[forest renshaw]

— 18
Jak bardzo żałosne było zapijanie smutków wiedział chyba każdy, jednak Forest ostatnimi czasy orientował się w tym wszystkim jeszcze bardziej. Mimo, że przez kilka dni powtarzał sobie, że nic nie czuje i nie przejmuje się tym, że Jeremy na jego wyznanie nic nie odpowiedział, to jednak prawda była taka, że serce mu pękło na miliardy kawałków i nie mógł się po tym pozbierać. Udawał, że wszystko jest w porządku, chociaż daleko temu wszystkiemu było do jakiegokolwiek uporządkowania, a całe jego życie zdawało się tonąć w chaosie nie do opanowania. Czy więc istniał jakiś lepszy sposób na poradzenie sobie z tym wszystkim, niż pijaństwo? Nie sądził, stąd też jego decyzja o wybraniu się do baru, w którym to spędził kilka godzin pijąc drinka za drinkiem i nawiązując coraz to nowsze znajomości. Jedna z nich była na tyle ciekawa, że kiedy w barze poinformowano, że będą zamykali Forest zaproponował przeniesienie się do niego do mieszkania i z wielkim entuzjazmem przyjął zgodę na ten plan. Przez całą drogę powrotną nadawał o byle jakich tematach, bez jakiegoś większego planu, bez pewnie sensu, powtarzając parę razy te same myśli i spostrzeżenia, tonem, który wskazywał, że jest to najważniejsza rzecz na świecie, choć często chodziło o pogodę, fotel w salonie czy piosenkę, którą usłyszał w radiu jadąc do pracy. Dzięki temu droga do High Hopes Apartments przeleciała znacznie szybciej niż podejrzewał i nim się zorientował, otwierał przed Lacey drzwi do swojego mieszkania. Trochę nieposprzątanego, przez fakt, że wracał do niego głównie żeby się wyspać, ale pijany nie zwracał na to uwagi. Zamiast tego poszedł do kuchni i przygotował im drinki, z którymi to chwiejnym krokiem dotarł do salonu, dosiadając się do Lacey na kanapę. Cudem było, że nic nie rozlał, a przynajmniej nie początkowo, bo gdy spróbował trafić do ust, nie było to już takie proste i odrobina whiskey pociekła mu po brodzie, co wywołało u Foresta spory śmiech, niczym po najzabawniejszym żarcie wujka z wąsem. — Upsi — zaśmiał się, jednak ostawił szklankę na stolik i z wciąż mokrą brodą spojrzał na kobietę, nie przestając się nawet na moment uśmiechać. — Gapcio ze mnie — nie brzmiał jak dorosły mężczyzna, ale kto by się tym przejmował?

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

028.

Lubiła podchodzić do życia na luzie, z dystansem i często zdarzało jej się zabalować bardziej niż powinna. Wychodziła jednak z założenia, że młoda jest i kiedy, jeśli nie teraz, miała się wyszaleć? Ostatnio nie wychodziła już tak często, jak miało to miejsce za czasów jej poprzedniego współlokatora, ponieważ teraz sporo wieczorów spędzała w domu, nawet w towarzystwie swojej współlokatorki bawiąc się wystarczająco dobrze. Musiała jednak przyznać, że kilkanaście ostatnich dni solidnie dało jej się we znaki, najpierw na skutek powrotu do miasteczka jej byłego faceta, który postanowił oczywiście w głowie jej namieszać, a później, co chyba powoli w zwyczaj zaczynało mu wchodzić, ulotnić się bez słowa wyjaśnienia. Była więc na siebie trochę zła, bo chociaż od początku uważała, że ponowne angażowanie się w tę znajomość nie ma sensu i wmawiała sobie, że pod żadnym pozorem mu nie wybaczy, ale mimo wszystko w jej umyśle kiełkować zaczęła myśl o tym, że może jednak odrobinę się zmienił. Nie rozbudził w niej zatem wielu nadziei, ale Bradford chyba i tak potrzebowała upewnić się, że ich relacja pozostaje rozdziałem całkowicie zamkniętym. Stąd dzisiejsza wizyta w barze i późniejsza zgoda na odwiedzenie mieszkania Foresta. Warto wspomnieć, że nie była to sytuacja aż tak dla niej typowa. Raczej nie chadzała po mieszkaniach osób nieznajomych, ale dziś chyba właśnie tego potrzebowała. Zresztą, bawiła się z nim dobrze, dlatego też starała się nie dostrzegać się w swoim zachowaniu nic niewłaściwego, co skutecznie umożliwiał jej alkohol, krążący właśnie po jej żyłach. Wmaszerowała więc do mieszkania bruneta, niedbale zrzucając ze stóp buty, a później podreptała w kierunku salonu, gdzie usadowiła się na kanapie, grzecznie czekając na jego powrót. Odpowiedziała uśmiechem, kiedy wręczył jej alkohol, a później sama opiła niewielkiego łyka. Jeśli było mocne, nie zwróciła na to już większej uwagi, chyba była już odpowiednio znieczulona. - Och - rzuciła, obserwując jego drobny wypadek, który, swoją drogą, od razu wywołał na jej twarzy uśmiech. Niewiele myśląc, wychyliła się nawet odrobinę w jego stronę i pozwoliła sobie palcem zetrzeć z jego brody tych kilka mokrych kropel. - I po problemie - oznajmiła, a później jeszcze uśmiechnęła się wesoło, uznając tę sytuację za niezwykle zabawną.

forest renshaw

[forest renshaw]

Gdyby jego mama go teraz zobaczyła, na pewno by nie była zachwycona. W zasadzie nikt, kogo Forest znał odrobinę dłużej by go nawet nie poznał. Zachowanie, które prezentował obecnie było całkowicie różne od tego, w jaki sposób dał się poznać osobom, które już były w jego życiu. Nigdy nie mieli okazji zauważyć, że miał jakikolwiek problem z alkoholem, a jeśliby przeanalizować jego życie obecne, to bez dwóch zdań kwalifikowałby się na jakieś porządne leczenie. Nie chciał o tym jednak myśleć, tym bardziej nie w chwili, kiedy w jego mieszkaniu była osoba, z którą tak miło mu się spędzało czas jeszcze w barze. Nie pamiętał już co prawda większości rozmów które przeprowadzili, ale musiały być ciekawe skoro bez zawahania zaprosił Lacey do siebie. Trochę chciał przedłużyć ich spotkanie i ich rozmowę, które pozwalały zapomnieć o problemach i przeciwnościach losu z ostatnich kilku dni. I tak, miał tutaj na myśli swoje wyznanie miłosne względem Jerry’ego, na które nie dostał żadnej odpowiedzi, nawet głupiego spierdalaj nie usłyszał, co sprawiło, że z podkulonym ogonem uciekł do siebie i nie chciał nic, poza tym aby się zwinąć w kłębek i zniknąć. Teraz o tym nie pamiętał, tak po prostu, a to sprawiało, że potrafił się bawić, śmiać i nie spinać ciągle, nie zgrzytać zębami i nie martwić falą łez napływającą do oczu z każdą kolejną chwilą. Cichym śmiechem zareagował na palec Lacey na swojej brodzie, ciesząc się, że trafiła mu się tak pomocna osoba, która wyswobodziła go z problemu, z którym sam pewnie bardzo długo by musiał sobie radzić. Szczęśliwy upił jeszcze jednego łyka nim odstawił szklankę na stolik i powrócił spojrzeniem do Lacey. — Więc naprawdę uważasz, że przygarnięcie jeża to super pomysł? — nie wiedział już skąd się wziął ten pomysł, skoro jeszcze do niedawna chciał kota, ale najwyraźniej była to najcudowniejsza idea jego życia poprzedzająca poważną decyzję, którą musiał z kimś omówić. Poza tym umówmy się, jeżyki były słodkie, a Forest kochał oglądać filmiki, na których ludzie czesali je szczoteczkami do zębów sprawiając im tym samym sporo przyjemności. Oparty o kanapę, siedząc znacznie bliżej Lacey niż mu się wydawało przyglądał się kobiecie, a z jego ust nawet na moment nie schodził szeroki uśmiech.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Podchodziła do ich dzisiejszego spotkania niemal identycznie. Może i nie miała za sobą żadnego, ciężkiego wyznania, ale nie zmieniało to faktu, że kilka ostatnich tygodni było dla niej dość trudne. Musiała stawić czoła swojemu byłemu, wysłuchać tego, co miał jej do powiedzenia i, na nieszczęście, pozwoliła mu trochę namieszać sobie w głowie. Czuła się z tym faktem beznadziejnie, ale nie chciała znów tego przerabiać. Kiedy Colton trafił za kratki, Lacey musiała uporać się z jego odejściem, a skoro zrobiła to już raz, oczywistym było, że nie chciała rozgrzebywać starych ran. Rzecz w tym, że było to od niej trochę jakby niezależne, nie miała na to żadnego wpływu i po prostu musiała znaleźć coś, co jakoś zajęłoby jej myśli. I właśnie coś takiego zdawała się znaleźć w brunecie, który skutecznie zaprzątał teraz jej głowę różnymi, nawet najbardziej idiotycznymi kwestiami. To jednak nie przeszkadzało jej ani trochę, mało tego, Bradford uważała to chyba za całkiem urocze, skoro skłonna była nie tylko spędzić z nim resztę wieczora, ale także dać się zaprosić do jego mieszkania. Nie odczuwała względem tego żadnych wyrzutów sumienia, choć może powinna? Z drugiej jednak strony, chociaż wcale go nie znała, wydawał się całkiem przyzwoitym facetem, co skutecznie zacierało wszelkie przeciwwskazania. - Jasne, czemu nie? - odparła, usadawiając się na kanapie trochę inaczej. Położyła łokieć na jej oparciu, aby chwilę później na otwartej dłoni ułożyć policzek. W ten sposób mogła uważnie mu się przyglądać, co też robiła i cieszyć się swobodą dyskusji. - Musiałbyś oczywiście bardzo na niego uważać, bo nadepnięcie pewnie bolałoby bardziej niż starcie z klockiem lego, a poza tym bardzo by było takiego jeżyka wtedy szkoda i pewnie musiałbyś wydać cały majątek na zorganizowanie pogrzebu i ściągnięcie na niego wszystkich jego bliskich, ale jeśli będziesz ostrożny, to znakomity pomysł - przyznała, uśmiechając się przy tym szeroko, co idealnie zgrywało się z głupotami, które wydobywały się właśnie z jej ust. Była jednak na tyle podpita, że nie przeszkadzało jej to ani trochę, tym bardziej, że nie było to przecież coś, czego kolejnego dnia mogłaby pożałować. No chyba, że jego oczy nadal będą wydawać się jej tak hipnotyzujące.

forest renshaw

[forest renshaw]

Wracając wspomnieniami do dzieciństwa bardzo żałował, że nie skupiał się po prostu na bycie dzieckiem i cieszeniu się z tego, że nie musi martwić się żadnymi poważniejszymi problemami. Wtedy bardzo mocno chciał dorosnąć, na już, na teraz, z czasem orientując się, jak chyba każdy, że nie było do czego tak bardzo pędzić. Miał to szczęście, że rodzice zapewnili mu naprawdę dobry start, gwarantując nie tylko opłacenie wymarzonych studiów, ale też pomagając w zakupie mieszkania. Wiele osób miało o wiele gorzej od niego i chociaż wiedział, że nie powinien pocieszać się niszczęściem innych, to czasem było trudno nie brnąć w tym kierunku, czasem to samo się pchało do głowy. I miał wrażenie, że za takie myślenie na płaszczyźnie życia emocjonalnego za każdym razem dostawał przysłowiowego kopa w dupę. Już nie mówił tutaj o Jerry’m wyłącznie, ale miał również na myśli swojego byłego ukochanego, który to bez żadnego zawahania przedstawił go jako przyjaciela swoim rodzicom po kilku długich latach związku jak również bez mrugnięcia powiedział mu prosto w twarz, że to tylko zabawa, chociaż Forest wszystko co ich łączyło traktował jak najbardziej poważnie. Wiedział, że nie powinien tym wszystkim aż tak się przejmować, ale niestety, taki był i nic nie miało tego zmienić, w żadnej mniej czy bardziej alternatywnej rzeczywistości. Jedyne co mu pozostawało to pogodzenie się z tym, w jakim miejscu swojego życia się znalazł i… tyle właściwie. A jeśli nie chciał się z tym godzić, to pił, co dzisiaj przecież wychodziło mu bardzo na plus, a spoglądając na Lacey kiwał ze zrozumieniem głową, jak gdyby dywagacje na temat przygarnięcia jeża były najważniejszymi w jego życiu. — Myślisz, że cała jeżykowa rodzina przyszłaby na pogrzeb takiego biednego jeżyka? Gdybym nie daj boże na niego nadepnął to jeszcze by się wszystkie na mnie rzuciły i potem niosły na swoich grzbietach w jakieś jeżykowe miejsce składania ofiar z przestępców jeżykowych — nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele razy powtórzył w tych dwóch zdaniach słowo jeż i pewnie miał się już nigdy nie zorientować w tym temacie. Zamiast tego przysunął się na kanapie trochę bliżej Lacey, czując jak bije od niej przyjemne ciepło, do którego chciał się przytulić z jego problemami z krążeniem i wiecznym problemem marznięcia kiedy temperatura chociaż trochę spadała.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Każdy czasami potrzebował odnaleźć w sobie dziecko, co Bradford rozumiała pewnie lepiej niż niejedna inna osoba. Nigdy nie spieszyła się do dorastania, przez długie lata swojego dorosłego życia tkwiąc w bańce beztroski. Przez pewien czas nawet się to sprawdzało, a ona wcale nie czuła się tak, jakby potrzebowała coś w swoim życiu zmienić. Była młoda, może nie do końca odpowiedzialna, ale nigdy też nie odczuła przymusu zmiany tego stanu rzeczy, ponieważ jej wcześniejszy partner skutecznie dbał o nich oboje. Zmieniło się to dopiero wtedy, kiedy na ich drodze pojawiły się pierwsze kłopoty, całkiem poważne, gdyby tego było mało. Przez pewien czas Bradford łudziła się jednak, że jakoś sobie z tym poradzą, ale cóż, nie poradzili, a jej facet trafił za kratki. Nic więc dziwnego, że długoletni związek w końcu stał się związkiem zakończonym, a ona z podkulonym ogonem wróciła w rodzinne strony. W końcu musiała też przejąć kontrolę nad swoim życiem, ale najwyraźniej nie potrafiła dorosnąć całkowicie. Cały czas popełniała głupie błędy, cały czas była w tym zielona i nic nie wskazywało na to, aby cokolwiek miało się w tym aspekcie zmienić. Na pewno nie teraz, kiedy zupełnie pijana siedziała w mieszkaniu obcego mężczyzny i dyskutowała z nim na tematy, które zdawały się być odrobinę od rzeczywistości odklejone jednak.
Nie liczyło się dla niej to, ile razy z jego ust słowo jeż padło. Mało tego, zdawało się to mieć nawet całkiem sporo jakiegoś uroku, który w dodatku sprawił, że Bradford wesoło się roześmiała. Gdyby usłyszał to ktoś z boku, prawdopodobnie ich oboje wziąłby za niezrównoważonych, no bo niby jak nabijać się można z jeżykowej tragedii? Rzecz w tym, że Lacey znajdowała się obecnie w takim nastroju, że prawdopodobnie wszystko, co padłoby z jego ust, wprawiłoby ją w szczere rozbawienie. Kiedy jednak śmiać się przestała, złapała się na tym, że zupełnie nie pamiętała już o czym rozmawiali. Ten pozornie ważny temat uleciała jej z głowy, natomiast ona wbiła spojrzenie w oczy bruneta, które po raz kolejny tego wieczora wydały jej się wyjątkowo urodziwe. Przez pewien moment milczała, nie robiąc nic, ale chwilę później wychyliła się w jego stronę i bez jakiegokolwiek ostrzeżenia wpiła się w jego usta. Nie wiedziała dlaczego - alkohol po prostu smakował dziś zbyt dobrze, Forest wydawał się miły, a ona… chyba po prostu potrzebowała na chwilę zapomnieć o ostatnich kłopotach i znów niczym się nie przejmować.

forest renshaw

[forest renshaw]

Nie wiedział co się z nim tak naprawdę działo i szczerze? Było pewne, że na następny dzień przyjdzie mu żałować każdej jednej rzeczy, którą obecnie uważał, za doskonały plan bądź idealne posunięcie. Nie miał być z siebie ani trochę dumny, a gdyby ktokolwiek w pracy dowiedział się jak bardzo Forest odbiegał od idealnego obrazka, który prezentował na co dzień w kancelarii, prawdopodobnie szybko znalazłby na swoim biurku pięknie ułożone wypowiedzenie. Na szczęście (a może i nieszczęście) zdawało się, że póki co idealnie krył się ze swoimi małymi wyskokami i nie koniecznie moralnymi decyzjami, bowiem wciąż pracował, wciąż miał kolejnych klientów i wciąż wszyscy w pracy zachowywali się względem niego normalnie. No, może poza Jeremy’m, ale tutaj nie było o czym gadać, tu sytuacja była beznadziejna od kilku miesięcy i jedyne co Forest potrafił zrobić to tylko jeszcze bardziej ją utrudnić, więc nawet nie łudził się już, że kiedykolwiek uda się im wszystkim wrócić do idealnej, kancelaryjnej harmonii. Póki co jednak żadna harmonia nie była mu znana, a on sam odbiegał od niej coraz dalej i dalej, aż do tego punktu, gdzie prowadził poważne jeżykowe rozmowy z tak wielkim zaangażowaniem, jakby rzeczywiście zaraz miał mieć jakiś pogrzeb jednego z nich.
Nic z tych rzeczy nie nadchodziło jednak, a Forest wpatrywał się w Lacey naprawdę zauroczony, czując, że jest to kobieta, z którą mógłby przeprowadzić jeszcze wiele innych, istotnych i tych mniej rozmów, która naprawdę chciała go słuchać, nawet w tak prozaicznych tematach, co było dla niego niemalże na wagę złota. Zdążył już przecież uwierzyć w to, że nikt nie chciał mieć z nim wspólnego i tylko odpychał od siebie ludzi. Teraz jednak czuł się inaczej, o wiele lepiej i do tego stopnia pewien całej tej sytuacji, że nawet pocałunek zainicjowany przez Lacey go nie zaskoczył, bo przecież jeszcze chwilę wcześniej sam o tym myślał. Ochoczo zabrał się więc za oddawanie jej pocałunku, łapiąc jej twarz w swoje dłonie, może trochę nieporadnie, ale jednak bez żadnego zamiaru przyciągnięcia jej na siłę do siebie, a w calu pogładzenia policzków kciukami. Nawet udało mu się po chwili trudu zgarnąć jej włosy z twarzy, co uważał za spory sukces. Całował ją jednak z tak wielkim zaangażowaniem, że sam siebie by tym zaskoczył, gdyby był trzeźwy. Ale nie był, więc wszystko wydawało się być jak najbardziej w porządku i nawet obijające się o siebie co jakiś czas zęby nie sprawiały, że odczułby dyskomfort w jakimkolwiek stopniu.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Lacey brakowało czegoś takiego, jak pięknie ułożony obrazek. Sama stanowiła raczej coś w rodzaju chodzącego chaosu, który wyjątkowo ciężko było uporządkować, ale przez długi czas nie doszukiwała się w tym niczego niewłaściwego. Była młoda, może trochę niedojrzała, ale przecież przez długi czas nie korzystała z przywilejów, które miało dla niej życie, bo tkwiła uwiązana do mężczyzny, który ostatecznie okazał się skończonym dupkiem. Nie powinna zatem pozwalać mu na to, aby w jej życiu namieszał ponownie, dlatego tak bardzo ganiła się za to, że pozwoliła sobie na to, aby znów zaprzątał jej myśli. Nie zasługiwał na to, ale nie było też nikogo, kto zagwarantować mógłby jej rozproszenie. Odkąd rozstała się ze swoim poprzednim partnerem, skutecznie uciekała przed wszelkiego rodzaju związkami, z nowymi osobami spotykając się raczej niezobowiązująco. Nic więc dziwnego, że teraz potrzebowała dodatkowego punktu zaczepienia, który dzisiejszego wieczora odnalazła chyba w Foreście. Wydawał się miły, był też całkiem przystojny i, co najważniejsze, jego mieszkanie nie sprawiało wrażenia nory, w której mógłby kogoś przetrzymywać. Wszystko wskazywało więc na to, że Lacey rzeczywiście miała okazję ku temu, aby miło ten wieczór zakończyć.
Alkohol chyba tylko dodawał im odwagi, podobnie jak dodawał też uroku chwili obecnej, która przecież pod żadnym pozorem nie była idealna. W ich pocałunek niemal od razu wkradł się chaos, ale to ani trochę jej nie przeszkadzało. W chwili obecnej potrzebowała chyba tylko czuć czyjeś ciepło, co Forest zagwarantował jej, kiedy wszedł w tę czułość tak ochoczo. Bradford pozwoliła więc sobie nie tylko na pogłębienie pocałunku, ale po dłuższej chwili też przysunęła się do niego, a później, upewniwszy się, że nie miał nic przeciwko, pociągnęła go za sobą w dół, opadając plecami na podłoże kanapy. Swoją drogą, tego też nie zrobiła z najlepszą wprawą, bo coś wbijało się w jej łopatkę i potrzebowała chwili, aby ułożyć się w pełni wygodnie, ale kiedy już to zrobiła, zadbała również o to, aby Forest zbyt daleko jej nie uciekł. Przyciągnęła go więc do siebie, tym razem lokując jedną z dłoni na karku mężczyzny, podczas gdy druga odnalazła drogę do guzików jego koszuli, z którymi powoli zaczęła walkę. Na tyle nierówną, że chwilę później pomóc musiała sobie drugą dłonią, ale biorąc pod uwagę ilość alkoholu, którą zdołała w siebie wlać, Renshaw nie powinien oczekiwać od niej zbyt wielkiej precyzji.

forest renshaw