[Jeremy Watmore]

17.
Miał wrażenie, że wszystko wiruje, kiedy stał uwieszony na telefonie w jednej z cel aresztu, z zamiarem skorzystania ze swojego nieodzownego prawa do wykonania połączenia do dowolnie wybranej przez siebie osoby. Było mu niedobrze i czuł się o wiele bardziej pijany, niż trzydzieści minut temu, kiedy go tutaj sprowadzono, czy nawet jeszcze wcześniej, w chwili zatrzymania przez radiowóz na ulicy. Jak na aresztowanego za jazdę pod wpływem, prezentował się naprawdę nieźle – poza tym, że był odrobinę pomięty, wciąż miał na sobie garnitur, śnieżnobiałą koszulę i eleganckie buty, a na jego nadgarstku wciąż dało się dostrzec zegarek. Z tym zapewne musiał uważać w podobnym miejscu, ale niestety nie przyszło mu to do głowy w takich warunkach. W głowie dudniła mu jedna myśl i starał się z całych sił na tym skupić. Mianowicie, musiał wybrać, do kogo zadzwonić, a wybór miał dosyć ograniczony przez swoją własną pamięć i alkohol, który wcale nie ułatwiał mu zadania. Nie znał numerów do wszystkich, którzy mogliby okazać się w tym momencie przydatni, na pamięć i bardzo tego żałował, bo właściwie jego wybór w tym momencie wahał się pomiędzy matką, Marlow i Forestem. Pierwszą z osób od razu wykluczył, będąc stuprocentowo pewnym, że nie był obecnie gotowy na słuchanie tyrad o swojej nieodpowiedzialności i o tym, jak bardzo ją rozczarował, bo przecież nie tak go wychowała. Sięgając po słuchawkę skłaniał się ku Marlow, nawet nie mając pewności, że będzie miała możliwość wybrania odpowiedniej ilości gotówki. Natomiast kiedy zaczął powoli wystukiwać numer na metalowej klawiaturze, był to numer ostatniej z osób, chociaż Jeremy szczerze żałował tego już w momencie wybierania, zanim w ogóle usłyszał w słuchawce pierwszy sygnał nawiązywanego połączenia. Z każdym kolejnym ściskało go w gardle coraz bardziej, a dodatkowo pomału zaczynał tracić nadzieję, że to w ogóle się uda i że, o ile w ogóle odbierze, Forest zechce z nim porozmawiać i udzielić mu pomocy.

forest renshaw

[forest renshaw]

— 13
Bezsenność dopadała go ostatnio na tyle często, że pożytkował się alkoholem zdecydowanie zbyt często. Cała sytuacja z Fallon była niesamowicie stresująca i sprawiała, że nie raz i nie dwa maszerował po swoim mieszkaniu aż do chwili, kiedy za oknem zaczynało robić się jasno. Czy było to zdrowe? Zdecydowanie nie, ale przecież nie mógł tego w żaden sposób przeskoczyć. Tego dnia, ku naprawdę jego własnemu zaskoczeniu, udało się Forestowi zasnąć bez żadnego problemu. Kiedy tylko przyłożył głowę do poduszki od razu zmorzył go sen i prawdopodobnie trwałby niezmącony do samego rana, gdyby nie dzwonek telefonu wyrywający go brutalnie do rzeczywistości. Nie wiedział co się dzieje i miał problem, żeby zlokalizować swoją komórkę, jednak kiedy mu się udało i dostrzegł nieznany numer potrzebował chwili, żeby zdecydować czy chce w ogóle odbierać. Po kilku sekundach namysłu i głębszych wdechach nacisnął zieloną słuchawkę, zastanawiając się kto planował go dobić brakiem snu także tej nocy. — Halo? — zachrypnięty głos brzmiał trochę inaczej niż zazwyczaj, ale wciąż nie odbiegał jakoś znacząco od normy. Czekając na odpowiedź Forest poprawił się na swoim miejscu, a w głowie z jakiegoś powodu zaczęły mu krążyć naprawdę mroczne scenariusze, w których ktoś, kogo kocha jest poważnie ranny. Mamie coś się stało? Dzwonili ze szpitala, bo Eyre miała wypadek? A może ktoś z fundacji pamiętał jego numer, a potrzebował pilnie prawnika? Naprawdę mocno się zestresował, a dłoń momentalnie powędrowała mu na kark, chcąc go chociaż trochę rozmasować w tym wszystkim i całym stresie, który kumulował się u niego właśnie w tym miejscu. Nie pamiętał od kiedy się tak zaczęło dziać, ale prawdopodobnie w tym samym momencie, w którym jego relacja z Jeremy’m uległa pogorszeniu. Właśnie wtedy zaczął też więcej pić, wtedy też przestał dobrze sypiać i ogólnie wszystko się u niego posypało. Naprawdę, nie podejrzewał, że jakiś mężczyzna ponownie narobi mu tyle zamieszania w życiu, ale jednak, działo się. A Forest zamiast pozbierać się do kupy, to tylko bardziej się w tym zakopywał, jak gdyby było to jego hobby.

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Nie był w pełni świadom pory, o której postanowił obudzić przyjaciela, ale to raczej nie powinno nikogo dziwić. Z trudem stał na nogach z słuchawką przy uchu, pozwalając przeszywającemu dźwiękowi zwiastującemu próbę połączenia wręcz wwiercać się w jego mózg. Nie przypominał sobie już, kiedy ostatni raz był pod wpływem takiej ilości alkoholu jak tej nocy, ale coś mu się zdawało, że podobnie ciężko nie czuł się od alkoholizacji z Forestem właśnie, która miała miejsce już kilka miesięcy temu. Z tamtego wyjścia do baru również nie pamiętał zbyt wiele, chociaż bez wahania mógł powiedzieć, że to jeszcze był ten czas, gdy między ich dwójką wszystko układało się po prostu dobrze. Bez sprzeczek czy jakichś spięć, które w końcu doprowadziły ich do sytuacji unikania się i zrywania ze sobą kontaktu. Nic takiego nie miało wtedy miejsca i to był w jego postrzeganiu (nawet w stanie upojenia alkoholowego) naprawdę dobry czas. Momentami nawet przyłapywał się na tęsknocie za stanem rzeczy z przeszłości, ale nawet wtedy wolał się za to zganić i powtórzyć sobie, że żadna z tamtych rzeczy nie mogła już powrócić. Bo przecież wszystko wskazywało na to, że Forest nie chciał mieć z nim nic wspólnego... Obawiał się, że to połączenie mogło okazać się niedługo naiwną próbą z jego strony, ale na dobrą sprawę nie miał wielkiego wyboru, a siedzenie w areszcie kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt godzin nie wchodziło przecież w grę. Nawet stresując się tym połączeniem, kiedy głos Renshawa odezwał się po drugiej stronie, zrobiło mu się chwilowo odrobinę lżej. - Forest, potrzebuję pomocy - wyrzucił na wydechu, nieco niewyraźnie, z całych sił próbując brzmieć jak najbardziej trzeźwo. Póki co, dało się naciąganie stwierdzić, że wcale nie był strasznie pijany, ale szansa na to, że kolejne zdania uda mu się wyartykułować tak składnie była raczej dość znikoma.

forest renshaw

[forest renshaw]

Czuł naprawdę wielkie niedowierzanie kiedy to właśnie głos Jerry’ego odezwał się po drugiej stronie słuchawki. Nie tego się spodziewał, to trzeba przyznać. Choć zdecydowanie była to bardziej pocieszająca opcja niż jakaś nagła choroba ktokolwiek z rodziny bądź wypadek bliskiej mu osoby, była to również lepsza opcja niż telefon od Fallon, która mogłaby mu powiedzieć, że dzieje się coś złego, to na pewno nie była to opcja, którą Forest by obstawiał. Telefon od dawnego przyjaciela był czymś, czego nie oczekiwał nawet w najśmielszych snach i teraz, słysząc jego głos przez chwilę siedział z zamkniętymi oczami, skupiając się na jego brzmieniu i tym… tym, że dobrze było go słyszeć. Tak po prostu. Dopiero po chwili dotarł do niego sens wypowiadanych słów, a oczy na nowo szeroko się otworzyły. Zaraz za nimi Forest poderwał się na równe nogi, gotów bez zająknięcia rzucić się na pomoc, bez względu na to czego miała wymagać od niego. — Jakiej pomocy? Co się stało? Przyjechać gdzieś? — nie rozpoznał po głosie, że Jeremy jest pijany, że tak naprawdę nie chodziło o jakąś zwykłą pomoc, a stan, w którym się znajdował wpakował go w znacznie poważniejsze tarapaty niż by chciał przyznać. Ba, Forest nawet nie czekał na jakiekolwiek wyjaśnienia, od razu wstając i zabierając się za szukanie ubrań. Zapalił lampkę i mrużąc oczy ze względu na światło, które zaczęło go razić znalazł w końcu dresy i bluzę, a także jakieś skarpetki, w które to zaczął się ubierać pospiesznie. Bo przecież nawet jeżeli miał wyłącznie zejść parę pięter niżej, to nie mógł tego zrobić w samych majtkach. Nie tylko ze względu na Jeremy’ego, ale również innych sąsiadów, którzy mogli nie chcieć oglądać jak świeci prawie gołym tyłkiem. Nie chciał też, żeby potem Eyre musiała się z tego tłumaczyć, albo żeby do niego samego zaczęły docierać jakieś pytania o to, co nim kierowało i czy nie był przypadkiem pijany decydując się na strój niewiele odbiegający od tego, w którym Adam paradował po Edenie.

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Teraz, stojąc przy telefonie, skazany na łaskę lub niełaskę mężczyzny, który już jakiś czas temu wykreślił go zdecydowanie ze swojego życia, naprawdę nie potrafił zrozumieć co kierowało nim, gdy wsiadał do auta w takim stanie. Nie wiedział, czy było możliwe, żeby aż tak go poniosło. To mogło znaczyć tylko jedno – zdecydowanie przesadził, zarówno z ilością spożytego alkoholu, jak i w generalnym znaczeniu. Mógłby nadal udawać przed samym sobą, że nic złego wcale się z nim nie działo, ale chyba już nie miał siły dłużej się oszukiwać. Nie było ani trochę dobrze i im szybciej miał sobie to uświadomić, a także wyciągnąć z tego wnioski, tym lepiej dla niego i każdego innego w najbliższym otoczeniu Watmore’a. Trafienie do aresztu i potężny mandat, który będzie musiał zapłacić na pewno miały być lekcją, ale to, czy z tej lekcji coś wyniesie, było zależne już tylko od niego samego. – Pomocy z powrotem do domu potrzebuje. – odpowiedź była nieco nieskładną wersją tego, jak ułożył sobie to w głowie. Bardzo chciał zgrabnie ominąć temat aresztu, chociaż do jego świadomości powoli, stopniowo docierało, że to nie będzie możliwe jeśli chciał, by Forest coś wskórał w sprawie jego aresztowania. – Będziesz potrzebował do tego pieniędzy, więc mnie słuchaj uważnie – zapowiedział, znowu mówiąc niecodziennie wolno i nader tajemniczo, prawie tak, jakby właśnie był narratorem jakiejś gry, w której Forest odgrywa czołową rolę. Chyba przyjęcie takiej konwencji było dla niego pewnym ułatwieniem, a przynajmniej w kwestii wyjaśnienia problemu, bo jednocześnie wciąż było mu trudno ustać prosto na nogach.

forest renshaw

[forest renshaw]

Był naprawdę zmartwiony tym telefonem, szczególnie biorąc pod uwagę godzinę, o której został wykonany. W jednej sekundzie wszystko inne przestało mieć znaczenie a fakt, że Jeremy potrzebował pomocy stał się rzeczą nadrzędną, na której w stu procentach chciał się skupić Forest. Przecież to był Jerry, jego Jerry, na którym mu zależało i na myśl o którym wciąż drżało mu szybciej serce, a dłonie zaczynały się pocić. Nie wiedział co prawda czy Watmore zrobiłby dla niego to samo, do czego Forest był zdolny, ale to nie było ważne. Trzymając ramieniem telefon przy uchu naciągał skarpetki na stopy, czekając aż mężczyzna powie mu cokolwiek innego, co chociaż trochę przybliży go do rozwiązania zagadki jaką było to, co się stało i gdzie tak naprawdę znajdował się w tym momencie przyjaciel. — Jerry, jakich pieniędzy? Co się dzieje, możesz mi powiedzieć? — poprosił, nie kryjąc na ten moment ani odrobiny zmartwienia w głosie, bo i po co? Jakby jednak tego było mało, wciąż nie rozpoznawał po głosie Jerry’ego, że był kompletnie pijany i to z jego stanem wszystko było powiązane. Zamiast tego sądził, że może wpakował się w jakieś kłopoty przez rozprawę albo był w szpitalu, zapominając wcześniej opłacić ubezpieczenia. Naprawdę wiele myśli krążyło po jego głowie i dosłownie na parę krótkich sekund odsunął telefon od ucha, aby nałożyć na siebie bluzę, po czym złapał za niego ponownie i przyłożył do ucha, ale jak mu się zdawało, żadna nowa, istotna informacja nie została przekazana, dlatego też czekał, może trochę mało cierpliwie, jednak nie pospieszał go, dawał czas i szansę na spokojne zebranie myśli, bo jak podejrzewał, sytuacja była stresowa głównie dla Jerry’ego, który to musiał zgłosić się z prośbą o pomoc do kogoś, do kogo przecież nie chciał się w ostatnim czasie praktycznie w ogóle odzywać.

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Wiele go to kosztowało, pod paroma względami. Słaba koordynacja ruchów wywołana ilością spożytego alkoholu, lekki szok związany z całą sytuacją, nie wspominając już o tym, że będzie musiał wydać realne pieniądze, by się stąd wydostać. Nie narzekał na brak oszczędności bądź niską pensję, ale nie należał także do fanów wyrzucania pieniędzy w błoto. A tą sprawę miał pewnie w taki sposób właśnie postrzegać. Wina leżała w całości po jego stronie, ale prawdopodobnie miało minąć sporo czasu, by Jeremy pogodził się z tym faktem. Na ten moment, gdy nie myślał do końca trzeźwo, wszyscy naokoło byli temu winni. A w szczególności wieczorny patrol, który ośmielił się zatrzymać go na poboczu, kiedy prędkościomierz wskazał o kilkadziesiąt kilometrów więcej, niż powinien. Ten sam patrol kazał mu przecież dmuchać, a później wyjść z auta i wsiąść do radiowozu, by w następnej kolejności przywieźć go tutaj. Gdyby nie to, że był pijany i trudno było mu utrzymać pion, pewnie zrobiłby jakąś rozróbę dla samego rozpętania afery. To były naprawdę trudne czasy. – Pieniądze. Moje. Albo nieważne – Przez chwilę się zastanowił, mobilizując przy tym prawdopodobnie wszystkie swoje szare komórki. Przypomnienie sobie wszystkich danych, rzędów cyfr ułożonych w skomplikowanej kolejności i jeszcze podyktowanie tego wszystkiego Forestowi w tym momencie nie było chyba ponad jego siły i możliwości. W słuchawce dało się słyszeć ciężkie westchnięcie. – Jestem w areszcie – wydusił w końcu cicho, tonem zdradzającym od razu jego nastawienie do tej sytuacji. A była dramatyczna, tego nie dało się mu odmówić. – Wyciągniesz mnie stąd? – Ostatnie pytanie padło po kolejnej chwili ciszy z jego strony. Jeśli poza tym miał jeszcze jakieś życzenie, to chyba tylko żeby Forest nie zadawał mu w obliczu tej sytuacji żadnych pytań.

forest renshaw

[forest renshaw]

Nie tego się spodziewał po tym telefonie. Jasne, podejrzewał jakieś naprawdę dramatyczne zwroty akcji, ale bardziej w głowie Foresta rodziło się, że oto miał zaraz jechać do szpitala albo po prostu pędzić do mieszkania dwa piętra niżej aby ratować (byłego) przyjaciela. Nie miało to jednak nijak połączenia z rzeczywistością, która okazała się zgoła inna i sprawiała, że Forest był naprawdę całkowicie zaskoczony, nie potrafiąc przez pewien moment przetworzyć tego, co przyszło mu usłyszeć. No bo jak? Jak to możliwe, żeby Jerry był w areszcie? Dopiero po chwili problemy z orientacją i wysławianiem się narysowały w głowie Renshawa mapę, którą podążył wprost do odpowiedzi, której potrzebował aby zrobić jakikolwiek krok. Jeremy jechał pod wpływem alkoholu albo coś pod jego wpływem zrobił. Z ust mężczyzny wydobyło się ciche westchnienie, a on sam przetarł sobie pospiesznie twarz licząc na to, że chociaż trochę pomoże mu to się otrzeźwić i zebrać w sobie, aby po prostu ruszyć do bankomatu, a następnie na komisariat, z którego miał odebrać przyjaciela. — Wezmę pieniądze i przyjadę — obiecał, zakładając buty, których nawet nie zawiązywał, a wyłącznie wkładał sznurówki do środka, tak, aby się na nich przypadkiem nie potknąć za pięć sekund, kiedy zacznie biec do windy. — Jasne, że cię wyciągnę, Jerry. Już wychodzę, niedługo przyjadę, obiecuje — domyślał się, że takie zapewnienia były mu w tym momencie bardziej potrzebne niż cokolwiek innego, dlatego też nie szczędził mu ich. Po zabraniu wszystkiego co potrzebne i upewnieniu się, że zamknął drzwi od mieszkania ruszył do windy, a następne do swojego auta i bankomatu, po drodze dzwoniąc jeszcze na komisariat aby dowiedzieć się ile dokładnie kaucja za Watmore’a wynosiła, a następnie ruszył w kierunku komisariatu, mając nadzieje, że stan Jerry’ego nie był tak dramatyczny jak mu się wydawało. Jak również, że nie zrobił nikomu krzywdy i nie będzie musiał mu szukać prawnika, bo coś mu jednak podpowiadało, że jego pomocy miał nie chcieć przyjąć. Szybko jednak pojechał po przyjaciela i chociaż miał wrażenie, że może go czekać długa walka o wyciągnięcie go z aresztu, to jednak całkiem sprawnie (jak na standardy, których oczekiwał) udało mi się opłacić wyjście Jerry'ego, a później, cóż, ruszył z nim do domu, zastanawiając się co też mu strzeliło do głowy.

zt x2