[Calanthe Carter]

[cztery]


Z Lacey mieszkała na tyle krótko, że niewiele jeszcze o niej wiedziała. Była miła, robiła całkiem rozsądne drinki (w odpowiedniej proporcji) i wiedziała już, że bała się pająków. Nie orientowała się za to jak wygląda sytuacja, gdy w grę wchodziły inne zwierzęta i prawdopodobnie powinna o to zapytać, nim zdecyduje się na przygarnięcie jakiegokolwiek. Nawet Cala pamiętała, że w takiej kwestii należałoby uszanować zdanie drugiej strony — tym bardziej, gdy zamieszkiwało się drugi z pokoi ledwo tydzień. Miałaby to rzecz jasna na uwadze, gdyby nie fakt, że ta mała bidulka na drodze Cali stanęła w momencie, w którym ta ze sklepu wracała. Niosła w reklamówce płatki śniadaniowe i kilka nowych ziółek do zaparzania na wszelkie niesprawiedliwości tego świata. I wtedy zobaczyła małe, żółciutkie kaczątko. Pośrodku chodnika, zmierzające wprost na jezdnię. Nie było jej matki nigdzie w pobliżu, podobnie jak parku, w którym mogłaby je zostawić. Dlatego nie chcąc skazywać ją na niechybną śmierć Cala zgarnęła ją pod pachę i ruszyła w stronę mieszkania. Niby wiedziała, że kaczki niekoniecznie nadawały się do pomieszkiwania w zamkniętej przestrzeni, ale na pewno dało się je wychować, prawda?
Otworzyła z trudem drzwi, bo w jednej ręce trzymała przerażoną kaczkę, a w drugiej zakupy. Udało jej się jednak pchnąć je ramieniem tak, by nic jej gdzieś po drodze nie wypadło. Jak tylko próg przekroczyła schyliła się, żeby wypuścić kaczkę na podłogę. Ta chyba nieco się zawstydziła, bo nie wykonała żadnego ruchu, dlatego Cala odstawiła zakupy i kucnęła przy niej. Nawet ją palcem szturchnęła lekko, jakby chciała ją zachęcić do zwiedzenia jej nowego mieszkania. O ile oczywiście Lacey się zgodzi, ale nie posądzała jej o to, że takie maleństwo na pastwę losu wyrzuci. Ostatnio niemal zabiły pająka wprawdzie, ale było to coś zupełnie innego. I nie stawiało ich to też przecież w złym świetle, prawda?
— No już mała, jesteś wolna — powiedziała do niej. Słysząc wychodzącą z pokoju Lacey uniosła wzrok i posłała jej uśmiech lekki, bo nawet nie spodziewała się, że ma dziś wolne. Wydawało jej się raczej, że będzie już za barem stała. — Lacey, co jedzą kaczki? — zapytała zaciekawiona. Może w tym leżał problem? Może był głodna, bo niczego sobie nie upolowała i nie miała siły na zwiedzanie ich apartamentu? Jeśli tak to Calanthe mogła jej coś podrzucić, ale nie miała nawet pojęcia co takiego. Zanim to zacznie googlować postanowiła jednak poradzić się Bradford i naprawdę wierzyła w to, że jej odpowie sensownie.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

024.

Za nic w świecie nie przypuszczała, że ktokolwiek mógłby chcieć pod jej opiekę oddać zwierzę, bo wszyscy jej znajomi wiedzieli raczej jak szalonym pomysłem się to wydawało. Nie była zbyt roztropna, ani też szczególnie poukładana i niewykluczone, że taki zwierzak bardziej by się z nią umęczył, niż miał dobrze, a tego pewnie nie zdołałaby wynagrodzić mu żadną miłością. Dlatego też do tej pory na żadną adopcję się nie zdecydowała. Choć chciałaby, bo od maleńkości przyzwyczajona była do stukotu psich pazurów, który odbijał się od paneli w jej rodzinnym domu. Lata temu tego samego chciała dla siebie, przekonaną będąc o tym, że skoro w długim i poważnym związku tkwiła, koniec końców przyjdzie jej zostać panią Hathaway, a niedługo po ślubie przyjdzie pora na planowanie reszty rodziny, w tym czworonoga. Żaden z tych planów nie ziścił się jednak, ale może to i dobrze? Skoro obecnie ciężko jej było zadbać o siebie, jeszcze większy problem miałaby najpewniej z pociechami, a tych, w przeciwieństwie do zwierząt, komuś innemu na wychowanie oddać nie mogła.
Teraz jednak nie miała powodów, aby w ogóle sobie tym głowę zaprzątać. W zasadzie nie zaprzątała jej sobie niczym, korzystając z tego, że trafił jej się dzień wolnego. No, w pewnym sensie, bo wieczorem musiała jednak do baru podreptać i kilkugodzinną zmianę odbębnić, ale nie była ona szczególnie długa, ani też jakoś szczególnie wczesna, zatem Bradford dzisiejszy poranek wykorzystała na odespanie dnia poprzedniego i z sypialni wyszła dopiero wtedy, kiedy usłyszała, że Calanthe krząta się po salonie. - Co? - zapytała, ewidentnie zbita z tropu jej pytaniem. Nawet twarz przetarła dłonią lekko, licząc na to, że pozwoli jej do wrócić do rzeczywistości. Niby nie czuła się zaspana, ale miała dziwne wrażenie, że musiała się przesłyszeć. - Nie wiem. W parkach karmią je chlebem, ale to podobno niedobrze, bo pęcznieje im w brzuchu - udzieliła jej odpowiedzi, choć nieszczególnie zorientowana była. - Dlaczego pytasz? - dopytała, robiąc jeszcze kilka kroków w jej kierunku. Dopiero wtedy dostrzegła to żółte coś, znajdujące się gdzieś w okolicy nóg Calanthe i oniemiała. Zamrugała gwałtownie, jakby obawiała się, że ma zwidy, a później przeniosła pytające spojrzenie na brunetkę. Chyba nie wiedziała nawet jakie pytanie powinna zadać, aby wszystkie swoje wątpliwości rozwiać, choć w głębi duszy ucieszyła się, że nie był to kolejny pająk.

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Cala też nie do końca się do opieki nad zwierzątkami nadawała. Nie potrafiła utrzymać przy życiu żadnej ze swoich roślinek, bo okazjonalnie pamiętała o tym, że trzeba je podlać. Wprawdzie zwierzątko było bardziej żywe, więc samo przypominało często o swoich potrzebach, ale mimo to i tak wymagało większego zainteresowania. Dlatego nie planowała jeszcze żadnych zwierząt im do mieszkania sprowadzać. Szczególnie, że tryb ich pracy raczej skutecznie skreślał je z listy potencjalnych odpowiedzialnych właścicieli. To, jak i szereg innych cech charakteru przy okazji. Słysząc jej odpowiedź zmarszczyła nos wyraźnie niezadowolona, bo chleb był tak naprawdę jedynym, co jej do głowy przyszło. Była jednak skłonna zaufać Lacey w stu procentach w tej kwestii i nie karmić biednego kaczątka żadnym pieczywem. Sięgnęła więc do tylnej kieszeni spodni z zamiarem wyciągnięcia telefonu i sprawdzenia tego samodzielnie. Kieszeń jednak była pusta, więc zerknęła na Bradford.
— Biedactwa. A mogłabyś poszukać w internecie? — poprosiła, bo sama Calanthe znowu wcisnęła telefon gdzieś i nie pamiętała aktualnie gdzie. Mógł być w plecaku, ale także mógł spoczywać w torbie z zakupami. Za bardzo jednak pochłonięta była teraz kaczątkiem, by go poszukiwać. Tym bardziej, że zaczęła zastanawiać się nad tym, czy przypadkiem ta kaczka nie była chora. Nie wiedziała, czy w okolicy był jakiś gabinet weterynaryjny nawet. W razie czego Cala mogła ją tam zanieść na podstawowe badania. Musiała te skoczyć po jakieś rzeczy dla tego maleństwa, chociaż nie wiedziała jeszcze co taka wyprawka dla kaczki mogłaby zawierać. Na smyczy jej raczej nie wyprowadzi, prawda? . Chwilę później zakwakała bardzo nieśmiało i ruszyła w głąb mieszkania, więc Cala wyprostowała się wyraźnie zadowolona, bo dawało to nadzieję, że wcale nie była chora, musiała się jedynie przyzwyczaić do zmiany otoczenia. — Przygarniemy ją, co? Znalazłam ją na chodniku, bez mamy i jakiegokolwiek parku obok, prawie wdreptała pod samochód — wyjaśniła. Trochę dramatyzmu dodała tej scenie, ale bardzo chciała, by Lacey zrozumiała, że nie miała wyjścia specjalnie. Musiała ją wziąć ze sobą, w przeciwnym razie kaczka mogłaby trafić pod koła i umrzeć, a była na to zdecydowanie zbyt mała i piękna. Poza tym nie była pająkiem, więc chyba się jej nie bała, prawda? Zerknęła nawet na Lacey wyczekująco, oczy szerzej otworzyła i naprawdę czekała na werdykt, niczym dziecko, które targowało coś z matką. — Będziesz mogła wybrać jej imię! — zachęciła ją. Kaczki nie mogły być przecież jakoś przesadnie wymagające, na pewno sobie z nią poradzą świetnie.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Mieszkały ze sobą zaledwie tydzień, ale do pewnych rzeczy Lacey zdołała się już przyzwyczaić i jedną z nich były chyba te dość niespodziewane pytania. Dlatego też w pierwszej chwili nie doszukiwała się drugiego dna w tym, co z ust Calanthe padło, zakładając raczej, że czegoś w telewizji się naoglądała i najwyraźniej rozbudziło to jej ciekawość. Nie spodziewała się więc zupełnie, że już chwilę później przyjdzie jej oczy wytrzeszczyć w dezorientacji, którą wywołał w niej widok tego małego kaczorka. A może kaczki? Lacey w zasadzie w ogóle się nie znała, ale w chwili obecnej nie zastanawiała się też nad tym, ponieważ bardziej intrygowało ją to, jak w ogóle ptactwo znalazło się w ich mieszkaniu i dlaczego Carter podchodziła do niego aż tak entuzjastycznie.
Na jej pierwsze pytanie nie odpowiedziała, ale to głównie za sprawą tego, że nie była pewna czy powinna je poważnie potraktować. Założyła raczej, że był to jakiś dziwaczny żart ze strony jej współlokatorki, ale im dłużej biegała wzrokiem pomiędzy nią a kaczką, coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że ta mogła mówić jednak całkiem serio. I choć było to niemalże niemożliwe, Bradford otworzyła oczy jeszcze szerzej, kiedy następne pytanie padło i przez dłuższą chwilę próbowała własne myśli uporządkować. - Ale jak to przygarniemy? W sensie… kaczkę? - uniosła obie brwi ku górze, chwilę później jednak je marszcząc. Wyraz jej twarzy musiał wyglądać wyjątkowo zabawnie, kiedy tak co chwila się zmieniał, ale rzecz w tym, że Calanthe rozbudziła w Lacey tak intensywny proces myślowy, że ta nie była w stanie jakoś porządnie nad nim zapanować. - Poczekaj, powoli - poprosiła, unosząc ciut dłonie do góry, jakby jeszcze gestem chciała ją wyhamować. Odetchnęła głębiej i znów spojrzała na kaczkę, a później przeniosła spojrzenie na Carter, chcąc złożyć tę historię w spójną całość. - Znalazłaś ją na dworze i ją tu przyniosłaś? - zapytała, zdecydowanie potrzebując teraz jakiegoś potwierdzenia. - I teraz chcesz ją adoptować? - dopytała jeszcze, chcąc w ten sposób wszelkie wątpliwości rozwiać. Zaraz po tym zerknęła na ptaka, któremu musiała oddać to, że coś uroczego rzeczywiście w sobie miał, ale Lacey i tak nie była w pełni przekonana co do tego, czy powinna zgodę wydawać. W końcu kto normalny trzymał w domu drób? - Jesteś w ogóle pewna, że ona może w takich warunkach przebywać? No wiesz, kaczki nie muszą sobie czasami… polatać? - zapytała, choć tak naprawdę o kaczkach wiedziała chyba tyle, co o robieniu drinków, a to raczej nie czyniło z niej dobrego, potencjalnego opiekuna, prawda?

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Fakt, że Lacey nie uniosła głosu i nie wyglądała na zdenerwowaną, trochę Calę na duchu podniósł. Nie chciała jej przecież denerwować niepotrzebnie, ani też gwarantować powodów, dla których mogłaby ją z mieszkania wykopać. Po wypakowaniu wszystkich swoich gratów (prawie, bo miała wrażenie, że jednak jakieś pudło zaginęło) poczuła się tutaj naprawdę swobodnie, więc wolałaby nie musieć szukać sobie nowego lokum. Tym bardziej, że wiedziała, że znalezienie pokoju dla siebie i kaczki byłoby dość problematyczne. Bo pewna była, że jej już na pastwę losu nie zostawi, jak mogłaby w ogóle? Była za mała na samodzielne krążenie po miasteczku, szczególnie w okolicy ruchliwych ulic.
— No tak, kaczkę — potwierdziła i nawet wskazała na nią, skoro Lacey nadal nie potrafiła sobie uporządkować w głowie tego, o czym rozmawiały. Pokiwała głową, bo skoro potrzebowała chwili na przeanalizowanie faktów to oczywiście Cala mogła jej tę chwilę podarować. Gdyby nie fakt, że było dość wcześnie to mogłaby jej też wina polać, by mogła z alkoholem tę historię w całość poskładać. Nie zamierzała jednak naciskać wierząc, że jeśli tylko dobrze to rozegra to kaczka zostanie z nimi. — Nie na dworze, przy ulicy, ale tak i chciałabym żebyśmy ją adoptowały — poprawiła ją, bo trochę pogubiła się w semantyce. Nie mówiła przecież o sobie jedynie, to ich wspólne mieszkanie, mogły więc mieć wspólnego pupila. Dużo osób tak robi — o tym, że zwykle mieszkały ze sobą nieco dłużej i znały się całe życie jakoś Cala zapomniała. Pominęła też, że zwykle były to jednak zwierzaki domowe faktycznie, a nie znaleziony na ulicy drób. Uważała jednak, że i taką kaczkę dało się odpowiednio udomowić, wystarczyło jedynie się postarać.
— No... chyba. Nie wiem Lacey, ale możemy poczytać o tym. Możemy ją przecież wyprowadzać na spacery czasem — zauważyła luźno. Ludzie wyprowadzali na spacer fretkę, więc czemu nie kaczkę? Mogły kupić jej szelki i smycz. Z pewnością przykują dużo zaciekawionych spojrzeń, ale jeśli zainwestują w taką, która się rozciąga to nawet będzie mogła polatać sobie w bliskiej okolicy. Całkiem sensowne jej się to wydawało. Tym bardziej, że kaczątko było jeszcze bardzo małe i urocze, więc miały okazję odpowiednią ku temu, by wychować je w taki sposób, w jaki chciały. Cala całkiem się już w to zaangażowała. Na tyle, że usiadła na podłodze po turecku i wyciągnęła dłonie w stronę kaczki rzucając ciche taś taś które, jak można zakładać, zostało przez kaczkę całkowicie zignorowane. Nie przejęła się tym jednak specjalnie, bo rozumiała, że musiała najpierw okolicę lepiej poznać.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

W sumie to nie wiedziała już nawet nad czym się tu w ogóle powinna zastanawiać. Czy brać pod uwagę pozostawienie kaczki w mieszkaniu, czy jednak choć raz w życiu pokierować się zdrowym rozsądkiem i powiedzieć, iż było to kategorycznie wykluczone? Z drugiej jednak strony przyznać musiała, że skłaniała się ku tej pierwszej opcji i to trochę dlatego, że obudziła się w niej jakaś irracjonalna obawa, że jeśli się nie zgodzi i tę kaczkę z domu wypędzi, Calanthe przeniesie swoje próby na wyższy poziom. Już przy przeprowadzce znikąd pojawił się pająk, teraz do mieszkania przyniosła kaczkę, Lacey chyba poważnie zaczęła się obawiać, że kolejnym celem okaże się znalezione w jakimś wózku dziecko, a jednak w porwanie zamieszana być nie chciała.
Wypuściła więc głośniej powietrze, prędko dochodząc do wniosku, że jej umysł musiał płatać jej jakieś figle, skoro podobne obawy się w niej obudziły. Kiedy na to małe kaczę dziecie zerknęła, jakoś tak też nagle zapragnęła w całą historię jej uwierzyć, choć nadal obawiała się trochę, że będzie to dla nich jednak problematyczne. Zanim cokolwiek powiedziała, koniuszkiem języka zwilżyła dolną wargę i przeniosła na Carter pytające spojrzenie. - Ale nie wiemy nawet co one jedzą… - rzuciła trochę niepewnie, choć już po samym tonie jej głosu słychać było, że nie miała serca tak po prostu jej odmawiać. Nie była tylko pewna czy umowa najmu przypadkiem nie zawierała wzmianki o tym, że zwierzęta nie były w mieszkaniu dozwolone, więc jeśli chciały się tego wyzwania wspólnie podjąć, musiały podejść do sprawy rozsądnie i obmyślić jakiś plan, dzięki któremu uda im się uniknąć wpadki przed właścicielem mieszkania. - A gdzie będzie spała? I nie potrzebuje kuwety? Albo jakiegoś małego basenu? Może lepiej byłoby jej w mieszkaniu z wanną? - zmarszczyła brwi, powoli idąc w głąb salonu, gdzie przysiadła na kanapie, uważnie się kaczce przyglądając. Było to bądź co bądź także zwierzę i jeśli chciały je przygarnąć, musiały o pewnych sprawach pomyśleć. Psy, koty i wszystkie inne czworonogi potrzebowały konkretnych rzeczy, aby całkiem dobrze im się w danym miejscu żyło, a one stawiały przed sobą całkiem solidne wyzwanie, skoro decydowały się akurat na kaczkę. Kaczkę, która najwyraźniej nie czuła się tu już wcale tak nieswojo jak na początku, bo obecnie dreptała sobie w najlepsze po pomieszczeniu, od czasu do czasu pokwakując nawet, co Lacey nadal trochę wprawiało w niedowierzanie.

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Nawet nie pomyślała o tym, że takie nagłe sprowadzenie kaczki może rzucić na nią cień podejrzeń. W końcu ostatnim razem to ze swojego pokoju wróciła z pająkiem w ręce i to ona zupełnie się go nie obawiała. Gdyby była rozsądna to dostrzegłaby, że w jakiś sposób się to łączy i Lacey lada chwila zacznie ją podejrzewać o próbę wprowadzenia tutaj zwierzątka na dziko, gdy tylko uda jej się wybadać na co była skłonna się zgodzić. Niestety z Cali żadna intrygantka nie była, wszystko to tak naprawdę dzieło przypadku — ewentualnie przeznaczenia, bo jednak jakaś nadnaturalna siła postawiła to małe kaczątko wprost pod jej stopami. Nie na tyle, by go zdeptała przypadkiem.
Zerknęła na nią wyczekująco z nadzieją, że Lacey mimo wszystko zaraz zacznie się łamać. W końcu nikt nie mógł być obojętny na widok takiego małego kaczątka, które sobie po ich podłodze dreptało. Póki nie narobiło bałaganu i nie zostawiło pamiątki było piękne i bardzo przekonujące. Dlatego słysząc jej słowa pokręciła zaraz głową. — Na pewno są takie informacje na internecie — przypomniała jej. To przecież nie tak, że chciały przyjąć pod swój dach zupełnie dzikie zwierze. Ludzie hodowali kaczki, na mięso i jajka wprawdzie, ale skoro to robili to musieli dbać o to, co jedzą przecież. Wydawało jej się aktualnie, że jeśli tylko wszystko sobie obmyślą to metodą prób i błędów dojdą do tego, w jaki sposób powinny się tą kaczką zajmować. Tak, by jednak nie okazało się to przesadnie problematyczne. W końcu wolałaby nie zostać w późniejszym czasie zmuszona do tego, by się jej pozbyć.
— Na korytarzu gdzieś? W łazience? Możemy jej kupić taką dużą miskę przecież i kuwetę też. Skoro koty udało się wytresować i zwierzęta w cyrku też to kaczka na pewno też sobie poradzi — rzuciła argumentem nie do podważenia. Widząc, że Lacey się trochę zaczęła łamać Cala podniosła się wreszcie z podłogi i podeszła do lodówki, by nalać im trochę soku do picia. Niestety procentów w nim nie było, więc nie wpłynie w żaden sposób na Lacey. Niemniej podeszła zaraz potem i usiadła na kanapie bokiem do oparcie, dzięki czemu mogła przyglądać się profilowi kobiety, gdy podała jej szklankę. Chwilę potem kaczka zawędrowała w okolice kanapy, pewnie przypadkiem, ale i tak sprawiło to, że Cala pisnęła podekscytowana. — Spójrz, rozpoznaje swoje mamy! — zawołała wskazując na kaczkę, która zupełnie ją ignorując odwróciła się tyłem i zaczęła machać skrzydełkami, jakby chciała pofrunąć. Calanthe zerknęła na Lacey podekscytowana, bo musiała przyznać, że to urocze bardzo, że się tak przed nimi popisywała!

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Chyba była miękka straszliwie, skoro nie potrafiła odmówić jej trzymania w mieszkaniu ptactwa, które pewnie jeszcze nie raz będzie dla nich źródłem kłopotu. Może nie był to kogut, który codziennie rano gdakałby na pojawiające się słońce, ale kaczki też przecież do najcichszych nie należały. Ich pupil najpewniej dreptać będzie po wszystkich meblach i zostawiać pióra wszędzie, gdzie w danym momencie mu takie upadnie, więc niewykluczone, że nie raz i nie dwa okaże się być jeszcze utrapieniem, ale… Czy nie podobnie bywało z psami, kotami i innymi pupilami? Każde z nich miewało swoje gorsze dni i czasami denerwowało niemożliwie, a człowiek przecież i tak cholernie się do nich przywiązywał. Lacey nie wiedziała jeszcze co prawda jak potoczy się historia jej miłości do kaczki, ale najwyraźniej skłonna była przekonać się o tym na własnej skórze, skoro nie odprawiła jeszcze Calanthe z kwitkiem, zamiast tego białą flagę wywieszając. A skoro o tym mowa, kiedy brunetka wspomniała o szukaniu informacji w internecie, Bradford jedynie westchnęła głośno pod nosem, co sugerować miało, że decyzję tę z przeogromną trudnością podejmowała, ale ostatecznie nie powiedziała nic, co nie było niczym więcej, jak niemą zgodą.
- Ale jeśli nie będzie trafiać do kuwety, ja nie będę tego sprzątać - ostrzegła, po czym wycelowała w nią nawet palec, żeby wagę swoich słów w ten sposób podkreślić. Była jednak skłonna podział obowiązków negocjować i w ramach kompromisu wziąć na siebie jeden spacer więcej, choć nadal nie wiedziała jak miałoby to funkcjonować. Szelek jej przecież nie kupią, no bo niby na co je założą? Mogły co prawda spróbować na skrzydełka, ale te kacze były chyba na tyle delikatne, że jeszcze przypadkiem by je uszkodziły, a wtedy okazałoby się, że zupełnie na kacze właścicielki nie nadawały. - Dziękuję - rzuciła, kiedy Calanthe zdecydowała się ją sokiem uraczyć. W zasadzie okazało się to dla niej zbawienne, bo choć do tej pory nie była tego świadoma, chyba naprawdę jej z wrażenia w gardle zaschło. Chętnie więc kilka łyków napoju upiła, uważnie przy tym kaczkę obserwując. Tym razem sama nie powstrzymała się od uśmiechu, lekko kręcąc przy tym głową. - To co z tym imieniem? - zapytała, uwagę na Carter przenosząc. Chwilę później brwi zmarszczyła, dochodząc do wniosku, że należało jeszcze jedną, dość istotną kwestię wyjaśnić. - To kaczka czy kaczorek? - dopytała więc, nie będąc jednak przekonaną co do tego, czy Calanthe jakąkolwiek wiedzę na ten temat posiadać będzie. Może powinny sprawdzić? Rzecz w tym, że Lacey zupełnie nie wiedziała w jaki sposób to u kaczek wyglądało, ale skoro dało się wygooglować kwestie żywieniowe, może ze sprawdzeniem płci będzie podobnie?

Calanthe Carter

[Calanthe Carter]

Cala odetchnęła widząc, że Lacey faktycznie się złamała. Zostało jedynie ostatnie obiekcie kobiety zbić, które tak naprawdę nawet nimi nie były — po prostu zauważała luki w planie Calanthe. Dzięki temu mogły zaplanować wszystko odpowiednio, od A do Z. Żywy dowód na to, że bez Lacey u boku z pewnością już dawno by zginęła — adoptując chociażby ogromnego pająka, który mógł równie dobrze okazać się niesamowicie jadowity. Kaczka jednak była bezpiecznym wyborem, bo nie sądziła, by takie maleństwo mogło im jakąkolwiek krzywdę zrobić. Bałagan może i owszem, ale nie taki, z którym by sobie nie poradziły jednak. Może nie powinna wiedzy z serialu czerpać, ale skoro we Friendsach dali sobie radę z drobiem to one tym bardziej podołają.
— Dobrze, ja będę — zapewniła ją. Przypominało to targowanie się z matką, która nie wierzyła do końca, że jej dziecko poradzi sobie z taką odpowiedzialnością. Cala wprawdzie też do końca nie wiedziała jak sobie te spacery do końca wyobraża, ale na pewno było to coś wykonalnego. Może za wielką wiarę pokładała w internet, ale szczerze wierzyłą, że nie jest pierwszą osobą na tym świecie, która starała się udomowić kaczkę. Dziwniejsze przypadki chyba się na świecie pojawiały każdego dnia — zawsze mogła małe lwiątko przynieść. Chociaż takie chyba po ulicy nie chodziły.
— Masz jakieś propozycje? Możemy przejrzeć jakąś księgę imion — podsunęła. Sama nigdy nie zastanawiała się nad tym, w jaki sposób nazwać swoje zwierzątko. Nie wiedziała też jak rozpoznać kaczkę od kaczorka, więc niechętnie się podniosła, by poród zakupów odszukać swój telefon. Była to jedna z wielu rzeczy, które musiała poszukać w internecie. Dlatego, gdy już namierzyła telefon to wróciła do Lacey i zaczęła szukać odpowiednich informacji. Chwilę później usiadła zdecydowanie bliżej i podsunęła jej ekran telefonu przed nos. — Piszą, że okrągła główka i krótka szyja jest u kaczek, nie kaczorków. To by chyba pasowało, co? — zapytała niepewnie. Nie widziała wprawdzie kaczek na co dzień, ale wydawało jej się, że w pełni by to pasowało. Włączyła nawet jakieś losowe zdjęcia i przyjrzała się kaczce, która po ich salonie tuptała aktualnie, a później zerknęła na Lacey. — Myślę, że to kaczuszka — powiedziała z przekonaniem. Nie powinna wprawdzie, bo bardzo to było niepewne, ale chyba nic się nie stanie jeśli się ewentualnie pomylą. Mogą dla pewności wybrać też jakieś imię uniex, które pasowałoby do obu płci, zanim nie potwierdzą tego oficjalnie u weterynarza.


Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Może i z kaczką jakieś ryzyko istniało? Lacey co prawda nigdy w tak daleką otchłań internetu nie zabrnęła, ale biorąc pod uwagę fakt, że znaleźć można tam było niemalże wszystko, pewnie i filmy o morderczych kaczorach krążyły po sieci. I jeśli było tak naprawdę, dobrze, że Bradford nigdy czegoś podobnego nie widziała, bo wówczas albo nie zgodziłaby się na ich nowego pupila, albo przez kilka kolejnych nocy nie zmrużyła w obawie, że ten mały potwór przyjdzie i je na śmierć zadziobie.
Skinęła lekko głową, bardziej zadowolona niż próbowała to pokazać. Chyba te kacze odchody były rzeczą, która przerażała ją w tym wszystkim najbardziej. Z resztą może i rzeczywiście były w stanie sobie poradzić, ale uprzednio musiały jeszcze zadbać o odpowiednie przeszukanie internetu. No i chyba musiały wybrać się na zakupy, żeby we wszystko tę kaczkę wyposażyć. Ta konieczność też nieszczególnie jej się podobała, skoro zawartość jej portfela i tak drastycznie chudła każdego dnia, ale kiedy spoglądała na tego kaczorka, jakoś tak mniej szkoda jej było własnych pieniędzy. - Powinnyśmy znaleźć coś takiego w internecie - no chyba, że Calanthe wolała jednak wydanie klasyczne i chciałaby podobną książkę nabyć, mogły ogarnąć to na powrocie ze sklepu zoologicznego. W każdym razie musiało to zaczekać do momentu, w którym faktycznie dowiedzą się z czym miały do czynienia. Nie mogły przecież obdarować biednego kaczorka damskim imieniem albo odwrotnie. Zaczekała więc grzecznie, aż Carter z telefonem do niej wróci, a kiedy to zrobiła i znalazła potrzebne informacje, podsuwając jej telefon pod nos, Lacey spojrzała na niego i lekko nos zmarszczyła. - Myślisz, że już możemy na tym polegać? To jeszcze kacze dziecko. Co jeśli po prostu jest małym chłopcem i musi dojrzeć do tego, aby szyja mu urosła? - zapytała, niepewnie skacząc spojrzeniem pomiędzy Calanthe a kaczką. Chyba rzeczywiście musiały wybrać się z tym ptakiem do weterynarza, żeby upewnić się z czym miały do czynienia i może dobrze będzie, jeśli zrobią to czym prędzej? - Musimy pamiętać, żeby zamykać balkon, żeby sobie przypadkiem nie odleciała - wspomniała, nagle sobie to uświadamiając. Co prawda nie miała pewności czy kaczki latają (ale chyba tak), ale gdyby jednak nie robiły tego, nadal istniało ryzyko, że to maleństwo jakimś cudem dostanie się na barierkę i przypadkiem z niej spadnie, zostając w ten sposób pierwszym, kaczym samobójcą. A skoro najwyraźniej więcej ustaleń musiały poczynić, tym właśnie się zajęły, dogadując wspólnie resztę szczegółów.

zt.

Calanthe Carter