[Rosalie Hepburn]

Nicolette Seed

Zazdrość pojawiła się w życiu Rosalie po wypadku. Zanim on się wydarzył to czuła, że są naprawdę blisko z Nicolette, ceniła umiejętności Seed, cieszyła się również z własnych. Można powiedzieć że szły łeb w łeb, można też ująć że dopełniały się w stylu tanecznym, tworzyły zatem zgrany duet. Wszystko się zepsuło wraz z wylądowaniem Hepburn w szpitalu, która na początku nie mogła się pogodzić z tym, że już nigdy nie będzie tańczyć. Potem pojawiła się złość, złość na ludzi z grupy tańca, w tym na Seed, że ona może to robić, że jest taka świetna, dlaczego nie spotkało jej to samo co Rosalie? Dopiero później szatynka pogodziła się z tym, jak wyglądać będzie jej życie, ale pozostała jedynie zazdrość o to, jakie sukcesy w tańcu odnosiła Nicolette. I choćby studentka chciała, nie potrafiła się pozbyć tego okropnego uczucia zazdrości. Wyraźnie poczuła się urażona słowami tancerki.
- W takim razie następnym razem nawet się z tobą nie przywitam, pozwolę byś sama zadecydowała czy jesteś w nastroju by ze mną porozmawiać. - stwierdziła smutno, czego nie ukrywała jej twarz. Naprawdę to ją zabolało, bo gdzieś tam jeszcze wierzyła w ich "przyjaźń", a tutaj z każdym słowem utwierdzała się w fakcie, że to wcale nie była przyjaźń, tylko coś sztucznego, udawanego.
- W takim razie życzę ci powodzenia z tym idealnym trenerem. Obyś jednak pod jego pieczą wygrała jakieś zawody. - Splotła ręce na klatce piersiowej, przyjmując reakcję obronną na jej słowa. Dobry, cholernie dobry trener to nie wszystko, trzeba było jeszcze przecież wygrywać nagrody, jeździć na konkursy taneczne, rozwijać się w technice tańca. Jak dobrze, że Hepburn nie wiedziała o hm, może powinno się to nazwać romansem uczennicy z mistrzem?
- Słucham? Naprawdę uważasz się za lepszą ode mnie? Ile razy sama powtarzałaś, że jesteśmy świetnym teamem, zgranym duetem, ile razy trenerka powtarzała że wspólnie osiągniemy wiele? Nie zazdroszczę ci talentu, zazdroszczę tylko tego, że możesz robić to co kochasz i co ja kocham, ale nigdy nie będę mogła robić. I wiesz co, skoro tak stawiasz sprawę i uważasz że to nie ma sensu to zgadzam się z tobą, zerwijmy to coś, czego nie można nazwać nawet przyjaźnią i niech każda z nas pójdzie w swoją stronę. - jak to mówią, coś się kończy, coś się zaczyna, może właśnie tutaj powinien zakończyć się rozdział o nazwie "przyjaźń sprzed lat", który nie przetrwał czasu oraz negatywnych uczuć, wśród nich zazdrości. Odeszła na bok, nie chcąc nawet patrzeć na byłą przyjaciółkę, a gdy ta złapała ją za rękę, to spojrzała na nią jedynie z bólem.
- Dziękuję. Chciałabym uwierzyć, że te słowa były szczere. - odpowiedziała na pewnie udawane kondolencje Seed, a następnie odwróciła się do niej tyłem, by wybrać sobie jeszcze parę przecenionych ciuchów, a przede wszystkim by ukryć łzy, które napłynęły do jej oczu. Bo Rose właśnie zdała sobie sprawę z tego, że straciła przyjaciółkę i to ją potwornie bolało.

[Nicolette Seed]

Nicolette nie wiedziała do końca, że Rosalie po prosty była zazdrosna o to, że Seed odnosiła większe sukcesy jako tancerka a nie ona, w końcu Seed zaczęła tańczyć odkąd nauczyła się dobrze chodzić i przez całe jej życie ten taniec nadal gdzieś był i powodował, że ta z roku na rok była coraz lepsza i coraz bardziej przykładała się do treningów. Teraz jednak wszystko wisiało na włosku, zwłaszcza że astma, która męczyła ją od małego była w zaawansowanym stadium i podczas treningu mogła nadzwyczaj w świecie dostać ataku. Nie chciała być ciężarem dla swojego nowego trenera, ale nie była w stanie także zrezygnować z tych lekcji bo chciała być najlepsza jak i poznawać nowe dziedziny tańca.
- Wyolbrzymiasz Rosalie - rzuciła w stronę swojej dawnej przyjaciółki kręcąc delikatnie głową na boki, nie do końca o to Nicolette chodziło, jednak to sama Hepburn się od niej odsunęła i spowodowała, że między dziewczynami są pewnego rodzaju zgrzyty. Nie planowała tracić tej przyjaźni, ale jak miała się przyjaźnić z kimś kto jest fałszywy? Nie lubiła udawać kogoś kim nie byłą a już na pewno nie udawać miłej i grzecznej dziewczynki bo daleko jej było do tego. Zresztą Rosalie poznała ją na tyle, że wiedziała jaka Seed potrafi być.
- Nie dziękuję - mruknęła na jej życzenia powodzenia wywracając teatralnie oczami, przecież nie potrzebowała tego, żeby Rosalie udawała miłą, nawet nie chciała z nią rozmawiać, nie dzisiaj i nie w tym momencie gdy Seed była bardziej zainteresowania ubraniami na wieszaku, musiała kupić sobie takie w których będzie się jej wygodnie tańczyło i w których Dean zwróci na nią uwagę. Na samą myśl o swoim nowym trenerze mimowolnie na jej ustach pojawiał się uśmiech. Zwróciła w jej stronę twarz prychając ciut zniecierpliwiona.
- To było zanim nie okazało się, że jesteś tak naprawdę fałszywą przyjaciółką, która zazdrości mi sukcesów, Rosalie. Jeśli tak stawiasz sprawę, to dobrze powinniśmy się już nigdy nie spotkać i nie rozmawiać - rzuciła w jej kierunku czując dziwny uścisk w klatce piersiowej, a słowa które wypowiedziała na temat jej dziadka naprawdę były szczere i gdyby Rosalie chciała to mogłaby dostrzec to w oczach byłej przyjaciółki.
- Są szczere - wymamrotała po chwili cichym głosem, kręcąc głową na boki z bezsilności, puściła ją odsuwając się na parę kroków. Doskonale wiedziała, że ta przyjaźń nie ma już racji bytu, jednak gdyby jej była przyjaciółka wiedziała z czym naprawdę się studentka zmaga to zmieniłaby zdanie, ona także niedługo nie będzie mogła robić to co kocha przez chorobę..

Rosalie Hepburn

[Rosalie Hepburn]

Nicolette Seed

Właściwie skąd Seed miała to wiedzieć, jeżeli dziewczyny nie zdały się na szczerą rozmowę na ten temat? Rose unikała takowej rozmowy, bo nie znosiła wchodzić w konflikty, poza tym myślała że z czasem jej to przejdzie, tak jak przeszło jej to dziwne uczucie, które towarzyszyło jej od wypadku. Tylko rozpoczęcie nowego rozdziału uwolniło ją od negatywnych myśli i myślała, że one nie powrócą, ale gdy w jej życiu pojawiali się ludzie z przeszłości, ludzie, którzy mieli styczność z tańcem, to uczucie powracało. W życiu obu dziewczyn taniec był wręcz od urodzenia, a teraz obie stracą możliwość spełniania tej ogromnej pasji. Rose już straciła i pewnie poczuje się winna, gdy się dowie o chorobie Nicolette, bo gdy sama się dowiedziała, że już nigdy nie zatańczy to życzyła wszystkim z drużyny, by spotkało ich to samo. Ale to było w złości, tak na prawdę nie życzyłaby tego nikomu, kto kochał taniec.
- Wcale że nie. Ja wyciągam ku tobie przyjazną dłoń, a ty od początku tego spotkania traktujesz mnie z buta, więc mam prawo czuć się tym sfrustrowana. - szatynka wcale nie uważała, że przesadza. Owszem, to ona zaniechała kontaktu, ale liczyła na to, że gdy się już spotkają to nadrobią ten stracony czas. Wciąż była taka sama dla Seed jak zawsze, Nicolette również była taka sama jak zawsze, ale czasem po dłuższej przerwie niektóre cechy w drugim człowieku strasznie nas drażnią. Tak też było i tym razem.
- Naprawdę nadal do ciebie nie dociera że nie zazdroszczę ci tego, że masz talent? Cieszę się, że odnosisz sukcesy, tak naprawdę to kibicuję ci byś osiągnęła jak najwięcej w tańcu, ale nie mogę oglądać zawodów w których bierzesz udział, nie mogę patrzeć na to jak tańczysz, ani oglądać zdobytych przez ciebie trofeów bo boli mnie fakt, że straciłam to, co kocham. Ale ty tego nigdy nie pojmiesz, bo zawsze będziesz mogła spełniać swoje marzenia i naszą wspólną pasję. Dlatego będzie lepiej jeśli przestaniemy ze sobą rozmawiać, w końcu i tak nie robimy tego już od dłuższego czasu. - Rose miała wrażenie, że mówi do ściany, albo do upartej kozy, która widzi tylko swoją stronę medalu. A czy ona sama tego właśnie nie robiła? Łatwo mówić postaw się w czyjejś skórze, ale ciężko tego dokonać gdy ma się w sobie tak wiele sprzecznych emocji. Bardzo ją bolało to zerwanie, bo naprawdę wierzyła w to, że mogą jeszcze wraz z Nicolette ponownie zacząć ze sobą rozmawiać, nie czując przy tym zazdrości. Któraś z nich musiała jednak to zakończyć, chyba lepiej by było gdyby te słowa padły od Nicolette, ona zawsze była taka bezpośrednia, wydawała się silniejsza od Hepburn. Nawet nie chciała zawalczyć o tę przyjaźń, co utwierdzało szatynkę w tym, że naprawdę nie było to prawdziwą relacją, jedynie ułudą przyjaźni.
- Przykre że nie potrafię ci już wierzyć. - powiedziała smutno, zerkając na Seed. Jak do tego doszło, że dziewczyny które naprawdę się przyjaźniły i potrafiły sobie powiedzieć wszystko tak bardzo się poróżniły, że nawet Hepburn nie była w stanie uwierzyć w cokolwiek co by powiedziała druga tancerka? Ale jak to mówią, coś się kończy, coś zaczyna.

[Nicolette Seed]

Nie tak wyobrażała sobie nawet przypadkowe spotkanie ze swoją dawną przyjaciółką, ale z drugiej strony ta nie powinna być na Nicolette zła skoro sama zadecydowała, że nie chce się z nią przyjaźnić tylko dlatego, że młodej studentce się udawało i dalej mogła robić to co kochała. Miała jednak pewne limity a mianowicie choroba, która dawała o sobie znać i dziewczyna nie wiedziała do końca czy nadal będzie tańczyć. Łapała się na tym, że chciała zrezygnować, ale ojciec zorganizował jej prywatne lekcje i ta nie miała serca mu powiedzieć o tym, że astma którą miała od dziecka wróciła. Była świadoma tego, że prędzej czy później wróci, ale lekarze nie przypuszczali chyba, że tak szybko. Czuła się dobrze do momentu aż nie dostawała ataku i nie brakowało jej powietrza w klatce piersiowej, najczęściej tak było podczas treningów i wiedziała, że musi trochę przystopować. Częściej miała przerwy niż inne tańczące dziewczyny, teraz jednak może jej prywatny trener nie będzie aż tak naciskał?
- Niestety, ale tak w życiu bywa Rosalie, powinnaś to wiedzieć najlepiej - mruknęła w kierunku blondynki wzruszając delikatnie ramionami, nie planowała się z nią spotkać, a tym bardziej nie planowała żeby przyjaźń dziewczyn wróciła na dawne tory. Nie należała do osób, które wchodziły dwa razy do tej samej rzeki i Rosalie powinna o tym doskonale wiedzieć. W końcu kiedyś były bardzo zżyte. Słuchała jej i tak naprawdę to chciała wykrzyczeć jej w twarz, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę.. że wie jak to jest stracić to co kochasz bo ona czuła, że taniec powoli wymyka się jej z rąk. Westchnęła delikatnie kręcąc głową na boki.
- Nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz, że Ciebie nie rozumiem Rosalie, rozumiem doskonale ale to nie jest w tym momencie ważne. Wybacz, jeśli Cię w jakiś sposób uraziłam, ale Ty sama się ode mnie odsunęłaś po wypadku i doskonale o tym wiesz. Nie dziwię Ci się, bo przeżyłaś wiele i wiele straciłaś - przechyliła delikatnie głowę na bok odrywając spojrzenie od wieszaków z ubraniami, żeby spojrzeć w twarz swojej dawnej przyjaciółki. Owszem te słowa były prosto z Nicolettowego serca, nawet gdy jej twarz pozostawała niewzruszona i tylko smutek czaił się w jej ciemnych oczach, nie była w stanie jednak za długo patrzeć w jej oczy więc mimowolnie spuściła spojrzenie na swoje palce u rąk.
- Nie dziwię Ci się, ale może pewnego dnia znowu mi uwierzysz
Próbowała się uśmiechnąć kiedy uniosła delikatnie głowę, żeby na nią spojrzeć, ale marnie jej to wyszło.

Rosalie Hepburn

[Rosalie Hepburn]

Nicolette Seed

Przyznam szczerze że nic, co się wydarzyło na tym spotkaniu Rose nie planowała. Nie chciała tracić tej przyjaźni, ani decydować o jej zakończeniu, licząc na to że czas wyleczy rany i że mogą być wraz z Seed ponownie blisko. Tak bardzo chciała móc się jej zwierzyć ze wszystkich swoich uczuć, ale nie potrafiła tego zrobić, gdyż przestała jej ufać, zwłaszcza po tym jak Nicoelette sama stwierdziła, że ta przyjaźń była fałszywa. Pamiętała to, że Nico wspominała jej o tym, że ma astmę, ale ma tę chorobę pod kontrolą i dlatego nie widać objawów. Hepburn nawet nie spodziewała się tego, że choroba przyjaciółki może się zaostrzyć, nie w tak młodym wieku na pewno. Szkoda że nawet o tym nie mogą szczerze ze sobą porozmawiać. To było dobre podejście "nie wchodź dwa razy do tej samej rzeki", jednak jeśli chodziło o przyjaźń to Rose uważała, że należy się im druga szansa. Zmarnowanie przyjaźni przez zazdrość? To głupie i strasznie dziecinne. Nie zrobiły sobie nic złego, powinny umieć dać sobie szansę, tyle że gdy szatynka czuła się zraniona to nie potrafiła się na to zdać. Będzie potrzebowała czasu by uspokoić emocje i znów zawalczyć o tę przyjaźń. Ale wyłapała słowa, które mogły naprawdę sporo zmienić.
- Nicolette, co nie jest w tym momencie ważne? Czy coś się stało? - i chociaż czuła na nią złość, smutek, żal, to nadal się o nią martwiła i chciałaby jej pomóc, o ile by w ogóle potrafiła to zrobić. Jeżeli Seed miała jakąś kontuzję, która nieleczona sprawiała jej ból to przecież Hepburn znała już lekarzy, byłaby w stanie mimo tego, jak się między nimi popsuło jej pomóc, podając do nich kontakt. I to wcale nie tak że cieszyłaby się, gdyby jednak Nico straciła szansę na taniec tak jak Rose, współczułaby jej to na pewno.
- Chciałabym by było tak jak kiedyś, kiedy naprawdę byłyśmy blisko. Myślisz że to by było do naprawienia gdybyśmy unikały rozmów o tańcu? - jej twarz nieco złagodniała po usłyszeniu słów Seed, która miała rację. To Hepburn zaczęła się odsuwać, to ona była winna rozpadowi tej przyjaźni przez głupią zazdrość i tylko ona mogłaby to naprawić. Czy jednak była jeszcze szansa i było co naprawiać?
- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym by nasza przyjaźń znów była szczera i bym mogła ci ufać tak jak wtedy. - westchnęła smutno, mając w sobie tyle sprzecznych emocji. Z jednej strony nie chciała tego tracić, z drugiej czuła że to nie ma sensu, gdyż nie jest to już prawdziwa przyjaźń. Z jednej strony chciała to ratować, z drugiej nie była pewna czy jest co ratować. Z jednej strony chciała ponownie móc jej ufać, z drugiej bała się że Nicolette znów powie jej słowa, które ją zranią i przestanie jej w cokolwiek wierzyć. Tyle sprzeczności, tyle za i przeciw i nie wiadomo co wybrać.