[Hope Valley]

[Noelle Covington]

#23

Remington T. Jenkins

Ceramiczne kubki czy wazony, a nawet misy, te rzeczy są zwykle tak piękne że nie da się przejść obok nich obojętnie. Tak samo miała właśnie Noelle mijając ten sklep, kierując się w stronę swojej kawiarni. Tym razem postanowiła nie ominąć tego miejsca, tylko znaleźć w nim elegancki zestaw, w którym będzie podawała gościom ziółka, albo inne napoje które pija się w takich kubkach, jak na przykład zimowy grzaniec czy gorąca czekolada. I jak tylko weszła to zobaczyła swojego przyjaciela ze szkolnych lat, a nawet ze szkolnej ławki, w którym to ona się niegdyś podkochiwała, ale on jako jej przyjaciel kompletnie tego nie zauważał, zapatrzony w Corę, o którą to Covington niejednokrotnie bywała zazdrosna. Bo co miała szatynka, czego brakowało blondynce? To dlatego pewnie nigdy nie chciała poznać Cory, bo miała już o niej pewne wyobrażenie wywołane niczym innym jak jedynie zazdrością. Z czasem jednak wydoroślała z tego, zrozumiała że z miłością nie ma co walczyć i zwyczajnie odpuściła, trochę zmieniając towarzystwo i unikając Jenkinsa. Miała nadzieję że on to zrozumiał że potrzebowała od niego przerwy. Może ułożył sobie życie z Corą? Teraz widziała go po latach i nadal to był stary dobry Remi, tyle że starszy, lepiej zbudowany. Uśmiechnęła się na jego widok i ciekawa była czy on ją pozna?
- Cześć, pamiętasz swoją przyjaciółkę z dawnych lat? - zapytała radośnie, a potem przytuliła na powitanie swojego przyjaciela. Brakowało jej tych ich wspólnych rozmów i przede wszystkim rozkmin, a ona koniecznie będzie chciała się dowiedzieć co u niego. Czy zostali z Corą małżeństwem? Miała prawo tego nie wiedzieć, bo jak było organizowane spotkanie klasowe po latach to blondynka cierpiała na depresję i nie zależało jej na niczym, tym bardziej nie na odnawianiu szkolnych znajomości. Na szczęście po tamtej kobiecie nie zostało już nic, tylko nowa, promienna wersja Covington. Czyli jednak można wygrać z tą chorobą, jaką jest właśnie depresja.

[Remington T. Jenkins]

006.
Remy miał dzisiaj trochę do załatwienia, jeśli chodzi o sprawy urzędowe. Nie miał bladego pojęcia jak to się stało, ale ważne dokumenty nie zostały do niego dostarczone, tylko do jego rodzinnego domu. Na szczęście tata zdążył je przechwycić przed matką, która nie przejęłaby się tym, że to dla niego i by po prostu otworzyła. Nienawidził tego, że jego matka w najmniejszym stopniu nie szanuje prywatności dlatego jak tylko mógł to wyprowadził się z rodzinnego domu na swoje i jest z tego zadowolony. Teraz jego pies i mały kociak w spokoju mogą biegać po domu i ogródku przez co miały ogromną swobodę, bo jego matce nie pasowało to, że ma takiego wielkiego psa, który swoją drogą jest bardzo grzeczny i spokojny jak na takiego olbrzyma. Bardzo dogadywał się z jego kotem, z czego Remington jest naprawdę zadowolony, bo inaczej musiałby myśleć nad nowym domem dla malucha, a tak spokojnie może mieszkać z nimi. Archi i Rocky to fajny duet.
Wracając do tego co Remy robi w tym sklepie. Ostatnimi czasy wyremontował swój salon, w którym brakuje „tego czegoś”. Chciał sobie zrobić jaki stroik, do którego będzie potrzebował odpowiedniego naczynia, lubi też kubki, więc może dla siebie znajdzie coś ciekawego. Remy lubił takie rzeczy, więc jak udało mu się wszystko załatwić poszedł do miejscowego sklepu. Stał przy jednym z regałów, gdy usłyszał znajomy głos, obrócił się z uśmiechem na ustach.
- Proszę! Co za niespodzianka! - uśmiechnął się radośnie i przytulił dziewczynę mocno do siebie. - Trochę wody upłynęło. - mówił nadal się uśmiechając.
Core i Remiego nie łączyło nic takiego, w każdym razie oboje nie odważyli się wyznać sobie swoich uczuć i pozostawali w strefie przyjaźni dopóki Cora bez słowa nie wyjechała. - Co słychać? - zapytał z zainteresowaniem.

Noelle Covington

[Noelle Covington]

Remington T. Jenkins

Akurat pod względem ceramiki Remy i Noelle mieli taki sam gust, więc to pewnie sprawiło że oboje spotkali się właśnie tutaj. Takie spotkania po latach zawsze są budujące, bo można się dzięki nim dowiedzieć co wydarzyło się u przyjaciela, chociaż lepiej nie zrywać tak nagle znajomości tylko utrzymywać kontakt ze sobą cały czas. Jednak czasu się nie cofnie, Noelle może jedynie żałować swojej decyzji, a póki co to bardzo ucieszyła się na widok przyjaciela.
- Nie do końca niespodzianka, bo zobacz tylko, jestem w sklepie, w którym najczęściej wybierałam swój urodzinowy kubek. - pamiętała jak za dzieciaka, czy raczej nastolatki przyprowadzała tutaj swoich rodziców czy przyjaciół i pokazywała jaki kubek chciałaby dostać na urodziny do swojej kolekcji kubków. I co roku piła w innym swoją ulubioną kawę, obecnie zieloną herbatę i ziółka, bo po kryzysie, który przeszła, starała się odżywiać w miarę zdrowo i pić same zdrowe napoje. Tylko w słodyczach do ciast się nie ograniczała, bo te były nadal jej słabością.
- Może trochę tak, ale jak dla mnie wciąż jesteśmy piękni i młodzi. - cmoknęła z niezadowoleniem na znak, że się z nim nie zgadza, mimo tego że znała swój wiek, metryczka nie kłamie, pesel podobno także.
- Z największych nowości, co powinno cię najbardziej zaskoczyć to zostałam właścicielką kawiarni i cukiernikiem. - wyznała z dumą, wiedząc że ta informacja naprawdę może zaskoczyć, bo przecież w liceum zapierała się wręcz że zostanie prawnikiem tak samo, jak jej rodzice i pociągnie rodzinną tradycję. To marzenie, czy raczej marzenie jej rodziców prawie nie zniszczyło wręcz jej życia, bo jednak nie była przystosowana do tego, by tym prawnikiem zostać, mimo wielokrotnych prób nie dostała się na studia prawnicze, co było powodem jej stresu, niskiej samooceny i późniejszej depresji, na szczęście wszystko co złe już za nią, musiała jedynie odkryć to, co naprawdę kocha i przestać liczyć się marzeniami innych, tylko swoimi własnymi.

[Remington T. Jenkins]

Remy lubi kupować w takich sklepach, zwłaszcza teraz kiedy w swoim nowym domu cierpi na deficyt dekoratorski. Nie podobało mu się to co było, więc jako, że mógł sobie na to pozwolić wywalił wszystko i zrobił remont, tylko nie przemyślał tego, że takie drobiazgi jak dekoracje będzie musiał ogarniać sam. Może też poprosi Deli o pomoc w takim procederze, bo niby wie co jest modne i tak dalej, ale nie chce, by jego dom wyglądał jak jakieś dziwne miejsce. Ma być przytulnie i przede wszystkim on ma się czuć dobrze we wszystkich pomieszczeniach.
Nigdy nie wiadomo w jaki sposób nam się życie potoczy, kto jak kto, ale Remington doskonale o tym wiedział. W pewnych aspektach jego życie nie wygląda w taki sposób jakby chciał, jednak nie jest w stanie tego zmienić w najbliższym czasie, chociaż może kto wie? Czasami niektóre znajomości nie przetrzymują próby czasu lub nie ma się ochoty ich kontynuować. Tak to już jest.
- Nawet nie wiesz jak mi to ułatwiało kupowanie ci prezentu. - zaśmiał się. Remy lubił dawać swoim bliskim prezenty, jednak jak to czasem bywa nie miał czasem pomysłu co dać, a nie chciał obdarowywać czymś kupionym bezmyślnie, bo to nie o to chodzi w dawaniu prezentów. Nie każdemu potem podobał się podarek i co? Nie chciał być obgadany wszem i wobec. Jestem mu wtedy po prostu przykro.
- Nie da się ukryć, że tak jest. - uśmiechnął się do niej. Remy ma w sobie coś z ogromnego dzieciaka, bo taki po prostu jest. Nie przyjmuje się upływającym czasem. Nie ma to na celu niczego produktywnego. Człowiek tylko myśli o tym ile ma lat i się dołuje, a to nie w jego stylu.
- O własny biznes! Gratulacje. Ogromny krok. - powiedział z dumą Remy, ale czy się zdziwił? Nie bardzo. Każdy w pewnym momencie swojego życia wybiera taki czy inny kierunek rozwoju. Czasem bardzo długo zajmuje nam znalezienie swojej drogi a czasem nie. Takie jest życie.

Noelle Covington

[Noelle Covington]

Remington T. Jenkins

W takim razie mężczyźnie przyda się jakaś dekoratorka wnętrz, albo pomoc kogoś kto ma podobny do niego gust. W takich bibelotami Noelle mogłaby być całkiem pomocna, bo jak widać, do porcelany gust mieli bardzo podobny. Tyle że jej kończyło się miejsce na przechowywanie tych pięknych cudeniek i nie była w stanie się rozstać ze starymi, więc kiedyś będzie musiała tylko popatrzeć, nie kupując. Chyba że kupi sobie większe mieszkanie, albo przeznaczy jeden pokój jako pokój z porcelaną, który trafi w przyszłości do muzeum. A trzeba przyznać że już teraz blondynka miała ładną kolekcję. Zaśmiała się wesoło na jego słowa.
- Oj tak, zawsze z łatwością można było trafić z prezentem urodzinowym dla mnie, wystarczyło zorientować się co już mam, a potem wstąpić do Pretty Pottery i kupić to, czego nie mam. - odparła z uśmiechem, bo efekt był zwykle oczekiwany i można było ujrzeć radość na twarzy blondynki z kolejnego ślicznego kubka do kolekcji. A jaki płacz był jak przypadkiem jej ulubiony kubek się zbił. I nie było jej żal kakao, tylko właśnie tego kubka. Niestety nie dało się go skleić, a drugi taki sam nie istniał. Prawie jak w reklamie kawy prima, tylko zamiast chłopca malującego kubek dla mamy trzeba oczami wyobraźni zobaczyć małą blondyneczkę z tatą, wypatrującą kubka najbardziej podobnego do tego, który się zbił. I ona miała tak samo, lubiła obdarowywać innych upominkami, najgorzej jest gdy osoba, którą chcemy obdarować prezentem ma już wszystko, wtedy często kończą nam się pomysły i dobrym rozwiązaniem jest karta podarunkowa do sklepu, który ta osoba lubi, przynajmniej nie będzie rozczarowania.
- Dziękuję, trochę późno do tego dorosłym, ale to jest to co lubię najbardziej robić w życiu. A czym ty się obecnie zajmujesz? - zapytała jeszcze ciekawa jego historii. Chyba najbardziej ciekawiło ją czy ułożył sobie życie z Córą, ale wciąż nie potrafiła zapytać o to wprost.

[Remington T. Jenkins]

Remington rozważał to by poprosić kogoś o pomoc w takiego rodzaju dekoracjach, chociaż jak na razie radzi sobie sam i musiał przyznać, że jego dom nie wygląda jak cygański targ czy nawet rumuński! Lubił swój dom po tym jak zdecydował się na to by go radykalnie odświeżyć, a prawie każdy wie, że takie detale w mieszkaniu są kluczowe. Ramka ze zdjęciem, kwiaty, które w odpowiednim miejscu wyglądają doskonale, stolik do kawy czy mały talerz w srebrnym kolorze, na którym stoi okrągła biała świeczka o zapachu bzu lub wanilii. Tak, właśnie na takie szczegóły zwracał uwagę Jenkins, ponieważ w pewnym sensie jako artysta, bo jak wiadomo projektuje strony zwraca uwagę na detale by wszystko wyglądało dobrze, a nawet doskonale. Wiedział, że nie może się równać do ludzi, którzy swoimi rysunkami czy obrazami mogę wyczarować cuda lub gdy człowiek na nie patrzy ma wrażenie jak by patrzył na zdjęcia, ale Remson jest zadowolony z tego co robi, ponieważ to kocha, a to najważniejsze.
- Tak, nawet nie wiesz jak mi to ułatwiało życie. Zawsze najgorszym człowiekiem do kupowania prezentu była moja siostra, bo sama nie wiedziała czego chciała. - uśmiechnął się kręcąc głową. Jest typem człowieka, który lubi dawać ludziom prezenty, ale kupowanie dla jego siostry czegokolwiek na urodziny naprawdę było dla niego wyzwaniem, ponieważ bywały momenty w jej życiu, że nie podobało jej się to co dostawała i nie ukrywała tego, a bądźmy szczerzy – osobie, która podarowała ten prezent było wtedy przykro, on sam tak czuł. Jeśli nie podoba się prezent lub gdy otrzymaliśmy dwa takie same to nie należy pokazywać tego osobie, która nas obdarowała, on nigdy nie robił takich przykrości. Zawsze się cieszył, gdy coś dostał na swoje urodziny, nawet życzenie urodzinowe rozgrzewały mu serce, bo to oznacza, że ktoś o nas pamięta a to najważniejsze.
- A o to przecież chodzi, prawda? - zapytał z uśmiechem. - Najważniejsze jest robić to co się kocha. - sam coś o tym wiedział. - Ja jestem projektantem stron ww i programuje. - odpowiedział zgodnie z prawdą.

Noelle Covington

[Noelle Covington]

Remington T. Jenkins

O tak, wystrój mieszkania był bardzo ważny, bo sporo o nas świadczył. Często to te detale przykuwały uwagę gości, którzy przychodzili do nas i albo zachwycały, przez co pojawiał się nowy temat do rozmowy powiązany z tym elementem dekoracji tudzież wystroju, bądź też wywoływał konsternację u gościa i również był tematem do dyskusji, ale za nią kryło się zapewne już ocenianie nas przez pryzmat naszych rzeczy. W mieszkaniu musiał panować zatem względny porządek, a wszystko powinno mieć swoje miejsce, co by nie tworzyć niepotrzebnego chaosu. Chyba nikt by nie chciał by przez nieporządek stracić swój ulubiony wazon, bo ktoś go zwyczajnie strąci podczas przemieszczania się z miejsca na miejsce? Ważny jest zatem wygląd, który musi pasować do reszty wyposażenia, by się nie gryzło nic ze sobą. Druga ważną sprawą jest zapach, powinien być kojący i relaksujący, w końcu każdy z nas wraca z pracy nieco spięty i zmęczony? Stąd świece zapachowe nie powinny być o zbyt ostrym zapachu, drażniącym nasze nozdrza, bo to tylko nas podjudza i stajemy się bardziej konfliktowi. Ściany też powinny być w stonowanej barwie, która to ukoi nasze nerwy, zwłaszcza w sypialni gdzie to mamy odpocząć, wyspać się. Zdjęcia zaś świadczą o tym co jest dla nas ważne, czy jesteśmy rodzinni, czy jakaś pamiątka z wakacji utkwiła w naszym sercu, bo wiąże się z nią pewne wspomnienie? A może trzymamy fotografię zmarłego bliskiego, z którym byliśmy blisko? Są też tacy co nie lubią patrzeć na swoje zdjęcia, więc zostawiają tylko te najbliższych, a te na których są oni sami chowają do szuflady.
- O tak, pamiętam! Pamiętasz jak miałam podpytać twoją siostrę czego chce? Powiedziała mi, to jej kupiłeś, a ona do tego czasu zdążyła zmienić zdanie i już tego nie chcieć. - oj tak, siostra Jenkins była raczej typem osoby często zmieniającej zdanie, co utrudniało tylko zakupienie jej właściwego prezentu, bo jaką mamy pewność że jej się nie odwidzi na drugi dzień? Raz Covington chciała pomóc mężczyźnie, nie udało się i się poddała. Z aż tak niezdecydowanymi to ciężko wygrać, a tym bardziej ciężko nadążyć. Noelle lubiła dostawać prezenty, jednak nigdy nie pokazała po sobie tego, że coś jej się nie podobało, bo tak nie wypadało. Ale gdy miała dwie książki takie same to jedną potem oddawała na jakichś akcjach typu "wymień książkę na inną", czy coś w tym rodzaju. Nie lubiła sprawiać przykrości innym, tylko choroba ją na jakiś czas zmieniła.
- O tak, potwierdzam. Dawno nie czułam się tak dobrze i nie szłam z radością do pracy. - odparła szczerze, bo w kancelarii od zmiany szefostwa było coraz to gorzej z blondynką i naprawdę tamta praca i tamten szef mogliby doprowadzić Covington do ostateczności, na szczęście tak się jednak nie stało.
- A co powiesz na przyjęcie zlecenia na stworzenie strony z moją kawiarnią? - zapytała, bo uznała że to dobry czas na rozreklamowanie swojego biznesu w internecie. W końcu sporo odwiedzało jej lokal młodych ludzi, a oni to ciągle siedzą z nosami w smartfonach, czemu by tego nie wykorzystać? Reklama dźwignią handlu.

[Remington T. Jenkins]

Remington to człowiek, który nie bardzo przejmuje się tym co myślą o nim inni. Dom to jego osobista forteca, w której po prostu musiał się czuć dobrze, a przede wszystkim bezpiecznie, bo przecież o to chodzi, prawda? Każdy człowiek, który chodzi po tej ziemi ma inny gust, rzadko zdarza się osoby o podobnych upodobaniach, a przecież jak komuś się coś nie podoba to przecież nie musi go odwiedzać, prawda? On po prostu chce by jego dom był urządzony ze smakiem, ale również jego gustem, bo na pewno znajdą się osoby, które będą mówić, że ciemnowłosy zrobił coś tak czy tak, że to powinno wyglądać inaczej. Wiadomo jak to może być. Jest również człowiekiem, który musi mieć w swoim otoczeniu porządek, inaczej nie potrafi się skupić na niczym, ale też wyniósł to z domu, że powinno się mieć czysto w domu, bo to świadczy o nas oraz o tym jacy jesteśmy. Choć u niego to bardziej komfort psychiczny i spokój. Bywa roztrzepany, ale kto nie jest? Czasem odstawi coś i zapomni, albo jakiś dokument sobie wydrukuje i potem odkłada i nie może znaleźć. Co prawda potem, sobie wydrukuje go po raz kolejny, za jakiś czas oczywiście nie znajduje się to czego potrzebuje.
- Tak, pamiętam. - zaśmiał się kręcąc w głową, a w jego oko wpadł przepiękny świecznik, a właściwie to podstawka ze szkła, a na niej ustawione trzy pojemniki na świeczkę. Od razu mu się to spodobało. Będzie dobrze wyglądać na stole w salonie, więc po prostu udał się w tamta stronę, nie olewając przy tym oczywiście blondynki. - Tak powinno być. Jeśli człowiek idzie do pracy to z przyjemnością, a nie przymusem. - powiedział z szerokim uśmiechem Jenkins. Niestety zmiana kierownictwa nie zawsze dobrze wpływa na pracowników i na ich morale. - W sumie dlaczego nie, ale musiałbym spojrzeć do dokładnie mam do robienia. - odparł zamyślony. Miał pewne zobowiązania i one są na pierwszym miejscu.

Noelle Covington

[Noelle Covington]

Remington T. Jenkins

Każdy powinien czuć się dobrze w swoim lokum. Dlatego też ważne jest gdy dana para postanawia zamieszkać razem to żeby zostawić też tę przestrzeń dla drugiej osoby, by mogła dodać coś od siebie i również czuć się jak u siebie w domu. I przede wszystkim nie krytykować gustu drugiej osoby, bo przecież każdy z nas może mieć pod danym względem inny gust i to wcale nie oznacza, że czyjś jest gorszy od naszego. A tak jak wspomniałam, każdy powinien odczuwać komfort w miejscu, w którym mieszka, bo tylko tak czujemy się jak u siebie. Noelle nie miała takiego problemu, bo mieszkała sama, nie miała żadnego partnera i mieszkanie również urządzała sama. A do koszyczka na zakupy dołożyła jeszcze parę doniczek, bo odkąd poznała Kaylę i tamta zaraziła ją wręcz pasją do kwiatków, tak blondynka zaczęła teraz je kupować i stawiać na różnych parapetach i półkach i wszędzie gdzie się da w swoim mieszkaniu, tworząc swego rodzaju dżunglę. Ale zarówno i ona, jak i jej pies czuli się w niej doskonale, zwłaszcza że zieleń wpływa na nas kojąco, nieprawdaż? Porządek zaś nie był najlepszą cechą u blondynki, bo ona doskonale się odnajdywała w swoim własnym chaosie. Pewnie dlatego nie nadawała się na prawo, bo na co komu prawnik, który by w swoich teczkach miał pomieszane akta z różnych spraw, bo pracował nad kilkoma jednocześnie wieczór wcześniej? W kuchni porządek był ważny, ale nie najważniejszy, bo jeśli człowiek odnajdywał się w swoim kuchennym chaosie to mógł zawsze posprzątać po wykonaniu czynności kuchennej, nieprawdaż? Oby tylko nie zalęgły się żadne owady czy ssaki pod postacią szczurów. Może i blondynka się ich nie bała, ale nie ma nic przyjemnego gdy takowy gryzoń cię gryzie, nieprawdaż? Zaś osy były jej największym strachem, dlatego to Aaron pomagał jej w pozbyciu się ich na własną rękę.
- Rozumiem że ty również robisz to, co kochasz w swojej pracy? - zapytała, gdyż ona ciągle o sobie, a niewiele nowego się dowiedziała na temat obecnego życia Remingtona, mimo że bardzo chciała wiedzieć wiele. Obrączki nie nosił, na co zwracała uwagę już od początku rozmowy, jednak nie wiedziała przecież czy nigdy nie był żonaty, czy rozstał się ze swoją małżonką.
- Może w takim razie wymienimy się numerami i dasz mi znać, jak zorientujesz się w ilości pracy? Oczywiście zapraszam również do mojej kawiarni, nieskromnie dodam że robię naprawdę smakowite ciastka. - zaproponowała zatem, już w torebce wymacając dłonią swój telefon. No gdyby go nie miała to by pewnie zapisała sobie jego numer na kartce czy na ręce, a kartę by zapewne zgubiła z jej roztrzepaniem, zaś rękę zdołałaby umyć zanim przepisałaby numer do telefonu. Skleroza jednak nie gryzie, co nie?