[Alexander Cullen]

- Nie znoszę się dzielić - przyznał szczerze. Nawet nie chciał myśleć o tym z iloma jeszcze facetami mogła zdradzać go ta kretynka i ta myśl sprawiła tylko, że jego poczucie własnej wartości zostało po raz kolejny boleśnie roztrzaskane. Nigdy nie był zbyt dobry dla nikogo, nigdy nie był czyimś pierwszym wyborem, nawet jego rodzice mimo upływu lat przy różnych okazjach wspominali jego zmarłego przy porodzie brata, patrząc na niego tak, jakby to była jego wina, że to on przeżył. Jakby niewystarczającą karą za to była pustka, jaka towarzyszyła mu przez całe życie, a którą starał się wypełnić zniszczeniem, bo najwyraźniej nie zasługiwał na niczyją miłość. W przeciwieństwie do Jaemina, nie potrafił być sam, bez względu na to jak toksyczne by to było, co niestety zawsze się na nim odbijało.
Chciał znać każdy najdrobniejszy szczegół z życia Seo, a jednocześnie drżał na myśl, co chłopak mógł ukrywać. Nawet jeśli rozmawiali ze sobą non stop, nawet jeśli zdarzało im się poruszyć jakiś poważniejszy temat, to żaden z nich nigdy nie udzielił zbyt wielu odpowiedzi na osobiste pytania. I tak bardzo, jak bardzo to tylko wzmagało jego zainteresowanie tym chłopakiem, sprawiało też, że w jego głowie pojawiały się niespokojne myśli. Była różnica między niechęcią do mówienia o sobie, a chęcią zatajenia faktów i Cullen doskonale ją znał. Nie martwił się tym co może odkryć, a tym, jaki wpływ mogło mieć to na Jaemina. Czy dlatego nie może spać? Dlatego spędza noce poza domem? Dlatego czasami się wzdryga, kiedy jakiś obraz spadnie z hukiem ze ściany lub zastyga w bezruchu, gdy światło zaczyna groźnie mrugać zwiastując nadchodzącą ciemność (Lex przyciągał paranormalne zjawiska jak magnes, nie żartował na temat duchów, gdy się poznali)? Cokolwiek to było, chciał wiedzieć. Nie po to by uciec, a by wiedzieć przed czym - lub przed kim - powinien bronić tego chłopaka.
Powiedziałbyś tak, gdybyś znał prawdę, przemknęło mu przez myśl, ale nic nie powiedział. Może niepotrzebnie panikował? Może Jaemin by zrozumiał, gdyby wyjaśnił mu jak to wszystko wyglądało? I och, dlaczego czuł taki uścisk w żołądku na samą myśl o tym wszystkim, skoro przecież niczego do niego nie czuł? Powinien przestać się okłamywać. Ale chyba za bardzo bał się tego, że po raz kolejny ktoś roztrzaska jego serce, co w tym wypadku było raczej nieuniknione. Nawet jeśli tego nie okazywał, bo niezbyt potrafił, nie znaczyło to, że tego wszystkiego nie czuł. Zaśmiał się i pokręcił głową z lekkim rozbawieniem, bo lubił słuchać kiedy ten się czymś ekscytował. Jego oczy nabierały wtedy niesamowitego wyrazu.
Być może próbował go ostrzec? Albo zachęcić do tego by sam zaczął się do niego dystansować, bo wiedział, że on nie da rady tego zrobić? Złamanie mu serca było ostatnim czego by chciał i żałował, że nie był z nim szczery od początku. Ale może wtedy nic z tego by się nie wydarzyło? Tego akurat nie chciał cofnąć ani stracić, bez względu na to jak długo miało trwać i czym się zakończyć.
Dotyk Jaemina palił go jeszcze mocniej niż wcześniej, ale to jego słowa sprawiły mu ból. Czy tak to się skończy? Czy kiedykolwiek kończyło się inaczej?
Powoli sięgnął po dłoń chłopaka, którą położył sobie na klatce piersiowej, w miejscu, pod którym znajdowało się jego zbyt mocno bijące w tej chwili serce. - Nie jestem pewien czy zostało tam coś jeszcze do złamania. Ale cokolwiek jest w środku, bije tylko z twojego powodu - powiedział cicho. Chciał go pocałować, ale jednocześnie bał się, że po tym co powiedział zostanie odtrącony. Jaemin nie był jednym w tym towarzystwie, który bał się odrzucenia i samotności.

Jaemin Seo

[Jaemin Cullen]

— Nie musisz się dzielić. — Zaśmiał się pod nosem, bo to wszystko co robił do tej pory poszło w zapomnienie i jak chłopak mógłby przyczepić się o jego występy tak po prostu nie mógł udawać słodkiego i zainteresowanego Cullenem by za chwilę wbijać mu nóż w plecy. Nawet jeśli nie dzieliło nich nic poważnego to tak po prostu podpowiadało mu serce i chyba dobrze skoro nie musiał oszukiwać(poniekąd).
Na poznawanie wszystkiego przyjdzie pora, może jutro? Może za rok? Czy spieszyło im się tak bardzo brnąć w te znajomość by poznawać wszystkie swoje brudy na już? Czy nie prościej najpierw był pokazać swoje prawdziwe oblicze nim dać komuś ocenić cię zbyt pochopnie na podstawie opinii innych ludzi, otoczenia czy sytuacji jakie miały miejsce.
Każdy zasługiwał na miłość, nawet Alexander, któremu Jaemin chciał podarować serce na tacy. Czy to nie za szybko? Tego nie wiedział, ale był pewien że ciężko w tym momencie byłoby mu zrezygnować z chłopaka.
Nie był świadomy tego, że chłopak zdawał się obserwować uważnie Seo. Był przekonany, że robił te wszystkie rzeczy po kryjomu, że nie dawał po sobie poznać że coś go prześladuje i przez to dostaje szały i ataków paniki kiedy słyszy pukanie do drzwi czy głośny huk. Ma wrażenie, że przyszli wtedy po niego i gdyby nie kot Cullena to chyba już dawno by sobie strzelił w łeb. No i również sama obecność chłopaka go uspokaja, wypędza od niego złe myśli i sprawia że może liczyć na Alexa, że przy nim może czuć się bezpieczny. Chciałby móc co noc kłaść się obok niego, całować go na dobranoc i budzić patrząc na jego przystojną twarz, zrelaksowaną, niewinną. Co z tego, że brzmiało to creepy? Nie dla niego.
Chciał robić z nim najdrobniejsze rzeczy, które robiły osoby będące razem jednak nie było to możliwe. A bynajmniej nie teraz.
Dostawał ostrzeżenia, czerwona lampka paliła się nad nim. Kazała Jaeminowi uciekać nim będzie za późno i chłopak zostanie z pustką zamiast serca. Kim jednak był Jaemin żeby słuchać to co podpowiadał jego umysł kiedy on wyłącznie słuchał głosu serca, który w tym momencie podpowiadał mu by zaryzykować by chwytać to co dają, nieważne jak przykre będzie mieć to konsekwencje.
Oddech utknął mu w gardle kiedy chłopak chwycił jego dłoń, kładąc na swojej piersi. Jak bardzo pragnął by to serce biło tak mocno tylko i wyłącznie dla niego.
— Proszę.. — Szepcząc, stanął nieco na palcach, złączając ich wargi w pocałunku pełnym tęsknoty i pragnienia. Jak gdyby te kilka dni rozłąki było co najmniej rokiem. Strach przed odrzuceniem był ogromny, ale pokusa była znacznie większa.
Alexander Cullen

[Alexander Cullen]

Nigdy nie chciał zachowywać się jak palant, a bycie zazdrosnym bez powodu też podchodziło pod takie zachowanie. Nie chciał, by jego wcześniejsze doświadczenia miały wpływ na to, co ich łączyło. Próbował walczyć z własną głową, ale nie była to łatwa walka. Mimo to, nie mógł zacząć niczego znaczącego z Jaeminem bez zaufania, zwłaszcza gdy ten nie zrobił dosłownie nic, by tego zaufania nadużyć. Zawsze był taki słodki i uroczy, nawet kiedy mu dogryzał. Lex nie mógł powstrzymywać się w takich chwilach od uśmiechu, co normalnie robił raczej rzadko. Jaemin sprawiał, że czuł się żywy.
Nie musieli się spieszyć. Powolne poznawanie się było najprzyjemniejszą częścią, czyż nie? Odkrywanie tych wszystkich małych rzeczy, które robili lub lubili, tak jak i robienie tego później razem. To było wszystko, o co mógł prosić i niestety wszystko, czego być może nigdy nie otrzyma. Ale tam, gdzie pojawiała się rozpacz, zawsze czaiła się też nadzieja. Może to uczucie, którym zaczęli się darzyć, było wystarczająco silne, by przetrwać i rozkwitnąć wbrew wszystkiemu?
Kiedy poczuł usta chłopaka na swoich, wszelkie wahania i wątpliwości odeszły w niepamięć. Podniósł go pewnie i przycisnął do zimnej ściany, jego wargi nie opuściły ust Jaemina ani na moment. Może nie był dobry w słowach, jeśli chodzi o wyrażanie uczuć, ale włożył je wszystkie w ten namiętny pocałunek, który dzielili. Nigdy wcześniej nie czuł się tak z nikim. Mimo, że potrzebował przebywać wśród ludzi, nie był typem, który mógłby zaufać lub łatwo przywiązać się emocjonalnie do drugiej osoby. Zawsze zachowywał dystans. Kiedy był z Jaeminem, kiedy trzymał go w ramionach lub widział jego radosny uśmiech, czuł się jak w domu. Nie mógł mu się już oprzeć. I nie mógł już zaprzeczać uczuciom, jakie do niego żywił. Ten chłopak całkowicie nim zawładnął.
Kiedy przestali się całować, by złapać oddech, Lex spojrzał mu prosto w oczy, a jego własne wyrażały wiele: strach, smutek, ale też i to, co do niego czuł. Nie mógł znieść tych wszystkich emocji, które kłębiły się w nim tego dnia.
- Nie zostawiaj mnie - powiedział lekko drżącym głosem, decydując się podzielić z nim częścią swoich lęków, obnażyć w ten inny, dużo trudniejszy sposób. Mógł przetrwać wszystko: każdy cios, każdy krzyk, każde ostre słowo, na które najprawdopodobniej zasłużył. Ale nie mógł już znieść żadnego więcej porzucenia. Nie ze strony Jaemina. To by go zabiło. Nie dosłownie, nigdy nie był typem o skłonnościach samobójczych, i raczej na pewno nigdy nim nie będzie. To tylko uczyniłoby go bardziej martwym w środku i zepsutym, niż był już teraz.

Jaemin Seo

[Jaemin Cullen]

Może Jaemin nie powinien podpuszczać go tymi wszystkimi zdjęciami, czy słowami które do niego mówił byleby wywołać u niego zazdrość. Jak w takim wypadku Lex miał mu zaufać skoro tak naprawdę nie wiedział kim były te osoby i jaka relacja łączyła ich i Jaemina skoro jedyne co otrzymywał Alex to puste słowa mówiące o tym, że nic go nie łączyło z tymi wszystkimi osobami. To nie wystarczy skoro to wszystko mogło być kłamstwem, a jedynie Jaemin znał prawdę. Czy można było winić Cullena za to, że nie potrafił zaufać tak szybko? To byłoby wręcz absurdalne, zważywszy na to jak niewiele o sobie wiedzieli. Czy nie po to też ostatnimi czasy przebywali w swoim towarzystwie tak dużo czasu? By zacząć się poznawać?
Jaemin był ślepy. Od zawsze był sądząc, że dla nikogo nic nie znaczy i jest jedynie marnym nic nie wartym pionkiem na tym świecie, pionkiem który tak chętnie był wykorzystywany przez praktycznie wszystkich ludzi których poznał. Nie zauważał tego, że to on był powodem dzięki któremu na ustach Cullena pojawiał się uśmiech i który docierał do jego oczu. Nie wiedział, że pod maską którą na co dzień pokazywał Cullen tak naprawdę krył się tak samo jak Jaemin skrzywdzony przez innych chłopak.
Wszystko można było rozegrać inaczej, nim było za późno, zanim pojawiły się uczucia, które tak szybko się rozwijały i których późniejsza próba pozbycia się będzie bardziej bolesna niż wszystko co do tej pory ich krzywdziło. Nie ma jednak rzeczy niemożliwych i nawet zniszczone zaufanie można było odbudować, prawda?
Zatapiając palce we włosach Alexa, oplótł nogami talię chłopaka, nie rejestrując kiedy jego plecy uderzyły w ścianę będąc pochłoniętym pocałunkami i uczuciami które były w nich kryte, od których nie było ucieczki. Nie żeby chciał od nich uciekać w jakikolwiek sposób, pragnął jego obecności, pragnął go uszczęśliwić. Bał się jedynie tego co otrzyma w zamian.
Zmartwił się słysząc ton jego głosu, czego tak bardzo obawiał się chłopak i co przed nim ukrywał mówiąc takie słowa? Jeszcze kilka godzin temu wszystko było dobrze.
— Nie zostawię cię. Odejdę jeśli ty powiesz mi żebym odszedł. — Chwytając w dłonie jego policzki złożył na jego wargach kolejny, niewinny pocałunek pieczętujący jego obietnicę, odkrywający jego prawdziwe uczucia.
Alexander Cullen

zakończone.