Wiem..., wiem... – powiedział, siadając na brzegu i nachylając się do niej. – Poćwiczyłem i po ślubie będę wiedział jak..., kiedy wrócimy z Las Vegas, manewrować, żeby nie włączyć alarmu i utrzymać cię... – Wpatrzył się w nią; miała wilgotne, przyklejone do szyi włosy. Dotknął do nich i chwilę nie odzywał się, żeby całując ją, poprosić tak cicho, jak cicho oddychała, przyciskając do jego przedramienia policzek; „połóż się”. Wyszedł na moment, znikając w drzwiach łazienki i wrócił z..., zapełnioną wodą miską, którą postawiwszy przy łóżku, ujął łagodnie Grace i obrócił, wyciągając do skraju, układając głową lekko opadającą w dół za łóżko. Zapatrzył się na narzeczoną i pocałował dotykając do jej krtani niezauważalnie poruszającej się, kiedy przełknęła, nosem. Podłożył pod szyję rękę i szepcząc „ciii...”, polał jej włosy. Napienił końcówki i rozprowadził szampon na długość całych włosów; w sypialni roznosił się zapach konwalii i kiedy skończył, musiał nabrać wody na spłukanie.
– Nie wstawaj – poprosił, wychodząc do łazienki i kiedy wrócił..., leżała tak, jak ją zostawił na łóżku, unosząc jedynie głowę, żeby popatrzeć na Josepha. Nie spodziewała się, że może „wykąpać” ją nie wkładając do wanny. Zsunął z nóg Grace spodnie i nie poruszając się, chwilę wpatrywał w krew zaschniętą wysoko na udzie. Namoczył róg małego, grubego ręcznika w wodzie lśniącej i odbijającej falami w misce promienie słońca; wpatrywała się w rozświetlony sufit, kiedy pochylił się i nim dotknął do śladu na udzie ręcznikiem..., poczuła wargi Josepha w tymi miejscu. Oparł się o nie policzkiem, przesuwając dłoń wyżej. Dotknął do brzucha, a chwilę później już zmazał z niej krew..., wargami gorącymi tak, jak płonęłyby...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Ten jeden raz, ugryzła się w język i pozwoliła Josephowi zrobić wszystko po swojemu. Obejmując teczkę z dokumentacją ze szpitala, wtuliła twarz w jego szyje. Chwilę szarpali się z drzwiami, następnie z alarmem, a po drodze po schodach, zgubiła buty co skwitowała wzruszeniem ramion.
Odłożył ją na zaścielone łóżko. Zapadła się w pościel, teczkę odłożyła na pobliski nocny stolik, po czym odszukała spojrzenie Josepha. Wciąż stał obok, ponieważ Grace trzymała jego jedną dłoń i ani myślała puścić. Pociągnęła go ku sobie, zmuszając, aby usiadł, co wydawało się jej uczynił bez oporów.
- Położę się, tylko najpierw wolałabym się umyć... - przerwał jej, muskając wargami kącik ust. Poprosił, aby zaczekała, nie zdradzając nic ponad to. Grace odprowadziła Josepha wzrokiem, gdy ten wstał i wyszedł do łazienki. Unosząc brew, przyglądała się drzwiom, za którymi zniknął.
Czy spodziewała się, że wróci z miską wody oraz szamponem? Nie. Nie mogła. Zanim element zaskoczenia prysł, Warren ułożył ją na łóżku tak, aby bez trudu zmoczyć długie, swobodnie rozpuszczone pasma. Wzdrygnęła się, gdy krople wody zaczęły kapać przez jej szyje na kark. Spojrzała na klęczącego nad nią Josepha szeroko otwartymi oczyma.
- Wiesz, że mogę sama...? - wiedział, dostrzegła to w jego spojrzeniu, ale nie zamierzał przestawać. Grace cicho westchnęła i przymknęła oczy, wciągając całą piersią zapach konwalii, którymi przez moment pachniały także jego dłonie; przytuliła do nich policzek, po czym Joseph owinął jej mokre pukle ręcznikiem w turban i obrócił na łóżku układając na specjalnie wygiętej poduszce. Nie musiał się z nią tak cackać i tylko świadomość, że tego potrzebował, aby wyciszyć obawy kazała Blackbird leżeć oraz się nie ruszać. A już na pewno nie dyskutować.
Chciała rozpiąć guzik od jeansów, ale cofnął jej dłonie, układając na prześcieradle. Zagryzła od środka policzki, wyplątując się z nogawek spodni. Odłożył je na bok, na pewno dokładnie poskładane w kostkę. Odgłos wody, charakterystyczne pluśnięcie, które odezwało się gdy zamoczył w misce ręcznik, podpowiedział jej, co zamierza Joseph. Miała wewnętrzne opory przed brnięciem w to dalej, aczkolwiek Warren zadecydował za nich oboje.
Poruszyła się niespokojnie, uświadamiając sobie, że to nie ręcznik ściera z jej skóry ślad rzutujący na tak wiele spraw; wstrzymała oddech, musiał wyczuć, jak napina się przepona, gdy palcami, objął jej brzuch. Dłonie Grace, zagarnęły prześcieradło, szarpiąc kawałek, na którym kolejno zacisnęły się dwie, drobne piąstki. O czymkolwiek nie myślał, nie pozostawała na takie działania bierna.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

– Wiem – odpowiedział, nie przerywając i całując ją w czoło, dotknął do jej nosa; zostawił na nim pianę, którą po chwili powycierał ręcznikiem, w który zawinął długie, miękkie włosy i przesuwając ją na łóżku, uśmiechnął się niewyraźnie. – Wiem, że nie jesteś najszczęśliwsza, że to robię... Nie chcę..., nie chcę, żebyś dzisiaj wstawała, wyciągała w górę ręce czy... Nie chcę..., i jeśli możesz zrobić to dla mnie – przerwał, w momencie, kiedy dotknęła do jego warg palcem; przymknęła oczy i wiedział, że to tak, jak powiedziałaby „tak..., niech tak będzie”. Pocałował łagodnie czoło Grace, o które oparł się na moment policzkiem i wyszedł do łazienki, z której wrócił po chwili z zmienioną wodą.
Nie spodziewał się po niej, że może zareagować tak na to, co robił jak zareagowała; odsunął się od niej i wpatrując w oczy, dotknął do jednej z zaciśniętych na pościeli drobnej dłoni — wypuściła pościel z ręki i zacisnęła długie palce na dłoni Josepha. Nie powiedział nic tylko ostrożnie przesunął ręcznikiem przez udo, ocierając z resztek krwi skórę. Spoglądał na nią, ściągając kurtkę i koszulkę, koronkowy biustonosz z wyściełanymi mieszczkami i majtki..., poplamione tak, jak spodnie. Musiała widzieć jak zaciskały mu się szczęki, kiedy dotykał do brunatniejących plam na bawełnianym materiale. Zmoczył w wodzie drugi róg i podał jej, żeby powycierała sobie twarz; widział jak kobieta odchyliła głowę na moment, po którym oddała mu ręcznik. Wytarł jej szyję i ramiona, a potem ręce aż do dłoni i nadgarstki; jeden z nich pocałował lekko, pochylając się nad Grace. Wytarł jej piersi i brzuch; chwilę zatrzymując się nad pępkiem, żeby pochylić się znowu i ucałować..., ich dziecko... — miała wrażenie, że dosłyszała jak bezgłośnie niemal wyszeptał „zostałaś”. Widziała jak zacisnął na moment powieki i po chwili wyprostował się, żeby wsunąć ręcznik między jej nogi i wytrzeć resztki krwi.
Nie było mu łatwo, ale musiał... Musiał to wszystko zrobić, żeby się uspokoić. Zrzucił na podłogę ręcznik i położył się obok kobiety, tylko opierając dłoń na jej brzuchu. Wydawało się jej, że westchnął raz za razem i po chwili podnosząc się, musnęła wargami jej wargi.
– Jesteś głodna? A może chcesz, żebym upiekł ci naleśniki? – Dopytywał; widziała, że mimo że się starał..., myślami był w innym miejscu. Zmarszczone czoło i ściągnięte usta, których dolną wargę zagryzał od czasu do czasu zdradzały Josepha. Poruszał też głową tak, jak chciałby powiedzieć coś, co nie mogło przejść mu przez gardło... Wstał i wyciągnąwszy z jednej z szuflad w komodzie piżamę, pomógł jej naciągnąć ją na siebie; miał nadzieję, że nie spyta skąd wprawa w tym wszystkim..., co robił, opiekując się nią w tym momencie, kiedy wiedziała, że starał się wynagrodzić jej nieobecność chwilę wcześniej jak kobieta potrzebowała go najbardziej i bała się najmocniej.
Zebrał brudne ubrania i ręczniki; wyniósł to wszystko do łazienki, gdzie przesortował, wrzucając do odpowiedniej części dzielonego kosza na pranie — nie mógł patrzeć na zaschniętą krew i chciał jak najszybciej wrócić do kobiety. Wyszorował dłonie, nie zwracając uwagi, że w kilku miejscach podrapał zdecydowanie za mocno skórę i wyszedł z łazienki. Wpatrzył się w nią i słowa wypłynęły mu z ust.
– Bałem się, że... I jak ty musiałaś bać się, kiedy... Dlaczego? – Podszedł do łóżka, oparł się o nie i przytulając ją, całował po policzkach. – Dlaczego?

[Grace Warren]

Joseph Warren

Mogła. I tak też zrobiła. Przełknęła swoje odczucia i dyskomfort, powtarzając sobie, że Joseph wszystko to robił w dobrej wierze. Wyciągnęła rękę, opuszkami palców przemknęła po jego wargach i szorstkich policzkach jakby chciała nakreślić litery, z których składały się słowa, ale zrezygnowała po kilku znakach diakrytycznych. Skinęła głową i obserwując go, oparła grzbiet dłoni o swoje czoło. Nie było jej wstyd, a jednak nie mogła się oprzeć wrażeniu, że oblał ją dorodny rumieniec, z kolei w pokoju musiało być gorąco tak, jak na zewnątrz.
Popatrzyła się na Josepha, nerwowo skubiąc wargi zębami. Nie powiedziała nic, jednakże wydawał się rozumieć ją bez słów. Gdy chwycił jej dłoń, puściła pościel, ale zgięte w skurczu palce nie chciały odpuścić zapętlone w tym wzorze. Zamiast prześcieradła, uczepiły się rąk Josepha. Nie chciała patrzeć, jak ścierał z jej ud ślad, który zmroził jej krew w żyłach, prowokując myśli, przez które nie mogła wręcz oddychać. Przekrzywiła więc głowę, wpatrując się w kolor ściany i podnosząc na niego oczy dopiero, gdy zaczął rozpinać jej koszule. Nie pozwolił sobie ułatwić, wsunął jedną rękę pod jej plecy, podnosząc i opierając ciężar jej ciała na niej, aby móc wyszarpać materiał. Ułożył ją w miękkich pieleszach z największą ostrożnością. Jakby była kruchsza od porcelany. Ręcznikiem, który jej wręczył, potarła twarz, ścierając puder, pod którego warstwą kryła się blada cera.
Niemrawy uśmiech spróbował rozjaśnić jej twarzy, gdy pocałował jeden nadgarstek i dokładnie wycierał drugi. Poświęcił każdemu z palców osobną uwagę, wiedząc, jak dużą wagę Grace przykłada do czystych rąk, po czym pochylił się nad nią i podążył ustami za ręcznikiem, którym umył jej brzuch. Wydawało jej się, że słyszy, jak szepcze do dziecka, ale równie dobrze podpowiedzieć jej to mogła wyobraźnia. Nie skonfrontowała tego z Warrenem.
Podciągnęła się wyżej, opierając głowę o ramię Josepha. Wtuliła się w jego ciało, oddychające najbardziej spokojnie od momentu, gdy położył ją na łóżku.
- Wystarczy herbata. Przebierz się, weź prysznic, jeżeli chcesz się odświeżyć i wróć tutaj do mnie, dobrze? - miała opory przed tym, aby go puścić, mimo iż nie szedł daleko. Gdy podnosił się, jej dłonie zawisły w powietrzu, położył je obok ciała Grace, ściskając przez chwilę.
Zsunęła z włosów ręcznik, przeczesując palcami mokre pasma. Rozczesała je na tyle, na ile mogła bez użycia szczotki, krytycznie oceniając skręcające się przed jej oczyma kosmyki. Dmuchnęła na nie, gdy Joseph wszedł do pokoju i przykucnął przy łóżku, chcąc na nią spojrzeć. Parującą herbatę i kilka herbatników ze słonecznikiem na spodeczku odstawił na stolik nocny.
Przesunęła się bliżej skraju łóżka. Pytanie, które zadał, odbijało się echem w jej myślach. Nie na nim jednak skupiła się jej uwaga.
- Lekarz twierdzi, że to całkiem normalne, nie umiem Ci odpowiedzieć dlaczego akurat dzisiaj... Joseph? - ujęła jego podbródek w obie dłonie, wpatrując się w szkliste spojrzenie mężczyzny.
- Chcesz mi o czymś powiedzieć? - znała go. I znała to wycofujące się spojrzenie, gdy odważył się pomyśleć, że może jednak powinien przestać dusić w sobie.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Wyjął dresowe spodnie — cienkie, ale miękkie i podchodząc do łóżka, dotknął do jej stóp; na jednej miała bardziej widoczne żyłki, po których przejechał koniuszkami drżących palców. Spojrzał na nią i powtarzając po Grace, dopytał:
– Herbatę? Nic więcej? – Pokręciła głową, zaprzeczając. Uśmiechnął się lekko, ale zmarszczone czoło zdradzało, że myślami nie był w tym miejscu, a jeśli nawet, to wciąż zdawało się jej jak wracałby do tego, co stało się kilka godzin wcześniej i tego wyrzutu, uporczywie powracającego z żalem, że nie był przy niej wtedy, kiedy powinien był być. – Zaraz wrócę. Zrobię ci herbatę i wezmę prysznic na dole, żeby od razu przyjść i położyć się obok... – Przerwał i wpatrując się w nią, zaczął zastanawiać czy nie lepiej jeśli miałaby więcej miejsca, ale mogła przecież położyć się na nim tak, jak on nie widział problemu w tym, żeby położyć się na podłodze, jeśli chciałaby zająć cały materac.
Pocałował Grace w czoło i wyszedł. Zbiegł na dół i nastawił na herbatę. Wpadł do łazienki na dole; wiedział, że ma dwanaście minut, bo w trzy zagotuje się woda, a kolejne dziewięć czajnik utrzyma temperaturę bliską wrzeniu. Umył się, szorując coraz mocniej skórę; zaczerwieniła się najbardziej na rękach, klatce piersiowej i udach. Wyszedł z łazienki; zapach konwalii mieszał się z ostrym zapachem wody kolońskiej..., takiej samej, jak dezodorant. Wyciągnął w kuchni kubki i zalał herbaty, do swojej dolewając mleka, a potem wyszperał w szafce herbatniki ze słonecznikiem i pałeczki, w których zasmakowała w Quentico; nie zdążył wspomnieć, że znalazł je w jednym z marketów w pobliżu komendy. Wrócił do niej i wchodząc, w pierwszym momencie, kiedy popatrzył na Grace był pewny, że zasnęła. Postawił ostrożnie kubki i talerzyk ze słodkościami na nocną szafkę, kiedy otworzyła powoli powieki i wpatrzyła się w niego.
Splótł z jej dłonią swoje dłonie i całując jej palce, słuchał tego, co mówiła; nie rozumiał jak to mogło być normalne? Oparł się czołem o jej rękę i głęboko oddychając, powiedział:
– Nie chodzi mi o to, że dzisiaj..., ja... Jak to może być normalne? Nie przedźwigałaś się? Nie przeciągnęłaś? Nie wiem... – Wyszeptał, przyciskając do wierzchu chudej dłoni wargi, którymi znaczył jej skórę i miejsce, w którym wkłutą miała kroplówkę. – Nic nie wiem tylko, że... Koniec..., koniec z przeszłością... Zamykam wszystko. Odbieram jutro to, co mam odebrać i koniec z tym myśleniem..., o czymś, na co nie mam wpływu – odpowiedział, wpatrując się w Grace; tak bardzo nie chciał jej zranić, ale nie mógł nie powiedzieć... Przełknął i przymknął oczy, nabierając powietrza tak, jak miałby zanurkować i kiedy otworzył powieki, powiedział zły sam na siebie:
– Nie dodzwoniłaś się, bo odebrałem i rozmawiałem z przedszkolanką. Zadzwoniła dowiedzieć się czy mała przyjdzie malować cos, co... Nie wiem..., nie pamiętam w tej chwili – dopowiedział, przecierając czoło; był przerażony tym, jak kobieta zareaguje i odruchowo mocniej zacisnął dłonie na jej dłoni.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Nie miała ochoty na nic więcej, niż herbata. Gdy zeszła z niej adrenalina oraz stres, Grace poczuła się zwyczajne zmęczona. W drodze z Cape Coral do Hope Valey, zamykały się jej oczy. Miała wrażenie, że na pięć minut odpłynęła, ukołysana przez samochód z niskim zawieszeniem, które przyjmowało wszystko. Każdą dziurę oraz koleinę. W związku z tym stanem zawieszenia pomiędzy jawą a snem, odnosiła wrażenie, że jej żołądek jest związany na supeł i nawet, jeśli coś podzióbie, nie zje tego dużo. Szkoda było czasu i zachodu. Tym bardziej, że chciała mieć Josepha obok siebie. Nie w drugim końcu domu. Obiecała sobie, że zjedzą późną kolacją, a tymczasem... Tymczasem i tak musiała wypuścić go z objęć, wzdychając ciężko.
Gdy wyszedł, kierując się na dół, Grace naciągnęła na siebie kołdrę i początkowo leżała na plecach, zakryta po sam czubek nosa. Po upływie kilku, dłużących się minut, przekręciła się na bok i wtulając się w poduszkę w pozycji embrionalnej, zgarnęła kołdrę bardziej w kokon niż narzutę. Nie myślała o niczym konkretnym, zamiast tego wsłuchiwała się we własny oddech oraz puls, który wyczuwała, gdy docisnęła palce do większej żyły na ręku. Ostatecznie, objęła swój brzuch i leniwie gładząc powłokę brzuszną, próbowała zgadnąć, jak musiało być w tej chwili odwrócone ich dziecko. Czy spało? A może rozrabiało, nie mogąc długo usiedzieć w miejscu?
Ocknęła się, gdy usłyszała, jak Joseph z łaskotek odstawia talerzyk. Wyciągnęła do niego ręce, domagając się, aby usiadł na łóżku obok. Jedną z cieńszych poduszek, położyła na jego kolanach i oparła na nich swoją głowę. Z tej perspektywy, wystarczyło że podniosła do góry spojrzenie, a napotykała wzrok mężczyzny.
Chwilę bawiła się jego palcami, zastanawiając się, czy mogła dopuścić do takiej sytuacji, o jakiej mówił Warren.
- Nie. Na pewno nie. W tym tygodniu, nawet nie wyjeżdżałam z komendy na miejsce zbrodni czy innego zdarzenia. Tak, jak prosiłeś, pilnuję, aby nie angażować się we wszystko... No prawda jest jedna rzecz, o której myślę często i która sprawia, że budzi się we mnie niepokój, ale... Jak Ci powiem, to będziesz się śmiał - cmoknęła, dostrzegając w przebłysku, że Warren nie miał zielonego pojęcia o co mogło Grace chodzić.
Uśmiechnęła się, choć na jej płytko unaczynionej skórze wykwitł siniak po wbiciu wenflonu, nie odczuwała bólu bądź dyskomfortu. Tą samą dłonią, pogładziła jego wrażliwszą skórę za uszami, pojedyncze, mokre po prysznicu kosmyki zaczesując za płatek.
- To znaczy? Mówisz niedopowiedzeniami, Joseph - mrużąc oczy, wpatrywała się w jego podkuloną sylwetkę. Nie chciała naciskać, wyduszać z niego siłą, a jednak nie pomyliła się, wnioskując, że było coś, co nie dawało Josephowi spokoju tak długo, jak długo się jej nie zwierzy.
Wysłuchawszy go, powstrzymała się w ostatniej chwili przed zerwaniem z miejsca tak, jak leżała. Poczuła, jak opiera dłonie o jej klatkę piersiową, ale nie było to konieczne. Grace ułożyła się na nowo na swoim miejscu i prychnęła.
- Żartujesz sobie? Zadzwonili do Ciebie dzisiaj z przedszkola!? Powiedzieć, że ktoś się tam u nich wykazał niekompetencją, to jak nic nie mówić... Nie mogę w to uwierzyć. Naprawdę. Co za tupet. Przecież musiałeś się poczuć, jak... - urwała, nie chcąc pociągnąć za kolejną, wrażliwą strunę. Zamiast tego, pociągnęła go ku sobie, przytulając do swojego wątłego ciała.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Popatrzył na nią i..., musiała dostrzec ten niezauważalny uśmiech, mimo że miał ściągnięte brwi i zaciśnięte szczęki, w chwili, w której wybudziła się, bo odstawił kubki głośniej niż zakładał. Łagodnie pogładził po głowie Grace i powiedział, siadając na skraju łóżka:
– Przepraszam..., nie chciałem cię obudzić. – Miał..., ciepłe dłonie od kubków. Spieszył się na dole, a mimo to miał wrażenie, że minęły godziny od chwili, kiedy umył ją i dopiero w tym momencie, kiedy wsunął dłonie w jej włosy, zorientował się, że zapomniał je rozczesać. Pochylając się nad nią, otarł się koniuszkiem nosa o jej nos i spytał:
– Rozczesać ci włosy..., zapomniałem wcześniej i... – Pocałował czubek i kiedy odsunął się, unosząc wyżej, przesunął po grzbiecie jej nosa palcem tak, jak głaszcze się małego kota. Nie mówił jej nigdy, ale dotykając do jej twarzy uspakajał się i wyciszał. Prześlizgiwał spojrzeniem po brwiach i oczach, na których skupiał wzrok zdecydowanie najdłużej, żeby potem popatrzeć na jej wargi i kiedy dotknął do nich..., uśmiechnęła się lekko i wyciągając w górę rękę, objęła go za szyję. Pochylił się, żeby nie musiała naciągać się, tym bardziej, że dociskała do jego karku dłonie. Objął ją i przyciągając, wciągnął się na łóżko. Oparł się o poduszki i kołysząc ją, słuchał tego, co mówiła, uświadamiając sobie, jak mogła odebrać jego słowa.
– Grace... – przerwał jej. – Nie myśl tylko, że może obwiniam cię o to, co się stało..., nie... Ja... – przymknął oczy; nie chciał mówić o przeszłości, od której zdecydował się odciąć, ale... Skąd Grace miałaby wiedzieć? Skąd miałaby wiedzieć, że mimo że był ojcem o ciąży i jej przebiegu nie miał większej jak ona wiedzy? Że nie był w szkole rodzenia i że nie był na sali, kiedy rodziła się Lori? Że dowiedział się o wszystkim, następnego dnia odwiedzając byłą żonę? – Ja niewiele wiem..., i jeśli to w większości z internetu. – Musiała zauważyć, że szczęki zacisnęły mu się, a na policzki występował mu rumieniec; denerwował się..., nie wiedziała i mogła domyślać się tylko tego, o czym nie chciał mówić i wracać tak, jak wrócił o jeden raz za dużo.
– Wiem..., że jesteś odpowiedzialna i że nie narażałabyś się, tylko próbuję... – Popatrzył na nią; zmarszczka między jego brwiami pogłębiła się; poruszył głową, ale nie odezwał się — nie zdążył, bo Grace prychnęła i niemal podniosła się, a jeśli nie przytrzymałby jej..., miał wrażenie, że wstałaby z łóżka i zaczęłaby chodzić po pokoju.
– Uspokój się..., kochanie... – zaczął, gładząc ramiona Grace. – Proszę cię... Nie denerwuj się... Ta, ta kobieta... Ona... Miałem wrażenie, że kiedy odpowiedziałem..., że ona zemdleje po drugiej stronie. Nie wiem ile razy przepraszała mnie za tę sytuację. Chyba dostała listę do przedzwonienia... Nie wiem... Mam pojechać jutro po to, co zostało w przedszkolu, bo o-... – W ostatniej chwili zamilkł; nie chciał wbijać w serce Grace tej szpili. – ..., bo nikt tego nie odebrał i..., to koniec z przeszłością Grace. Nie mogę..., nie mogę pozwolić, żeby przez przeszłość, przeciekającą między palcami uciekła mi przyszłość. Nie... – odpowiedział, gładząc ciągle ramiona Grace. Objął ją, kiedy przyciągnęła to jego wciąż za chude ciało. Oparł się czołem o jej czoło i, przypominając, co powiedziała nie mógł nie zapytać...
– Co to? Powiedz..., nie chcę, żebyś się niepotrzebnie stresowała..., czy nawet tylko niepokoiła...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Uśmiechnęła się ciepło. Tak, jak tylko ona potrafiła.
- Nie obudziłeś. Zamyśliłam się, bez Ciebie i tak bym nie zasnęła - dodała, odszukując jego rozgrzane od gorącej herbaty dłonie. Przytuliła je do policzka, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że kłykcie miał zdarte do krwi. Spojrzała na poranione dłonie Josepha, posyłając mu pełne wyrzutu spojrzenie. Choć nie oskarżyła go o nic na głos, musiał sobie zdawać sprawę, że nie podobał się jej ten brak delikatności w obchodzeniu się z własnym ciałem. Może... Może dla Warrena było to coś nowego i nietypowego, nie mniej Grace uczyła go subtelności także względem samego siebie. Ostrożnie, pocałowała podrażnione kostki.
- Uważaj, proszę - napomknęła. Zmarszczyła nos, gdy połaskotał ją swoim.
- Nie musisz. Zrobiłam co mogłam bez szczotki, ale możesz je spleść w gruby warkocz... - przesunęła jedną ręką po omacku po szafce nocnej, chwytając ciemną, zlewającą się z kolorem jej włosów frotkę. Podała ją Josephowi, po czym wsparła się na łokciach, gdy łapał pasma i przeplatał je od czubka głowy po same końce. Podziękowała, mówiąc te słowo prosto w jego usta, które pocałowała.
Ułożywszy się wygodniej między poduszkami, przyciągnęła go do siebie. Dotąd, jedną nogą był na podłodze, teraz nie miał już wyjścia i musiał, tak jak Grace, zakopać się w kołdrze. Podzieliła się nią, nawet, jeśli wolał, aby całą miała dla siebie, musiał ulec i przerzucić ją sobie przez talię. Nie chciała, aby cokolwiek, zwłaszcza kołdra, oddzielała ich ciała od siebie.
Dopasowała się do kości Warrena, oparła głowę na zgiętej w łokciu ręce i leżąc przodem do mężczyzny, muskała raz po raz nosem jego klatkę piersiową. Jak dotąd, nikt nigdy nie dawał jej tak wiele radości z bycia blisko i czerpania z tej bliskości pełnymi garściami.
- Nie myślą tak, ale... Po prostu nie wiem. Nie potrafię Ci odpowiedzieć na to pytanie, szukam najbardziej prawdopodobnej hipotezy, choć i te nie znajduje potwierdzenia... Popracuję trochę w domu, źle na tym nie wyjdę. Gorzej, jak mi się spodoba - cmoknęła, niewinnie nawiązując do tego, że przestawała czuć potrzebę, aby być zawsze na posterunku. Większość detektywów radziło sobie świetnie, otrzymując jej profil. To, co niedopowiedziane, wyjaśniali dzwoniąc i wcale nie ucierpiał na tym jej profesjonalizm.
Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co tak naprawdę chciał jej przekazać między wierszami Joseph. Chrząknęła, na moment poważniejąc.
- Jak to? Miałeś żonę, a z nią dziecko... Wy nie...? - to niedopowiedzenie należało wyjaśnić. Niezwłocznie. Nawet, jeśli cena opiewała na odniesienie się do Magnolii, o której mieli po prostu nie mówić. Ta niepisana umowa, przyniosła im w końcu spokój ducha.
Nie pomylił się zbyt wiele w swoich założeniach. Grace odetchnęła głośno i ciężko. Pokręciła nosem, wykrzywiła usta z grymasem pełnym niesmaku. - To miłe, że próbujesz tamtą przedszkolankę usprawiedliwić, nie mniej, naprawdę nie pomyślała, że dzwoni do ojca dziecka, które od ponad roku nie bez powodu przestało przychodzić do przedszkola? Skoro obdzwaniała swoją grupę, widok nazwiska powinien jej dać do myślenia... Ona... - urwała, gdyż Joseph kontynuował, mówiąc o rzeczach, które czekały do odebrania. Potrzebowała chwili, a chwila ta przeciągała się w czasie, w którym zagryzła usta i wpatrywała się w jego niepewny wyraz twarzy.
- W porządku. Przywieź je do domu, zamknij w pudle w swoim gabinecie... Lori nie zasługuje, aby skończyć jak ona w domu na plaży - dziecko nie było niczemu winne. O ile co do Magnolii, Grace nie zamierzała być pobłażliwa, tak dla Lori mogła wykrzesać odrobinę dobrej woli. Tym bardziej, że robiła to z myślą o Josephie.
Nie skomentowała jego zapewnień. Wystarczająco wymowne było to, że dłonie, które położyła na jego, potarły kciukiem wierzch i kość promieniową, po czym wtuliła się w Josepha i jego jednocześnie w siebie.
Zawahała się. Z jednej strony... Nie. Z obu. Skąd nagle te wątpliwości?
- Muszę pojechać z Hailee na przymiarkę sukni, którą wybrałam i ciągle mam z tyłu głowy, czy w ogóle Ci się spodoba... - przyznała, odchylając głowę, gdyż tylko tak mogła spojrzeć na mężczyznę, w objęciu którego miała bezpieczne schronienie.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Nie mógł nie odwzajemnić uśmiechu, którym go obdarowała mimo zmęczenia i wyczerpania tym wszystkim, co musiała udźwignąć. Wpatrywał się w jej oczy tak dlugo, jak długo nie dostrzegł w nich cienia wyrzuty; zamknął powieki i przełykając, chcąc odpowiedzieć coś, co uspokoiłoby Grace, uchylił tylko wargi i nie powiedział nic — co miałby? Co miałby dodać? Dodać do tego, co widziała przecież..., że odsuwając od siebie, przerażające i kładące się cieniem na tym niewyobrażalnym szczęściu jedno, jedyne paraliżujące w tej chwili Josepha, słowo „poronienie”..., porani się nie zwracając nawet na to większej uwagi i zdzierając skórę, z dłoni w momencie, kiedy zszorowywał z nich krew..., jej krew... Czując dotyk jej miękkich, ciepłych warg na kostkach, otworzył powieki i przyglądając się jej, pochylił się i pocałował w czubek głowy.
Lekko odwrócił ją do siebie i wsunął palce w jej włosy; rozdzielał je na pasma równej grubości i przekładając miedzy palcami, splótł w drobnego kłosa. Musnął wargami jej ramię i wyszeptał, że „śmiesznie wygląda ta wielka frotka centymetr od końcówek”... – ..., bo splotłem do końca.
Nie zamierzał się spierać, mimo że miał poczucie, że powinien nastawić pranie i chciał spojrzeć na wypis ze szpitala, łudząc się, że dowie się czegokolwiek więcej. Objął ją i ułożył się pod cienką kołdrą tylko dlatego, żeby mogła wtulić się w niego i usnąć; musiała wypocząć... Nie odezwał się słowem, kiedy usadowiwszy się na jego nogach, wtuliła w niego, obejmując mocniej jak mógł się spodziewać. Pocałował ją w czoło i okrył, łapiąc tak, żeby móc trzymać dłoń na jej brzuchu, który gładził palcami.
Uśmiechnął się, kiedy skończyła mówić; nie spodziewał się, że może w ogóle dopuścić do siebie myśl, żeby pracować zdalnie i nie mógł powiedzieć, że coś w środku ucieszyło się na to ostatnie, niewinnie wrzucone w między pocałunki, zdanie.
– Myślę, że nie jest to niemożliwe do zrealizowania..., tym bardziej, że w większości nauczyli się obsługiwać system na tabletach i komórkach, więc... Wiesz, że chcą uruchomić opiniowanie na osobnym kanale łączności i będziecie mogli dodawać je w każdym momencie i z każdego miejsca z zasięgiem i dostępem do internetu? – Dopowiedział, odgarniając z jej twarzy kosmyk, który wysunął się z warkocza. Marszcząc nos i mrużąc oczy, uśmiechnął się i dotknął do jej policzka czubkiem nosa. – Też będę dostanę taki dostęp. Będę mógł siedzieć na kibelku, układać tetrisa, a w międzyczasie odhaczać raporty i te inne bzdety..., jak bóg qrwa... – Zaśmiał się, ale musiała słyszeć, że to nie był ten beztroski, szczekliwy śmiech z chrypką.
Bawił się jej palcami, nie przestając muskać drugą ręką jej brzucha; mimo że minęło trochę czasu, nie mógł nadziwić się, że w Quentico coś..., ktoś..., tak jak ciągnąłby go za rękę, byleby tylko oparł ją na moment, w okolicy pępka albo niżej. Chrząknęła, a on tak samo, jak Grace spoważniał. Łagodnie przyciągając ją, całował w skroń — nie chciał o tym mówić... Nie chciał mówić o byłej żonie. Nie dzisiaj i nie teraz..., tym bardziej, że ustalili coś, co pozwoliło obojgu uspokoić się i uwolnić częściowo od tego, co było...
– Nie – odpowiedział krótko w nadziei, że wystarczy to jedno słowo, ale widział w jej oczach, że nie... Że nie wystarczy... – Byłem..., nie byłem taki jak teraz..., w pewnym sensie. Nie chciałem naciskać i wiedziałem, że raty za dom nie spłacą się same... Musiałem zapierdalać jak..., i kiedy normą były ośmiogodzinne zmiany ja robiłem dwunastki i czternastki. Nie pytałem, bo..., nie odpowiadała w większości i... W szkole rodzenia byliśmy raz, po którym powiedziała, że „nigdy więcej”. – Wyrzucał to wszystko z siebie na jednym oddechu; tak, jak chciałby powiedzieć i nie wracać do tego tematu — i..., tak było...
– Nie chciała, żebym był przy porodzie i nie zadzwoniła do mnie. Nie powiedziała, żeby on zadzwonił. Przyjechałem rano do szpitala i dowiedziałem się, że mam córkę od pielęgniarek, które „nie wiedziały komu wydać kartę urodzenia”..., a w niej było wpisane imię... Domyślasz się, co czułem... – Dokończył i pogładził ją po twarzy, kiedy w westchnieniu, które wyrwało się z jej piersi zawarła wszystko to, co czuła.
– Dziewięć miesięcy..., Grace... – Poprawiając bezwiednie i nie chcąc sprawiać jej przykrości, jednak ton miał wyostrzony, kiedy to odpowiedział. Zagryzł wargi i błądząc wzrokiem od ściany do ściany, dopiero po chwili popatrzył na nią i dotknął do jej policzka. – To nie była wychowawczyni i..., chyba obdzwaniała wszystkich. Nie wiem..., i... – przerwał; spodziewał się innej odpowiedzi i nastawiał się na nią, a tymczasem Grace zaskoczyła go i postanowienie stało się mgliste tak szybko. Potrząsnął głową tak, jak chciałby powiedzieć, że nie jest przekonany...
– Nie..., Grace. Przywiozę to wszystko i wybierzemy jedną..., może dwie rzeczy, a resztę zawiozę do domku, z którego ona wyniesie się do skrytki depozytowej – dodał, łagodnie..., niedostrzegalnie tak, jak uśmiechnąłby się; kąciki uniosły się lekko i opadły, kiedy po chwili popatrzyła na niego i wiedział, że chce wspomnieć o tych wątpliwościach... Przełknął ślinę i wpatrując się w nią, czekał a kiedy powiedziała o sukni... Nie wytrzymał i zaśmiał się już bardziej jak on; naturalnie i..., szczekliwie.
– Głuptaczku... – Nie mogła, nie wychwycić nawiązania, do tego, że nie potrafiła oderwać od telewizora wzroku, kiedy w ostatnim czasie oglądali przyrodniczy, w którym niebieskonogi głuptak maszerował dumnie po ekranie. – W wszystkim mi się podobasz..., nawet w tej piżamie – dodał, łaskocząc ją po brzuchu i kiedy, zadarła głowę..., wpił się w jej wargi pamiętając, żeby panować nad sobą...
I wiedział, że nie będzie najłatwiej...

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Naprawdę? - chciała obejrzeć się przez ramię, jednakże długość jej włosów nie pozwalała na dostrzeżenie końcówki warkocza. Chwyciła go więc i przerzuciła tak, że dokładnie obejrzała splecione ze sobą pasma, które w ryzach trzymała naciągnięta na kilka razy gumka. Roześmiała się, dotykając ją końcówkami palców, następnie swobodnie odrzuciła na bok. - No. Może trochę.
Moszcząc sobie całkiem wygodne gniazdko na Josephie, nie ulegało wątpliwości fakt, że gdyby tylko zanucił jej kołysankę, a Grace zamknęła ciężkie powieki, zasnęłaby w kilka minut. Jednakże, zbyt wiele myśli zaprzątało jej głowę, aby od tak, po cichutku, zasnąć i przerzucić je na inny dzień. Prawdę mówiąc, do kilku wolała w ogóle nie wracać. Wyjaśnić i zostawić za sobą. Była wierna tej strategii, na własnej skórze doświadczając, że najlepiej odnajduje się w tym sposobie postępowania.
O tym, aby jak najwięcej pracować z domu, Grace myślała już od dłuższego czasu. Nie przyznawała się Josephowi, nie chcąc mówiąc mu o rzeczach, których nie była pewna, nie mniej, codziennie obserwowała, jak zmienia się jej ciało, a świadomość, że był to okres, który pod żadnym pozorem nie mógł się powtórzyć, prowokowała wątpliwości, czy na pewno chce, aby ten w większości uciekł jej między palcami. Warren skłaniał ją do przewartościowania swojego życia i nie czuła się z tym źle. Wręcz przeciwnie.
Chwyciła jego dłoń, skupiając wzrok na mimice mężczyzny.
- Przede wszystkim, mam kontrakt z dość swobodnymi warunkami zatrudnienia oraz sympatię komendanta... Porozmawiam z nim szczerze na początku tygodnia i zobaczę, co on na to. Jeśli byłby zgodny, ten system rozwiązuje część problemów. Reszta wymaga dostępu do baz danych i choć teoretycznie mogę pracować na tych, do których mam upoważnienie z Quentico, nie chciałabym dokładać sobie roboty przepisując dwukrotnie to samo... - cmoknęła, mrużąc oczy. Powiedział, jak Bóg? Tym razem, Grace była pewna i nie zganiała niczego na domniemane omamy słuchowe.
- Toaleta to zdecydowanie dobre miejsce dla kilku raportów i procedur... Gorzej, jak komputer będzie ściągał lokalizację - dotknęła jego nosa, jakby chciała pacnąć, ale zamiast tego, prześlizgnęła się palcami po całej linii szczęki.
Uśmiech zastygł na jej ustach, nie mniej, Grace starała się zachować zimną krew. Sama zadała pytanie, wiedząc, do czego i do kogo nawiązywać będzie odpowiedź, dlatego też musiała teraz przyjąć swoje życzenie na klatę. Ciche westchnięcie rozniosło się w jej duchu, w ostatniej chwili powstrzymała z kolei głośniejsze prychnięcie.
- Rozumiem. Ciebie. Nie ją i jej postępowanie... Joseph? - urwała, przyciągając go do siebie. Gdy zaczął mówić o Magnolii, odruchowo odsunął się od niej. - Wiem, że to kwestia kilkunastu dni, jak będziemy małżeństwem, ale po dzisiejszej sytuacji dochodzę do wniosku, że powinieneś mieć pełne upoważnienie, aby wejść do gabinetu i nie być wyproszonym. Wypiszę je i podeślę swojemu prawnikowi. Co prawda zna się najlepiej na prawie autorskim, ale z tym też powinien sobie poradzić. Szpital dostanie skan i gdyby... Gdyby coś, nie będziesz już więcej czekać na korytarzu - odetchnęła. Ta kwestia, zdecydowanie gryzła ją i musiała znaleźć rozwiązanie, które nie będzie polegało na przeczekaniu, aż znajdą się w Vegas w kaplicy ślubnej.
Powtórzyła za nim dziewięć miesięcy i zostawiła nieszczęsną przedszkolankę samą sobie. Zdania na temat tego, co zaprezentowało sobą przedszkole, nie uwzględniając tak istotnej informacji w rejestrze swoich uczniów nie zmieniły żadne zapewnienia Josepha, aczkolwiek tej kwestii także dała spokój. Wysłuchała tego, co życzyłby sobie Warren i przytaknęła.
- W porządku, ale decyzja co i ile należy do Ciebie. A resztę, resztę zabierzesz - nie zamierzała nalegać bądź upierać się. Tym bardziej, jeśli zdecydowany był wytrwać w podstawieniu, aby cała, a nie tylko częściowa przeszłość została za nim.
Potrząsnęła głową. Być może dla niego, zdenerwowanie przymiarką w pracowni krawieckiej w obliczu tego, co dzisiaj przeszli było dość... trywialne, nie mniej, nawet takie mankamenty, rzutowały na samopoczuciu Grace. Kąciki jej ust drgnęły, gdy usłyszała nawiązanie do nieporadnego ptaka z programu przyrodniczego.
- Nawet w tej piżamie? Tej, tej? Chyba Ci nie wierzę, Joseph - roześmiała się, nim zamknął jej usta w pocałunku. Odwzajemniła, przeciągając chwilę tak długo, aż w końcu musiał oderwać swoje wargi i zaczerpnąć powietrza. W tym momencie, Grace ucałowała bliznę na jego oku, sunąć wargami miejsce przy miejscu na całej długości oszpeconej powieki z uczuciem. Jej dłonie, zacisnęły się na jego ręce.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

– Grace... – Objął ją mocniej i całując po policzku, uśmiechał się do niej i keidy dokończyła, odpowiedział łagodniejszym o wiele głosem. – Wiesz..., że już wiem na jakim kontrakcie pracujesz? Jaki masz zaszeregowany stopień służbowy? Ile godzin minimum musisz wypracować, żeby mieć wszystko odprowadzone, naliczone dni i ustawowe wolne? I... – Spojrzał na nią..., łobuzersko – ..., i ile zarabiasz... – Uśmiechnął się; nie robili z tego jakichś sekretów; Grace miała już upoważnienia do jego konta, a przede wszystkim założyli wspólne, na które wpłacali praktycznie wszystko to, co nie miało być odłożone „na przyszłość”..., i mimo że miał wyższe oprocentowanie rachunku oszczędnościowego, nie zgodził się, żeby przelała swoje oszczędności do niego. „Lepiej jeśli zostaną u ciebie, a z moich i tak, i tak możesz korzystać”, powtarzał. Uśmiechnął się i dotykając do jej nosa, dopowiedział – Wiesz, że jeśli nie zrobiliby mnie wydziałowym to w większości to ty utrzymywałabyś dom? Szczególnie wtedy, kiedy zdecydowałbym się jednak przejść na wcześniejszą emeryturę? – Gładził ją po głowie i kiedy wtuliła się w niego, odczekał i po chwili powiedział:
– Wiesz, że może po ślubie dostaniesz od komendanta „dębowe listki”? – Powiedział to tylko, dlatego że był pewny; rozmawiali między innymi i o tym podczas spotkania wydziałowych. Nie chciał jej mówić, ale sama nawiązała do tego tematu, kiedy uśmiechając się wspomniała o „sympatii komendanta”..., ale ta sympatia nie brała się znikąd — doceniał jej ciężką pracę i serce, które w nią wkładała. Widział to tak samo, jak Warren, który podczas tej odprawy wyjątkowo nie odzywał się słowem; siedział zasłaniając dłońmi usta, z lekko pochyloną głową, żeby inni nie widzieli uśmiechu, który od czasu do czasu wkradał się na jego usta, a i tak, i tak nie obeszło się bez zgryźliwych komentarzy, na które nie zareagował i zawiódł innych szefów wydziałów.
Raz jeszcze zaśmiał się i całując ją w czoło, odpowiedział:
– Tablety na pewno..., na szczęście nakierują tylko na dom, a nie konkretne pomieszczenie... – Zaczął łaskotać ja wargami po szyi i w ostatniej chwili opanował się, kiedy spoważniała, a potem powiedziała to jedno zdanie i jego imię na końcu. Popatrzył na nią, odsuwając od niej jedynie tak, żeby móc objąć wzrokiem twarz kobiety., którą pogładził.
– Nie byłem najlepszym mężem a tym bardziej kryształowym człowiekiem i..., może jeśli wiedziałbym, że była chora... Wszystko byłoby inaczej, ale nie wiedziałem i nie powiedziała mi o tym... Nie mam pretensji i teraz, kiedy zmęczyłem to wszystko, co zostawiła po sobie... Wiem i mogę rozumieć..., nie usprawiedliwiam. Widzę jak ta kobieta musiała się czuć i co jej się roiło w głowie, kiedy odsuwałem ją od Lori. Może wiedząc o tym wszystkim, nie szarpalibyśmy się o małą, bo odpuściłbym..., a może... – Zawahał się na moment; nie chciał o tym mówić, ale miał przekonanie, że Grace powinna wiedzieć; to jedno musiało wybrzmieć. – ..., a może przeciwnie... Może byłbym bardziej jeszcze podły i zapłaciłbym psychiatrze, żeby zeznawał na moja korzyść tak, jak zapłaciłem jej byłemu? Nie wiem..., nie wiem jak mógłbym zareagować, ale..., mimo że to było..., okropne przeczytać o sobie wiele gorzkich i prawdziwych słów, a jeszcze trudniejsze było czytać..., resztę, w której okazywało się, że widziała we mnie jednak kogoś... Nieważne... Dowiedziałem się i jestem pewny, że Lori była moim dzieckiem i... – przerwał; powiedział wystarczająco dużo. Objął Grace i kiedy wspomniała o upoważnieniu, przytulił ją mocniej i powtarzając „dziękuję”, pogładził po brzuchu; czy spodziewała się ile to będzie znaczyć dla niego? Oparł się brodą o czubek jej głowy i wyszeptał:
– Mam nadzieję, że nie będzie już żadnych „gdyby-cosiów”, ale naprawdę..., nie wiesz ile to dla mnie znaczy..., że... – Nie dokończył, bo uniosła głowę i dotykając do jego ogryzionych warg, całowała go, obejmując za szyję.
Potaknął skinieniem głowy, chociaż wolał, żeby ustalili to wcześniej; bał się, że zechce zostawić wszystko to, co przywiezie, a wtedy nie odciąłby się od przeszłości i w pewnym momencie, kiedy byłoby mu ciężej, wiedział i spodziewał się, znając siebie, że mógłby zacząć wracać do niej, zamiast iść na przód dalej — łatwiej wracać... Wiedział o tym bardzo dobrze.
Usłyszał jej śmiech i nie mógł nie uśmiechnąć się też. Całując ją po policzkach i łaskocząc kilkudniowym zarostem, odpowiedział:
– Nawet w tej... Podobasz mi się tak bardzo, że jej nawet nie zdejmę. – Żart, a mimo wszystko niósł w sobie wiadomość, że chciałby..., bardzo chciałby, żeby zbliżyli się do siebie i ukoili nerwy, wyciszając się pieszczotami i pocałunkami, po których Grace zasnęłaby tak, jak zazwyczaj, ale wiedział..., a może zakładał jedynie, że... – Nie powinniśmy – wyszeptał, kiedy jej dłoń prześlizgnęła się przez napięte mięśnie brzucha i zniknęła za cienkim materiałem spodni.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Przewróciła oczyma. Irytowała ją ta policyjna poprawność i próba wciskania na siłę jej zawodu, który nie miał żadnego odpowiednika w hierarchii, do ściśle określonych i skostniałych na przestrzeni ostatnich lat struktur; nie była do końca policyjnym psychologiem, a już na pewno nie detektywem czy technikiem. Domyślała się, że musiała gdzieś przynależeć, co nie zawsze ułatwiało jej robotę. Uprawnienia, upoważnienia... Federalni, mieli to rozwiązane bardziej sensownie, ale nie chciała dzisiaj się zagłębiać w wady i zalety poszczególnych jednostek; nacisnęła na jego nos, wychwyciwszy te diabełki w oczach.
- Przestało być to tajemnicą, odkąd współdzielimy konto i masz też pełen dostęp do mojego... Ciekawe, kiedy dostanę zapytanie z centrali, czy tak powinno być - wzruszyła ramionami, po czym poprawiła sobie ramię Josepha. Przez jego wiercenie się, musiała na nowo umościć się w pościeli oraz na nim.
- Nie przeszkadzałoby mi to. To tylko pieniądze, rzecz nabyta. Naturalnie, najlepiej płaciłoby Quentico mając mnie na wyłączność, ale już widzę, jak na to się zgadzasz... Tak, wiem. Nie musisz kończyć - uprzedziła fakty, znała stanowisko Josepha i wiedziała dobrze, że ostatnie, na co zgodziłby się, to wejście w rolę agenta Federalnych. Cofnęła dłoń z jego ust dopiero, gdy nabrała pewności, że darował sobie komentarz. Cmoknęła go w uchylone usta i wtuliła twarz w ramiona, które obejmowały jej ciało.
Uniosła brew, słysząc o dębowych listkach i naradzie przełożonych poszczególnych wydziałów na komendzie.
- Ale... Po co? Aby stały i kurzyły się na półce? Nie mam munduru, nie posługuje się stopniami i naprawdę wystarczy zwykłe dziękuję - nie dopytywała, nie mniej, spojrzenie Josepha było wystarczająco znaczące, aby uświadomić sobie, że spotkanie musiało być... Interesujące. To, co mieli do powiedzenia jego koledzy z innych wydziałów także. Zazdrość nie potrafiła siedzieć cicho.
Cmoknęła, chwilę się nad czymś zastanawiając.
- No tak. Gdyby to były systemy FBI, a nie policji, wierz mi. Wiedzieliby gdzie dokładnie się znajdujesz, a ich miny musiałyby być wtedy bezcenne - perlisty śmiech, który towarzyszył temu zdaniu, przepadł bezpowrotnie, gdy rozwinął temat Magnolii. Cierpliwie wysłuchała go do końca, poniekąd żałując, że spytała, bo znów padło jej imię o kilka razy za dużo. Zagryzła więc zęby i wargi, miała odmienne zdanie na temat jej choroby, ale te wnioski zostawiła dla siebie. Nikt, na szczęście, nie podzielał przeczucia Josepha, który tylko raz napomknął, że nie wierzy w wypadek; w innym wypadku, zmuszona byłaby udowodnić Magnolii postać Gaslightinga i rozdrapywać stare rany, którym naprawdę chciała dać się porządnie zabliźnić.
Wymruczała ciche wiem; urwane i szczątkowe. Nie był to żadne, wielki gest w ocenie Grace, a wyłącznie naturalna kolej rzeczy. Coś, czego powinna dopełnić z uwagi na spokojne sumienie ojca swojego dziecka oraz ukochanej osoby. Służbiści trafiali się wszędzie, zwłaszcza w szpitalach i choć Warren mógł liczyć na pomoc Hailee, gdyby naprawdę było źle, wolała mu tego oszczędzić.
Z łatwością, wyrwała się posępnym myślom i innym, do których także nie chciała wracać. Trzymając dłoń na jego policzku, całowała go, angażując się każdą komórką swojego ciała. Chwiała więcej, uświadamiając sobie, że na pieszczoty mężczyzny zawsze była pazerna.
Rozsądek czuwał, aczkolwiek jeszcze daleka była od tej granicy, którą faktycznie lepiej nie przekraczać. Przynajmniej nie w tej otwarty, oczywisty sposób. Podciągnęła się wyżej, wpijając w jego usta i wędrując dłońmi pod koszulkę, gdzie czekały na nią utęsknione mięśnie. Błądziła po nich, pobudzając i elektryzując.
- Przekonaj mnie - poprosiła, wykrzywiając usta w krzywym uśmiechu.
Wiedział, że nie da rady.

koniec