[Ava Doyles]

Chodzenie samej po NY nie było już takie fajne, jak z Remim, ale rozumiała, że on przyjechał tutaj do pracy. Obiecała mu, że obejrzy jego wywiad w sieci siedząc gdzieś w kawiarni i popijając duża americano. Próbowała już kilku kaw z rożnych kawiarni i miała już swoją ulubioną. Niedaleko hotelu, w którym spali. Właścicielem był przyjazny Włoch, którego z miejsca bardzo polubiła. Najpierw spróbowała espresso, które jej polecał i następnego dnia zabrała tam Remiego, żeby sam przekonał się jaka jest dobra. Usiadła przy stoliku z widokiem na ulicę i wyciągnęła telefon.
- Dzień dobry!- Odezwała się radośnie - Nie obudziłam Cię?- Miała nadzieję, że nie. Nie wiedziała, jaki tryb pracy prowadzi Bran, ale kiedyś musiała go o to spytać. Może na tej kolacji, na która umówili się zaraz po jej powrocie do miasta?
- Ja właśnie pije kawę w przytulnej kawiarni, którą prowadzi bardzo miły pan. Jak kiedyś tu będziesz, to koniecznie będziesz musiał tu wstąpić. - Uśmiechnęła się, ale sam tego zauważyć nie mógł. Miała na dzieję, że chociaż to wyczuł. - Powiedz mi co tam u Ciebie? Wszystko ok.? Nie odpisałeś mi na ostatniego sms’a tym ze zdjęciem i trochę zaczynałam się martwić. - Napiła się kawy. Coraz częściej przyłapywała się na tym, że myślała o Branie. Myślała o tym, jak wyglądało ich pożegnanie.
Co by się stało, gdyby nie wyjechał, a oni zostaliby parą?

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

006.

Hamilton miał ostatnimi czasy sporo na głowie. Jako komendant miał do robienia naprawdę sporo rzeczy, dodatkowo jeździł jeszcze na akcję, ponieważ mieli braki kadrowe. Całe długie godziny spędzał w pracy by pomóc kolegom i też po to by nadrobić obowiązki przełożonego. Trochę go to już męczyło. Miał sporą wytrzymałość, naprawdę, jednak każdy człowiek ma swoje granice. Brantley może i wygląda, ale nie jest robotem i odczuwał zmęczenie, jednak nie mógł nic zrobić. Takie kroki tej pracy, prawda? Szkoda, że ludzie nie posiadają pewnego rodzaju poczucia obowiązku by uprzedzać o swojej rezygnacji, a nie znikać bez uprzedzenia i konkretnego powodu. Wściekł się jak cholera, miał ochotę coś rozwalić, musiał wziąć jednak byka za rogi by wszystko szło w jak najlepszym kierunku.
Był właśnie w domu. W zasadzie minęło dosłownie kilka minut po jego prysznicu, więc chodził po domu w samych bokserkach by dać ciału odpocząć od ubrania. Mundur nie jest niczym przyjemnym. Nawet zwykłe ciuchy dają o sobie znać po tylu godzinach pracy. Kiedy usłyszał telefon zmarszczył brwi i poszedł do swojej sypialni, w której urządzenie się ładowało.
- Cześć! - odpowiedział również radosnym tonem na dźwięk dobrze sobie znanego głosu. - Nie. Niedawno wróciłem z pracy. - odparł rozpierając się wygodnie na swoim łóżku za co jego mięśnie mu podziękowały. Brant cierpiał od jakiegoś czasu na bezsenność, więc ciężko jest go zastać śpiącego. - Wybacz, odczytałem, ale nie miałem czasu by odpisać, bo mam urwanie głowy w pracy. - jego ton był przepraszający. Kompletnie zapomniał o tej wiadomości. - Może kiedyś się tam wybiorę. Wszystko przede mną. - zaśmiał się. - Nie musisz się o mnie martwić i psuć sobie wyjazdu. Jestem dużym chłopcem. - miło mu się zrobiło, że dziewczyna o nim myśli, bo jest jedna z niewielu osób, które w taki sposób okazują mu uczucie.

Ava Doyles

[Ava Doyles]

Uśmiechnęła się do telefonu, kiedy usłyszała radość w jego głosie. Cieszyła się, że mimo iż ponad 10 lat przerwy oni wciąż mogę ze sobą swobodnie rozmawiać. Kiedy wyjechał czuła, że to z jej powodu. Przez ten pocałunek, który nie był planowany. Wyjazd do Vegas również, ale to był jej pierwszy najlepszy wyjazd. Teraz właśnie przeżywała swój drugi
- W cale nie psuje sobie wyjazdu. - Musiała się wtrąć i zaprzeczyć mu. - Wybacz Bran, ale chyba zapomniałeś z kim rozmawiasz. - Ponownie się uśmiechnęła i usiadła wygodniej na krześle. - Jestem Ava Doyles. Ja zawsze martwię się o wszystkim. -Ale nigdy o siebie… Ale to dodała już w myślach. Taka już była, od zawsze. Już w liceum wolała zarabiać na siebie niż brać pieniądze od rodziców, którzy nie zarabiali dużo. Sama doskonale wie ile kosztuje utrzymanie takiego domu. - Dużo pracujesz.. Ale w sumie, ja też ciągle siedzę w pracy- Parsknęła śmiechem. Od zawsze brała nadgodziny i praktycznie nie miała własnego życia towarzyskiego. Teraz dzięki Maxowi miało się to zmienić. Odbyła wczoraj z Remim poważną rozmowę na ten temat, ale wciąż czuła złość do najlepszego przyjaciela. Nie tak dużą, jak wczoraj, ale jednak. Myślę, że z dnia na dzień będzie coraz mniejsza, aż w końcu całkowicie zniknie. - Jakie plany na dzisiaj? Ja jadę zobaczyć most Brookliński i ogólnie pochodzić po tamtej dzielnicy, a wieczorem Remi kończy pracę. Ma jakieś plany, ale nic mi o nich nie powiedział. - Nie czuła się dziwnie, mówiąc mu o swoich chłopaku. Bran wiedział, że Remi dużo dla niej znaczy.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Mimo zmiany cech fizycznych to Brantley nie zmienił się za bardzo. Dziesięć lat przerwy nie zmieniło tego, że Ava ma specjalne miejsce w jego życiu, chociaż mogło się tak nie wydawać, ponieważ zajął się bardziej sobą, ale naprawde tego potrzebował. Mógł to inaczej rozplanować, doskonale o tym wiedział, jednak nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem tylko trzeba się wziąć by w jakiś sposób móc nadrobić ten czas, ponieważ Brant ma teraz tylko dziewczynę. W Londynie nie miał żadnych bliskich przyjaciół, ponieważ nie chciał się do nikogo przywiązywać. Coś się zmieniło w tym kiedyś otwartym człowieku.
- No fakt. - zaśmiał się Brantley. Nawet nie sądził, że przez te wszystkie lata brakowało mu tej dziewczyny. Teraz jakby wszystko wskoczyło na swoje miejsce. - Zapomniałem, że potrzebujesz tego jak tlenu. - lekki przytyk, ale rzucony swodobnym tonem, ale tak naprawde to cieszył się, że mimo wszystko dziewczyna się o niego martwi. - Praca strażaka taka właśnie jest, a jeszcze dochodzą mi wszelkie papierkowe sprawy to już w ogóle. - westchnął, jednak nie zamieniłbym tej pracy na nic innego. Był z siebie dumny, że udało mu się spełnić marzenie z dzieciństwa. Walczył o to by dojść do tego miejsca, w którym jest teraz. Nie obyło się bez problemów, ale kto ich nie ma? - O to poprosze o jakieś fotki! Jak sam tam pojadę to chce wiedzieć gdzie mam iść. - Brantley miał duszę podróżnika, więc ciągnęło go w różne miejsca. - Jak wrócę to pewnie pójdę pobiegać i potem trochę odpocznę, więc nic ciekawego. - wzruszył ramionami by tym zdaniu.

Ava Doyles

[Ava Doyles]

Brantley nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak jej brakowało jego. I nie od razu to zrozumiała. Potrzebowała kilku dni od ich pierwszego spotkania, żeby to do niej dotarło. Kiedyś byli nierozłączni. Wciąż wymieniali ze sobą wiadomości, a potem jego wyjazd oddalił ich od siebie, ale nie na tyle, żeby zapomnieć . Cieszyła się, że pomimo tylu lat wciąż tak świetnie się dogadują.
- Znasz mnie, pomaganie innym zawsze przychodziło mi z łatwością. - Uniosła kącik ust w delikatnym uśmiechu. - Ale moja pomoc to nic w porównaniu z tym co Ty robisz. Jesteś strażakiem, chyba zawsze o tym marzyłeś. - Ona też marzyła o studiach, niestety nie każdy ma okazję robić to co chce. Ona postanowiła zostać w domu i zająć się mamą. Przed wyjazdem do Nowego Jorku powiedziała, Remiemu, że żałuje podjętej decyzji. Czy ciągle tak myśli? W niektórych chwilach tak.
- Oczywiście, że ci wyśle. Pamiętasz o naszym obiedzie? Może ja będę gotować, a Ty oglądać zdjęcia? - Nie miała nic przeciwko. Spokojnie mógł siedzieć, a ona na spokojnie zajmie się tym co lubiła najbardziej.
- W ogóle to na co miałbyś ochotę? Mogę ugotować co chcesz. Chociaż nie… nie umiem robić sushi. Kiedyś chciałam iść na kurs gotowania, ale są drogie. - Chciała ugotować coś co będzie mu smakować.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Brantley mimo upływu lat się zmienił się. Brakowało mu Avy przez ten cały czas, ale wycofanie się z jej życia chyba zrobił podświadomie, by nie tęskniła za nim, gdy coś poważnego mu się stanie w pracy. Zawsze o tym myślał, ale to nie oznaczało, że miał zamiar zrezygnować z tego co robi. Jest zdeterminowanym człowiekiem, jednak jak widać przeznaczenie miało co do nich inne plany i od razu praktycznie po jego powrocie spotkali się przez przypadek na ulicy. Zdziwił się, ale jednocześnie ucieszył na widok znajomej sobie twarzy.
- Wiem, jest to silniejsze od ciebie. - powiedział ze słyszalnym uczuciem w swoim głosie. - Daj spokój, nie umniejszaj sobie tylko dlatego, że ja robię to w inny sposób. - nie lubił, gdy umniejszała swoim zasługom. Jest cudownym człowiekiem, który ma wielkie serducho dla innych. - Tak, dążyłem do tego i mi się udało. - nie miał lekko, ponieważ na wszystko musiał zrobić sobie sam, studia, praca i tak dalej, jednak pogodził wszystkie te rzeczy i efektem tego jest jego praca oraz posada. - Myślisz, że pozwolę ci zrobić wszystko samej, gdy ja będę siedział na dupie? Nie ma takiej opcji. - zapewnił Avę potwierdzając to, że pamięta o ich wspólnym spotkaniu. - Obejrzymy je razem i będziesz mi opowiadać. - zaproponował, chociaż to wcale nie była propozycja. Doyles nie będzie robić sama, on tez umie gotować. Będzie fajnie. - Żadnej surowej ryby. Mięcho! - zawołał niskim głosem jak jakiś jaskiniowiec.

Ava Doyles

[Ava Doyles]

Ona też kiedyś marzyła o studiach. Chciała zostać pedagogiem, chciała pracować w szkole, może zostałaby psychologiem? Kto wie. Ale już od dawna marzyła, żeby pracować z trudna młodzieżą. Chciała pomagać tym dzieciakom, którzy tak, jak ona kiedyś potrzebowali pomocy. Rozmowy, poczucia, że ktoś jest przy nich. Ona kiedyś tego bardzo potrzebowała. -Okej, masz rację. - Uśmiechnęła się czego nie mógł zobaczyć. To było miłe, kiedy ludzie myśleli o tobie, ze jestes dobrym człowiekiem. - Pamiętasz, jak za dzieciaka latałam za tobą i co chwile pytałam się czy nie potrzebujesz pomocy? - Zaśmiała się przypominając sobie chwile z dzieciństwa. Doskonale pamiętała dzień, w którym się poznali. To ona pierwsza do niego podeszła. Potem zapoznała go z reszta jej przyjaciół. - A czemu nie? Wiesz, że ja Lubię gotować. - Wstała z krzesła i wyrzuciła pusty kubek po kawie do kosza. Wyszła na ulice Nowego Jorku. - Dobrze, będzie mięso. - Zapewniła go. - Bran… czy Ty też nie możesz się doczekać tej kolacji?- Chciała wiedzieć, czy tak samo, jak ona tęsknił za nią przez te 10 lat. Chciała usiąść z nim i powspominać stare czasy. - Będę już kończyć, ale nie martw się! Niedługo się do Ciebie odezwę. Możesz zacząć za mną tęsknić! - Przeszła na druga stronę ulicy. Już mniej więcej wiedziała, w jakim kierunku iść, żeby dotrzeć do hotelu.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Ale czy Ava jest taka stara, że nie może jeszcze zrobić czegoś dla siebie? Pójść na studia, skoro teraz ciężar długu już nad nią nie widnieje. Brantley gdyby nie jego ogromna determinacja i siła woli nie zostałby tym kim chciał. Testy na strażaka były bardzo wymagające i czasami myślał, że nie da rady, jednak to było normalne przecież. Każdy w swoim życiu ma chwile zwątpienia i jest to czymś normalne, ale trzeba wiedzieć w jaki sposób się podnieść i dalej dążyć do tego co sobie wymyśliliśmy.
- Pewnie, że mam racje. - zaśmiał się wesoło Brantley. - Pewnie, że pamiętam. Czasami nawet nie rozumiałem co mówisz do mnie. - mówił rozbawiony rudowłosy. On jako dziecko był dość pogubionym człowiekiem, poniewaz nagle został przerzucony przez wielki ocean do miasta, w którym ludzie dziwnie mówili, nie rozumiał czasami co to niego mówili przez akcent i inne słowa. - Wiem, ale wspólne gotowanie jest fajniejsze. - odparł i on z kolei wyszedł na swoje patio siadając na jednym z krzeseł po czym owinął się kocem, ponieważ było trochę zimno. - Pewnie, że tak. Cieszę się na to spotkanie. - dla niego ten czas praktycznie niczego nie zmienił i cieszył się, że dla kobiety jest tak samo. Minęło dziesięć lat, oni stali się innymi ludźmi, ale nadal czuć między nimi chemie. - Baw się dobrze i uważaj na siebie. - tymi słowami się pożegnał i rozłączył. Zapatrzył się na las i czuł jakby coś wskoczyło na swoje miejsce.


zt. x2

Ava Doyles