010.

Post 12 lis 2020, 12:09

023.

Do poszukiwań nowego wspołlokatora nie była przekonana, bowiem miała dziwne wrażenie, że z nikim nie zdoła dogadać się tak dobrze, jak z poprzednim. Nie ustalali przecież żadnych reguł, nie dzielili mieszkania na części ogólnodostępne oraz takie, w których któraś ze stron przebywać nie mogła i generalnie funkcjonowali jakoś razem choćby pod kątem wspólnych posiłków czy zakupów. Pasowało jej to, bo nie czuła się w tym miejscu jak intruz, więc kiedy Declan zniknął po raz kolejny i tym razem nie miał już pojawić się ponownie, Lacey i tak długo zwlekała z zamieszczeniem gdzieś ogłoszenia. Zrobiła to dopiero kilkanaście dni temu, dochodząc do wniosku, że nie miała innego wyjścia, ponieważ w pojedynkę swojego mieszkania utrzymać nie zdoła. Zgłoszeń dostała kilka i miała okazję z każdą z osób się spotkać, ale część z nich okazała się na tyle dziwna czy nieprzyjemna, iż Bradford prędko swojego posunięcia pożałowała. Jeśli miała być zupełnie szczera, pozwoliła sobie nawet założyć, że nie zdoła znaleźć nikogo na tyle rozgarniętego, aby rzeczywiście zgodzić się z tą osobą zamieszkać, więc kiedy docierało do niej, że chyba będzie musiała wybrać któregoś z tych dziwaków, miała ochotę zapłakać nad własnym losem. Na szczęście niedługo później w jej drzwiach stanęła Calanthe, a Bradford prędko zrozumiała, że był to dla niej strzał w dziesiątkę.
I w ten sposób dzisiejsze popołudnie przyszło im spędzać na przeprowadzkowych obowiązkach. Lacey, która dzisiejszego wieczora nie musiała pojawiać się w pracy, nie widziała problemu w postanowił udzieleniu dziewczynie pomocy z kartonami. Mało tego, zaangażowała się w to ze sporym entuzjazmem, zwłaszcza, że pan, który pozornie wydawał się miły, postanowił jednak porzucić je na placu boju same, wyrzucając wszystkie kartony na chodnik. - Czyżby zostały nam już tylko te najcięższe? - zapytała, kiedy ponownie zeszła na dół, aby zająć się wniesieniem kolejnych rzeczy. Nie była do końca pewna jak poradzą sobie z resztą, ponieważ Bradford żadnym siłaczem nie była, Calanthe też na taką nie wyglądała, a w okolicy nie było nikogo, kogo mogłyby poprosić o pomoc. Pozostawało im zatem chyba wciągnięcie tych kartonów po schodach we dwójkę, co wygodne nie będzie na pewno, ale jakoś przemęczyć się musiały, aby później móc przyjemnie odpocząć.

Calanthe Carter

Post 12 lis 2020, 12:39

[jeden]

Po powrocie do miasteczka spędziła kilka długich dni na kanapie Ferebee. Starała się znaleźć jakiś kąt dla siebie, by nie przeszkadzać siostrze w codziennym życiu, ale okazało się to — w tak małym miasteczku, jakim było Hope Valley — wcale nie takie proste, jak jej się wydawało. Cala nie posiadała szczególnie kłopotliwych wymagań, bo ograniczyła je do własnego kąta z łóżkiem i wygodnego prysznica. Wszystko inne byłaby w stanie przełknąć. Początkowo nawet myślała, że mieszkanie z mężczyzną nie będzie dla niej stanowiło problemu, bo i czemu by miało? Po dwóch odwiedzonych ofertach zrozumiała jednak, że kobiety będą bezpieczniejszym wyborem. Bez niewygodnych żartów, które wywoływały w Cali jedynie uczucie zażenowania i zagubienia.
Lacey więc spadła jej z nieba niemal. Dokładnie w momencie, w którym Cala zaczęła tracić wiarę w to, że uda jej się znaleźć coś sensownego. Rozważała już w tamtym momencie nawet samodzielne mieszkanie, ale odsuwała to wygodnie wiedząc, że nie nadawała się do życia w odosobnieniu i samotności. Jeszcze bardziej zadowolona wydawała się w momencie, w którym Lacey zdecydowała się na udzielenie jej pomocy. Całkiem niezbędnej, skoro nieprzyjemny pan, który przewoził jej rzeczy, postanowił ją zostawić z wszystkimi kartonami samą. Może i nie było ich jakoś dużo, ale były wystarczająco ciężkie, by miała problem z uporaniem się z nimi samodzielnie.
— Chyba tak, ale myślę, że jak weźmiemy je razem to damy radę — dodała zerkając na pudło, które sięgało jej nieco ponad kolano. Mogła w tej chwili pożałować jedynie tego, że nie zdecydowała się jednak na aktywniejsze spacery na siłownię. Wtedy nie musiałaby się realnie obawiać tego, że coś pęknie jej, gdy tylko spróbuje to podnieść. Lacey wcale nie wyglądała na kogoś, kto mógłby mieć więcej siły od niej, ale pokładała trochę nadziei w nie. W przeciwnym razie będzie zmuszona poznać sąsiadów podczas natrętnego dobijania się do drzwi w poszukiwaniu pomocy.
— Jak wniesiemy te dwa ostatnie to nawet coś dla ciebie mam — dorzuciła zachęcająco. Wprawdzie prezenty daje się ludziom na nowe mieszkanie, a nie z okazji zdobycia nowej współlokatorki, ale Cala nie widziała w tym nic złego. Pod warunkiem, że gdzieś to faktycznie znajdzie pośród tych kartonów, bo odczuwała ogromną niechęć na samą myśl o grzebaniu i wyjmowaniu tych rzeczy. — Gotowa? — zapytała zaraz potem i sięgnęła po karton z jednej ze stron, ale jeszcze nie zdecydowała się na podniesienie go. Gdyby pamiętała co takiego tam wpakowała to prawdopodobniej byłoby odrobinę łatwiej. Albo gdyby nie była małym chomikiem, który kolekcjonował zupełnie niepotrzebne rzeczy.

Lacey Bradford

Post 12 lis 2020, 15:01

Zastanawiała się szczerze czy przypadkiem nie mogły jakichś konsekwencji z tego wyciągnąć. Przecież kiedy wynajmuje się firmę przeprowadzkową, szczególnie w przypadku kobiety, myśli się głównie o braku konieczności dźwigania wielkich pudeł na piętro. Nic więc dziwnego, że Bradford przekonana była, iż kiedy tylko Carter pojawi się na miejscu, jej jedynym zadaniem będzie otworzenie przed nią drzwi i ewentualna pomoc w poukładaniu własnych rzeczy we wspólnych pomieszczeniach, domyślając się, że jeśli ilość miejsca okaże się dla jej nowej współlokatorki niewystarczająca, zmuszona będzie jeszcze kilka kuchennych półek jej zwolnić. I nie miała z tym problemu, naprawdę! Mało tego, cieszyła ją perspektywa nowego towarzystwa, bo choć przywiązana była do swojego poprzedniego współlokatora, nie mogła czekać na jego powrót w nieskończoność. Trochę też nie chciała spędzać tu wieczorów w samotności, dlatego miała cichą nadzieję, że pierwsze wrażenie nie zawiodło jej, a Calanthe nie okaże się jedną z tych współlokatorek-widmo, które stroniły od kontaktu z drugą osobą. Gdyby tak było, Lacey poważnie zaczęłaby rozważać wypowiedzenie jej umowy, bowiem zwariowałaby, gdyby cisza panująca w jej mieszkaniu potrwała jeszcze trochę dłużej.
- O ile któraś z nas nie potknie się na schodach i nie zabije tej drugiej - zauważyła, co zabrzmieć mogło mało entuzjastycznie, ale gorzkie słowa prędko przełamała uśmiechem. Warto jednak wspomnieć, że nie był to scenariusz aż tak nieprawdopodobny, bo niewykluczone, że jedna z nich będzie musiała jednak poruszać się tyłem, a wówczas łatwo jest przecież zahaczyć o kolejny stopień i nie tylko obić sobie zadek, ale też upuścić gigantyczne pudło na osobę znajdującą się kilka schodków niżej, przy okazji i jej fundując trochę obrażeń. Żeby jednak nie było, że w Bradford wstąpił pan maruda, brunetka starała się entuzjastycznie do tego wyzwania podejść, przy okazji nie zniechęcając także Carter. - W porządku, w tym momencie mnie zmotywowałaś - uśmiechnęła się jeszcze szerzej, ponieważ naginanie norm na jej korzyść bynajmniej jej nie przeszkadzało. Jeśli o prezenty chodzi, Lacey uwielbiała je dostawać. Kiedyś lubiła też je bardzo robić, ale odkąd jej budżet był raczej ograniczony, na wiele nie mogła sobie pozwalać i, cóż, kiedy miała okazję, rozpieszczała jednak głównie siebie. - Mhm. Na trzy? - zaproponowała, kiedy sama pochyliła się przed kartonem, starając się wsunąć dłonie pod jego spód. - Raz, dwa… trzy - odliczyła, po czym podjęła próbę uniesienia kartonu do góry. Udać się udało, ale Bradford prędko tego pożałowała. - Chryste… co ty tam wsadziłaś? Mam nadzieję, że to nie są zwłoki poprzedniego współlokatora, bo nie dość, że zacznę obawiać się o własne życie, to jeszcze przy okazji będą mogli mnie przymknąć za pomoc w tuszowaniu zbrodni - a na tym się akurat znała jak mało kto, bo kiedy miała wolne popołudnia, namiętnie śledziła najnowsze odcinki CSI i NCIS.

Calanthe Carter

Post 12 lis 2020, 16:22

Niebyła w tej chwili pewna, czy sama nie wybrała jakiejś wersji basic z oferty firmy transportowej. Istniała spora szansa, że gdyby czytała lepiej rzeczy, które akceptowała to nie miałyby takiego problemu. Zanim jednak przyzna się, że to ona nawaliła na tym polu musiała upewnić się, że rzeczywiście tak było. Brała też pod uwagę, że trafiła na cwaniaczka, który wykorzystał chwilową nieuwagę kobiety i zwinął się tylko dlatego, że zapłaciła mu z góry. Była więc dumna z siebie, że pomyślała o winie i drobnej niespodziance dla nowej współlokatorki, bo nie będzie musiała czuć wyrzutów sumienia na myśl, że ją przypadkiem nieco wykorzystała. Tym bardziej, że gdy ten pan przenosił kartony za Calanthe to pewna była, że nie ma dużo rzeczy. Zrozumiała w jakim błędzie była, gdy już przyszło jej z nimi zawalczyć.
— Albo skończy się jak z kanapą Rossa — zauważyła. Nie wiedziała, czy Lacey należała do fanek serii, ale Cala doskonale znała wszystkie sezony, więc naturalnie automatycznie dostrzegła tutaj pewną analogię. Wolałaby wprawdzie, by jej rzeczy nie spadały ze schodów, ani nie przygniotły żadnej z nich do ściany. Udało im się zadziwiająco nie zrobić sobie krzywdy jak na razie, więc z chęcią utrzymałaby się przy takim wyniku.
Uniosła to pudło szukając sposoby na to, by je złapać nieco wygodniej. Nie miała pojęcia, czy długo je w taki sposób utrzyma, więc ruszyła powoli w stronę wejścia. Zdecydowała tym samym, że to ona zostanie tą, która będzie wdrapywała się po schodach tyłem. Gdyby po drugiej stronie znajdowała się osoba, która nieco lepiej Calę znała to wiedziałaby doskonale, że to misja niemal samobójcza. Wolała jednak sobie samej życie utrudnić, a nie Lacey, która i tak się zadziwiającą chęcią pomocy wykazała. I to nie tak, że Clanathe w odwrotnej sytuacji by ją zostawiła, bo nie zrobiłaby tego na pewno, ale zrozumiałaby też, gdyby odmówiła. — Moja dawna współlokatorka byłaby lżejsza. Nie wiem, ale chyba książki i tonę takich bibelotów małych — powiedziała, a sposób, w jaki wyrzucała z siebie kolejne słowa jasno wskazywał, że było jej nieco ciężko. Dzielnie jednak pokonała dwa pierwsze schodki i zerknęła przez ramię, by stanąć na trzeci. Starała się to robić bardzo ostrożnie, bo jeśli ona upadnie to to pudło poleci na Lacey. A wtedy na pewno miałaby zwłoki współlokatora do ukrycia. Wolała jednak spędzić wieczór na układaniu własnych rzeczy, niż na szukaniu miejsca na to, by je zakopać. Chociaż chyba by znała nawet odpowiednie, bo naprawdę zaczęła się nad tym zastanawiać, gdy wdrapywała się na kolejne schodki.

Lacey Bradford

Post 12 lis 2020, 22:02

Dobrze, że chociaż ona była na tyle rozsądna, aby uprzednio zadbać o lepsze przyjrzenie się temu, z czym miały do czynienia. Lacey bowiem w podobnych kwestiach działała dość impulsywnie i gdyby tylko Cala jej na to pozwoliła, prawdopodobnie cały wieczór spędziłaby w internecie, przy okazji wystawiając niepochlebne opinie firmie przewozowej, którą dziewczyna wybrała. Niewykluczone, że przy tak ogromnej antyreklamie udałoby jej się wytargować dla nich kilka gratisów, które pewnie stanowić miałyby formę przekupstwa w celu usunięcia niemiłych komentarzy, ale z całą pewnością choć trochę umiliłyby Lacey uporanie się z bólem pleców, który na pewno dopadnie ją kolejnego dnia. Może nie groziłoby jej to, gdyby ich zaangażowanie skończyło się na tych drobniejszych kartonikach, ale te cięższe niestety musiały wywrzeć na nie jakiś wpływ.
Usłyszawszy jej komentarz, wygięła usta w uśmiechu. - W takim razie mam nadzieję, że żadna z rzeczy znajdujących się w środku nie jest nowo zakupiona, bo możesz już nie mieć szansy jej zwrócić - odparła tylko, lekko wzruszając przy tym ramionami. I choć chętnie jeszcze by na ten temat podyskutowała, ochota przeszła jej w momencie, w którym podniosły do góry to kosmicznie ciężkie pudło. Na samą myśl o tym, że czekało je przeniesienie kilku kolejnych, robiło jej się niedobrze, a przecież ledwie zdołały zacząć. Bądź co bądź, kiedy Carter wykonała kilka pierwszych kroków, Lacey spróbowała oczywiście dotrzymać jej kroku, mając cichą nadzieję, że ta przeprawa wydawała się tak trudna wyłącznie w jej myślach. - W takim razie są to małe, ciężkie bibeloty - przyznała, również łapiąc się na tym, że pokonanie dystansu dzielącego je od wejścia do bloku powoli dawało jej się we znaki. Wciągnęła głębiej powietrze, licząc na to, że w ten sposób dotleni się i łatwiej będzie jej kontynuować, ale nic nie wskazywało na to, aby faktycznie miało przynieść jej to jakiś skutek. - Myślałaś już o tym jak urządzisz pokój? - zapytała chwilę po tym, jak udało im się przez główne drzwi przecisnąć, co nie było takim znów prostym zadaniem, choć wydawało się bułką z masłem w obliczu tego, że do pokonania miały przecież jeszcze przeogromne schody. A skoro o tym mowa, Lacey trochę zwolniła kroku, jednocześnie uważnie Calanthe obserwując, chcąc wyczuć kiedy powinna posunąć się naprzód, a kiedy jednak zaczekać, żeby przypadkiem swoim zachowaniem jeszcze bardziej nie utrudnić jej tego, że zmuszona była poruszać się do tyłu.

Calanthe Carter

Post 12 lis 2020, 23:33

Wolała nawet nie zastanawiać się nad tym, jak bardzo jutro odczuje skutki wdrapywania się po schodach z ciężarem. Już teraz ręce bolały ją niesamowicie i czekała jedynie na moment, w którym będzie mogła walnąć się na podłogę i powoli odpocząć. Nie zamierzała nawet przejmować się tego dnia czymś tak przyziemnym i oczywistym jak rozpakowywanie pudeł. Miała w planach odnaleźć jedynie najpotrzebniejsze rzeczy — w tym butelkę wina, którą zakupiła i mały prezent dla Lacey, o którym wcześniej wspomniała. Nie mogła teraz się poddać, skoro już się wysypała.
— Nawet nie mam pojęcia. Nie jestem mistrzem pakowania, wrzucam rzeczy bardzo randomowo — przyznała uczciwie. Lepsze rozplanowanie z pewnością byłoby w tej chwili nieco pomocne, bo może największe z pudeł wcale takie ciężkie by nie było ostatecznie. Nawet nie dała rady odpowiedzieć na kolejne słowa kobiety. Oszczędzała niezbędną jej w tej chwili energię. Wiedziała, że tak czy inaczej będzie jej niesamowicie ciężko, bo były zbyt drobne i miały wspólnie za mało siły, by sobie poradzić z tym pudłem bezproblemowo. Cala zaczęła się jeszcze dodatkowo zastanawiać w tej chwili nad tym, czy aby na pewno porządnie je od spodu zabezpieczyła, bo jakby jej się to wszystko schodach rozsypało to byłby to naprawdę kiepski omen.
— Tak, mam nawet pomysł — powiedziała tonem, który ewidentnie zdradzał, że miała już dość. Po wejściu po kilku pierwszych schodkach poddała się i odstawiła na chwilę pudełko, by dać im czas na odetchnięcie. Bolały ją plecy, ręce i wszystko inne, więc spojrzała na kobietę krzywiąc się. — Nawet nie umiem stwierdzić, czy bym przeżyła bez tego — dodała szczerze, bo przecież nie miała pojęcia co takiego w środku się znajdowało. Kiedy jednak odpoczęły nieznacznie — na tyle na ile mogły sobie pozwolić, bo przeciąganie tego w nieskończoność też nie miało w sobie zbyt wiele sensu to chwyciła za to nieszczęsne pudło i wykonała ostrożny krok do tyłu. Przy kolejnym nie trafiła za bardzo w schodek, więc zachwiała się i wylądowała tyłkiem na schodach. Szczęśliwie jednak udało jej się pudła nie zrzucić ani na siebie, ani na Lace. Wylądowało gdzieś obok, trochę tylko jej nogę przygniatając. Zaklęła, ale postanowiła dzielnie się podnieść i nie przejmować tym, żę jutrzejszego dnia na udzie pojawi jej się siniak naprawdę sporych rozmiarów.
— To ostatnie? — zapytała i bardzo ostrożnie pokonała jeden schodek, a później drugi. Tym razem udało jej się nie doprowadzić do żadnej katastrofy i już niemal dzięki temu na miejsce dotarły. Miała wrażenie, że nigdy, w całym swoim życiu, nic nie pozbawiło jej energii tak bardzo, jak ta wspinaczka.

Lacey Bradford

Post 13 lis 2020, 09:47

Gdyby jednak się poddała, Lacey jakoś szczególnie by jej nie winiła. Domyślała się przecież, że skoro ona sama czuła się zmęczona już w tym momencie, z Calanthe nie mogło być inaczej. Była chyba jeszcze drobniejsza niż Bradford, zatem dźwiganie ciężkich pudeł nie mogło być dla niej chlebem powszednim. No chyba, że było. Wtedy brunetka zdecydowanie miałaby powód ku temu, aby ją podziwiać.
Usłyszawszy jej komentarz, zaśmiała się pod nosem. Najwyraźniej i w tym aspekcie były do siebie trochę podobne, bo Lacey i jej roztargnienie zdecydowanie nie szli w parze z porządkowaniem rzeczy przed ich późniejszym zapakowaniem. Uznawała to za stratę czasu, a tego tracić nie lubiła, choć trochę podziwiała osoby, które potrafiły dużo pracy i wysiłku włożyć w odpowiednie przygotowanie. Rzecz w tym, że w chwili obecnej niczego by już to właściwie nie zmieniło, choć to też nie tak, że problemu nie dało się rozwiązać wcale. Gdyby wcześniej się nad tym zastanowiły, mogłyby przynieść ze sobą kilka mniejszych pudeł i przepakować zawartość kartonu w taki sposób, aby łatwiej było im to donieść na górę w pojedynkę, ale skoro tego nie zrobiły, nie było sensu płakać nad rozlanym mlekiem. - Mam nadzieję, że nie, bo słabo byłoby, gdyby się okazało, że męczymy się na marne - odparła, kiedy już złapała kilka głębszych oddechów. Na jej poprzednie słowa nie odpowiedziała, ale nie było to kwestią braku zainteresowania. Postanowiła po prostu odłożyć to na później, na okoliczności, w których nie będzie jej tak ciężko tego oddechu złapać. Nie była to przecież kwestia aż tak nagląca, choć chodziło w sumie o jej stary pokój, więc intrygowało ją co teraz się w nim zmieni. I kiedy ruszyły dalej, chyba za bardzo się nad tym zamyśliła, bo nawet nie zauważyła, kiedy Carter wylądowała na schodach. - Wszystko w porządku? - zapytała i choć początkowo chciała ruszyć w jej stronę i wyciągnąć do niej dłoń, leżące między nimi pudło trochę jej to utrudniało. Całe szczęście, że Cala zdołała dość szybko się pozbierać i nie wyglądała nawet na szczególnie poszkodowaną, dzięki czemu mogły dobrnąć do mieszkania, w którym Lacey znalazła zaraz wolny kawałek podłogi, na którym mogły karton postawić. - Nie jestem pewna… - przyznała, wykrzywiając usta w bliżej nieokreślonym grymasie. - Ale wydaje mi się, że zasłużyłyśmy na pięć minut przerwy i szklankę wody - zauważyła, po czym odetchnęła głośniej i zaczęła trudną przeprawę przez zasypany pudłami salon. Po dłuższej chwili i kilku nieprzyjemnych manewrach dobrnęła do aneksu kuchennego i sięgnęła po dwie szklanki. - Gdzieś powinnam mieć też sok, jeśli masz ochotę - wspomniała, od razu otwierając drzwi lodówki, bo trochę miała wrażenie, że jeżeli nie dorwie się zaraz do picia, umrze z pragnienia.

Calanthe Carter

Post 13 lis 2020, 19:11

Pokiwała jedynie głową na pytanie kobiety odpuszczając sobie jakiekolwiek komentarze. Wiedziała, że ucinanie sobie pogawędek, podczas dźwigania z pewnością nie zwiększy jej wydajności. Ostatecznie i tak nie zrobiła sobie nic złego — nowe siniaki nabijała sobie każdego, kolejnego dnia, gdy wpadała na rzeczy, które nagle pojawiały się na jej drodze, upuszczała na siebie rzeczy i potykała o własne nogi. To nie tak, że nie robiło to już na niej wrażenia, ale przyzwyczajona była do tego, że wyglądała jakby po nocach walczyła w jakiś klatkach z łysymi koksami.
Kiedy odstawiły karton Cala wyprostowała się wreszcie ciężko wzdychając, a dłonie ułożyła na bokach, gdy wygięła się lekko chcąc wyprostować plecy. Bolało ją w tej chwili wszystko, więc nawet nie chciała zastanawiać się nad tym, co będzie następnego dnia. Ona sama powinna zdecydowanie lepiej orientować się w tym, czy zaniosły już wszystkie pudła do jej pokoju, czy czegoś jeszcze tam brakowało. Nie umiała jednak znaleźć odpowiedzi an to pytanie, więc nie pozostawało im nic innego jak sprawdzić to za chwilę, gdy już się czegoś napiją.
— O, sok brzmi świetnie. Jeszcze lepiej, gdybyś dolewała do niego wódki — przyznała. Nie byłą pewna, czy to był odpowiedni już na to czas, skoro możliwe, że jeszcze jakieś pudło na nie czekało. Alkohol nie pomagał w kontrolowaniu koordynacji ruchowej, ale zdecydowanie trochę leczył duszą, szczególnie, że Cala miała już serdecznie dość całej tej przeprowadzki. Jedynym plusem był fakt, że sama Lacey wydawała się miła. Dlatego też przysiadła na jednym z krzesełek kuchni i poczekała, aż Bradford naleje jej soku.
— Gdzieś zostawiłam swój plecak, a mam w nim telefon. Mam nadzieję, że nie na dole — zauważyła. Wydawało jej się, że w którymś momencie zsunęła go z pleców, ale nie umiałą wskazać w którym. Dlatego podniosła się niechętnie i przepchnęła pomiędzy pudełkami, by dotrzeć do pokoju, który odtąd miała zajmować. Znalazła go na łóżku, więc sięgnęła po niego, by wygrzebać telefon. Kiedy odrzucała go na miejsca kątek oka dostrzegła na ścianie olbrzymiego pająka. W pierwszej chwili zamarła, ale gdy przyjrzała mu się uważniej uznała, że nie wygląda na dziki okaz. Podeszła więc i zupełnie nieprzerażona, bardzo ostrożnie chwyciła go i położyła na ręce. Nie znała się na pająkach, więc szczęśliwie dla niej nie ugryzł jej w żaden sposób w czasie, kiedy przenosiła go do kuchni, by pokazać Lacey. Kiedy wróciła do kuchni położyła go na blacie przed kobietą.
— To twój? Jest piękny i bardzo mięciutki — przyznała wskazując na pająka, który wielkości był niemal jej dłoni. Wyglądał pewnie jak ten z Kevina, który mu po domu biegał.

Lacey Bradford

Post 13 lis 2020, 22:51

Zdecydowanie nie zamierzała podchodzić do tej kwestii nadgorliwie, choć to też nie tak, że chciała, aby pudła jej nowej współlokatorki w nieskończoność sterczały przed blokiem. Zdawała sobie przecież sprawę, że o lepkie ręce nie jest wcale tak trudno i jeśli ze swoim odpoczynkiem nie uwiną się zbyt szybko, coś może stamtąd zginąć, ale potrzebowała jeszcze kilku minut na złapanie oddechu. Carter najwyraźniej również, skoro tak prędko na jej propozycję przystała, w efekcie czego Lacey już chwilę później skupiła się na napełnianiu dwóch szklaneczek zimnym napojem. Dobrze, że jej pijackie zapędy motywowały ją do regularnego umieszczania w zamrażalniku woreczków z lodem, bo dzięki temu mogła wrzucić im teraz kilka kostek do napoju, dodatkowo w ten sposób zmniejszając jego temperaturę. Swoją drogą, spodobało jej się podejście brunetki. Kiedy wspomniała o alkoholu, Bradford zerknęła na nią z wyraźnym uśmiechem, decydując się nie dopytywać o to, czy pewna była swoich słów, w obawie przed tym, że Calanthe jednak się rozmyśli.
- Wódka z sokiem raz - oznajmiła, przesuwając jedną ze szklaneczek po kuchennym blacie w kierunku kuchenki. Może napój z wkładką niekoniecznie był tym, co miałoby pomóc jej w zaspokojeniu pragnienia, ale Lacey tak bardzo potrzebowała teraz czegoś zimnego, że bez wahania po ten drink sięgnęła, zaraz też kilka większych łyków upijając. Miała ciężką rękę, zatem nic dziwnego, że trochę mocny jej się wydawał, ale tym zdawała się teraz nie przejmować. A chyba powinna, skoro wniesienie kartonu na górę sprawiało im problemy już na trzeźwo. - Może powinnaś sprawdzić w pokoju? - zasugerowała, ale niemal natychmiastowa reakcja sugerowała, że Carter zdążyła wpaść na to sama. Lacey nawet odprowadziła ją wzrokiem, a później skupiła się na powolnym sączeniu napoju. Gdy Cala wróciła do pomieszczenia, Bradford zajęta była właśnie studiowaniem ubytków w swoich paznokciach, dlatego w pierwszej chwili nie zwróciła uwagi na to, co znalazło się na szafce. - Co? - zapytała, podnosząc spojrzenie znad swoich dłoni, żeby jej wzrok spoczął na gigantycznym pająku. - O BOŻE! - wrzasnęła i momentalnie do tyłu odskoczyła, nadziewając się oczywiście na brzeg jednego z blatów. Zaklęła pod nosem na skutek bólu, ale o nim była w stanie zapomnieć w obliczu tego, z czym przyszło jej się mierzyć. - O matko! To się rusza! - pisnęła z przerażeniem, kiedy zwierzę wykonało ruch jedną ze swoich nóżek. Złapała więc jedyne co miała pod ręką, czym akurat okazała się kuchenna ścierka i pociągnęła nią przez miejsce, w którym akurat znajdował się pająk. Na moment zamarł, dzięki czemu Lacey pewna była, że było już po kłopocie, ale wtedy postanowił się ruszyć po raz kolejny, a Bradford, na skutek paniki, uciekła w przeciwległy kąt pomieszczenia. - Ugh, zabierz go! Nie przywiozłaś go ze sobą, prawda? Nie ma opcji, żebym mogła z nim zamieszkać - choć w sumie znosiła przez długi czas Declana, więc mały pajączek nie powinien jakoś mocno jej przeszkadzać, heh.

Calanthe Carter

Post 14 lis 2020, 17:46

Pozostawało mieć jednocześnie nadzieję, że ewentualne pudła będą równie ciężkie jak to, które z trudem wniosły chwilę wcześniej na górę. Dawało to sporą szansę na to, że nikt nie połasi się na nie, bo zwyczajnie nie uda mu się z nim zgrabnie uciec. Nie zamierzała też zmuszać Lacey do ponownego zejścia na dół już teraz, tym bardziej, że zaserwowała im chwilę później drinka, o którym Cala marzyła. Napiła się go trochę i dzielnie starała się nie skrzywić, gdy uderzył ją smak alkoholu. Zaraz potem odstawiła go jednak na blat, bo przystąpiła do poszukiwania telefonu, który gdzieś jej się w tym całym bałaganie zagubił.
Nie spodziewała się podobnej reakcji. Gdyby wiedziała, że Lacey boi się pająków i, że ten mały przyjemniaczek wcale do niej nie należy, to z pewnością by jej go tutaj nie przynosiła. Cala zamrugała nawet kilkakrotnie, wyraźnie zaskoczona reakcją kobiety, bo jednak wrzaski wskazywały na to, że nie była to maskotka jej nowej współlokatorki.
— No tak, chodził mi po ścianie — wyjaśniła, bo oczywiste, że się rusza. Nie uciekał na szczęście im w tej chwili, jedynie tuptał sobie powoli po blacie, trochę jakby w stronę Lacey. Dopóki go ścierką nie zaatakowała. Ściągnęła brwi zerkając na pająka, który teraz wydawał się lekko otumaniony chyba. A przynajmniej tak to sobie wyobrażała Cala, skoro zgarnął ścierką. — Nie wiem, czy powinnam. Skoro nie jest twój to może być jadowity, a ty go jeszcze wkurzyłaś pewnie — zauważyła nos marszcząc, bo nie była pewna, czy powinna teraz tak śmiało rękę w jego kierunku wyciągać. Wcześniej o takich oczywistościach nie myślała, ale teraz trochę się jednak obawiała. Wyciągnęła nawet w jego kierunku rękę niepewnie, ale odsunęła ją, gdy zaczął uciekać po blacie. Zanim udałoby mu się zniknąć gdzieś z ich pola widzenia, to Cala złapała deskę do krojenia, bo tylko to pod ręką miała, żeby zablokować mu drogę ucieczki.
— Ja go nie przywiozłam na pewno, więc skąd się mógł tu wziąć? — zapytała i zerknęła na kobietę. Nie bardzo wiedziała w tej chwili co z nim zrobić. Miała go złapać żywego i wypuścić w świat? Odrzuciła myśl o zatrzymaniu go, bo już jasno jej do zrozumienia Lacey dała, że na pewno się na to nie zgodzi. Nie chciała też więcej wrażeń jej dostarczać, bo już nie bardzo miała też w który kąt kuchni uciekać z jego powodu. Zaraz jednak spuściła wzrok na pająka, bo zaczął się po tej desce do krojenia wspinać. Mniej złośliwy był zanim ścierką dostał, to chyba była kiepska decyzja.

Lacey Bradford

Post 14 lis 2020, 21:41

Nie była w stanie się opanować, kiedy Carter przyniosła do pomieszczenia swoje znalezisko, którego, swoją drogą, Lacey zupełnie nie rozumiała. Może nie była mistrzem porządków, choć sprzątała raczej regularnie, więc nie było możliwości o tym, aby to bydle pojawiło się tutaj na skutek nieładu. Zresztą, gdyby nawet gdzieś w mieszkaniu pojawiła się jakaś pajęczyna, z całą pewnością jej właścicielem okazałby się niewielki pajączek, który aż tak by jej nie przeraził. Ale nie, one miały tu jakiegoś wielkiego, kudłatego wielkoluda, który o mały włos nie przyprawił jej o zawał. A że umierać w tak młodym wieku nie chciała, jedynym wyjściem wydawała jej się ucieczka na drugi koniec pomieszczenia, chociaż i tam nerwowo stąpała z nogi na nogę.
- Chodził ci po ścianie? - zapytała piskliwym głosem i pobladła jednocześnie. Czy to nie oznaczało przypadkiem, że gdzieś tu w domu mogło być ich więcej? Może jej były współlokator zostawił gdzieś tutaj zwłoki którejś ze swoich dziewczyn i teraz takie paskudztwa panoszyły jej się po domu? Na samą myśl o tym Lacey się wzdrygnęła. Musiała zadzwonić do mamy i uprzedzić ją, że dzisiaj wpadnie, bo nie było mowy o tym, aby była w stanie tu zasnąć. I pewnie prędko się z tej paranoi nie wyleczy. - No to co my z nim zrobimy? - zapytała ze szczerym przerażeniem, a kiedy dostrzegła, że Carter dłoń w kierunku pająka wyciąga, skrzywiła się ogromnie, jakby faktycznie ewentualne ugryzienie to właśnie ją miało zaboleć. Była tak zdezorientowana i przerażona tą całą sytuacją, że późniejsze pytanie brunetki zarejestrowała chyba z opóźnieniem, tępo wpatrując się w pająka. Nie chciała stracić go z oczu, na wypadek gdyby postanowił nagle z blatu uciec i powędrować sobie w jej kierunku. - Nie wiem skąd się tu wziął, ale co jeśli jest ich tu więcej? - naprędce przeniosła spojrzenie na Calanthe, ale potrwało to może ułamek sekundy, bo już chwilę później ponownie zerknęła na ich nowe zwierzątko. Nagle w jej głowie pojawiło się jedyne rozsądne wyjście. - Musimy poszukać nowego mieszkania - i to w dodatku najlepiej takiego, które było świeżo po dezynsekcji, żeby Lacey nie musiała obawiać się, że lada moment jakiś kudłaty pająk wyskoczy jej zza kanapy. Na dłuższy czas zdecydowanie miała dosyć wrażeń, zwłaszcza takich, w które wpisywały się owady.

Calanthe Carter

Post 15 lis 2020, 01:03

Zupełnie nie wyglądał jak pająki, które można było znaleźć w mieszkaniu dlatego, że trochę się w ostatnim czasie zaniedbało sprzątanie na przykład. Na pająkach nie znała się zupełnie, ale pewna była, że to jakaś rasa, którą ludzie zwykle hodowali sobie uważając ją za uroczą. I może faktycznie były, bo przecież, gdy przyniosła go tutaj to szczerze przyznała, że był niesamowicie mięciutki. Pokiwała zaraz potem głową, bo przecież mówiła Lacey o tym. Dopiero widząc to, jak bardzo spanikowana się wydawała, zrozumiała, o co też jej takiego chodziło. Dla kogoś, kto faktycznie się bał pająków, podobna sytuacja mogła być co najmniej problematyczna.
— Złapiemy go. Masz jakiś pojemnik? Zamknę go w nim, a potem obgadamy to na spokojnie — zaproponowała. Póki biegał wolno Lacey nie wyglądała jak toś, kto mógł się skupić jakkolwiek. Cala jej jednak potrzebowała. Ignorując więc obawę, która się w niej zrodziła chwyciła za pająka i złapała go w taki sposób, by nie mógł jej w razie czego ugryźć. Przynajmniej miała nadzieję, że tak było, bo pewna mogła być, że ewentualna pamiątka, jaką by po sobie zostawił, nie należałaby do miłych, czy przyjemnych nawet.
— Nie sądzę. On wygląda jakby uciekł komuś, ale jeśli chcesz to przejrzymy wszystkie kąty — zaproponowała. Oczywiście zrobią to zaraz po tym, jak ten pierwszy pajączek wyląduje bezpiecznie zamknięty w pudełku. Cala nie chciała go w tej chwili wypuszczać z dłoni, skoro już go trzymała. Nawet jeśli machał tymi swoimi nóżkami, których posiadał przecież nienaturalną ilość. Właściwie przyznać musiała, że mogłaby takiego przyjemniaczka trzymać sobie w terrarium. Czego rzecz jasna nie zrobi, bo szanowała w pełni fakt, że Lacey nie podzielała jej optymizmu w żadnym stopniu. — Nie wyprowadzajmy się, nie chcę tego znowu nosić — dodała nos marszcząc. W tej chwili nawet przypomniała sobie o ewentualnych pozostałościach, ale nie zdecydowała się na jakiegokolwiek przypomnienie, że miały to skontrolować. Musiała najpierw unieszkodliwić pajączka i dopiero wówczas będzie mogła zająć się czymkolwiek innym. Uspokajaniem Lacey chociażby, bo wyglądała jakby skłonna była zemdleć lada chwila. Jeśli poczułaby się lepiej to mogłaby, tak trzymając go w ręce, nawet przejść po sąsiadach, by dopytać, czy to przypadkiem nie ich pająk. Na pewno uciekł komuś z tego bloku, bo raczej nie posądzała go o szalenie długie wędrówki. To na pewno byłoby pomocne przy późniejszym uspokajaniu kobiety i tłumaczeniu, że nie ma konieczności, by to mieszkanie opuszczały. A kiedy wreszcie dostała od niej jakieś pudełko to włożyła go i zamknęła je nawet. Jakoś umknęło jej fakt, że dopływ tlenu byłby wskazany.
— Był bardzo milusi. Dobra, jakieś propozycje? — zapytała zaraz potem uznając, że powinny wreszcie się na coś przecież zdecydować. Musiały coś z nim zrobić, ale Cala nie do końca wiedziała jeszcze co.

Lacey Bradford