[Grace Warren]

Joseph Warren

- Joseph? - szepnęła, przysuwając się bliżej. Dotknęła do płatka ucha męża ciepłymi wargami, muskając je.
- Śpisz? - odezwała się po chwili ciszy, w której jak nie trudno się domyślić, nasłuchiwała jego reakcji.
Wrócili w środku nocy z potańcówki w szkole. Wbrew temu, co zapowiedziała po konkursie tańca, dała się jeszcze zaciągnąć na parkiet, na którym przetańczyli kilka żywszych, kultowych kawałków. Wymknęli się ze szkoły kilka minut po północy, szli spacerem przez całe Midtown przytuleni oraz wpatrzeni w wyjątkowo bezchmurne oraz gwieździste niebo. Joseph snuł opowieść o konstelacjach, tuląc rozchichotaną Grace do siebie. Owijała się płaszczem męża, stroją miny godne trojańskiej księżniczki. Po wspięciu się na wzgórze, w końcu dotarli do osiedla, które przecięli na skróty, wychodząc vis-a-vis z willa. Nie miała siły na prysznic, spod którego Joseph niósł ją na rękach do sypialni. Położył Grace w łóżko i opatuliwszy, zasnął z policzkiem przytulonym do jej łopatek.
Kiedy się obudziła, wciąż była noc. Mogła minąć godzina, góra dwie. Obróciwszy się na drugi bok, próbowała zasnąć, ale... Nie mogła. Uświadomiwszy sobie, w tym tkwi problem, pokręciła nosem. Dłuższą chwilę walczyła z pokusą, ale ta okazała się silniejsza od zdrowego rozsądku, który kategorycznie zabraniał jej ulegać podszeptom. Nic z tego. Naciągnąwszy na siebie oraz męża kołdrę tak, że oboje leżeli schowani w niej po sam czubek nosa, przylgnęła do ciała Josepha. Widziała, jak jego klatka piersiowa unosi się w spokojnym oddechu, a powieki zadrżały, gdy poczuł, jak układa na mostku swoją otwartą dłoń z rozcapierzonymi palcami.
- Nie śpisz, prawda? - dopytywała, słysząc niewyraźne pomruki dochodzące z czeluści kołdry. Pokręciła głową, łaskocząc go końcówkami rozpuszczonych włosów.
- Powiedz, że nie śpisz, bo ja... - urwała, bowiem Joseph zerwał się i siadając na łóżku, starał się zaspanym wzrokiem ogarnąć sytuację oraz sylwetkę leżącej na obu poduszkach na raz Grace. Dotknęła do jego twarzy, aby zdusić niepokój, jaki dostrzegła w spojrzeniu męża. Musiał spodziewać się najgorszego, podczas kiedy ona zbliżyła się, aby wymamrotać:
- ... bo ja bardzo, ale to bardzo, zjadłabym teraz naleśniki... - dokończyła, zagryzając dolną wargę. Był zły, że budziła go w środku nocy tylko dlatego, że poczuła nieodpartą chęć na naleśniki? Nie takie pierwsze, lepsze, tylko usmażone właśnie przez niego. Z jednej strony miękkie, z drugiej przysmażone tak, że miejscami pokryte cienką skorupką. Już na samą myśl, ciekła jej ślinka.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Wydawała się wykończona, kiedy wracali z potańcówki, wciąż żywej w jego pamięci, bo pozwolała wyciągnąć się na parkiet jeszcze kilka razy po ognistym tango, w którym zatracili się na chwilę, wprawiając publiczność w..., osłupienie? Zdziwienie? Zadziwienie? Nie miała siły wystać pod deszczownicą, co wykorzystywał z premedytacją, zaspakajając chwilę tak ją, jak siebie, żeby po wszystkim ponieść i położyć ją w wykrochmalonej pościeli, owijając w kokon z cienkiego, robionego koca, aby szorstka pościel nie drapała jej skóry; co najmniej jak byłaby prawdziwą księżniczką z Troi przyzwyczajoną do półprzezroczystych lnów z Egiptu i jagnięcej wełny z wypasanych na górze Ida stad, o których opowiadał jej i ich lilijce zanim zapadły w sen — nie spodziewał się dosłownie po chwili Grace przebudzi się i zacznie budzić i..., Josepha.
Uśmiechając się do niej i nie otwierając powiek, wsłuchiwał się w jej głos i kiedy spytała kolejny raz „czy śpi” , nie patrząc na nią, mimo że widziała jak poruszał oczami pod drżącą, cienką skórą, na którą po prawej stronie od skroni wdzierała się lśniąca blizna, odpowiedział:
– Zaraz nie będę, a cooo?... – Odpowiedział sennie, otulając i ją, i swoje wyjątkowo ciepłe ciało cienkim materiałem, na który zarzucił przed zaśnięciem robiony koc, kiedy przez jego zaspaną głowę przebiegła myśl, która otrzeźwiała go od razu... Usiadł na łóżku i wpatrzył w nią, niespokojnie oddychając i przebiegając wzrokiem po jej bladej jak zazwyczaj twarzy. – Grace – wyszeptał, odnajdując dłońmi jej brzuszek, na którym oparł rękę; kiedy dotykała do jego policzków, uspokajał się, widząc w jej oczach, że „wszystko było w porządku” — uśmiechała się..., z zawstydzeniem drżącym w kącikach ust i lśniącym w jej wielkich oczach, w których odbijało się przesączające się przez wąską szczelinę w drzwiach światło odbijającego od księżyca w pokoju urządzonym dla Lily.
Przyglądał się żonie, starając się zrozumieć, co mamrotała cichutko pod nosem, nie podnosząc głowy i kiedy dotarło do niego, że „chciałaby naleśniki..., jego gorące, cienkie naleśniki”, uśmiechnął się i przyciągając ją do chudej, ale nie tak, jak do niedawna klatki z żeber i coraz wyraźniej zarysowujących się mięśni i przytulając, odpowiedział:
– Z dżemem? Czy z owocami i bitą śmietaną? – Trącił jej nos swoim i wyplątując się z cienkiego okrycia, przysiadł na łóżku; przeciągnął się i wstał, wyciągając do niej rękę. – Musisz zejść ze mną – dopowiedział, śmiejąc się wciąż..., nie z niej... — do niej; dotknął, łaskocząc po policzku tak, że nie mogłaby nie uśmiechnąć się do Josepha, a kiedy zaczynała się wykręcać, wyszeptał, pochylając się nad Grace:
– Musisz zejść ze mną..., bo boję się, że może na dole napadnie mnie..., Accio! – Zażartował, przeciągając głos i słowa do ostatniej chwili, w której wyciągając ją z pościeli zmusił, żeby zebrała się z nim.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Zmrużyła oczy, uświadamiając sobie coś bardzo istotnego w mgnieniu oka.
- ... Czy Ty od początku nie śpisz? - spytała wprost, nie dając się zwieść pozornie sennemu tembrowi głosu oraz zaciśniętym powiekom, pod którym, jak się szybko okazało, chował całkiem przytomne oczy, Grace prychnęła, jak ten obrażony kociak i raz dwa wzięła na mężu odwet; nurkując pod koc, aby dosięgnąć do jego ciała, bezlitośnie łaskotała żebra Josepha tak długo, aż ten się nie zerwał z miejsca niespodziewanie tknięty irracjonalną myślą.
Odsunęła się, zakopując w poduszkach. Te, w razie potrzeby, osłoniły ją przed niegrzecznymi i krnąbrnymi palcami męża, nie mniej, od razu dostrzegła po jego minie, że nie ma ochoty na odwet i coś zupełnie innego chodzi mu po głowie. Kiedy dotknął do jej brzuszka, ukrytego pod koszulą nocną sięgającą ziemi, wyciągnęła do niego ręce. Ujęła twarz Warrena i muskając kciukami policzki, ucałowała czubek nosa. Niepotrzebnie się denerwował, gdyby coś - nie daj boże - było na rzeczy, nie budziłaby go tak spokojna i z uśmiechem na ustach.
Zapytana więc o co chodzi, chwilę plątała się w zeznaniach, patrząc się na swoje dłonie, gdyż... Ciężko przychodziło się Grace obdzierać z uczuć, także - lub zwłaszcza - przed mężem. Dopiero, gdy przyciągnął ją do siebie i pocałował we włosy pachnące jego ulubionym, miętowym szamponem, westchnęła cichutko. Zadarła głowę, hacząc nosem o jego nos.
- Dwa z dżemem wiśniowym, dwa z owocami to znaczy tylko malinami i bitą śmietaną, następnie dwa... Z cukrem... - wyliczała, odginając palce na drobnej, zaciśniętej piąstce podniesionej na wysokość jego oczu i łasząc się do niego, aż nie poczuła, że skóra na jego szyi staje się gęsią. Uśmiechnęła się pod nosem, całując jej zagłębienie. I już miała końcem języka dosięgnąć do obojczyka, badając strukturę widocznej pod cienką powłoką kości, gdy Joseph wstał, przypominając jej, że chciała naleśniki. Przewróciła oczyma, naciągając na siebie koc, który uwolnił spod ciężaru swojego ciała.
- Jak to muszę? - popatrzyła na niego, a następnie na wyciągniętą w jej stronę dłoń. Nie sprawiała wrażenie chętniej do wypełznięcia z kokona. Kiedy zaczął ją łaskotać, odpędziła dłonie męża tak, jak robi się to z natrętną muchą.
- Jesteś dużym chłopcem. Poradzisz sobie z jedną Accio - odparła, odginając się do tyłu. Joseph w pewnym momencie musiał zdać sobie sprawę, że po dobroci niczego nie wskóra, bowiem wziął Grace tak, jak siedziała - czyli owiniętą kocem - na ręce i poniósł do schodów.
- Hej! - krzyknęła za nim, tęsknym wzrokiem patrząc się za oddalającą się od nich sypialnie.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Uśmiechając się, odpowiedział, że „przysypiał, ale nie zasnął”; nie udawał sennego głosu — usypiał, ale skoro postanowiła go obudzić..., nie mógłby zignorować jej próśb nawet wtedy, kiedy odnosiłyby się tak, jak w tym przypadku do usmażenia kilku..., czy raczej kilkunastu po tym, co słyszał naleśników. Zaśmiał się cicho, obejmując ją i całując po włosach, pachnących miętą.
– Trochę sporo jak na... – Obrócił się i sięgając po zegarek, który zapiął od razu na nadgarstku, pokazał jej godzinę; dochodziła czwarta. Pokręcił głową rozbawiony i wyplątawszy się z pościeli, wstał i ruszył w stronę drzwi, wyciągając do niej dłoń — opierała się i nie dała przekonać, że może nie poradzić z Accio!, więc nie oglądając się na jej protesty, wziął ją w ramiona tak, jak półtorej godziny wcześniej, kiedy zasypiała w łazience, opierając się z ufnością o jego ciało i zniósł po schodach na dół, gdzie obrócił się z nią kilka razy, uważając, żeby nie przydepnąć ciągnącego się po podłodze kocyka, w który owinęła się szczelnie, nie pozwalając wystawać nawet koniuszkom palców u stóp.
Posadził ją na jednym z wysokich krzeseł przy kuchennej wyspie i zamiast włączyć światło, odpalił kilka świeczek, które zgarnął ze stolika kawowego w salonie, gdzie wszedł po pilot, żeby włączyć cichutko muzykę. Popatrzył na nią, ustawiając świeczki, których przycięte przez nią knoty odpalił i odszedł w stronę kuchenki, nad którą włączył jedyne punktowe światełko.
– Pani zamawiała kolację przy świecach? – Spytał, spoglądając na nią przez ramię i uśmiechając się, sięgnął po miskę do jednej z dolnych szafek; czuł na sobie wzrok żony, kiedy kręcił się po kuchni, wyciągając kolejne składniki i naczynia. Nie odmierzał niczego — mąkę i mleko dodawał „na oko’, mieszając i od czasu do czasu sprawdzając konsystencję ciasta, do którego zdecydował się dodać kolejne jajko. Umył dłonie, mimo że ubrudził białkiem jedynie koniuszki palców i ostatni raz, sprawdzając ciasto, odpalił jeden z dwóch gazowych palników w kuchence; nie wyobrażało sobie, że nie mieliby gazu w kuchni. Czekając, żeby patelnia się rozgrzała, podszedł do kuchennej wyspy i oparłszy się o nią, wychylił w stronę Grace, która uśmiechała się tak, jak chciałaby mu powiedzieć coś, co było szalenie ważne. Wpatrzył się w nią i ujmując jej dłonie w swoje, mruknął: „hm?” — nie pomyślałby nigdy, że liczyła ile razy umył ręce od chwili wejścia do kuchni do momentu, w którym podszedł do niej. Zaśmiał się słysząc, co powiedziała i kręcąc głową, westchnął, zwieszając między ramionami głowę, w której czubek pocałował go tak samo niespodziewanie, jak zwróciła uwagę na jego natręctwo.
– Mówisz o tych wszystkich..., dziwactwach, których nie umiem się oduczyć tak, jak opowiadałabyś mi, co zjadłaś na kolację... – Uniósł głowę i uśmiechając się, dodał, oglądając się na chwilę za siebie na kuchenkę, żeby czy nie zgasł gaz. – Dzisiaj..., naleśniki i..., dziękuję – Wyszeptał, wyciągając się do niej i całując ją w czoło, żeby oderwawszy od jej gładkiej skóry wargi, odwrócić się i wrócić do kuchenki; mógł zacząć piec to, co smakowało jej najbardziej...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Wzruszyła ramionami. Kilka naleśników w tą czy w tamtą nie powinno robić mu już żadnej różnicy, skoro i tak zadeklarował gotowość usmażenia ich w środku nocy.
- Jesteśmy bardzo, ale to bardzo głodne... A poza tym zjesz z nami, prawda? Jednym, może dwom się podzielę - uśmiechnęła się do męża. Choć jego naleśniki mogłyby być czymś, co wzbudzało w niej egoistyczne zapędy, zabraniające dzielić się z kimkolwiek tymi miękkimi, smacznymi dobrami, uznała, że akurat wobec Josepha nie musiała być aż tak stanowcza.
W jej wyobraźni, to Warren miał zejść na dół, aby po dłuższej chwili wrócić z talerzem pełnym naleśników, podczas kiedy ona oczekiwać będzie w ciepłych pieleszach. Nie uśmiechało się Grace schodzić na dół i siedzieć przy stole, skoro tutaj miała całe łóżko dla siebie. Widział, jak kręci nosem oraz próbuje się wywinąć od jego prośby; miała tak samo niezadowoloną i zniesmaczoną minę, gdy po zejściu po schodach, Joseph posadził ją na wysokim krześle przy wyspie. Łypiąc na męża iskrzącymi się w półmroku ślepiami, rozchmurzyła się dopiero, gdy poświata rzucona przez zapalone świeczki, dosięgnęła do jej policzka. Celowo lub nie, Joseph przyniósł te o zapachu cappuccina. Grace, z westchnięciem, zaciągnęła się aromatem odpowiadającym prawdziwej kawie i gdyby nie płomień, bez zawahania wcisnęłaby nos do środka słoiczka.
- Raczej śniadanie. Ale od biedy... Może być - dodała, nie omieszkując podkreślić, że wciąż mogła leżeć pod kołdrą zamiast dotrzymywać mu towarzystwa w czynności, w której radził sobie naprawdę świetnie bez niczyjej pomocy. Przyglądała się Josephowi, jak pewne rzeczy wykonywał już automatycznie. Z wprawą i wyuczonym doświadczeniem. Poprawiła koc, który zaczął uciekać na posadzkę, gdyż przez powstałe szczeliny, dochodziły do niej podmuchy zimnego powietrza.
Uśmiechnęła się napotykając spojrzenie męża. Aby chwycić jej dłonie, musiał swoimi zanurkował do koca, a łapiąc smukłe palce, dotknął również do kolan.
- Zauważyłeś, że tak samo, jak bez patrzenia odmierzasz mąkę czy mleka, wkładasz dłonie pod zlew, aby je ochlapać wodą lub wyszorować mydłem? I nigdy nie trafiasz na płyn do mycia naczyń? - mruknęła, kiedy nadstawił uszko. Roześmiał się, na co Grace także odpowiedziała parsknięciem. Musnęła wargami czoło męża, który przez moment sprawiał wrażenie kogoś, kto zaraz przeskoczy na drugą stronę wyspy i być może zrobiłby tak, gdyby nie zapach rozgrzanej patelni... Dotknęła czubka jego nosa, po czym obróciła twarz męża tak, aby popatrzył na palniki.
- Nie ma ludzi bez dziwactw. Przyzwyczaiłam się do nich, więc... Co z tym śniadaniem? - wygładziła koc na swoich kolanach, chowając ręce w jego czeluści.
- Przypieczone tylko z jednej strony... - dodała, na wypadek, gdyby mu się zapomniało.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Jeśli chciałaby, mógł upiec kilkanaście, a nawet więcej naleśników, bo prawdę mówiąc..., im więcej ich miał do usmażenia, tym bardziej widział w tym sens; dla jednego nie chciałoby mu się wyciągać patelni..., o ile nie byłby zachcianką Grace, bo wiedział, że dla niej i jej spokoju zrobiłby..., wszystko... Od głupich pancake’ów do odejścia na wcześniejszą emeryturę, mimo że chciał i łudził się — coraz mniej już, że dociągnie do 25 lat służby.
Nie chciał..., nie chciał zmarnować ani chwili więcej, spędzając cały dzień w pracy. Chciał zająć się nią i ich dzieckiem…, córeczką, na którą czekali z niecierpliwością, a potem kolejnymi..., o ile chciała wciąż, więcej niż jednego dziecka; nie rozmawiali na ten temat od dłuższego czasu, bo skupiali się na nawarstwiających się na bieżąco sprawach; jej urlop, jego dyżury, powiększająca się lista najpotrzebniejszych zakupów, na którą miał dopisać butelki na mleko. Wózek. Jej obrona pracy habilitacyjnej i jego odejście z policji, o którym wciąż nie zdecydował się porozmawiać z komendantem. Wybór szkoły rodzenia. Chwilami miał wrażenie, że wydawała się przytłoczona, a może zagubiona między tym wszystkim, tym bardziej, kiedy ciągnął kilka dni dwunastogodzinnych zmian z rzędu.
Uśmiechnął się, widząc jej minę, którą mówiła bez wypowiadania ani jednego słowa, że mogłaby być na górze..., tylko że on nie chciał spędzić kilkudziesięciu minut bez niej. Jutro wyjdzie na cały dzień..., niby tylko osiem godzin, ale jednak... — czuł, że im więcej czasu spędzali razem, w wolnych chwilach, tym trudniej było oderwać się od niej i wracać do codziennych obowiązków. Wiedział, że nie mogli żyć w oderwaniu od rzeczywistości takim, jakim upajali się w Las Vega, a potem w Japonii, ale nie chciał zgubić jej i siebie gdzieś po drodze między rachunkami i obiadami, pracą a domem, w którym chwilami miał wrażenie, że był..., gościem... Nie mógł zrozumieć, co stało się takiego, że zmienił się tak bardzo; do tej pory nie miał problemu z tym, że musiał wstać i wyjść, a od kilku tygodni, kiedy musiał wyjść i zostawić Grace i ich rozwijające się w jej ciele dziecinkę, chciał wyć i schować się z nią w pobliżu — świadomość, że była obok wystarczała i nie musieli siedzieć wtuleni w siebie, bo jeśli mógł obrócić się i popatrzeć na nią, czuł się spokojny.
Oderwał się od niej i wrócił do kuchenki, z której uniósł patelnię i zaczął obracać nią zaraz po wylaniu pierwszej porcji ciasta. Przez ramię zerknął na nią i odpowiedział:
– Wiem, wiem i z cieniutkim brzegiem, hm? – Mruknął, odstawiając patelnię na palnik. Rozejrzał się i zabrał łopatkę, z którą stał w gotowości, wpatrując się w żonę, żeby po 2-3 minutach obrócić naleśnik, który ściągnął i zaczął powtarzać wcześniejsze czynności trochę tak, jak automat; gdyby nie odzywał się do Grace, mogłaby pomyśleć, że jest robotem.
– Wybrałaś jakąś szkołę rodzenia? – Spytał kompletnie niespodziewanie, obracając się do niej i wpatrując uważnie..., miał nadzieję, że nie zestresuje jej rozmową na ten temat, więc, żeby rozładować napięcie pomachał do niej łopatką tak, jak byłaby miniaturową szablą.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Nie przeszkadzała jej, tak samo jak nie przytłaczała obecność męża; wręcz przeciwnie. Odczuwała podobne do Josepha ciągoty, aby jednak dążyć do tej bliskości oraz mieć siebie nawzajem w zasięgu wzroku. Nawet, jeżeli w jednym czasie oboje zajmowali się czymś kompletnie innym, lubiła od czasu do czasu oderwać się od tego, co pochłaniało jej uwagę i dosięgnąć do jego dłoni, pobawić się palcami bądź obrączką, którą nieustannie nosił na serdecznym palcu lewej dłoni, a także - co powtarzało się od niedawna - wykorzystać obecność mężczyzny i poprosić go o herbatę lub przyniesienie orzeszków, które zostały w kuchni, mimo iż jeszcze przed godziną miała je wsypane do miseczki. Chochliki, jak nic.
- Tak. Dokładnie tak. Pójść po dżemy? - zaprzeczył ruchem głowy, a Grace nie upierała się i nie starała się przekonać męża; wręcz przeciwnie. Rozsiadła się wygodniej - na tyle, na ile to było możliwe na wysokim, barowym krześle - i przyciągnęła do siebie miseczkę z malinami. Wyjadała owoce, z których niewiele zostało i prawdopodobnie, zanim Joseph wysmaży naleśniki, zostaną pożarte w całości. Ślad zbrodni w postaci pobrudzonego kącika ust, starła grzbietem dłoni oraz dla pewności oblizała językiem udając, że wcale nie czuła na sobie jego uważnego spojrzenia.
- I tak, i nie. Przejrzałam oferty tych trzech, których rekomendacje dała nam Hailee i sama nie wiem... Cieknie Ci z łopatki, wiesz? - wskazała palcem na plamy po olejku na wyspie. Zaczekała, aż Joseph dokładnie powyciera kamień, a następnie obróci naleśnik. Kiedy ponownie na nią spojrzał, kontynuowała urwaną myśl.
- Jedna ma warsztaty z chustonoszenia, a chciałabym, abyśmy pomyśleli też o sobie, zwłaszcza Ty ze swoim łupaniem w krzyżu. Nie mówiąc już o tym, że dostaliśmy od Leah piękną chustę... - uśmiechnęła się pod nosem, tak ze nawet w półmroku rozganianym przez świecie, dostrzegł to, jakiego blasku nabrały jej oczy.
- Druga ma wśród swoich wykładowców fizjoterapeutę i naukę masażu Shantala, czego niby można się nauczyć z kursów online, ale wolałabym jednak pod okiem instruktorka, a trzecia poradnictwo laktacyjne po porodzie i przed. W trakcie kursu. Nawet, jeżeli ich oferty się zazębiają, to nie we wszystkim. A Ty? Przeglądałeś ich strony? Co myślisz? - dotknęła dłoni męża, gdy ten zsuwał z patelni na talerz pierwszego, puszystego naleśnika. Liczyła się z jego zdaniem w każdej kwestii, dlatego nawet, jeżeli podkreślił, że ostateczny wybór należał do niej, chciała poznać opinię Warrena. Ledwo się odwrócił, aby rozlać ciasto na następnego, a Grace bez zawahania przysunęła do siebie naczynie i rwąc gorący placek, zjadła kawałek po kawałku. Cały naleśnik zniknął w mgnieniu oka, dzieląc los jaki spotkał maliny.
- Mhmhmm. Jakie to pyszne - wymamrotała z pełną buzia, którą zaraz zasłoniła rękoma. Zamrugała oczyma, przełykając głośno. - Joseph? Daj rękę. Szybko - odwrócił się do niej jak na komendę, zdejmując patelnię z gazu. Chwyciła go za nadgarstek i przyciągnąwszy do siebie, dotknęła dłonią męża do swojego brzuszka otulonego kocem. - Czujesz? Czujesz, prawda?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Kiedy spytała, „czy pójść po dżemy”, potrząsnął głową, zaprzeczając i sam zaraz wyciągnął je z wysokiej szafki przy drzwiach, którymi wchodziło się z korytarza. Postawiwszy, odkręcił oba, ale nie ściągnął dekielków, żeby nie wpadło nic do środka. Wrócił do kuchenki i przewrócił naleśnik, który syczał i piszczał, kiedy Joseph przyciskał go do patelni.
– Słyszałaś? – Zaśmiał się, a kiedy zwróciwszy mu uwagę, że „nakapał olejem”, wziął się za sprzątanie tych „cholernych obrzydlistw”; nie cierpiał tłuszczu i o ile olejek do ciała nie wydawał się mężczyźnie nieprzyjemny, o tyle olej był zdecydowanie niemiłym w dotyku. Uśmiechając się jednak, kiedy podchwyciwszy temat, odpowiedziała, popatrzył na nią i dopowiedział:
– Widziałem, co mają na stronach, ale wahać mógłbym się między pierwszą a drugą tak właściwie. I..., wydaje mi się, że o ile o laktacji na pewno znajdą się..., seteczki publikacji, a na warsztat zaznajamiający nas z chustonoszeniem moglibyśmy zapisać się w każdym momencie, tak możemy nie trafić do dobrego masażysty czy... Wybrałbym drugą, ale pamiętaj, że której nie wybierzesz, pójdę tam na tyle warsztatów i zajęć, na ile będzie trzeba, a jeśli będziesz chciała wykupić dodatkowo kilka godzin, to… – Popatrzył na nią i układając z palców „V” pokazał najpierw na swoje, a po chwili na oczy Grace; wiedziała, o co chodziło Josephowi...
Odwrócił się i..., tak jak w pracy..., zadziałał bez zastanawiania się, automatycznie; odstawił patelnię i zanim miałaby powtórzyć, znalazł się przy niej, pozwalając złapać i położyć rękę na brzuszku, w okolicy pępka. Stał i wpatrywał się w Grace, żeby po chwili podnieść spojrzenie, które wbił w sufit tak, jak byłyby na nim..., iskry, które lśniły pod drżącą ponaznaczaną szramami i zmarszczkami skórą powiek albo coś, co wzbudzić mogłoby ciekawość. Starał się, ale w chwili, w której zacisnął je, przysuwając się bliżej, z zamkniętych oczu wypłynęły i potoczyły się po twarzy na szyję..., łzy. Nie spodziewała się..., że uklęknie przy niej i obejmując ją zaraz za brzuszek, w który wtulił się opierając o poruszającą się powłokę, policzkiem i muskając, całował, szepcząc cicho:
– Jesteś... – Trwa tak, jak ukląkł i nie odrywał się od Grace, od czasu do czasu wpatrując się w nią, kiedy gładząc po głowie zmuszała Josepha, żeby popatrzył na nią. Starła łzy z zaróżowionych policzków i śmiała się, przytulając go mocno. – Jest tam..., naprawdę – powiedział po chwili i wstając, nie odrywając od tej kulki, w której wiercić nie przestawała się Lily, wpił się w usta żony; słono-słodko smakował pocałunek, który wymienili i zanim mógł odsunąć się od Grace i odejść, wracając do pieczenia, musiała widzieć, że z trudem łapał oddech, wciąż zanosząc się niemymi łkaniami bez łez, którymi może pozbyłby się tych wszystkich emocji, które przelewały się przez myśli i ciało. Popatrzył na nią i podszedłszy, objął ją znów — nie mógł odejść od żony.
– Wiesz, że... – Nie wiedział czy powiedzieć to, o czym myślał w tej chwili — chciał..., bardzo chciał, żeby wiedziała, że to, co przed dosłownie sekundami wydarzało się tutaj i teraz było..., ich i jedynie ich wspomnieniem, bo nie miał takiego z przeszłości... Dotknął do jej policzków i zmuszając, żeby spojrzała w jego oczy. – To..., to jest tylko nasze..., nasze wspomnienie, którego nie mógłbym i nie miałbym z czym porównać. I..., nie chcę, żeby było ci przykro..., żebyś się denerwowała, że wracam do czegoś, do czego nie powinienem, ale musisz... Musisz wiedzieć, że takiej, jak ta chwili nie przeżyłem..., nigdy wcześniej. Nigdy – powtórzył, mając nadzieję, że domyślała się o czym mówił. Pochylił się i pocałowawszy czubek kobiecej głowy, pachnącej tak, jak włosy miętą, wrócił do kuchenki; odpalił palnik i postawiwszy na nim patelnię, oparł się o szafki; musiała widzieć, jak przeżywał ten moment sprzed chwili wciąż od nowa. Musiała widzieć jak łapał powietrze, zaciskając w pięściach i jak przygryzał dolną warg, uśmiechając się od czasu do czasu.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Odchyliła wieko jednego ze słoików - tego z dżemem wiśniowym, bo na czarną porzeczkę, prawdę mówiąc, nie miała ochoty - i umoczywszy w nim palec, zlizała frużelinową konsystencję. Być może zwrócił uwagę, że Grace, zanim rozsmarowała na czymś dżem, dokładnie rozdrabniała go łyżeczką, krzywiąc się na większe grudki.
- Mhmm... Protestuje, że za mocno go przysmażasz - chwilę, bawiła się zakrętką, która toczyła po blacie, aż nie odłożyła jej na słoik.
Nie dało się ukryć, że Joseph w swoich za oraz przeciw odnośnie każdej z trzech szkół rodzenia, kierował się zdrowym rozsądkiem, wybierając to, co w jego ocenie mogło być im najpotrzebniejsze. Oparła więc podbródek na splecionych ze sobą dłoniach, a łokcie na czystym i nieco wilgotnym po przetarciu blacie. Zaczynało się jej robić ciepło pod grubym kocem.
- Publikacje nie zastąpią konsultacji z doradcą laktacyjnym, aczkolwiek... Może niepotrzebnie z góry zakładam, że będę jej potrzebować? I gdyby faktycznie był jakiś problem, Hailee zna jakąś dobrą położną będącą jednocześnie doradcą laktacyjnym, albo chociaż prywatną placówkę, która przyjmuje z dnia na dzień? - zastanawiała się na głos, wiercąc na krześle.
- Zrobimy tak... Wezmę Twój grafik i zobaczę, do której z tych dwóch szkół uda się dopasować godziny spotkać, co? I na tej podstawie, dokonany wyboru, bo obawiam się, że inaczej do końca będę się wahać, czy dobrze robię, a wykupywanie zajęć w dwóch wydaje mi się trochę niepotrzebną... - urwała, przewracając oczyma w momencie, w którym dostrzegła przekazaną przez Josepha wiadomość na migi.
To był moment. Ułamek sekundy. Poczuła coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyła. Choć z początku wzbudziło to w niej niepokój, szybko przypomniała sobie, że przecież ma za sobą półmetek, a w związku z tym, Lily jest już na tyle duża, aby zacząć dawać o sobie znać. I choć nikt nie potrafił jej wyjaśnić, co w takim momencie powinna czuć... Miała przeczucie, że właśnie to. Tłusta od naleśnika dłoń, zacisnęła na ręce męża, którą objął jej brzuszek, doświadczając tych samych ruchów i utwierdzając, ją w przekonaniu, że to faktycznie się dzieje. Nie był to żaden wytwór wyobraźni.
Wpatrywała się w swój brzuch oraz rozcapierzone palce męża roziskrzonym, wzruszonym spojrzeniem. Pociągnęła nosem, ale nie uroniła łzy. W przeciwieństwie do Josepha, z czego zdała sobie sprawę, kiedy podniosła oczy na wpatrzonego w sufit męża. Dotknęła do jego policzka, ocierając kącik oczu wolną ręką.
- Nie płacz, bo i ja zacznę - szepnęła, a kiedy padł na kolana i wtulił policzek w Lily, Grace uśmiechnęła się ciepło. Objęła go opierając głowę o jego głowę. Chwilę trwali w tym ważnym dla obojga, intymnym bezruchu, po upływie której zachłysnęła się powietrzem, kiedy wpił się w jej usta z rozrzewnieniem i jak wcześniej bez zapowiedzi. Oddała pocałunek, wciągając oddech Josepha. Niechętnie wypuściła go z ramion, ale przecież nie odszedł za daleko.
Wyprostowała się na krześle. Czując, jak opuszkami palców muska jej lica, popatrzyła na Josepha. Wysłuchała tego, czym chciał się z nią podzielić i... skinęła głową, zagryzając od środka policzki. Nie odezwała się słowem, mimo iż widział po niej, jak wielką te słowa miały wartość. Przez chwilę nerwowo skubała róg koca, a gdy poczuła zapach przypalonego ciasta... Ześlizgnęła się na ziemię i podeszła, aby przytulić do pleców Josepha.
- Kochanie... Naleśniki... - dotknęła do jego ręki, która trzymała patelnię, ale nic sobie z tego nie robiła.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Odwrócił się do kuchenki i na palniku ustawił patelnię, starając się poukładać myśli w głowie, tylko że..., nie mógł... Nie mógł skupić się na niczym, bo pod dłonią wciąż czuł ruchy dziecinki. Przygryzając dolną wargę, uśmiechał się do siebie; szum w uszach sprawiał, że wszystkie dźwięki wydawały się przytłumione — nie dosłyszał jak doszła do niego i dopiero, kiedy wtuliła się w jego plecy, obejrzał się za siebie. Przyglądał się Grace, od czasu do czasu spoglądając na brzuszek, który podtrzymywała splecionymi pod nim dłońmi z palcami zaplecionymi w warkocz, na wysokości kości łonowych.
Dotknęła do jego ręki i zorientował się, że trzymał patelnię o wiele dłużej niż powinien na gazie; naleśnik był zdecydowanie „za bardzo” przypieczony, więc zrzucił go i wytarł gładką powłokę, na którą wylał kolejną porcję ciasta. Widząc jak kobieta wyciągając rękę, starała się dosięgnąć do pancake’a, złapał jej dłoń i całując, powiedział:
– Nie..., ten zjem ja, a tobie już piekę kolejnego. – Objął ją i przesuwając się, zmusił Grace, żeby stanęła przed nim. Oparł głowę o jej ramię i wolną rękę położył n jej dłoniach, wcześniej naciągając na brzuszek żony koc; nie miał oleju już na patelni, ale nie chciał, żeby jakaś niezauważona kropelka odprysnąwszy od patelni, oparzyła ją. Chwilę nie mówili nic, wsłuchując się w ciszę przerywaną jedynie ich zrównującymi się z sobą coraz bardziej oddechami, kiedy w końcu Joseph odważył się przerwać tę „zmowę” i wyszeptał, całując ją po uchu:
– Dzisiaj..., pierwszy raz? Czy..., czułaś też wcześniej, że ona naprawdę tam jest? To znaczy..., co w ogóle czułaś? Dla mnie to jest..., to jest wszystko nieznane... – Słyszała w jego głosie uśmiech, który nie schodził mu z twarzy. Zsunął z patelni naleśnik i pozwolił jej wylać ciasto na następny, kiedy opowiadała to, co chciał wiedzieć, odpowiadając mężowi cierpliwie. Pogładził ją po brzuszku kolejny raz i załaskotał w miejscu, w którym najbardziej wystająca część, załamywała się łukowato opadając i przechodząc w podbrzusze, kiedy Grace zaśmiała się i miał wrażenie, że poczuli dokładnie to samo, co przed chwilą. Pocałował ją po szyi i przewróciwszy naleśnik, odprowadził do wyspy, której blat przesechł, więc posadził ją na nim i spojrzał na miseczkę, z której chciał zabrać i podać jej malinę, ale naczynie było..., puste. Spojrzał na nią i spytał:
– Kto to wyjadł, co? Kto? – Łaskocząc chwilę żonę, odwracał się w stronę kuchenki i kiedy widział, że ciasto było odpowiednio wypieczone, oderwał się od niej i wrócił, żeby przełożyć kolejny naleśnik na talerz. – I co teraz? – Dopytywał, stając w kącie i opierając się tworzące go szafki, wpatrywał się w żonę. – Nie mamy żadnych innych owoców w lodówce, wiesz?

[Grace Warren]

Joseph Warren

Uśmiechnęła się. Nie była zła o jednego naleśnika, gdyż tak, jak mężczyzna, Grace również wciąż przeżywała to, czego doświadczyli przed momentem. Jej analityczny umysł, rozkładał na czynniki pierwsze każde odczucie, a ponieważ nie wszystkie z nich dało się w jakikolwiek sposób nazwać, czuł niedosyt. Pocałowała policzek Josepha i wspiąwszy się na palce, sięgnęła po talerz z naleśnikiem. Nie chciała, aby przypalony placek zmarnował się, ale ten zdecydowanym ruchem odsunął jej ręce i pokręcił głową. Westchnęła, krzyżując ręce na wysokości piersi.
- Czy to na pewno dobry pomysł, abyś na noc i swój wrażliwy żołądek jadł tak mocno przypieczonego naleśnika? Mój brzuch jest mniej wybredny, tak więc... - nie dawała do końca za wygraną, aż nie złapał ją za ręce i nie ułożył ich wraz ze swoimi, na odkształcającym się pod nocną koszulą brzuszku. Pokręciła nosem, dąsając się tylko przez chwilę. Opatulona kocem, oparła się o szafki. Patrzyła się mu na ręce oraz rosnące na patelni placki, które sprawnie przerzucał na talerz, powiększając ich stosik. Nie przeszkadzała jej cisza, a pytanie, które padło niespodziewanie... Zawahała się, do końca nie wiedząc, jak na nie odpowiedzieć.
- Czułam i nie czułam. Nie było to tak wyraźne, jak teraz. Trochę jak przelewająca się w szklance woda... Dopiero dzisiaj, teraz i przed chwilą... - kąciki jej ust drgnęły, a Grace wpatrzyła się w ich dłonie, które znów znalazły się na jej brzuszku, gładząc go przez cienki, zwiewany materiał. - ... mam pewność, że to Lily. Widzisz? Już polubiła Twoje naleśniki - zaśmiał się, obracając z nią w powietrzu, zanim posadził Grace na kuchennej wyspie. Siedząc, machała nogami w powietrzu jak mała dziewczynka.
Na widok miseczki w jego dłoniach, wzruszyła ramionami.
- Nie mam pojęcia. Może Accio? - zastanawiała się na głos, dusząc cichy śmiech. Taki pod nosem. Wyciągnęła do Josepha ręce, a gdy pozwolił się chwycić za jedną dłoń, przyciągnęła męża do siebie; niestety, bardziej od niego, zainteresowana była talerzem pełnym pachnących naleśników, który wylądował obok niej. Zrulowała jednego, leżącego na samej górze, po czym porwała go w ręce.
- Nie szkodzi. Zjemy naleśniki bez niczego, albo z dżemem... - oderwała kawałek, maczając w wiśniowej konfiturze. Zjadła razu, oblizując usta.
Nie miała pojęcia gdzie to wszystko zmieściła, ale wciągnęła jeszcze trzy placki, po których powiedziała dość. Zaczekała, aż Joseph doje tego, którego rozszarpywał na mniejsze części, po czym nakryła talerz miską. Wstała, aby umyć ręce w kuchennym zlewie. Odkręcił jej wodę, którą... Ochlapała męża. Z miną niewiniątka, odwróciła się do niego ówcześnie zakręciwszy wodę.
- Wracamy do łóżka? Chyba że... Masz inne plany? - zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu, a sama przysunęła się do Warrena, na którego zarzuciła swój koc ciągnący się za nią jak peleryna czarodzieja.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Popatrzył na nią, trzymając wysoko tak, żeby nie mogła dosięgnąć do niego talerz z przypieczonym mocno naleśnikiem i uśmiechając się, odpowiedział:
– Na noc? Kochanie..., wstawałabym za dwie godziny do pracy, gdybym nie wziął na dzisiaj wolnego.. – Zaśmiał się o obejmując ją, przyciągając mocniej do siebie, pocałował w czoło. Odstawił na blat talerz i uspakajając ją, obiecał, że potnie naleśnik w małą kostkę i nakarmią nim ptaki. – Teraz..., twój brzuszek jest najważniejszym brzuszkiem na świecie..., wcześniej też właściwie był, ale teraz nie dokładaj mu..., wysiłku. Naleśnik się nie zmarnuje – dodał; tak, jak ona nie lubił marnować jedzenia, mimo że mogłoby się wydawać inaczej, ale zawsze wolał zjeść, a potem „odchorować” niż wyrzucić.
Opierał dłonie, gładząc ją po podbrzuszu, w którym wyczuł pod jej dłońmi przyciskającymi jego ręce do napiętej skóry, ruchy córeczki. Był ciekaw... — nie wiedział „jak to jest”; nie pytał o to wcześniej, po jednej odpowiedzi, która dała mu jasno do zrozumienia, że „to nie jego sprawa”. Przyglądał się Grace, kiedy odpowiadała, a w chwili, w której skończyła, odsunął się z nią od kuchenki, z której zestawił patelnię na wygaszony palnik i wyginając plecy w łuk jak kot, pochylił się, żeby pocałować ją kilka razy po tej..., kuleczce powiększającej się z każdym dniem na jego oczach. Chwycił Grace pod kolanami i przytrzymując, okręcił się z nią w ramionach, żeby posadzić na kuchennej wyspie.
Było w niej trochę z dziecka, czym rozbrajała Josepha nawet teraz, kiedy zrzucała podejrzenie na ich psa, leżącego w salonie przy drzwiach balkonowych na swoim posłaniu. Spojrzał na Grace unosząc brew, tak jak chciałby powiedzieć: „naprawdę?”, ale nie odezwał się słowem; pokręcił głową jedynie i wrócił do blatów po drugiej stronie i kuchenki. Wylał ostatnie porcje ciasta, żeby do wyspy zbliżyć się z talerzem zapełnionym stosem placków, na których widok kobiecie zaświeciły się oczy. Śmiał się, kiedy wyciągając do niego ręce, starała się udawać, że nie pali się, żeby objeść się ciepłymi naleśnikami, z których pierwszy zamoczyła w dżemie. Przyglądał się jej jak jadła, nie odrywając od niej spojrzenie; kiedy ona pochłaniała trzeci, on ledwie dokańczał pierwszego.
Ześlizgnęła się z blatu i podeszła do zlewu, podczas gdy Joseph z naleśnikiem zwisającym mu z ust, schował dżemy i posprzątał na wyspie, zostawiając zakryte przez nią miską naleśniki na środku. Wciągając ciasto do ust, zapakował zmywarkę i wciskając się w róg szafek przy zlewie, zaczął odsuwać żonę biodrem od zlewu, do którego wstawił przestudzoną patelnię. Nie spodziewał się, że Grace ochlapie go w chwili, w której chciał umyć tak, jak ona wcześniej ręce. Przymknął oczy, odwracając się i odsuwając lekko, a kiedy zakręciła wodę i zaczęła mówić, złapał ją tak, jak kilkanaście minut wcześniej i trzymając mocno w ramionach, z resztką naleśnika w ustach, zaniósł do sypialni. Łaskotała go i starała się złapać zębami kawałek ciasta, który wyglądał tak, jak wystawiłby do niej o wiele za długi język. Kiedy pochwyciła w końcu naleśnik, zmarszczył czoło, sadzając ją na łóżku; zbliżała się niebezpiecznie do jego warg, które przygryzła niby przypadkiem, zjadając ostatni kęs, który dosłownie wydarła mu z ust.
Opierając się rękami po obu stronach jej ud, zaczął pochylać się, zmuszając żonę do położenia się, a kiedy opadła w pościel, wpatrzył się w nią i zapytał:
– Co teraz? – Patrzyła na Josepha tak, że krew zaczynała wrzeć w żyłach i widział, że widziała to i ona...

koniec