[Joseph Warren]

27

Grace Blackbird

Podjechał pod dom; miał wrócić przed dwunastą, a tymczasem było po północy..., jeśli nie później...
To była noc..., cięższej nie przeżył od kilku może kilkunastu lat pracy; widział tak naprawdę już wszystko, co mógł zrobić człowiek, ale w tym momencie w życiu to, co zobaczył musiało wstrząsnąć nim tak, jak tamta dziewczynka, którą wyniósł na słońce. Widok nienarodzonego i nierozwiniętego w pełni dziecka wyszarpanego z ciała zabitej matki..., nie chciałby nigdy zobaczyć tego widoku, a teraz? Teraz zdecydowanie..., nie!, pomyślał odsuwając od siebie to wspomnienie i zastanawiając się, co zrobić, żeby ta sprawa nie trafiła na biurko Grace — jedynym wyjściem było wzięcie tej sprawy i poprowadzenie, ale wiedział, że może nie mieć siły. Komu przydzielić? Komu?, myślał jadąc do domu.
Z jednej strony był zły i zmęczony, zdenerwowany, że wracał o wiele później niż przewidywał tylko dlatego, że zatrzymał się widząc kobietę w nocnej koszulce na drodze wylotowej do Cape Coral; nie mógł się nie zatrzymać — był policjantem, a ona mogła i potrzebowała, żeby jej pomóc, co prawda tylko w poszukiwaniu „tej pieprzonej owcy”, ale mimo wszystko... Z drugiej strony gdzieś w środku..., ucieszył się... — na chwilę zajął myśli czymś, czym nie było ciało ciężarnej kobiety.
Zaparkował, ale nie ruszył się z siedzenia. Był mokry i wiedział, że śmierdzi trupem, w którego wpieprzył się na bagnach. Czuł się wykończony fizycznie i psychicznie. Po chwili, kiedy opierał się o kierownicę głową i starał wyrzucić z głowy to, co zobaczył dzisiaj w nocy, wysiadł w końcu ze służbowej terenówki i podszedł pod dom. Wyciągnął z kieszeni jednorazową chusteczkę i otworzywszy drzwi, zwinął papier. Ściągnął buty i wszedł, kiedy zauważywszy migające na ekranie telewizora obrazy z TLC, zajrzał czy Grace siedziała na kanapie. Starając zachowywać się jak najciszej, niosąc w rękach buty, przeszedł do łazienki przy wejściu.
– Chryste..., Grace – wykrzyknął, kiedy otworzył drzwi i zobaczył ją tak, jak wyrosłaby przed nim. – Nie..., nie dotykaj mnie. Jestem..., po trupie – rzucił i omijając ją, wszedł do łazienki; stała w otwartych drzwiach i wpatrywała się w niego. Zsunął z chudych, chociaż umięśnionych nóg spodnie i ściągnął koszulkę.
– Schlag! – zaklął, widząc w lusterku przypitą do ostatniego żebra..., pijawkę. – Q-rwa! Jak to odczepić? Nie dosięgnę... – Popatrzył na Grace; nie wyglądała na najbardziej zachwyconą.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Siedziała na kanapie, z laptopem na kolanach. Katalogowała dane, nie potrafiła opisywać badań jeżeli nie miała uporządkowanych wszystkich informacji. Obok niej, na stoliku, leżał kubek z wypitą do połowy herbatą i paczka orzechów nerkowca. Czuła się rozdarta; z jednej strony, najchętniej schrupałaby wszystkie. Z drugiej, nie mogła stukać w klawisze, mając oblepione od soli, tłuste opuszki palców.
W tle grał telewizor. Początkowo, jednym okiem oglądała program przyrodniczy o albatrosach, ale skończył się przed północą. Przełączyła więc na TLC. Dla Grace, nie miało znaczenia co leciało w telewizorze. Liczył się sam fakt, że słyszała głos i odgłosy. Nie potrafiła pisać w bezwzględnej ciszy.
Kończąc przerzucać pliki do folderu, podniosła głowę i spojrzała na zegarek. Dwadzieścia cztery minuty po północy. Joseph, od dwudziestej pierwszej nie dawał znaku życia. Domyślała się, że musiał zostać wyciągnięty z komendy, a fakt, że jeszcze nie wrócił do domu, potwierdził jej tezę. Zalogowała się do policyjnej bazy, w związku z charakterem swojej pracy, miała dostęp do każdej. Przejrzała zgłoszenia, dwa z nich pasowały jej do motywu, aby zaangażowano Warrena.
Siedziała jeszcze chwilę, ale czuła, że zaczynają się jej kleić oczy. Ostatnimi czasy, spała o wiele więcej i częściej, w ciągu dnia, łapało ją znużenie. To normalnie, prawda? spytała samą siebie, dotykając swojego brzucha. Zamknęła laptopa, ściszyła telewizor i wyszła do łazienki. Wzięła szybki prysznic, mokre włosy splotła w kłos i dokładnie umyła zęby. Przebierała się w piżamę, gdy usłyszała, jak drzwi do domu otwierają się. Postękiwanie, utwierdziło ją w przekonaniu, że to musiał być Joseph. Bo przecież kto inny?
Wchodząc do salonu, Warren dostrzegł rozkopany koc, wyłączony komputer i niesprzątnięty kubek.
- ... Czterdziestodwu letni Lee z Anglii cierpi na niezwykle rzadkie schorzenie żołądka, które sprawia, że jego ciało samo się zjada. Edward ma tylko dwadzieścia siedem cali wzrostu co u... - głos lektora dochodził z telewizora. Trafił akurat na czołówkę kolejnego odcinka z serii Nie do uwierzenia! Wyłączył telewizor w pośpiechu, zrzucając ze stolika pilota i kierując się do łazienki.
Sięgała właśnie po klamkę, gdy drzwi do łazienki otworzyły się na oścież i stanął w nich Joseph. Odruchowo, cofnęła się o krok.
- Dobry wieczór - uśmiech zastygł na jej ustach, gdy wspinając się na palce, Joseph wyciągnął przed siebie ręce, w których trzymał buty.
- Naprawdę? Jakby to było coś nowego - odparła z grymasem oraz lekką ironią. Nie podobał się jej ten ton. Wyminął ją, a Grace obróciła się i obserwowała go, jak krzątał się po łazience z nietęgą miną i zrzuca z siebie ubrania.
Uniosła brew, słysząc o pijawce, na którą Joseph wskazał palcem.
- Pokaż mi to - podeszła, obracając go do siebie. Mógł protestować, ale Grace miała to w tej chwili gdzieś. Ustawiła Josepha tak, aby światło padało na intruza i jednym, zdecydowanym szarpnięciem, pociągnęła. Puściła od razu. Trzymaną w palcach pijawkę, wrzuciła do pustego słoika po kremie. - Byłeś na miejscu zbrodni, czy pływać w bajorze?

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

– Grace..., proszę cię... – powiedział, odwracając się i pochylając, żeby widziała w świetle lepiej i mogła szybko oderwać od jego pleców „to fuj”. – Ja pieprzę... – syknął, kiedy do pozornie niewielkiej ranki, z której pociekła po jego plecach lepka i ciepła, czerwona strużka, docisnęła wacik nasączony środkiem odkażającym. Wciągał powietrze nosem i opierając się umywalkę, zacisnął na brzegu umywalki ręce.
– Wpieprzyłem się..., jak zawsze z moim szczęściem. Nie chcę o tym mówić, bo to nie jest sprawa dla ciebie... – odpowiedział, wpatrując się w lustro; odbijała się w nim z miną zdradzającą, że nie podoba się jej ten ton, którym mówił. Westchnął i odwrócił się do niej; oparł się o umywalkę tym razem wychudłymi pośladkami i zakładając ręce na piersi, zastanawiał się, co odpowiedzieć. – Grace..., naprawdę to nie jest sprawa, którą chciałbym, żebyś się zajęła. Nie wiem..., nie mam pojęcia komu to przydzielić, żeby nie trafiła do ciebie i wiem, że w takim razie powinienem sam się nią zająć..., ale nie wiem czy mam na to nerwy – dokończył i kucając popatrzył na nią; nie wiedział co robić? Wpatrywał się w nią chwilę i w końcu wyszeptał:
– Nie chcesz zajmować się trupem kobiety w..., nie wiem... Myślę, że siódmym miesiącu ciąży, z której jakiś świr wy... – przerwał; nie..., nie ma mowy, pomyślał wiedząc, że nie może powiedzieć nic więcej i niech nie prosi, żeby dokończył, bo nie dokończy. – Obawiam się, że będę musiał to poprowadzić i mam tylko nadzieję, że nie będzie się ciągnąć tygodniami, bo oszaleję. – Wstał i umył ręce, a po chwili rozebrał się i wrzuciwszy ubrania do worka z wyszytym napisem „z pracy”, wszedł pod prysznic; nie zamykał kabiny, bo Grace siedziała na zamkniętym sedesie i pod światło oglądała złapaną w słoik po kremie pijawkę; nie mógł się nadziwić, że nie brzydziła się i..., cieszył się, że nie była jak większość kobiet i że mimo że odznaczała się wieloma cechami przypisywanymi stereotypowo i tradycyjnie mężczyznom, była szalenie kobieca — nawet teraz, kiedy przyglądała się pasożytowi.
– Wybrałaś płytki? Zamówiłaś? – Dopytywał zmieniając błyskawicznie temat; zdążyła przyzwyczaić się, że był w tym mistrzem — skakał po poruszanych kwestiach jakby przełączał kanały w telewizji. Przyglądała się jak szorował włosy i napieniał kark; krew wciąż spływała mu po boku na pośladek i dalej po nodze do odpływu. Popatrzył na różowiącą się pianę i powiedział:
– Myślisz, że wykrwawię się na śmierć? – Znowu..., znowu to zrobił! Zadawał pytanie tak, że była przekonana, że mówi śmiertelnie poważnie, a kiedy patrzyła na Josepha tak, jak w tej chwili, wybuchał tym szczekliwym śmiechem.

[Grace Warren]

Joseph Warren

- To ja Cię proszę, nie ruszaj się przez chwilę - zaczekała, aż zapanuje nad ciałem i dopiero, wyrwała z jego skóry pijawkę.
- Może zapiec - ostrzegał zanim miejsce, w którym ta się przyssała, potraktowała środkiem na odkażenie. Chwilę przyciskała do drobnych ranek wacik. Miała ochotę go pocałować, ale z racji okoliczności, to nie był dobry pomysł. Cofnęła rękę, wata wylądowała w koszu na śmierci, a medykament na swojej półce w szafce. Umyła ręce, zerkając na Josepha, który wciąż tkwił oparty o umywalkę. Nie spodobał się jej nie tylko ton, ale także sposób, w jaki do niej mówił. Zagryzła zęby i dała mu dokończyć. Nie chciała wtrącić się, nie mając pełnego obrazu sytuacji.
Myślę, że siódmym miesiącu ciąży zadźwięczało jej w uszach. Grace skrzywiła się nie dlatego, że mówił o ciężarnej, tylko z racji uświadomienia sobie jakimi kategoriami myślał Joseph.
- Po pierwsze... Naprawdę uważasz, że nie domyślę się tego, czego nie chcesz mi powiedzieć po wyjawieniu, kto jest ofiarą? - wbiła w niego spojrzenie. Mówiła łagodnie, mimo że bądź co bądź, nie przebierała w słowach.
- Po drugie, co to ma znaczyć, że nie mam pojęcia komu to przydzielić, żeby nie trafiła do ciebie? Powtórz to jeszcze raz i zadaj sobie pytanie, co właściwie mi powiedziałeś tymi słowami... Nie wiem, co sobie pomyślałeś, ale powinieneś doskonale wiedzieć, że widziałam w swoim życiu nie jedną zamordowaną ciężarną i fakt, że sama jestem w ciąży nie sprawi, że nagle załamie się i wszystko się poprzestawia w mojej głowie. Nie podoba mi się to, że minęło raptem dziesięć dni, a Ty już rozstawiasz mnie po kątach i odsuwasz od pracy w momencie, gdy czuje się na siłach i nie chce z niej rezygnować.... Twój brak profesjonalizmu odbicie się na Tobie rykoszetem, Joseph. Skoro masz w nosie moje uczucia, pomyśl, jak ocenią Cię przełożeni, gdy dowiedzą się o tym i pewnie o przyszłych sprawach, bo już widzę po Twojej minie, że najchętniej wysłałbyś mnie na długoterminowe zwolnienie. To... To krzywdzące, Joseph - dodała niespotykanie szczerze. Podniosła rękę. Nie. Nie pozwoliła sobie wejść w słowo.
- A po trzecie.... Spójrz na swoje odbicie w lustrze. Przeżywasz to, bierzesz do siebie, więc tak. To naprawdę doskonały pomysł, abyś poprowadził tę sprawę. Najlepiej od razu strzel sobie kilka razy z otwartej dłoni w twarz. Uzyskasz ten efekt, o który się prosisz od razu - wycofała się, nie stojąc mu już na drodze. Usiadła na zamkniętej toalecie, biorąc do ręki słoiczek z pijawką. Z bliska, widziała wyłącznie hodowane w specjalnych warunkach pijawki medyczne. Ta była inna, większa i w kolorze smoły. Przyglądała się jej pod światło, wsłuchując w szmer lecącą wodę. Joseph bliski był wytrącenia jej z równowagi, wchodząc tu i rzucając jej prosto w twarz to nie jest sprawa dla Ciebie chcący czy niechcący sprawił, że Grace poczuła się dogłębnie dotknięta. Tyle przepracowanych lat, a on traktował ją jak... Potrząsnęła głową.
- Nie - odparła rzeczowo. Nie potrafiła, tak jak on, skakać z tematu na temat, dlatego tez nie uzyskał odpowiedzi odnośnie kafelków. Kilka próbek stało w kącie, Grace zerknęła w ich stronę i wypuściła głośno powietrzę z płuc. - Położę się - powiesiła bliżej wyjścia spod prysznica ręcznik i przeszła do sypialni. Nie zapaliła światła, usiadła na brzegu łóżka i mocno zacisnęła powieki.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Zamknął się..., umilkł. Zakręcił wodę i zawołał za nią; nie odwróciła się — przez zamykając się drzwi łazienki, widział jak kobieta zatrzymała się przy schodach na moment. Sięgnął po ręcznik, który przewiesiła bliżej i wyszedł za nią. Wszedł po schodach i chwilę stojąc pod drzwiami sypialni, wszedł do niej i popatrzył na Grace; siedziała na materacu z zamkniętymi..., zaciśniętymi powiekami — podkurczyła pod brodę nogi, kiedy zamknął za sobą drzwi.
Podszedł i ukucnął, popatrzył na nią.
– Po pierwsze... – zaczął, nie wiedząc jak powiedzieć to, co myślał w tej chwili. – ..., wiem, że domyśliłabyś się i o to chodziło..., nie chciałem mówić o szczegółach, bo... Do wszystkiego musiało dojść do ośmiu tygodni wstecz. – Wiedział, że ona będzie wiedzieć, co stara się jej przekazać. Oparł się rękami o materac, ograniczając ją, bo siedziała teraz między jego ramionami i „uciekać” musiałaby w tył tylko. – Po trzecie... – Specjalnie zmienił kolejność; musiała się domyślić. – ..., nie chcę tego prowadzić. Nie chcę…, ale nie chcę też, żebyś musiała babrać się w tym..., gównie. I tutaj jest to po drugie... Chcę oszczędzić ci tego widoku, w który wpierdoliłem się dzisiaj. Wiesz w co wyposażyła nas na poszukiwania komenda? W coś, co wygląda jak..., widły? Tak, jak widły. I z tym mieliśmy sprawdzić teren dookoła zarośli, w których gościu zauważył..., rękę..., wyrwaną z ramienia. Okej..., tylko, że jak zaczęliśmy szukać to ostatecznie weszliśmy po pas w bagno i kto miał szczęście? Warren. Q-rwa nie wiem czy nie zagrać na loterii..., może trafiłbym jackpota w MegaMillions i mógłbym jebać tę robotę? Przeprowadzilibyśmy się do Quentico. Ty zajęłabyś się pracą naukową, a ja robiłbym za twoją gosposię i..., nianię... – Chciał dotknąć do jej brzucha, ale podkurczała nogi coraz mocniej przyciągając do brody; pomyślał, że może nie chcieć, żeby był w zasięgu jej wzroku, a co dopiero, żeby obmacywał jej ciało. – Wiem, że masz naprawdę mocną psychikę i jesteś odporna, ale..., teraz wszystko się zmienia w twoim ciele... W tobie. Sama musiałaś zauważyć, że tak jest..., że coś się dzieje. W Quentico potrafiłaś zmienić nastrój i nastawienie w ciągu ułamka chwili i to nie jest zarzut czy wyrzut! To normalne... Nie chcę jedynie, żebyś marnowała ten czas na trupy, skoro masz pod sercem życie. To wszystko, co robimy... – Nie wytrzymał i łapiąc delikatnie jej ręce, rozłożył je i odciągnął jej nogi od twarzy. Wpatrzył się w nią i dotknął do jej podbródka. – ..., nie jest warte, żebyśmy poświęcali się temu tak, jak ty się poświęcasz..., jak ja się poświęcam. Musimy mieć coś, co będzie ważniejsze. I masz to..., właśnie w tym momencie. Jest w tobie. – Mówił łagodnym głosem, mając nadzieję, że Grace w końcu dopuści do siebie i zrozumie..., albo postara się zrozumieć, o co mu chodzi. – Pracowałem z kobietami i miały końską psychikę, i myślały, że będą na służbie do porodu. Nie..., nie da się Grace. Nie da się tak. Może źle to wszystko powiedziałem, ale nie chcę, żeby cokolwiek ci się stało, a wybacz za porównanie..., jesteś jak pies gończy. Czasami nie wiesz, kiedy się zatrzymać. Łapiesz trop i lecisz. Niewiele trzeba, żeby powinęła się noga. I nie chcę cię straszyć..., nie... Nie chcę, odebrać telefonu, po którym będę musiał jechać do szpitala i nie daj..., Boże..., dowiedzieć się, że stało się najgorsze..., że nie przeżyłaś albo..., poroniłaś. – Wpatrywał się w nią tak długo, jak długo nie spojrzała na niego przez chwilę; położyła się na boku na łóżku, a on usiadł przy nim i nie spuszczał z niej wzorku. Nie wiedział, jak wytłumaczyć jej to wszystko i przekonać, że chce dla niej i dla maleństwa, które nosiła pod sercem jak najlepiej, a jej praca nie była niczym dobrym. Oczywiście..., dzięki niej mogli rozwiązywać o wiele więcej spraw i w o wiele krótszym czasie..., ale to nie było warte narażania się na cokolwiek.
Zwiesił głowę między ramiona oparte o kolana i otarł wodę spływającą mu po twarzy. Zagryzał wargi wciąż zastanawiając się co zrobić. W końcu odsunął się od łóżka i podnosząc się, powiedział:
– Ja chcę cię tylko ochronić, ale skoro masz wyłożone na moją troskę, może przesadzoną, a może nie..., nie wiem... W każdym razie, nie chcesz, żeby się o ciebie troszczyć, to nie. Jutro po odprawie... – Widział jak drgnęła, ale nie zamierzał przerwać. – ..., widzimy się u mnie w gabinecie. Poprowadzisz tę sprawę..., ze mną... – Popatrzył na nią i powoli ruszył w stronę drzwi. Zatrzymał się przy nich i opierając o twarde, zimne drewno, odezwał się, chociaż nie chciał nic więcej mówić...
– Chcę dla ciebie jak najlepiej. Chcę, żebyś w tym czasie mogła skupić się na sobie i żebyś mogła cieszyć się tym czasem, ale najwyraźniej ty tego nie chcesz...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Spojrzała na niego. Siedziała z brodą opartą o kolana. Obejmowała swoje nogi, które przygarnęła do siebie. Wbrew pozoru, nie chciała się od niego odgrodzić, dlatego gdy oparł żylaste ręce przy niej, nie odsunęła ich od siebie ostentacyjnie.
- Wystarczyło powiedzieć nie myśl o tym dzisiaj, proszę zamiast uskuteczniać jakieś podchody... - odparła, ale nie kontynuowała myśli. Nie chciała wchodzić mu w słowo, nawet, jeśli nie do końca zgadzała się z tym co mówił. Wodząc spojrzeniem za oczyma Josepha, wysłuchała go do końca. Trzymała nerwy na wodzy. Grace nie wybuchała łatwo, lecz z uwagi na uczucia, którym darzyła mężczyznę, najdotkliwiej odczuwała niesprawiedliwość, jakiej się dopuszczał. Dobre chęci jej niestety nie usprawiedliwiały.
- Jeśli myślisz, że praca naukowa w Instytucie Behawiorystki jest czysta i nie wymaga styczności z ofiarami i ich mordercami, to lepiej już teraz porzucić złudzenia - wiele kosztowało ją, aby nie odnieść się do stwierdzenia i Twoją nianią. Na Boga! Nie potrzebowała niańki, tylko partnera.
- Chciałbym, nie chcę, zależy mi na tym... mówiąc w ten sposób, wyrażasz swoje obawy i życzenia o wiele lepiej, nie uważasz, Joseph? Protekcjonalny ton nie sprawi, że nagle wszystko stanie się po Twojej myśli.... Miałeś do czynienia z kobietami, które były i są policjantkami. Ja jestem psychologiem śledczym i charakter mojej pracy jest inny. Wiesz o tym. Babrzę się w gównie tylko wtedy, gdy udokumentowanie miejsca zbrodni jest niewystarczające. Ale nawet wtedy wciąż mam swój rozum.
Odchyliła się do tyłu, gdy Joseph, bez pytanie sięgnął do jej podbródka pokonując opór rąk, którymi obejmowała samą siebie. Nie spodobało się jej to, aczkolwiek odpuściła, dostrzegając w jego wyrazie twarzy, jak ważne było to dla niego.
Lekko przygryzła wargi. Stawiał ją w sytuacji, w której trudno nie było poczuć się zaszczutym. Znał ją. Znał jak mało kto, dlaczego więc wyciągał na piedestał rolę matki? Już sam fakt, że ta została jej narzucona, wiele komplikował w jej oczach. Joseph nie musiał więc grać na jej uczuciach i dokładać dodatkowych zmartwień.
- Musisz zrozumieć jedno, Joseph. Podejmując za mnie decyzję i na siłę wpychają w ochronny klosz, nie sprawisz, że z radosnym uśmiechem będę siedzieć bezczynnie następnie siedem miesięcy na kanapie i oczekiwać. Dlaczego mi nie ufasz? Dlaczego wychodzisz z założenia, że jeśli mi czegoś nie narzucisz, ja na pewno zrobię odwrotnie, a po swojemu będzie równoznaczne ze stosunkiem pracy takim, jaki u mnie znasz? - skąd te założenia? Skąd ta pewność? Jeśli bał się czegoś, powinien jej o tym powiedzieć., W zupełnie innych okolicznościach, niż stawiając pod ścianą i dyktując swoje warunki.
Z westchnięciem, przytuliła się do poduszki. Patrzył na nią, a ona na niego, prowadząc nigdy nie wypowiedziany dialog. Widział, jak jej dłonie zacisnęły się na kołdrze, a Grace po raz kolejny, ważyła słowa.
- Bzdura. Chcę, abyś się o mnie troszczył, ale nie w ten sposób... Może, może nie znasz innego, może kierujesz się tym, co Ci się wydaje, że będzie dla mnie najlepsze, ale... Nie. To nieprawda. Chce, abyś był moim głosem rozsądku. Nie dyktatury. Widzisz tę różnicę, Joseph, zgadza się? - przesunęła się na skraj łóżka. Przez moment, był tak blisko, że mogła dotknąć nosem jego nosa.
- Nie mogę z Tobą prowadzić śledztwa. Jestem profilerem, nie detektywem. Mogę przygotować profil, wskazać, wśród kogo należy szukać sprawcy, ale na sam tok postępowania nie mam realnego wpływu. To nie są moje kompetencję, a ja nie będę udawać, że znam się na nich lepiej od Ciebie - podkreśliła. Gotowa była wyciągnąć rękę, kiedy Joseph niespodziewanie wstał z miejsca i w kilku krokach, zbliżył się do drzwi.
- Dokąd idziesz? - podniosła się. Kołdra zaszeleściła, gdy Grace usiadła.
- Chcę, abyś pozwolił mi podjąć tę decyzję samej, kiedy uznam, że już mogę odpuścić. I chcę, abyś mi zaufał, że będzie ona słuszna... Wiem, wiem, jak bardzo jesteśmy dla Ciebie ważne, ale proszę Cię, Joseph. Nie okazuj tego w ten sposób... - urwała, nerwowo skubiąc nitkę, która wychodziła z rękawa. - ... I nie wychodź. Zostań, proszę.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Chcialbym..., pomyślał i... Co z tego, że chciałby? Ojciec odpowiadał krótko, że on też chciałby tego czy tamtego, a Joseph ma iść i zrobić to, o co prosił..., o ile można by było nazwać to prośbą. Dziadek wydawał się wysłuchiwać tego, czego chciałby..., ale na wysłuchiwaniu się kończyło. Babcia, mimo wszystkiego, co ofiarowywała dobrego ucinała temat tego, czego chciałby szybciej niż ojciec; nie dyskutuj ze mną, tylko odrób lekcje..., posprzątaj..., idź spać... Jedyna osoba, która interesowało czego by chciał, czego pragnął i na czym mu zależało nie żyła od blisko trzydziestu lat. Nikt, nigdy nie oglądał się na jego chciałbym, więc wyrzucił je i ostatecznie przestał się zastanawiać i myśleć o swoich pragnieniach i życzeniach. O obawach nie mówił nigdy, mimo że miewał je tak często... - Nie pieść się tak z sobą...
Nie wyszedł; opierał się o drzwi i słuchał tego, co mówiła, ale nie przekonała go i odwrócił się do niej po chwili, kiedy powiedziała, żeby został. Nie podszedł do niej i tylko przyglądał się Grace, nie przerywając jej; zaczekał i kiedy skończyła mówić, nie odezwał się jeszcze przez chwilę tak, jak trawiłby każde wypowiedziane przez nią słowo. W końcu nabrał powietrza tak, jak chciałby napełnić powietrzem najmniejsze nawet pęcherzyki w koniuszkach płuc. Poruszył się, kiedy spięły się mu mięśnie na brzuchu.
– Widziałem cię..., widziałem cię przy pracy i..., mówisz, że to ja się angażuję, ale ty jesteś taka sama. Zapominasz się..., zapominasz się i zatracasz. I, żeby była jasność..., to nie jest zarzut, ale w dzień przed wyjazdem nie odpuściłaś i spędziłaś całą noc w terenie. Oboje wiemy, że to nie było konieczne, ale się zapomniałaś. Nie potrafisz się powstrzymać Grace. Nie potrafisz... – powiedział, wpatrując się w nią. Miał wrażenie, o którym nie chciał mówić, że nie chcieć la tej ciąży..., że pogodziła się w pewnym stopniu z tym nowym stanem zmieniającym rzeczywistość, ale nie chciała i nie rozumiała, że w końcu będzie musiała z czegoś zrezygnować. Nie chciał być niesprawiedliwy i widział przecież, że cieszyła się, ale nie dopuszczała do siebie myśli, że może będzie musiała odpuścić coś, co do tej pory było dla niej najważniejsze.
- Nie łap mnie za słówka - odezwał się niespodziewanie. - Doskonale wiesz, co miałem na myśli mówiąc o prowadzeniu sprawy. I mówisz, że chcesz sama podjąć decyzję, kiedy odpuścisz..., nie odpuścisz. Znam cię już i widzę to, czego ty chyba nie chcesz widzieć. Jesteś gotowa zrobić wszystko, żeby doprowadzić zaczęte sprawy do końca – przerwał i przeszedł przez sypialnię. Zatrzymał się przy szafie, która otworzył i zaczął szukać czego, co mógłby ubrać. Musiał się czymś zająć..., zająć czymś myśli i..., zakończyć te prowadzącą donikad dyskusję.
– Obawiam się, że możesz podjąć decyzję, kiedy będzie już za późno i przyznaj sama przed sobą..., co z tego, że powiem chciałbym, żebyś odsunela się na tych kilka miesiecy? Co z tego, że to powiem? Że już to powiedziałem? Ty i tak zrobisz to, co będziesz uważała za słuszne... Słuszne w twoich oczach... – Odwrócił się do niej, naciagnawszy na siebie dresowe spodnie i koszulkę. – Co mi odpowiesz? Mam teraz przedstawić listę wszystkich, dlaczego nie chcę?

[Grace Warren]

Joseph Warren

W jej domu także się nie dyskutowało. Ostatnie zdanie należało do ojca. Jego woli oraz widzimisię musieli podporządkować się wszyscy. Grace długo uczyła się tego, aby zmienić swoje przyzwyczajenia, a także nastawienie. Ale Alec był uparty. Wymuszał na niej otwartą konfrontację, co w końcu poskutkowało tym, że w sytuacji, w której to on potrzebował się wycofywać, Grace wykorzystywała jego własną broń przeciwko Newmanowi. Wytykał jej to, choć z uśmiechem.
Wyprostowała plecy. Naprawdę starała się dociec czym tak mocno ubodła Josepha, że ten nie ruszył się z miejsca. Z uwagi na fakt, że był wzburzony, powstrzymała kilka mniej i bardziej niemiłych komentarzy. Nie chciała zaogniać konfliktu, tylko go przepracować. Nie było to łatwe, gdy Warren stawiał siebie w roli wiem lepiej niż Ty.
- Poniekąd masz rację. Angażuje się, bo to określenie jest bardziej właściwe, w sprawę, a gdy kończę nad nią pracować, zostawiam na biurku i wracam do domu. Nie przynoszę jej ze sobą, nie rozpamiętuję. I nie mów, proszę, że nie potrafię się powstrzymać, bo nic mnie tak nie irytuje, jak wmawianie mi, że zna się lepiej moje myśli! - w ostatniej chwili, powstrzymała się przed podniesieniem głosu. Dlaczego mówił w sposób, który działa na nią niczym płachta na byka? Nie powinna.. Nie powinna się denerwować. Z uwagi na siebie i na dziecko, aczkolwiek Joseph drążył i nie odpuszczał tak długo, jak długo nie odcięła mu się w podobny, niewybredny sposób. Po co?
Słusznie, że zachował swoje rzekome spostrzeżenia na jej stosunku do kiełkującego pod sercem życia dla siebie. Przelałyby one czarę goryczy, bo choć Grace miała sporo obaw związanych z sobą w roli matki, to jednak mówić jej, że nie chce tej ciąży i zmian, jakie ze sobą niesie, byłoby tak siarczysty policzek, po którym pozostałby żal ciężki do zasklepienia.
Pokręciła głową i odrzuciła na bok kołdrę zamaszystym ruchem.
- Prosiłam Cię. Prosiłam, abyś przestał mówić w tonie przecież ja wiem lepiej. To cios poniżej pasa, Joseph. W ten sposób mówią manipulatorzy, którzy nie potrafią znieść, że ktoś robi coś nie po ich myśli... Nie jesteś taki. Raz jeszcze proszę, przestań - odprowadziła go wzrokiem. Przyglądała się, jak grzebie w ubraniach, szukając konkretnych rzeczy. Nie powinnaś się denerwować usłyszała po raz drugi to samo ostrzeżenia. Jak jednak miała się nie denerwować? Jak miała zachować spokój w tej sytuacji? Wstała i na boso podeszła kilka kroków, krzywiąc się, gdy jej bose stopy zetknęły się z chłodną posadzką. Na zewnątrz było duszno, a jednak jej nagle zrobiło się zimno.
- Chce Ci powiedzieć wiele rzeczy, ale najpierw musisz się uspokoić. I spuścić z tonu. Nie dojdziemy do kompromisu, jeśli będziesz szarpać swoje i moje nerwy... Joseph. Nie wychodź - ostatnie słowa bardziej wyszeptała, niż powiedziała na głos.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Był... wściekły... Wściekły na siebie, bo mógł nie mówić nic, wziąć tę sprawę i jeśli doszłoby do takiej sytuacji..., tłumaczyć się, że chciał ją poprowadzić; zagryźć i zacisnąć zęby, przemęczyć się i jeśli to nie pomogłoby przepić się w domku na plaży udając, że to spotkanie z kimś znajomym. Nie...
Odwrócił się do niej i przekładając rękę nad głową Grace, objął ją i wpatrując w jej wielkie oczy, odpowiedział:
– Może nie wiem, co myślisz, ale widzę... Widzę jak wracasz do tych „pozostawiony poza domem” spraw. Ile razy otwierałaś już laptopa, żeby sprawdzić coś, co nie dawało ci spokoju? Nie zwracasz nawet na to uwagi, ale wracasz. I wiem, że dlatego, bo się angażujesz..., za bardzo... Za bardzo się angażujesz tak, jak ja. Nie jestem wolny od tego. – Nie wiedział czy powinien, ale musiał dotknąć do jej twarzy i..., nie wiedział jak kobiecie wytłumaczyć to, co doprowadzało do takich sytuacji, w których strach paraliżował Josepha — nie bał się, o siebie, chociaż w tym momencie życia wiedział, że nie może się narażać i nie chciał się narażać, bo miał po co żyć; miał dla kogo. I jedynie lęk o nią sprawiał, że nie mógł się pozbierać i chciał zapobiec wszystkiemu złemu, co nie musiało się wydarzyć. – Grace... Wiem, że wszystko to, co się dzieje..., jest nowe i, że może trochę chodzisz po omacku. Sprawiasz wrażenie, że nie dopuszczasz do siebie myśli, że może się zmienić..., wszystko i wydaje mi się, że może nie chcesz, żeby się zmieniło... To się dzieje już w życiu..., w naszym życiu. – Uchylił wargi i musiała widzieć jak starał się znaleźć odpowiednie słowa, które oddałyby to, co myślał. Nie umiał mówić o..., uczuciach..., o swoich uczuciach, bo kiedy tylko podejmował ten temat zderzał się z ścianą. Matka nie zdążyła go do końca nauczyć, a potem nie było nikogo innego. Wpatrywał się w jej oczy i gładził, łaskocząc po policzkach jej twarz.
– Grace..., boję się i nienawidzę... Nienawidzę tego obezwładniającego lęku. Do tej pory nie bałem się..., niczego..., bo byłem idiotą, skończonym idiotą Grace. Bezmyślnie i bez zastanowienia parłem na przód i nie myślałem o niczym... I wiedziałem, że życie jest kruche, ale teraz zobaczyłem to... Doświadczyłem tego i..., pojawiłaś się jak... – ..., jak światło rozproszyłaś mrok, w którym żyłem te wszystkie lata. Jak prawdziwe światło, a nie odbite od czegoś, czego nie ma i nie było nigdy prawdzie, bo nie było moje tak, jak ty i jak ona jest pod twoim sercem... – Popatrzył na nią i poprosił, żeby nie śmiała się, mimo że to patetyczne do bólu, a potem słowo w słowo powtórzył jej swoje myśli...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Była wyrozumiała i tolerancyjna, ale jednej rzeczy nie mogłaby i nie chciała zaakceptować - kłamstwa. Owszem, mógł tak postąpić. Zatuszować sprawę, nie aktualizować jej w bazie danych tylko przerzucić niby przypadkiem do archiwum od razu po zamknięciu. Niektórzy właśnie tak postępowali, gdy wiedzieli, ze mieli zbyt wiele za uszami, aby akta leżały na wyciągnięcie ręki oraz zostały zapisane w policyjnych systemach. Tylko czy chciał wpuszczać w ich życie niewinne kłamstewko? Milczeć, nie mówić prawdy, udawać, że nie wie o co chodzi? Przykład małżeństwa jego brata powinien mu uzmysłowić, że kłamstwo bez względu na swój rozmiar prędzej czy później odbija się rykoszetem na całej rodzinie.
Zadarła głowę, gdy splótł ze sobą ręce na wysokości jej pleców i przyciągnął bliżej do siebie.
- Wiesz, że jestem perfekcjonistką. To moja wada, ale także zaleta. Wracam do tych spraw nie częściej, niż na przykład do strony z kaflami, gdyż próbki mają zupełnie inny odcień niż te w internetowym katalogu i... Drażni mnie to, bo chciałam tamten kolor, a nie ten, który przyszedł - potrząsnęła głową, a gdy dotknął jej twarzy, oderwała od ciała rękę i oparła dłoń o jego dłoń. W porównaniu z łapą Josepha, była zbyt dobra, aby mogła zakryć ją w całości, choć rozcapierzone palce uparcie do tego dążyły.
- Chcę tych zmian całym sercem, ale... Stopniowo. Krok po kroku. Nie wszystko na raz. Jest za wcześnie, abym zamykała się w domu. Czuje się dobrze, nie dokuczają mi poranne mdłości. Na ten moment, chcę pracować dalej. Prosiłeś, abym była rozsądna, abym nigdzie nie jeździła sama i... Robię to. Proszę więc w zamian wyłącznie o odrobinę zaufania... Przecież masz dostęp do wszystkiego, co robię i to powinno Cię uspokajać, Joseph - szarpnęła za tą wyciągniętą do niej rękę i zmusiła, aby mężczyzna pochylił się. Przytuliła się do niego, opierając czoło na klatce piersiowej. Materiał bluzy, którą zakładał, gdy wychodził pobiegać, był przyjemnie miękki, ale i tak nie mógł się równać z jego skórą.
- Boisz się rzeczy, które mogą się wydarzyć w trakcie pracy, ale tak naprawdę... One mogą się zdarzyć wszędzie. Nawet w domu. Nie ma ochronnego klosza na wszystko, Joseph, dlatego musimy sobie poradzić z tym paraliżującym strachem i Ty musisz uwierzyć, że jestem rozsądna i nie wpakuje się w coś, co mogłoby mnie narazić... Wiem do czego dążysz, teraz Ty musisz uwierzyć, że to, czy siedzę tutaj na kanapie, czy na komendzie, na jedno wyjdzie w momencie, w którym dojdzie do nieszczęśliwego zbiegu okoliczności. Musisz przestać się tym zadręczać. I kusić złego. Nie jestem przesądna, ale ten jeden raz uważam, że naprawdę nie ma co gdybać i wywoływać nieszczęście - wsunęła dłoń w kieszenie, które miał w zapiętej bluzie i po dłuższej chwili, odsunęła się na tyle, aby mogła spojrzeć mu w oczy. Czekał na to, gdyż urwał myśl, która była dla niego ważna.
Wysłuchała ją. Nie parsknęła śmiechem, jak się z jakiegoś powodu obawiał, choć kąciki jej ust drgnęły. Ułożyły się jednak w uśmiech, ciepły i czuły.
- ... Pozwól mi więc być tym światłem i nie tłamś go.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Dlatego..., dlatego właśnie nie chciał posuwać się i sięgać po „niewinne kłamstewka”; nie mógł stracić nigdy tej jednej i jedynej osoby, której widział i wiedział, a przede wszystkim czuł, że zależało na nim. Mógł nie zgadzać się z nią i mógł starać się przekonywać ją jawnie czy podstępnie do swoich racji, ale nie mógł stracić Grace. Weszła w jego spisane na straty, zmarnowane i niewiele warte życie, rozpraszając mrok, o którym mówił i go olśniła..., zachwyciła i zachłysnął się tym nowym życiem, które podawała mu w maleńkich dłoniach, w które wtulał twarz. Nie wierzył w Boga, a przynajmniej tak mówił, ale codziennie dziękował za nią tej sprawczej mocy, która przywiodła ją do niego. Wiedziała jak go uciszyć i wyciszyć, i mimo że wiedział ile będzie musiał włożyć wysiłku, żeby przetrawić w sobie jej słowa, rozumiał też, że musi odpuścić i..., zaufać jej i przede wszystkim sobie. Nie mógł jej unieszczęśliwiać, dlatego że bał się o nią i kiedy powiedziała to, czego nie chciał słyszeć i co i tak, z niemałym trudem odsuwał od siebie, przymknął oczy i pokręcił głową.
– Bardzo..., bardzo nie chciałem, żeby kiedykolwiek ta obawa, nad którą do tej pory jakkolwiek panowałem, wybrzmiała wypowiedziana na głos – przyznał, łapiąc jej drobne dłonie i wysuwając z kieszeni. – Myślisz, że dlaczego nagle na moim koncie jest dwanaście tysięcy mniej? – Popatrzył na nią i potakującą kiwnął głową. – Jak będziemy wymieniać instalację elektryczną, to od razu pociągną kable pod system antywłamaniowy, na który... – przerwał i przewrócił oczami; nie mógł uwierzyć, że Ford nie pomyślał nawet o alarmie..., ale to tłumaczyłoby dlaczego postrzelili ją w jego domu. – ..., poprzedni właściciel postanowił zaoszczędzić. – Widział jej minę, kiedy uśmiechnęła się tak, jak tylko ona mogła, kiedy starała się nie wybuchnąć, na niektóre jego zachowania, których nie rozumiała, ale które akceptowała. Ściągnęła usta w dzióbek, który niemal zbliżała z nosem i kręciła nim ostatecznie zagryzając wargi.
– Wiem..., wiem moja perfekcjonistko. Nie zdzierżam tego człowieka, bo nie rozumiem jak można być tak nadętym fiutkiem. Rozumiem, że jest bogiem profilowania terenowego i może nawet twórcą..., ale czy musi się tak..., puszyć? – Niespecjalnie, ale użył tego określenia, którego używała tak często określając jego, ale czym i ile puszył się Joseph? Tym, że zrobił naleśniki, po których rozpływała się godzinami i w wylewnym podziękowaniu obsypywała mu twarz pocałunkami? Tym, że wyburzył ścianę między kuchnią a jadalnią? Popatrzył na nią i przesuwając opuszkami po jej policzku i skroni, powiedział:
– Obiecasz i zagwarantujesz, że nie włączy się w tobie tryb psa gończego? Że nie będziesz pchać się na siłę na miejsca zbrodni? Że będziesz potrafiła się powstrzymać i pohamować? Może to ten moment, w którym twój bezpośredni przełożony dowiedział się, że jesteś w ciąży? Nie zwolni cię..., nie ma prawa, tym bardziej, że jesteśmy jednym i pierwszym z czterech stanów, które wprowadziły nowe przepisy... – Odsunął Grace na chwilę i ściągnął bluzę; było mu gorąco, a teraz nie zamierzał już wychodzić z domu nigdzie. Odwiesił ją do na wieszak i zamknął szafę, na którą popatrzył i odwróciwszy się z powrotem do Grace, powiedział:
– Jak jesteśmy przy kafelkach i zboczyłaś sama na moment do tych tematów... Na moim telefonie, te płytki, które wybrałaś wydają się różowe, więc mnie próbki jak przyszły, ucieszyły. I pomyślałem teraz, że może zabudowalibyśmy te szafy? – Spojrzał na nią, unosząc brew. – Przesuwne, lustrzane drzwi na całą ścianę..., co myślisz?

[Grace Warren]

Joseph Warren

Ostatecznie, nie mając już nic więcej do dodania na temat, który dla obu był trudny w związku z upartą naturą, jaką prezentowali oboje, wspięła się na palce i złożyła na jego policzku przelotny pocałunek. Uchylił powieki i popatrzył na nią, ale Grace opierała już cały ciężar swojego ciała na stopach. Umknęła mu.
Uniosła brew. Nie kontrolowała stanu jego konta i wydatków. O wszystkich, większych zakupach rozmawiali wcześniej, zanim jedno czy drugie wykonało przelew. A jednak, Joseph musiał sprytnie wykorzystać moment i przepchnąć coś, czego nie przegadali.
- ... Dlaczego z Twojego konta zniknęło dwanaście tysięcy? - powtórzyła za nim, uświadamiając mu, że nie miała bladego pojęcia. Chwycił jej dłonie, które zagrzały się wewnątrz kieszeni i teraz wydawały się być rozpalone.
- Czy to naprawdę konieczne, Joseph? Uch. W porządku. Jeśli to da Ci spokój ducha, niech będzie. Obiecaj tylko, że nie każesz firmie ochroniarskiej, która odpowiada za te systemu antywłamaniowe, przyjeżdżać na każdy alarm... - spojrzała na niego uważniej. Tak, jak on przed chwila przewrócił oczyma, tak teraz zrobiła to Grace, gdy mimochodem - albo wręcz przeciwnie, z premedytacją - nawiązał do Forda. Wygięła wargi, przyglądając się temu, jak nagle, w ułamku sekund, jego wyraz twarzy zmienia się na niewiniątko.
- Ma naturę z pogranicza narcyza, więc... Tak. Mogę sprawiać także wrażenie i właściwie bardzo słusznie... Nie powinnam tego mówić, ale nie raz słyszałam jak jego studenci nazywają go per Pawim Kuprem - ściszyła głoś do konspiracyjnego, przerysowanego szeptu. I tak. Miał prawo się tym szczycić, bo nikt. Powtarzam nikt nie tworzył tak pysznych naleśników, jak Joseph. Dla niej, był mistrzem patelni i naleśnikowego ciasta, więc jeśli nie szukał daleko poklasku, a wyłącznie uznania w oczach kobiety, którą kochał... Puszył się. I to często.
- Tak. Obiecam. A jeśli naprawdę wpadnie sprawa, która nie będziesz mógł zdzierżyć... Powiedz mi o tym, proszę. Otwarcie i bez podchodów. Postaram się wtedy zdziałać absolutne minimum, abyś nie musiał wychodzić z siebie. Czy to uczciwy kompromis? - zaczekała, aż przytaknie i dopiero puściła go, pozwalając się odsunąć.
Usiadła na łóżku, przyglądając się, jak Joseph zdejmował to, co przed chwilą naciągał na swoje ciało w pośpiechu. Czuł na sobie jej wzrok, a gdy obejrzał się przez ramię i skrzyżował ich spojrzenia, Grace cmoknęła. - Spodnie tez możesz od razu zdjąć. I tak nie będą Ci potrzebne.
Przesunęła dłonie za siebie na podwiniętą kołdrę i oparła się o nie.
- ... Chyba nie chcemy różowej łazienki, prawda? Myślałam o kremie. Z delikatnym wzorem, który widoczne byłby tylko pod światło. Jak na razie takie, spełniające moje wyobrażenia znajduje wyłącznie białe lub żółte. Może na początku przyszłego tygodnia po pracy pojedziemy do marketu budowlanego w Cape Coral? Nie wyjdziemy tak długo, jak w końcu czegoś nie wybierzemy... No co? Przecież nie zajmie nam to całego popołudnia. Chyba - parsknęła, gdyż nie mogła być tego tak pewna.
Objęła ich szafę spojrzeniem, choć stojący przed nią Joseph skutecznie przyciągał jej oczy.
- Podoba mi się wizja z przesuwanymi lustrami... Tak. To całkiem dobry pomysł - wyciągnęła ku niemu ręce i po chwili dodała. - A teraz chodź już do mnie.