[Joseph Warren]

59

Penelope Warren

Sprawdził czy wziął to, co przywieźli dla Poppy i jej narzeczonego, a potem wysiadł i ruszył w stronę wyjścia do hallu; wciąż nie zrezygnował z wykupionego w High Hopes miejsca, ale w tej chwili..., nie żałował. Poprawił szary papier i odstawiwszy na wycieraczkę torby, zadzwonił do drzwi. Po chwili uchyliły się i tak, jak się spodziewał, zobaczył w nich siostrę. Uśmiechnął się i złapawszy splątane uszy toreb, powiedział:
– Cześć, maluchu... Ślicznie wyglądasz..., jak zawsze – dodał i wyściskał łagodnie, obracając się z nią. Podał siostrze kwiaty i uśmiechając się tak, jak nie uśmiechał się od dawna, co musiała zauważyć, dopowiedział:
– Mam tutaj coś, co przywieźliśmy. Idziemy do salonu? Do kuchni? – Spytał i zaraz za nią ruszył w stronę kuchni; Poppy nabrała wody, a Joseph zderzając się z nią biodro o biodro, wyszorował dłonie i usiadły przy stole, przyglądając się siostrze.
– Pootwieraj i jak u ciebie? Wszystko o.k.? Zmieniałaś firank? – Spytał niespodziewanie, obracając się za siebie i zapatrzył na moment w okno; słońce wpadało do kuchni i załamując się w delikatnych dekoracjach, tańczyło na podłodze.
Spojrzał na Poppy, kiedy otworzyła torbę ze Spirits & Spice, zaciągnęła się mieszaniną zapachów przypraw; curry z ostrą papryką i ananasowe, sól o smaku mango i kolejna o smaku truskawek, do tego mieszanki Pesto Perfection i Pizza Perfection. Wyciągała z torby butelki z oliwą, kiedy znalazła kosz z truflowymi specjałami; łącznie z chipsami posypanymi sproszkowanymi truflami i trzy butelki organicznego wina Reva; Barolo o aromacie szałwii i róży, Barbera d’Alba w czarno-fioletowym kolorze z wyraźnymi, miodowymi nutami i Dolcetto d’Alba porzeczkowe, najlżejsze z wszystkich trzech czerwonych win.
– Nie wiedziałem..., co wybrać, ale doszedłem do wniosku, że to wszystko jest gluten-free i organiczne, a nigdzie w Cape Coral ani w Miami nie mają sklepów, więc... – Uśmiechnął się, bo Poppy myszkowała w kolejnej torbie wypchanej papierem, z którego wygrzebała skórzaną tubę; uchyliła pokrywę i przez szklany klosz zobaczyła drzewko z liśćmi..., maleńkimi jadeitowymi kawałkami.
– Wybrałem w szklanym kloszu. Nie będziesz się denerwowała, że może ściągać kurz i nie zniszczy się, bo to pancerne szkło i jak odkręcisz podstawę, to ono się wyjmuje i można wypolerować klosz z wewnętrznej strony. – Objął ją i powiedział, całując Poppy w policzek. – Nie sądziłem, że będę kiedyś tak, jak jestem w tej chwili..., szczęśliwy..., i macie, tak macie jeszcze coś, co myślę, że może spodobać się i tobie, i Treyowi. – Wyciągnął drewnianą kasetkę i podając siostrze, poprosił, żeby otworzyła; wierzył, że album „Meteora” z autografami zespołu ucieszy Poppy i jej narzeczonego bardziej jak cała reszta. Objął ją, żeby po chwili rozsiąść się wygodniej w krześle i odpowiedzieć:
– Musielibyśmy polecieć kiedyś we czworo..., no pięcioro – dodał, nie mogąc uwierzyć w własną radość, którą starał się wypatrzeć w oczach siostry...

[Penelope Warren]

• 003 + outfit

Jak zawsze Poppy miała spore plany na weekend, bo przecież nie można mieć chwili zwykłego odpoczynku i niestety jak zwykle praca Trey'a stawała im na drodze. Czasami naprawdę miała dosyć tego, że jej przyszły mąż musiał być takim bohaterem. Nie mógł być zwykłym nauczycielem? Albo księgowym? Nie musiałaby siedzieć w domu i zamartwiać się o to, czy wróci cały czy zdrowy, czy może zaraz dostanie telefon ze szpitala, że przywieźli go w ciężkim stanie. W każdym razie, w ostatniej chwili Fitzgerald dostał wezwanie, więc musiała sama ugościć swojego brata, którego oczywiście nie mogła się doczekać. Uśmiechnęła się szeroko na jego widok, gdy otworzyła drzwi. Rzadko kiedy taki uśmiech pojawiał się na jej twarzy, ale jednak Joseph był jedną z nielicznych osób, z którą lubiła spędzać czas i darzyła szczerą sympatią. - Już nie przesadzaj, bo się zarumienię - zaśmiała się, bo w jego towarzystwie zdarzały się nawet drobne żarty, które zwykle nie były w stylu Penelope. Zabrała od niego rzeczy, kierując się w stronę kuchni i układając wszystko po kolei na blacie. Nagła ilość pytań ze strony brata odrobinę ją zaskoczyła, więc spojrzała na niego odrobinę podejrzliwie, marszcząc brwi. Nie była pewna, kiedy był ostatni raz, gdy widziała go tak szczęśliwego i zadowolonego. - Wszystko w porządku, tylko Trey znowu nagle musiał wyjść do pracy - westchnęła cicho, z ciekawością zaglądając do pierwszej z toreb. - I nie, nie zmieniłam firanek. Czemu pytasz o to? - znowu się zaśmiała, bo pytanie wydawało jej się wyjątkowo randomowe. Kto normalny pyta o zmianę firanek? Nawet ona nie przejmowała się takimi drobiazgami, chociaż akurat jej firanki zawsze były idealnie proste i białe.
Po kolei oglądała zwartość torby Spirits & Spice, wyciągając przyprawy oraz buteleczki na blat, aby dokładnie przyjrzeć się, co dokładnie dostała w prezencie. Najbardziej do gustu oczywiście przypadły jej butelki wina i jedną z nich postanowiła od razu spożytkować, więc sięgnęła po otwieracz i odkręciła. Zaraz potem wyciągnęła kieliszki, nalewając trunku do każdego z nich i podała Josephowi. - Naprawdę nie musiałeś, nie spodziewałam się tylu prezentów, też bym coś przygotowała. Ale dziękuję bardzo - nawet cmoknęła go przelotnie w policzek w podziękowaniu, po czym zabrała się za kolejną torbę. Wyciągnęła klosz z drzewkiem, obracając je kilka razy, aby przyjrzeć się mu dokładniej i uważając przy tym, aby za bardzo nie popalcować szkła. - Widzę, że naprawdę pomyślałeś o wszystkim, co? - zafalowała brwiami, bo naprawdę doceniała to, że wziął pod uwagę jej drobne dziwactwa związane ze sprzątaniem czy jedzeniem. Dużo osób machało na to ręką, lub uznawali, że po prostu przesadzała z niektórymi rzeczami, chociaż nie mieli pojęcia, ile one znaczyły dla Penelope. Odwzajemniła jego uścisk swojego brata i nie sądziła, że będzie w stanie ją jeszcze czymś zaskoczyć, a tu proszę! Otworzyła drewnianą kasetkę, a jej dłoni pojawił się album zespołu jej i Trey'a, który naprawdę znaczył dla nich wiele. W końcu na ich koncercie pierwszy raz powiedział jej, że ją kocha i chociaż nigdy nie była fanką tego gatunku muzyki, to w tym wypadku robiła wyjątek. No i, czy mogłaby prosić o lepszego brata? Chyba nie było to możliwe. Aż się wzruszyła z tego wszystkiego, a rzadko kiedy dochodziło do takiej sytuacji. Może gdyby była bardziej emocjonalna to pojawiłyby się łzy w jej oczach, jednak na to nie można było liczyć. - Teraz to już nie wiem, co powiedzieć. Naprawdę dziękuję i jak ja mam się w ogóle odwdzięczyć? - ona mogła mu zaoferować obiad, który dla nich przygotowała. Nie spodziewała się po prostu, że jej brat wpadnie nagle z tyloma prezentami. - I właśnie widzę, że jesteś taki... inny, ale w dobrym znaczeniu. Dobrze cię widzieć takiego - posłała mu kolejny uśmiech, tym razem bardziej ciepły i czuły. - Właśnie, kiedy w końcu pojawi się nowy członek rodziny, co? I jak się czuje Grace? Jak wasz wyjazd? - uniosła brwi do góry. Nie miała ostatnio okazji porozmawiać z Grace, ale cieszyła się, że to właśnie na nią trafił jej brat. Zasłużył w końcu na odrobinę szczęścia i spokoju w swoim życiu.

Joseph Warren

[Joseph Warren]

Penelope Warren

Odwzajemnił uśmiech Poppy i całują ją w policzek, krok w krok zaraz za nią przeszedł do kuchni; ile razy nie odwiedziłby jej większość spędzonego w swoim towarzystwie czasu, spędzali właśnie w kuchni. Czasami siostra gotowała coś, co potem mogli zjeść..., mimo że Joseph nie jadł wiele czy raczej nie jadł w ogóle chwilami. Czasami zaczynali grać w kółko i krzyżyk na starej liście zakupów albo serwetce, nad którą wymieniali się ołówkiem. Mieli sporo wspomnień..., chwil spędzonych przy stole czy to u niej, czy wcześniej w jego domu, który sprzedał i jeszcze wcześniej przy stole w domu dziadków, przy którym pomagał Poppy odrabiać lekcje albo przy którym grali w Monopoly.
– Mówię prawdę – uśmiechnął się, siadając i przyglądając się firankom upiętym w równiutkich odstępach tak, jak zapinałaby je z linijką. – Nie widziałem ich chyba u ciebie... – odpowiedział, wsłuchując się w to, co mówiła o Trey. Fitzgerald był strażakiem i to tak, jak praca w policji była służba..., może nawet warta więcej jak to, co robił Joseph. Wpatrywał się przez chwilę w siostrę, żeby odpowiedzieć łagodnym, miękkim głosem z chrypką uwięzioną gdzieś w głębi i na końcu wyrazów wyłażącą z ukrycia jak..., kot.
– Poppy... – zaczął. – Tak jest ze służbami i on jadąc na wezwanie może do ostatniej chwili żywić nadzieję, że jedzie ratować życie. Ja jadąc na wezwanie wiem, że jadę do trupa. Domyślam się, że może być ci..., ciężko, bo on też jest trochę pracoholikiem, ale czy nie dlatego między innymi go kochasz? – Zapytał, obejmując dłonie siostry, kiedy usiadła przy stole i oparła je o blat. Wiedział, że musiały zdarzać się chwile, w których wątpiła czy to ma sens, ale miał nadzieję, że tych chwil nie było wiele; każdy je miał prędzej czy później i na każdym etapie związku. Najważniejsze było, żeby przejść te wszystkie chwile..., najlepiej wspólnie.
Przyglądał się siostrze, jak wyciągając kolejne rzeczy, uśmiechała się i oglądając, od razu mówiła, do czego je wykorzysta. Cieszył się, że Poppy cieszyła się z tego wszystkiego, mimo że może drzewko z jadeitu nie było najbardziej przydatne; wpasowało się w miejsce na półce między książkami w oprawach z eko-skóry.
Pokręcił głową, kiedy powiedziała, że „przygotowałaby coś”; nie musiała, bo Josephowi wystarczyło, że sprawił jej trochę radości i mógł odnaleźć w dorosłej kobiecie coś, co miała w sobie jeszcze będąc dzieckiem. Uśmiechając się, upił łyk i unosząc brwi, odpowiedział:
– Nie wygłupiaj się! Najważniejsze, że część ci się przyda, a ta część – skinął głową w stronę drzewka lśniącego na półce. – ..., która jest zdecydowanie mniej pożyteczna, podoba ci się chociaż trochę. I, które to wino? Bardzo dobre – dopowiedział, wychylając się przez stół, żeby spojrzeć na etykietę; Dolcetto d’Alba, w którym faktycznie mógł wyczuć posmak ciemnych, jagodowych kuleczek.
Spodziewał się, że album z autografami może okazać się najbardziej sentymentalnym z prezentów, ale nie sądził, że aż tak; objął ją i pogładził po plecach chwilę, żeby odsunąć się od niej i kiedy zapytała „jak ma się odwdzięczyć”, pogrozić jej palcem.
– No..., no... Żadnego „odwdzięczania”, a jeśli bardzo chcesz..., wpadnij do nas. Możesz przynieść coś, co zjemy wspólnie. Wiesz, że przytyłem na tym wyjeździe prawie o rozmiar? – zaczął i dodał, że „świetnie, że ślub był w pierwszym tygodniu, bo musiałby dokupić nowe spodnie”; nie przesadzał, mimo że widział powątpiewanie w oczach siostry. W najgorszym momencie, kiedy ważył 125 funtów, widziała Josepha raz i miał nadzieję, że tamten widok nie wracał do niej często.
– Takiego? – Podchwycił i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Kiwając głową, przytaknął jej; miała rację. Był..., inny i sam cieszył się z tej zmiany, którą dostrzegał dzień w dzień coraz wyraźniej. – Grace i mała — świetnie. Wyjazd świetnie..., tylko że dałem plamę... W noc poślubną. – Widząc minę, zaczął uspokajać Poppy i pokrótce opowiedział o niefortunnym wyjściu do kasyna..., przemilczał kłótnię — pierwszą w małżeństwie, ograniczając się do „podąsała się trochę” i powiedział:
– Doszedłem do wniosku, że większość zainwestuję albo zostawię, żeby mieć na czesne i zabezpieczenie przyszłości..., dzieciom. – Uśmiechnął się, kiedy wpatrzyła się w niego i kiwając głową, dopowiedział, czując, że może być nie mniej jak on zaskoczona, ale miał nadzieję, że pozytywnie. – W marcu ma się urodzić nasza pierwsza kruszynka, ale... Chcemy więcej dzieci i myślimy o trójce — tak, jak nas była trójka.

[Penelope Warren]

Kuchnia zazwyczaj była centrum życia domu i rodziny, a przynajmniej tak zawsze kojarzyła to Penelope. Wszystko zawsze działo się w kuchni - zaczynając od gotowania, za którym aż tak nie przepadała, kończąc na grach lub długi, późnych wieczornych rozmowach. Siedzenie w salonie na kanapie było takie sztuczne? Niekomfortowe? Sama do końca nie mogła tego określić, ale najzwyczajniej w świecie jej nie pasowało, wiec koniec końców zawsze wypadało na kuchnię.
Spojrzała jeszcze na te firanki, marszcząc brwi, bo może faktycznie je zmieniła? Nie mogła sobie teraz przypomnieć dokładnie tego momentu, ale naprawdę nie miało to większego znaczenia dla ich rozmowy, dlatego porzuciła ten temat. Najważniejsze, że były wyprasowane i śnieżnobiałe, ponieważ inne by nie przeszły w jej domu, z czego każdy chyba doskonale zdawał sobie sprawy.
Wolała raczej wsłuchać się w słowa brata dotyczące służby Trey'a. Wiedziała, że ma rację, to było oczywiste. Ale pomimo tego, nie chciała, a może raczej bardziej nie potrafiła się z tym do końca pogodzić. Wolałaby go mieć przy sobie, całego i zdrowego. Na co jej (prawie) mąż bohater, skoro może go stracić w każdej chwili? Była za młoda na bycie wdową, ani nawet nie przeżyła połowy z tych rzeczy, które chciała zrobić z Fitzgeraldem. Westchnęła ciężko. - Przecież wiem to wszystko. I oczywiście, że go kocham za to, ale nie wiem sama... byłoby łatwiej i nie musiałabym się ciągle martwić, że to właśnie dzisiaj nie wróci do domu, albo zostanę wezwana do szpitala - na początku związku nawet o tym nie myślała, bo szczerz nie sądziła, że uda im się tyle wytrwać. Byli tak różni od siebie, że Poppy nie wróżyła im długoterminowego związku, a jednak - wspólne mieszkanie, zaręczyny. Dopiero z czasem do niej dotarło, jak bardzo musi się martwić o niego.
Może nie byłą fanką nieprzydatnych prezentów, jednak chyba jak każdy lubiła otaczać się ładnymi rzeczami i nawet u niej w domu stały ozdoby, parę wspólnych zdjęć, trochę więcej roślin. Nie chciała mieć aż tak smutnego i pustego mieszkania, nie była tak bezduszna. Posłała Josephowi kolejny uśmiech. - Nie wiem które. Z nas dwóch, to ty raczej jesteś specjalistą od wina. Dla mnie może być jakiekolwiek - zaśmiała się cicho, przyglądając się etykietce, która i tak za wiele jej nie mówiła. W temacie win niestety nie była tak wyspecjalizowana jak jej straszy brat, ponieważ i tak aż tak często po nie nie sięgała. Rzadko kiedy zdarzał jej się taki typowy relaks z lampką wina w wannie lub przy książce.
- O, i to jest świetny pomysł! Wpadniemy do was, może na moje urodziny? Ale nie, to wtedy wy do nas. Albo może pójdziemy gdzieś? - uniosła brwi do góry. Nie przepadała za świętowaniem swoich urodzin, nie potrzebowała też gór prezentów z tej okazji, ale mógł być to dobry pretekst do kolejnego wspólnego spędzenia czasu ze sobą. - Przytyłeś? Nie wyglądasz. I to raczej nie ty powinieneś przytyć - wytknęła mu, chociaż może odrobinę racji miał, jak tak mu się uważniej przyglądała. Ale kto by się przejmował dodatkowymi kilogramami? Szczęśliwi ich nie liczą!
- No dokładnie takiego - pokiwała głową, ciesząc się z jego szczęścia. Ta plama trochę ją przeraziła, aż szerzej oczy otworzyła, więc dobrze, że zaraz potem zapewnił ją, że chodzi o sprzeczkę, a nie o inne zawalenie sprawy. Może Penelope do wstydliwych nie należała, jednak o wyczynach własnego brata jednak wolała nie słuchać. Gdzieś musi być ta granica, prawda? - Dzieciom? - powtórzyła za nim jak echo, unoszą brwi wysoko do góry. Nie spodziewała się, że mają już tak dalekie plany. A może były bliższe, niż się jej wydawało? - Aż trójka? No trochę sporo was będzie, ale dla dzieciaków pewnie będzie to świetna opcja. Ja nie wspominam źle takiej ilości rodzeństwa - puściła do niego oczko. Sama jeszcze nie zdecydowała się nawet na jedno dziecko i głośno o tym nie mówiła, więc podziwiała Josepha za taką decyzję. - Macie już imię? Albo propozycję?

Joseph Warren