[Delilah Lowell]

dwadzieścia

- Madds, przepraaaaszam! - zaczęła, kiedy tylko usłyszała w słuchawce halo. - Musiałam zostać chwilę dlużej w pracy, ale już do ciebie pędzę, okej? O matko, weszłam prawie na słup, przepraszam! - krzyknęła gdzieś w eter, bo nie dość, ze w słup, to prawie weszła też w jakiegoś przypadkowego przechodnia, kiedy rzeczywiście gnała w stronę mieszkania Maddie. - Powiedz mi, czy ty wiesz coś o footballu? Bo ja się potrzebuję dowiedzieć rzeczy i jakby internet średnio jest pomocny - westchnęła głośno, teatralnie. - I niby moglabym podpytać Ashera, ale to właśnie przed nim nie chcę zrobić z siebie kompletnej idiotki, bo coś tam mówił o meczu, mam tylko nadzieję, ze nie będzie chciał tego meczu ze mna grać, bo wiesz przecież, ze nie umiem złapać piłki - bo w footballu się łapało piłkę? No już zupełnie nie wiedziała, ale Harrington, jako trener personalny (w co mocno wierzyła, pomimo tego, że rzucił to raz i trochę w żarcie), mial pewnie świetne pojęcie na temat wszystkiego, co związane ze sportem i nie chciała przy ekspercie wyjść na kompletnego laika. - Poza tym mogłabym złamać paznokcie i jak ja będę wtedy wyglądała? Manicurzystka z brzydkimi paznokciami? - pokręciła rozbawiona głową, bo chociaż rzeczywiście dbała o wygląd swoich dłoni czasem aż za bardzo, nie było to jej największym zmartwieniem. - Ale twoje za to juz niedługo będą piękne, bo słuchaj, zostało mi... - urwała, zdając sobie sprawę, że jest jeszcze dosyć dużo. - Mało.

Madelaine Hastings

[Madelaine Hastings]

2.

Maddie zawsze była wyrozumiała dla spóźnialskich, bo sama należała do tej sporej grupy. Delilah miała chociaż dobre wytłumaczenie, pracę – u Hastings powodem niepojawienia się na czas była zwykle zbyt długa kąpiel, wylegiwanie się w łóżku albo wybieranie ciuchów na ostatnią chwilę. Kiedyś ktoś powiedział jej, że nie szanuje czasu innych i w sumie przez jakiś czas było jej nawet z tego powodu trochę głupio i przykro, ale wkrótce wszystko wracało do normy. Tak czy inaczej, nie była zła na Deli, a nawet jej to dzisiaj odpowiadało, bo sama też nie mogła się dzisiaj z niczym wyrobić.
– Nic się nie stało, akurat zdążyłam odkurzyć, bo trochę dzisiaj nie ogarniam. Jakiś chłopak przyszedł dzisiaj oglądać mieszkanie, no i siedział prawie dwie godziny, o wszystko dopytywał. Byłam już prawie pewna, że będę miała współlokatora, ale jak między słowami wspomniałam o Diego, to się wycofał – zaśmiała się. – Może to i lepiej.
Ale w sumie wcale jej do śmiechu nie było. Mieszkanie było za duże dla niej samej, miało dwie sypialnie, a co za tym idzie, było też zbyt drogie, by mogła utrzymać się tu sama. Wcześniej opłaty za wynajem dzieliła na pół z przyjaciółką, a decyzja o jej wyprowadzce była na tyle nagła, że Madelaine wciąż nie znalazła nikogo nowego.
– Zależy. O futbolu amerykańskim wiem niewiele, ale o piłce nożnej całkiem sporo. Oglądałam mecze z bratem i w sumie to całkiem wciągające – przyznała, wyciągając z szafki dwa kubki, bo skoro Delilah była już blisko, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby zacząć robić kawę. – Także jeśli mówisz o tym futbolu, co ja, to nie jest tak łatwo zniszczyć paznokcie. Zresztą, siatkarki jakoś dają radę, nie?

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- Iiiile siedział? - wybałuszyła oczy ze zdziwienia, znów o mało na kogoś nie wpadając, bo jeśli tak miało wyglądać poszukiwanie mieszkać ze współlokatorami, to... cóż, to dla niej sytuacja była jasna - not gonna happen. O czym się rozmawia z przyszłym współlokatorem przez dwie godziny? Czy dobrze myje kibel, czy zbiera po sobie naczynia? Jasne chyba, że obcy człowiek na początku powie o tym, jaki jest z niego czyścioszek, jak bardzo woli spędzać spokojne wieczory w domu, a imprezę zabierać ze sobą na miasto. - Ale co, wspomniałaś, że Diego istnieje i stwierdził, że nie? To chyba dobrze, bo kiepskim byłby współlokatorem - Delilah uważała, że praca, szkoła i mieszkanie były strefami wolnymi od jakiegokolwiek flirtu, na razie miała całkiem ułatwione zadanie, bo mieszkała z rodzicami, w pracy raczej miała same dziewczyny, pozostawała więc tylko uczelnia, ale mało facetów siedziało z nią na wykładach historii sztuki. - Okej, serio, nie chcę być stereotypową laską, która nic nie ogarnia, ale to jest ten moment, w którym... a nie, dobra, wiem, dobra, dumbass moment is over - parsknęła śmiechem, gryząc się w porę w jezyk, bo o mało co nie palnęła, że nie odróżnia footballu od piłki nożnej. - Mówię przecież, że chodzi o football, co ty mnie w błąd wprowadzasz! - żartobliwie ją zbeształa, ale prawda była taka, że rzeczywiście trochę się stresowała tym wszystkim i wiadomo, jak się stresowała, to i głupie myśli przychodziły jej do głowy. - Czyli co, ty mi nie pomożesz? - jęknęła, jednocześnie wzdychając, ale wiadomo, że wolała zrobić z siebie idiotkę przed przyjaciółką, nie przed chłopakiem.

Madelaine Hastings

[Madelaine Hastings]

Maddie też dało to do myślenia – dobra, mogło jej się fajnie gadać z potencjalnym współlokatorem, mogła nawet zaproponować mu wodę z cytryną albo mrożoną kawę, bo dzień był naprawdę gorący, ale bez przesady. Niestety, miała zbyt miękkie serce do zdrowych interakcji z ludźmi i głupio było jej po prostu go przegonić, więc cierpliwie wysłuchała historii o podróżach, o sportowym zacięciu, o dwóch psach w rodzinnym domu i o młodszej siostrze trenującej judo. Madelaine całkiem lubiła ludzi i nie miała nic przeciwko słuchaniu takich opowieści, ale w tym przypadku cel był konkretny: szukała współlokatora i nie chciała tracić czasu na nieprowadzące do niczego dyskusje. Trudno było jej wiązać koniec z końcem, gdy musiała opłacać mieszkanie sama, a korzystanie z pomocy finansowej rodziców wprawiało ją w poczucie zakłopotania i beznadziei, choć sama nigdy nie prosiła o pieniądze – to oni wciskali jej je przy każdej możliwej okazji (i bez okazji również).
– Nie no, wiesz, nie powiedział mi wprost, że nie, ale jednak zupełnie stracił animusz. Wcześniej gadał, że generalnie to mógłby się przeprowadzać jutro, a jak przeszliśmy na temat filmów i wspomniałam, że byłam ostatnio z chłopakiem na takim fajnym horrorze, to uznał, że w sumie chyba jeszcze się rozejrzy. Nie wiem, może szukał bardziej dziewczyny niż współlokatorki – wzruszyła ramionami, biorąc z półki kawiarkę. – Strasznie mnie zniechęcają takie rzeczy. Serio, zaczęłam nawet zastanawiać się nad przeprowadzką do Diego, bo w sumie jest sporo plusów takiego ruchu, ale nie ukrywam, że mam poważne obawy o to, czy się nie pozabijamy.
Jej relacja z Diego nie była łatwa, bo choć kochała go nad życie, to jednak przez sporą część związku byli pokłóceni. Potrafili zrobić wielką awanturę z najmniejszej błahostki; w takich momentach mieszkanie osobno zdecydowanie było wartością dodaną. Ale, kto wie, może gdyby się do niego wprowadziła, scaliłoby to ich związek?
– Nooo dobra, w tym chyba nie pomogę, ale jak przyjdziesz, to możemy obejrzeć jakieś mecze albo filmiki objaśniające na YouTube – zaproponowała, bo to był chyba na ten moment jedyny sposób, w jaki mogła jej pomóc. Może razem ogarną więcej? – Na pewno są jakieś kanały dla laików czy coś takiego.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- A to jakiś frajer! - skwitowała go od razu. - W takim razie może i lepiej, że tak szybko się wycofał, bo jakby próbował potem wejść między ciebie i Diego to dopiero byłby problem, co? - sama nie wyobrażała sobie spokojnego życia, gdyby teraz Asher sprawił sobie współlokatorkę, która czuła do niego miętę. Pomijając już chyba znajomość jego poprzednich nawyków, jeśli chodzi o kobiety, absolutnie nie czułaby się wtedy pewnie, mogłaby więc nawet zrozumieć czemu Villeda robiłby jakieś awantury i niekoniecznie umiałaby stanąć bez zastanowienia po stronie Maddie. - Noo, wspólne mieszkanie to w ogóle poważny krok, nie? Musiałabyś się nieźle zastanowić czy chcesz się w to teraz ładować, bo co jakbyście... - urwała, nie chcąc przypadkiem wykrakać, że rozstali. - Jednak potrzebowali więcej czasu na dogranie się? Za wcześnie to też niedobrze - i chyba tylko dlatego pierwszego dnia po diabelskim młynie nie przytargała do mieszkania Harringtona wszystkich swoich rzeczy. Chciałaby najpierw zobaczyć jak to jest żyć na własną rękę, czego nie miała okazji doświadczyć mieszkając z rodzicami, to był jej kolejny krok. Może to ona powinna odpowiedzieć na ogłoszenie Hastings? - Tutoriale jak zostać dziewczyną sportowego świra? - mruknęła z powątpiewaniem, powoli tracąc nadzieję. - Ej, ale w sumie to jest całkiem niezły pomysł! No zobacz, weźmy na przykład koszykówkę - ogarniasz te rzeczy, które są absolutnymi podstawami i wiedzieć trzeba, jakieś zasady, kilka klubów i możesz rzucić czymś w trakcie meczu, żeby zaimponować swojemu chłopakowi i jego kolegom! - może czas na zmianę ścieżki życiowej? Delilah Lowell, blogerka sportowa.

Madelaine Hastings

[Madelaine Hastings]

Trudno było nie zgodzić się z opinią Delilah na temat niedoszłego współlokatora Maddie. Naprawdę nie miała dużych wymagań – nie przeszkadzały jej zbytnio osoby palące, nie skreślała kandydatów, gdy posiadali zwierzęta (choć może robił to właściciel mieszkania?) i tak dalej, ale z drugiej strony, nie do końca chciałaby mieszkać z kimś, z kim nie nadawała na tych samych falach. Słabo byłoby dzielić z kimś mieszkanie i nawet zbytnio się do siebie nie odzywać. Albo z kimś, kto – jak ten chłopak – liczy na historie rodem z niskobudżetowego porno o sypiających ze sobą współlokatorach, czy coś.
– No trudno, będę szukać dalej. W końcu musi się ktoś znaleźć. Rzeczywiście, to nie była dobra opcja, bo Diego na pewno robiłby sceny – przewróciła oczami. Kiedyś całkiem podobało jej się to, że był o nią zazdrosny, ale teraz raczej irytowało. Oczywiście marudząc o tym, nie wspominała, że sama też była okropną zazdrośnicą, bo to zburzyłoby jej narrację.
– Szczerze? Wydaje mi się, że nigdy się nie dogramy i zawsze będzie to tak wyglądać. Jesteśmy razem z przerwami od liceum, a w sumie wcale nie jest lepiej. Może taka nasza uroda? – Nigdy nawet nie zastanawiała się nad tym, że ich związek mógłby być inny. Czasem było słodko, ale sielanka nie trwała zwykle zbyt długo. To była taka naturalna kolej rzeczy w ich związku; irytowała, ale w sumie można było chyba przywyknąć. Jakkolwiek nie miewała dość Diego, nie wyobrażała sobie życia bez niego. I miała nadzieję, że w drugą stronę działało to tak samo. Choć czasem w to wątpiła.
– Nie śmiej się, ja bym nie była zdziwiona, gdyby takie tutoriale naprawdę istniały. Zaraz włączę laptopa i poszukam. Daleko jesteś? – zapytała, przechodząc do swojej sypialni (i kompletnie zapominając o kawie), gdzie miała laptopa. – No i to jest spoko plan. Bez przesady, na pewno nie będzie wdawał się w jakieś niuanse, więc ogólna wiedza wystarczy. A w razie czego możesz improwizować albo po prostu przytaknąć i się uśmiechnąć.
Usiadła na łóżku, otwierając laptopa i wklepując hasło, żeby zaraz móc odpalić w jednej karcie YouTube, a w drugiej Google.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- Noo, a jakby robił sceny, to chłopak prędzej czy później pewnie i tak by zwiał, nie? - kiwnęła powoli głową, bo wychodziło na to, że żeby zminimalizować sceny zazdrości Diego, Maddie musiała pewnych rzeczy, których wcale nie uważała za złe, w życiu unikać. Co by było, gdyby Delilah oznajmiła Asherowi, że wyprowadza się od rodziców i znalazła sobie współlokatora? Z pewnością nie pochwalałby jej decyzji, z pewnością mieliby się pokłócić o to przynajmniej kilka razy, a może i ten hipotetyczny chłopak powiedziałby, że to już koniec, bo ma dosyć? - No doobra, od liceum, ale nie jesteś jeszcze wcale jakaś stara, nie? Jakbyście mieli po trzydzieści lat, martwiłabym się bardziej - sama miała się często za niesamowicie niedojrzałą, wręcz dzieciaka, a przy sześć lat starszym Harringtonie już zupełnie czasem czuła się jak bobas, kiedy mówiła mu, że musi już iść, bo rodzice się będą martwić, a on w jakiś sposób opłacał sam swoje mieszkanie z pensji trenera personalnego, bo przecież właśnie myślała, że to robi w życiu.
- Nieeedaleko, biegnę, lecę, mknę, serio! - zapewniła, przyspieszając nawet kroku i zmieniła rękę, którą przytrzymywała telefon przy uchu. - Wiesz, nie chcę nagle palnąć "którzy nasi", albo kibicować innej drużynie, albo zagubić się jakoś w tym, co właściwie się dzieje na boisku - no chociaż fajnie by było wiedzieć w jaki sposób zdobywa się punkt, kiedy się trzeba cieszyć, a kiedy nie. - Skończy się na tym, że będę cały czas uśmiechnięta i do niego przyklejona, nie wiem czy to dobra rada - parsknęła śmiechem, bo chociaż i tak ciężko im się było od siebie oderwać, a kiedy tylko znajdowali się w jednym pomieszczeniu, Lowell odczuwała irracjonalną potrzebę dotykania go, a co dopiero jakby miała to robić specjalnie?

Madelaine Hastings

[Madelaine Hastings]

Mruknęła twierdząco, przytakując Delilah. Kimkolwiek będzie jej współlokator(ka), nie mogła oczekiwać, że osoba ta wykaże się taką samą cierpliwością w stosunku do Diego, co ona. Gdyby więc zamieszkała z jakąś dziewczyną, Villeda pewnie byłby spokojniejszy, chociaż z nim nigdy do końca nie wiadomo. Z drugiej strony, chyba wielu facetów byłoby zazdrosnymi o swoje partnerki mieszkające z jakimiś innymi typami – w drugą stronę wyglądało to zresztą całkiem podobnie. Wspólne mieszkanie naprawdę wydawało się najsensowniejszym wyjściem, ale jednocześnie mroziło krew w lichych żyłach Maddie.
– Nie no, starzy nie jesteśmy, ale w sumie odkąd skończyłam studia, to tak właśnie się czuję, wiesz? Jakbym, nie wiem, wkroczyła w etap życia, w którym muszę żyć już po dorosłemu, mieć pewny dach nad głową i takie tam.
Studenckie życie dla Madelaine wprawdzie już się skończyło, ale jednak miała dopiero dwadzieścia dwa lata. Nie musiała brać kredytu na mieszkanie, szukać wymarzonej sukni ślubnej i planować dzieci, nawet, jeśli tak właśnie przedstawiały się oczekiwania na przykład babci. To już nie te czasy, ale jednak Hastings nieustannie miała poczucie, że robi coś nie tak, marnuje swoje życie i jest stale w tyle.
– To w sumie brzmi śmiesznie, ale zdarza się całkiem często. No ale jeśli wiesz, komu kibicuje, to możesz wyszukać czegoś o tej drużynie, zminimalizować ryzyko wpadki i może zabłysnąć jakąś ciekawostką – podsunęła. Choć ten etap był już dawno za nią, to doskonale rozumiała obawy Deli. Niewiele rzeczy sprawiało, że dziewczyna czuła się upokorzona tak, jak wtedy, gdy zbłaźniła się przed chłopakiem, który jej się podobał. Szczególnie dotyczyło to początkowych faz związku, choć nie tylko, bo wszystko zależy od tego, w jaki sposób ukształtuje się dana relacja i będące w niej osoby.
– Nie sądzę, żeby przeszkadzało mu to przyklejenie się. Znaczy, kiedyś zacznie marudzić, żebyś nie przeszkadzała w oglądaniu meczu, ale ten etap raczej jeszcze przed wami – zaśmiała się, przeglądając miniaturki kolejnych filmików. – O, znalazłam na YouTube poradnik jakiejś laski, co robić, gdy twój chłopak kocha sport, a ty się nie znasz, idealnie. Może będzie wyjaśniała zasady?

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- No ja ci powiem, ze przez to, że już pracuję też chyba nie wczułam się w to takie studenckie życie. Ale jednocześnie mieszkam z rodzicami dalej, oni mnie w pewnym stopniu ograniczają, do tego Gary, na przykład, traktuje mnie jako strasznego dzieciaka, chociaż nie mam już trzynastu lat i serio potrafię jakoś o siebie zadbać - chociaż z tym to i sama Delilah musiała trochę polemizować, bo nawet w przeciągu ostatniego miesiąca wplątała się w tarapaty tyle razy w swoim życiu, że cudem jakimś jeszcze normalnie stała na nogach, co więcej, pędziła w stronę mieszkania Hastings, raz po raz prawie wpadając na jakiś słup, albo przechodnia. - Myślisz, że to czas przeszukać mu mieszkanie w poszukiwaniu książek o jakichś sportowcach, albo starych biletów na mecze? Albo przestalkować social media, żeby zobaczyć, że dziesięć lat temu nie polubił strony jakiejś drużyny, albo nie wrzucił posta, że juhuu, wygrali, zwycięstwo? - zaśmiała się, probując sobie jednocześnie przypomnieć, czy kiedy demolowała mu salon, a potem składala go do kupy, rzeczywiście nie dojrzała tam jakichś rzeczy, które mogły jej podpowiedzieć co i jak. - Ale to wiesz, w takim wypadku ja mogę powiedzieć, że dobrze, jak nie chce, to ja sobie pójdę robić coś innego i sprawa rozwiązana, nie? - jeśli na samym początku nie odrzuciły go jeszcze foszki i nastroję Delilah, istniało duże prawdopodobieństwo, że będzie jakoś w stanie przeżyć jej późniejsze nastroje, a przecież nie musieli razem robić wszystkiego i tak, jak on mógł nie chcieć łazić z nią po sklepach, w poszukiwaniu odpowiedniego odcienia lakieru, tak ona nie musiała ekscytować się każdym zdobytym przez ulubioną drużynę punktem. - O, patrz, to brzmi idealnie! Ja już serio, serio zaraz będę, wchodzę w ostatni zakręt i jestem! - zapewniła przyjaciółkę, doskonale już kojarząc okolicę.

Madelaine Hastings

[Madelaine Hastings]

Maddie coś o tym wiedziała. Miała nadopiekuńczą matkę, więc trochę spieszyło jej się do tego, żeby opuścić rodzinny dom. Jasne, za wieloma aspektami tęskniła: fajnie było wracać do domu ze świadomością, że czeka maminy obiad (choć i ona nierzadko gotowała w domu), nie trzeba było martwić się o rachunki czy usterki, jakie zdarzają się w domach. Teraz jednak czuła się wolna – nie musiała tłumaczyć się, gdzie i z kim wychodzi ani o której wróci, gdy miała wolne, mogła przespać pół dnia, nie słuchając później zrzędzenia, a na śniadanie zjeść jabłko albo lody.
– Masz godzinę policyjną? – zaśmiała się, choć absolutnie nie miała na celu wyśmiewania przyjaciółki. – To chyba normalne, że tak się o nas martwią. Ja na przykład uważam teraz, że będę totalnie wyczilowaną matką, ale nie wykluczam, że rzeczywistość będzie inna.
Pomijając fakt, że na ten moment absolutnie nie wyobrażała sobie, że kiedykolwiek mogłaby być matką i wziąć pełną odpowiedzialność za inną osobę. W tej chwili było to dla niej abstrakcją, ale trudno się dziwić, skoro nie miała niczego poukładanego w życiu.
– Nie wiem, a nie nosi bluzy jakiejś drużyny? Ale w sumie social media to też dobry pomysł, możemy sprawdzić. I zgadza się, nie musicie wszędzie chodzić razem, ale pewnie będzie chciał, żebyś poszła z nim na mecz czy dwa, skoro to jego pasja – zauważyła. Fajnie jest dzielić pasje z partnerem, ale dobrze jest też mieć coś, co pozwoli obu stronom od siebie odpocząć. Może i na początku częste przebywanie ze sobą jest fajne, ale z czasem nawet w najlepszych związkach może okazać się nieco toksyczne i prowadzić do niesnasek.
– Dobra, to czekam i idę dokończyć tę kawę – rzuciła, po czym rozłączyła się, odłożyła laptopa i wróciła do kuchni.

/ zt. x2

Delilah Lowell