[Hope Valley]

[Aurora Ferguson]

#1

Wszystko dzieje się na ulicy, po prostu nie ma takich tematów, więc załóżmy, że zatrzymają się na wysokości tej o to drogerii, robiąc awanturę swojego życia - poza salą sądową.
To zdecydowanie nie był jej dzień. Była rozkojarzona, głowa ją bolała, ciśnienie było słabe, a może to po prostu pms. Rozproszona wracała samochodem do siebie i była już na ostatku drogi, nie myśląc zupełnie, że coś mogłoby się wydarzyć. Była dobrym kierowcą, była uważna, a poza tym - jako stróż prawa, lepiej nie było powodować żadnych wypadków, nie zależne od katastrofy. Nie widziało jej się płacić komuś odszkodowania czy biec do szpitala przez mały, głupi błąd. Nigdy nie prowadziła też po pijaku. Ale podobno zawsze musi być ten pierwszy raz. Tylko czemu, te wszystkie pierwsze razy, zdarzają się właśnie z nim? Z ręki wypadł jej cholerny cukierek, którego wyciągnęła z paczki i wiedziała, że jak teraz go nie podniesie to pewnie go rozdepcze, słodki przysmak rozniesie się po całym samochodzie, wszędzie będzie lepko, a ona naprawdę nie miała czasu na czyszczenie. Rozejrzała się, ale droga była w miarę pusta, więc niefortunnie schyliła się i trach. Magicznie wyrósł przed nią samochód i całe szczęście, że jechała bardzo wolno i stłuczka była niewielka, bo pewnie inaczej cała sytuacja eskalowałaby do rozmiarów wojny atomowej. Warknęła pod nosem, od razu zatrzymując samochód. Zgasiła silnik, wysiadła w pierwszym odruchu, poprawiając broń i odznakę i spojrzała na maskę swojego samochodu i tył tego, w który wjechała, przeklinając ten dzień raz po raz pod nosem.
I przeklęła jeszcze raz, gdy zobaczyła, kto jest jego właścicielem. - No chyba sobie jaja ze mnie robisz, Watmore - warknęła i przejechała dłonią po czole - całe miasto ludzi, a ja musiałam akurat wjechać w Ciebie. Czy Ty nie potrafisz prowadzić? Nie pojawia się tak znikąd na ulicy, jak w pieprzonym Harrym Potterze! - Wycelowała w niego palcem, bo już na samą myśl, że będzie musiała całować dupę prawnika wrzało w niej. Cóż, duma ucierpiała, gdy przegrała z nim sprawę, nie mogła tego przeboleć i oczywiście, że nie pałała do niego sympatią, nawet jeśli był bardzo przystojnym mężczyzną i wiele kobiet oglądało się za nim. Nawet przy tej małej aferze na środku ulicy - zainteresowane bardziej brunetem niż stłuczką. - Ciesz się, że nie jestem z drogówki - oj, mogliby się tak cały dzień przekomarzać, ona miała władzę, ale on był dobrym prawnikiem i na pewno by jej zaraz zacytował jakiś artykuł z kodeksu, a była na to zbyt zmęczona.

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

4.
Tak długo, jak wyobraźnia nie odmówi nam posłuszeństwa, nie będzie problemu, zdaje się – a z tym chyba nie będzie problemu. A więc ulica, popołudnie... zacznę jednak od początku. Starsi znajomi z uporem powtarzali mu wielokrotnie, że z wiekiem kac jest tylko gorszy i jeszcze przyjdzie mu poznać jak to jest, kiedy człowiek jest w stanie z miejsca wypić litr czy dwa wody, a mimo to nie zaznaje żadnej ulgi, kiedy mdłości nie chcą minąć godzinami, głowa boli, najmniejsze źródło światła razi niemiłosiernie, a żołądek nie przyswaja niczego poza ciepłą herbatą. Słyszał te dramatyczne historie nie raz i nie dwa, ale prawda była taka, że póki nie przekonał się na swojej własnej skórze, Jerry uważał to wszystko za wolne żarty i generalnie opowieści wyssane z palca. Do czasu. Pierwszy raz, kiedy dopadł go prawdziwy kac miał już dawno za sobą, to fakt – co nie oznaczało, że kolejne były lepsze i prostsze. Dzisiejszy dzień był na to dowodem. Nim w ogóle zdecydował się wsiąść za kółko i pojechać do kancelarii, by odbyć chociaż jedno spotkanie, próbował zastosować na sobie rozmaite kuracje, które miały docelowo doprowadzić go do porządku, ale póki co, żadna nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Za jedyny sukces tego dnia uważał, że nie zwrócił śniadania, które naprawdę na siłę w siebie wcisnął gdzieś po dziesiątej, a później jeszcze fakt, że w wydychanym powietrzu nie było już alkoholu. Z ulgą umył się więc i ubrał w coś czystego, naprawdę szczęśliwy, że dłużej nie pachnie jak gorzelnia, bo zdecydowanie w takim stanie nie chciałby pokazać się w pracy. Czy też komukolwiek, tak właściwie. Chociaż nadal czuł się jak na pięć sekund przed śmiercią, przynajmniej wizualnie prezentował się nieźle. Do czasu, kiedy po spokojnym zajęciu sobie miejsca na pasie do skrętu w prawo nagle jakieś auto wylądowało na tyłku jego własnego, sprawiając tym samym, że jego własne zostało pchnięte do przodu. Zbladł w sekundę dosłownie, a to wszystko, co zdołał wpuścić w obieg od obudzenia się, od elektrolitów po śniadanie, niemalże podskoczyło mu do gardła. Nie miał jednak czasu skupiać się na mdłościach, kiedy jednocześnie z miejsca poczuł rosnące zdenerwowanie. Naprawdę? Akurat dzisiaj? Wypadł z auta jak burza. – Detektyw Ferguson, co za przemiłe spotkanie. – Na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech, jednak nie miał on nic wspólnego ze szczerą radością. – Sądziłem, że tylko prowadzenie spraw u ciebie kuleje, ale jak widać na załączonym obrazku, prowadzenie auta także – syknął, zaraz jednak przestając się jej przyglądać, swoją uwagę skupiając za to na samochodzie, którego zderzak był wyraźnie wgnieciony. Wrócił do piorunowania jej wzrokiem dopiero słysząc groźbę. - Tak? Bo co? Nie trzeba być z drogówki, by wiedzieć czy ja jest wina. Wjechałaś mi w dupę – wycedził oburzony, sięgając po telefon i ją wyminął. Oczywiście zaczął od zdjęcia szkód. Nie, nie po to, by wstawić je sobie na Instagrama, tylko po to, by dostać zwrot z ubezpieczenia – przecież nie będzie płacił za to wszystko sam.

Aurora Ferguson

[Aurora Ferguson]

- Przemiłe, jak zawsze - mruknęła, spoglądając na niego i prychając cicho pod nosem, klnąc jeszcze kilka chwil na sytuację i samego Jerry'ego, który musiał oczywiście być tym, w którego wjechała. Nie mogła wjechać w jakiegoś kompletnego randoma, czy słupek, ale właśnie w adwokata, z którym prowadziła swoje zawodowe i prywatne wojny. - Och, widzę, że ktoś wstał lewą nogą. Za dużo włażenia wczoraj w tyłek innym ludziom Cię tak zmęczyło, że dziś wyglądasz, jakbyś miał ciężką noc? Czy może po prostu jesteś podpity? Moglibyśmy sprawdzić Cię alkomatem, ciekawe czy coś by wyszło - zmrużyła oczy gniewnie, krzyżując ręce na klatce piersiowej, ale czy ktoś jej się dziwił? Nie zamierzała płacić za coś, czego nawet nie była do końca sprawcą. Okej, to jej samochód zrobił wgniecenie, ale to on wyjechał nagle i niezapowiedzianie niczym pieprzony ninja z uliczki obok i po prostu nie spodziewała się tego. Była zbyt zmęczona po pracy, by jeszcze się z nim użerać, ale najwidoczniej załatwianie tutaj spraw odznaką i bronią na niewiele się zda. - Ciekawe kto nagle pojawił się na drodze? Jest coś takiego jak drogowskaz, a nawet jeśli, to mamy klakson i chyba widziałeś, że możemy mieć zderzenie, mądralo - dźgnęła go palcem w ramię i szybko odebrała telefon - nawet o tym nie myśl. Nie mam czasu na spędzone godziny z Twoim ubezpieczycielem, jestem po ciężkiej zmianie i marzę o łóżku, więc załatwimy to szybciej we dwoje - żaden matoł jej nie będzie wyliczał ile się należy za coś takiego. poza tym, była przekonana, że po prostu stuknęła w jakąś starą stłuczkę i teraz będzie próbował ją gnojek naliczyć podwójnie. Po adwokacie diabła mogła się wszystkiego spodziewać, ale nie fair zagrań!
Wsunęła do tylnej kieszeni jego telefon i obejrzała spokojnie jego samochód, jak i swój, wzdychając ciężko. Wszelkie siły dzisiaj ją opuściły, to było pewne. - Zdajesz sobie sprawę, że na kamerach wszystko wyjdzie i jeszcze ostatecznie będziesz miał łatkę stwarzającego zagrożenie na drodze? - Odwróciła się do Watmore'a i uśmiechnęła się uroczo, cukierkowo wręcz i tak sztucznie. Nie mogli przecież załatwić tego tak, jak oboje chcieli, a ona nie da znów mu wygrać!

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Takiego zwrotu akcji nie spodziewał się ani trochę, musiał to przyznać. Naprawdę, podejrzewałby każdego o wjechanie w niego tego dnia, gdyby już wiedział, że to się stanie, ale nie ją. Chociażby przez to, że ze względu na zawód powinna być o wiele bardziej uważna i mieć te przysłowiowe oczy dookoła głowy. Wszystko wskazywało jednak na to, że pani detektyw miała więcej wad, niż mógłby przypuszczać i... nie było w tym nic złego. Ale skoro przejawiały się na nim, to czemu miałby nie skorzystać, by ją pognębić? Wiedział, że już dawno nadepnął jej na odcisk i nie było trzeba wiele, by wyprowadzić ją teraz z równowagi. Nie jego wina, że przy takich jak ona uruchamiała mu się wrodzona złośliwość. - Ależ proszę, chętnie podmucham. Dla ciebie wszystko - odparł złośliwie, falując przy tym brwiami. Naprawdę był wrzodem na tyłku i... wiedział coś o tym doskonale. Ale nie przejmował się tym ani trochę, a na pewno nie w tej sytuacji. Może w innym wypadku by sobie darował, ale nie tym razem. Nawet mimo własnej złości musiał przyznać, że Aurora wyglądała bardzo korzystnie, kiedy targały nią emocje i z dziką satysfakcją przyglądał jej się teraz, kiedy wręcz ciskała w niego piorunami poprzez swoje spojrzenie. - Może jakbyś patrzyła, to byś widziała, że migałem. Ale najwyraźniej coś innego musiało cię zaabsorbować. Spokojnie, to się zdarza. Po coś wykupuje się ubezpieczenie. - Gdyby nie uśmieszek, który nadal gdzieś tam się czaił, można by rzec, że wręcz brzmiał miło. Ale wcale tak nie było. Otworzył szerzej oczy, kiedy wyrwała mu jego smartfona. - Czy ty właśnie zakosiłaś mi telefon? - spytał, zupełnie poważniejąc. Tego już było za wiele. Nie miał zamiaru dłużej bawić się z nią w podchody, skoro zachowywała się jak dzieciak. - Doskonale wiem, że wszystko jest na kamerach, więc nie łudź się, że postraszysz mnie i odpuszczę. Więc oddaj telefon, bo uwierz mi, nie chcesz mnie dziś bardziej wnerwić - ostrzegł, prawie że brzmiąc przy tym groźnie. Prawie!

Aurora Ferguson

[Aurora Ferguson]

Nie tylko on się tego nie spodziewał. Po raz pierwszy wjeżdżała kogoś, bo na ogół była dość uważna i na dodatek nie zamierzała tworzyć piractwa drogowego. Wiedziała dobrze, że tak ludzie giną, ale jak już pech to właśnie na całego i musiała ostatecznie trafić i na Jeremy'ego, którego w innych okolicznościach po prostu by poderwała. W ramach rekompensaty i nie wzywania sztagu kryzysowego do tej jednej ryski - nie wgniecenia, strasznie przesadzał! - to zaprosiłaby go na drinka, wyciągnęła od niego numer i jak w komedii romantycznej pod koniec filmu żyliby szczęśliwie, kochając się na nowo zakupionym dywanie w pustym mieszkaniu. Ale, to nie komedia, a jej śmieszne życie, które doprowadzało ją obecnie do szału, bo przecież to nie miało prawa bytu. Czy musiała być takim pechowcem? Ze wszystkich ludzi w Hope, trafić akurat na niego? - Ugh.. jak ja Cię nie znoszę, Jeremy! Nawet koniec zmiany potrafisz mi zepsuć - jęknęła i przesunęła palcami po twarzy, bo nie wiedziała kompletnie co z nim zrobić. Czy na przykład morderstwo i ukrycie zwłok na wyspie wchodziło w grę? W tym przypadku tak, zwłaszcza, gdy się tak do niej szczerzył i jeszcze ją prowokował. A najgorsze w tym wszystkim? Że ten zadziorny uśmieszek dodawał mu tylko punktów w skali i to nie tej, która odpowiadała za jej niechęć do jego osoby i to jeszcze bardziej wkurzało panią detektyw.
Gdy zauważył, że Ferguson zakosiła mu telefon, uśmiechnęła się zaledwie do niego niewinnie, wsuwając dłonie do kieszeń spodni na tyłku, jakby chroniła dodatkowo jeszcze telefon. Wzruszyła ramionami i przygryzła dolną wargę, czując, że taka zagrywka wytrąciła i jego z równowagi. Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni. - Daj spokój, dobrze wiesz, że da się to załatwić inaczej. To nawet nie jest wgniecenie, mogę przecież to wylakierować sama - wywróciła oczami. Wszystko, byle nie naruszyć swoich perfekcyjnych dokumentów. Nie zamierzała dać mu spieprzyć i to, bo zaraz wyjdzie, że do niczego się nie nadaje, a jej duma by tego nie przełknęła. Postanowiła więc zagrać odrobinę inaczej. I czy ona właśnie zmieniła ton na łagodniejszy?

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Zdecydowanie można było nazwać to serią niefortunnych zdarzeń, o ile dwa pod rząd to już seria. Nie zamierzał się zastanawiać nad tym w tej chwili, skupiając raczej na członie niefortunne. Było to ładne słowo, którym można było określić zaistniałe zdarzenie, chociaż na jego usta z miejsca cisnęły się także inne wyrazy, dla odmiany zdecydowanie mniej kulturalne. Nic dziwnego, bo chociaż stronił od bluzgów, jeśli nie miał ku nich powodu, tak teraz ciężko mu było panować nad sobą. Gdyby nie to, że nie interesowała go jej osoba, może nawet przejąłby się tym, że w tej chwili mógł wyjść za nieokrzesanego albo po prostu chamskiego. W tej sytuacji nie miał jednak zamiaru tego robić. Spojrzał na nią z mieszanką zaskoczenia i politowania, przez moment zbity z tropu - jego brwi natomiast powędrowały ku górze. Chyba musiał zastanowić się przez chwilę, czy rozmawiał z dorosłą kobietą, czy z dzieckiem. - Nie znosisz, huh? Powinienem się teraz rozpłakać? - spytał, co mogło brzmieć głupio, ale skoro jej zachowanie w ogóle nie odpowiadało temu, ile miała lat, to co on mógł? Nie miał ochoty na taką dziecinadę, zwłaszcza w chwili, gdy powinien być w drodze do pracy. Wcisnął ręce w kieszenie spodni, przewracając na nią oczami. Szczerze nie wiedział, co próbowała osiągnąć swoim podejściem, ale na pewno nie miała go w ten sposób tak łatwo udobruchać. I na pewno nie poprzez kradzież. - Wiesz, że to co w tej chwili zrobiłaś to wykroczenie klasy A? I że mogę to zgłosić? Uwierz, Ferguson, nie chcesz robić sobie we mnie wroga - warknął, wyciągając jedną dłoń w jej stronę. Jej jojczenie i kajanie się nie miały nic zdziałać, a jeżeli naprawdę uważała, że pozwoliłby jej własnoręcznie lakierować cokolwiek w swoim samochodzie... mówiąc krótko, była naiwna. - Telefon - rzucił, nie spuszczając z tonu. Nie żeby miał drugi, ten prywatny, schowany w samochodzie... z tym, że wcale nie chodziło tutaj o iPhone'a, którego powinien wymienić już dawno temu, a o sam fakt tego, że w ogóle pokusiła się, by wejść z nim na wojenną ścieżkę. O ile rysę na zderzaku byłby w stanie jej odpuścić wcześniej, doskonale wiedząc, że i tak narobił jej już problemów w pracy wygrywając tamtą sprawę, o tyle teraz sama przekonywała go, że nie zasługiwała na żadną taryfę ulgową i jego dobre serce.

Aurora Ferguson

[Aurora Ferguson]

- Rób co chcesz, jeśli masz ochotę to płacz z tego powodu - rzuciła, wzruszając ramionami, choć doskonale wiedziała, że raczej bardziej płakałby za samochodem, a nie faktem, że Aurora po prostu nie darzyła go sympatią. I skoro jedno jęknięcie było dla niego zachowywaniem się jak dziecko, to oboje powinni faktycznie udać się do siebie. Nie zdziałają tutaj nic, czy to polubownie, czy też na wojennej ścieżce, bo oboje mieli zły humor, zły dzień i jeszcze gorszy przed sobą najwyraźniej. Słysząc jednak zmianę w tonie głosu bruneta, zmrużyła oczy i automatycznie wyprostowała się jak struna. Podała mu telefon, wyciągając go najpierw z tylnej kieszeni. Niech sobie ma, niech sobie zgłasza, spieprzy nie tylko jej sprawę, ale i idealne papiery. Grunt, że tak naprawdę niewiele mu zrobiła, bo mogła wjechać z całym impetem, stworzyć karambol na drodze i jeszcze stracić ubezpieczenie, albo nie tylko je. - Ty we mnie też nie chcesz mieć wroga, Watmore - mruknęła, spoglądając na niego spokojnie, ale z o wiele bardziej zimną postawą. Do tej pory była wkurzona, nie wiedziała co ma zrobić i naprawdę chciała już znaleźć się w łóżku i zasnąć, ale teraz, aż żyłka na szyi jej ze złości pulsowała. Gdy odebrał smartfona, podeszła do swojego samochodu, otworzyła drzwi, sięgnęła do kurtki i wyciągnęła wizytówkę. Znalazła też jakiś długopis i na dachu zapisała swój prywatny numer. - Niech zadzwoni w takim razie - nie chciał tego załatwiać w łagodniejszy sposób, proszę bardzo. Zmierzy się z urzędasami, których tak nie lubiła, bo chyba jeszcze bardziej od prawników nie znosiła tych, którzy wyciągali kasę za nic. - Ale równie dobrze butelka whisky załatwiłaby tą sprawę o wiele lepiej i szybciej - a może nawet i zmieniłaby trochę w ich relacji? Podobno alkohol zbliża; mógłby też ich odrobinę wyluzować i załagodzić, ale skoro Jeremy zamieniał się w sopel lodu, ona milsza też nie zamierzała być. Machnęła wizytówką, pstrykając w nią palcem i wyciągnęła dłoń w stronę adwokata.

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Nie należał do grona osób, które prosto było zrozumieć, a na pewno nie do tych, które dało się bez problemu znieść. I wiedział o tym. Oj, doskonale o tym wiedział, a fakt jak bardzo dla niektórych był przysłowiowym wrzodem na dupie, wręcz idealnie mu leżał. Nic więc dziwnego, że z jej gniewu czerpał jakąś dziwną satysfakcję, chociaż nie było to kto wie jak zaawansowane. Ot po prostu, nie lubił jej na tyle, że chęć sprawienia jej kłopotów chociażby swoją osobą, tu i teraz, troszkę poprawiała mu nastrój. Przeczuwał, że na spotkanie już nie zdąży, ale nie był tym jakoś mocniej wzruszony, co nie oznaczało, że miał zamiar jej to oznajmić. Wolał trzymać ją w przekonaniu, że bardzo mu się spieszy, by nie próbowała tego dodatkowo przeciągać. – Tak? Dobrze, dopiszę cię zatem do listy osób, które mi to powiedziały w ciągu całego mojego życia. Mam nadzieję, że wiesz doskonale, gdzie tą listę mam – prychnął, cudem powstrzymując krótki śmiech, który mu się chciał wyrwać. Nie był to żart na poziome i wiedział o tym doskonale, no jasne. Drugim ważnym faktem było jednakże to, że nie bardzo się tym teraz martwił. – Chciałem wysłać to do swojego ubezpieczyciela, ale skoro nalegasz... – Nie planował ciągnąć jej do odpowiedzialności, a przynajmniej początkowo. Ilość problemów, których się przez niego nabawiła zdawała się być wystarczająca. Sądził jedynie, że po tak druzgoczącej porażce jak tamta sprawa, Aurora nie będzie więcej względem niego wojować i po prostu w razie niespodziewanej konfrontacji da sobie spokój. Podejrzewał, że tak właśnie postąpi, bo choć wtedy jej nie wyszło, nigdy nie uważał jej za głupią, wprost przeciwnie. Schował do kieszeni karteczkę, mając zamiar odwrócić się i odejść do auta, przynajmniej początkowo. Jej słowa zatrzymały go w miejscu i sprawiły, że prędko utkwił w niej spojrzenie. Czyli jednak była gotowa kompletnie się poddać? – Próbujesz mnie przekupić czy poderwać? – spytał bez ogródek, bo nie miał w zwyczaju bawić się w podchody, jeśli druga strona wyraźnie nie dawała mu znać, że była w nastroju na takie gry.

Aurora Ferguson

[Aurora Ferguson]

Uniosła brew do góry i prychnęła cicho, gdy powiedział, że całą listę wrogów i nie wrogów, a potencjalnych takich osób, miał głęboko w poważaniu. W domyśle. A to mogło oczywiście tylko jedno oznaczać i choć tyłek miał całkiem zgrabny, nie chciała się w nim znaleźć, okej? - Wiesz, Jeremy. Naprawdę doceniam Twoje pośladki i efekt, który dają w tych spodniach, ale nie chciałabym się w nich znaleźć, także.. wykreśl mnie z tej listy - uśmiechnęła się do niego potulnie, ale wciąż, z tą samą zadziornością, którą zawsze miała w sobie. Nie da mu przecież wygrać tego pojedynku. Był nieznośny, ale ona też potrafiła być najgorsza, jeśli tylko tego chciała. I właśnie dziś spotkały się te dwa, okropne charaktery, które by normalnie nigdzie ze sobą nie wytrzymały, choćby nie wiem jak mocno by się pociągali. On miał kaca, ona miała ciężką zmianę, do tego doszły nerwy, niezrozumienie i krach. Tak niewiele trzeba, by człowieka od siebie odsunąć, albo zmienić o kimś zdanie. - Właściwie nie nalegam, po prostu, widzę, że się spieszysz i nie chcę już się o to kłócić - westchnęła ciężko, opadając przysłowiowo z sił. Postawa Ferguson zdradzała naprawdę wiele - była zmęczona, nie chciała się kłócić, nie chciała już mieć problemów z Watmore'em i liczyła, że to jakoś załatwią. Ale najwidoczniej przegięła za mocno w jedną stronę i teraz to już nie było czego ratować..
A może jednak...? - Naprawdę myślisz, że podrywałabym Cię w tym momencie? - Spojrzała na bruneta i zaśmiała się pod nosem, bo naprawdę ją rozbawił. - Ponieważ łapówki nie są legalne, to powiem tak. Niech whisky będzie przeprosinami, za przegięcie w tej sytuacji. Nie powinnam Ci odebrać telefonu, to było ponad wszelką normę - kajała się odrobinę przed nim, ale wciąż z podniesioną głową. Nie kuliła się, płacząc w poduszkę, że postąpiła źle. Wiedziała, potrafiła go za to przeprosić, może nawet zadośćuczynić. Może alkohol nie załatwi wszystkiego, może wcale nie przyjmie butelki, ale na dobrą sprawę - spróbować nie zaszkodziło. Co miała do stracenia? Bardziej się pogrąży? Trudno. A może przestanie być jej znajomym? Chyba poza ich bardziej hate, niż love, relacją nie można było mówić o formach "znajomości", więc równie dobrze mogła wejść na głęboką wodę. Nie utonie.

Jeremy Watmore

[Jeremy Watmore]

Zmierzył ją wzrokiem. Miał ewidentnie mieszane uczucia do całej tej sytuacji i naprawdę nie wiedział, co należałoby w tym momencie o tym wszystkim myśleć. Oczywiście pod maską dupka krył się ten prawdziwy Jeremy, który prędko pojął, że Aurora naprawdę nie zrobiła tego wszystkiego specjalnie i że to był po prostu cholernie niefortunny przypadek, że padło akurat na niego, pamiętał dodatkowo także, że już w przeszłości narobił jej problemów, broniąc tamtego faceta, ale... jakoś nie umiał powstrzymać się od zachowywania jak buc, kiedy sama się tak bardzo podkładała. – Dobra, dobra. Pozwól, że uznam, że usłyszałem tylko komplement i zignoruję resztę zdania – rzucił, z zamiarem płynnego ucięcia tego tematu. Wystarczyło mu to, co właśnie przyznała, by z miejsca sobie stwierdzić, że w rzeczywistości musiała być jego tyłkiem zainteresowana. Szybka akcja, prawda? Miał tylko nadzieję, że bez żadnych dziwnych i nietypowych zapędów. Na to by się nie zgodził, nawet gdyby bardzo mocno zależało mu, by zaciągnąć ją do łóżka. Czy mu zależało? Właściwie nie myślał o tym, raczej droczył się z nią, bo naprawdę była to idealna sytuacja, by trochę przetestować jej cierpliwość. Chociaż tyle mógł z tego mieć, skoro już obiła mu auto i próbowała okraść! – Czemu nie? Uwierz, różne rzeczy już widziałem... – mruknął, wzruszając ramionami i oparł się o samochód. Wysłuchał jej, nie przerywając ani razu, chociaż mógłby wciąć się i rzucić jakiś komentarz i to nie raz. Czyżby widział na jej twarzy jakieś poddanie się? Czyżby właśnie niemalże się przed nim płaszczyła? Nie dowierzał, bo pod żadnym pozorem nie wziął pod uwagę takiego obrotu spraw. Szukał w tym wszystkim podstępu, jakiegoś kruczka, jak zawsze – z tym, że zdawało się, że takowego nie ma. Zmarszczył brwi na moment, ale w końcu rozluźnił się i odetchnął. – Muszę pojechać na spotkanie i załatwić to – wskazał ruchem głowy na tył auta, mając na myśli, że chce już tego dnia załatwić sprawę ze swoim ubezpieczycielem. – ale na wieczór nie mam żadnych planów – dodał, przyglądając jej się uważnie, w wyraźnym oczekiwaniu na jej reakcję na te słowa.

Aurora Ferguson

[Aurora Ferguson]

Nie był jedyny, który miał mieszane uczucia co do tego wszystkiego. Z jednej strony, miała prawo go nie znosić tak? Miała! Święte prawo, nawet. Ale z drugiej.. no oficjalna niechęć do Jerry'go i ten wypadek i fakt, że zauważyła, ze odrobinę przeholowała, sprawiły, że była zmęczona. Nie mówiąc o zmianie, którą naprawdę chciała już zakończyć łóżkiem. I może przez to zmęczenie zaczęła też dostrzegać, że Watmore jest przystojniejszy, nawet na kacu, niż był na sali sądowej czy w pokoju przesłuchań; że jego ironiczny uśmieszek, choć ją irytuje, to ma coś w sobie, czego dawno nie widziała; że gdy się zamknie, to jest całkiem do zniesienia, albo gdy przemycają w tych złośliwościach lekki flirt. Tak, zdecydowanie była zmęczona, powinna wybić sobie te głupoty z głowy, bo przecież nie mógł nagle wydać się atrakcyjny, phi. Nawet jeśli bardzo chciał pozostać tylko przy tym, że go jako-tako skomplementowała. - No tak, słyszysz to co chcesz - wywróciła oczami i gdzieś tam przemknęła delikatny uśmiech. Nie musiał się jednak martwić, bo ostatnie czym mogłaby być zainteresowana to oficjalnie jego tyłek i to w jakichś dziwnych.. nie wiem, konfiguracjach czy też fetyszach. Nah, Aurora była całkiem normalna pod tym względem, a seks był formą rozrywki i sprawdzenia swoich granic przyjemności, a nie jakimś cyrkiem, okej. Kamasutra kamasutrą, ale bez przesady.
- Domyślam się - wywróciła oczami po raz drugi w przeciągu minuty, prychając pod nosem. Mogła się naprawdę domyślić tego, że w przypadku innej kobiety, ta próbowałaby go poderwać, czy z im flirtować, by nie było żadnych problemów w związku z wypadkiem. I że pewnie panny próbowały wyciągnąć od niego numer w kolejce po mango, albo, że nawet pracownice czy pracownicy kancelarii oglądali się za brunetem i podszeptywali nowe propozycje na to, by namówić go na randkę. Był atrakcyjnym mężczyzną, gdyby się tak z boku przyjrzeć, ale czy to znaczyło, że Ferguson miała uginać kolana i rumienić się w jego towarzystwie? Niedoczekanie! Najpierw faktycznie musiałaby z nim coś wypić, bo przede wszystkim.. nie przepadała za tym cwaniakiem, z czystych względów. - A ja przede wszystkim muszę się wyspać - przytaknęła, bo nie, gdyby teraz mieli iść na tego drinka, to by się skończyło katastrofą. Było za wcześnie, była zmęczona, pewnie głodna i marzyła o tym, by ściągnąć z siebie w końcu stanik. Ludzka rzecz, a nawet bym powiedziała, że babska. - W takim razie, napisz, jak już będziesz wolny i gotowy. Coś pomyślimy - i nawet, jeśli obecnie niczego nie planowała, nie mógł brać na pewnik tego, że nie wywinie mu jakiegoś numeru, tak? Dopiero przeskakiwali z tego całego wypadku, nie mogło być od razu tęczy i zaufania. - A następnym razem, nie wyjeżdżaj przed ludzi tak nagle, nie chcę potem zastanawiać się, kto mógł Cię zabić - mrugnęła do niego i wsiadła do samochodu, odjeżdżając po chwili.

Jeremy Watmore