[River Caulfield]

dwa
Podobnie jak niemal piętnaście lat temu wyjeżdżając z Ameryki, miesiąc temu wracając do niej porwał się na szaleństwo, kolejny raz decydując się na zbudowanie życia od zera w nieznanym mu miejscu. Jednak dziś było to dla niego znacznie łatwiejsze. Od tamtego czasu zyskał doświadczenie i wiedzę, które były mu niezbędne, podejmując się tego ryzyka, ale przede wszystkim wracał do czegoś, co kiedyś było mu znane, bo choć Indie stały się jego domem na wiele lat i to one stały za tym, jakim był obecnie człowiekiem, nic nie wymaże tego, że wychowywał się w Stanach Zjednoczonych i wciąż pozostawało w nim wiele z Amerykanina. Dlatego bez kłamstwa mógł przyznać, że odnalezienie się w nowych realiach tym razem zajęło mu znacznie mniej czasu i powoli przestawiał się na to, że wiele rzeczy będzie tu innych od tego, do czego przyzwyczaiło go ostatnich kilkanaście lat.
Gdyby nie jego zagraniczny pobyt i nieco spóźnione wychowanie przez niemożliwie życzliwych ludzi, których w Indiach spotykał na każdym kroku, River, spędzający dzisiejsze popołudnie w jednej z miejscowych kawiarni, którą zdążył już upatrzyć sobie jako swoją ulubioną, pewnie zignorowałby torebkę pozostawioną tu przez jedną z klientek. Uznałby, że zajmowanie się tą sprawą to niepotrzebny kłopot jednak teraz, częściowo czując się tak, jakby tym gestem miał odwdzięczyć się ludziom, którzy w ciągu jego życia pomagali mu, a także kierując się po prostu dobrocią, którą kiedyś udało mu się z siebie wygrzebać, postanowił zadbać o cudzą własność zanim ta wpadłaby w ręce niewłaściwej osoby. Dlatego oderwał się od kawy i ciasta i podszedł do wolnego już stolika, żeby przejrzeć cudzą własność i znaleźć tam coś, co naprowadziłoby go na właścicielkę. Znalezienie dokumentów i poznanie adresu nie zajęło mu wiele czasu, dlatego też od razu zapłacił za swoje zamówienie i opuścił lokal, żeby udać się prosto pod drzwi właścicielki.
Znalezienie odpowiedniej ulicy, a później budynku chwilę mu zajęło, ponieważ wciąż gubił się w Hope Valley, w którym był przecież od niedawna i nie miał jeszcze okazji dokładnie go poznać. Jednak w końcu udało mu się dotrzeć na miejsce z cichą nadzieją, że zastanie na miejscu kobietę, do której należała torba. Chociaż byłby zdolny chodzić tu do skutku, nieważne ile prób musiałby podjąć, wolałby załatwić sprawę tą jedną wizytą, dlatego z nadzieją zastukał do drzwi, po czym w oczekiwaniu na jakąś reakcję zaczął rozglądać się po klatce schodowej, żeby zająć się czymś przez te kilka? Kilkanaście, a może nawet kilkadziesiąt sekund, zanim ktoś postanowi otworzyć mu drzwi, jeśli w ogóle się na to zdecyduje i nie okaże się, że jego pierwsze podejście zakończy się pocałowaniem klamki.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

005.

Świeży start był tym, czego jeszcze niedawno Lacey obawiała się najmocniej. Przyzwyczajona do wygodnego życia, które przez dłuższy czas zapewniała jej kariera jej partnera, ani przez sekundę nie pomyślałaby o tym, że kiedyś zmuszona będzie nie tylko z tego zrezygnować, ale również chwycić wiatr we własne żagle i zadbać o samą siebie. Kiedy do tego doszło, Bradford była szczerze przerażona, nie mając pojęcia w jaki sposób powinna się za to zabrać. Bała się nie tyle podjęcia ryzyka, ale raczej tego, że mogłaby temu zadaniu nie sprostać i wówczas co? Wróciłaby na garnuszek rodziców, pozwalając na to, aby utrzymywali ją przez resztę życia? Na szczęście, prędko okazało się, że nie było takiej konieczności, a ona, cóż, może za barem nie czuła się jak ryba w wodzie, ale dawała sobie radę, co sprawiało jej niemałą satysfakcję. Choć nie było to zajęcie zbyt ambitne, można przyjąć, że Bradford w pewien sposób realizowała się, przez długi czas trzymając chaos z dala od swojego życia. Zmianie uległo to dopiero dzisiejszego popołudnia, kiedy to korzystając z wolnego czasu, brunetka oddała się przyjemności, jaka płynęła z zakupów. Wyskoczyła na miasto z jedną ze swoich koleżanek, przy okazji pilnując również tego, aby tym razem pieniądze na czynsz zorganizować na czas. Zazwyczaj przypominała sobie o nich na ostatnią chwilę, przez co na wariackich papierach zmuszona była biec do bankomatu, dlatego tym razem była naprawdę zadowolona z tego, że zdołała zrobić to wcześniej. Chcąc zrelaksować się ciut bardziej, skorzystała także z zaproszenia koleżanki, ostatnie chwile tego wypadu spędzając w kawiarni. Skupiając się na papierowych torbach z zakupami, zupełnie nie dostrzegła, że brakowało jej tej, która była dla niej najważniejsza. Zorientowała się dopiero w mieszkaniu (całe szczęście, że klucze zdecydowała się wsunąć do tylnej kieszeni spodni), wtedy też niemal dostając palpitacji. Nie miała przy sobie nie tylko torebki, ale również pieniędzy, kart, a także telefonu, który mógł okazać się jej ostatnią deską ratunku. Przeczesała mieszkanie kilkukrotnie, cały czas próbując chwytać się nadziei, że jej rzeczy zagubiły się gdzieś tutaj, ale z każdą kolejną chwilą wątpiła w to coraz bardziej. Panikowała, teraz będąc już bliską płaczu. Właśnie dlatego nie na rękę były jej jakiekolwiek wizyty, co sprawiło, że kiedy tylko usłyszała pukanie, zdenerwowała się jeszcze bardziej. Dźwignęła się jednak do drzwi, otwierając je z impetem. Średnio spodziewała się zastać tam osobę, którą miała już okazję spotkać, ale raczej nie na stopie prywatnej. Właśnie dlatego jej twarz wyrażała obecnie zdenerwowanie przemieszane z zagubieniem, jednocześnie sprawiając, że Lacey niezdolna była do jakiejkolwiek reakcji. Po prostu spoglądała na blondyna, posyłając mu pytające spojrzenie i mając nadzieję, że nie będzie zmuszona ciągnąć go za język, a on sam lada moment wyjawi jej powód swojej wizyty.

River Caulfield

[River Caulfield]

Kiedy konflikt z ojcem zmusił niespełna osiemnastoletniego Rivera do tego, aby zaczął radzić sobie na własną rękę, był nie mniej przerażony niż Lacey, tym bardziej, że jemu brakowało bezpiecznej opcji, którą mógłby mieć zawsze z tyłu głowy i w trudnych chwilach uspokajać się nią, powtarzając sobie, że w każdej chwili może wrócić do rodziców, którzy mu pomogą. Jego rodzice by mu nie pomogli i wiedząc o tym, motywował się do tego, aby stanąć na wysokości zadania i zmierzyć się z nagłym wejściem w dorosłość. Nie mógł zawieść, ponieważ od tego zależało jego życie, dlatego rezygnując ze swoich pierwotnych planów na życie, musiał znaleźć sobie mieszkanie oraz pracę. Ani jedno, ani drugie nie było tak proste, jak mogłoby się wydawać, przez co jego pierwsze podejścia były fatalne w skutkach. Raz za razem wchodził na minę, aż w końcu udało mu się znaleźć coś, co może nie było dobre, ale odpowiednie na daną chwilę.
Rzecz w tym, że te doświadczenia pomogły mu szybko się usamodzielnić i przekonać się, że tak naprawdę nie ma rzeczy niemożliwych. Gdy wyrzucono go z domu, nie był ani trochę gotowy na to, aby w życiu stanąć na własnych nogach, ale zmuszony przez okoliczności, poradził sobie w tej trudnej sytuacji, wierząc, że te doświadczenia mu pomogły. Kiedy człowiek znajdzie się w sytuacji bez wyjścia, jego wola przetrwania pomoże mu stawić czoła największym wyzwaniom, więc podobnie jak on, Bradford również mogła podołać temu zupełnie innemu życiu, do którego nie była przyzwyczajona. Musiała tylko dać sobie szansę, już i tak wykonując spory krok w chwili, gdy podjęła się tego wyzwania i nie skorzystała z prostego wyjścia.
Caulfield również postanowił dziś obrać trudniejszą drogę, chociaż mógł porzucić cudzą własność, udając, że jej nie widział i nie przejmować się tym, czy trafi do właściciela, czy przepadnie na zawsze. Postanowił zrobić coś odwrotnego i zająć się torebką, którą zamierzał zwrócić właścicielce, co od początku wydawało mu się być nie tak trudnym zadaniem. Na ogół większość osób nosi dokumenty ukryte właśnie w podręcznym bagażu, dlatego sugerując się tą myślą, blondyn przejrzał akcesorium, po drodze natrafiając na gruby plik banknotów, który zasugerował mu, że dobrze zrobił nie decydując się na łatwiejsze wyjście, ponieważ utrata takie gotówki zabolałaby tego, do kogo należała torebka. On nie zamierzał ruszać tych pieniędzy, skupiając się na znalezieniu dokumentów. Gdy te trafiły w jego ręce, osoba ze zdjęcia wydawała mu się wyglądać znajomo, jednak nie potrafił przypisać tej twarzy do kogoś konkretnego. Długo nie zastanawiał się nad tym, chcąc po prostu doprowadzić tę sprawę do końca, dlatego wybrał się pod adres podany w dokumentach, trafiając w ten sposób pod drzwi Lacey, która od pierwszej chwili nie wydawała mu się być przyjaźnie nastawiona. Jednak gdy zobaczył ją na żywo, od razu ją poznał, przy okazji dochodząc do wniosku, że na zdjęciu nie do końca była do siebie podobna.
- Lacey Bradford? - zapytał, posługując się danymi, które poznał dzięki jej dokumentom, po czym uniósł rękę, w której trzymał torebkę i zerknął w tamtym kierunku, żeby skierować tam również wzrok kobiety.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Jeszcze dekadę temu nie byłaby tak przerażona tą perspektywą. Wówczas posiadała jeszcze własne marzenia i skłonna była wierzyć, że kiedyś je spełni, ale to zmieniło się w momencie, w którym na piedestał wypychać zaczęła swojego partnera. Była młoda, niedoświadczona i, z perspektywy czasu, zdecydowanie głupia, ale uroki pierwszego uczucia zaślepiły ją kompletnie. Była to jedna z tych szczenięcych miłości, która zdawała się człowieka uskrzydlać, jednocześnie wydając się jedyną słuszną rzeczą, o którą należało walczyć. I właśnie to robiła Lacey, przez większość czasu nie mogąc narzekać na to, co wynikło z jej decyzji. Pomimo tego, że życie jej partnera kręciło się głównie wokół sportu, nigdy nie poczuła się odsunięta ani, co ważniejsze, niekochana. Prawdę powiedziawszy, do samego końca było między nimi dobrze, a do powrotu do rodzinnego miasteczka popchnął ją nie tyle brak uczuć, co brak jakichkolwiek perspektyw na przyszłość. Może było to z jej strony nie w porządku, ponieważ dowiadując się o jego uzależnieniu, powinna wesprzeć swojego partnera w trudnych chwilach, ale wówczas zdała sobie sprawę z tego, że dłużej już tak nie mogła. Nie chciała notorycznie przedkładać cudzego dobra na własne, bo to właśnie ona wychodziła na tym później jak Zabłocki na mydle. Nie chciała pozwalać na to, aby w ich wspólne życie wkradł się chaos, który prędzej czy później i tak zburzyłby wszystko to, co budowali przez długie lata. Nie chciała dla nich takiego zakończenia, dlatego postanowiła sama o nim zadecydować. Pech chciał, że zrobiła to w tak niefortunnym momencie, że obecnie wyglądać mogła jak panna, której w związku było dobrze wyłącznie do momentu, w którym skończyły się pieniądze. Na szczęście, Lacey była jedną z tych panien, które nieszczególnie przejmowały się opinią innych, a co za tym idzie, łatwiej było jej skupić się na celach, które sama sobie wyznaczyła. Szkoda jednak, że równie dobrze nie skupiała się na tym, co obecnie było ważne. Zamiast zainteresować się własną torebką, poświęciła uwagę nowo zakupionym rzeczom, co po raz kolejny wprowadziło ją na pole minowe. Kiedy zdała sobie z tego sprawę, po raz kolejny wytknęła sobie własną głupotę, znów plując sobie w brodę z powodu tego, że nie umiała wyciągać wniosków z własnego, lekkomyślnego zachowania. Właśnie dlatego była dziś tak rozdrażniona, nie mając pojęcia jak wytłumaczy się z czynszowych zaległości, ani też co pocznie przez resztę miesiąca, będąc zmuszoną czekać do kolejnej wypłaty. Nie miała nawet jak zatelefonować do banku, bo jej komórka znajdowała się w zaginionej torebce, dlatego Lacey bliska była usadowienia się w kącie i rozpłakania jak małe dziecko, choć wątpiła, że w czymkolwiek jej to pomoże. Obecnie nie widziała dla siebie nadziei, stąd jej posępna mina, którą zaatakowała blondyna na wejściu. Warto wspomnieć, że choć zaintrygował ją swoją obecnością, nieszczególnie miała ochotę wdawać się z nim w dyskusje, dlatego w odpowiedzi na jego pytanie jedynie nieznacznie skinęła głową. Choć zaciekawił ją jakiś czas temu, teraz Bradford nie była w stanie skupić się na niczym, poza zgubą, która… jakimś dziwnym trafem znalazła się w jego dłoniach. Momentalnie otworzyła szerzej oczy, zerkając z niedowierzaniem to na torebkę, to na mężczyznę, po czym wykonała gwałtowny ruch w jego stronę, bez jakiegokolwiek pytania przejmując od niego swoją własność. Kiedy upewniła się, że w środku znajdowało się wszystko to, o czego zaginięcie się obawiała, odetchnęła z wyraźną ulgą. Dopiero po chwili przypomniała sobie o obecności blondyna oraz o tym, że jej reakcja mogła wyglądać ciut nieładnie, dlatego w końcu przeniosła na niego spojrzenie, chcąc usprawiedliwić się przynajmniej w minimalnym stopniu. - Przepraszam, jeszcze przed sekundą obawiałam się, że kolejny miesiąc będę zmuszona spędzić na bruku - wyjaśniła, unosząc nieco wyżej kącik ust. Musiała przyznać mu to, że sprawdził się w roli jej osobistego bohatera, swoim przybyciem zdejmując z jej ramion naprawdę sporo trosk. - Dziękuję. Mogę jakoś się odwdzięczyć? - zapytała, bo przecież przysłużył jej się do tego stopnia, że czuła mu się coś winna. Swoją drogą, choć naprawdę odczuła ulgę, dalej była też piekielnie zdenerwowana, co prawdopodobnie nie opuści jej zbyt prędko, ale, cóż, temu raczej nie można się dziwić.

River Caulfield

[River Caulfield]

Czasami każdy popełnia mniejsze lub większe głupoty w imię miłości, wierząc, że to uczucie jest jedynym właściwym, tym, które poprowadzi ich ku prawdziwemu szczęściu, dlatego gotowi są zrobić dla niego wszystko. Dla Lacey tym wszystkim było poświęcenie swoich marzeń dla mężczyzny, z którym pragnęła zbudować wspólną przyszłość, co nie wyszło. Ta wspólna przyszłość, która zadecydowała o jej poświęceniu stała się niepewna, dlatego jej rezygnacja była jak najbardziej zrozumiała. Nie chciała dłużej poświęcać się dla człowieka, który nie był już w stanie zaoferować jej tego, co od niego oczekiwała i choć czasami to może być podłe, są sytuacje, gdy najlepiej kierować się egoizmem i wybrać to, co najlepsze jest dla nas, a niekoniecznie dla innych. Patrząc na pewne sprawy z perspektywy czasu, River zrozumiał, że było wiele sytuacji kiedy on również powinien postąpić egoistycznie, zamiast raz za razem poddawać się uczuciu, którym darzył swoją partnerkę, z każdym poświęceniem oddając jej siebie coraz bardziej, w ten sposób dopuszczając do sytuacji, gdy w klatce swoich dłoni trzymała nie tylko jego serce, ale jego całego. To była szalona miłość, w którą Caulfield musiał wejść cały, jakby obawiał się, że inaczej nie będzie odwzajemniona. Jednak czas pokazał, że był to ogromny błąd z jego strony, bo kiedy ewidentnie powinien powiedzieć temu szaleństwu pas i wycofać się zanim stało się to trudniejsze, ponieważ oboje wielokrotnie krzywdzili się nawzajem, nie potrafił tego zrobić. A kiedy ją stracił, naprawdę czuł się tak, jakby wraz z nią stracił część siebie, której nie był już w stanie odzyskać. Oddał ją kobiecie, którą kochał, a teraz musiał nauczyć się żyć bez niej, co choć z początku było dla niego przerażające, powoli stawało się dla niego coraz bardziej realne.
Znacząco pomogła mu zmiana otoczenia i zostawienie za sobą miejsc, które przypominały mu o czasie spędzonym ze zmarłą ukochaną. W Hope Valley River odżył i coraz chętniej otwierał się na nowości, w tym również na nowe znajomości z kobietami. Kiedy poznał Lacey, pewnego wieczora okupując bar, w którym pracowała, od razu zwrócił uwagę na to, że jest piękną kobietą o niebanalnej urodzie, a gdy udało mu się zamienić z nią kilka zdań, mógł również powiedzieć, że jest zabawna. A zatem posiadała dwie cechy, które uważał za cholernie atrakcyjne i wiedział, że gdyby spędził w jej towarzystwie więcej czasu, byłby w stanie znaleźć w niej więcej rzeczy, które by mu się spodobały, jednak nie było ku temu okazji.
Nie spodziewał się, że los tak szybko znów postawi ich na swojej drodze i to w takich okolicznościach, dlatego kiedy zobaczył ją w drzwiach, malujące się na jego twarzy zaskoczenie było szczere. Jednak kiedy wskazał powód swojej wizyty, a w kobiecie zaszła nagła zmiana nastawienia, jego grymas momentalnie się zmienił, teraz dla odmiany podkreślając rozbawienie, które pojawiło się na widok tej niemal dziecięcej radości na jej twarzy. Caulfield przez chwilę w milczeniu przyglądał się tej scence z przechyloną na bok głową, nie oponując, gdy kobieta odebrała od niego swoją własność. Usłyszawszy jej tłumaczenie, parsknął śmiechem, po czym lekko pokręcił głową. - To wszystko tłumaczy - skomentował, mimowolnie uśmiechając się jeszcze szerzej. Bawiła go ta sytuacja, chociaż oczywiście rozumiał strach, który wcześniej towarzyszył kobiecie, ale ze względu na to, że problem się rozwiązał i nie stało się nic złego, nie widział powodu, aby nie podchodzić do niego z humorem, choć gdyby Bradford skarciła go wzrokiem, spróbowałby się poprawić. - Zaproszenie na filiżankę herbaty wystarczy - przyznał, nie odwracając wzroku od jej oczu, w które wpatrywał się z wyraźną pewnością siebie zmieszaną z prośbą, jaką kierował w jej stronę. Nie oczekiwał wielkiej nagrody, nie zamierzał prosić o 10% znaleźnego, chciał po prostu wykorzystać tę okazję do tego, żeby namówić ją na wspólne spędzenie czasu i lepsze poznanie się. Lacey spodobała mu się, dlatego chciał zbadać tę nowo odkrytą fascynację i przekonać się co może z niej wyniknąć.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Może na tym właśnie polegały związki? Chcąc budować swoje szczęście u boku drugiej osoby, człowiek niejednokrotnie decydował się na poświęcenia, niekiedy robiąc to nawet mniej świadomie. Siła uczucia sprawiała, że to właśnie drugą osobę pragnęło się postawić na piedestale, momentami tracąc zainteresowanie samym sobą. Lacey nie doświadczyła tego w najdrastyczniejszy ze wszystkich sposobów, bo nigdy nie musiała mierzyć się ze spychaniem jej na bok przez własnego partnera, ale i tak nie chciała tego błędu powielać. Teraz, kiedy ten związek miała już za sobą, bez zawahania mogła przyznać, że bardzo było to dla niej niezdrowe. A przynajmniej zauważyć mogła to ona sama, bo przecież nie było możliwości, aby powiedziała o tym komuś innemu, woląc, aby wszyscy dookoła myśleli, że była w tym związku naprawdę szczęśliwa. I przez dłuższy czas rzeczywiście tak było, a błędy i potknięcia wkradać zaczęły się dopiero później. Sama nie potrafiła dostrzec ich od razu, ale obecnie miała pewność co do ich istnienia, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że gdyby nie one, nie uwolniłaby się z tego związku tak szybko. Wylałaby również morze łez, a przecież nie robiła tego, w ostatnim czasie bawiąc się w najlepsze. Możliwe, że przeżywała obecnie drugą wolność, choć ta najwyraźniej nie wpływała na nią wcale tak dobrze, skoro wraz z nią do życia Lacey wkradał się chaos i brak jakiegokolwiek ogarnięcia. Bo owszem, w chwili obecnej nawet ona nie była w stanie zrozumieć jak mogła dopuścić do zaginięcia swojej torebki. Było to cholernie lekkomyślnie, co w zasadzie nikogo nie powinno już dziwić. Bradford miała przecież dryg do popełniania głupot, których później przychodziło jej żałować, ale przez które i tak nie podchodziła do siebie krytycznie. Zmieniło się to dopiero dziś, bo nagle zdała sobie sprawę z tego, że jej nieostrożność weszła na zbyt wysoki poziom i to właśnie w jej interesie spoczywało naprawienie tego. Z drugiej jednak strony… może nie było nad czym rozpaczać? Gdyby nie jej wpadka, Caulfield nie miałby powodów, aby nadciągać z odsieczą, a ta okazała się dla niej dość przyjemnym zaskoczeniem. Nie tylko przez wzgląd na znalezioną torebkę, ale przez sam fakt, że to właśnie blondyn pojawił się w jej drzwiach, choć z tego sprawę zdała sobie z opóźnieniem. Początkowo musiała pożegnać pierwsze nerwy, co nie było prostym zadaniem, skoro jeszcze przed kilkoma minutami przekonana była o tym, że znajdowała się na straconej pozycji. Niemniej, kiedy dopadła się do zguby i pobieżnie przejrzała jej zawartość, mogła odetchnąć z ulgą. Dlatego też nie doszukiwała się niczego niewłaściwego w jego żarcie, chyba będąc mu też odrobinę wdzięczną za to, że pomagał jej rozładować napięcie. Właśnie tego mogła potrzebować, aby całkowicie zapanować nad swoimi nerwami, co dodatkowo utwierdziło ją w przekonaniu, że wpuszczenie go do środka nie będzie złym pomysłem. Dodatkowo, bo podobnie jak River, ona również zainteresowała się nim ciut bardziej, kiedy dane im było spotkać się po raz pierwszy. Choć niejednokrotnie flirtowała z klientami, do żadnego z nich nie przywiązywała większej wagi, czego nie można powiedzieć o blondynie. Nie, z nieznanych jej przyczyn zaintrygował ją i chyba sama również chciała dowiedzieć się na jego temat czegoś więcej. - Zapraszam - odparła, wtedy też przesuwając się w drzwiach, aby umożliwić mu przekroczenie progu. Odłożyła torebkę na jedną z szafek, chwilę później kierując się w stronę salonu. - Rozgość się - rzuciła, po czym lekko skinęła głową w stronę kanapy, w tym samym momencie przystając niedaleko aneksu kuchennego. Zanim zabrała się za przygotowanie napoju, zmierzyła blondyna spojrzeniem. - Jesteś pewien, że masz ochotę na herbatę? Po dzisiejszym dniu mnie zdecydowanie przydałoby się coś mocniejszego - wspomniała, mając cichą nadzieję, że będzie miał ochotę napić się razem z nią, już nawet nie dla samego ukojenia własnych nerwów, a dlatego, że może była jeszcze w stanie wykrzesać z tego wieczora coś pozytywnego?

River Caulfield

[River Caulfield]

Tak to już chyba jest. Miłość odbiera nie tylko rozum, lecz również wzrok, przez co trudno zauważyć wszelkie mankamenty, które dla kogoś z zewnątrz mogą wydawać się oczywiste. Czasem też świadomie ignoruje się je, powtarzając sobie jak mantrę, że to nic takiego, nie ma czym się przejmować, między nami niczego to nie zmienia, poradzimy sobie z tym; ale bardzo często to nie pomaga. Można ignorować problemy, ale one same nigdy się nie rozwiązują, jedynie nawarstwiają, dlatego czasem można pozazdrościć osobom, które w życiu kierują się wyłącznie rozumem i nie pozwalają sobie na to, żeby przemawiały za nich emocje, dzięki temu im takie sytuacje się nie zdarzają. Jednak pomimo płynących z tego korzyści, Caulfield nie potrafiłby przestawić się na to. Nie tylko dlatego, że pewnie nie potrafiłby wyciszyć emocji, którymi kierował się całe swoje życie, ale też ze względu na to, że to z jakiegoś powodu wydawało mu się przykre. Wolał pogodzić się z ewentualnym cierpieniem niż kierować się wyłącznie rozumem, który być może podpowiada rozsądne wyjścia, ale czasem też odbiera szansę na przeżycie czegoś wyjątkowego, a River wolał setki razy się sparzyć niż pozwolić na to, żeby taka szansa przeszła mu koło nosa.
Podczas tamtego wieczora w barze coś mu podpowiadało, że nie był ani pierwszym, ani jedynym, z którym Lacey flirtowała, więc nie próbował czuć się wyjątkowo i nie próbował doszukiwać się w tym jakichś szczególnych oznak sympatii z jej strony, ale to nie przeszkadzało mu w tym, aby odpowiedzieć tym samym na jej zainteresowanie, ot, przynajmniej dla sportu, tym bardziej, że naprawdę uważał ją za miłe towarzystwo. Poza tym spodobała mu się, więc nawet jeśli z jej strony była to tylko gra o większy napiwek, chętnie wykorzystał tę okazję również dla własnych korzyści, chcąc przynajmniej ten jeden wieczór nacieszyć się jej towarzystwem i uwagą. Ku jego zaskoczeniu, los postanowił jeszcze raz postawić ich na swojej drodze, a on, uznając to za jakiś znak, zdecydował sprawdzić jak wyglądało to z jej strony, dlatego wpadł na pomysł, żeby wprosić się do jej mieszkania, sugerując jako formę rekompensaty filiżankę herbaty. Kiedy zaprosiła go do środka, River wszedł do mieszkania, na wejściu zrzucając z nóg buty, żeby nie nanieść jej niczego do mieszkania, po czym za jej wskazówkami udał się w jego głąb, w salonie rozsiadając się na kanapie. - Uznałem, że nie wypada wpraszać się do kogoś na coś mocniejszego, dlatego postawiłem na herbatę, ale jasne, skoro wyszło to od ciebie, chętnie się napiję - przyznał z uśmiechem, wzrok mając zawieszony na kobiecie. Naprawdę uważał, że to byłby z jego strony nietakt, biorąc pod uwagę to, że są sobie obcy. Poza tym, przez wzgląd na to, że jej nie znał, nie miał pojęcia jak zareagowałaby na taką prośbę, dlatego za najbezpieczniejsze wyjście uznał herbatę, jeśli chciał wykorzystać dzisiejsze nieplanowane spotkanie i spędzić z nią trochę więcej czasu, żeby lepiej ją poznać. To na pewno pójdzie mu łatwiej przy alkoholu, biorąc pod uwagę to, że właśnie on pozwala ludziom zapominać o wszelkich hamulcach, rozluźnić się i rozwiązuje im języki.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Problem w tym, że droga do osiągnięcia własnego szczęścia wcale nie musiała być tak prosta i przyjemna. Najczęściej trafić można było na niej na różne wyboje, niezależnie od tego, czy realizacji własnych marzeń człowiek doszukiwał się w miłości czy jednak czymś zupełnie innym. Lacey początkowo postawić chciała właśnie na uczucia, bo z niewiadomych przyczyn założyła, że to właśnie będzie dla niej najlepsze. Wmówiła sobie, że powinna pójść dokładnie tą samą ścieżką, którą za młodu ruszyła jej matka, łudząc się, że i ona będzie w stanie zbudować szczęśliwą rodzinę, bo miała to zapisane w genach. Jak prędko się okazało, była w dość dużym błędzie, na co obecnie nie zamierzała jednak narzekać. Choć jej początkowe plany uległy zmianie, a ona potrzebowała czasu na to, aby rozgryźć czego od życia chce obecnie, jakaś jej część mogła naprawdę cieszyć się z tego, że dostała drugą szansę na zbudowanie wszystkiego od podstaw. Jedyny problem polegał na tym, że Bradford po raz kolejny nie potrafiła znaleźć pomysłu na siebie, który rzeczywiście miałby rację bytu. Błądziła po omacku we własnych planach, na razie zaczepiając się w jedynym miejscu, w którym chcieli ją zatrzymać. Nie poczyniła jednak żadnych kroków naprzód, nadal nie potrafiąc przekonać się do tego, że była w stanie coś osiągnąć. Chyba po prostu bała się podjąć ryzyko, jakby w obawie przed tym, że wówczas przejedzie się po raz kolejny. Niezależnie jednak od słuszności jej obaw, przed kilkoma minutami przestała zaprzątać sobie tym głowę. Choć dotychczasowe zdenerwowanie nadal nie opuściło jej w pełni, obecność blondyna sprawiła, że jej myśli powoli wędrować zaczęły w innym kierunku. Nie potrafiła zrozumieć tego, jakim cudem to właśnie on stanął w jej drzwiach z torebką, ale czy analizowanie tego miało jakikolwiek sens? Zamiast się tym przejmować, brunetka powinna cieszyć się faktem, że jej zguba wróciła na swoje miejsce, a ona, dzięki blondynowi, nie będzie zmuszona przenieść się na bruk. Dlatego też chciała mu się odwdzięczyć, choć kłamstwem byłoby stwierdzenie, że kiedy wpuszczała go do środka, nie kierowała nią również ciekawość. Nie, bo jak już wspomniałam, w trakcie ich poprzedniego spotkania Caulfield zdołał naprawdę zaintrygować ją swoją osobą. Miał w sobie coś, co sprawiało, że Lacey momentalnie obdarzyła go sympatią i choć nie zakładała, aby ich znajomość przenieść miała się poza barowe ściany, nie zamierzała na obecny obrót spraw narzekać. Choć nie zakładała Bóg wie czego i skłonna była stwierdzić, że nic nie stanie się, jeśli lada moment rozejdą się w swoje strony, chciała przynajmniej to sprawdzić, skoro teraz nadarzyła się ku temu idealna okazja. - Świetnie - odparła, uśmiechając się łagodnie, po czym przystanęła przy jednej z kuchennych szafek, do której zaraz też zajrzała. - Mogę zaoferować wino lub tequilę - odezwała się, odrywając wzrok od butelek. Wtedy też uwagę przeniosła na blondyna, którego pospiesznie zmierzyła spojrzeniem. - Gdzie właściwie ją znalazłeś? - zapytała ni stąd, ni zowąd, będąc ciekawą tego, jak jej torebka dostała się w jego ręce i dlaczego w ogóle postanowił się nią zająć.

River Caulfield

[River Caulfield]

Wizja porażki potrafi być przerażająca i demotywująca do tego stopnia, że człowiek woli trzymać się sprawdzonych i bezpiecznych rzeczy, nawet jeśli te nie przynoszą satysfakcji, ale jeśli czasem nie podejmie się ryzyka, będzie się stało w miejscu. Dlatego też trzeba zignorować wszelkie obawy i spróbować nowości, sprawdzić jakie zmiany może wnieść do naszego życia, bo może wyniknie z tego coś dobrego? River rzucił się na głęboką wodę, podejmując decyzję o pozostaniu w Indiach, gdzie pierwotnie miał spędzić zaledwie kilka tygodni, a ostatecznie jego pobyt przeciągnął się do niemal piętnastu lat. Porywając się na ten pomysł nie miał pewności, że jego plany wypalą, a on nie utknie w obcym kraju bez grosza przy duszy, ale pomimo licznych obaw, które kłębiły się w jego głowie, chciał sprawdzić co się stanie, jak to się dla niego skończy. Znajdował się w takim miejscu w swoim życiu, że zostawienie za sobą dawnego życia nie było dla niego aż tak trudne, mógł zacząć je od nowa i przekonać się czy uda mu się wycisnąć z tego coś pozytywnego - jak się okazało, było warto. Obecnie za najlepszy okres w swoim życiu uważał czas spędzony w Indiach. To jednak nie znaczy, że było łatwo tak odmienić swoje życie. Nie, na początku zawsze musi być trudno i to tak, że niemal wydaje się być przerażające, przez co chce się z tego zrezygnować i wrócić do rzeczy, które wydawały się bezpieczne, ale trzeba pokonać ten strach, żeby później mogło być lepiej, a nawet bardzo dobrze. I dlatego blondyn był za tym, żeby ludzie próbowali i nie poddawali się po pierwszych porażkach, a zamiast tego walczyli ze swoimi słabościami.
Ale o wszelkich zmartwieniach i troskach Lacey nie miał pojęcia, nie znając jej tak dobrze… A prawdę powiedziawszy w ogóle jej nie znając. Jednak skoro los tak uparcie stawiał ich na swojej drodze, nic nie stało na przeszkodzie temu, żeby spróbowali lepiej się poznać i przekonać się, co uda im się ulepić z tej gliny. Caulfield nie nastawiał się na nic konkretnego, nawet jeśli utrzymywał, że kobieta mu się podoba. Była to po prostu obiektywna ocena jej wyglądu, bo tylko na ten temat był w stanie się wypowiedzieć. Nie spędził z nią wystarczająco dużo czasu, żeby wysnuć jakieś konkretne wnioski na temat charakteru, jednak nie miałby nic przeciwko temu, żeby dziś to zmienić. - Tequila, nie jestem fanem wina - objaśnił, wzruszając przy tym ramionami. Niestety nigdy nie zapałał miłością do winnego trunku, choć jeśli nie miał innego wyboru, mógł wlać go w siebie bez jakiejkolwiek niechęci, jednak jeśli miał inny wybór, przeważnie na niego się decydował. - Zostawiłaś ją na oparciu krzesła w kawiarni. Akurat tam byłem i uznałem, że warto będzie oddać ją właścicielce zanim ktoś inny się nią zainteresuje - odpowiedział na pytanie, które tak właściwie to ani trochę go nie zaskoczyło. Bardziej dziwiło go to, że nie padło wcześniej. - Przejrzałem ją, żeby znaleźć dokumenty i na nich twój adres i… Nie myślałaś o tym, żeby mając przy sobie taką gotówkę, podzielić ją na części i schować w różnych miejscach? Tak byłoby bezpieczniej - dodał niepewnie. Nie chciał się wtrącać, tym bardziej, że głupio było mu z tym, że przeglądał zawartość jej torebki, chociaż nie miał innego wyboru, ale skoro już poznał jej sekrety, uznał, że warto podzielić się dobrą radą.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

I to właśnie Lacey starała się robić, doskonale zdając sobie sprawę z tego, z jak trudnym zadaniem przyszło jej się mierzyć. Przestawienie się na nową rzeczywistość nie przyszło jej łatwo, ale też nie dało się zaprzeczyć temu, że sprawiło jej pewnego rodzaju satysfakcję. Do tej pory nie podejrzewała, że zdoła jeszcze zdobyć się na samodzielność, a już na pewno nie zakładała, że stanie przy tym na nogi. Choć nie dobrnęła do momentu, w którym byłaby w stanie odłożyć sobie nieco oszczędności i dzięki nim zaplanować pójście ze swoim życiem naprzód, w zupełności wystarczał jej fakt, że obecnie nie radziła sobie najgorzej. Wiązała koniec z końcem i nie musiała do nikogo zwracać się z prośbą o pożyczki, co dla takiej osoby jak ona naprawdę było sporym osiągnięciem. Marzyła jednak o czymś więcej, choć na razie daleka była realizacji tych marzeń. Niewykluczone, że jeśli postara się bardziej, w końcu uda jej się coś w tej kwestii osiągnąć. W chwili obecnej nie zaprzątała sobie tym jednak głowy. Nie uciekała myślami ani do przeszłości, ani do przyszłości, będąc całkowicie skupioną na tym, co działo się teraz. Nie ulegało wątpliwości, że nie spodziewała się zwieńczenia tego dnia w towarzystwie blondyna, bo nie sądziła, aby dane było im spotkać się ponownie. Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że kiedy miała okazję obsługiwać go po raz pierwszy, nie pojawiła się w niej cicha nadzieja dotycząca jego ewentualnego powrotu, ale tego nie zdołała się doczekać. To jednak nie przeszkodziło ich drogom w ponownym skrzyżowaniu się, z czego Lacey postanowiła skorzystać. Choć wpuszczanie do domu zupełnie obcego faceta nie brzmiało jak najrozsądniejszy pomysł, Bradford zdecydowała się na to, bo, cóż, rozsądek nie był nigdy jej mocną stroną. Nie wydawało jej się jednak, aby mogła tego pożałować, bo już sam fakt, że Caulfield zadał sobie tyle trudu, żeby dostarczyć jej torebkę, podpowiadał jej, że blondynem nie mogły kierować niewłaściwe intencje. Wracając jednak do tego, co rozgrywało się w mieszkaniu – Lacey skinęła głową w odpowiedzi na jego słowa. Jeśli miała być szczera, jego wybór nie zaskoczył jej, co wcale nie oznaczało, że Bradford uważała to za coś złego. Nie, pospiesznie wyciągnęła z szafki butelkę tequili, po czym zajrzała do lodówki w poszukiwaniu jakichś cytrusów. Kiedy te wpadły w jej ręce, brunetka zajęła się pokrojeniem ich na mniejsze kawałki, które chwilę później poukładała na niewielkim talerzyku. - Pomyślałabym o tym, gdybym z reguły nosiła taką gotówkę przy sobie - przyznała, zbierając z kuchennego blatu wszystko, co było im niezbędne do spożycia tequili, włącznie z dwoma kieliszkami. - Wypłaciłam ją dopiero dzisiaj, żeby móc jutro zapłacić za czynsz. Możesz więc domyślać się jakiego strachu się najadłam - przyznała, posyłając mu wymowne spojrzenie. Odstawiła na stolik przyniesione przez siebie rzeczy, a sama usadowiła się na kanapie bokiem, dzięki czemu zyskiwała lepsze spojrzenie na blondyna. Zanim skupiła na nim swoją uwagę, napełniła kieliszki alkoholem i jeden z nich podsunęła Caulfieldowi. - Może być ciepła, ale musisz mi wybaczyć. Nie spodziewałam się dzisiaj gości - oznajmiła, po czym umoczyła palec w soli i przysunęła go bliżej twarzy, zatrzymując go tam na moment. - Jeszcze raz dziękuję - odezwała się, po czym uniosła kieliszek w geście toastu. Zaraz też oblizała swój palec z soli i wychyliła zawartość szkła, po czym sięgnęła po kawałek cytryny, który w chwili obecnej mógł pomóc jej w zabiciu nieprzyjemnego smaku ciepłego alkoholu.

River Caulfield

[River Caulfield]

Niewykluczone, że w końcu doczekałaby się jego wizyty w barze. Od jego przeprowadzki do Hope Valley nie minęło wiele czasu, River wciąż miał na głowie wiele spraw, przez co nie mógł pozwolić sobie na to, aby zbyt często spędzać czas na mieście. Na pewno chciałby, bo nie znał lepszej metody na to, aby socjalizować się z miejscowymi, ale w pierwszej kolejności musiał zająć się innymi sprawami o znacznie wyższym priorytecie, ale po wieczorze spędzonym w barze, w którym pracuje Lacey, wiedział, że kiedyś jeszcze tam wróci, nawet jeśli obsługa, a przez nią rozumiał właśnie poznaną tam kobietę, nie była idealna, nie przez podejście do klienta, ale przez podejście do samej pracy (?). Na szczęście dwukrotnie pomylone zamówienie nie zniechęciło Caulfielda, który znacznie bardziej cenił sobie pierwszą z dwóch wymienionych wcześniej cech, chociaż to też nie było żadną zasadą i na ogół wszystko zależało od indywidualnej oceny… Bez znaczenia! Rzecz w tym, że w ciągu tego krótkiego wieczora kobiecie udało się na tyle zaskarbić jego sympatię, że zapragnął tam wrócić i liczył na to, że jeszcze uda mu się wpaść na tę zakręconą barmankę. Szczęśliwie udało mu się osiągnąć to w nieco inny sposób, jednocześnie przyspieszając w spotkanie, które przeciągało się w czasie. Nie miał pojęcia czy kobietę tak samo cieszy to zrządzenie losu, nie wiedział też czy odważy się zaprosić go do środka czy na nagrodę w postaci herbaty nie zaprosi go do kawiarni, ale na co by się zdecydowała, miał nadzieję, że uda im się razem spędzić dłuższą chwilę i będzie mieć okazję przekonać się jak rozmowa z nią potoczy się w zupełnie innych okolicznościach, które nie narzucały jej, że musi być dla niego miła, jak było to w pracy. Zdawał sobie sprawę z tego, że mieli z góry narzucone dobre traktowanie klientów, którzy potrafili się właściwie zachować, dlatego nie znając kogoś, trudno powiedzieć ile szczerości jest w jego podejściu.
- I jakiego pecha musiałaś mieć, że akurat tego dnia zapomniałaś o torebce… Chyba, że częściej ci się to zdarza i powinienem uważać na mieście, bo wszędzie można natrafić na twoje rzeczy, hm? - zapytał ze śmiechem, mając nadzieję, że jednak nie trafił w sedno sprawy i był to tylko jednorazowy incydent, który nauczy kobietę większej ostrożności. - Doceniam ostrzeżenie - odparł, sięgając po kieliszek oraz sól. - To nic takiego - dodał, jak zwykle nie potrafiąc przyjąć właściwie podziękowań, które jak wielu innych, jego również krępowały. Choć było to miłe, jednocześnie budziło irracjonalną obawę, że nie zasługuje się na taką wdzięczność, to nic wielkiego, każdy by to zrobił… Dlatego jak wielu innych, on też próbował prędko ucinać taki temat. - Widzę, że dziś bez najdrobniejszej pomyłki - zanim pociągnął długi łyk z kieliszka i zabił podły smak trunku cytryną, skomentował jej trudne do zapomnienia wpadki, które zdarzyły się podczas pierwszego spotkania. Miał nadzieję, że nie będzie miała problemu ze śmianiem się z nich, bo sam uważał jej nieporadność za zabawną i uroczą.

Lacey Bradford

[Lacey Bradford]

Miał rację. Lacey rzeczywiście zmuszona była do tego, aby podchodzić do każdego klienta z sympatią i entuzjazmem, co niekiedy nie przychodziło jej tak znów łatwo. Czasami musiała wysilać się bardziej, czasami było jej to obojętne, a czasami, cóż, nie musiała starać się w ogóle. I właśnie tym trzecim przypadkiem okazał się być blondyn, który z niewiadomych przyczyn naprawdę zaskarbił sobie jej sympatię. Może coś było w sposobie, w który z nią rozmawiał, a może po prostu wydał jej się na tyle przystojną buzią, że Bradford mimowolnie skupiła na nim swoją uwagę? Jakkolwiek by nie było, musiała przyznać, że obsługiwanie go było prawdziwą przyjemnością, zwłaszcza wtedy, kiedy jej pomyłka nie została odebrana jako coś niewłaściwego i zamiast powodu do kłótni, dała im powód do przeciągnięcia wcześniejszej dyskusji. Sama pewnie nie skończyłaby jej zbyt szybko, ale będąc w pracy nie mogła skupiać się wyłącznie na jednej osobie, dlatego zmuszona była pozwolić na to, aby ich znajomość ograniczyła się do tego jednego wieczora, który ostatecznie przecież zbyt owocny nie był. I może właśnie z tego powodu odczuwała pewnego rodzaju niedosyt, po cichu licząc, że któregoś razu jeszcze na siebie trafią, nie do końca spodziewając się okoliczności, w jakich dziś miało się to odbyć. Cóż, poznając kogoś w barze nie zakładało się raczej, że jakiś czas później osoba ta stanie pod naszymi drzwiami. Na to Lacey nie zamierzała jednak narzekać, bo nawet wieczór w towarzystwie nieznajomej osoby zdawał się być lepszym rozwiązaniem, niż dalsze zadręczanie się z powodu przebiegu dzisiejszego dnia. Bo choć jej torebka była już na swoim miejscu, Bradford nie byłaby w stanie tak po prostu pozbyć się zdenerwowania, o którym obecnie prawie już zapomniała. - Uhm… No. W zasadzie to nieszczególnie mijałoby się to z prawdą - przyznała, zaciskając usta w wąską linię. Lacey była przecież przeogromną gapą i choć to nie tak, że faktycznie wszędzie dało się znaleźć jej rzeczy, nie było trudno o to, aby coś zgubiła. Na szczęście, w większości przypadków wiązało się to ze zgubieniem drobnych rzeczy w mieszkaniu, a po swoim dzisiejszym wyskoku Lacey z całą pewnością zacznie pilnować się bardziej, bo nie chciała po raz kolejny przeżywać czegoś podobnego. Kiedy wspomniał, że jego dzisiejsza zasługa nie była niczym nadzwyczajnym, Bradford jedynie zerknęła na niego z powątpiewaniem, ale nie zamierzała drążyć tematu. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak krępujące było przyjmowanie podziękowań, a zapewnienie mu dyskomfortu zdecydowanie nie było tym, czego oczekiwała od dzisiejszego wieczora. - Nie chwal dnia przez zachodem słońca. Jeśli ta butelka się skończy, możesz być skazany na moje braki w zdolnościach barmańskich - odparła, zaraz też odkładając na pusty talerzyk skórkę po przegryzionej cytrynie. Bez zawahania chwyciła za butelkę, niemal od razu napełniając ich kieliszki alkoholem. - Mogłam cię sprawdzić i zaproponować ci drinka - przechyliła lekko głowę i uśmiechnęła się zaczepnie, choć rzucanie mu podobnych wyzwań nie byłoby rozsądnym posunięciem. Nie, jeśli nie chciała, aby obrócił się na pięcie i opuścił jej mieszkanie już po pierwszym drinku.

River Caulfield