Karty postaciRelacjeMessengerKalendarzeInstagram
a
Awatar użytkownika
Pilot myśliwca wojskowego, po stracie żony i dzieci w wypadku wrócił do Hope i założył w Miami szkołę latania na awionetkach. Jako tako układa sobie życie na nowo, problem w tym że po pijaku przespał się z najlepszym kumplem i nie wie co ma robić.
37
185

Post

To, co się teraz między nimi działo, było dla Villedy cholernie ciężkie. Przez ostatnie kilka dni bił się z myślami, rozumiejąc, że znajduje się w cholernie trudnym położeniu z którego nie ma prostego wyjścia i to powodowało w nim nagromadzającą się frustrację. Na wiadomości przyjaciela odpowiadał wymijająco, w ten sposób dając sobie czas na przemyślenie tego, co się między nimi wydarzyło. Rozumiał, że w ten sposób rani swojego przyjaciela, ale po raz pierwszy został postawiony w takiej sytuacji i po raz pierwszy nie wiedział, co ma robić. Wiedział jednak, że ten stan rzeczy nie może trwać wiecznie, że prędzej czy później będzie musiał z nim szczerze porozmawiać. Może to dzisiaj jest ten dzień? Nadal bijąc się z myślami, zacisnął szczękę i napisał do mężczyzny czy może dzisiaj wpaść pomóc ogarnąć te kartony, w końcu i tak czy siak miał się za to zabrać, a nie chciał być sam. Pragnął mieć go blisko, z drugiej strony jednak cholernie się obawiał spojrzenia mu w oczy po tym, co się wydarzyło. Do cholery, Villeda, jesteś dorosły, weź się w końcu w garść. Nie ma to jak odpowiednia motywacja.
Akurat był w trakcie składania ostatniego kartonu, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Z ciężkim sercem poszedł otworzyć, nerwowo skubiąc rękaw koszuli, cholernie obawiając się tego, co dzisiaj może się wydarzyć.
Hola, amigo. Wejdź. – przywitał się, gdy tylko zobaczył Cartera w drzwiach. Poczuł przyjemny dreszcz, gdy skrzyżował z nim spojrzenie, ten dreszcz, rozchodzący się po całym ciele przypomniał mu o tej nocy, sprawił że na moment serce zabiło mu szybciej. Ostatkiem sił sprowadził się na ziemię i wpuścił przyjaciela do środka. - Tych kartonów nie będzie za dużo, szybko się z tym uwiniemy, a potem... pomyślałem że możemy wyskoczyć na drinka. – wzruszył lekko ramionami, chcąc rozładować jakoś atmosferę. Było cholernie niezręcznie, to wisiało w powietrzu i właśnie tego Carlos chciał uniknąć za wszelką cenę, dlatego robił dobrą minę do złej gry, ale nadal nie potrafił pozbyć się tych wszystkich myśli z głowy i patrzeć na Octaviana tak, jak dawniej. Czy to jest w ogóle możliwe?
- Zacznijmy może od sypialni, by spakować jej rzeczy, chyba że jak chcesz możemy się podzielić i ty ogarniesz zabawki bliźniaków. – podrapał się po nosie. Podświadomie, nie chciał go zostawiać samego, niczym maniak pragnąc jego obecności, jednak nie wiedział, czy jest to odpowiednie posunięcie. Może w ogóle nie powinien prosić go o pomoc, tylko sam zabrać się za to? Wiedział jednak, że bez wsparcia najlepszego przyjaciela nie byłby w stanie spakować tych wszystkich rzeczy. To nadal sprawiało mu tak cholerny ból, wwiercający się w jego duszę i serce, a dodatkowo te dziwne uczucia, jakie żywił do przyjaciela. Wszystko było cholernie nie tak.

Octavian Carter
YOU ARE MY LOVE - dla każdego, z okazji Walentynek! MEOW MEOW - dla każdego, z okazji Dnia Kota! ICE BEAR - dla każdego, z okazji Dnia Niedźwiedzia Polarnego! Happy St. Patrick's Day! Prima Aprilis! WIOSNA, CIEPLEJSZY WIEJE WIATR - dla wszystkich z okazji Pierwszego Dnia Wiosny! Przeżyłem koniec świata w styczniu 2021 roku Największa maruda 2020 Call my name BOGATE CV WIĘCEJ NIŻ JEDNO ZWIERZĘ TO...? MAN UP! devine Sej łaaat? WDOWIEC/WDOWA WETERAN FAN FILMÓW WOJENNYCH Człowiek orkiestra boję się pająków Czuję motyle w brzuchu Like a virgin
mów mi/kontakt
DeadMemories#5203
Octavian Carter
a

Post

Octavian od kilku dni wytrwale próbował zagłuszyć wyrzuty sumienia i za dnia, kiedy przebywał między ludźmi, nawet mu się to udawało. Problemy zaczynały się nocami, kiedy nie mógł spać i miał zdecydowanie za dużo czasu na myślenie - wówczas nie potrafił uwolnić się od natłoku myśli, których wcale nie chciał. Zjebał. Dalej uważał że to wszystko było jego winą, że nigdy w życiu nie powinno do tego dojść i że to prawdopodobnie odbije się na jego relacji z Carlosem, ale chryste panie, kiedy zaczynał odtwarzać w myślach wspomnienie tamtej nocy, momentalnie robiło mu się gorąco a cichy, zdradziecki głos w jego głowie uparcie podszeptywał, że wspaniale byłoby to powtórzyć. Przejebana sprawa. Jestem okropnym człowiekiem. Miał tego świadomość, cholernie go to męczyło, ale nic nie potrafił na to poradzić. Jedyne co mógł zrobić to naćpać się lekami nasennymi i mieć nadzieję, że zadziałają w miarę szybko i ułatwią mu dotrwanie do poranka.
Niepokoiło go, że Carlos unikał go od czasu tamtej pamiętnej nocy, dlatego ucieszyła go wiadomość z prośbą o spotkanie na które notabene umawiali się ostatnim razem. Gdzieś w środku czuł wprawdzie obawę przed konfrontacją, bał się że będzie dziwnie i niezręcznie, ale przecież nie mogą unikać się w nieskończoność, prawda? Pamiętał też doskonale, że zbliżały się urodziny Villedy, dlatego postanowił dać mu prezent już dzisiaj.
Stanął pod drzwiami jego domu, niepewny tego co ma zrobić, dlatego przez dobre kilka minut po prostu stał, bijąc się z myślami, nim wreszcie postanowił zapukać. Serce momentalnie zabiło mu nieco szybciej, choć było to zupełnie irracjonalne.
- Hej - rzucił cicho, kiedy w końcu drzwi się otworzyły i ujrzał w nich przyjaciela. Miał ochotę jednocześnie uciec stąd w tej sekundzie lub rzucić mu się w ramiona - sam nie był pewien, co bardziej, ale żadna z opcji nie wydawała się być na miejscu. - Wiem, że urodziny masz za kilka dni, ale już teraz chcę ci życzyć wszystkiego najlepszego, i żeby życie było trochę mniej chujowe. - Z tymi słowami podał mu prezent, który Carlos dostrzegł zapewne już od samego wejścia, bo była to... gitara. Stara, ale pięknie odnowiona i z wymienionymi strunami - gitara, na której kilkanaście lat temu Carlos długimi godzinami uczył go grać. Normalnie Octavian pewnie uznałby, że to trochę zbyt sentymentalny prezent, ale jakoś tak teraz wydał mu się nadzwyczaj odpowiedni.
- Pewnie. Zdecydowanie nam się przyda - stwierdził, słysząc propozycję. Bylebyśmy tylko nie wypili tyle co ostatnio, przeszło mu przez myśl i nagle poczuł niewyobrażalne wkurwienie na samego siebie, kiedy zdał sobie sprawę, że właśnie myśli o tym, jakby to było, gdyby znów doprowadzili się do takiego stanu i ponownie pozwolili, by puściły im wszelkie hamulce a ich ciała przejęły władzę nad rozsądkiem. Coraz częściej łapał się na podobnych myślach i coraz bardziej się za nie nienawidził.
- Nah, daj spokój, zrobimy to razem - stwierdził, idąc za nim do sypialni. Wolał przebywać bliżej niego, poza tym wiedział doskonale, że pakowanie rzeczy po Amandzie nie będzie dla przyjaciela łatwe, dlatego miał zamiar wspierać go jak tylko potrafił, mimo tego, że wciąż czuł się w jego towarzystwie jakoś inaczej niż zawsze. Nie potrafił dokładniej tego sprecyzować, ale nie ulegało wątpliwości, że coś się między nimi zmieniło. - Trzymała ubrania w tej szafie, prawda? - upewnił się, po czym otworzył wspomnianą szafę jeśli usłyszał potwierdzenie, zgarniając przy okazji najbliżej stojący karton. Postanowił skupić się na tym co mieli do zrobienia, choć wiedział doskonale, że prawdopodobnie i tak nie obejdzie się dzisiaj bez poważnej rozmowy... a może wcale nie? Może przemilczenie sprawy mimo wszystko będzie jednak lepszym rozwiązaniem?

Carlos Villeda
mów mi/kontakt
a
Awatar użytkownika
Pilot myśliwca wojskowego, po stracie żony i dzieci w wypadku wrócił do Hope i założył w Miami szkołę latania na awionetkach. Jako tako układa sobie życie na nowo, problem w tym że po pijaku przespał się z najlepszym kumplem i nie wie co ma robić.
37
185

Post

Miał cholernie mieszane uczucia. Z jednej strony chciał zrezygnować z tego całego pakowania, zamknąć się w domu z bimbrem i zapomnieć o bożym świecie. Z drugiej jednak cholernie pragnął jego obecności, tego żeby w tym momencie był blisko i udzielił mu swojego wsparcia. Podświadomie chciał znowu posmakować jego ust, poczuć jego dotyk… Stój, Villeda, zapędzasz się pomyślał, robiąc dobrą minę do złej gry i w duchu modląc się, by wszystko się w końcu ułożyło, bo on za cholerę nie zniesie tej niepewności i atmosfery. Też dziwnym trafem serce nieco szybciej mu zabiło, gdy zobaczył go w drzwiach, jak i usłyszał jego słowa. Ciemne spojrzenie mężczyzny powędrowało do trzymanej przez przyjaciela gitary. Krótki błysk, jaki się w nich pojawił jasno wskazywał że doskonale pamiętał ten przedmiot i że naprawdę go to wzruszyło. Chcąc ukryć drżenie rąk wziął od niego gitarę i przejechał palcami po nowych strunach.
- Dzięki. Wspaniały prezent. – tym razem jego uśmiech nie był ani trochę wymuszony, był ciepły i życzliwy, dziękujący za przypomnienie tych naprawdę dobrych wspomnień, chociaż jednocześnie jeszcze bardziej ten gest pogłębił jego nastrój, aczkolwiek gdzieś tam w głębi serca pojawiła się nadzieja, że wszystko będzie dobrze, że jakoś pozbędą się tej atmosfery i znowu będą mogli rozmawiać tak jak dawniej. – Więc bierzmy się do roboty. – odparł, odkładając gitarę delikatnie na kanapę i ruszając do sypialni. Ten dzień z całą pewnością nie będzie przyjemny, przynajmniej nie początek, miał jednak nadzieję, że jakimś cudem późniejsze wyjście do baru okaże się bardziej obiecujące. Może historia się powtórzy.
Skinął głową odpowiadając na jego pytanie, samemu kierując się do jednej z komód gdzie jego żona trzymała swoje szpargały i dokumenty, łapiąc za kolejny karton, by czymś zająć ręce. Jego wzrok spoczął na prostokątnym pakunku, leżącym na blacie. Zagryzł wargę. Nie wiedział, czy jest to dobry pomysł, aczkolwiek był mu to winien i sam doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Westchnął, zgarnął pakunek i podszedł do przyjaciela.
- Ej, zanim zaczniemy, też mam coś do ciebie. Miałeś urodziny, ja byłem w Miami, a uznałem że telefoniczne życzenia to jednak nie to samo i uznałem, że to będzie dobry pomysł, jak ci to dam. – odparł, wciskając mu w ręce pakunek, niechcący dotykając jego palców, co wywołało cholernie przyjemny dreszcz przechodzący przez całe jego ciało. Zamaskował to kolejnym uśmiechem, mając nadzieję, że to co znajduje się pod papierem, spodoba się Carterowi. I też przywoła wspomnienia. Co było tym prezentem? Ich zdjęcie, z pierwszej w życiu imprezy, te piętnaście lat temu, kiedy Carlos jeszcze wyjeżdżał na misje, a Octavian dopiero odkrywał uroki nastoletniego życia. Na zdjęciu byli obaj, w typowej, przyjacielskiej pozie, z rękoma na swoich ramionach, trzymający butelki z piwem w drugich. – Wszystkiego najlepszego. – mruknął, oczami szukając jego spojrzenia, jakby pragnął potwierdzenia że to dobry prezent, że nie zagalopował się za bardzo. Owszem, przygotował go jeszcze przed tą feralną nocą, ale do cholery, znali się całe życie. Teraz po prostu się pokomplikowało.


Octavian Carter
YOU ARE MY LOVE - dla każdego, z okazji Walentynek! MEOW MEOW - dla każdego, z okazji Dnia Kota! ICE BEAR - dla każdego, z okazji Dnia Niedźwiedzia Polarnego! Happy St. Patrick's Day! Prima Aprilis! WIOSNA, CIEPLEJSZY WIEJE WIATR - dla wszystkich z okazji Pierwszego Dnia Wiosny! Przeżyłem koniec świata w styczniu 2021 roku Największa maruda 2020 Call my name BOGATE CV WIĘCEJ NIŻ JEDNO ZWIERZĘ TO...? MAN UP! devine Sej łaaat? WDOWIEC/WDOWA WETERAN FAN FILMÓW WOJENNYCH Człowiek orkiestra boję się pająków Czuję motyle w brzuchu Like a virgin
mów mi/kontakt
DeadMemories#5203
Octavian Carter
a

Post

Octavian z kolei, mimo całej tej niezręczności i dziwnej atmosfery, która swoją drogą była coraz bardziej nie do zniesienia, chciał wreszcie skonfrontować się z przyjacielem i spróbować jakoś naprawić to, co tak bezmyślnie i spektakularnie zjebał przez swój brak umiaru w piciu. Robił sobie wyrzuty przez cały czas - nie tylko o pijacki seks, ale również o to, że gdzieś głęboko w środku wcale tego nie żałował i że gdyby dostał od przyjaciela przyzwolenie, powtórzyłby to bez wahania. Boże, Carter, co jest z tobą nie tak? Well, odpowiedź na to pytanie wbew pozorom była bardzo prosta - wszystko. Źle się działo, chyba po raz pierwszy jakiś problem zaczął go przerastać a w tej sytuacji jakoś nie potrafił udawać, że się nie przejmuje.
Odetchnął z ulgą, widząc, że wcale nie przesadził, siląc się na nieco bardziej sentymentalny prezent niż zwykle. Carlos wydawał się być zadowolony, a o to przecież od samego początku chodziło. Składając mu życzenia miał nieodpartą chęć, by objąć go, zamknąć w ciasnym uścisku i najlepiej już nie puszczać, ale powstrzymał się ostatkiem silnej woli. W normalnych okolicznościach pewnie nie byłoby dziwne że go przytulił, bo jednak znali się od zawsze i byli jak bracia, teraz jednak niczego nie był już pewien... Carlos ostatnio go unikał, więc Octavian na dobrą sprawę wcale nie mógł mieć pewności, że wszystko znowu będzie mogło być jak dawnej. Może przyjaciel obawiał się, że Carter zacznie sobie teraz za dużo wyobrażać? Well, nie wiedział, miał cholerny mętlik w głowie i zdecydowanie zasługiwał na order mistrza komplikowania własnego życia.
- Im szybciej zaczniemy tym szybciej się z tym uwiniemy - rzucił, jednak dalsza rozmowa jakoś się nie kleiła i znów zapadła ta okropna, niezręczna cisza. Octavianowi przeszło przez myśl, żeby jakoś delikatnie zacząć temat tego co się ostatnio stało, bo może jeśli wreszcie wszystko otwarcie sobie powiedzą to zrobi się jakoś bardziej normalnie. Nie miał jednak w ogóle pojęcia jak powinien zacząć, jak podejść do tematu i w ogóle co powinien mu powiedzieć. Był dorosłym człowiekiem a nie potrafił w szczerą i otwartą rozmowę na trudny temat - cały Octavian. Na szczęście jego wewnętrzna walka z samym sobą została przerwana przez przyjaciela, który totalnie go zaskoczył, bo Carter sam zdążył już zapomnieć, że dwa miesiące temu miał urodziny. Wolał o nich nie pamiętać, bo nieuchronnie przypominały mu, że już przekroczył trzydziestkę a to z kolei sprawiało, że zaczynał czuć się staro, choć nie ma się co oszukiwać, mentalnie przez cały czas pozostawał dwudziestokilkuletnim, beztroskim, nieodpowiedzialnym i wiecznie zmenelonym studentem.
- Pamiętałeś... - No, może niezbyt inteligentna i rozwinięta wypowiedź, ale tylko na tyle było go w tym momencie stać. Zadrżał lekko na ten delikatny, niewinny dotyk, choć z całych sił próbował to ukryć, bo jeszcze Carlos pomyśli sobie coś dziwnego. - Dziękuję - powiedział, ostrożnie rozrywając papier. Wyjaśniliśmy sobie już chyba, że nie był zbytnio sentymentalny, ale mimo to na widok zdjęcia coś mocniej zakłuło go w piersi a wspomnienia z ich pierwszej wspólnej imprezy powróciły, tak wyraźne, jakby to wszystko wydarzyło się dni, a nie lata temu. - Skąd masz to zdjęcie? Szukałem go tyle razy, myślałem że przepadło... - Nah, w sumie nie było ważne skąd je miał. Ważne, że przetrwało do tej pory, przypominając im o tych pięknych czasach młodości, kiedy wszystko było o wiele łatwiejsze. - Pamiętam, jak bardzo poważnie postanowiłeś potraktować rolę mojej opiekunki - zaśmiał się, przysuwając się do niego nieco, i choć wszystkie jego gesty wciąż były dość nerwowe a on sam wydawał się dziwnie spięty, ciało znów postanowiło na chwilę przejąć kontrolę nad umysłem, kiedy w jakimś niekontrolowanym odruchu delikatnie, wręcz czule, przesunął dłonią po jego ramieniu.

Carlos Villeda
mów mi/kontakt
a
Awatar użytkownika
Pilot myśliwca wojskowego, po stracie żony i dzieci w wypadku wrócił do Hope i założył w Miami szkołę latania na awionetkach. Jako tako układa sobie życie na nowo, problem w tym że po pijaku przespał się z najlepszym kumplem i nie wie co ma robić.
37
185

Post

Muszą szczerze porozmawiać o tym, co się wydarzyło. Na trzeźwo, tak od serca, chociaż wiadomo że obaj nie za bardzo rozmawiać szczerze potrafią, jednak jeśli będą odsuwać to w czasie, atmosfera stanie się nie do zniesienia i na poważnie zaszkodzi ich relacji, a Carlos obawia się tego jak ognia piekielnego. Znają się całe życie, są dla siebie jak bracia, w tej chwili Octavian jest jedyną, bliską mu osobą, która jako pierwsza okazała mu wsparcie po wypadku i jako tako pomogła pozbierać się i jakoś dalej żyć. Nie wie, co zrobi, jeśli przez to że nie potrafi szczerze rozmawiać straci go, szczególnie w momencie, kiedy wydarzyło się coś, co zamiast go odrzucić, jeszcze bardziej go do niego ciągnie. Nie jest w stanie tego wytłumaczyć racjonalnie, jednak ostatnie kilka dni jakie spędził na myśleniu utwierdziły go w przekonaniu, że tego właśnie pragnął: jego bliskości, jego dotyku, westchnienia i tego spojrzenia które wręcz paliło. Szkoda tylko że nie potrafił otwarcie o tym powiedzieć, tylko dusił w sobie te wszystkie emocje.
Pokiwał mu głową, nie komentując tych słów, fakt im szybciej się za to wezmą, tym szybciej skończą i będą mogli nieco rozluźnić atmosferę, jaka między nimi zapanowała, a która z sekundy na sekundę robiła się coraz gorsza. Sam chciał jakoś zacząć tą rozmowę, czuł się jednak jak nastolatek który ma po raz pierwszy zaprosić dziewczynę na randkę: kompletnie nie wiedział jak zacząć, dlatego unikał jego spojrzenia i co i rusz przygryzał wargę, dopóki nie poczuł metalicznego smaku w ustach wskazującego że zrobił to za mocno. Miał więc nadzieję, że ten dosyć specyficzny prezent jakoś pomoże mu zacząć tą rozmowę, w pewnym stopniu cokolwiek wyjaśni, dlatego uważnie obserwował jego twarz, gdy wręczał mu pakunek.
Uśmiechnął się lekko.
- Nie mógłbym zapomnieć. - odparł obserwując jak rozpakowuje zdjęcie. Widział każdą, nienazwaną emocję na jego twarzy. Nie spodziewał się, że aż tak to na niego wpłynie, aczkolwiek i sam Carlos poczuł coś dziwnego, na pewno mocniej bijące serce, ale też kilka innych odczuć, których kompletnie nie rozumiał. – Porządkowałem zdjęcia i wpadło mi w ręce, pomyślałem więc, że chciałbyś je mieć, to była przecież twoja pierwsza impreza. – podrapał się po karku, mimowolnie uśmiechając do tych wspomnień. Wtedy wszystko było prostsze, mniej skomplikowane. Byli młodzi, nastawieni na zabawę, a teraz dorośli i nie potrafią jasno nazwać tego, co ich łączy, co powoli robi się wręcz frustrujące. – Wiesz, bałem się twojej matki. – mruknął konspiracyjnie, obserwując jak ten się zbliża, będąc spiętym do granic możliwości, aczkolwiek gdy poczuł jego dotyk na ramieniu, nieco się rozluźnił, do tego stopnia, że wypuścił powietrze z płuc.
Działał na niego w sposób, którego nie rozumiał, każdy jego gest, bądź też spojrzenie przywracało wspomnienia tamtej nocy. Dlatego pewnie, nim zdążył pomyśleć, musnął palcami jego dłoń, czując ten elektryzujący dotyk który przeszył całe jego ciało. W impulsie nachylił się, jednak w ostatnim momencie, tuż przy jego ustach zawahał się, przygryzając lekko wargę, jakby nadal nie był pewien że robi dobrze. Trwało to ledwie kilka sekund, jednak w końcu musnął wargami jego własne, czując jak część tego napięcia z niego odchodzi. Jakby wszystko było tak, jak być powinno.
- Ogarnijmy te kartony. – szepnął, odrywając się od niego, jednak nie miał na to najmniejszej ochoty. Oczywiście, jego ciało doskonale wiedziało, czego Villeda chce, nawet jeśli umysł to wypierał, to jednak serca nie oszuka.


Octavian Carter
YOU ARE MY LOVE - dla każdego, z okazji Walentynek! MEOW MEOW - dla każdego, z okazji Dnia Kota! ICE BEAR - dla każdego, z okazji Dnia Niedźwiedzia Polarnego! Happy St. Patrick's Day! Prima Aprilis! WIOSNA, CIEPLEJSZY WIEJE WIATR - dla wszystkich z okazji Pierwszego Dnia Wiosny! Przeżyłem koniec świata w styczniu 2021 roku Największa maruda 2020 Call my name BOGATE CV WIĘCEJ NIŻ JEDNO ZWIERZĘ TO...? MAN UP! devine Sej łaaat? WDOWIEC/WDOWA WETERAN FAN FILMÓW WOJENNYCH Człowiek orkiestra boję się pająków Czuję motyle w brzuchu Like a virgin
mów mi/kontakt
DeadMemories#5203
Octavian Carter
a

Post

On również był pewien, że nie poradziłby sobie ze stratą przyjaciela, dlatego tak bardzo chciał, żeby wszystko na spokojnie sobie wyjaśnili... problem w tym, że rozpoczęcie tego tematu okazało się dużo trudniejsze, niż początkowo przypuszczał. Co niby miał mu powiedzieć? Przepraszam za to, że wykorzystałem fakt że jesteś pijany i cię przeleciałem, zachowałem się jak ostatni chuj ale właściwie to nie żałuję bo mi się podobało? To właściwie w skrócie obrazowało, co w tym momencie czuł, ale cholera, jak to w ogóle brzmiało? Z jakiegoś powodu dalej uważał, że to on był winny i że okropnie go wykorzystał, a to sprawiało, że wszystko robiło się jeszcze trudniejsze. Eh, dorosłość zdecydowanie ssała. Gdzie były te czasy, kiedy jego największym problemem były egzaminy które i tak miał w dupie oraz próby nienarażania się matce. A skoro już o niej mowa...
- Nie dziwię się. Potrafiła być mocno creepy. - On sam ani trochę nie ukrywał, że swego czasu bał się matki a kiedy jej się naraził, leciał szukać ratunku u ojca. Zresztą nie tylko on, całe jego rodzeństwo za każdym razem postępowało w identyczny sposób, bo w ich rodzinie od zawsze to ojciec był tym bardziej wyrozumiałym rodzicem.
Po zdjęciu, które na chwilę przeniosło jego myśli w przeszłość, do wspaniałych czasów młodości, kiedy jeszcze chyba żaden z nich tak naprawdę nie wiedział czym są prawdziwe zmartwienia, wydawało mu się że już nic nie jest w stanie go dzisiaj zaskoczyć - a jednak, nieśmiały pocałunek Carlosa wprawił go w totalne osłupienie. Jego serce momentalnie przyspieszyło a po jego ciele przeszedł ten znajomy, przyjemny dreszcz ekscytacji. Choć ta delikatna, subtelna pieszczota trwała zaledwie chwilę, i tak zdołała totalnie wybić Octaviana z rytmu i sprawić, że wszystko co tak uparcie wypierał od kilku dni, wróciło do niego w jednej chwili. Wcale nie potrzeba było dużo, choć jeszcze kilka dni temu w życiu nie przeszłoby mu przez myśl, że dotyk Villedy może działać na niego w taki sposób.
- Fakt, nie ma sensu zwlekać - zgodził się, jednak niemal natychmiast całkowicie zaprzeczył swoim słowom, przyciągając go do siebie i ponownie łącząc ich usta. Well, typowo. Po co rozmawiać, skoro można zająć usta czymś innym, prawda? Zresztą, czy to nie było wystarczająco wymowne? Skoro w tej chwili obaj byli trzeźwi i nie można było niczego zwalić na alkohol, to czy jakiekolwiek dalsze tłumaczenie było tu potrzebne? Z jednej strony Carter trochę się obawiał, do czego może ich to wszystko zaprowadzić, ale z drugiej, o zgrozo, nie potrafił przestać i się odsunąć. To było silniejsze od niego. - Nie potrafię zapomnieć o tym, co się wtedy stało, wiesz? - wyszeptał wreszcie, między jednym a drugim pocałunkiem. Być może zebrało mu się na gadanie w dość nieodpowiednim momencie, ale czuł, że musi mu to powiedzieć. Chciał, żeby Carlos wiedział, bo teraz mógł pozwolić sobie choć na cień nadziei, że nie jest sam w tym co czuje - chociaż zdecydowanie nie potrafił jeszcze tego wszystkiego nazwać czy sprecyzować. Postanowił jednak nie zaprzątać sobie tym głowy, przynajmniej przez chwilę, woląc skupić się raczej na tym, co obecnie robili.

Carlos Villeda
mów mi/kontakt
a
Awatar użytkownika
Pilot myśliwca wojskowego, po stracie żony i dzieci w wypadku wrócił do Hope i założył w Miami szkołę latania na awionetkach. Jako tako układa sobie życie na nowo, problem w tym że po pijaku przespał się z najlepszym kumplem i nie wie co ma robić.
37
185

Post

Nie wiedział, jak miałby zacząć tą rozmowę, co powiedzieć, jak z tego wszystkiego wybrnąć. Nie potrafił się przyznać, że dla najlepszego przyjaciela stracił głowę, że po tamtym wydarzeniu pragnie coraz więcej, że nie chce być tylko jego przyjacielem. Jego zranione i samotne serce w jednym momencie zabiło do kogoś, do kogo nie powinno, ale po kilku dniach przestał się z tym źle czuć, zrozumiał że nic na to nie poradzi że poczuł do niego coś znacznie więcej. Przecież takie rzeczy się zdarzają, to najnormalniejsza rzecz na świecie i na to naprawdę nie da się nic poradzić. Kiedy serce ci coś mówi, powinno się go słuchać.
Teraz jednak, gdy nie mieli w swoich żyłach ani odrobiny alkoholu, powinni szczerze porozmawiać, jako iż są najbardziej świadomi tego, co się między nimi dzieje, aczkolwiek od dawna wiadomo, że czyny mówią więcej niż słowa, także ten pocałunek, jakim obdarzył przyjaciela był i dla niego niespodziewany, bo kompletnie nie wiedział, jak Carter na to zareaguje. Dał się ponieść chwili, temu zdjęciu, gitarze jaką dostał, tęsknocie i innej mieszaninie uczuć, jakie w sobie posiadał. Dlatego mały kamyczek spadł mu z serca, gdy jego pocałunek został odwzajemniony, gdy poczuł blisko jego ciała. Chciał coś odpowiedzieć, ale ponownie jego usta zostały zajęte, jedynie kąciki ust wykrzywiły się w lekkim uśmiechu, gdy przeniósł dłoń na jego bok, zaciskając pięść na materiale ubrania, jakby bał się że jest to sen i Octavian zaraz się odsunie od niego. Nie miał bladego pojęcia, ile to trwało, nim na moment oderwał się od jego ust ze znacznie szybszym oddechem i cholernie głośno bijącym w piersi sercem.
- Ja też nie potrafię. I nie chcę, na Boga. – szepnął, nim ponownie zetknął ich usta w pocałunku, pozwalając działać sercu, widząc jak jego ciało dopasowuje się do ciała przyjaciela, niwelując jakąkolwiek powstałą przestrzeń. Zatracił się, w tej chwili był pijany z emocji, z tego wszystkiego co się z nimi działo, w każdej sekundzie pragnąc coraz więcej i więcej, jakby świat miał się skończyć. Odwzajemniał każdy pocałunek, czując drżenie całego ciała, przyjemne ciepło rozchodzące się w dole pleców, każde kolejne uderzenie serca dobitnie mu przypominało o tym, jak czuł się za pierwszym razem, kiedy to obaj dali się ponieść emocjom.
I w tym momencie to właśnie pragnienia ciała doszły do głosu, bo jego dłonie z boków bruneta, zaczęły sunąć na jego klatkę piersiową, dotykając ją zaledwie opuszkami palców, jakby nadal w tych ruchach wkradała się niepewność. Teraz jest inaczej, teraz obaj są trzeźwi, teraz obaj doskonale wiedzą co robią i czego chcą. Dlatego w kolejnym momencie jego palce zaczęły rozpinać pierwsze guziki jego koszuli, ukazując nieskazitelną skórę, a usta Villedy zjechały na szyję przyjaciela, muskając ją lekkimi pocałunkami, znacznie pewniejszymi niż ostatnio.

Octavian Carter
YOU ARE MY LOVE - dla każdego, z okazji Walentynek! MEOW MEOW - dla każdego, z okazji Dnia Kota! ICE BEAR - dla każdego, z okazji Dnia Niedźwiedzia Polarnego! Happy St. Patrick's Day! Prima Aprilis! WIOSNA, CIEPLEJSZY WIEJE WIATR - dla wszystkich z okazji Pierwszego Dnia Wiosny! Przeżyłem koniec świata w styczniu 2021 roku Największa maruda 2020 Call my name BOGATE CV WIĘCEJ NIŻ JEDNO ZWIERZĘ TO...? MAN UP! devine Sej łaaat? WDOWIEC/WDOWA WETERAN FAN FILMÓW WOJENNYCH Człowiek orkiestra boję się pająków Czuję motyle w brzuchu Like a virgin
mów mi/kontakt
DeadMemories#5203
Octavian Carter
a

Post

Takie rozmowy nigdy nie były proste. Octavian może i nie sprawiał wrażenia osoby, która miałaby problem z otwartością i jakąkolwiek formą kontaktu z drugą osobą, jednak to tylko pozory bo w rzeczywistości był wyszczekany tylko tam gdzie nie trzeba, podczas gdy kompletnie nie potrafił w rozmowy na ważne i istotne tematy. To prawdopodobnie jeden z głównych powodów, przez który żaden jego związek nie przetrwał dłużej niż rok - bo zamiast rozwiązywać problemy i próbować dojść do jakiegoś porozumienia, Octavian wolał zwyczajnie udawać, że problemów nie ma. Tak było bezpieczniej. Może nie zawsze wychodziło mu to na dobre, zwłaszcza jeśli chodzi o sferę uczuciową w której, umówmy się, nigdy nie układało mu się najlepiej, ale chyba zdążył po prostu pogodzić się z faktem, że tak po prostu musi być i już.
Teraz jednak dla odmiany czuł, że jest inaczej i że bez szczerej rozmowy się nie obejdzie, choć zdecydowanie nie był na nią gotowy, bo po prawdzie wciąż nie do końca wiedział co powinien o tym wszystkim sądzić. Z jednej strony wciąż czuł się winny i nie mógł wyzbyć się wrażenia, że w pewnym sensie wykorzystał przyjaciela i że Carlos wcale tego nie chciał a całe zajście było tylko i wyłącznie winą alkoholu... ale przecież teraz byli całkowicie trzeźwi, a to działo się znowu - ponownie dawali ponieść się pragnieniom własnych ciał, ignorując rozsądek, przyzwoitość i wszystko inne dookoła. Nie potrafię zapomnieć. Nie chcę zapomnieć. To prawdopodobnie ostatecznie utwierdziło go w przekonaniu, że nie jest sam w tym co czuje i że choć to wszystko prowadzi w jednym, wiadomym kierunku, to nie robi nic złego, całując go jakby jutra miało nie być... bo nie robił, prawda? To przecież tylko seks. Seks z najlepszym przyjacielem w żałobie, w sypialni którą do niedawna dzielił ze swoją zmarłą żoną. Kurwa.
- Nie powinniśmy - rzucił w jakimś ostatnim irracjonalnym przebłysku zdrowego rozsądku, jednak nie przerywał tego, co robił; nie miał zamiaru, przez co sam poniekąd zaprzeczał swoim słowom i myślom, które nie dawały mu spokoju ani przez ostatnie kilka dni ani teraz. Postanowił jednak zignorować to wszystko, bo kogo właściwie obchodziło co powinni a czego nie, kiedy oboje ewidentnie tak bardzo potrzebowali dotyku, bliskości, siebie nawzajem. Nie było sensu z tym walczyć.
Wesychnął cicho czując usta na swojej szyi. Jego ręce zsunęły się po torsie i brzuchu Villedy, odnalazły krańce koszuli i wyszarpnęły ją ze spodni. Uśmiechnął się z zadowoleniem, wsuwając dłonie pod materiał, powoli, niespiesznie opuszkami palców badając każdy pojedynczy mięsień, delektując się tą chwilą.

Carlos Villeda
mów mi/kontakt
a
Awatar użytkownika
Pilot myśliwca wojskowego, po stracie żony i dzieci w wypadku wrócił do Hope i założył w Miami szkołę latania na awionetkach. Jako tako układa sobie życie na nowo, problem w tym że po pijaku przespał się z najlepszym kumplem i nie wie co ma robić.
37
185

Post

Wiedział, że ta rozmowa i tak czy siak powinna się odbyć, że muszą przedyskutować to, co się między nimi wydarzyło, ale jak w słowach opisać cały ten mętlik, jaki masz w głowie? Jak wyrazić te wszystkie uczucia, które pragną się z ciebie wyrwać, ale paraliżuje cię strach przed najzwyczajniejszym w świecie odrzuceniem? Wiedział że tak dłużej być nie może, jednak w tym momencie to ciało dyktowało warunki, uciszając rozum i serce, dobitnie mu przypominając, jak czuł się kilka dni temu, kiedy alkohol wyzwolił w nim to, co skrywał już od dawna. Może przyjdzie jeszcze odpowiednia pora na rozmowę, jednak z całą pewnością to nie ta chwila, nie w momencie gdy dłonie przyjaciela sunące po jego ciele wywołują ten cholerny dreszcz przyjemności i sprawiają że wciąga głęboko powietrze w płuca między pocałunkami składanymi na jego szyi.
- Nie powinniśmy. – potwierdził, ale bez przekonania. To tylko słowa, nic nieznaczące, przeczące dobitnie temu, co właśnie robili. Gdyby naprawdę tego nie chcieli, przestaliby, ale jak tutaj wygrać z pragnieniem, które w tym momencie podpowiada ci, co jest dla ciebie najlepsze? Dlatego ponownie odnalazł jego usta, zatracając się w nich, podczas gdy jego dłonie zgrabnie radziły sobie z każdym kolejnym guzikiem koszuli przyjaciela, po krótkiej chwili odrzucając ją na bok, zaledwie opuszkami palców muskając skórę na jego ramionach, czując jakby w tym momencie przeszywał go prąd.
Nie chciał jednak przestać, pragnął go każdą komórką swojego pieprzonego ciała i z głowy nawet wyrzucił fakt, że jeszcze niecały rok temu miał żonę i rodzinę, skupił się tylko na tym, który w jednym momencie wywrócił jego świat do góry nogami i sprawił, że teraz zupełnie inaczej patrzy na ich dotychczasową relację. To pragnienie jednak, które w sobie posiadał, było cholernie silne. Zapewne w swoich kolejnych działaniach ani trochę nie przypominał nieśmiałego Carlosa sprzed kilku dni, który po raz pierwszy kosztuje takiej formy miłości.
Ukrywanie treści: włączone
Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.


Octavian Carter
YOU ARE MY LOVE - dla każdego, z okazji Walentynek! MEOW MEOW - dla każdego, z okazji Dnia Kota! ICE BEAR - dla każdego, z okazji Dnia Niedźwiedzia Polarnego! Happy St. Patrick's Day! Prima Aprilis! WIOSNA, CIEPLEJSZY WIEJE WIATR - dla wszystkich z okazji Pierwszego Dnia Wiosny! Przeżyłem koniec świata w styczniu 2021 roku Największa maruda 2020 Call my name BOGATE CV WIĘCEJ NIŻ JEDNO ZWIERZĘ TO...? MAN UP! devine Sej łaaat? WDOWIEC/WDOWA WETERAN FAN FILMÓW WOJENNYCH Człowiek orkiestra boję się pająków Czuję motyle w brzuchu Like a virgin
mów mi/kontakt
DeadMemories#5203
Zablokowany