[Dean Atherton]

ubranie

Nie dało się ukryć, że był zmęczony po tych kilku godzinach zajęć, które miał ze swoimi uczniami. Niby było łatwiej, bo do południa zawsze uczył tylko grupy, niemniej jedna z nich dała mu się poważnie we znaki swoją niesubordynacją i dziwnym brakiem zgrania, którego wcześniej do nich nie dostrzegł. Jeśli to od dzisiaj zawsze będzie tak wyglądało, chyba pozmienia poszczególnym osobom dni, kiedy u niego siedziały. Nie chciał rozgardiaszu i nie potrzebował ludzi, którzy nie traktowali tańca poważnie. Był profesjonalistą, jeśli chodziło o tę dziedzinę sztuki. Ach, trzeba było otworzyć szkołę w Miami, z pewnością wyszłoby mu to na lepsze. Nie dość, że miałby większe dochody, tak mógłby sobie ot tak wyrzucać ludzi. A tu? Tu musiał się liczyć, że jeden dzieciak mnie to mniej do wypłaty. Tyle dobrego, że udzielał jeszcze prywatnych lekcji, które z założenia były trochę droższe. Kto by wcześniej pomyślał, że prowadzenie swojego biznesu będzie tak skomplikowane.
Przeciągnął się, czekając na swoje smoothie. Potrzebował czegoś pożywnego przed kolejnymi zajęciami, które miał mieć za dwie godziny. Kupa czasu, chociaż wiedział, że szybko minie. Chciał poza tym jeszcze wrócić do studia, aby się rozgrzać i przećwiczyć raz jeszcze to, czego miała się uczyć ostatnia dzisiaj grupa. Może dodatkowo uda mu się wymyślić nowe ruchy dla swojego indywidualnego tancerza. Lubił być przygotowany i tego samego wymagał od podopiecznych.
Odebrał napój posyłając dziewczynie za barem lekki uśmiech i wyszedł z lokalu, kierując się przed siebie. Krótki spacer, akurat zdąży wypić.
Niespodziewanie i z całą pewnością mało pożądanie, poczuł uderzenie, które co prawda było zbyt słabe, aby zwalić go z nóg, ale wystarczające, aby się zachwiał. Tyle dobrego, że opakowanie ze smoothie miało wieczko. Szkoda, że tyle szczęścia nie miał napój należący do osoby, która na niego wleciała, bo chwilę później Dean poczuł, jak jego ubranie nasiąka ciepłą kawą, dotykając teraz jego skóry. Nie parzyło go to, niemniej sam fakt, że został oblany czymkolwiek, wyjątkowo go drażnił.
-Jak rozumiem chodzić rodzice nie nauczyli - powiedział chłodno.
Skrzywił się widząc, kto właściwie postanowił go stratować.
-No tak, po tobie mogłem się spodziewać braku umiejętności poruszania się - skomentował, mierząc dziewczynę mało przyjemnym spojrzeniem.


Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

#12 + Outfit

Jej praca to w większości siedzenie w domu i ćwiczenia samemu albo z jakąś znajomą osobą, która akurat postanowiła jej towarzyszyć podczas cotygodniowych transmisji na youtubie, gdzie ludzie z całego świata pocili się razem z nią do przeróżnych piosenek. Fajny i przyjemny sposób, żeby wprowadzić do swojego życia trochę ruchu zamiast siedzieć na kanapie przed telewizorem i objadać się chipsami. Po wszystkim była mega zmęczona, ale niesamowicie usatysfakcjonowana, dzięki endorfinom, które wytworzyły się w jej organizmie podczas tej godziny. Po wszystkim mogła sobie legalnie poleżeć na kanapie i poleniuchować przy dobrym serialu i jakiejś zdrowej przekąsce. Bo chociaż na chipsy czasem sobie pozwalała, wolała jednak inne rzeczy których mogła zjeść zdecydowanie więcej w porównaniu z tą niezdrową przekąską.
Tego dnia jednak miała wiele spraw do załatwienia na mieście i musiała sobie odpuścić ćwiczenia czy lenistwo, które i tak nie było jakoś częste w jej życiu. Ona i brak ruchu w ciągu godziny? Mało prawdopodobne.
Nienawidziła stania w urzędach i modliła się za każdym razem, żeby mogła już tam więcej nie wracać, bo znoszenie starej Karyny wypytującej o wszystkie niepotrzebne szczegóły nie było przyjemne. Rodzice nauczyli ją szanować starszych, ale jej to miała ochotę wiele razy powiedzieć, żeby wsadziła nos w komputer, wydrukowała jej co potrzeba i wyciągała tematy do plotek od koleżanek, a nie od niej. Za każdym razem jednak gryzła się w język, bo spodziewałaby się jakiejś wielkiej awantury na cały urząd.
Ale w końcu uwolniła się z tego piekielnego miejsca i dla ukojenia skołatanych nerwów kupiła sobie kawę, którą akurat mogła wypić w drodze do domu. Jej praca wymagała też, żeby dość często była dostępna w internecie, ale akurat to nie był problem bo lubiła sobie czasem porozmawiać z fanami. Co właściwie robiła w tym momencie. Szła przed siebie z nosem przyklejonym do telefonu, odpisując na wiadomość jedną ręką, a w drugiej trzymała kubek z kawą z którego popijała co jakiś czas. I byłoby okej, gdyby nie zderzyła się z czymś, a raczej jak się okazało po chwili kimś przez co jej kawa zamiast wylądować w jej żołądku wylądowała na osobniku przed nią.
— Cholera, przepra…. — i urwała, bo zobaczyła kim była osoba przed nią. Prychnęła, opierając rękę na biodrze i unosząc pusty kubek po kawie. — Szkoda, że nie była gorąca, ale i tak wisisz mi nową kawę, Atherton. — powiedziała, wywracając oczami. — No tak, bo ty poruszasz się z gracją jak baletnica. Trzeba było patrzeć jak chodzisz. — mruknęła, wyrzucając pusty kubek do kosza obok, żeby go dłużej nie trzymać.

Dean Atherton

[Dean Atherton]

Spacer zawsze dobrze robił, nie tylko na dotlenienie mózgu, ale chociażby jako rozgrzewka przed bardziej intensywnymi zajęciami. A tych z całą pewnością chłopakowi nie brakowało, biorąc pod uwagę późniejsze treningi grupy, jak również dwa indywidualne. Poważnie zaczął się zastanawiać, czy nie wprowadzić do swoich usług uczenia ludzi choreografii do jednego z najpopularniejszych ostatnio gatunków muzycznych, a mianowicie kpopu. Dostrzegał ten trend, widząc w internecie pełno filmików na ten temat. Bo kto nie chciałby ruszać się jak jakiś idol? Co prawda sam Dean niespecjalnie pałał sympatią do tej muzyki (pewnie ze względu na język, chociaż niby szło się przyzwyczaić), niemniej jeśli miało mu to pomóc w zarabianiu trochę więcej, warto było spróbować. Kto wie, może dzisiaj postara się rozpracować jedną z choreografii i zobaczy czy byłby w stanie przekazać to swoim uczniom tak, jak sam tego chciał.
Podobne plany zeszły na dalszy tor, kiedy ktoś w niego wlazł. Pięknie, tego oczekiwał po spacerze. Zderzenia z jakimś człowiekiem, któremu natura poskąpiła umiejętności poruszania się. Może w takim razie powinien zostać w domu, tym samym nie narażając chociaż innych, bo najwidoczniej sam miał zdolności destrukcyjne.
Szybko zmierzył dziewczynę spojrzeniem, dostrzegając w niej swoją ulubioną koleżankę.
-Wiesz, że usilnie próbujesz mnie wyciągnąć na kawę, ale nic z tego nie będzie, Mała. Nie masz u mnie szans - odpowiedział, lustrując ją spojrzeniem. Ot, tak bezczelnie i bezceremonialnie, jak robił za każdym razem, kiedy tylko znajdowała się w pobliżu. Wiedział, że ją to irytowało i właśnie dlatego nie miał najmniejszego zamiaru z tego rezygnować. - Trzeba było wychylić nos zza telefonu, a nie łazić jak łamaga. Chociaż szkoda, że nie wlazłaś tak w drzewo, może to by cię czegoś nauczyło, Wheeler - zauważył, sięgając po chusteczkę, którą chciał wytrzeć kawę wsiąkającą w jego ubranie. Całe szczęście, że był ubrany na czarno, bo w innym wypadku chyba by ją zabił i zakopał pod pobliskim drzewem.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Dobra, mogła schować ten telefon do kieszeni i odpisać w domu albo chociaż zatrzymać się gdzieś z boku i wtedy odpisać, żeby uniknąć podobnego wypadku. Ale nie, póki do tej pory świetnie sobie radziła nie sądziła, że i tym razem coś jej nie wyjdzie. No bo w sumie co by się stało? Przeprosi i pójdzie dalej. Proste. No nie do końca, kiedy na jej drodze staje najbardziej nielubiana osoba w całym mieście i nie dojdzie ani do przeprosin, ani nie rozstaną się jak gdyby nigdy nic. Każde ich przypadkowe spotkanie było pełne wzajemnych docinek. Dobrze, że nie dochodziło do rękoczynów, bo Gabi chociaż była drobna i nie wyglądała, potrafiła przywalić jak chciała, a osobnik przed nią szczególnie na to zasługiwał. Czasami, ale jednak.
— Chyba w twoich snach, Atherton. Już wolałabym pójść na kawę z goblinem niż z Tobą. Na pewno byłby bardziej wartościowym towarzyszem. — fuknęła, mierząc go nienawistnym spojrzeniem. W życiu nigdzie by z nim nie poszła na kawę, nawet jakby mieli jej zapłacić miliony. Nie i tyle. Jak ją ten koleś irytował. Co go spotykała musiała wrócić do domu i napić się jakiejś herbatki na uspokojenie. Czemu go w ogóle poznała i musiała teraz znosić podczas przypadkowych spotkań na mieście, bo nigdy w życiu nie spotkałaby się z nim z premedytacją. Raczej wolałaby go unikać, ale tego dnia najwidoczniej miała pecha. — Też bym wolała drzewo od Ciebie. Co, już nikt nie jest zainteresowany lekcjami u Ciebie, że udało Ci się wyrwać z sali tanecznej? — doskonale pamiętała jak jej wiecznie dokuczał, że to co ona robiła nie można było nazwać tańcem tylko pseudo wygibasami, których nikt nie chce oglądać. Według niej taniec nie ograniczał się jedynie do układów, które on proponował i każdy mógł się tego nauczyć, a Dean zawsze był bardzo wybredny pod względem swoich podopiecznych. Ona by tak nie mogła się odnosić do swoich uczniów jak on, bo dla niej każda osoba była ważna i nie chciała nikogo zniechęcać swoim nastawieniem do tych mniej uzdolnionych.

Dean Atherton

[Dean Atherton]

Spotkania z tą dziewczyną niemal zawsze kończyły się docinkami. Nie miało znaczenia, czy widzieli się w sklepie, parku czy w miejscu, w którym nie było świadków. Cięty język pozostał, a co za tym idzie pozostawał również niesmak po potyczce. Przynajmniej ze strony Gabrielle, ponieważ Atherton miał trochę bardziej wywalone, niż ona. Co prawda irytowała go swoim jestestwem, bo chyba każdy miał taką osobę w życiu, która swoim widokiem doprowadza człowieka do szału, niemniej umiał ukrywać to znacznie lepiej. Po niej z miejsca było widać, że jest zirytowana całą sytuacją. A po nim? Uśmiechał się jedynie ironicznie, lustrując dziewczynę oceniającym wzrokiem. Wszystko po to, aby znaleźć odpowiednie reakcje, które później mógłby wykorzystać przeciwko dziewczynie. Zawsze dawała mu powód do docinek, dlaczego tym razem miałoby być inaczej?
-Och, jestem pewien. Zapewne właśnie do takiego mierzasz, bo kto inny chciałby się zadawać z niezdarą, która idąc ulicą nie potrafi nawet kubka w dłoni utrzymać - skomentował, ponownie mierząc ją bezczelnie spojrzeniem z góry do dołu. Wolał nie myśleć z czym jeszcze miała problem trzymając to w ręce. Zdecydowanie wnikanie w życie seksualne tej panny było ostatnim, na co Dean miał ochotę. Sama myśl, że mogłaby być naga była jakoś dziwnie odstręczająca.
-Dość urocze, że się tak o mnie martwisz. I ja mam pomyśleć, że wcale nie jesteś mną zainteresowana? - prychnął cicho pod nosem, co miało imitować zaśmianie się. Oho, już widział pogłębiającą się irytację na twarzy dziewczyny. Tak, z całą pewnością ten widok rekompensuje mu fakt, że będzie musiał się przebrać. Nie miał zamiaru cały dzień śmierdzieć kawą. - Dla twojej wiadomości nie narzekam na ilość klientów. Chcesz się przyłączyć, by móc podziwiać to boskie ciało jak się rusza? - spytał, nachylając się w jej stronę na tyle, że pomiędzy ich twarzami znajdowało się zaledwie kilka centymetrów przestrzeni. Czy był pewny siebie? Oczywiście, że tak. Czy momentami przesadzał? Tak, jeśli tylko druga strona tak łatwo mu się poddawałą. A Gabrielle z pewnością się do nich zaliczała, co w innych okolicznościach byłoby całkiem pociągające.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— Och, nawet sobie nie wyobrażasz. — rzuciła, prychając. Mały goblin i on? Prosty i szybki wybór. Goblin. Nigdy z własnej woli nie zdecydowałaby się na spotkanie z kimś takim jak on. Poza tym to nie była tylko jej wina. On też nie patrzył przed siebie zanim na siebie wpadli. Ale następnym razem Gabrielle zatrzyma się gdzieś na uboczu pisząc wiadomość albo będzie częściej zerkać przed siebie, żeby nie zaliczyć kolejnego przypadkowego spotkania z kimś do kogo czuje jedynie odrazę.
Słysząc słowa Deana parsknęła niepohamowanym śmiechem.
Wait, what?!
Ona miałaby być nim zainteresowana? Chyba w najmroczniejszych koszmarach, kiedy interesowałaby się jego osobą tylko po to, żeby go zamordować. W innym wypadku nawet sobie tego nie wyobrażała.
— Interesujesz mnie tam samo jak zeszłoroczny śnieg, którego… ups, wcale nie było. — wzruszyła ramionami, uśmiechając się niewinnie jak mała dziewczynka. Na samą myśl, że ktoś mógłby interesować się tym gburem robiło jej się niedobrze. Ani on przystojny, ani interesujący. Wiele razy słyszała jaki to jest niemiły dla swoich uczniów i na ich miejscu już dawno poszukałaby innego nauczyciela, która nauczy ich tańczyć w sposób łatwy i przyjemny, bez tych wszystkich krzyków i wrednych komentarzy. Ona na przykład wolała taki sposób. Bo chociaż mogła być surowa w niektórych sprawach tak nie widziała sensu traktowania w ten sposób podczas lekcji tańca co samo w sobie powinno kojarzyć się z czymś przyjemnym. Czy on właśnie w ten sposób nie pokazywał ludziom, że taniec nie jest zabawą i obrzydzał im go na resztę życia?
— Och tak, ostatnie na co mam ochotę to siedzenie na twojej sali i podziwianie tego czego tutaj nie ma. — odparła, palcem celując w jego brzuch. Zmierzyła go spojrzeniem, na dłużej zatrzymując się na jego twarzy, która znalazła się niebezpiecznie blisko jej. Może gdyby to nie był Atherton mogłoby jej się to podobać i tak jak większość dziewczyn w filmach marzyłaby o pocałunku, ale nie w jego przypadku. On zdecydowanie powinien trzymać się od niej z daleka.

Dean Atherton

[Dean Atherton]

Z jego ust wydobyło się kolejne prychnięcie, kiedy dziewczyna odpowiedziała na jego zaczepkę. Uwielbiał wyprowadzać ją z równowagi zwłaszcza, że zwyczajnie sama się podkładała, dając mu idealną okazję do zaprezentowania kolejnego zestawu docinek. Kto wie, może któregoś dnia pogratuluje jej, że jeszcze nie wyszedł z wprawy jeśli chodzi o ironiczne uwagi. Gdyby nie on mógłby się tym znudzić i co wtedy? Biedny. Wystarczyło, że aktualnie Billy był tym, który ograniczał podobne odzywki, skupiając się na swojej dziewczynie. Dean musiał trzymać fason za ich dwójkę, inaczej co z ich reputacją, na której wcale nie zależało im tak bardzo? No, przynajmniej nie wśród mieszkańców Hope Valley, bo w tych bardziej znaczących kręgach Atherton akurat chciał się wybić.
-Proszę, zgrywamy niedostępną i zapartą. To dość urocze, chociaż wcale nie pasuje do ciebie tak, jak myślisz - uśmiechnął się do niej lekko, nic sobie nie robiąc z jej komentarza. Dla niego jej opinia znaczyła wyjątkowo mało. Gabrielle stanowiła dla niego jedynie rozrywkę, której się oddawał, ilekroć stanęła mu na drodze. Bo raczej nikt nie oczekiwał, że w momencie starcia, któreś z nich nagle odwróci się na pięcie i odejdzie, dając satysfakcję drugiej stronie. To oznaczałoby kapitulację, a w ich relacji nie było na nią miejsca. Może nie mówili tego głośno, ale potrzebowali siebie wzajemnie, aby chociaż odreagować ciężki dzień.
-Z całą pewnością jest więcej, niż u chłoptasiów z którymi ostatnio spałaś. Niestety to - ponownie wskazał na swoje ciało, po raz kolejny pokazując, że ilość jego pewności siebie była nieskończona - nie jest dla każdego. Sorry, Wheeler - westchnął z udawanym żalem, jakby faktycznie było mu przykro. - I jak, już masz mokre myśli na mój temat? - spytał szeptem, nachylając się nad jej uchem, całkiem już zmniejszając dystans pomiędzy nimi. Podobne gry były dla niego chlebem powszednim. Pytanie tylko, czy taka niezdara kiedykolwiek umiałaby do takiej dołączyć.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— Tak dobrze mnie znasz, że wiesz co do mnie pasuje, kochasiu? Ktoś tu ma… obsesję? — zapytała, uśmiechając się złośliwie. To była taka relacja, która strasznie Cię denerwowała, ale nie chciałeś się jej pozbyć ze swojego życia. Człowiekowi czasem należy się odrobina rozrywki, nawet z kimś kogo się nie lubiło. Prawda, mogła sobie gdzieś wyskoczyć z Kaiem i dla żartów podokuczać, ale nie było to to samo co z Deanem. Taki mały i całkiem nieszkodliwy karaluch, którego jednak nie zabijasz bo chowa się pod szafką i wychodzi tylko raz na jakiś czas.
Prychnęła, zerkając jeszcze raz na jego brzuch skryty pod koszulką. Widziała o wiele lepsze ciała, zwłaszcza ostatnio. Facet, którego poznała w klubie… o panie. Nigdy czegoś takiego nie przeżyła, a ostatnimi czasy nie próżnowała, zaliczając szybki seks w Halloween, a potem z autorem swoich ulubionych książek. Ten z klubu pobił ich wszystkich na głowę, a zaczęła od tak przypałowego podrywu, że aż powinno jej być głupio do tej pory. Mia miała szczęście, że była jej przyjaciółką i trochę słabo byłoby się jej pozbyć.
— Daj to swoim paniusiom, których pewnie musisz szukać w klubie. Im bardziej najebane tym lepsze? — zaśmiała się, patrząc na niego z zażenowaniem. Chyba musiałaby być głupia, żeby kiedyś skorzystać z okazji i się z nim przespać. Niby seks z wrogiem był ciekawym doświadczeniem, ale Dean… nie, on jej w żaden sposób nie kręcił. Fuj. — Tak bardzo mnie pragniesz, że się tak przybliżasz, Atherton? Właśnie wykorzystałeś ostatnie minuty mojego cennego czasu, więc no przykro mi, ale zostawię Cię tu z twoim… przyjacielem — rzuciła, sunąc spojrzeniem ja jego krocze. — który pewnie ma na coś ochotę i oddalę się, poszukać lepszej partii na tę noc. Miłej nocy z własną ręką. — dodała, klepiąc delikatnie dłonią policzek chłopaka po czym wyminęła go i ruszyła do swojego domu. No to spotkanie z Deanem w tym miesiącu mogła odhaczyć.

//zt. x2

Dean Atherton

[Noelle Covington]

#22

Connor Lockwood

/przed kupnem Muffin's Corner

Właśnie Noelle po zrobieniu researchu odnośnie wolnych lokali na sprzedaż bądź pod wynajem wybrała się wreszcie na obejrzenie kilku z nich. Zaczęła od głównej ulicy, bo jednak to na niej jest zwykle największy ruch, a największy ruch równa się największy zysk, czego potrzebowała po tym, jak planowała wziąć dużą pożyczkę na rozkręcenie biznesu. Była już w lokalu na rogu, jednak coś tam w nim nie grało, drugi w kolejności był lokal obok piekarni, jednak piekarnia i cukiernia nie są dobrym pomysłem by były obok siebie, zbyt duża konkurencja. Przeszła trochę dalej, ale jakiś kamyk wpadł jej do buta, więc skierowała szybko swoje kroki w kierunku fontanny, na której brzegu przysiadła i ściągnęła buta by wysypać to, co drażniło jej stopę. Aż wtem ujrzała osobę, która kogoś jej przypominała. Tylko kogo... te ruchy ciała, gestykulacja, mężczyzna ewidentnie z kimś prowadził zawziętą rozmowę przez telefon. Musiała z zaciekawieniem podejść bliżej mężczyzny, który był zwrócony do niej bokiem, pewnie nawet jej nie zauważył, a jej ten profil kogoś przypominał... i gdy podchodząc bliżej widziała lepiej rysy jego twarzy to upewniła się że to był Lockwood, ten sam Lockwood w którym się podkochiwała w liceum. On jednak nie zwracał na nią uwagi tak, jak ona by chciała, spotykał się wtedy z inną, a potem wyszła akcja z tym, że laska z nim zaciążyła i zniknął ze szkoły, tak że stracili kontakt, a Noelle musiała wyleczyć się z tego platonicznego uczucia. Ciekawe czy w ogóle by pamiętał kim ona jest, skoro chodzili do jednej klasy? Postanowiła to sprawdzić, zatem gdy tylko zauważyła że skończył rozmawiać, popukała go w ramię.
- Cześć Connor, kopę lat! Pamiętasz mnie? - przywitała się z uśmiechem i jednocześnie z wymalowanym na jej twarzy zaciekawieniem czy mężczyzna ją rozpozna. Chciałaby żeby jednak poznał, może jako dorosła wreszcie będzie mogła mu powiedzieć, że wzdychała do niego, siedząc zaledwie ławkę za nim?

[Connor Lockwood]

#ileś

Connor nie do końca wiedział co właściwie zdarzyło się te kilka nocy temu, ale zdecydowanie nie chciał do tego wracać. Ani do myśli o nieznajomej na plaży. W ogóle prawdę mówiąc nie chciał myśleć, dlatego jego zamówienia w sklepach monopolowych trochę się powiększały. Tkwił w jakimś jednym wielkim bezsensie, nie napisał nic od… od bardzo długiego czasu i nie widział po prostu ani krzty celu. Dlatego telefony od agenta tylko go niepotrzebnie denerwowały. I nawet zastanawiał się w trakcie tej rozmowy, czy przypadkiem nie potrzebuje nowego telefonu, bo bardzo chętnie by tym rzucił o jakąś ścianę albo wrzucił do fontanny, żeby po prostu zacząć od nowa, z nowym numerem. I z… no sam nie wiedział czym, dlatego skończył rozmowę w połowie zdania i wyciągnął papierosa, żeby zaraz potem sobie go odpalić.
- Hę? - nie była to najmilsza odpowiedź wobec kogoś, kto coś do niego mówił, ale że odpalał papierosa, którego oczywiście trzymał w ustach, tylko tyle z siebie wyrzucił, kiedy się zorientował że jakaś blondyna coś do niego mówi. Zmrużył lekko oczy, zaciągając się papierosem i oceniając przez moment jej twarz i ciało, szukając jakichś skojarzeń - nie bardzo… - odpowiedział, bo skoro znała jego imię, to chyba jednak powinien wiedzieć kim kobieta jest. Nie był głupi, podejrzewał że pewnie jakaś sąsiadka, albo ktoś ze szkoły, tylko kto? I czy naprawdę chciał się nad tym zastanawiać, czy jednak znaleźć jakiś pretekst do tego, żeby szybko się stąd ewakuować? W końcu może i Noelle Covington go znała, ale on sam nie wiedział, czy ma siłę na jakieś konfrontacje i nadrabianie po latach. Zwłaszcza ze nie wiedział co trzeba nadrabiać...

[Noelle Covington]

Connor Lockwood

Wypalenie zawodowe nie jest niczym dobrym, a przynajmniej tak by odbierała jego stan Noelle. Sama wcześniej na to cierpiała, nie mogła znieść swojej pracy odkąd zmieniło się szefostwo i przez to czuła się coraz to gorzej i gorzej i zaczęła sięgać po tabletki nasenne, bo nie potrafiła spać. A później łączyła te tabletki z alkoholem, co mogło się skończyć katastrofą, ale odbiła się od dna i zaczęła żyć na nowo, doszła do tego co lubi robić i na tym postanowiła budować swoją karierę, porzucając to, co miało na nią zły wpływ, także ludzi którzy takowy zły wpływ na nią mieli. Może Connor również powinien znaleźć to, co go unieszczęśliwia i zniwelować to ze swojego życia? Łatwo powiedzieć, w gruncie rzeczy ciężko zrobić na czym to się przekonała sama blondynka.
- Nie hę, tylko Noelle, tak mam na imię. - odparła entuzjastycznie, bo czego się nauczyła na terapii? Że trzeba stawiać opór przeciwnościom losu z uśmiechem na ustach, a nie martwić się na zapas. Tutaj taką przeciwnością losu mógł być gorszy dzień mężczyzny, bo tak odbierała jego zachowanie, tłumacząc sobie że miał bardzo nieprzyjemną rozmowę telefoniczną i to ona sprawiła, że czuł się podle, nie widok blondynki. A drugą przeciwnością losu była ulotna pamięć oraz to, że zmieniamy się od czasów szkolnych, czasem wręcz nie do poznania, a trzeba przyznać że Noelle trochę przytyła ostatnio.
- Chodziliśmy razem do szkoły i siedziałam za tobą w ławce, uczęszczaliśmy nawet na kółko matematyczne. - ona musiała chodzić na te zajęcia, bo miała problemy z przedmiotami ścisłymi, a jej rodzice chcieli mieć idealną i zdolną córkę z każdego wręcz przedmiotu, naciskając wręcz na przedmioty humanistyczne, bo to one pomagały dostać się na prawo, a z pozostałych musiała mieć przynajmniej 4 na świadectwie, by nie wyglądało to źle na papierku. Obecnie doceniała to kółko matematyczne, bo liczenie jednak w życiu się przydaje i to bardzo często.
- Długo cię nie widziałam w Hope Valley, kiedy wróciłeś? - zapytała, bo sama nie opuściła rodzinnego miasteczka, zatem chciała wiedzieć co tam u niego słychać. Szukała wzrokiem kobiety z dzieckiem, jednak takowej nie znalazła, więc może się rozstał z tamtą dziewczyną ze szkoły? Albo są w trakcie rozwodu i to z nią rozmawiał przez telefon, bo ona zabrania mu spotykać się z dzieckiem. Jak wiele można sobie wmówić tylko będąc świadkiem czegoś, czego się do końca nie zrozumiało.

[Dylan Seo]

outfit

- Peepee come on, man! It’s raining. I can’t even tell if you’re peeing or if it’s just rain - jęknął, wołając do siebie pieska. Szczeniak na szczęście był na tyle grzeczny, że nie musiał przez cały czas prowadzić go na smyczy. Obiecał zabrać go do weterynarza na wizytę kontrolną w sprawie tego jego sikania, jako że jego kuzynek wraz z mężem i Nicholasem pojechali do kliniki, a Valentine pilnował reszty szczeniaków i swojego kuzyna. Dobrze, że wszyscy znów byli na miejscu, bardzo się za nimi stęsknił. Zwłaszcza biorąc pod uwagę wszystkie nawarstwiające się problemy. Miał wrażenie, że ktoś otworzył puszkę Pandory i teraz nie potrafili znaleźć cholernego wieczka. - For fuck’s sake, Peepee. Even I don’t pee that much!!! - zaczynał się trochę irytować, bo ostatnim czego by teraz potrzebował było przeziębienie. Przeczuwał powtórkę z rozrywki, więc starał się unikać sytuacji, w których mógłby zachorować i dbał o odporność jak tylko mógł. Mimo, że z każdym dniem odczuwał coraz większe zmęczenie, było lepiej, gdy zajmował sobie czymś czas. Wtedy nie myślał za bardzo o tym wszystkim i nie chciało mu się płakać Najgorsze było to, że nadal nie powiedział o swojej chorobie Aaronowi. Między nimi i tak psuło się od dawna, a obawiał się, że taka bomba byłaby tylko gwoździem do trumny. Nie wspominając o tym, że nie przyznał się jeszcze rodzicom i bratu. Może będzie lepiej jeśli w ogóle im niczego nie powie? Jeśli umrze, to po prostu umrze, przynajmniej nie będzie musiał wysłuchiwać ich głupiego pierdolenia po raz kolejny. - Whatever, peepee. I’m going home, bye baby! - obrócił się do niego plecami i zaczął iść przed siebie. Nie spodziewał się, że piesek nie tylko go wyprzedzi, ale i… ucieknie. - FOR REAL?! WAIT, PEEPEE!!!
I to tyle z jego unikania zbędnego wysiłku. Dogonił szczeniaka, ale miał wrażenie, że za moment zwymiotuje z bólu. Oparł się o drzewo, próbując odetchnąć świeżym powietrzem. I wtedy zobaczył jak ktoś podnosi szczeniaka, patrząc na niego wściekle. - Uhm, man, what do you do with my dog? Please, kindly put him down.

Jay Huang