[Hope Valley]

[Kieran Burreau]

Gdy Kieran dostał tajemniczą wiadomość od jednej ze swoich koleżanek, nie wiedział, czego właściwie ma się po tym spodziewać. Krótkie zdanie oznajmiające, że ma się stawić w określonym miejscu o określonym czasie powinno już na samym początku wzbudzić jego podejrzenia. Wiedząc jednak, że Darcy jest osobą, która miewa dziwne sposoby na komunikowanie się, byleby tylko sprawić, że Burreau oderwie się od pracy i skorzysta trochę z życia, uznał, że to kolejny przejaw próby wyciągnięcia go z domu. Czy skuteczny? Najwidoczniej tak, skoro chwilę później odpisał jej, że jak najbardziej zjawi się, może nawet przed czasem. Dodał, że potrzebuje jedynie chwili, żeby się ogarnąć, bo mimo wszystko nie podejrzewał, że po pracy będzie gdzieś jeszcze wychodził. A tu proszę.
Szybki prysznic, ubranie się w wygodne, acz dobrze wyglądające ciuchy, których elementem zawsze była koszula. Jakoś w nich czuł się najlepiej, dlatego nigdy ich sobie nie odmawiał i to właśnie one stanowiły nieodzowny element jego garderoby.
Kiedy ostatecznie uznał, że był gotowy, aby pokazać się ludziom, wyszedł z domu upewniając się, że faktycznie go zamknął. Dziwny nawyk, którego nie umiał się pozbyć. Ale może to i lepiej, dzięki temu go nie okradną.
Niespełna kilkanaście minut później, biorąc pod uwagę, że Hope Valley nie było jakoś przesadnie duże, znalazł się w lokalu, który wybrała dziewczyna. Cukiernia. Czyli naszło ją na coś słodkiego. Może okres jej się zbliżał? Zazwyczaj dziewczyny wtedy pochłaniały kilogramy cukru, po wszystkim narzekając, że pójdzie im w biodra, ale nigdy w biust. I weź tu człowieku płeć piękną zrozum.
Z racji tego, że koleżanki jeszcze nie było, zajął jeden z wolnych stolików, gdzieś bardziej z tyłu i zamówił kawę. Powinien poczekać, ale nie chciał, by właściciel lokalu uznał, że przylazł tu jedynie posiedzieć. Ostatecznie zawsze mógłby go wyprosić, a to nie byłoby przyjemne.
Spojrzał na telefon, upewniając się, że nie dostał żadnej wiadomości i rozejrzał się po pomieszczeniu. ładne. Takie proste, ale przyjemne dla oka.

carol willoughby

[Carol Willoughby]

#5

Carol nie pamiętała, kiedy ostatni raz była na randce, musiała to przyznać z ręką na sercu. Na takiej randce stuprocentowej, które nie przerwało żadne wezwanie do szpitala i której.. nie przespała. Bo i takie rzeczy jej się zdarzały. Dyżury bywały bardzo długie i bardzo wyczerpujące, więc nic dziwnego, że po wszystkim była bardzo zmęczona i czasem zapominała, że miała być w innym miejscu. A randka człowieka nie wezwie pagerem, z którym nigdy się nie rozstawała. I prawdę mówiąc, dzisiaj też go miała, bo taka już bywa siła przyzwyczajenia. Oczywiście nie miała zielonego pojęcia, że na randkę idzie, bo od koleżanki dostała zaproszenie na wyjście ze znajomymi, tak po prostu. Dlatego nie stroiła się za bardzo, uznając, że po prostu będzie się dobrze bawić. Potrzebowała tego, jej praca pochłaniała niemal każdą chwilę jej życia, a te nieliczne wolne poświęcała swojej siostrze, która przechodziła po raz kolejny, przez bardzo ciężki okres, a także swojej siostrzenicy, która najwyraźniej musiała się już teraz przekonać, że na żadnym mężczyźnie nigdy nie można polegać. Więc chyba dobrze, że była nieświadoma spisku, bo w tym momencie raczej by spasowała. Na miejsce przybyła nieco spóźniona, ale... no nigdzie nie widziała swojej kumpeli. Dlatego wyjęła telefon i zadzwoniła do niej, marszcząc brwi. - Hej Darcy, gdzie jesteś? Nie widzę ani jednej znajomej twarzy i... co? No... chwila... - i tu zgodnie z instrukcją, którą dostała przez telefon rozejrzała się po lokalu, w poszukiwaniu jej kumpla, który miał być blondynem - widzę dwóch, jeden ma kolczyk w brwi i afro, a drugi wygląda trochę jak Draco Malfoy - wyjaśniła, ściszając głos, mówiąc oczywiście o Kieran Burreau, bo totalnie miał taką dumę Malfoy'ową wymalowaną na twarzy. A potem opuściła telefon i zmarszczyła brwi - cześć, ty jesteś tym znajomym Darcy? Mówi mi, że się spóźni - wyjaśniła, marszcząc brwi - a gdzie reszta Twoich znajomych? - zapytała, już do słuchawki telefonu, bo coś jej tutaj śmierdziało szwindlem.

[Kieran Burreau]

Nadal był wyjątkowo sceptycznie nastawiony do tego całego pomysłu koleżanki. Zaczynało mu się to wyjątkowo nie podobać tym bardziej, kiedy okazało się, że dziewczyna nie czeka na niego w kawiarni. Co prawda nie wymagał od niej punktualności co do minuty, ale czułby się znacznie lepiej wiedząc, że ostatecznie postanowiła przyjąć wcześniej, niż po godzinie. Bo jak długo można było pić kawę?
Raz po raz spoglądał w kierunku drzwi, jak również na własny telefon, oczekując jakiejkolwiek wiadomości od koleżanki. Póki co telefon milczał, a do lokalu przychodziły osoby, które z pewnością nie były nią. Czy to miał być jakiś żart, który w jego mniemaniu nie był w ogóle śmieszny?
Rozglądając się po osobach nie umknął mu fakt, że w którymś momencie jakaś nowo przybyła dziewczyna zaczęła mu się przyglądać znacznie bardziej, niż powinna, czego nie mógł nazwać przypadkiem. Lekko zmarszczył brwi zastanawiając się o co może jej chodzić. Miał coś na twarzy? Przypominał jej byłego? Nie, z tym się nie chciał mierzyć, zbyt wiele dram. Więc co?
Niespełna kilkanaście sekund później do niego podeszła, co jeszcze bardziej w jakiś irracjonalny sposób wzmogło jego podejrzenia. Dość niespotykana sytuacja - zazwyczaj ludzie nie zaczepiali go na ulicy, a tym bardziej w lokalach takich, jak ten.
-Owszem, chociaż bardziej nasuwa się pytanie czemu właściwie pytasz - spojrzał na nią dostrzegając, że wisiała na telefonie. Czyżby rozmawiała właśnie z Darcy? Tylko czemu by miała, skoro dziewczyna powinna być tutaj, w cukierni, razem z Kieranem, którego ostatecznie wyciągnęła z domu.
Czemu odniósł dziwne wrażenie, a intuicja jakoś szczególnie nigdy go nie myli, że za chwilę okaże się, że to wszystko podoba mu się wyjątkowo mało?

carol willoughby

[Carol Willoughby]

Taaak, sytuacja zdecydowanie jakaś podejrzana była, Carol mogła się zgodzić w stu procentach z myślami Kieran Burreau. I prawdę mówiąc, bardzo nie lubiła, kiedy ktoś próbował podejmować za nią decyzje, a to z kim randkuje zdecydowanie powinno być tylko i wyłącznie jej własnym wyborem... albo chociaż powinna wyrazić świadomą zgodę na randkę w ciemno, świadoma ze na takową idzie. A teraz myślała, że to będzie zwykłe spotkanie z przyjaciółmi, biorąc pod uwagę jej pracę i to, jak bardzo była zabiegana, równie dobrze mogła się zjawić na nim w nieco bardziej wyjściowym dresie, bez makijażu i z niedbale zawiązanym kokiem na swojej głowie...
Poza tym czuła się dość głupio, analizując który z obecnych na sali mężczyzn, to ten znajomy Darcy, którą przypadkiem przemianowałam z Emily. Jak jakiś natręt, który przygląda się ludziom zdecydowanie zbyt uważnie.
- Bo rozmawiam z nią i... mówi że się spóźni - wyjaśniła, podejrzliwie, marszcząc brwi. Zabrała telefon od ucha i rozejrzała się po raz kolejny - i mówiła też, że to spotkanie z jej grupą przyjaciół, na które koniecznie muszę przyjść, ale nie widzę tu żadnego tłumu - dodała, a potem znów przyłożyła telefon do ucha. - Okej Darcy, czyli mam się Ciebie spodziewać za pięć minut, tak? - zapytała, ale w odpowiedzi dostała tylko stłumiony śmiech. Dlatego zmarszczyła gniewnie brwi, o wiele bardziej niż chwile wcześniej. Dorobi się przez to zmarszczek, jak nic! - Jaka randka? Czyś ty zgłupiała? Co to mają być za jakieś dziecinne.... - no ale nie dokończyła, bo ta się rozłączyła - cholera - podsumowała, patrząc na wyświetlacz, informujący o zakończonym połączeniu, a potem na mężczyznę i znowu na telefon, nie wiedząc nawet jak ten bałagan skomentować, serio!

[Kieran Burreau]

Nie rozumiał, o co w tym wszystkim chodzi. Do tej pory Darcy nie odstawiała podobnych numerów i nie stawiała Kierana w dziwnych sytuacjach. Nie umawiała się z nim, by ostatecznie nie pojawić się na miejscu spotkania. Prawdę powiedziawszy cała ta sytuacja przestała mu się podobać zwłaszcza, że chłopak nie dostał od niej żadnej wiadomości. Nic. Nawet, kiedy sam napisał kilka SMSów, telefon milczał.
Westchnął, upijając łyk kawy. Jeśli to miał być jakiś głupi żart, był wyjątkowo nieśmieszny, czy to dla niego, czy dla dziewczyny, która do niego podeszła, a której nie znał. Jedynym wspólnym mianownikiem była właśnie wcześniej wspomniana koleżanka, która najwidoczniej zorganizowała jakieś spotkanie, na którym ostatecznie planowała się nie pojawić. Ewentualnie spóźnić Bóg jeden wie ile. Przecież nikt nie będzie siedział w kawiarni tak długo, blokując przy tym stolik. Sam Burreau czułby się co najmniej niekomfortowo.
-Z grupą przyjaciół? Dość interesujące, bo mi mówiła, że chce się ze mną spotkać sama, zważywszy na fakt, że dawno się nie widzieliśmy - skomentował, marszcząc brwi. Czyli robiło się coraz mniej fajnie. Nic dziwnego, że umysł Kierana zaczął pracować na najwyższych obrotach, węsząc tutaj podstęp. Tylko jaki, skoro nie dostrzegał w tym żadnego celu.
-Ona nie przyjdzie, prawda? - stwierdził patrząc, jak dziewczyna odejmuje telefon od ucha. To jasno dawało do zrozumienia, że któraś strona rozłączyła się, zapewne na dodatek bez uzyskania odpowiednich informacji. I gdyby tylko młody prawnik się nie zamyślił, dosłyszałby końcówkę rozmowy, w której padło słowo “randka”.
-Może usiądziesz? - zaproponował, spoglądając na nią. Cierpieli oboje, wykiwani przez koleżankę, więc przynajmniej niech sobie nóg dziewczę nie marnuje.

carol willoughby

[Carol Willoughby]

To był pierwszy raz, kieDy Carol znalazła się w tak idiotycznej sytuacji. Do tej pory wszyscy mieli ją za dorosła kobietę, która, jeśli chce sobie znaleźć randkę, czy faceta, to po prostu sobie szuka. ale najwyraźniej im bliżej 30, tym bardziej człowiek dziecinnieje i potrzebuje w tym jakiejś nadzwyczajnej pomocy! A no, jak wcześniej były jakieś akcje w stylu ‘omg, musisz poznać tego typa’, to po prostu spotykało się go na jakiejś imprezie, czy wspólnym wyjściu do klubu, z którego łatwo jest od niego uciec, kiedy wcale nie okazuje się taki super. I nie żeby coś z Kieran Burreau było nie tak, ale no, Care była zirytowana na swoją kumpelę, więc niestety, jej złość może zostać ukierunkowana w niewinnego faceta i zepsuć całą tą randkę. Oczywiście jeszcze na początku nie była świadoma, że to naprawdę jest taka randka w ciemno, w stylu…. zasadzkowym, ale skończyła medycynę, jeszcze trochę i to rozpracuje!
- Tak - potwierdziła, coraz bardziej zdezorientowana. Czuła się idiotycznie, w ten sposób przepytując faceta, który może chciał z nią o czymś pogadać, sam na sam? No i jak pomyślała o tym sam na sam, to cóż, pewne puzzle trafiły na miejsce.
- Nie. Na pewno się obawia, że bym ją zabiła za aranżowanie spotkań bez pytania mnie o zdanie - przyznała, gniewnie, nie do końca mając ochotę użyć słowa ‘randka’. Dopiero po chwili złagodniała, bo przecież to nie była wina tego typa, który był wyraźnie tak samo zaskoczony. Więc usiadła, faktycznie naprzeciw niego, mrużąc delikatnie oczy i przyglądając mu się. - Miałabym większą satysfakcję, gdybyśmy mogli nabić jej tutaj wysoki rachunek - przyznała, a potem wyciągnęła do niego rękę - jestem Carol - przedstawiła się, unosząc delikatnie brwi i wzdychając. Okej, to było dziwne.

[Kieran Burreau]

Podobno nowe doświadczenia uczyły człowieka, dzięki czemu później był mądrzejszy o pewne wnioski. Z tym, że Kieran nie był do końca pewien, czy doświadczenie w czymś podobnym miałoby mu się kiedykolwiek przydać. Jasne, teraz będzie znacznie bardziej ostrożnie podchodził do wszelkich pomysłów koleżanki, ale nawet to nie sprawiało, że w jakiś sposób patrzył na to wszystko przychylnie. Uważał, że stawianie innych ludzi niemal pod ścianą, było mało przyjemne. Przecież ani on, ani dziewczyna, której imienia nadal nie znał, nie wydawali się skakać z radości, że ktoś podstępem zmusił ich do spędzenia razem czasu. Kieran, który teoretycznie nie miał nic przeciwko innym ludziom, czuł się co najmniej niekomfortowo. Lubił mieć wszystko zaplanowane, a to było zbyt chaotyczne.
Nie zapomniał niemniej o dobrych manierach i wychowaniu, które dali mu rodzice. Zaproponował jej zajęcie miejsca, by się biedna trochę uspokoiła.
-Nie omieszkam jej później tego wszystkiego wypomnieć. Ewentualnie się zemścić, czemu nie - rzucił znad swojego napoju, który wypił już niemal w całości. Ale to nic, zawsze można było wziąć coś jeszcze. - Czego się napijesz? Kawę mają całkiem znośną - rzucił. Jasne, może został wkopany, może ktoś próbował go zeswatać, ale swojej irytacji nie miał zamiaru odbijać na niewinnej dziewczynie, która z całą pewnością nie chciała być tego wszystkiego uczestnikiem. I tak cud, że mu nie przywaliła, oskarżając jego o całe zamieszanie.
-Czyli jest nas dwoje - stwierdził. Darcy będzie musiała po wszystkim grubo się tłumaczyć, już on zadba o to, by tak było. - Szkoda, że to tak nie działa. Ale spokojnie, już ja sobie na niej odbiję stawianie ludzi w takiej sytuacji - uśmiechnął się do niej lekko. - Flynn, miło mi, chociaż okoliczności są niczym z dziwnego teleturnieju.

carol willoughby

[Carol Willoughby]

Mądrość to chyba pojęcie względne, a już na pewno ta życiowa. I mówiła to Carol, która z zawodu była naukowcem, medykiem! W sumie, patrząc na medycynę i jej rozwój przez lata, to dość długo ściśle się splatała z przesądami, zabobonami i pewnymi przekonaniami, które niewiele miały z rzeczywistością wspólnego. Właściwie sporo z nich wciąż gdzieś tam jeszcze w niej tkwiło, wystarczy spojrzeć chociażby na ginekologię i porodówkę. Dalej kobiety rodziły w popisowej pozycji, która tak naprawdę naciskała aortę i utrudniała oddychanie matce. często powodując niedokrwienia u matki lub dziecka. A i tak lekarze woleli jak kobieta była w jednej pozycji, żeby to im łatwiej było obserwować i przyjmować poród. Nie wspominając o małej ilości badań endometriozy, na którą choruje tyle kobiet, pod pretekstem zbyt niestabilnego środowiska hormonalnego. No bzdury. Gdyby nie to, że Carol bardziej ciągnęło do kardiochirurgii i neurochirurgii, to by sama się za to wzięła. I jednak… no kobiety w tym zawodzie nie miały jeszcze tak samo łatwo, jak mężczyźni. Niektórzy wciąż uważają, że kobiety to tylko na ginekologię albo jako pielęgniarki. Ewentualnie pediatria, ale nie te hardcorowe operacje. I trochę z czystej upartości mierzyła w inne gałęzie. I no, mimo że w pracy zawsze musiała być gotowa na nieoczekiwanie, nie wiedziała kompletnie jak zareagować na takie randki w ciemno! Dlatego wciąż się wahała, czy zostać, czy sobie stąd pójść…
- Ja też, uwierz mi - uniosła brwi i nawet uśmiechnęła się lekko po chwili. Ostatecznie Kieran Burreau był tak samo wrobiony w tą sprawę, co ona. Nie było sensu się wkurzać na niego.
- Niech będzie kawa więc - skinęła lekko głową, no skoro już wyszła z domu, to mogła się przecież napić, nic złego się nie stanie.
- To irracjonalna sytuacja - podsumowała, marszcząc brwi - naprawdę mogła nam powiedzieć - dodała, mrużąc delikatnie oczy. - Okej Flynn. Więc… co robisz w życiu? - zmarszczyła brwi, nie do końca pewna, czy ma się zachowywać jak na randce serio, czy jednak nie. Boże, to było najbardziej awkward spotkanie w jej życiu...

[Kieran Burreau]

Jedną z podstawowych umiejętności, którą udało mu się opanować przez te wszystkie lata, w których miał styczność z prawem, było dostosowywanie się do sytuacji, które nie zawsze szły po jego myśli. Jeszcze ważniejsza była umiejętność wybrnięcia w nich w takich sposób, aby szkody były jak najmniejsze.
To, co aktualnie miało miejsce, Kieran potraktował w taki sposób. Pewien problem, który należało rozwiązać. Przeszkodę, której z całą pewnością nie pozwoli zniszczyć dnia, który miał przecież być miły. Nie raz, nie dwa i zapewne nie ostatecznie, musiał radzić sobie z niewiadomą, której nie uwzględnił w swoim planie dnia. Tak podobno wyglądało życie, a człowiek każdego dnia musiał sobie z nim radzić.
Dlatego nie spławił dziewczyny. Uważał, że nie była winna. Była ofiarą, jak on, przekrętu wspólnej koleżanki, która obrała sobie za cel zeswatanie ich. Przecież takich rzeczy się nie robiło! Kieran się nie prosił o wciskanie mu na siłę znajomych tym bardziej, że każdy wiedział, że był typem osoby, która naprawdę nie lubiła, kiedy się mieszało w jej życiu.
Uśmiechnął się do niej, kiedy usiadła, a uśmiech ten znacznie się pogłębił, kiedy ostatecznie postanowiła spędzić z nim trochę czasu. Nie zaszkodzi mu porozmawiać z nową osobą, prawda? Od tego jeszcze nikt nie umarł, przynajmniej tak sądzili jego przyjaciele, którzy uważali, że Burreau powinien częściej wychodzić ze swojego gabinetu.
-Idealnie. Jakieś ciastko do tego? - spytał wstając, aby złożyć zamówienie po tym, jak już dowiedział się, na co miała ochotę. Sam sobie postanowił wziąć jakieś słodkości, skoro zapowiadało się, że spędzi w kawiarni trochę więcej czasu.
Wrócił stawiając przed nią jej napój oraz deser.
-Jestem prawnikiem. Całkiem niedawno skończyłem studia i zacząłem na poważnie pracę w kancelarii ojca. Tak wiem, zapewne pomyślisz, że on mi to załatwiał, bo jestem jego synem, ale to nie jest aż tak stereotypowy przypadek - stwierdził. Domyślał się, jak ludzie reagowali, przynajmniej w większości i prawda była taka, że niespecjalnie się tym przejmował. Był dobry w tym, co robił. - A ty? Wydajesz się być kimś nietuzinkowym, więc stawiam na zawód, o którym mało kto by cię posądził - przyjrzał jej się uważnie licząc, że nie robił tego zbyt nachalnie.

carol willoughby

[Carol Willoughby]

A to prawda, to była bardzo przyjemna umiejętność, Carol mogła potwierdzić. U niej w pracy szybkie myślenie, szybkie reagowanie i w ogóle, dostosowywanie się do zmieniających się warunków także było w cenie. No okej, nie w cenie, gdyby nie to, ktoś mógłby przypłacić życiem albo nawet zdrowiem. Musiała w końcu się zorientować co oznaczają objawy i jeśli zdiagnozowała coś źle i wprowadziła nieodpowiednie leczenie, czy nawet popełniła głupią pomyłkę przy podawaniu dawkowania jakichś lekarstw, bo dużo się działo i była rozkojarzona, no ktoś mógł skończyć źle. I potem taki Kieran Burreau by musiał ją bronić w sądzie i doprowadzić do na tyle korzystnej ugody, żeby mogła jeszcze praktykować medycynę. To było straszne trochę, bo przecież nie ma lekarza, który sam z siebie by chciał popełnić błąd, ale jednak nie są maszynami. Mają prawo do gorszych dni i… no trzeba mieć nadzieje, że się uniknie tragedii. I trzeba się też kształcić, ale z tym Carol nie miała najmniejszego problemu, lubiła uzupełniać swoją wiedzę i zamierzała to zrobić nawet po wszystkich egzaminach na specjalizację.
- Tak, ale zapytam co mają jako specjał tutaj - zdecydowała, zamiast wybierać z karty i zastanawiać się na co fajnego można tu trafić. Zwykle na takich wyjściach brała jakieś serniki, ale jednak są wakacje, może mają jakąś super propozycję z owocami.
- A i jak coś, mówimy jej że randka była tragiczna, żeby nie miała satysfakcji - uprzedziła jeszcze, z cwanym uśmiechem, przejmując trochę kontrolę. Ale wątpiła, że facet będzie miał coś przeciwko. A potem słuchała go, z zaciekawieniem.
- No z tego co wiem, bez znajomości przebicie się do kancelarii jest niemożliwe - przyznała, lekko wzruszając ramionami - a co tam robisz? Jakie sprawy? - zapytała, bo jeszcze nie zdecydowała, czy jest rozpieszczonym synusiem tatusia. Się zobaczy.
- Nie wiem czy bycie rezydentem w szpitalu jest tuzinkowe, czy nie - przyznała, z rozbawieniem. A potem przerwała, bo podeszła do nich kelnerka i trzeba było złożyć zamówienie. Postawiła na placek z czereśniami i czarną kawę. Nie była człowiekiem, który miał jedną ulubioną, piła różne, zależnie od nastroju. A jak kelnerka odeszła z zamówieniem, to znów spojrzała na mężczyznę. - No więc tak, kroję ludzi zawodowo w szpitalu, jak kiedyś przydarzy ci się wypadek, bardzo możliwe że będę cię składać na izbie przyjęć - dokończyła, wracając do tematu i uśmiechnęła się lekko. - Masz jakieś rodzeństwo, czy jesteś jedynakiem? - zapytała, odbijając pałeczkę.

[Kieran Burreau]

Nie chciał z miejsca skazywać tego spotkania na niepowodzenie, głównie dlatego, że dziewczyna, która miała mu towarzyszyć niczemu nie zawiniła. To, że niespodziewanie ich wspólna znajoma postanowiła zabawić się w swatkę nie było winą żadnego z nich i Kieran, który starał się być osobą sprawiedliwą, miał zamiar ewentualnie zdenerwować się na prowodyrkę całej sytuacji. Co prawda zapewne szybko o wszystkim zapomni, w głowie kodując jedynie, by od teraz podchodzić z odpowiednim dystansem do wszystkiego, co Darcy zaproponuje, ale nie miało to bardzo rzutować na ich znajomości.
-Mi jak najbardziej pasuje. Należy jej się nauczka za mieszanie się w życie innych osób - uśmiechnął się, lekko głową skinąwszy. Może nie był aż tak bardzo mściwy, ale jednak uważał, że trzeba w sposób dobitny przekonać Darcy, że takich rzeczy się nie robiła. Kto wie, może gdy to wszystko pozornie się nie uda, dziewczyna sama uzna, że takie zagrywki nie były na miejscu.
-Owszem, ale czy nie prawdą jest, że niemal wszędzie posiadanie odpowiednich pleców znacznie ułatwia? Na swoją obronę mam to, że sam do wszystkiego doszedłem, bo mój ojciec pomimo więzów krwi nie zatrudniłby nikogo, kto by się nie nadała - odpowiedział. Staruszek taki właśnie był. Wszystko w jego kancelarii musiało być na właściwym miejscu. Zapewne dlatego póki co mężczyzna zajmował się trudniejszymi sprawami sam. - Z racji tego, że jestem najmłodszy stażem, głównie sprawami rozwodowymi, podziałem majątku, czy sprawami opieki nad dzieckiem. Ewentualnie odszkodowania - stwierdził, lekko się krzywiąc. Czyli wszystko to, czego nikt inny nie chciał, a co zapewniało mimo wszystko ciągłość dochodów. Bo chociaż mieli na koncie kilka wielkich spraw, ale one z natury ciągnęły się znacznie dłużej. Z rozwodów może nie było wiele pieniędzy, ale ludzie by się zdziwili, jak wiele osób postanowiło zakończyć swoje małżeństwo.
-Od rezydentury się zaczyna, nie ma w tym niczego złego. Czyli celujesz w medycynę. Jakaś konkretna dziedzina? - spytał, spoglądając na nią znad filiżanki. Było coraz bardziej interesująco, bo mimo wszystko Kieran uwielbiał ludzi z poważnym spojrzeniem na przyszłość. - Nie planuję wypadków, ale dobrze wiedzieć, że będzie ktoś znajomy - zaśmiał się cicho.
-Jedynak. Czy po tym też będziesz mnie oceniać? Wiem, że ludzie z natury do jedynaków nie pałają sympatią - skomentował lekko, nie mając nikomu niczego za złe. - A jak jest z tobą? Rodzeństwo, czy jednak bez? Mieszkasz tu od zawsze, czy bardziej przyjezdna?

carol willoughby