[jordana crawley]

Ona sama się tym trochę zaskoczyła. Znaczy nie miała do niego jakichś wielkich pretensji, bo jakby nie patrzeć nie zrobił nic złego. Był uprzejmy, co prawda jego założenie było trochę narcystyczne, jednak miał do tego podstawy. Wystarczyło tylko rzucić na niego okiem i każdy bez wahania stwierdzi, że jest przystojny. Nie tak typowo przystojny, tylko powalająco, ale ona była powalająco piękna, więc nie robiło to na niej aż takiego wrażenia. Wracając, jednak do sedna sama zaskoczyła sobie, jak odruchowo wyciągnęła pomocną dłoń. Jakby była to sprawa oczywista, a gościa widziała drugi raz na oczy. Trzeci, jeśli liczyć, jak podsłuchiwała jego rozmowę ze swoim ojcem.
Nie oczekiwała, że za nią pójdzie, chociaż jeśliby nawet nie podziękował miałaby o nim mocno złe zdanie. Musiałaby wtedy mocno przemyśleć czy nadal brnęłaby w swoja namiastkę planu bo ustalmy że planem tego nie można było nazwać, ale na szczęście nie musiała się o to martwić - To miłe, ale niestety jestem zmuszona odmówić - odpowiedziała cytując go. Dokładnie to samo powiedział jej, kiedy chciała być miła i zaprosić na kawę w ramach podziękowała, więc uważała że pasowała idealnie. Posłała mu też trochę sztuczny uśmiech. Jordie była pod tym względem stereotypową kobietą. Trochę uraził jej dumę, więc nie zamierzała być miła i uprzejma dopóki nie wyjaśnią tej kwestii. Nie pogardziłaby też jakimiś przeprosinami. Może to dlatego że go nie znała, ale Moran zaskoczył ją już trzeci raz dzisiaj, a byli tu z pięć minut. Wydawał się być o wiele przyjemniejszy, niż podczas ich ostatniego spotkania, bo o ile nie był niemiły to mimo wszystko wychodził z niego gburek, którego teraz zupełnie nie dostrzegała. Kiwnęła głową wskazując na wolne krzesło. Była ciekawa co po co chce się dosiąść. Czyżby miała się doczekać swoich przeprosin? To byłoby ciekawe - Trochę wyszedłeś - przyznała - Czaje, jesteś przystojny, laski na Ciebie lecą, ale to nie znaczy, że każda chce iść z Tobą na randkę - dodała bardzo szczerze. Nie zamierzała owijać w bawełnę. Jo posiadała wyczucie, kiedy wypada coś powiedzieć, a kiedy ugryźć się w język. W tym przypadku wybrała pierwszą opcję, bo chciała postawić sprawę jasno - Szczególnie te, które mają chłopaków - dorzuciła zgodnie z prawdą. Chciała się z nim napić kawy czy drinka, może nawet tego i tego, jednak nie żeby randkować. Miała zupełnie inne powody.

Landon Moran

[Landon Moran]

Słysząc jej komentarz uśmiechnął się mimowolnie. Gdyby miał przytoczyć słowa, których wtedy użył to miałby z tym wyraźny problem. Nie pamiętał ich tak dokładnie. W momencie, w którym jednak padły one z ust kobiety wiedział, że był to dosłowny cytat. Nie przejął się więc tym szczególnie, tylko zajął miejsce naprzeciw niej wychodząc z założenia, że powiedziała to w ramach czystej złośliwości. Niby nie mógł być tego pewny stuprocentowo, skoro ciężko było mówić o tym, że ją ponoć znał. Nie znali się w ogóle. Póki co mógł mieć co najwyżej wrażenie, że to by do niej pasowało, bo przecież nie sprawiała wrażenia jakkolwiek niepewnej. Pewnie nigdy wcześniej nie usłyszała też odmowy, czemu absolutnie nie mógłby się dziwić. Dawno temu, gdy nie miał za sobą całej tej paskudnej historii czułby się na pewno doceniony przez fakt, że tak piękna dziewczyna wykazywała zainteresowanie. Teraz jednak sprawy były skomplikowane na tyle, że nie było na to do końca w jego życiu miejsca. Nie na nią, ale ogólnie na jakiekolwiek kobiety, które byłyby jedynie paskudnym sposobem na zapomnienie o tym, co Landonowi zwykle sen z powiek spędzało.
— Co? — zapytał automatycznie słysząc jej teorię i mimowolnie zaczął się śmiać w reakcji na jej słowa. Pokręcił zaraz potem głową, bo przecież nie pokrywało się to z prawdą zupełnie, chociażby w najmniejszym stopniu. — Nie, zupełnie nie o to chodziło. Po pierwsze nie byłaś mi nic winna, skoro naprawianie samochodu to moja praca. Nie uznałem, że próbujesz mnie poderwać. Po prostu uważałem to za posunięcie nieszczególnie na miejscu — wyjaśnił. Wiedział jednak, że brzmiało to na tyle ogólnikowo, że ktoś taki jak Jordie, raczej tego nie kupi. Napił się więc kawy, w odrobinę nerwowym geście i uśmiechnął się na wieść, że miała chłopaka. Nie był zdziwiony zupełnie. Nadal jednak nie dobrnął do sedna, więc odstawił kubek i spojrzał na nią i zmrużył nieznacznie oczy.
— Niedawno straciłem żonę i po prostu nie jestem szczególnie towarzyski — wyjaśnił uczciwie. Nie był dobrym towarzystwem do zabawy. Nie nadawał się jako kompan do świetnym wypadów na miasto. Patrząc na to, jak się ostatnim razem zachowywał powinna raczej do wniosku dojść, że jej przysługę wyświadczał, bo trochę z niego mruk przy obcych wychodził. Odrobinę lepiej radził sobie z bliskimi, ale do tego za daleka droga. Miał więc nadzieję, że już jej sytuację wyjaśnił na tyle, że przestanie go posądzać o bycie zapatrzonym w siebie dupkiem. Do cwaniaczka mu jednak daleko.

jordana crawley

[jordana crawley]

Jordie była złośliwą osobą. Znaczy tak sama z siebie nie, ale jeśli ktoś nadepnął jej na odcisk albo zachował się w stosunku do niej w sposób jakie jej się nie spodobał nie hamowała się bardzo. W innych sytuacjach trzymanie języka za zębami wychodziło jej całkiem nieźle, ale w takich sytuacjach czuła, że nie musi. Uzasadnione jest powiedzenie przez nią dwóch słów za dużo czy użycie nieprzyjemnego tonu. Może było to niedojrzałe, jednak to też słowo, którym czasem można ją określić. W tej sytuacji problem leżał w tym, że poczuła się odtrącona. Do tej pory doświadczała tego tylko ze strony rodziców. Albo może aż, bo była przez to wyjątkowo drażliwa w tej kwestii.
Kiedy zaczął się śmiać nadal patrzyła na niego z niechęcią, nawet większą niż wcześniej, bo oczywiście uznała, że śmieje się z niej. Co innego mogła pomyśleć? Już chciała przyjąć bojową pozę i ruszyć do ataku, ale na szczęście Landon odezwał się pierwszy trochę ostudzając sytuację. Chociaż jego wypowiedź nie była jakaś bardzo konkretne, więc Jordie zmarszczyła brwi patrząc na niego uważnie - Uznałeś bycie miłym za nie na miejscu? - spojrzała na niego lekko zdezorientowana, bo jakby nie patrzeć chciała być miła. Chciała też się z nim spotkać po raz kolejny, ale to nie jest tu teraz ważne. Nie miała złych intencji, nie chciała go też poderwać i to było tu istotne - Aż się boję jak odebrałeś to, że zapłaciłam za kawę - rzuciła z nutką pogardy w głosie. Nie była zbyt miła, to trzeba jej przyznać. Patrząc też na to co chce tutaj nie było to zbyt dobre zagranie, ale zupełnie o tym teraz nie myślała. Przejęła nad nią kontrolę pyskata nastolatka, która gdzieś tam w niej siedziała.
Nie spodziewała się takiego wyznania. Wiedziała o tym, jednak nie podejrzewała, że usłyszy to jego z ust w tym momencie. Chociaż nie znała gościa, każde swoje założenie mogła wyrzucić do kosza - Przykro mi - powiedziała już o wiele milszym tonem, w którym na prawdę dało się wyczuć smutek. Trochę jej się głupio zrobiło, nie ma co kłamać. Nie patrzyła na to z tej strony. Landon nadal był w żałobie, a ona kierowała się swoją urażoną dumą, więc jakby nie patrzeć to ona wyszła na gorszą osobę w tym wszystkim - Teraz idzie Ci całkiem nieźle - przyznała uśmiechając się delikatnie patrząc na niego dłuższą chwilę. Kiedy nie był gburem wydawał się na prawdę w porządku. I trzeba było przyznać, że kiedy się uśmiechał ciężko było odwrócić wzrok - Na prawdę nie miałam nic złego na myśli. Po prostu uznałam, że nie musiałeś mi pomagać - lekko wzruszyła ramionami - Mogłeś kazać wezwać lawetę albo powiedzieć, że zajmiesz się tym jutro - przedstawiła mu swój tok myślenia.

Landon Moran

[Landon Moran]

Miał ciche wrażenie, ze starała się mu dopiec. Niemniej nie miał jej tego szczególnie za złe. Najwidoczniej taki sposób bycia miała, że odbijała sobie ewentualne zagrywki, które nie do końca jej pasowały. A parząc na to, że faktycznie niezbyt ładnie ją ostatnim razem potraktował to można by założyć, całkiem trafnie, że zwyczajnie sobie na to zasłużył.
— Nie, prędzej wykorzystywanie tego, że czujesz się wdzięczna. Nie po to wystawiam rachunek, żeby jeszcze czerpać z tego dodatkowe korzyści, bo ktoś czuje się zobowiązany — wyjaśnił, bo dla niego akurat wydawało się to w pełni oczywiste. To nie jej zachowanie miało, jego zdaniem, być nie na miejscu. To on by się w nieodpowiedni do końca sposób zachował, gdyby na jej propozycję ochoczo przyznał tylko dlatego, że obiecał wybawić ją z opresji. Może źle to postrzegał, bo niektórzy mieli w zwyczaju okazywać swoje zadowolenie w sposób nieco bardziej wylewny, ale najwidoczniej Lando niekoniecznie dobrze radził sobie z odbieraniem jej. — Bez obaw, nie pomyślałem nic złego — dodał luźno. Kącik jego ust wygiął się nawet w lekkim uśmiechu, a sam mężczyzna wzruszył też nieznacznie ramionami, bo naprawdę — nie do końca się zrozumieli. Dobrze więc się stało, że stanęła na jego drodze i pozwoliła mu to przy okazji odpowiednio wyjaśnić, by nie było niejasności jednak. Wolał jednak, by nie przekazała przypadkiem na mieście, że ten Lando z warsztatu to gbur, który sobie naiwnie zakłada, że wszystkie panie do jego stóp padają. Bez przesady.
Pokiwał powoli głową w reakcji na jej słowa. Powoli przestawał reagować na te dwa słowa alergicznie. W swoim czasie usłyszał ich wystarczająco dużo, by czuć rosnące zdenerwowanie za każdym razem, gdy padały. Tym razem postanowił jej jednak odpuścić, bo to on nagle, podczas porannej kawy, zrzucił na nią przecież swego rodzaju bombę. Nie chodziło o wzbudzanie współczucia, po prostu nie chciał, by to wszystko źle odebrała. — Dzięki — dodał słysząc jej kolejne słowa i nawet uśmiechnął się do niej nieznacznie. Sięgnął też po swoją kawę i napił się trochę gorącego napoju. — Mogłem, gdybym był skończonym dupkiem — zauważył. Nie był przecież wcale taki najgorszy. Kobieta potrzebowała pomocy po godzinach jego pracy. Nic w tym nienaturalnego, że jej pomógł. W końcu jako szef rzadko kiedy naprawdę odpoczywał. Tym bardziej, że w wolnych chwilach też grzebał, w ramach odstresowania. Nie zrobił więc niczego, co mogłoby go jakkolwiek faktycznie zmęczyć.

jordana crawley koniec

[Creed Whittemore]

-W takim razie zdaję się na ciebie. Ale jeśli nie będzie mi pasowało, zgłoszę reklamację i będziesz musiał wymyślić coś jako rekompensatę - zaśmiał się, przystając na jego propozycję. Lepsze pójście z tajemniczym nieznajomym (miał nadzieję, że nie należał do żadnego gangu, ani nie był seryjnym mordercą), niż wieczne siedzenie na ziemi i godzenie się z faktem, że nijak nie znajdzie miejsca, o którym pisała koleżanka. Innym razem znajdzie to miejsce, albo po prostu wprost ją zapyta, czy nie chciałaby tam pójść z nim.
-Mi pasuje. Tylko teraz nie myśl, że się wymigasz od tej obietnicy - uśmiechnął się szeroko, może nawet zbyt bardzo, tym samym pokazując, że wyjątkowo jest mu na rękę, iż będzie kolejny raz. Niby nie mógł traktować jego słów w stu procentach poważnie, bo ludzie zwykli tak mówić pod wpływem chwili, niemniej w głębi naprawdę chciał, by to się tak nie skończyło. Nie można było powiedzieć, że się zakochał, bo nie wierzył w to, że można to zrobić od pierwszego wejrzenia, niemniej mężczyzna miał w sobie coś co sprawiało, że człowiek chciał go poznać. A kto jak kto, Creed uwielbiał ludzi, przy których czuł się dobrze od pierwszej chwili. Zresztą zawsze to jakaś nowa znajomość, a kto by na takie narzekał?
-Creed, miło mi - uścisnął jego dłoń, kiedy ten wystawił ją w jego kierunku.
Dał się zaprowadzić do kawiarni, która nie znajdowała się aż tak daleko, chociaż spacer zajął im trochę. Niemniej dzięki temu miał trochę więcej czasu na rozmowę z Hunterem (podobało mu się to imię, było nad wyraz oryginalne).
-Powiedz, w czym w takim razie ci przeszkodziłem, zanim na mnie wpadłeś? Tylko nie mów, że spieszyłeś się do pracy, bo wolałbym nie doprowadzić do twojego zwolnienia - rzucił, kiedy zajęli miejsca tuż po tym, jak złożyli zamówienie. Whittemore oczywiście postawił na karmelowe latte, które już dawno mocno przypadło mu do gustu. Małe prawdopodobieństwo, iż w najbliższym czasie zamieni tę kawę na coś innego, chociaż nie można było powiedzieć, że nie lubił eksperymentować.
Objął wysoką szklankę obiema dłońmi napawając się przyjemnym ciepłem. Zawsze był z niego zmarzluch.


Hunter McKay

[Hunter McKay]

#3

— Ostro grasz, ale niech będzie. Jestem jednak pewien, że kawa Ci podpasuje, więc obejdzie się bez reklamacji. — odparł pewnie. Nie żeby wymigiwał się od rekompensaty, która oznaczała kolejne spotkanie, ale miał nadzieję, że jego gust nie zawiedzie nowego znajomego, bo chociaż kawoszem nie był tak jego smak nie zawodził i póki co nikt nie narzekał. Ale Whittemore mógł być przecież bardzo wybredny.
— Gdzieżbym śmiał. Pewnie teraz mi nie odpuścisz jak nie dostaniesz tej kawy. — zaśmiał się. Ludzie czasami bywali różni i jak słyszeli o czymś za darmo nie odpuszczali dopóki tego nie dostawali, więc jeśli ich znajomość miałaby się opierać jedynie na wyjściach na kawę pewnie na jakiś czas nie miałby nic przeciwko.
Creed.
Powtórzył w myślach, próbując je zapamiętać, co w sumie i tak nie będzie trudne. Chyba nigdy nie poznał nikogo o takim imieniu, więc będzie się wyróżniał wśród setek innych Landonów i Jacksonów. Chociaż na pierwszy rzut oka wyglądem i osobowością również nie przypominał mężczyzn których poznał w swoim życiu, więc tak łatwo i nim nie zapomni.
Kawiarnia nie była daleko i nawet nie zauważył jak szybko tam dotarli dzięki rozmowie. Miłe towarzystwo jednak wiele zmienia. Dla siebie zamówił zwykłą czarną kawę, bo jednak był bardziej fanem herbaty i to z nią lubił eksperymentować, a kawę pił bez żadnych dodatków.
Zaśmiał się pod nosem, przeczesując włosy palcami i oparł się wygodniej o oparcie krzesła. No tak, to byłoby ciekawe, gdyby zamiast do pracy poszedł na kawę z nowo poznanym mężczyzną. Dobrze, że nie musiał martwić się o własną posadę.
— Spokojnie, sam siebie raczej nie zwolnię. Sam jestem sobie szefem, więc nie musisz się o to martwić. — uspokoił go, stukając palcami w blat. — Właściwie to wybierałem się na obiad, ale myślę, że coś słodkiego też wystarczy przynajmniej na razie. Masz ochotę na coś konkretnego? — zapytał, zerkając na tablicę wiszącą nad ladą z opisem jakie słodkości mają tego dnia w ofercie. Praktycznie codziennie coś się zmieniało, bo pracownicy sami piekli większość ciast i ciastek. Pewnie dlatego to była jego ulubiona kawiarnia.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-Proszę, taka pewność siebie z całą pewnością nie może być udawana. Naprawdę jesteś przekonany, że mi pasmakuje, ale musisz wiedzieć, że jestem dość wybredny i nie zadowolę się byle czym. Miałeś tego pecha, że trafiłeś na prawdziwego kawowego fanatyka - zaśmiał się. Od razu lepiej było uprzedzić, jak wysoko zawieszona jest poprzeczka. Nie wątpił oczywiście w gust chłopaka, ale był niemal pewien, że Creeda nie przebije jeśli chodzi o ocenę tak ważnego dla ludzkości napoju.
-Jeśli chodzi o kawę, nie ma szans na odpuszczenie - skomentował, szczerząc się. Dobrze, że na starcie nie poruszyli dyskusji na temat tego, co jest lepsza, a co gorsze, jeśli chodzi o napoje, bo zapewne w Whittemore obudziłaby się dusza rozwścieczonego Yorka i byłby skoro do wykłócania się, że ma rację.
Szybko przekonał się, a wystarczył do tego jeden łyk, który był najważniejszy, że Hunter w istocie miał rację - kawa w tym niewielkim, acz przytulnym lokalu urządzonym z gustem i odpowiednią klasą, była naprawdę dobra. Nie określiłby jej mianem najlepszej, jaką pił w swoim życiu, ale była naprawdę dobra, a to już znaczyło wiele. Akurat pod tym względem można było się na chłopaka zdać.
-Chyba muszę przyznać ci rację i powiedzieć, że tak, dobra ta kawa - zaśmiał się, kiedy po raz kolejny lekko przechylił szklankę, aby napić się ponownie. Poczuł przyjemne ciepło, a chwilę później miły smak syropu karmelowego. - Szkoda, że pewnie sam później będę miał wielkie problemy, aby trafić tutaj ponownie - westchnął, rozglądając się po wnętrzu kawiarni. Wolałby nie tracić tego miejsca, ale może jeśli zapamięta wystarczająco wiele szczegółów, później łatwiej będzie mu opisać, czego szuka. - Jak się nazywa ten lokal? - spytał. Tak, nazwa też była wyjątkowo ważna.
-Proszę, czyli własny biznes. Podziwiam. Nie nadawałabym się do tego. Mogę wiedzieć, czym się zajmujesz? Tylko nie mów, że jesteś z mafii. Tego wolę nie wiedzieć - wrócił wzrokiem do Huntera, lustrując delikatnie jego twarz. Nie chciał być nachalny. - Słodycze na obiad? Nie wiem czy to dobry pomysł, ale wiem gdzie jest super budka z hot dogami. Znaczy… słyszałem, że jest - poprawił się. Bo przecież tam nie trafi.
-A co mi polecisz? To twoje miejsce, zaskocz mnie - uśmiechnął się szeroko.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— No cóż… więc jeśli Ci nie zasmakuje przyznam się do porażki i przyjmę karę. Ja za to uwielbiam herbatę i potem ty będziesz miał za zadanie powalić mnie na kolana najlepszą jaką znajdziesz. — uprzedził, uśmiechając się łobuzersko. Taka mała wymiana wyzwań dla urozmaicenia ich spotkań, żeby nie tylko on się stresował, że coś co on lubi komuś nie zasmakuje. Chociaż może Creed nie lubił herbaty i będzie musiał wymyślić coś innego?
— Czyli wolisz kawę o mojego towarzystwa? — zażartował, przegryzając dolną wargę. Normalnie by tego nie powiedział, ale jakoś czuł się zbyt pewnie w jego towarzystwie, chociaż jednocześnie czuł dziwne zdenerwowanie.
Upił łyk kawy, nie odrywając spojrzenia od Creeda, ciekaw jego reakcji na kawę. Denerwował się przez moment, ale skoro nie wypluł mu jej w twarz, chyba jednak mu zasmakowała. Albo chociaż był w stanie ją tolerować, żeby skrzywić się dopiero po wyjściu i kiedy oboje pójdą w swoją stronę.
— Czyli miałem szczęście. — odparł i teatralnie odetchnął z ulgą. A jednak udało mu się i taki wybredny osobnik polubił jego kawę. Chyba powinien pogadać z właścicielką i załatwić sobie zniżkę za ściąganie do niej nowych klientów. — Nie tak trudno tu trafić, ale zawsze możesz do mnie napisać i spróbuję pokierować Cię tutaj, bo chyba niecodziennie będziemy tak na siebie wpadać, co? — zaśmiał się, obejmując kubek dłońmi. — Minnow Cafe. — odpowiedział, wskazując na napis nad ladą.
— A wyglądam na kogoś z mafii? — zapytał, przybierając poważny wyraz twarzy i uważnie lustrując jego twarz spojrzeniem. Szkoda tylko, że na pewno zdradzały go oczy, które na pewno śmiały się z powodu tej sytuacji. — A tak naprawdę mam własne studio tatuażu. Piercing też robimy, ale tym już zajmuje się mój pracownik. A ty czym się zajmujesz skoro już o tym rozmawiamy? — zapytał, przekrzywiając lekko głowę na bok. — Wiesz… słyszałeś? Pewnie znowu byś się zgubił, co? — zaśmiał się cicho zanim znowu przeniósł spojrzenie na tablicę.
— Hmm… te mini drożdżówki z jabłkiem są pyszne. I ciasteczka kokosowe. A brownie ze słonym karmelem… mistrzostwo świata. To może weźmiemy wszystkiego po trochu? Ty stawiasz kawę, a ja płacę za ciastka, więc nie martw się o duży rachunek. — uspokoił go, czekając na jego decyzję, żeby mógł przywołać kelnerkę stojącą za ladą i poprosić ją o te słodkości.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-Herbata? Czyli teraz ty stawiasz mi wysoko poprzeczkę, bo nie znam się na nich za bardzo. Ale nie myśl, że odpuszczę. Poszukam i znajdę ci najlepszą herbaciarnię, w jakiej kiedykolwiek byłeś - zaśmiał się. Tak chciał grać? Proszę bardzo. Creed nie obawiał się wyzwań, dlatego nawet nie pomyślał, że mógłby jakoś się wymigać. Nie dość, że będzie mógł zrobić na Hunterze wrażenie (a przynajmniej na to liczył), tak dodatkowo miał pewność, że będą jakieś spotkania. Bo czy nie taki wydźwięk miała ich aktualna rozmowa? A może on tylko chciał, by tak było?
-Ty jesteś w pakiecie, mój drogi. Nie da się was teraz rozdzielić. Tam gdzie ty, jest i kawa. Tam gdzie kawa, ty. Póki nie każesz mi wybierać, nie widzę przeciwwskazań, aby cię unikać - skomentował, zerkając na niego z lekkim uśmiechem. Droczył się z nim, to prawda. Z tym, że to Hunter pierwszy zaczął. Niemniej Creed nie chciał być nachalny w otwartości, którą się cechował. Nie chciał na nim niczego wymuszać, zwłaszcza, że znali się niecałą godzinę. Gdyby przy tym chłopak pomyślał, że Whittemore jest jakimś świrem, ten pewnie spaliłby się ze wstydu.
-Nie tak trudno? Jestem w stanie zgubić się w okolicy, w której mieszkam. A przecież nie jest jakaś wielka. Chodzenie po wielkim mieście nie stanowi dla mnie problemu. Świetnie radzę sobie z ulicami. Ale natura? Nie, to zdecydowanie bardziej mnie przeraża - westchnął. Nie mieszkał tutaj długo, ale też nie mieszkał jakoś wybitnie krótko. Powinien się już nauczyć wielu rzeczy, a jednak zupełnie nie chciały mu do głowy wejść.
-Zawsze możesz być moim przewodnikiem. Przynajmniej będę miał pewność, że nie trafię do domu jakiegoś gwałciciela - uśmiechnął się szeroko. Żarty żartami, ale raz coś podobnego mu się przytrafiło, kiedy był młodszy i pojechał z rodzicami na wycieczkę na wieś. Wolałby nie mieć powtórki z rozrywki, bo pod względem siły fizycznej był raczej mocno przeciętny.
-Ludzie mało kiedy wyglądają na tych, kim są w rzeczywistości, więc nie wiem. Niby nie, ale co, jeśli to zmyłka? - nachylił się bardziej w jego stronę, uważnie mu się przyglądając. Nijak nie pomyślałby o mafii. Za dobrze mu z oczu patrzyło. - Tatuator? Czyli będę mógł się do ciebie zgłosić, jeśli postanowię sobie zrobić tatuaż? Ja? Jestem studentem i barmanem w dni, kiedy nie mam zająć. A raczej w noce, bo ludzie wtedy postanawiają się napić - odpowiedział półprawdę. Nie skłamał, ale pewne rzeczy zataił. Wyjawienie, że w sumie jest striptizerem ic hłopakiem do towarzystwa nijak nie brzmiało dobrze.
-Zapewne. Moja orientacja w terenie jest żałosna, co? - mruknął, opierając czoło o blat stołu. Zaraz jak nic weźmie go za kogoś nieogarniętego.
-Nie możesz sam za to wszystko zapłacić. Po połowie i nawet się nie sprzeciwiaj! - powiedział gwałtownie głowę unosząc i spojrzał na niego twardo (tak mu się tylko zdawało).

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Tak, jestem raczej fanem herbaty, ale dobrej kawy nigdy nie odmówię, więc lepiej rozglądaj się po herbaciarniach. I nie musisz ograniczać się tylko do Hope Valley jeśli to ma Ci ułatwić albo utrudnić zadanie. Jestem otwarty na wszelkie propozycje. — zapewnił i skinął głową. Sam odwiedził chyba połowę herbaciarni w mieście, szukając tej idealnej, ale skoro postawił teraz takie zadanie przed Creedem postanowił na trochę się z tym wstrzymać, żeby nie musiał się martwić, że on już wszystkie zna i nie może mógł mu zaimponować.
— Czyli będę Ci się teraz kojarzył z kawą? Ale spokojnie, nie każę Ci wybierać między mną, a kawą. Jak mówisz jesteśmy w pakiecie i nie będę go rozdzielał. — odparł, opierając łokieć na blacie, a po chwili policzek o dłoń i tak przez moment przyglądał się swojemu towarzyszowi. Jakim cudem tak dobrze mu się z nim rozmawiało, kiedy poznali się dopiero niedawno? I to w sumie przypadkowo, ale normalnie też mógłby zwrócić uwagę na to zagubione spojrzenie i uroczą twarz. Tylko czy miałby ku temu okazję?
— To gdzie ty mieszkasz, że się tak gubisz? Poza tym… chyba nie może być aż tak źle? — spojrzał na niego niepewnie, licząc, że zaraz mu to wyjaśni. Niby widział go zagubionego w mieście, ale chyba nie zawsze siada pośrodku drogi i nie czeka na kogoś kto go zaprowadzi do domu? Nie mogło być aż tak źle. Chociaż z drugiej strony było to całkiem urocze i nie mógł pozbyć się tej ochoty zaopiekowania się nim.
— Gwałciciela? Chyba aż takiego pecha nie można mieć czy jednak planujesz zmienić moje zdanie? — zapytał, krzywiąc się nieznacznie. Na gwałciciela można trafić praktycznie wszędzie. Może równie dobrze siedzieć przy sąsiednim stoliku i ich obserwować, ale żeby trafić do jego domu? — Ale skoro mam być twoim przewodnikiem, powinieneś mieć do mnie jakiś kontakt. — dodał, wyciągając telefon, który podał Creedowi, żeby mógł wpisać mu swój numer.
— Równie dobrze może to być zmyłka, a za paskiem mogę ukrywać broń. Chcesz się przekonać? — rzucił, poruszając brwiami i uśmiechając się dalej łobuzersko jakby coś ukrywał. — Pewnie. Bardzo chętnie Ci go zrobię jeśli będziesz miał na to ochotę. Student i barman? Wyrabiasz się z nauką, skoro noce praktycznie zarywasz w pracy? — zapytał, unosząc kubek do góry, żeby móc upić kolejny łyk ciepłego napoju. Wtedy zdał sobie też sprawę, że Creed musiał być od niego kilka lat młodszy. Na pewno nie mógł mieć mniej niż dwadzieścia jeden, bo nikt by mu nie pozwolił stanąć za barem.
— No już nie przesadzajmy. Mogło być gorzej. — starał się go pocieszyć, opierając dłonie na kolanach, żeby powstrzymać chęć pogłaskania go po głowie czy plecach. Po chwili uniósł je do góry w geście poddania. — No dobra, cały rachunek na pół. Niech Ci będzie. — zgodził się, próbując powstrzymać śmiech na widok jego twardego wzroku i zawołał kelnerkę u której zamówił wcześniej wspomniane słodkości. Chwile później na ich stoliku znalazło się kilka talerzyków. Sięgnął po jedno z ciasteczek i odgryzł kawałek. — Częstuj się i od razu mów jak Ci smakują. — polecił, popijając ciastko kawą.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-W takim razie Miami. Jest duże, ma dziesiątki uliczek, a to znaczy, że się tam nie zgubię i faktycznie będę mógł pokazać ci jakieś świetne miejsce - zaśmiał się. Fakt, że dodatkowo tam studiował sprawiał, że znacznie lepiej się w tym mieście czuł. Nie raz, nie dwa szedł gdzieś po zajęciach, odkrywając coraz to nowsze miejsca. Miał już swoją ulubioną cukiernię, restaurację azjatycką, jak również wiedział, gdzie podają najlepszą pizzę. Ba, raz trafił na kuchnię polską, chociaż tam jeszcze nie przekonał się do wszystkich potraw. Smakowały mi pierogi, ale takie dziwne coś z kapustą było w pewien sposób odstręczające.
-Owszem, ale nie ma w tym niczego złego. Śmiałbym powiedzieć, że to nawet pewne wyróżnienie, zważywszy na to, że kawa to jednak coś najważniejszego w moim życiu - zaśmiał się. Czy był to komplement? Och, z całą pewnością. Ostatecznie mógł być pewien, że go nie zapomni, skoro każdego dnia pijał kawę, czasami nawet sięgając po dwie filiżanki w ciągu dnia. Mało to było co prawda zdrowe, ale Creed i tak śmiało spożytkował całą energię.
-W przyczepie, nie do końca pamiętam jak się ta dzielnica nazywa. Ale jest tak naprawdę dużo przyczep. Dobrze, że umiem znaleźć drogę do swojej - odpowiedział. Dodatkowo miał koło siebie jakiś park, czy to las. To stwarzało kolejny problem, jeśli chodziło o znajdowanie drogi, bo nie było niczego gorszego, jak zgubienie się właśnie pomiędzy plątaniną drzew, które dla chłopaka wyglądały identycznie. - No cóż… powiedzmy, że moje problemy ze znajdowaniem drogi sięgają najmłodszych lat. Kiedyś jak pojechałem z rodzicami do domku na wsi, poszedłem na spacer. I tak jakoś wyszło, że chcę wrócić do swojego polazłem do domu jakiegoś typa. A wiesz jak to dzieci. Takie ufne i w ogóle - odpowiedział, lekko się przy tym uśmiechając. Nic mu się nie stało, ale rodzice nie byli zadowoleni. Zresztą policja podobnie, ale przynajmniej dzięki Whittemore facet dostał karę.
Wpisał swój numer do telefonu chłopaka, od razu puszczając sobie sygnał. Nie chciał później się zastanawiać, czy Hunter kiedykolwiek do niego napisze. A tak przynajmniej sam będzie miał tę władzę.
-Czyli teraz mi pan grodzi, panie Hunter? Nieładnie. Ale gdybyś chciał mnie zabić nie zabierałbyś mnie do miejsca, w którym jest tyle osób - wyszczerzył się do niego wesoło. Problem jednak polegał na tym, że Creed faktycznie był dość ufnym człowiekiem, więc teraz, kiedy tak dobrze mu się rozmawiało z mężczyzną, polazłby z nim niemal wszędzie.
-Mam uczelnię zaledwie kilka razy w tygodniu, więc jakoś daję radę. Plus nie studiuję żadnego bardzo wymagającego kierunku. A przynajmniej pod względem nauki teorii - stwierdził. Robił w pracy to, czego uczył się na uczelni, więc dodatkowo miał praktyki. Co innego, że raczej sobie tego nie wpisze, biorąc pod uwagę charakter jego nocnych wygibasów.
-Tylko ciastka na pół. Ja płacę za nasz obie kawy - poprawił go, by zaraz się uśmiechnąć. Podobało mu się to, że z nim nie walczył. Mimo wszystko nie chciał naciągać niemal nieznajomego chłopaka na ciastka. To byłoby mocno nie w porządku.
Chwilę później dostali wypieki, które naprawdę dobrze wyglądały.
-Będę przez ciebie gruby - skomentował żartobliwie i wgryzł się w pierwszą bułeczkę. Była taka dobra, że aż się uśmiechnął z błogością. - Boskie. Myślisz, że zdradzą mi przepis? Pewnie nie - rzucił z pełną buzią.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— No to niech będzie Miami. Bywam tam czasem, ale raczej nie rozglądałem się po herbaciarniach, więc masz spore pole do popisu. — rzucił, uśmiechając się. Jeździł tam czasem po zaopatrzenie jak nie zdążył czegoś zamówić z hurtowni, ale zwykle raczej od razu wracał do Hope Valley zamiast rozglądać się po lokalach, kupując jedynie jakiś zestaw w McDonaldzie czy innym KFC na drogę jak poczuł głód i to tyle, więc Creed będzie mógł do zaskoczyć. Może okaże się, że dobry lokal miał praktycznie pod nosem?
— Och, naprawdę? — trochę go tym zaskoczył, bo nie sądził, że rzeczywiście będzie o nim pamiętał za każdym razem jak sięgnie po kawę, która na dodatek była najważniejsza w jego życiu. To było miłe, ale jednocześnie trochę onieśmielające i musiał się z całych sił powstrzymywać, żeby się głupkowato nie uśmiechnąć. Czuł też jak jakieś dziwne ciepło rozchodzące się po całym ciele, a najbardziej paliły go uszy. Modlił się, żeby tylko cała jego twarz nie była czerwona.
— Masz na myśli Everglades? Kojarzę, ale chyba nigdy tam nie byłem. — przyznał, chwilę się nad tym zastanawiając. Nie miał tam chyba nikogo, więc nie czuł potrzeby zapędzania się w tamte rejony. Raczej kręcił się po centrum kiedy nie pracował i wracał do swojego domu za miastem. Na plaży też rzadko kiedy bywał, bo po prostu nie przepadał za leżeniem bez sensu na słońcu. Z resztą jak się zwykle siedziało w pracy od rana do wieczora, miał na to czas jedynie w weekendy, które i tak na ogół spędzał w łóżku leniuchując. — Cholera… ale chyba nic Ci nie zrobił? — zainteresował się, marszcząc brwi. Nie wydawał się być jakoś pokrzywdzony tą sytuacją, więc chyba nie skończyła się źle. Jakoś nie potrafił zrozumieć jak można czuć przyjemność z obcowania z dziećmi. Osoby młodsze o parę lat ok, ale nie mały dzieci. To takie obrzydliwe i wolał o tym nie myśleć, żeby potem żadne dziwne obrazy nie pojawiały mu się w głowie.
Sięgnął po swój telefon i poprawił nazwę przy jego kontakcie na „buba”. Idealnie do niego pasowało i na pewno od razu rozpozna kto do niego dzwoni. Często też dodawał przy kontakcie zdjęcie osoby do której numer należał, ale to chyba nie był ten etap znajomości, żeby prosić go o jakieś zdjęcie.
— Słusznie. Dlatego póki co jesteś bezpieczny. — zaśmiał się, puszczając mu oczko. Może potrafił zrobić minę jak jakiś zbir, ukrywający broń za paskiem, ale za nic to do niego nie pasowało. Kto go znał pewnie nawet by go nie posądził o jakieś nielegalne interesy czy posiadanie broni. Chyba jedynie jego brat miał do niej dostęp, ale jego nawet nie ciągnęło, żeby chociaż chcieć ją zobaczyć.
— Ach, no skoro tak. W sumie studenci są dość zaskakujący w ogarnianiu jednocześnie nauki, pracy i imprez. Jakby sam status studenta dodawał tę umiejętność. Ja chyba jestem już za stary, żeby to ogarniać. — żadna z niego imprezowa bestia. Wychodził gdzieś od czasu do czasu z dobrym towarzystwem, ale nie odczuwał potrzeby imprezowania przez cały weekend jak teraz robi większość ludzi. Wypadał przez to dość nudno w oczach innych.
— Creed… — już chciał się sprzeciwić, ale w sumie przypomniał sobie, że to on następnym razem stawia dla nich kawy, więc odpuścił. — Dobra, ciastka na pół. I na tym poprzestańmy. — zgodził się, klepiąc się po kieszeni gdzie trzymał pieniądze. Zawsze nosił przy sobie gotówkę, bo kart nie uznawał i jakoś nie mógł się do nich przekonać.
— Nie będziesz. Poza tym kilka kilo więcej by Ci nie zaszkodziło. Wyglądasz jakbyś praktycznie nic nie jadł. — trochę się zmartwił, zauważając jego drobną posturę, ale nie chciał go też urazić. Może po prostu taki jego urok? — Wątpię, chociaż jak ładnie poprosisz może zrobią wyjątek. Sam nigdy nie próbowałem, bo raczej nie jestem w tym najlepszy i lepiej żebym nie próbował sam. — zaśmiał się, sięgając po kolejne ciastko.
Czas minął ich na rozmowie i delektowaniu się ciastkami, które zawsze w tym miejscu były pyszne. Niestety musiał w końcu wracać do pracy bo klienci zaczną się niepokoić, że zaginął czy coś, a przecież poszedł tylko na obiad. Zapłacili wspólnie rachunek i pożegnał się z Creedem, zapewniając że są teraz w kontakcie i może do niego zawsze się odezwać jak nie będzie mógł odnaleźć drogi.

// zt. x2

Creed Whittemore