[Lacey Bradford]

030.

Odkąd uporały się z tą cholerną plamą na suficie, jakoś od razu lepiej się tu mieszkało. Wydały co prawda majątek na rzeczy, które przydać miały się kaczce, a z których ta nieszczególnie korzystała. Część z nich zdołała jednak uszkodzić, więc o zwrocie do sklepu mowy już raczej nie było, dlatego też Lacey usilnie wmawiała sobie, że mała Britney była jeszcze po prostu zbyt mała, aby z niektórych prezentów się ucieszyć i musiała do nich zwyczajnie dorosnąć.
A skoro o prezentach mowa, dzisiejszy dzień w mieszkaniu przy Midtown Avenue upływać zaczął pod znakiem świątecznych przygotowań. Do tej pory Lacey nieszczególnie angażowała się w jakieś akcje charytatywne, bo skoro sama ledwie koniec z końcem wiązała, jakoś nie po drodze było jej do pomagania. Nie ulegało jednak wątpliwości, że odkąd Calanthe pojawiła się w jej życiu, Bradford znacznie chętniej na pewne rzeczy się otwierała i właśnie dlatego dała się namówić na dzisiejsze szykowanie prezentów dla potrzebujących dzieci. Jak się okazuje, nie trzeba na nie wcale wydać majątku - wystarczy bowiem odrobina chęci, materiałów papierniczych i głowa pełna pomysłów, a koniec końców zyska się coś, co kogoś jednak powinno ucieszyć. Od dobrej godziny Lacey siedziała więc rozłożona na środku podłogi w salonie, do twarzy mając przyklejonych kilka kawałków kolorowego papieru, który gdzieś tam przypadkiem się zaplątał. Dookoła porozrzucała natomiast sznurki, wstążeczki, a brokat z podłogi czyścić będą prawdopodobnie przez najbliższy miesiąc, ale… bawiła się całkiem dobrze. Pomijając oczywiście te chwile, kiedy rękodzieło nie szło jej tak znów najlepiej i kilkukrotnie zaklęła pod nosem, na skutek czego Calanthe zmuszona była zamknąć kaczkę w swoim pokoju, żeby przypadkiem nie narażać jej na słuchanie słów, których zdecydowanie się w tak młodym wieku uczyć nie powinna.
- Gdzie mamy to tak właściwie oddać? - zapytała, zawiązując kokardkę na głowie królika, którego zrobiła z kilku starych skarpetek. Miał trochę niemrawy uśmiech, krzywe oczy i generalnie prezentował się trochę tak, jakby ktoś z niskobudżetowego horroru go wyciągnął, ale dopóki Lacey na głos tego nie usłyszała, skłonna była tu masową produkcję otworzyć. I może nawet przemyśleć to powinny, bo może akurat jakiś nawiedzony dom zgłosi się do nich celem wyposażenia.

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

[trzynaście]


Cala naprawdę mocno w tym roku wciągnęła się w świąteczne przygotowania. W połowie miesiąca odhaczone miała nie tylko wybieranie prezentów w połowie, ale także i wolontariat, który całkiem miło jej upłynął. Na głowie miała jeszcze kilka rzeczy, ale wiedziała, że wyjątkowo nie braknie jej na to czasu. Tym bardziej, że Lacey była chętna nie tylko na pomoc, ale także na poświęcenie swojego wolnego dnia. Dlatego Calanthe zadbała o to, by miały pod ręką rzeczy do przygotowania całej masy prezentów. Nawet jeśli doskonale powinna zdawać sobie sprawę już z tego, że ani ona, ani Lacey, szczególnego, manualnego talentu nie posiadały.
Skleiła sobie kosmyk włosów i upaprała farbą, ale mimo to naprawdę dobrze się bawiła. Nawet jeśli lalka, którą podobno zrobisz w trzy minuty z rzeczy ogólnodostępnych wcale nie została wykonana w ciągu tego czasu, wcale tak samo nie wyglądała i wcale ładna nie była. Rozpruła jej się także w miejscu, które przed chwilą szyła, więc westchnęła bardzo rozżalona i chwilowo odłożyła ją na bok z nadzieją, że jeśli da jej chwilę to postanowi być mniej oporna i chętna na dokończenie.
— Do domu dziecka, z tego co się orientuję — dodała brwi ściągając, bo nagle straciła przekonanie co do tego. Sięgnęła za to po kawałek różowego filcu i okręciła go z każdej strony zastanawiając się, co właściwie chciała z niego zrobić. Spojrzała na króliczka Lacey i uśmiechnęła się, bo akurat zdaniem Cali prezentował się on co najmniej pięknie. Calanthe uwielbiała rękodzieło i fakt, że wszystko jest potem bardzo niepowtarzalne — często zwyczajnie brzydkie, ale tamten epitet był jednak trochę łaskawszy. — Miałaś jakąś ulubioną maskotkę jako dziecko? Taką z którą się nie rozstawałaś? — zapytała zainteresowana. Cala posiadała taką, miała ją nawet w swoim pokoju, ale wiedziała, czy wszyscy bywają tak przywiązani do małych rzeczy jak ona. Nie wszyscy byli też sentymentalni przesadnie. Ona bywała i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Poddała się jednak z tym filcem i podała go Lacey widząc, że robienie króliczków szło jej akurat dość zgrabnie. Ona sama za to dała drugą szansę lalce, która patrzyła na nią złowrogo przez krzywo przyszyte guzikowe oczy. Chyba odrobinę się jej bała nawet i nie wiedziała, czy rozsądnie było dawać to jakiemukolwiek dziecku.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Lacey niestety aż tak wielkiego drygu do dobrych uczynków nie posiadała, choć rzeczywiście w niewielkim stopniu zdołała się do tego przyłożyć. Odkąd mała kaczuszka stała się członkiem ich dziwnej rodziny, Bradford bardzo uważnie śledziła działalność instytucji, które zwierzakom pomagały. Uznała więc, że zorganizowanie zbiórki na miejscowe schronisko było celem całkiem szczytnym i obiecała sobie nawet, że poza okresem świątecznym też spróbuje swoją cegiełkę do tego dołożyć. Nie mogło przecież być tak, że dobre uczynki ograniczały się tylko do grudniowej działalności, prawda?
Dziś jednak nie myślała o tym zbyt wiele, zamiast tego skupiając się raczej na zadaniu, które postawiła przed nią Calanthe. Choć brzmiało całkiem fajnie i rozrywkowo, prędko okazało się, że wcale takie proste nie było. Rękodzieło zdecydowanie nie było jej konikiem, choć z drugiej strony całkiem dumna była z siebie, że nie poddała się już przy pierwszej porażce. W normalnych okolicznościach pewnie właśnie tak by się zachowała, ale skoro chodziło o wyższy cel, a w dodatku pomóc miała Carter, motywacji miała jednak odrobinę więcej.
- Będziemy musiały tam pojechać i oglądać smutne dzieci? - zapytała, szczerze tą perspektywą przerażona. Po pierwsze, była wbrew pozorom całkiem wrażliwa, zatem oglądanie ludzkiego cierpienia z całą pewnością sprawiłoby jej przykrość. Po drugie, jechać tam miała z Calanthe, która posiada naturalną chęć do pomagania wszystkiemu, co w potrzebie się znalazło. Kaczkę była w stanie wychować, ale na dziecko zdecydowanie nie było ich stać. - Miałam kiedyś krasnoludka. Naprawdę go lubiłam, ale któregoś razu mój brat postanowił pobawić się nim z owczarkiem sąsiadów - przyznała, wznosząc spojrzenie ku niebu. Posiadanie rodzeństwa nie zawsze było całkiem fajne. Zwłaszcza tak złośliwego jak ten pomiot szatana. - Przez dwa tygodnie znajdował się później na intensywnej terapii u mojej mamy. Próbowała go pozszywać, ale ostatecznie wyglądał gorzej niż dziecko Frankensteina, więc musiałam o nim zapomnieć - najwyraźniej nie była to wcale miłość bezwarunkowa. Nie wyglądała pewnie nawet gorzej niż ich wytwory, więc Lacey zdecydowanie nie powinna go odrzucać, heh.

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Rękodzieło było odrobinę szalonym pomysłem. Calanthe spodziewała się, że gdy już sklei sobie ręce albo włosy to szczerze pożałuje tego, że chciałą w te prezenty tchnąć trochę więcej uczucia, niż miałyby takie, które kupiłyby w jakimś markecie. Póki co jednak nie szło im wcale tak najgorzej. Chwilami radziły sobie lepiej, chwilami słabiej, ale Cala naprawdę dobrze się bawiła i przekonana była, że będą to bardzo oryginalne podarunki, które jakiegoś dzieciaka jeszcze w te święta uszczęśliwią. Sama bardzo chętnie przyjęłaby takiego ręcznie robionego pluszaka (nawet takiego, który spod ich palców wyszedł). Myślała też, czy nie zostawić jednego dla kaczki, ale o niej zamierzała pomyśleć dopiero, gdy przygotują wszystkie, które sobie zaplanowały. Zerknęła na kobietę, gdy usłyszała jej pytanie i powoli głową pokręciła.
— Nie, my musimy je tylko w jedno miejsce podrzucić — dodała. Ona otrzymała jedynie wytyczne, gdy główną zbiórkę organizują, więc Lacey nie musiała się martwić, nie będą nigdzie podróżowały wspólnie. Cala też trochę obawiałaby się pojawienia w takim miejscu. Nie dlatego, że do głowy by jej przyszło jedno dziecko wynieść, ale istniałaby szansa, że zaczęłaby kombinować jak zgarnąć chociaż tuzin dzieciaków na wigilię w jej domu, by ich święta bardziej rodzinne były. A ojciec na pewno nie byłby zadowolony. — Masz brata? — zapytała, bo jakoś jej to zdążyło umknąć. Uniosła więc brwi wyraźnie zaskoczona. Cala rozumiała jednak ból wychowywania się z rodzeństwem, bo posiadała czwórkę, która też jej życia nie ułatwiała, gdy była małym szkrabem. — A jak wyglądał? — zapytała zaciekawiona. Musiała przecież o prezencie dla Lacey pomyśleć, więc trochę zamierzała ją podejść. Może jeszcze by takiego krasnoludka udało się kupić gdzieś? Mogłaby mieć wtedy pewność, że ten nie zginie w paszczy żadnego psa. Ewentualnie kaczki, ale akurat Britney wcale groźna nie była. Jeszcze, bo przecież cały etap tresury wciąż był przed nimi. Póki co za mała i niewinna się na to wydawała.
— Ja miałam różową małpkę. Ferby mi ją kradła i chowała jak ją denerwowałam. Możliwe, że nadal jest u mojego taty — dodała brwi marszcząc. Jakoś o niej zapomniała, ale gdyby udała się do staruszka na strych i przeszukała kartony z jej rzeczami to prawdopodobnie by się na nią natknęła. O ile Ferby jej nie zabiła na przykład, bo jednak brała taką opcję pod uwagę. W końcu bywała dla niej naprawdę paskudna, jak na starszą siostrę przystało chyba.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Najważniejsze, że bawiły się całkiem dobrze, a w dodatku radości dodawał im fakt, że będą miały okazję komuś pomóc. Jak już wspomniałam, do tej pory Lacey nie angażowała się w podobne przedsięwzięcia, a już na pewno nie w tak dużym stopniu, aby samodzielnie zabrać się za wykonanie rzeczy, które w późniejszym czasie miały być wykorzystane w szczytnym celu. Można stwierdzić zatem, że Carter naprawdę dobry wpływ na nią miała i zachęcała do robienia rzeczy, o których ona sama by nie pomyślała. Kolejny argument przemawiający za tym, że Lacey bardzo dobrą decyzję podjęła, kiedy ją na swoją współlokatorkę wybrała. Nie, żeby do tej pory miała ku temu jakieś wątpliwości.
Pokiwała lekko głową i chyba też trochę odetchnęła z ulgą. Pomoc pomocą, ale narażanie się na widoki, które mogłyby jej przykrość sprawić raczej nieszczególnie jej odpowiadało. Może nie jest to właściwe podejście, bo pewnie takie dzieciaki bardzo chętnie by się ze swoimi darczyńcami spotkały, albo w ogóle spędziły czas z kimś, kto im trochę uwagi poświęci, ale Bradford nie chciała ryzykować, że sama wprawi się przez to w koszmarnie podły humor. - Tak. Jest ode mnie trochę starszy, więc zawsze był strasznie upierdliwy. Po śmierci taty trochę przestał. Chyba doszedł do wniosku, że zaopiekowanie się rodziną jest równoznaczne z zaprzestaniem dokuczania siostrze - wyjaśniła, wykrzywiając usta w uśmiechu. Choć mogło brzmieć to tak, jakby rzeczywiście relacje z bratem nie układały jej się, nic bardziej mylnego. Uwielbiała go i pewna była, że zawsze może na niego liczyć. W drugą stronę działało to zresztą identycznie. - Miał chude, długie nogi, takie same ręce i strasznie długi, spiczasty nos. Ubrany był w czerwoną czapkę i ogrodniczki w kratkę. Całkiem uroczy był, tak mi się wydaje - mogła go też zbyt dokładnie nie pamiętać, ale skoro była to jej ulubiona zabawka, miała prawo ją idealizować. W międzyczasie Lacey dokończyła swoje dzieło i odłożyła je gdzieś na bok, chcąc od razu zabrać się za tworzenie kolejnego króliczka. - Gdyby to był różowy zając, mogłybyśmy pomyśleć o jego odtworzeniu, ale obawiam się, że z małpką sobie jednak nie poradzę - zażartowała, bo skoro zabawka Carter nadal mogła być żywa, nie było potrzeby robić jej kolejnej. Gdyby jednak taka potrzeba zaszła, Lacey na pewno chętnie by się dla niej poświęciła. Tak, poświęciła, bo w dniu dzisiejszym chyba już ze sto razy ukłuła się igłą w palec.

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Mimowolnie zawiesiła wzrok na jej twarzy w momencie, w którym o swoim bracie wspomniała. Tego o Lacey nie wiedziała przecież, a musiała szczerze przyznać, że zwyczajnie lubiła ją poznawać. Dlatego właśnie pokiwała powoli głowa na znak, że słucha. Ciekawa była, czy byli podobni, czy wyglądało to tak, jak w przypadku rodzeństwa Carter — każde było zupełnie inne i nawet niekoniecznie wyglądowo zbliżone.
— O, to miłe całkiem. My trochę się ogarnęliśmy, gdy matka odeszła i zostaliśmy z tatą. Wiesz, on jest trochę jak ja — dodała poważnie, zupełnie nie przejmując się tym, że było to stwierdzenie lekko niesprawiedliwe. Winston oczywiście był lekkoduchem i nawet aktorem tak, jak niegdyś Cala. Niemniej miał dużo więcej rozsądku w głowie i zdecydowanie pewniej po ziemi stąpał, dlatego Calanthe była prawdopodobnie jedyną osobą na tym świecie, która umiała punkty wspólne między nimi wskazać i uznać, że w niego się wdała właśnie. Inna rzecz, że matce miała za złe więcej rzeczy, więc z chęcią większą kategoryzowała się jako dziecko, które w ojca się wrodziło. — Tak brzmi. Ciekawe, czy jeszcze takie produkują — dodała bardzo luźno. Teraz dzieciaki nieco innymi rzeczami się bawiły. Cala tego nie rozumiała, bo zawsze stawiała pluszaki nad te wszystkie inne, wymyślne zabaweczki. A tych aktualnych już na pewno by nie zrozumiała i nie doceniła. Uśmiechnęła się słysząc jej słowa, bo było to bardzo miłe z jej strony, to pewne.
— Różowe króliczek też byłby super, ale nie wiem czy powinnam kraść zabawki dzieciom — zauważyła brwi ściągając. Wprawdzie nie było to wcale takie złe, jak się mogło wydawać, skoro nikomu ich jeszcze podarować nie zdążyły. Niemniej powinny skupić się na tym, by przygotować coś dla dzieci. Najlepiej w jak największej ilości i wystarczająco wytrzymałe, by przypadkiem nie rozpadły się już pierwszego dnia podczas zabawy. Rozejrzała się więc w poszukiwaniu guzika, który nadałby się na to, by doszyć królikowy oko. Potrzebowała takiego, który odpowiednią wielkość posiada, by nie zrobić mu nieładnego zeza. Westchnęła więc i zaczęła grzebać w skrawkach, które naprzeciwko nich leżały. — Potrzebuję różowego guziczka — poinformowała ją po kilku długich minutach bezowocnej walki. Bez niego nie uda jej się skończyć swojego dzieła przecież, więc nic dziwnego, że zaczęła nieco naburmuszona już tutaj siedzieć.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Uniosła jedną brew ku górze i chociaż starała się perfidnie w nią nie wgapiać, zauważyć raczej się dało, że była dalszą rozmową zainteresowana. Do tej pory dobrze się w swoim towarzystwie odnajdywały głównie dlatego, że umiały razem się bawić, ale tak naprawdę nie miały chyba szansy dowiedzieć się o sobie tych rzeczy, które naprawdę istotne były. Lacey chciała to nadrobić - choć z reguły nie opowiadała aż tak chętnie o swojej rodzinie, nie widziała problemu w tym, aby przy Calanthe to zmienić. Polubiły się chyba, prawda? Może więc podświadomie chciała z nią jakąś więź nawiązać. - Czyli jesteście jedną z tych rodzin, która trzyma się razem bez względu na wszystko? - zapytała, mimochodem zszywając ze sobą dwa elementy króliczego ubranka. Sama w zasadzie też się do tej reguły łapała. Choć jej ojciec zginął przed laty, z matką zawsze była blisko, a jej relacje z bratem też w końcu się unormowały. Przez długi czas żyła co prawda daleko od nich, ale teraz, kiedy wróciła i trochę jednak ich pomocy potrzebowała, nie miała wątpliwości co do tego, że mogła na nich liczyć.
- Może gdzieś tam w tych małych sklepikach, w których ręcznie robione zabawki sprzedają? - zapytała, lekko ramionami wzruszając. Sama nigdy się za tym nie rozglądała, bo chociaż miło byłoby podobnego krasnala zyskać w końcu, to jednak nie miała na tyle pieniędzy w zapasie, żeby próbować za wszelką cenę go zdobyć. Domyślić się można natomiast, że tego typu zabawki raczej tanie nie były, skoro ludzie sami męczyli się przy ich wykonaniu, tak jak one robiły to teraz. Tamte pewnie jednak znacznie lepiej się prezentowały. - Żeby w nocy straszył cię z łóżka? Jesteś tego pewna? - biorąc pod uwagę to, że faktycznie nie wyglądał dobrze, nie było to takie znów nieprawdopodobne, prawda? Gdyby go gdzieś tam obok położyła i później przebudziła się, prosto w te niepokojące oczy mu spoglądając, na pewno wstałaby z krzykiem.
Gdy o guziku wspomniała, Lacey także skupiła się na poszukiwaniach. Nie było to proste, skoro wokół nich pełno śmieci się znajdowało i część istotniejszych materiałów pewnie była nimi przysypana. Gdzieś tam jednak Lacey jakieś trzy różne znalazła, choć nie wiedziała czy któryś z nich był tym, którego potrzebowała Calanthe. Rozłożyła je jednak na własnej dłoni i wyciągnęła ją do blondynki. - Któryś z nich? - zapytała i zerknęła na nią przy okazji, łagodnie się też uśmiechając. Może trochę powinny tu posprzątać?

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Faktycznie, dotychczas nawet nie miały zbyt wielu okazji ku temu, by się wymienić większą ilością szczegółów dotyczących życia prywatnego. Zwyczajnie się nie złożyło, bo przecież o byłym Lacey dowiedziała się stosunkowo szybko, co w późniejszym czasie zaowocowało przecież przypalonym sufitem. — Chyba. Nie wiem, ale chyba trochę tak, Teraz uważam, że są całkiem fajni — dodała żartobliwie. Jako dziecko musiała na nich narzekać, bo przecież posiadała w większości starsze rodzeństwo i to skutecznie jej życie utrudniało. Nie rozumieli też wszystkich dziwactw Calanthe, ale w końcu i te zaakceptowali jakoś. Przestali ją też jak dziecko traktować.
— Takie zabawki są najfajniejsze. Myślałaś co kupimy Britney? — zapytała i w tym momencie nieznacznie głos zniżyła. Nie chciała by kaczka przypadkiem usłyszała cokolwiek. Naturalnie powinna pod uwagę wziąć, że nawet jeśli by przypadkiem podsłuchała to i tak nic by nie zrozumiała. Cala jednak traktowała ją nie tylko jako członka rodziny, ale także wystarczająco rozumną istotkę, by czuć się w obowiązku ukrywania przed niż tego, że jakiś prezent będzie na nią czekał. — Żartujesz? Mógłby pilnować, żeby mi się głupie rzeczy nie śniły — stwierdziła z pełnym przekonaniem, bo wcale nie uważała, że króliczek, który chwilę wcześniej spod ręki Lacey wyszedł, był jakkolwiek brzydki. Wręcz przeciwnie — bardzo jej się podobał. Uważała nawet, że radzi sobie o niebo lepiej, niż ona sama. Poza tym Calanthe była cholernie łatwa, jeśli chodzi o jakieś podarunki. Na pewno by nie umiała złych rzeczy o nim myśleć.
Zerknęła na rękę Lacey, gdy ją wyciągnęła. Podsunęła nawet króliczka bliżej, by mogła ocenić, który pasował najbardziej. A gdy wreszcie jeden z nich uznała za odpowiedni to sięgnęła po niego i podkradła kobiecie wprost z dłoni. — Dzięki — dodała zadowolona, bo dzięki niej udało jej się ostatni element przyszyć. Dlatego gdy go skończyła to wyciągnęła dumna króliczka przed siebie, jakby prosiła o ocenę jej pracy. Nie był szczególnie urodziwy, ale i tak wydawało jej się, że podołała dość dzielnie. Odłożyła go zaraz potem na bok i zerknęła na powstały bałagan tracąc tym samym pewność, że uda jej się jeszcze odszukać w tym bałaganie skrawki materiału, które w pełni się nadadzą na robienie z nich maskotki. — Ile już zrobiłyśmy? — zapytała w międzyczasie. Wprawdzie nie istniała żadna konkretna liczba króliczków, jaką wykonać musiały, ale nie chciała przecież,by okazało się, że jest ich zdecydowanie za mało. Tym bardziej, że naprawdę dobrze się bawiła, siedząc tutaj z Lacey. Dlatego nigdzie jej się nie spieszyło, obawiała się tylko, że im materiałów braknie w końcu.

[Lacey Bradford]

Uśmiechnęła się pod nosem, usłyszawszy jej odpowiedź. Jak wspomniałam, sama całkiem rodzinnym człowiekiem była, zatem jej reakcja była całkiem zrozumiała. Nie zamierzała jednak bardziej tematu drążyć, dochodząc do wniosku, że skoro mieszkały ze sobą, pewnie jeszcze niejedną okazję będą miały, żeby o tym wszystkim porozmawiać, dlatego teraz mogła skupić się raczej na dalszym przygotowywaniu pluszowych prezentów. - Bo ja wiem? Kacze przekąski, może nową sukienkę? - zasugerowała, jedną brew ku górze unosząc. Zauważyła już bowiem, że ich kaczka najbardziej cieszyła się wtedy, kiedy jakieś jedzenie dostawała, co było chyba przypadłością każdego zwierzaka. Czemu tu się zresztą dziwić? Bradford, choć zbyt wiele nie jadła jednak, też uwielbiała najróżniejsze smakołyki, była więc w stanie całkowicie ją zrozumieć. Czego jednak nie rozumiała, to przychylne spojrzenie Calanthe na tego stworka, który spod rąk Lacey wyszedł. Uniosła jedną brew ku górze i jeszcze kątem oka na to małe paskudztwo spojrzała. Może rzeczywiście lepiej będzie, jeśli nie trafi w ręce jakiegoś dziecka, tylko w dłoniach Carter wyląduje? Właśnie z myślą o tym, kiedy już wszystko dokończyła, wyciągnęła maskotkę w kierunku blondynki. - W takim razie jest twój. Mam nadzieję, że cię będzie przed koszmarami bronił - przyznała i żeby jasne było, wcale się z niej nie zgrywała. Mówiła poważnie całkiem, a chwilę później nawet łagodnie się uśmiechnęła, następnie do dalszej roboty się zabierając.
Ucieszyła się, kiedy udało jej się Carter z guzikowej opresji wyciągnąć, a później jeszcze przez chwilę obserwowała, jak blondynka z przyszywaniem oka walczy. Później zabrała się jednak do własnej pracy, rozpraszając się dopiero wtedy, kiedy Cala swoje dzieło jej pokazała, które Bradford naturalnie pochwaliła. Niedługo później i ona kolejnego króliczka skończyła kompletować, więc gdy Carter zadała jej pytanie, naprędce wzrokiem przebiegła po tym, co już udało im się stworzyć. Choć i ona bawiła się dobrze, chyba w końcu nadeszła pora, żeby powiedzieć sobie pas. - Myślę, że wystarczająco. Chyba powinnyśmy to pozbierać i znaleźć prezent dla Britney - zaproponowała, ale zanim sama do sprzątania się zabrała, zerknęła jeszcze na Calanthe. Po chwili ogarnęła trochę tego bałaganu, a kiedy uporały się z wszystkim, zabrały się za przeglądanie stron internetowych, aby kupić kaczce coś, z czego będzie zadowolona.

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Uniosła wzrok na kobietę i na chwilę ściągnęła brwi zastanawiając się nad jej słowami. Zaraz potem powoli głową pokiwała uznając, że w sumie Lacey rację miałą. — W sumie nowa by jej się przydała, ale przekąski też jej kupmy. Może teraz błękitna? — zamyśliła się, zerkając na kaczątko. Prawdopodobnie nie miały się co przejmować, bo przecież Britney i tak nie okaże zbyt wiele emocji na prezent, który jej wręczą. Cala potrzebowała jednak wierzyć, że to, co jej podarują, faktycznie małą kaczkę uszczęśliwi. Dlatego konieczne było dorzucenie kilku kaczych smakołyków. Tym bardziej, że przecież aktualnie dorastać im zaczynała, więc musiała trochę więcej jeść. Wzięła niepewnie maskotkę od Lacey, by chwilę później uśmiechnąć się szeroko. — Dzięki Lacey, jest piękny — dodała szeroko się uśmiechając, bo nie było wątpliwości co do tego, że było to niesamowicie z jej strony kochane.
Kilkakrotnie przebiła sobie palca podczas szycia, a opuszki bolały ją od przeciskania igły przez twardy materiał. Dumna była jednak z efektu, który udało im się osiągnąć. Zerknęła więc na ten stoi przytulanek i zerknął na Lacey. — Super nam poszło — pochwaliła ją w międzyczasie, by wiedziała, że naprawdę z dumy w tej chwili pękała. Tym bardziej, że Bradford wyraziła chęć pomocy i mimo wszelkich szkód i raz naprawdę zadowolona była z przebiegu tego popołudnia. — Dobra, to pójdę po laptopa — dodała chwilę później i podniosła się by znaleźć zakopany pod ubraniami komputer. Skoro miały czegoś poszukać to tak im z pewnością będzie najwygodniej. A ja generalnie nie lubię kończyć jak powszechnie wiadomo, więc sobie wcisnę tutaj zdanie o niczym, żeby nie był paskudnie krótki. Może jeszcze jedno. No, a później zajęły się wybieraniem prezentu dla kaczki, bo są rzeczy ważne i ważniejsze jednak.

Lacey Bradford koniec!