[Florence Hill]

#11 + Outfit

— Nailed it! — zawołała razem z ostatnim uczestnikiem, który właśnie odsłaniał swój wypiek i wybuchnęła śmiechem. — Boże, co za szkaradztwo. Czwarty sezon i Ci ludzie dalej nie myślą. — parsknęła, kręcąc głową. Jak można być fanem programu i po tych odcinkach dalej nakładać krem maślany na gorący biszkopt, wlewać go za dużo do foremki przez co się nie upiecze i wykorzystywać w zastępstwie blok z płatków ryżowych. No masakra. Przecież ona by tego tak nie zepsuła.
Chyba?
I właśnie w tym momencie w głowie Florki narodził się szatański plan.
Punkt pierwszy — zakupy. Stworzyła listę składająca się ze wszystkich składników na biszkopt, krem maślany i lukier, do tego lukier plastyczny, barwniki, no już wzięła ten blok płatków ryżowych w razie jakby ich naszło na ulepienie z niego jakiejś figurki i jakieś duperelki do ozdoby. No bo chyba foremki i miksery każdy miał w domu. Do tego jakiś alkohol w razie jakby szło im tak źle, że będą musieli się napić. I tyle. Była przygotowana.
Punkt drugi — wtajemniczenie w swój plan towarzysza. Nie bawiła się w żadne smsy czy zaproszenia wysłane gołębiem. Podstawi go pod ścianę i nie będzie miał wyjścia. I tak z ciężkimi torbami doczłapała się do apartamentu swojego znajomego — Kierana. To jego wybrała ze wszystkich osób, które znała w Hope Valley. Katie się nie opłacało, bo ona była jakąś mistrzynią wypieków i tylko by się nabijała z jej umiejętności albo raczej ich braku. Brat raczej nie był skory do takich zabaw i prędzej znowu by się pokłócili niż polepszyli swoje relacje. Miała jeszcze Rosie, ale dwie baby w kuchni to czasem strzał w kolano.
Odkładając na podłogę torby zapukała do drzwi, które otworzyła jej jego gosposia. — Dzień Dobry, jest Kieran? Tak? To świetnie! Proszę sobie odpocząć, a ja go zawołam. — powiedziała radośnie, widząc tylko jak kiwa głową na jej pytania i weszła do środka, zanosząc od razu ciężkie torby do kuchni. Powoli ruszyła w stronę sypialni, bo pewnie tam najprędzej go znajdzie, ale on postanowił wyjść jej naprzeciw i spotkali się na korytarzu. — Hej! Właśnie wkopałeś się w najlepsze zajęcie pod słońcem! — powiedziała, zasłaniając mu oczy i prowadząc go do kuchni. Tam założyła mu fartuszek, który przecież też kupiła i pozwoliła mu otworzyć oczy. — Ta dam! Upieczemy ciasto i to nie takie zwykłe, a najpiękniejsze ze wszystkich! — obiecała, zakładając swój fartuszek i zabrała się za rozkładanie produktów na blacie. Podejrzewała, że Kieran nie będzie zachwycony tym pomysłem, ale chłop musi się czasem rozruszać i zabawić, a to był jej sposób na to.
Czyli punkt trzeci — pieczenie.

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

Flynn nieczęsto godził się na rzeczy, z którymi normalnie nie miał do czynienia, a tym samym nie był w nich dobry. Preferował zajmowanie się tym, co mu wychodziło, ponieważ jego ambicja była na tyle wygórowana, że zdarzało mu się denerwować, kiedy coś wyjątkowo mu nie wychodziło. Co prawda nie dało się tego po nim poznać, ponieważ na przestrzeni lat udało mu się idealnie wypracować maskę spokoju, która w sądzie była niemal zbawieniem, pozwalając mu na skupienie się jedynie na przedmiocie sprawy, niemniej w środku faktycznie się w nim gotowało. Nikt nie lubił przegrywać. Dodatkowo uważał, że wiele z tego, co ludzie mu proponowali, było mało istotne, by poświęcać temu czas, który można było wykorzystać na coś innego.
Zdarzało się jednak, że ktoś miał na niego taki wpływ, że niezależnie od podejścia blondyna, udawało mu się wymóc na nim stawienie się w danym miejscu, jak również podjęcie się rzeczy, które owa osoba zaplanowała.
Kimś takim zdecydowanie była Florence - dziewczyna poznana już jakiś czas temu, potrafiąca wprowadzić w jego życie prawdziwy chaos. Pod względem charakteru była jego przeciwnością, a tym bardziej była nią pod względem pomysłów, które chyba pojawiały się w jej głowie dość spontanicznie, skoro nigdy nie uprzedzała o nich Kierana, po prostu stawiając go przed faktem dokonanym.
Jak dzisiaj, kiedy zjawiła się u niego niespodziewanie. Czy ludzie naprawdę wcześniej nie mogli się zapowiedzieć? Przynajmniej wtedy mógłby się przygotować na kolejny dzień spędzony inaczej, niż w spokoju?
Był właśnie w trakcie czytania kolejnego rozdziału kodeksu karnego, kiedy usłyszał znajomy głos, dobiegający z dołu.
Florence.
Westchnął. Wiedział, że nie może udać, że go nie ma, bo Alice z pewnością wszystko wyśpiewała, dlatego zamknął książkę, pojawiając się na dole.
-Nigdy nie nauczysz się wysyłać wiadomości z wyprzedzeniem, co? - zapytał retorycznie, bez wyrzutów. Ot, było to zaledwie stwierdzenie.
-Czemu nie dziwi mnie, że mam niewiele do powiedzenia - uśmiechnął się mimo wszystko. Lubił ją. Gdyby było inaczej, już dawno by ją wyprosił.
Dał się zaprowadzić do kuchni. Dał się nawet ubrać. Ale nie był pewien, czy powinien się dać wkopać w pieczenie.
-Wiesz, że się na tym nie znam? Nie lepiej poprosić Alice? - lekko brwi zmarszczył. To nie mogło się dobrze skończyć.


florence hill

[Florence Hill]

— Chciałam Ci zrobić niespodziankę. — odparła z miną niewiniątka. No przecież nie planowała porwania czy tortur. Zwykłe pieczenie ciasta, które może wyjść albo nie wyjść. Musiała się upewnić czy to serio było takie trudne i stresujące, że ludzie zapominali o wystudzeniu biszkoptu czy odpowiednich proporcjach, bo one potrafiły zadecydować o smaku i konsystencji. Oby tylko wszystko wyszło jak należy i nie będą musieli używać tego cholernego bloku.
— Nie marudź, misiu. Będzie fajnie. — zaśmiała się, prowadząc go do kuchni. No jak coś takiego mogłoby się komuś nie podobać? Samo oglądanie i nabijanie się z tych ludzi sprawiało jej frajdę, a co dopiero jak poczuje się jak w ich skórze. Brakowało tylko kamer, które dodatkowo by stresowały. W sumie może mogłaby pomyśleć o kanale na Youtube? Taki film na pewno zrobiłby furorę, tylko najpierw musiałaby przekonać Flynna do zgody na jego publikację.
— Nie, nie, nie. To ma być nasza robota, ale Alice może nam się przydać. — stwierdziła, rozglądając się za gosposią. Nie było jej w kuchni, więc na chwilę zostawiła Flynna i poszła jej poszukać. Na szczęście dość szybko ją znalazła i poprosiła, żeby dołączyła do nich w kuchni, gdzie posadziła ją przy stole. — Potrzebujemy jury, więc będzie tu Pani siedzieć i komentować naszą pracę, a potem oceni nasze dzieło. Tylko szczerze, dobrze? — upewniła się, że gosposia zrozumiała swoje zadanie i wróciła do rozpakowywania zakupów. Wszystko w miarę uporządkowała, żeby nie mieli potem problemów z szukaniem.
— W telefonie mam wszystkie przepisy. Zaczniemy od upieczenia biszkoptów, a potem zrobimy krem maślany. Na początek potrzebujemy miksera. — zaczęła się rozglądać po szafkach, ale miała problem ze znalezieniem potrzebnego sprzętu, więc zerknęła na Alice, która wskazała jej odpowiednią szafkę. I udało się, znalazła mikser z obrotową misą, który zdecydowane ułatwi im robotę. Postawiła go na blacie i podłączyła do prądu. — No rusz się, Flynn! Zerknij na przepis i wsyp mąkę, a ja wbiję jajka. — zarządziła, wskazując na telefon, który postawiła na widoku. Zerknęła ile jajek będzie im potrzebnych i odpowiednią ilość wbiła do miski, a skorupki wyrzuciła do śmieci. W czasie kiedy Flynn zajmował się mąką ona nastawiła piekarnik na odpowiednią temperaturę, żeby już się nagrzewał.

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

Westchnął, spoglądając na dziewczynę.
-Doskonale wiesz, że fanem niespodzianek nie jestem. A co, gdyby nie było mnie w domu? Gdyby Alice nie powiedziała, że siedzę u siebie, równie dobrze mógłbym nie otworzyć ci drzwi - powiedział. Oczywiście, że by jej otworzył. Mógł się teraz droczyć (to nawet umiał, przynajmniej na poziomie podstawowym, bo jeśli chodzi o obycie z ludźmi trochę mu jeszcze brakowało wprawy), ale z całą pewnością nie pozwoliłby jej czekać na zewnątrz. Pomijając, że pewnie zaczęłaby do niego wydzwaniać, aby w razie czego dowiedzieć się, kiedy wróci.
-Pamiętaj, że znam paragrafy na wymuszenia - mruknął do siebie, idąc za przyjaciółką. Że też musiał być taki podatny na jej zachcianki. Gdyby to była inna osoba, pewnie z miejsca by jej powiedział, że nie ma najmniejszego zamiaru niczego piec, ale oczywiście Florence miała specjalne względy. Pewnie dlatego, że faktycznie jego przyjaciółką była i dobrze mu się spędzało z nią czas. Akceptowała jego dziwactwa, nie robić sobie z nich wiele. Nawet z tego, że poniekąd był pedantem, co zostanie wystawione na próbę, jeśli oboje zaczną buszować w kuchni.
-Czyś ty do reszty zwariowała? - westchnął. Czasami nie miał do niej siły. Że on naprawdę miał piec w towarzystwie Alice, która doskonale wiedziała jakie zdolności Kieran posiada? Cóż, żadne. - Och, możesz być pewna, że Alice będzie szczera. Nie odmówi sobie dopieczenia mi, prawda? - spojrzał na kobietę, która uśmiechnęła się z satysfakcją, patrząc to na jedno, to na drugie, czekając tylko, żeby wreszcie mogła powiedzieć coś na temat wypieków. Ona była mistrzynią, Burreau niekoniecznie.
-To się dobrze nie skończy. Skąd w ogóle pomysł, aby nagle zabrać się za pieczenie, Florence? - spojrzał na nią, sięgając po mąkę. Nigdy nie był mistrzem z chemii, a pieczenie właśnie z tym mu się kojarzyło. Odpowiednie proporcje, reakcje. Tyle tylko, że nic nie wybuchało.
Wsypał ostrożnie mąkę, z tym, że jakoś specjalnie jej nie odmierzył. Ot, po prostu pół paczki.

florence hill

[Florence Hill]

— Nieee? Nie zwariowałam. Ale z Ciebie maruda. — również westchnęła, wywracając oczami. Czasem nie rozumiała czemu taki był, ale nie jej to oceniać. Nie będzie go przecież dyskryminować przez jego dziwactwa i przyzwyczajenia, kiedy i on akceptował ją taką jaka jest. Nawet nie przeszkadzało mu to, że zdarzało jej się z przyzwyczajenia śpiewać przez większość dnia czy kiedy zbyt podekscytowana podskakiwała jak mała dziewczynka.
— O to chodzi. Potrzebujemy szczerej opinii, nawet jeśli miałaby nas zaboleć. Ale jak Tobie bardziej dokuczy to nic się nie stanie. — zachichotała, puszczając oczko do kobiety. Sama pewnie na jej miejscu zachowałaby się podobnie, chociaż nie uważała Flynna za jakiegoś wrednego i nadętego pracodawcę, który wymagał nie wiadomo czego. Ale jego gosposia na pewno znała go o wiele lepiej od niej, więc mogła mieć jakiś powód do dokuczania mu, a Florka chętnie dała jej ku temu pretekst. Sama pewnie wyjdzie na pierdołę, która nie potrafi piec i zostanie jej tylko kupowanie ciast w cukierniach.
— Po pierwsze — miałeś tak do mnie nie mówić bo wiesz, że nie znoszę tego imienia, Kieranie. — oburzyła się, sięgając po cukier. — Po drugie uznałam, że potrzebujemy czegoś, żeby się rozerwać, a to może być fajne. W programie wygląda to zabawnie i chciałam spróbować. — rzuciła, odmierzając odpowiednią ilość cukru i dosypała go do miski. Dodała jeszcze mleko oraz resztę składników i włączyła mikser, żeby wymieszał wszystkie składniki. W tym czasie wysmarowała foremki masłem. — No i pierwszy punkt z listy gotowy. Wlej do foremek ciasto, tylko tak dwie trzecie foremki i wstaw do piekarnika, a ja przygotuję wszystko na krem maślany. — poleciła, odsuwając rzeczy użyte do biszkoptu na bok, żeby jej nie przeszkadzały i wyciągnęła masło, cukier, jajka i sól. Potrzebowała jedynie wolnego miksera, więc musiała poczekać, aż Flynn skończy swoje zadanie. Aż się dziwiła, że dłużej nie protestował tylko po prostu wziął się za robotę, ale jak dobrze pójdzie będą mieli pyszne ciasto na deser. Oby tylko ich wypiek nie przypominał jednego z tych, które widziała w programie bo będzie kiepsko, ale przynajmniej Alice sobie poużywa.

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

Jak on miał z nią walczyć, skoro niezależnie od tego, co właściwie powie, Florence nijak się nie przejmie. Ba, zamiast tego jeszcze go niemal zwyzywa, oczywiście w ten przyjacielski sposób. Nie dało się z nią mierzyć; nie tak, jak nawykł Kieran, który wyrzucając z siebie prawne formułki na sądowej sali, czuł się znacznie pewniej niż teraz, kiedy dziewczyna postanowiła go nawiedzić, wciągając w pieczenie. On i wojaże w kuchni. Tego jeszcze nie było.
-No oczywiście! Czyli co, szczera opinie ale tylko, jeśli będzie dotyczyła tego, co ja robię? Nie sądzisz, że to jednak mało sprawiedliwe? - skrzywił się lekko, wzdychając. Jako mężczyzna powinien do tego przywyknąć. Tak, zdecydowanie rudowłosa miała szczęście, że należała do grona osób, o które Flynn dbał; nawet, jeśli działo się to w trochę pokrętny sposób.
Zerknął na Alice i już wiedział, że nie było niczego, co nagle miałoby ją powstrzymać przed byciem sędzią. Wspaniale ich Flo wkopała, nie ma co.
-O proszę, czyli teraz będzie oko za oko, tak? - Tym razem skrzywił się jeszcze bardziej, kiedy zwróciła się do niego pierwszym imieniem, którego nie używał. Nie, kiedy był poza salą sądową, na której niestety musiał posługiwać się tym jakże znienawidzonym imieniem. Kto w ogóle dał prawo nazywania go w taki sposób? I co najważniejsze - skąd w ogóle jego rodzice zaczerpnęli inspirację? Przecież to brzmiało niczym z jakiegoś taniego serialu romantycznego.
-Nie wiem, co może być fajnego w pieczeniu, ale niech ci będzie, Flo. Tylko mi nie mów nigdy więcej, że nie robię dla ciebie wszystkiego - rzucił, uśmiechając się lekko. Przecież z jego strony to było wielkie poświęcenie! Jeśli kiedyś nie zostanie docenione, załamie się chyba psychicznie.
Nie dopytywał o nic więcej, wykonując polecenie przyjaciółki. Ona znała się na tym wszystkim znacznie lepiej, niż on. Wystarczyło jedynie na niego spojrzeć, aby zorientować się, jakim był amatorem. Nie dość, że już zdążył się ubrudzić mąką, którą miał na twarzy, tak jeszcze wlewając ciasto do foremki, trochę mu się wylało. No nic, przecież świat od tego nie zginie.
-Dobrze, co teraz? Nadal nie rozumiem fenomenu pieczenia. Nie lepiej usiąść jak normalni ludzie przed telewizorem i porozmawiać? - westchnął, przeczesując włosy. Wspaniale, czyli teraz mąka była dosłownie wszędzie.

florence hill

[Florence Hill]

— Dokładnie, więc uważaj Flynn. — pogroziła mu palcem, zwracając się do niego już imieniem którego wolał używać. Tamtego używała tylko jak się na niego denerwowała i chciała dać mu znać, że powinien zmienić nastawienie. Sama swojego pełnego imienia nie znosiła, które brzmiało jak ze starych romansideł, a jej daleko było do romantyczki noszącej długie suknie i gorsety. Nie znaczy że ich nie lubiła, ale wolała je nosić jak była okazja.
Momentalnie jej twarz rozpromieniała po jego kolejnych słowach. — Robisz dla mnie wszystko? To takie kochane. — powiedziała, kładąc dłoń na sercu i szczerząc się jak głupia. Która kobieta nie chciała, żeby jakikolwiek facet robił dla niej wszystko? Oby kiedyś trafiła na faceta takiego jak on. Chociaż ten tekst brzmi jak z filmów o friendzone. — Ale uważaj, bo kiedyś to wykorzystam przeciwko Tobie. — zapewniła, uśmiechając się złowieszczo. Nie mogła tego przecież tak zostawić.
Może nie znała się na tym jak profesjonalny cukiernik, ale oglądając program sporo się nauczyła, żeby nie popełniać niektórych błędów. Będzie musiała chyba obejrzeć go jeszcze raz z Flynnem jak zobaczy co zrobił z ich ciastem, które pewnie się wyleje poza foremkę, a w środku będzie surowe i skończą jak większość uczestników z blokiem płatków ryżowych. Biedna Alice będzie musiała to jeść.
— Wolisz tylko gadać czy coś robić? Porozmawiać możemy później marudo. — wywróciła oczami, myjąc miskę po cieście, a potem mieszając w niej składniki na krem maślany. — Weź ten duży blok z płatków i spróbuj z niego ugnieść tą figurkę ze zdjęcia. — wskazała na telefon i gotowy krem odłożyła do lodówki. Miała chwilę spokoju, więc kiedy Flynn zabrał się do roboty ona otworzyła wino i rozlała je do trzech kieliszków. Nie będą przecież pili sami kiedy Alice siedzi tam i ich obserwuje, więc podała jej jeden z nich. — A jak skończysz zabierzemy się za lukier plastyczny. — dodała, upijając duży łyk wina. Sporo roboty, ale liczył się efekt. Oczekiwała jakiegoś dzieła sztuki, nie spodziewając się tego, że wyjdzie im jakaś kupa, ale póki co żyła w błogiej nieświadomości tego co się dzieje w piekarniku. Postawiła drugi kieliszek obok miejsca w którym Flynn miał zabrać się za robotę, żeby miał do niego łatwy dostęp. Alkohol i coś czym zajmowali się pod raz pierwszy? Dobrze, że mieli opiekę w postaci Alice bo pewnie spaliliby połowę budynku, a Florka jak weźmie się za picie zacznie śpiewać i nie skończy na cichym nuceniu tylko odegra koncert życia. Może nawet uda jej się zaangażować w to przyjaciela?

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

-Powiedzmy sobie szczerze, Flo - już to robisz - zaśmiał się, zerkając na dziewczynę. Czy nie miał racji? Przecież dość często, jak niemal zawsze, kiedy miała w głowie pomysł, to właśnie on z jakiegoś powodu był osobą, którą pierwszą w to ładowała. Nie to, aby miał aż tak przeciwko, ale momentami zastanawiał się, czy przypadkiem dziewczyna nie chce go wykończyć. No bo czemu innych nie mieszała w swoje fantazje? Chociaż tutaj powinno się nasunąć pytanie, czy ktoś jeszcze był tak uległy i bezproblemowy, jak Kieran, który po prostu wychodził z założenia, że każda okazja jest dobra do spędzenia z przyjaciółką czasu. Jeśli coś mu się mocno nie spodoba, jak chociażby skakanie na bungee, z pewnością pierwsza się dowie.
-Czekaj, czy ty właśnie proponujesz mi pracowanie w ciszy? Kim jesteś i co zrobiłeś z Flo? - spojrzał na nią podejrzliwie, jakby sądził, że ją podmieniono. Wszak ona ciągle do niego mówiła, niezależnie od tego, co robił, więc takie słowa były jakieś dziwne. Może uderzyła się w głowę? Albo miała zły dzień i po to było to całe pieczenie? Z tego co Kieran wiedział, ludzie lubili się czymś poważnie zająć, byleby tylko nie skupiać się na nieprzyjemnościach. - Słucham? Nie mówiłaś, że trzeba będzie się wykazywać zdolnościami plastycznymi - mruknął. No tych to on z pewnością nie miał. Mógł posłużyć czysto logicznym i humanistycznym umysłem, a jego kreatywność ograniczała się jedynie do wymyślania linii obrony swojego klienta.
Niemniej wiedział, że tej walki nie wygra, dlatego przysunął do siebie ten blot płatków ryżowych. Jak on miał z tego wyciąć to, co było na obrazku? Przecież to było nierealne.
-A ty w tym czasie będziesz wino piła? Ja skończę za jakiś dzień - oznajmił, bo to było spore prawdopodobieństwo.
Wziął nóż i zaczął odkrawać, jak mu się wydawało, odpowiednie elementy, aby najpierw nadać ogólny kształt rzeźbie. Nie sądził, żeby mu się w pełni udało, ale chyba liczyły się chęci, prawda?

florence hill

[Florence Hill]

— Chodzi mi o taką poważną rozmowę o pogodzie i życiu, głupku. — zaśmiała się i pacnęła go w ramię, a że wcześniej trzymała dłoń na stole z którego nie wytarli wysypanej mąki teraz ubrudziła mu nią koszulę. Upsik. Pewnie i tak po tej robocie czekało ich pranie, a że Florka nie miała tutaj swoich ubrań będzie musiała pożyczyć coś z szafy Kierana. — A to nie jest oczywiste? — zapytała, przekrzywiając głowę w bok. On serio myślał, że zdolności plastyczne nie będą mu potrzebne jak tylko pokazała mu co mają zamiar upiec? W sumie już samo pieczenie mogłoby być jakąś formą sztuki, bo po co byłyby te wszystkie kształtne foremki?
— Nie widzisz, że dla Ciebie też nalałam? — wskazała na kieliszek, który stał na stole, bo ona trzymała swój w dłoni tak samo jak Alice. Niech ma coś z życia. Uwielbiała razem z nią dokuczać Kieranowi, a dla niej była jak taka fajna ciocia, której nie miała bo wszystkie były raczej podobne do jej matki, a takich kobiet wolała unikać. Upiła jeszcze łyk i odłożyła kieliszek na stole, żeby móc wspomóc trochę blondyna w jego ciężkiej pracy. Odkroiła kawałek bloku i zaczęła formować z niego coś co powinno być chyba głową. Ich dzieło sztuki będzie raczej przypominać obrazy Picassa niż van Gogha. Co nie znaczy, że nie będzie z niego dumna, a co! W końcu to jej pierwszy wypiek, a z tym jest jak z pierwszym dzieckiem. Jest się dumnym nie ważne co.
Odłożyła na bok coś co miało właśnie robić za głowę i tyle z jej pomocy, bo zabrała się za rozgrzewanie w dłoniach lukru plastycznego. Z niego pewnie zrobią oczy i inne duperelki, którymi ozdobią ciasto. I wtedy przypomniało jej się o barwnikach, które powinni dodać do kremu maślanego, żeby nie był taki… biały. — Jaki chcesz kolor kremu? — zapytała, pokazując mu torebkę pełną różnokolorowych barwników. Chyba nawet miała tam taki z brokatem, a jakby tak podzielić masę na części i zabarwić na różowo, fioletowo i niebiesko wyszłoby im połączenie idealne, ale na to pewnie Kieran nie wpadnie, a szkoda!

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

-Ej, tego też nie powinno być w planach. Jeśli chciałaś mnie ubrudzić, równie dobrze mogliśmy pójść na mokradła - zaśmiał się widząc na swoim ubraniu odcisk jej drobnej dłoni. Trochę był zniekształcony, ale to większego znaczenia nie miało, biorąc pod uwagę, że koniec końców był brudny, a każdy kto znał Kierana wiedział, że stosunek do porządku miał dość rygorystyczny. Trochę pedant, tak można było go określić. Tym bardziej, po raz kolejny, Florence powinna się cieszyć, że miała znacznie większe względy u Flynna, niż ktokolwiek do tej pory. No, może jeszcze poza Alice, która bacznie im się przyglądała, ale kobiecina to już w ogóle potrafiła wpłynąć na niego tak, że to on robił wszystko, czego wymagała. Czy to było smutne, że miał do niej większy szacunek i czuł większy respekt, niż przed własnymi rodzicami, których w dzieciństwie było w jego życiu niewiele?
-A skąd mam wiedzieć. Przecież nigdy nie piekłem, a to, co widziałem, nie zawsze wymaga zdolności plastycznych. Wiesz, nie każdy lepi jakieś figurki - spojrzał na nią. Nie mogli skupić się na czymś znacznie prostszym? Jak chociażby biszkopt przekładany kremem. Przecież takie ciasta były najlepsze. A nie jakieś dziwne masy, dziesiątki warstw, polewy i inne pierdoły, które widywało się w zaawansowanych programach kulinarnych. Że też dał się w to wszystko wpakować, serio.
-Widzę. I zastanawiam się, czy to aby z pewnością dobry pomysł. Już teraz muszę się nieźle skupić, a alkohol mi w niczym nie pomoże. Może poza przetrwaniem tego - uśmiechnął się, drocząc się lekko z przyjaciółką. Niemniej ostatecznie po kieliszek sięgnął i upił łyk wina, zaraz skupiając się na próbie uformowania tego, co mu zleciła. Wcale nie szło mu dobrze i nie trzeba było być bystrzakiem, aby się w tym zorientować. Miał niepewną rękę, bo chociaż grał na gitarze i fotografował, tak nigdy nie musiał niczego modelować.
-Lubię niebieski - odpowiedział, skupiony na swoim dziele. Krzywym jak diabli, ale naprawdę się starał. - Dobra, lepiej nie będzie. Co teraz? - zerknął na nią, bo ostatecznie ona była tutaj szefową.

Florence Hill

[Florence Hill]

— Eww… nie dzięki. Wolę Cię brodzić mąką. — mruknęła, oprószając jego twarz szczyptą mąki. No teraz zdecydowanie mógłby się na nią wkurzyć albo jej oddać większą ilością. Ale tak na ogół kończy się wspólne pieczenie. Mnóstwo mąki dookoła i jajka rozbite na głowie — czyli bałagan który będą musieli posprzątać, żeby Alice pozwoliła im jeszcze raz skorzystać w tej kuchni. Miała co prawda swoją, ale nie tak dobrze zaopatrzoną w różne sprzęty. Wiadomo, prędzej czy później kupi miksery, blendery i inne potrzebne rzeczy, ale musiała mieć pewność, że z jej cukierniczych prób coś wyjdzie i warto w to inwestować.
— Ale kiedyś trzeba wszystkiego spróbować. Ciesz się, że nie wymyśliłam sobie rzeźbienia w lodzie bo tam potrzeba o wiele więcej wprawy i zaangażowania. — niby kuszące, ale raczej nie bawiłaby się w to. Za zimno i ręce by sobie odmroziła, a ona zdecydowanie bardziej wolała jak jest ciepło, więc prędzej zaciągnie go na plażę, żeby wybudować zamek niż na jakąś Islandię czy do chłodni.
— Oj przestań, przecież po jednym kieliszku się nie upijemy. — zaśmiała się, upijając kolejnych kilka łyków, a słodki alkohol rozlał się po jej gardle powodując przyjemne ciepło w żołądku. No upić się nie upiją, ale poczują wystarczająco luźno, a ich ruchy nie będą tak precyzyjne jak powinny. Florka pewnie do tego zacznie śpiewać i tańczyć, bo poczuje się jak na imprezie i pieczenie ciasta zmieni się w coś zupełnie innego.
— No to niebieski. — odparła i dodała kilka kropel do kremu, który delikatnie wymieszała szpatułką i po kilku chwilach zrobił się niebieski. Wyglądał naprawdę ślicznie. — Hmmm… — rozejrzała się po reszcie rzeczy które kupiła aż zapikał piekarnik. No to czas wyjąć ciasto z piekarnika. Ostrożnie otworzyła drzwiczki i to co zobaczyła… dosłownie przypominało to co widziała w programie. Z kilku foremek ciasto wykipiało i rozlało się po dnie piekarnika. — KIERAN! Ile ciasta wlałeś do foremek? — zapytała, pokazując mu pobojowisko wewnątrz piekarnika. Chyba tylko jeden biszkopt nadawał się do użytku. Złapała drewniany patyczek i sprawdziła nim czy ciasto dobrze się upiekło. Był suchy, więc idealnie. Ale reszta?

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

-Obawiasz się, że na mokradłach mogłabyś natrafić na jakieś przerażające stworzenie? Poza tym maseczka z błota podobno dobrze robi na cerę - uśmiechnął się, zerkając na przyjaciółkę. Z pewnością nigdy nie pozwoliłby sobie na to, by jej takim błotem przyłożyć, głównie dlatego, że by go nie dotknął (bywały chwile, w których odzywał się w nim prawdziwy pedant, który na widok nieporządku dostawał białej gorączki). Chociaż z całą pewnością miał również na uwadze dobro dziewczyny, ponieważ kto wie, co w takim mule mogło się czaić. Nie chodziło nawet o dziwne stworzenia, a o przedmioty. W dzisiejszych czasach świat był naprawdę zaśmiecony i niebezpieczne pozostałości ludzkiego bytu walały się niemal wszędzie.
Przymknął oczy, kiedy posypała mąką jego twarz. Kichnął dwa razy, gdy biały proszek dostał się do jego nozdrzy.
-To akurat nie jest przyjemne, wiesz? - skomentował, ostatecznie zanurzając dłoń w odrobinie ciasta, które znalazło się na policzku dziewczyny. Wspaniale, przynajmniej teraz również ona jest brudna.
-Nie wiem gdzie teraz znalazłabyś miejsce, w którym mogłabyś w lodzie rzeźbić. Poczeka, aż się chociaż trochę chłodniej zrobi - powiedział, dość logicznie. No tak, jego poczucie humoru, jak również żartobliwe aluzje, gdzieś umykały. - Chociaż w glinie mógłbym rzeźbić. Możemy się wybrać na taki kurs. Popatrzę później w internecie, gdzie taki znajdę. Kto wie, może zrobię sobie garnek - westchnął. Nie był dobry w plastycznych rzeczach, ale przynajmniej rzeźbiarstwo jeszcze by jakoś przełknął. Szkoda, że samo granie na gitarze nie wystarczyło, jeśli chodzi o rzeczy artystyczne.
-Masz słabą głowę - zauważył, martwiąc się tutaj bardziej o nią. Alice sobie pewnie poradzi, bo komuś zamawiał to wino, którego pełno było w winnicy na dole. A sam pił tak mało, żeby się nie upić. Wiedział, że nie należał do ludzi, którzy mieli mocną głowę.
-No prawie całą. A ile miałem wlać? - zerknął na nię, nie rozumiejąc skąd w ogóle to pytanie. Przecież foremki były do tego, żeby w nie ciasto wlewać, najlepiej po brzegi. - Skąd ja mam wiedzieć, ile się wlewa?

Florence Hill