[Brantley J. Hamilton]

003.
Brantley miał totalny mętlik w głowie. Z jednej strony chciał wyznać Avier prawdę, a z drugiej nie, bo ona pewnie uzna, że Rudy zrobił to specjalnie. No naprawdę! Jak mogli dopiero po dziesięciu latach przysłać mu ten dokument. Chciał wywalić z siebie złe emocje, więc przebrał się w swój strój do biegania i chcąc spalić trochę energii poleciał w las. Nic nie dało. Krzątał się po domu i postanowił zadzwonić do Charlie. Musiał to komuś powiedzieć poza chwile eksploduje mu głowa. Zrobił sobie herbatę, rozpalił w kominku. Wcześniej oczywiście musiał poszukać swojego telefonu i posprzątać po kolacji, bo nie lubił mieć bałaganu w swoim otoczeniu. Nie był jakimś świrem i nie wariowali na tym punkcie, po prostu wtedy dobrze mu się myślało, a o to właśnie chodzi w tym wszystkim, prawda?
Znalazł numer swojej przyjaciółki i zadzwonił. Miał nadzieje, że będzie miała czas by z nim porozmawiać. Jako lekarz ma na pewno sporo na głowie, a nie chciał zwalić jej się na głowę ze swoimi problemami, ale musiał. Przystawił aparat i czekał.
- Hej, mała. - powiedział gdy usłyszał sobie znany głos. - Masz czas by pogadać? - zapytał chcąc wiedzieć czy się nie narzuca. Napił sie herbaty, która miała go uspokoić a poparzył sobie twarz. Właściwie to usta, ale to taki szczegół


Charlie Jones

[Charlie Jones]

Charlie w ostatnich dniach najczęściej albo bywała w pracy, albo siedziała wśród nierozpakowanych kartonów, przewalając rzeczy z miejsca na miejsce. Od przyjazdu do Hope Valley, minęło kilka dni, a miała wrażenie, że niewiele zmienia się w jej sytuacji porządkowej.
Dźwięk telefonu wyrwał ją więc z lekkiego otępienia i sprawił, że z ulgą uśmiechnęła się, widząc połączenie od Brantleya. Od razu odebrała, przystawiając telefon do ucha i wspierając aparat wychodnie na ramieniu.
- Brant! Spadłeś mi z nieba - westchnęła, padając ciężko na stojący obok fotel. - Mam aktualnie sporo czasu. Właśnie rozpakowuję rzeczy - przyznała, pocierając palcami drugiej dłoni skroń. - Coś się stało? - spytała łagodnie. Brantley był dla niej jak brat. I to nie tak jak Christian. Niemal dosłownie wychowywali się razem i najczęściej miała odczucie, że jest jej bliższy niż rodzony, młodszy brat.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Brantley właściwie podobnie jak Charlie żył na kartonach. Sypialnia oczywiście jest gotowa w stu procentach, tak samo jak jest w jego bibliotece. Kocha książki, więc dba o nie. nie było ich za dużo, ponieważ w Londynie miał małe mieszkanie. Teraz, gdy ma dość spory dom może sobie na nie pozwolić. Sukcesywnie je uzupełnia zamówieniami przez internet i dzięki miejscowej księgarni, która czasem nie daje rady z pewnymi pozycjami, ale co to! Ma laptopa i daje sobie radę. Tak samo jeżeli chodzi o miejsce dla jego ukochanej Rei, kotki rasy Main Cone, która w tym momencie znalazła się na jego kolanach prosząc o uwagę.
Słysząc jej powitanie uśmiechnął się szeroko. Mimo upływu lat miał do nie słabość. Pomogła małemu zgubione mu chłopcu, który dla większości dzieciaków mówił dziwnie i nie dało się go zrozumieć.
- Cieszę się, że to słyszę. - zaśmiał się czując ulgę. - Nie potrzebujesz pomocy? - zapytał, bo domyślam się, że oboje wiedzą o swoim powrocie do Hope Valley. - Potrzebuje z kimś pogadać… - zaczął niepewnie i przetarł swoją twarz energicznie dłonią. - Zanim wyjechałem z Londynu dostałem list… - naprawde trudno mu było powiedzieć przyjaciółce o co mu chodzi. Sprawa nie jest prosta i szybko musi to ogarnąć.


Charlie Jones

[Charlie Jones]

- Myhym, nie, radzę sobie. Spokojnie - Charlie, prawdopodobnie nawet gdyby zakopała się po głowę w wydmie, nigdy nie poprosiłaby o pomoc. Zawsze radziła sobie sama, zresztą, to jej graty, jej bajzel i jej problem. Słyszała też w głosie przyjaciela, że on z ich dwójki bardziej potrzebuje w tym momencie wsparcia.
- Mów - poleciła, zakładając nogę na nogę i rozglądając się po pustej jeszcze przestrzeni. - Co się dzieje? - Nie ukryła swojego zmartwienia, marszcząc przy tym odrobinę brwi. Dla odmiany w tle leciał jakiś stary, rockowy kawałek, kończąc płytę, którą puściła jakiś czas temu.
- Jaki list? Brant...- mruknęła ponaglająco, chcąc zmotywować go do większej wylewności. - Przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć. Wyrzuć to z siebie, hm?

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

- Doskonale wiedziałem, że to powiesz. - rzucił kręcąc głową chociaż dziewczyna nie mógł tego zauważyć. Dla niego to żaden problem by jej pomóc, bo przecież jest dla niego jak rodzina, a ta właśnie musi sobie pomagać nie ważne w jaki sposób, ale też nie będzie się jej narzucać. Nie było go tyle lat w miasteczku, blondynka też wybrała swoją drogę, jednak cieszył się, że ma ją w swoim życiu, bo była i jest dla niego ogromnym wsparciem i w trudnych chwilach może na nią liczyć, a taka chwila właśnie teraz się zdarzyła. - Jezu, jestem tak skołowany, że nie wiem jak mam ci to powiedzieć. - westchnął po raz kolejny. Znalazł wygodniejszą pozycję w fotelu. Miał wrażenie, że zachowywał się jak mięczak, jednak Brant tylko wyglądał tak nie przystępnie. Ma dobre serducho, które po prostu potrzebuje czasu by komuś zaufać. - Pamiętasz jak kiedyś byłem z Avą w Las Vegas? - zapytał. Sprawa wyglądała tak, że pojechał z Doyles do LV by celebrować jej urodziny. To miał być prezent od Hamiltona i bardzo się upili, czego skutki przyszły do niego dosłownie przed wyjazdem. - Dostałem list.. - znowu zaczął. Dlaczego to tak bardzo mu ciąży? Może naprawdę czuje coś do tej dziewczyny.- W którym okazało się, że ja i Ava jesteśmy małżeństwem. -wyznał a właściwie to wyszeptał do aparatu nie mają pewności czy jego przyjaciółka usłyszy,

Charlie Jones

[Charlie Jones]

Taka już była. Właściwie myśląc o tym poważnie, to chyba nawet mężczyzna nie był jej potrzebny- nauczyła się wszystko robić sama. Czasami jednak prosiła o pomoc, czując się przy tym lekko zmieszana.
- Mów już. Przecież chcę Ci pomóc. Nie zrobię tego, jeśli nie powiesz, o co chodzi - zauważyła łagodnie, sięgając wolną dłonią po kubek herbaty, upijając solidny łyk. Przytaknęła na jego słowa, odkopując z pamięci wspomnienie ich rozmowy na temat wyjazdu Brantleya z Avą - kobietą, której nigdy na oczy nie widziała. Zresztą, z Hamiltonem też nie widywała się codziennie, a kontakt utrzymywali głównie telefoniczny. Niebawem miało się to zmienić.
- Dużo na ten temat mówiłeś. Prezent - upiła jeszcze jeden łyk, który był poważnym błędem.
Po kolejnych jego słowach, prawie utopiła się we własnej herbacie. Wyprostowała się, mrugając w zaskoczeniu.
- Jak to małżeństwem?! - wydusiła z siebie. Długo milczała, trawiąc zasłyszaną informację w swojej blond głowie.
- O cholera, Brant. Ale narozrabiałeś - westchnęła w końcu. I pomyśleć, że to on był od niej starszy.
- Rozmawiałeś już z Avą? - spytała, wstając, by przejść się odrobinę wzdłuż pokoju.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Brantley uwielbia Charlie i nigdy nie miał problemu z tym by jej pomagać, ale kto jak kto on doskonale wiedział co to jest niezależność i jak wiele znaczy dla człowieka. Sam lubił sobie wszystko układać po swojemu, więc nie będzie się narzucać dziewczynie. Mam tylko nadzieję, że wie iż będzie potrzebowała pomocy to nie musi się zastanawiać tylko po prostu mówić. Jones jest jedna z niewielu osób, którym Brant ufa bezgranicznie i dlatego właśnie zrzucił na nią taka wiadomość.
- Ta cała sytuacja mnie po prostu dobija, wiesz? Nie wiem co mam zrobić. Jak mam zrzucić na nią taka informacje? - pytał dziewczyny chociaż bardziej były to pytania retoryczne. Nie chciał zniszczyć Avie życia, ponieważ jest dla niego ważna. Skoro znają się tyle czasu to przypuszczam, że Charlie wie i kogo chodzi, bo pewnie jej i niej czasem mówił. - Według tego pisma jesteśmy małżeństwem od dziesięciu lat, Charlie. - westchnął i potarł skronie wolna ręką. Zaczynała go boleć głowa. Ta sytuacja naprawdę się na nim odbija. - Ja nawet tego nie pamiętam. Ona najwyraźniej też nie. Dopiero kiedy to przyszło się dowiedziałem. - powiedział zgodnie z prawdą. - Widziałem się z nią dzisiaj, ale nie byłem w stanie jej powiedzieć. Na razie tego nie zrobię. To musi zostać między nami Charls. - wiedział, że kobieta zachowanie dyskrecje, ale mętlik w głowie to co z czym Brantley dawno nie miał do czynienia. - Jak mam jej to powiedzieć? - zapytał zrezygnowany.

Charlie Jones

[Charlie Jones]

Charlotte ponownie westchnęła, nie mając nawet pojęcia, co właściwie powinna powiedzieć. Zatrzymała się na środku pokoju, wpatrując się w przestrzeń przed nią, zagryzając wargę jeszcze mocniej niż chwilę temu.
Sytuacja, lekko mówiąc, była bagienna.
- To przecież nie jest tylko Twój problem, Brant - zauważyła w końcu, decydując się na chłodną kalkulację. Jedno z nich musiało pomyśleć racjonalnie, nie dając się emocjom. Jej, jakby nie patrzeć, było łatwiej.
- Byliście tam razem, nie zaciągnąłeś jej do Vegas wbrew jej woli. Oboje ponosicie konsekwencje tego, co się tam wydarzyło - urwała, stopą bawiąc się leżącym pod jej nogami kablem.
- Przede wszystkim, chociaż to cholernie trudne, musisz jej powiedzieć. Musi wiedzieć, że ma męża. Śluby w Vegas można łatwo anulować, ale sam tego nie zrobisz - wzruszyła ramionami - Ode mnie to nie wyjdzie, przecież wiesz. Ale musisz wziąć się w garść. To poważna sprawa i jeśli Ava nie będzie tego świadoma, prędzej czy później wszystko skomplikuje się jeszcze bardziej - zamilkła, niepewna, czy tymi słowami jakkolwiek pomogła przyjacielowi. Teraz nawet gdyby powiedziała, że wszystko będzie cacy, na sto procent tylko pogorszyłaby jego stan. To jak tykająca bomba.
- Masz jakieś plany względem niej? - nie wiedziała co dokładnie teraz ich łączy. Wolała się upewnić.

Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

Brantley jest bardzo zmęczony tym wszystkim. Z ogarnąć radością wracał do Hope Valley, ponieważ zawsze tutaj czuł się nam w domu. W Anglii się tylko urodził. Fakt spędził tam kilkanaście lat życia ale chyba bardziej można to nazwać wegetacją. Do takich wniosków doszedł, gdy zamieszkał w tym miasteczku, które naprawdę uwielbiał, ale w najgorszych snach nie spodziewał się tego co się stało. Znaczy się, nie przerażała go wizja małżeństwa, tylko to, że nie wie jak na to zareaguje Doyles. Męczyło go to, a fatalne jest również to, że cierpi na bezsenność i nie pozbędzie się tym wszystkich myśli.
- Doskonale o tym wiem, ale poczułem się jakbym dostał w pysk. - jego głos może i brzmiał spokojnie, ale tak naprawdę to był zdenerwowany. Wiedział, że Charlie mu pomoże. Nie chodzi oczywiście o rozwiązanie sprawy, ale o spojrzenie z tego z innej perspektywy. Tego mu bardzo trzeba. Uwielbia Ave i nie chce jej zniszczyć życia tą bombą. - Do niczego jej nie zmuszałem w zasadzie to ja tego nie pamiętam, co nie zmienia faktu, że to ja dostałem ten akt jako pierwszy i na mnie ciąży ta odpowiedzialność. - wyjaśniał sytuację, ponieważ nie była ona łatwa. - Chce jej to powiedzieć, tylko boje się, że tym zniszczę jej życie i związek. - odparł ze znużeniem. - Jesteś pewna, że po dziesięciu latach jest to możliwe tak łatwo? - zapytał z nadzieją. W tym momencie było dla niego ważne szczęście Avy, nie jego. Cały Brant. - Jakie to wszystko powalone. - było to westchnienie. - Nie chce jej psuć życia swoim pojawieniem. Może kiedyś było inaczej, jednak minęło dziesięć lat i pewnie ruszyła dalej. - odparł.

Charlie Jones

[Charlie Jones]

- No wiesz, nie oczekuj od kogokolwiek, że po dziesięciu latach będzie jak dawniej - zauważyła spokojnie, uśmiechając się, jakby chciała by wyczuł jej pocieszenie przez telefon.
- Na pewno zrozumie. Jasne, też byłabym zszokowana, może nieco zła czy zrozpaczona. Ale to chyba najnormalniejsza reakcja. Rozumiem, że ona kogoś teraz ma? - spytała z zaciekawieniem.
- To będzie dla niej wielki sprawdzian. Co było w Vegas, powinno w nim zostać, ale najwyraźniej przeszłość lubi dać nam po tyłkach. Brant, głowa do góry. Zawsze mogło być gorzej. Sprawa wygląda tak, że musisz się z nią skontaktować. A w ogóle to spotkać twarzą w twarz - odetchnęła, wyrzucając z siebie słowa.
- To formalność. Jej partner na pewno to zrozumie. Nie byli wtedy razem, co nie? Każdy popełnia błędy, Kochany.
Ponownie przysiadła w fotelu, robiąc wystarczająco wiele kroków po swoim salonie. Zamyśliła się i zagryzła wargę. Czy był możliwy powrót do dawnych relacji po tylu latach? Powiedziałaby, że nie. To jakby ona i Remi nagle mieli paść sobie w ramiona. Co prawda ich sytuacja była zgoła inna, ale sens podobny.
Ludzie się zmieniali.
- Będzie dobrze. Ale nie możesz siedzieć w domu i panikować. Przyjechać do Ciebie, czy dasz sobie radę?
Brantley J. Hamilton

[Brantley J. Hamilton]

- Ja tego nie oczekuje. Wyjechałem z Hope Valley od razu po naszym wyjeździe do Las Vegas. - odpowiedział, chociaż blondynka o tym wiedziała, ale lepiej przypomnieć, prawda? Nie miał prawa niczego od niej oczekiwać i nie robił tego. Każdy rusza po jakimś czasie dalej. On tak zrobił. To miasteczko go w pewnym momencie przytłoczyło i musiał je opuścić, więc tak zrobił. Tak szczerze to do tej pory nie wie dlaczego tak się zadziało, może po prostu ma taki kryzys? Znaczy miał, bo teraz tutaj wrócił, ale kto wie, gdzie go życie zaprowadzi. Brantley jest dość skomplikowanym człowiekiem. - Tak, mówiła mi, że jest szczęśliwa. Nie chce jej tego niszczyć. - westchnął po raz kolejny. Dzięki tej rozmowie jego płuca będą miały dostarczone sporo tlenu. - Spotkałem się z nią kilka dni po tym jak przyjechałem do Hope Valley. Widzieliśmy się przez przypadek i nawet poszliśmy na kolację, jednak nie powiedziałem jej. - odpowiedział szczerze, bo nie ma co kłamać w tej sprawie a zwłaszcza Charlie. Sytuacja jest naprawdę do dupy. - Znam Avę i pewnie się na mnie wścieknie i może pomyśli, że specjalnie tyle lat to ukrywałem. - mówiąc to drapał się po szyi. Taki typowy gest bezradności, bo właśnie tak się czuł. - Nie, dla niej to chyba świeża sprawa jest. - w każdym razie miał taką nadzieję. - Nawet nie znam dobrze tego jej chłopaka, wiem, że ma na imię Remi. - powiedział tylko, bo tyle zdołał się dowiedzieć po ich wspólnie spędzonym czasie. Skąd miał wiedzieć, że to ta sama osoba, o której w tym momencie myślała Charlie. - Dam sobie radę, ale bardzo chętnie się spotkam, bo dawno się nie widzieliśmy. - dodał trochę zmieniając temat.

Charlie Jones

[Charlie Jones]

- No tak - skinęła głową. Ich wyjazdy odrobinę się ze sobą nałożyły, a przynajmniej nie były tak bardzo od siebie oddalone. Ona przestała pokazywać się w Hope Valley krótko przed rozpoczęciem studiów i prócz pogrzebu dziadków, to pierwszy raz kiedy przyjechała. Tym razem na stałe. Dlatego też często o kimś słyszała, ale nie do końca kojarzyła wspomnianą osobę. Była wdzięczna Brantowi, że cierpliwie wszystko jej tłumaczy. Jak dziecku.
- Będziesz musiał przeżyć jej złość. Przecież nie możesz trzymać tego w tajemnicy do końca życia - zauważyła, podpierając telefon ramieniem i sięgając ponownie po kubek herbaty. Słysząc jednak jego kolejne słowa, aż się zachłysnęła, krztusząc się odrobinę. Jakie było prawdopodobieństwo tego, że Ava, żona jej przyjaciela, właśnie zaczęła umawiać się z jej byłym? Jak wiele facetów ma właśnie takie imię? Tutaj, w Hope Valley?
Złapała się na tym, że milczała zbyt długo, za bardzo pozwalając myślom pędzić przed siebie.
- Brant, błagam Cie. Porozmawiaj z nią. Ulżysz sobie, jej - powiedziała w końcu, nie napoczynając tematu Soriente w żaden sposób. I tak nic sensownego by to nie wniosło.
Nie powinna tak emocjonalnie angażować się w nie swoje sprawy. Skarciła się w myślach, by nie palnąć niczego głupiego.
- Następny weekend mam wolny. Co powiesz na wspólny obiad? - zaproponowała, licząc na to, że perspektywa ich wspólnego spotkania chociaż trochę poprawi samopoczucie Branta. - A do tego czasu, pisz do mnie i dzwoń. Muszę mieć pewność, że nie zwariujesz. tego stresu.

Brantley J. Hamilton