[Joseph Warren]

32

Grace Blackbird

Po niedzielnej zmianie, kiedy nie było zgłoszenia, a tym bardziej wezwania „w teren” czuł się..., dziwnie niespokojny..., jak każdy w wydziale — dzień bez znalezienia trupa wydawał się niezwykłym i niepokojącym zjawiskiem. Joseph nie chciał myśleć w ten sposób, bo to wydawało mu się..., chore; normalność nie mogła wydawać się nierealna i nieosiągalna — była tym, do czego, od kiedy w jego życiu pojawiła się Grace, dążył.
Skupiał się tylko na jednym — malowanie dziecięcego pokoju nie mogło czekać dłużej, tym bardziej, że zdecydowali się w końcu, żeby umieścić pokój drzwi w drzwi z ich sypialnią; nie musieliby zamykać ich i słyszeliby wszystko to, co działoby się u maluszka..., a i tak, i tak Joseph wiedział i spodziewał, że pierwsze kilka tygodni, jeśli nie miesięcy, spędzi na noszeniu i układaniu do snu córki na chudej klatkę z żeber albo w silnych, chociaż żyła tych ramionach. Nie wyobrażał sobie, że mogłoby być inaczej jak tak.
Wybrali farbę w kolorze złamanej jasną szarością bieli i szarą, żeby pokój był jak najbardziej..., obojętny, mimo że Joseph nie dopuszczał do siebie myśli, że Grace mogłaby być w ciąży z synem i żeby móc zmieniać co jakiś czas wystrój poprzez zamianę dodatków, ale kiedy zobaczyli w sklepie w Cape Coral lampę wyglądającą jak księżyc błyskawicznie zmienili zdanie i o dziwo!, wyjątkowo zgodnie doszli do wniosku, że może niebo z gwiazdami i planety to o wiele lepszy motyw.
Od rana zajął się zabezpieczeniem drewnianych paneli, które układał z pracownikiem firmy Wheelera w zeszłym tygodniu i okleiwszy wszystko to, co nie mogło się pobrudzić, wziął się za malowanie — najpierw na biało trzech z czterech ścian. Łudził się, że skończy przed przyjazdem Grace, ale przeliczył się; musiał położyć po dwie warstwy farby, żeby nie było widać mazaków, które drażniłyby ich i nie pozwoliłyby odpocząć z dzieckiem na rękach.
Siedział na podłodze, wpatrując się w ścianę na której było okno; nie było najgorzej, ale musiał domalować do podłogi przestrzeń pod drewnianym parapetem. Popijał wode z butelki, kiedy Grace weszła do pokoju. Uśmiechnął się do niej i przywitał, łagodnie odchylając się w tył i opierając się na rękach.
- Zaraz będę zaczynać tapetowanie... Muszę pod oknem dokończyć malowanie i..., chyba mogłabyś rozrobić klej - powiedział i po chwili wstał z zapylonej, mimo że zabezpieczonej folią, podłogi.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Po porannym pobraniu krwi na czczo i rutynowych badaniach kontrolnych, na które nie było potrzeby zabierać ze sobą Josepha, podjechała do Astrid i wyciągnęła przyjaciółkę na śniadanie, które zjadły na promenadzie z widokiem na spokojny ocean. Dzień był ciepły i bezwietrzny, Grace spodziewała się upałów, na szczęście temperatura zatrzymała się na tej akceptowalnej granicy i nie męczyła ją duchota. Nacieszyły się plażą oraz morską bryzą nie odczuwając presji czasu, odwiozła Astrid do domu, po czym zatrzymała się przed marketem na małe zakupy. Joseph zostawił jej przypiętą do lodówki listę, odhaczała produkt po produkcie, pakując każdy kolejny do koszyka. Owoce kupiła w zieleniaku na rogu, wszystkie reklamówki wsadziła do bagażnika i przed godziną piętnastą, była pod domem.
Zaparkowała na podjeździe, nie wychodząc z samochodu, spojrzała na okna, które należały do pokoju wybranego dla dziecka. Było otwarte na oścież, wpuszczając do środka lichy wiaterek.
Pozbierała swoje rzeczy, dokumentację medyczną i zakupy z bagażnika, po czym zamknęła samochód, sprawdzając alarm. Wiedział, jak dużą wagę Joseph przykładał do tych konkretnych mankamentów, a ją z kolei te praktycznie nic nie kosztowały.
Zakupy zostawiła w kuchni, warzywa i owoce wrzuciła do cedzakowych misek. Przepłukała je, zostawiając do wyschnięcia. To, co powinno znaleźć się w lodówce, wsadziła do niej, a o resztę postanowiła zatroszczyć się później. Czuła delikatny, nie gryzący zapach farby, gdy szła schodami po górze. W piątek, Joseph odmalował korytarz. Dzisiaj zajął się pokojem dziecka, a do końca tygodnia pomalować miał jeszcze dwa inne, na ten moment określane jako gościnne. Stanęła w progu, obejmując wzrokiem ściany oraz siedzącego na podłodze mężczyznę.
- Wszystko w jak najlepszy porządku. Rośnie, co prawda raptem kilka centymetrów, ale pewna różnica jest już zauważalna na obrazie... Dzień dobry - podeszła i go wygiął szyje, skradła mu całusa.
- Dlaczego nie masz papierowej czapki na głowie? Co to za malowanie bez papierowej czapeczki? Przebiorę się, a Ty w tym czasie złóż dwie... Zaraz wracam - obiecała, wychodząc do sypialni. Przebrała się w wygodne, luźne legginsy oraz jasną koszulkę. Związała włosy w koński ogon i ściągnęła drobny zegarek, który nosiła na na nadgarstku. Wróciła, mogąc przysłowiowo oraz dosłownie zakasać rękawy.
- To gdzie te czapeczki oraz klej?

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Uniósł i dotknął do jej brzucha pobrudzoną na biało ręką; ktoś, kto nie wiedział, nie pomyślałby, że mogłaby być w ciąży. On opatrzył się już z jej ciałem i widział wyraźnie wypukłość ciągnącą się od pępka w dół do pachwin, którą przesłaniały wystające bardziej, wypchnięte w przód biodra.
– Robił usg? – zadarł głowę i wpatrzył się w Grace. – Nic nie mówiłaś... – powiedział po chwili i wypił łyk, zakręcił butelkę i podniósł się z podłogi. Wiedziała, że chciał być w takich chwilach z nią, ale..., nie wiedzieć czemu wolała pojechać sama, mimo że dzisiaj i jutro miał wolne; nie chciał wdawać się w dyskusję, chociaż zawiódł się... Podszedł i kucnął pod oknem, domalowując do oklejonej listwy wąskim i skośnie przyciętym pędzlem. Posuwał się powoli w stronę rogu, kiedy wróciła; odwrócił się i tak, jak myślał..., przebrała się w o wiele luźniejsze spodnie i jasną koszulkę. Uśmiechnął się lekko i przelotnie.
– Nie mamy z czego zrobić tych czapeczek, bo... Nie zbieram makulatury – odpowiedział, mrużąc coraz mocniej oczy, kiedy obmalowywał gniazdko. – A to, co z przyjemnością zużyłabyś..., jest w schowku domku – dopowiedział po chwili i..., pokazał język kobiecie.
Dojechał do rogu w chwili, w której skończyła czytać jak rozrobić klej. Odstawił puszkę, którą zacisnął i odłożył na folię pędzel. Zatrzymał się za jej plecami i wczytał w małe..., za małe literki na opakowaniu, które trzymała w dłoniach; był pewny, że w pamięci obliczała już z matematyczną dokładnością proporcje. Pocałował ją w policzek i wyszedł do łazienki, z której wrócił z wiadrem napełnionym wodą do połowy wysokości.
– Wsyp pięć saszetek i wymieszaj..., jak nie będzie przypominać.., kleiku – uśmiechnął się do niej. – Dosyp pół takiej jednej saszetki i pamiętaj, że jak nie będziesz miała siły, to powiedz. Zajmę się wtedy mieszaniem, a ty pooklejałabyś drzwi i okna w sypialni za ścianą – powiedział, stawiając wiadro przed Grace. Przez chwilę przypatrywał się jej; nie wydawała się zmęczona tym mieszaniem, więc sięgnął po wałek, który namoczył w farbie i odcisnąwszy, zaczął malować ścianę pod oknem.
– Co u Rosenthal? – spytał po chwili; nie widział jej od dłuższego czasu i miał nadzieję, że nie myślała, żeby rezygnować z policji po tej strzelaninie; kiedy awansował na wydziałowego dowiedział się kilku rzeczy między innymi o Astrid, których w tej chwili i sytuacji, w której się znalazł, wolałby nie wiedzieć — nie powiedział nic Grace i nie wiedział czy poruszać ten temat. – Wiesz, że będziesz musiała domalować gwiazdki? Wszystkie na tapecie są białe, a chciałaś przecież złote... – Był mistrzem zmieniania tematu... Niestety, a może stety?

[Grace Warren]

Joseph Warren

Mimo pyłu, po którym ślad został na ciemnej koszuli, docisnęła jego dłoń do swojego brzucha. Było tam, choć jeszcze tak niewiele zmian dostrzegała w sobie, miała tę świadomość.
- Stwierdził, że skoro już jestem, to chce mieć pełen zapis z wizyty... Nie mówiłam, bo się nie spodziewałam, Joseph. Byliśmy dwa tygodnie temu wspólnie, nie wiedziałam, że dziś zechce je powtórzyć - dostrzegła w jego oczach, że nie był zadowolony, dlatego zanim wrócił do malowania, chwyciła jego dłoń i zatrzymała mężczyznę w połowie kroku.
- Trzynasty września. To będzie najważniejsze i od tego momentu, co miesiąc, aż do narodzin... Właśnie! Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o albumie? W końcu musimy jakiś zamówić - przytaknął, a Grace nie zatrzymywała go dłużej.
Koszula i tak, i tak wylądowała w praniu, gdy wróciła, Joseph dopieszczał szczeliny pod parapetem. Przez chwilę przyglądała się jego dokładności, po czym zainteresowała się paczką z klejem. Instrukcja była mało dokładna, a proporcje... dziwne. Nie zgadzał się jej żaden wyliczony zgodnie z ich zaleceniami stosunek wody do proszku, który należało w niej rozpuścić.
- Skąd wiesz, że akurat pięć? - podniosła spojrzenie na Josepha, marszcząc nos. Wiedział, co myślała o producentach, którzy nie potrafili stworzyć jasnej, klarownej instrukcji swojego produktu.
- W porządku. Dam radę, ostatecznie to tylko wielki, klejący glut... - cmoknęła, rozrywając po kolei pięć paczek i wszystkie z nich wsypując do wody. Mieszała dokładnie, zgarniając zawartość z dna. - ... A następnym razem, przyniosę gazetki promocyjne ze sklepu. Nie wywiniesz się od papierowej czapeczki, musimy sobie zrobić w nich pamiątkowe zdjęcia. Mamy za mało zdjęć. Kiedyś... Kiedyś ich nie doceniałam, ale chciałabym wypełnić albumy nie tylko zdjęciami dziecka - uśmiechnęła się do Josepha. Odgadł czy wiedział; to nie było istotne. Grunt, że z zawartości w wiadrze, powstał klej o całkiem popranej konsystencji jak oceniła po kilku próbach. Do wszystkiego, nawet do klejenia tapet, podchodziła z wrodzoną perfekcją.
- Gotowe. Iść pooklejać drzwi i okna w sypialni obok? - oparła mieszadło tak, aby przypadkiem nie chlapnęła z zawartością na oklejoną posadzkę i podniosła się z ziemi.
- Radzi sobie całkiem nieźle, choć mam wrażenie, że jej terapeutą ja bardzo irytuje... Chciałaby wybrać się do strzelnicy zmierzyć ze swoim lękiem przed wystrzałem i uważam, że to bardzo dobry pomysł. Wiesz przecież, że Astrid nie chowa głowy w piasek - oparła się o plecy Josepha, patrząc mu na ręce. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że każe pociągnięcie pędzla było takie samo. Idealna kopia. Kalka.
Słysząc o tapecie, skrzywiła się.
- Jak to!? Przecież zamawialiśmy ze złotymi... - westchnęła przeciągle. Zaczęło się. Pasmo remontowych niepowodzeń.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Zmarszczył brwi i w milczeniu wpatrywał w nią przez chwilę zastanawiając się i..., trawiąc, co odpowiedziała.
– ..., ale... Wszystko..., wszystko w porządku? – Bał się odpowiedzi, którą mógłby usłyszeć i tylko opanowanie i niewypowiedziany spokój Grace przekanywały, że nie musiał się niczym martwić. Odetchnął i objął ją, mimo że wiedział i widział jak brudził jej bluzkę. Miała rację..., powinni już zamówić go, mówili o albumie w lipcu, a zaczynał się sierpień i byli poumawiani na kolejne wizyty. Uśmiechnął się pod nosem; musiał znaleźć kogoś, u kogo zamówiłby niewielką, drewnianą szufladę..., taką, jakie mieli na komendzie. „Teczki” mógłby zrobić z grubszego papieru i umieścić je na drążkach, po których można by było przesuwać je i przekładać. Nie musieliby wtedy ograniczać się do zdjęć, bo mogliby wkładać w „teczki”, co by wymyślili i jeśli skończyłoby się miejsce w jednej szufladzie, mogliby domówić kolejną, kolejną i jeszcze... Nie..., nie ma co się rozpędzać..., pomyślał a mimo wszystko nie stracił humoru. Kiedy wróciła z łazienki, nie powiedział nic o tym, co wymyślił.
– Nie wiem – odpowiedział szczerze. – Mamy pięciolitrowe wiaderko. Opakowanie ma wystarczyć na dziesięć litrów i ma dziesięć paczek. Tak mi się... – Uśmiechnął się do niej i wrócił do malowania, a kiedy powiedziała, że klej jest gotowy, odwrócił się i spojrzał na wiadro pełne kleju. – Nie zmęczyłaś się? – dopytywał. – Nie odpocznij i położymy tapetę tutaj i w sypialni, a potem możemy okleić drzwi i okna. Nie musimy się tak spieszyć – dopowiedział i zamykając puszkę z farbą, od razu odniósł do łazienki brudne pędzle.
– Wiesz, że nie lubię się fotografować... – Popatrzył na nią; nie miał wielu zdjęć i modlił się, chociaż mówił, że nie wierzy..., żeby nie znalazła ich nigdy... Nigdy!..., szczególnie nie tych z czasów w akademii i kiedy po przegranym zakładzie na głupiej głowie królował..., blond — byli podobni i pod tym względem, mimo że Joseph nie chciał nic zmieniać; nie pomyślał.
– Wiem..., nie martw się... Znalazłem wideo, w którym pokazują krok po kroku jak namalować takiego gwiazdki jak chcieliśmy. Wystarczy namoczyć pędzel w farbie i..., pokażę ci jak przykleimy tapetę na odciętym kawałku i zdecydujesz – odpowiedział i zdjął folię z roli, którą rozwinął na przygotowanym wcześniej i przywiezionym z domku na plaży materiale. Odmierzył i ostrym nożykiem odciął kawałek długości ściany, który zaczął nasmarowywać klejem; od czasu do czasu zerkał na Grace, a kiedy przeniósł tapetę i przyciskając, przykleił na górze, musiała podać mu nożyk.
– Wiem..., martwi mnie i..., nie tylko mnie, bo i komendanta, że... – przerwał i wpatrując się w Grace, nie wiedział... – Wiesz, że... Rosenthal nie wiedziała, że jest w... Komendant powiedział mi przed zebraniem wydziałowych, bo omawialiśmy powroty z zwolnień. Nie wiem jak zareaguje na ciebie..., i na wiadomości o ciąży. Nie wiem czy nie jest teraz..., za wcześnie... – Przysiadł na najwyższym stopniu drabiny i przyglądał się Grace; przyjaźniły się i coraz zacieśniała się więź między nimi. – Najważniejsze..., żeby wróciła do pracy, bo nie chciałbym, żeby zrezygnowała jak Lansbury. Był tak dobry, jak ona..., a może nawet trochę lepszy...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Pokręciła głową, a wypuszczone z upięcia końcówki włosów połaskotały go w nos.
- Tak. Oczywiście, że tak. Urósł o... o tyle - pokazała na palcach miarę, która nie mogła mieć więcej niż jednego centymetra. Dała Josephowi chwilę, tyle, ile potrzebował, aby uspokoić myśli i dopiero, gdy był gotowy oraz oderwał rękę od jej brzucha, Grace na moment zniknęła za drzwiami.
Nie dawała brei, z której miał wyjść klej większe szansę, a jednak założenia Warrena okazały się prawdziwe. Mieszało zapadało się w kleju, ten był gęsty i stawiał opór.
- W skrócie, lepiej mieszać to na na chłopski rozum zamiast próbować zrozumieć cokolwiek z instrukcji teoretycznie jak tu jest napisane krok po kroku... Mam nadzieję, że tapeta na ścianie nie okaże się za ciemna, bo bardzo podoba mi się ta głębia koloru - skończywszy przygotowywanie kleju, Grace pochyliła się nad wciąż zapakowaną i zwiniętą tapetą. Przez przeźroczystą folię, widać było dokładnie tonacje, której dobór w sklepie zajął jej bitą godzinę. Sprawdzała w każdym świetle - ciepłym, jak lampka wpięta w kontakt koło łóżka, naturalnym i zimnym. Zwracała uwagę na detale, o których krzątającym się obok nich pracownikom marketu nie śniło.
- Zmęczyłam się czym? Mieszaniem? Może, gdybym musiała rozpuścić dwadzieścia litrów, ale to tylko pięć... - na uśmiech odpowiedziała uśmiechem.
Oparła się o parapet, uważając na malowane przez Josepha kawałki. Wciąż nie potrafiła się zdecydować, czy chce powiesić w tym pokoju firanki, czy praktyczniejsza będzie roleta rzymska. Przeciągnęła się, odwracając ku Josephowi, który rozwijał na ziemi folię. Przesunęła puszki, które stały mu na drodze.
- Wiem. Ja również nie przepadam za zdjęciami, ale... Chcę, aby nasze dziecko, gdy będzie w Twoim wieku, miało po nas jakieś namacalne wspomnienia. Zdjęcia z momentu, gdy na nie czekaliśmy, gdy dorastało i wyjeżdżało z nami w różne zakątki... Czas przeprosić się z aparatem, Joseph - stwierdziła, przyglądając się mężczyźnie. Nie miała pojęcia o tym, że trzymał wśród swoich rzeczy, wstydliwe pamiątki. Przełknęła fakt, że znalazł jej fotografie z początków studiów i jedną zabrał, musiał więc szykować się na podobne poświęcenie.
Joseph grał pierwsze skrzypce i widząc jego zaangażowanie, nie zamierzała mu wchodzić w paradę. Smarował klejem, przymierzał, a gdy tapeta znalazła się na ścianie, zamaszystym gestem, przyciskała ją do niej, wygładzając miejsca, gdzie mogłoby być potencjalnie nierówno. Przytrzymała drabinę, po której wspiął się, aby dociąć kawałek przy samym suficie. - W porządku. Teraz już i tak nie mamy innego wyjścia, niż samemu je pomalować, choć nie ukrywam, że to będzie wystawiać moją cierpliwość na próbę - pokręciła nosem. Gdy usiadł, spojrzała na Josepha, analizując jego słowa i zestawiając je z tym, co wiedziała od Astrid.
- Zareaguje na pewno lepiej, niż gdyby miała się o niej dowiedzieć na dwa miesiące przed rozwiązaniem... Nie będę niczego przed nią ukrywać, to nie będzie w porządku, bo im później powiem, tym bardziej zasadne będzie pytanie dlaczego dowiaduje się na szarym końcu? Ostatnie, czego może sobie życzyć, to być wykluczaną przez ten fakt. Bez obaw. Zachowam się subtelnie.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

– Nie wydaje się być ciemna..., a na pewno nie za ciemna – odpowiedział, spoglądając do dołu na przyklejony kawałek, który dociskał do ściany. – Śmieszne... – wypalił – ..., bo niebo jest..., takie jakby było z zamszu? Trochę przypomina brzoskwinię, a gwiazdki... – dotknął do punkcików. – Gwiazdki wydają się śliskie. – Wpatrzył się w Grace i widziała, że zamyślił się na moment; w takich chwilach stawał z szeroko otwartymi i zatrzymanymi bez ruchu, utkwionymi w czymś, czego ani ona, ani on nawet nie mogli zobaczyć, oczami — nie mrugał i miała wrażenie, że nie oddychał tak długo, jak długo powieka, po której przebiegała blizna nie zaczęła drżeć i jedynym co mogło i pomagało uspokoić jej trzepot było mrugnięcie..., przerwanie tego, czegoś przypominającego trans albo stan medytacji. Nie zdarzało się to często, a jeśli wydarzało już, domyślała się, że był zmęczony..., niekoniecznie fizycznie i o wiele częściej jak zauważała, psychicznie; „muszę się zresetować..., zrestartować”, odpowiadał i potem mógł funkcjonować faktycznie niezgorzej jak kilka, jeśli nie kilkanaście godzin. Nie chciała, żeby się przepracowywał i przemęczał. Wstał przed nią, a kiedy wychodziła, sypialnia „gościnna” jak nazwali wolny pokój była wykończona; widziała jak się starał i jaki był solidny. Wiedziała, że nie tylko w tym małym pokoju mającym być pokojem maluszka, ale w każdym miejscu. Układał płytki i jeśli przyłożyłaby miarkę, spodziewać się mogła, że odstęp pod fugi będzie wszędzie takiej samej szerokości.
– Nie będziemy mogli ich pomalować tak, jak widziałem w internecie – dopowiedział, po chwili i popatrzył na nią. – ..., ale pozamalowywać możemy te białe... Ewentualnie, przykręćmy księżyc i zobaczymy... – Nie chciał się przyznawać, że nie mógł się doczekać do efektu końcowego i jeśli mógłby..., skończyłby dzisiaj, żeby spędzić noc tutaj i napatrzeć się na to wszystko, co robili..., razem.
Mierzył i docinał do równości, a potem naklejał na ścianę kolejne pasy; mimo oporów i..., obaw, żeby „się nie naciągała”, pozwolił Grace posmarować klejem sześć z dziewięciu kawałków.
– Nie mówię, żeby dowiedziała się... – spojrzał na nią. – Skąd wiesz co mam na myśli i o czym mówię? Zwierzała ci się? – Nie spodziewał się, że zaprzyjaźniły się tak bardzo mocno w tak krótkim czasie; z drugiej strony..., ile znali się z Grace? – Widziałbym ją w moim wydziale, ale chyba wolałaby nie..., co myślisz? – Dopytał po chwili i zszedłszy z drabiny, przyjrzał się łączeniom; dziwił się sam sobie, że popasował wszystkie gwiazdki i tylko w rogu uciekły mu milimetry. Odwrócił się do niej i całując ją w skroń odpowiedział:
– Wiem, że tak i powiedz..., instalować księżyc teraz? Zobaczylibyśmy jak wygląda, a potem moglibyśmy zacząć skręcać komody i..., łóżeczko... – Nie mógł nie oprzeć o jej brzuch dłoni w chwilach, w których mówił o czymś, co odnosiło się do tego maleństwa i wciąż nie mógł się nadziwić jak w Quentico ciągnęło go do dotykania tego miejsca, w którym w ukryciu biło drugie serce w jej ciele.

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Masz na myśli ich fakturę, czy to, że są widoczne... włoski? - sama, nie do końca wiedziała jak określić to, o czym mówił Joseph. Rozumiała go i na własne oczy widziała, jak wygląda tapeta, a jednak czuła wewnętrzną potrzebę, aby ją nazwać.
Mrużąc oczy, podeszła bliżej. Wyciągnęła rękę i przesunęła opuszkami palców po zrolowanej tapecie, gdy Joseph zdarł z niej ochronną folię. Robiła to ostrożnie, jakby dotykała czegoś bardzo kruchego i delikatnego. Tak naprawdę, chciała koniuszkami palców wyczuć to, jaka była. Ostatecznie, zanim małe rączki zainteresują się ścianą, ta może przejść jeszcze zmianę aranżacji.
Obejrzała się na Josepha, który popadł w zadumę. Uśmiechnęła się, dała mężczyźnie chwilę, a gdy ta upłynęła, dotknęła czubka jego nosa. Wzdrygnął się, a Grace roześmiała się perliście. Spojrzał na nią nie do końca rozumiejąc, co go właściwie ominęło, a ona nie kwapiła się do udzielenia jakichkolwiek wyjaśnień.
Przytaknęła, gdy mówił o gwiazdkach, które nie były złote.
- Wstrzymajmy się więc z ich malowaniem do czasu, aż nie zobaczymy efektu końcowe. To będzie chwila moment, świecące punkty na niebie idealnie imitować będzie nawet pryśnięte farbą na ścianę.
Nie dała się zbyć do roli przytrzymaj drabinę bądź dociśnij tapetę tam w rogu, aby nie powstało zagięcie . Choć Joseph radził sobie świetnie sam i to on dyktował tempo pracy, Grace aktywnie pomagała, schylając się i wyciągając ręce do góry, póki jeszcze nie sprawiało jej to większej trudności. Sprawnie, pokryli tapetą całą ścianę dbając o detale wykończenia. Cofnęła się o kilka kroków, aby przyjrzeć się efektowi ich pracy. Zadarła głowę, ogarniając spojrzeniem całą długość i w związku z tym, każą czekać na odpowiedź, gdy dopytywał o Astrid. W końcu, oderwała wzrok od wytapetowanej ściany i utkwiła oczy w spojrzeniu Josepha.
- Leżałyśmy na jednej sali po postrzale. Dowiedziałyśmy się o sobie więcej, niż na tamten moment życzyłybyśmy sobie obie - odparła, rozwiewając wątpliwości. Astrid musiała domyślać się, że wie, choć Grace nigdy nie poruszała tego tematu; czekała, aż przyjaciółka będzie gotowa, aby mówić o stracie.
- Pytasz mnie o zdanie jako kogo? Bo słusznie domyślasz się, że te będą różne - przyciągnęła go do siebie, aby bez przeszkód, wtulić się w objęcia Josepha. Stali tak chwilę, kołysał ją delikatnie w ramionach, oceniając wykończenie na łączeniach tapety.
- Chcesz już dzisiaj skręcać komodę i łóżeczko? Nie za wcześnie? - cmoknęła, trącając nosem brodę Josepha. Było coś, co chciał jej powiedzieć i z jakiegoś powodu, te słowa jeszcze nie padły?
- Tak. Księżyc zdecydowanie podłączaj od razu. Przyjdziemy tu nocą, zgasimy światło i przekonamy się, czy zadzieje się magia... I czy trzeba koniecznie malować te gwiazdki - dodała z przekąsem, aczkolwiek z nutą rozbawienia.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Popatrzył na nią.
– No..., właśnie nie możemy prysnąć..., bo ona ma... – przyłożył, wytartą w flanelową koszulę, rękę i pogładził po ścianie. – Włoski – przysunął się i..., przytulił do tapety policzek; kobieta nie wytrzymała — słyszał jej najszczerszy i radosny śmiech. Poczekał i kiedy opanowała się w końcu, wyciągnął do niej rękę, przyciągnął do siebie; przyciskała się bardziej do Josepha niż zamszowej tapety. Dotykając do nosa Grace, pocałował łagodnie po policzku i uśmiechnął się, pokręciwszy głową. – Idę po odkurzacz. Zawieszki i kołki..., wiertarkę... Jeszcze coś, co musiałbym przynieść? – Powiedział bardziej do siebie jak kobiety i pokazał, że „ma na oku” narzeczoną; wyszedł w pośpiechu udając się na dół do schowka przylegającego przy kuchni i garażu. Zabrał z niewielkiego gospodarczego pomieszczenia, w którym nie trzymała nic do tej pory, to o czym mówił i odnalazłszy odpowiednie kołki, wrócił do pokoiku; siedziała i..., malowała na złoto cieniutkim, giętkim i miękkim pędzlem w rogu gwiazdki — „ukryje się je w razie jeśli wyszłyby brzydko” odpowiedziała i kiedy zatrzymał się przy niej, przyciągnęła Josepha tak, jak wcześniej pociągnął ją Warren. Nie mógł..., a przede wszystkim nie chciał nie odwzajemnić czułego, gorącego pocałunku kobiety.
Chwilę wpatrywał się w jej iskrzące się, śmiejące do mężczyzny oczy, żeby odsunąć się i odejść po miarkę. Wszedł na drabinę, którą przytrzymywała i rozpoczął intensywne poszukiwania leżącego w odpowiednim miejscu punktu, w który mógł wwiercić się i wkręcić później kołek.
– Jako..., odpowiedz w pierwszej kolejności jako kobieta i..., ty. Potem powiesz mi, co odpowiedziałabyś jako korpus służby cywilnej – powiedział, zaznaczając kropką farby — wiedział, że zapomniał o czymś, czym było po prostu ołówek, miejsce w którym musiał zacząć wiercić. Wyciągnął sprzęt i zmienił wiertło, a kiedy skończył popatrzył na Grace i powiedział:
– Trzymaj rurę od odkurzacza zaraz pod wiertłem i jak będę coraz zbliżał się do ściany..., obniżaj. – Pokiwał głową tak, jak chciałby sam siebie utwierdzić, że wszystko będzie w porządku, spojrzał na nią i spytał „gotowa?”, a kiedy odpowiedziała i włączyła ssanie, przyłożył wiertło do złotej kropki, w którą wwiercił się w pierwszej chwili bardzo szybko. Dociskał do ściany wiertarkę i czuł jak zaczyna brakować mu siły w rękach. Wyłączył ją, ale pokazał Grace, żeby nie wyłączała odkurzacza, więc nie chcąc stać na darmo, wyciągnęła pył z dziury w ścianie w czasie, kiedy Joseph sprawdzał ustawienia. Wsunął wiertło i przestawił się „na udar”. Słyszał jak Grace jęknęła, a po chwili wszystko zniknęło w dudniącym łomocie; wiertarka zawyła a pod naporem mężczyzny powoli zaczynała zagłębiać się w..., beton.
– Q-rwa! – zaklął przekrzykując silnik, a przede wszystkim huk maszyny; pocieszał się, że nie musi stać na drabinie i mógł zaprzeć się nogami o podłogę, po której ślizgał się przez folię. Czuł na sobie wzrok kobiety; wpatrywała się w niego i w wiertło, któremu brakowało cala, żeby mógł skończyć i zabezpieczyć kołek. Widziała żyły na jego dłoniach i nie mogła zrozumieć, co się działo..., że nie mógł się wwiercić do końca. Joseph zaklął i tym razem nie spodziewała się takiego zestawienia „Jezu” w ustach rzekomo niewierzącego mężczyzny z „ja pierdolę pręt”.
– Odsuń się! – Nie zabrzmiało najmilej, ale kiedy wyłączył i wyciągnął rozgrzane do czerwoności wiertło, za którym posypały się iskry..., musiała zrozumieć czemu tak się odezwał. Odwrócił się do niej i powiedział spokojniej, ocierając czoło z potu. – Idealnie w pręt zbrojeniowy. I albo nie będzie na środku, albo musimy nawiercić jeszcze trzy dodatkowe dziury, żeby podwiesić te lampę. – Wpatrywał się w nią i czekał na decyzję, mimo że wolał, żeby powiedziała „powieśmy go obok” wiedział, że oboje wolą wywiercić dodatkowe dziury na haki...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Odprowadziła Josepha wzrokiem. Nie chciała siedzieć bezczynnie, aby więc czymś zająć ręce, zaczęła zbierać z podłogi to, co niepotrzebne. Odkładała je z boku, pod ścianą w kupie. Lepiej, by nie walały się pod nogami, gdy do pokoju wkroczy cięższa artyleria w postaci wiertarki. Łypnęła okiem na tapetę. Wciąż nie mogła się nadziwić, jak to się stało, że kupili włosistą fakturę. Nie była do niej przekonana, być może robiła robotę, gdy po oświetleniu, załamywała światło, nie mniej, Grace nie mogła wyrzucić z głowy obaw tych wszystkich pyłków, które wsiąkały we włoski. Nie chciała tu kurzu.
Mimo że zadeklarowała chęć, aby poczekać i wydać werdykt w sprawie gwiazdek dopiero, gdy zawiśnie rzucający światło na ścianę księżyc, coś pchnęło jej rękę w stronę pędzla. Nie mogła się powstrzymać przed tym, aby jednak przyjrzeć się temu, jak wyglądać będą pomalowane złotą farbą gwiazdki w świetle dnia. Przycupnęła w kącie, z małą puszką farby oraz precyzyjnym pędzlem. Wystarczyły dwa pociągnięcia włosiem, aby pokryć jedną z gwiazdek w całości. Odchyliła się do tyłu, niemalże wpadając na nogi Josepha, który gdy wszedł do pokoju, od razu podszedł, zaintrygowany co tam właściwie robi. - Sama nie wiem - stwierdziła otwarcie i odłożyła pędzel na bok. Prawdę mówiąc, nie dała mężczyźnie szans na odpowiedź. Capnęła go tak, jak stał i przyciągnąwszy do siebie, wycisnęła na słodkich wargach Josepha podszyty żarem pocałunek. Dostrzegł diabełki w przymrużonych oczach, aczkolwiek Grace nie wykonała kolejnego ruchu ku niemu. Cofnęła rękę i wróciła do krytycznego spojrzenia rzuconego gwiazdkom. Brakowało jej czegoś, aczkolwiek na ten moment to coś pozostawało nieuchwytne.
- Powinieneś jej zaproponować pracę w wydziale zabójstw, ale nie od razu. Daj Astrid czas na wdrożenie się i przepracowanie swoich lęków w sprawach, które nie będą jej przypominać o incydencie. Gdy będzie gotowa, na pewno zyskasz dobrego detektywa - nie miała pojęcia co rozumiał przez jako kobieta, dlatego od razu odpowiedziała i Ty.
Wstała z szeleszczącej posadzki i trzymając drabinę, spojrzała do góry. Wodziła wzrokiem za tym, jak przesuwała się dłoń Josepha. Nie zdążyła wspomnieć o ołówku, którego nie miał w ręku. Był szybszy, a kleks z farby rozbryzgnął się, gdy w sam jego środek, przycisnął wiertło. Zbierała kurz i odłamku rurą od odkurzacza. Zanim Joseph przepadnie i zabierze się za kolejny krok, czyli skręcanie mebli, zdecydowanie będzie musiał tutaj najpierw porządnie poodkurzać i przynajmniej dwa razy zmyć podłogę. Naprawdę nie chciała myśleć, czy właśnie w tym momencie, pył nie wsiąka w tapetę... Potrząsnęła głową, zdając sobie sprawę, że nie do końca wszystko szło zgodnie z myślą Warrena. Obserwowała go z dystansu, po rzuconym odsuń się cofnęła się o dwa kroki w tył. Nie miała pojęcia co się działo, ale dopóki ten trzymał w ręku pracującą wiertarkę, nie chciała także pytać.
- ... Jak to w pręt? Czy to aby na pewno dobry pomysł, aby wiercić tutaj cokolwiek więcej? - potrząsnęła głową, oczekując dłuższego wykładu, który uspokoi jej obawy. Ostatecznie, lampa nie mogła wisieć krzywo, dlatego też gdy dwa razy powtórzył, że to na pewno bezpieczne, Grace dała swoje ciche przyzwolenie na wwiercenie tym razem bez niespodzianek jeszcze trzech kołków. Patrzyła mu się na ręce z zaciśniętymi ustami, zbierając to, co zsuwało się na ziemię i wciągając do worka na śmierci wewnątrz odkurzacza. - W porządku? - utkwiła w nim na dłużej swoje spojrzenie, wyłączając przez cały ten czas, cicho pracujące urządzenie.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Chciał dopytać, co odpowiedziałaby jako pracownica jednostki, w której pracowała z psychologami, ale nie wiedzieć dlaczego, nie zapytał; może nie powinien zaczynać tematu Rosenthal? A może było za wczęsśnie?
Odłożył wiertarkę i odłączył od zasilania. Rozejrzał się i sięgnął po kawałek materiału, który udarty z zmiętego, starego prześcieradła, na którym wcześniej rozwijał i rozkładał tapetę przed docinaniem i klejeniem. Owinął rękę i chwycił zabezpieczenie, które odkręcił i wysunął rozżarzone wiertło; czuł jego gorąc przez zwinięte warstwy grubej i bawełnianej tkaniny. Odłożył wiertło jak najdalej od Grace i wpatrując się w nią..., wiedział, że chciałaby, żeby wytłumaczył to, co widziała przed chwilą.
– ..., musi iść takie zbrojenie. Nie spodziewałem się, że to ściana nośna, ale jak widać..., tak jest – podszedł do ściany i przesuwając ręką przez wywiercony otwór nakreślił na tapecie linię do dołu i w górę wskazał już tylko palcem. – Tutaj jest ten, w który się wpierdoliłem. Kolejne powinny być po obu stronach w odstępach co dwadzieścia cali..., może co dwadzieścia pięć... Wywiercimy dodatkowe otwory na kołki tutaj – pokazał wskazującymi palcami dwa miejsca oddalone od siebie i od wywierconej już dziury w równych odstępach, które po połączeniu musiałyby stworzyć trójkąt równoramienny. Grace wzięła w ręce pędzel i podszedłszy przytknęła czubek w miejscach, w których dotykał do tapety palcami; mimo wszystko sięgnął po miarkę i sprawdziwszy, z uśmiechem odwrócił się do niej i dopowiedział:
– Milimetr różnicy..., i idę na dół po nowe wiertło. Nie dotykaj do tego w materiale, bo się poparzysz. – Rzucił w ostatniej chwili, wychodząc i znikając za zamykającymi się wolno drzwiami. Miał nadzieję, że nie będzie musiał za chwilę zbiegać i wbiegać po schodach, bo okaże się, że ktoś, kto budował zrobił więcej zbrojeń niż w bunkrze führera. Zmienił wiertło i odwracając się do Grace, która czekała czy włączyć odkurzacz, podszedł do ściany; wwiercił się w kilka minut i tylko raz zaparł się, kiedy poczuł pod obracającym się wiertłem nieco większy odłamek betonu. Zamocował haki i zabezpieczył sprzęt, który Grace przesunęła, żeby miał miejsce do obracania się i manewrowania z wielką lampą w kształcie księżyca. Zawiesił ją i kiedy Grace stwierdziła, że „jest równo”, zabezpieczył haki nakręcając osłony. Podpiął wtyczkę w kontakt i pstryknął; wygasił górne oświetlenie i po pokoju rozlało się lśniące, ale nie męczące oczu światło. Usiadł na podłodze, z której zwinęła w wielki kłębek folię i opierając się dłońmi, wpatrywał się w lampę.
– Wygląda jak..., jak księżyc – wyszeptał w końcu, uśmiechając się do Grace. –Prawdziwy – dodał, w momencie, kiedy dosiadła się do niego i oparła głową o ramię; drżało... Objął ją, a po chwili położył się i naciągnął na siebie kobietę. – Myślisz, że..., będzie podobać się naszej kruszynce? – Pogładził po włosach, a potem dotknął do nosa Grace i pocałował w wargi, którymi poruszała tak, jak modliłaby się, bezgłośnie wypowiadając słowa... Na zewnątrz zapadała łagodna ciemność..., cichsza od jego oddechu, po którym musiała poznać, że przysnął na moment, przymknąwszy oczy. Uchylił je i widząc jak kobieta uśmiecha się, nie mógł nie zapytać: „co?”...

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Och, Joseph! Zanim weźmiesz się za wiercenie w kolejnym pokoju, obiecaj, że najpierw dokładnie przestudiujesz plan domu, który przecież mamy... - wpatrywała się w niego tak długo, aż długo nie przytaknął. Z własnej, nieprzymuszonej woli. Chciała wiedzieć, że zachowa się w ten sposób i nie mówił tak tylko, aby uspokoić jej natrętne myśli. Dopiero, gdy zyskała pewność, że się rozumieją, Grace rozchmurzyła się i wykrzesała z siebie uśmiech.
- Tutaj będzie dobrze, tak? - umiała wykonać te wszystkie, skomplikowane obliczenia w pamięci, jednakże dopóki Joseph nie pokazał jej konkretnego miejsca palcem, nie postawiła na ścianie dwóch kropek. Odwróciła się, aby odłożyć pędzel do puszki, jednakże w ułamku sekund zmieniła zdanie. Machnęła nim w powietrzu, włosiem dotykając do nosa mężczyzny. Idealnie na czubku, poczuł mokrą plamę po farbie.
- Ojejku! Niezdara ze mnie! - skłamała jawnie, pozbywając się narzędzia zbrodni; pędzel wylądował w puszce z cichym plum, a Grace skrzyżowała ręce na piersi. - Widzisz, gdybyś mnie posłuchał i miał na głowie papierową czapeczkę, żadna farba nie byłaby Ci straszna
A jednak! Odczuwała brak tego gadżetu, o który nie zadbał w ferworze szykowania pokoju do zmian.
Spojrzała na mężczyznę i przewróciła oczyma. Uśmiechała się, dlatego też musiała zapanować nad niesforną i psotną mimiką.
- Nie musisz mówić do mnie jak do dziecka, wiesz? - dąsał się, dlatego posłała mu buziaka i odwróciła się. Nikt go nie gonił, ale czuła, że oboje chcieli mieć już tę część za sobą.
Omijając szerokim łukiem zawiniątko w materiale, posprzątała tyle, ile się dało. Wciągnęła kurz do odkurzacza z większości kątów oraz powiększyła kopczyk rzeczy niepotrzebnych i do wyniesienia pod ścianą. Jeśli przypomną sobie o nich jutro rano, nic wielkiego się nie stanie.
Czekała w pogotowiu z rurą odkurzacza na kruszącą się ścianę. Kołki, weszły jak nóż w masło, a za nimi haczyki. Cofnęła się kilka kroków, ostatecznie skończyła pod przeciwległą ścianą i z tej perspektywy, potwierdziła mocowanie. Lampa w końcu znalazła się nad ścianą i... w niedalekiej przyszłości nad łóżeczkiem. Potrafiła zobaczyć je oczyma wyobraźni. Oparła dłonie o swoje biodra, wpatrzyła się w rozświetlającą pokój lampkę, gdy Joseph zgasił pozostałe światła.
- Mhm. Ktoś naprawdę postarał się z fakturą - przebiegła palcami po kloszu, wspinając się do góry. Nie nagrzewał się szybko, co miało swoje zalety, gdyż dziecięca rączka również mogła próbować dosięgnąć do lampy zafascynowana jej wyglądem.
Usiadła obok Josepha, wyciągając przed siebie nogi. Oparła się o jego ramię, a gdy ją objął, przysunęła bliżej.
- Oczywiście. Jeszcze się nie narodziła, a Ty jej już podarowałeś nie tylko gwiazdkę z nieba, ale cały księżyc - mruknęła, przekrzywiając głowę. Chwyciła dłonie, które do niej wyciągnął i ułożyła się na nim. Oparła głowę o tors Josepha, uchem przy sercu. Obserwowała go, gdy zasypiał. Leżała tak jeszcze chwilę, czekając, aż Morfeusz dociśnie go do swojej piersi. Musnęła policzek Josepha i wstała, ostrożnie podnosząc się z podłogi. Wyniosła z pokoju, co lżejsze i zakurzone. Zamknęła puszki z farbą, umyła w łazience dokładnie pędzle. Kręciła się jeszcze chwilę po pokoju, gdy ocknął się, zamykała akurat okno.
- Zasnąłeś... Na dobre pół godziny. Jeśli chcesz, możemy znieść tu kołdrę i poduszki i spać dzisiaj pod księżycem, ale... Najpierw szoruj do łazienki pod prysznic i umyć zęby. Ja w tym czasie przygotuje mini obozowisku i też przyjdę.