[Maeve Houghton]

Miała w tej kwestii dużo racji. Mimo wszystko, przy niej, Mae wychodziła na odrobinę rozsądniejszą. Nie wpadła przecież z najlepszym przyjacielem, gdy po zakrapianej imprezie poszli do łóżka. Robiła inne błędy, ale mniej rzutujące na jej życie. Nie znaczyło to wcale, że się ich nie wstydziła. W końcu większość z nich nadawał pozostawała boleśnie aktualna. Zamierzała nawet uciąć sobie na ten temat pogawędkę z Rae, gdy już dotrą do etapu dzielnego udawania, że te ćwiczenia je interesują.
Uniosła nieznacznie brew słysząc jej słowa i przyjrzała się na chwilę jej twarzy, gdy próbowała zebrać swoje kosmyki w jakiegoś koczka na czubku głowy. Potrzebowała, by nie opadały jej one w trakcie ćwiczeń na twarz. Kiedy już udało jej się je ujarzmić przyjrzała się przyjaciółce i przekręciła nawet nieznacznie głowę.
— Jakie są pozostałe? — zapytała zaraz potem, bo nigdy jakoś nie przyszło jej do głowy, b zadać podobne pytanie blondynce. Nie musiała jednak dopytywać o minusy, bo wiedziała doskonale, że istniały lepsze powody do zajścia w ciążę od przygodnego seksu z przyjacielem. — Nie załatwił ci jakiegoś najlepszego? — zapytała, bo wydawało jej się, że Will o to zadba. Przynajmniej powinien, co jego znajomości z pewnością sięgały wystarczająco daleko, by mógł odnaleźć nazwisko kogoś, kto faktycznie zna się na rzeczy. Jeśli nie to Mae będzie musiała się z nim rozmówić by dowiedzieć się czemu nie zadbał o Rae wystarczająco. Mogła mu nawet strzelić pogadankę poważną, jeśli zajdzie taka potrzeba. W końcu Moran pozostawała najważniejszą osobą na świecie dla niej, nie mogła sobie odpuszczać.
— Dobra, wypróbujemy to — dodała, gdy już znalazły się na sali. Ruszyła w stronę jednego z kątów, by rozłożyć tam swoją matę i poczekała, aż ona zrobi to samo. Nic więc dziwnego, że przez kilka kolejnych chwil udawała niemal, że nie usłyszała słów przyjaciółki. Dopiero potem zerknęła na nią i wzruszyła ramionami. — Nic takiego. Znaczy trochę się działo, ale nie wiem, czy to odpowiednie miejsce żebym cię teraz tym zasypywała — przyznała. Z pewnością inne mamy były bardziej pochłonięte sobą i ewentualnymi ćwiczeniami niż miłosnymi rozterkami obcej kobiety, ale to Rae była teraz najważniejsza. Dlatego podchwyciła to, co powiedziała i uśmiechnęła się do niej szeroko. — A czy arbuz ma już imię? — zapytała w międzyczasie. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie mówiła jej wcześniej, jeśli już zostało wybrane, bo głupio by było jakby wyszło, że czasami, gdy rozmawiały to wcale jej nie słuchała. Bo słuchała, naprawdę!

Raleigh Moran

[Raleigh Moran]

Cóż, Rae z kolei błędów się nie wstydziła. Uważała, że każdy z nich to nowe doświadczenie, które można dodać do swojej kolekcji, kolejna opowieść, którą można się podzielić ze znajomymi i pośmiać. Czasami musiała minąć chwila nim człowiek będzie mógł patrzeć na daną sytuację z dystansem, ale koniec końców większość emocji typu wstyd czy zażenowanie bledły i zostawała z tego kolejna przygoda. Poza tym, życie było zbyt krótkie by poświęcać je na rozpamiętywanie błędów i żałowanie. Ewentualnie na starość się za to weźmie jak już nie będzie miała nic lepszego do roboty. Chociaż była pewna, że zawsze się coś znajdzie.
– Och, jest ich całkiem sporo. Choćby to, że nawet przed ciążą zawsze odstępował mi ostatni kawałek pizzy, a teraz to i dwa się potrafią trafić – powiedziała pierwsze, co przyszło jej do głowy, ale zarumieniła się przy tym. Próbowała zakryć tę reakcję zasłaniając sobie twarz przy splataniu włosów w długi warkocz. W sumie nie wiedziała czy to o czym mimowolnie pomyślała, kiedy przyjaciółka zadała to pytanie było plusem czy jednak minusem. Zależy jak się patrzyło na tym, że darzyła go uczuciami, które ciężko było uznać za jedynie przyjacielskie. – Och, oczywiście, że załatwił. Tak sobie zażartowałam – odparła i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. Oczywistym dla niej było to, że przyjaciel zapewniał jej wszystko, co tylko najlepsze. Od lekarzy, prywatnej sali poporodowej poprzez specjalnie menu z jej ulubionym jedzonkiem jak już zostanie przyjęta. Więc Mae nie musiała się przejmować tym, że Raleigh jest zaniedbywana. Choć było to bez wątpienia kochane.
– Eh, no dobra, nie będziesz się tu zwierzać wśród dużej ilości uszu. Jeszcze Twoje wyznania mogłyby zostać podsłuchane przez te cosie w brzuchach i by potem miały traumę – westchnęła zrezygnowana i usiadła na swojej macie. Posłuchała pierwszego polecenia instruktorki i położyła się na plecach. Na razie było łatwo, ale Rae podejrzewała, że ten stan nie będzie trwał długo. Odwróciła głowę w stronę Maeve i wygięła usta w niezadowolonym grymasie. – Zadajesz trudne pytania, Houghton – mruknęła, wciąż skrzywiona i spojrzała w sufit. Wyciągnęła ręce za głowę i przeciągnęła się, utrzymując te pozycję przez kilka sekund. Wykonywały kolejne ćwiczenia aż obie znalazły się na czworaka. – Na razie wiemy tylko, że to dziewczynka, więc żadne imię, które sobie wymyśliłam nie odpadło. Nie wiem nawet jakie pomysły ma Will. Na razie mamy ważniejsze rzeczy na głowie. Jak na przykład rozpakowanie kartonów, żebym mogła wreszcie znaleźć moją gofrownicę – wyjaśniła wszystko po kolei, a przy okazji wyciągnęła jedną rękę przed siebie i podniosła przeciwległą nogę.

Maeve Houghton

[Maeve Houghton]

Mae jeszcze nie dorosła do etapu, kiedy to potrafiła tak bez wstydu patrzeć na te wszystkie żałosne rzeczy, jakie robiła w życiu. Może dlatego, że ostatnio ciągnęły się ode za nią i łączyły na tyle skutecznie, że jedno potknięcie wynikało z drugiego. Zawsze wiązało się z tymi samymi osobami i tą samą bezmyślnością. Niewykluczone, że kiedyś faktycznie będzie doszukiwać się w tym fascynującej anegdotki lub kontrargumentu na wszystkie żale przyjaciółek, bo nie przejmuj się, ja kiedyś... zwykle super się sprawdzało.
— To dobrze, bo inaczej musiałabym ustawić go do pionu — zapewniła ją. Byłaby skłonna to zrobić. Ostatnia jej impreza z Logan przecież zakończyła się szarpaniną, więc posiadała też swego rodzaju doświadczenie w takich potyczkach. Chociaż naturalnie na rękę było jej to, że Will spełniał się w swojej roli. Przynajmniej nie wpadła z najgorszym facetem w Hope Valley. A takich było całkiem sporo, z większością nawet Mae była na randce. — To dobrze. Ile jeszcze będziesz taką piłką? — zapytała, bo z głowy wypadł jej termin porodu. Oczywiście kochała dużą wersję Rae tak samo, ale tęskniła za tym bardziej beztroskim etapem. Chociaż nie łudziła się też, że od razu po porodzie wszystko wróci na swoje miejsce. Wiedziała, że tak łatwo nie będzie.
— O, śmieszne, że o tym mówisz. Bo ciocia Mae na pewno z chęcią wprowadzi twojego bombelka w taki bardziej dorosły świat potem. Z chęcią opowiem jak matka się potrafiła bawić — mówiąc to pochyliła się nawet nad brzuchem Rae, żeby przemówić bezpośrednio do dzieciaczka, którego tam nosiła. Zaraz potem odsunęła się i położyła na macie dochodząc do wniosku, że mogłaby w takiej pozycji spędzić kolejną godzinę. Wiedziała jednak, że jeśli ona sobie odpuści to Rae tym bardziej nie znajdzie w sobie odpowiednio dużo motywacji, żeby ćwiczyć. — Mogłaby zostać małą Mae. Pomyśl tylko, może sprawdziłoby się to, że dużo cech charakteru zależy od imienia. Dzięki temu miałaby też coś ode mnie, a nie tylko od was — dodała z szerokim uśmiechem, który przygasł trochę, gdy usłyszała polecenie instruktorki, by się podnieść do siadu. Dobrze, że byłą to joga dla ciężarnych, więc nie mogła wymyślić czegoś, co mogłoby przerosnąć Maeve w tej chwili. Żadne skomplikowane rzeczy, zakładanie nogi na głowę. Może nawet nie pożałuje tego, że zdecydowała się towarzyszyć przyjaciółce tutaj.

Raleigh Moran

[Raleigh Moran]

Roześmiała się na wieść, że Maeve zareagowałaby stanowczo gdyby okazało się, że Willoughby nie dba o Rae należycie. Było to naprawdę słodkie i kochane. Niby wiedziała, że przyjaciółka zawsze o nią dbała i nie pozwoliłaby nikomu jej źle traktować, ale za każdym razem kiedy słyszała takie deklaracje to robiło jej się ciepło na serduszku. I to wcale nie dlatego, że obecnie rządziły nią hormony i bywała bardzo emocjonalna.
– Miejmy nadzieję, że tylko cztery miesiące – odpowiedziała, odruchowo zerkając na swój brzuch, który wskazywał, że jest w nieco bardziej zaawansowanej ciąży niż rzeczywiście była. Jasno wskazywało to na niezbyt przyjemną przyszłość wypychania siebie gigantycznego dziecka. Desperacko starała się o tym nie myśleć. Ani tym bardziej o próbie powrotu do formy po rozwiązaniu ciąży.
– Myślę, że ciocia Mae nie będzie jedyną osobą, która jej o tym opowie. Będą z tego dobre bajki na dobranoc – stwierdziła z szerokim uśmiechem, spoglądając na przyjaciółkę mówiącą do jej brzucha. Może dziecko szybko uzna, że nie należy iść w ślady mamy. – Wiesz, w dużej ilości tych historii jesteś też Ty, więc nie wiem czy chcesz, żeby dowiedziała się o tym, co Ty wyprawiałaś – dodała wesoło, kiedy już sobie leżała na macie. Nie tylko Raleigh miała na swoim koncie mnóstwo szalonych doświadczeń, które idealnie nadawały się na historie do opowiedzenia. Co prawda nie przez żadnego tradycyjnego rodzica, ale wiadomym było, że ani ona, ani Will nie będą normalnymi rodzicami. Normalność i tak była przereklamowana. – To by było trochę mylące. Nie tylko dla dziecka, ale głównie dla mnie – zauważyła pomiędzy jedną pozą a drugą. Ćwiczenia te nie były łatwe, ale nie wykraczały też poza jej zasięg możliwości, z czego bardzo się cieszyła. Jednak dobrze, że przyszły tu zamiast olać sprawę i wybrać się na burgery. Choć to w dalszym ciągu było w planach. – Poza tym usiłuję przekonać Willa, żeby nie nazywać jej po postaciach z Pokemonów – stwierdziła jeszcze, bo było to coś, na co nalegała. A w jakiejś tam edycji gry była trenerka o imieniu Maeve (co oczywiście Raleigh wiedziała, bo grywała z Cervantesem czasami) i wprowadzenie takiego miana do dopuszczalnej listy trochę zepsułoby jej postanowienie.

Maeve Houghton

[Maeve Houghton]

Bardzo śmiało wystartowałaby do skopania mu tyłka bez przejmowania się tym, że wypadała przy nim dość słabo i dość śmiesznie. Różnica wzrostu i siły niczego by nie zmieniła w tej chwili. Jako jedynaczka nauczyła się dość szybko traktować Rae jako kogoś, na kształt siostry, więc nic w tym dziwnego. Willy miał szczęście, bo póki co wzbudzał w Mae nie tylko sympatię, ale i zaufanie. Nie znaczyło to jednak, że ciężko byłoby jej nastawienie zmienić.
— Cztery? To ty jeszcze będziesz rosła? Tylko nie pęknij, okej? — poprosiła poważnym tonem. Mimo wszystko wcale nie przesadzała. Rae wyglądała na tak okrągłą, że coraz częściej realnie obawiała się o jej życie. Nie była też wcale pewna, czy jej przypadkiem nie okłamuje i czy jednak nie wypchnie na ten świat całej drużyny futbolowej za jednym zamachem.
— Oszalałaś? Wtedy będą tą super ciocią — przypomniała jej. Nie miała się czego wstydzić. Może nie była najlepszym, życiowym przykładem, ale jakby opowiedziała większość ze swoich historii tej małej rodzynce to chociaż nabrałaby pewności, że alkohol wcale fajny nie był i należało trochę rozsądniej do niego podchodzić. W przeciwnym razie idzie się w ślady ciotki Mae lub — co gorsza — zachodzi w ciążę z przyjacielem. — To przemyśl chociaż Meadow, wtedy by się skracało jako Mea, rozumiesz — dodała ze śmiertelną powagą. Naturalnie chciała odgrywać tutaj jakąś kluczową rolę. Dziecko mogło być ich, ona mogła się ich obawiać, ale mimo to i tak zamierzała się wpychać ze swoją miłością i zainteresowaniem. Da jej pięknego pluszaka też i zaskarbi sobie sympatię małej, by tytuł najlepszej ciotki stał się w pełni wypracowany.
— Jakby nazwał ją Misty to jeszcze pół biedy — dodała. Wiedziała jednak o co chodziło. Zaraz jednak skupiła się na tych nieszczęsnych ćwiczeniach, chociaż bardzo niechętnie. Musiała przyznać, że nie bawiła się wcale dobrze. Może gdyby sama była okrąglinkiem, a tak to nudziła się trochę.


Raleigh Moran
koniec

[River Caulfield]

dziewiętnaście
Odkąd sytuacja między Riverem a Carą uległa poprawie, znów zaczęli spędzać ze sobą więcej czasu, a to wiązało się ze wspólnymi wyjściami i na jedno z nich umówieni byli właśnie dzisiaj. Caulfield ze względu na to, że miał do załatwienia kilka spraw, nie mógł dziś pojawić się na jej zajęciach, ale umówili się, że przyjdzie po nią pod studio po ich zakończeniu, a później pójdą razem na kawę i po prostu pospacerują po miasteczku. Prosty plan, który blondynowi w pełni się podobał, bo składały się na niego rzeczy, które naprawdę lubił i w każdej z nich miała towarzyszyć mu Langmore, z którą niezmiennie chciał spędzać jak najwięcej czasu. Znali się już trochę czasu i spędzili razem wiele godzin, a on i tak wciąż nie miał jej dość i nie zanosiło się na to, aby w najbliższym czasie cokolwiek miało się pod tym względem zmienić. A wracając do dzisiejszych planów, kiedy załatwił wszystko, co miał zaplanowane, stawił się pod studiem jogi na krótko przed końcem zajęć Cary. Zamiast wchodzić do środka, wolał poczekać na nią na zewnątrz, dlatego zaczął kręcić się w pobliżu budynku i właśnie wtedy usłyszał jakiś cichy dźwięk, którego z początku nie potrafił zidentyfikować, ale wydawało mu się, że może pochodzić od jakiegoś zwierzęcia. Właśnie dlatego zaczął się uważniej rozglądać po okolicy, chcąc zlokalizować skąd dochodził ten dźwięk. Zajęło mu to chwilę zanim skierował się do alejki obok budynku, czyli dokładnie tam, gdzie, jak mu się wydawało, było źródło tego dźwięku. Jednak pomimo tego, że słyszał go teraz głośniej, dalej nie mógł znaleźć sprawcy zamieszania, chociaż teraz był już pewny, że to musiał być jakiś zwierzak, bo do niczego innego by mu to nie pasowało. Kolejna chwila minęła zanim zajrzał pod odpowiedni karton, pod którym skrywał się mały kotek. Zwierzak pokracznie wycofał się na widok blondyna, jednak było widać, że ruch sprawiał mu ból. Nie chcąc go spłoszyć i zmuszać do dalszego ruchu, Caulfield wycofał się nieznacznie i powoli przykucnął, starając się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Mógłby się wycofać i po prostu zostawić go w spokoju, ale wyglądał tak żałośnie przez posklejane futro, pod którym można było dostrzec jego żebra oraz łapkę, która wyglądała na złamaną, że River zapragnął mu pomóc, tylko nie do końca jeszcze wiedział jak. Nie chciał narażać tej futrzanej kulki na jeszcze większy stres oraz strach, obawiając się, że przez to mogłaby zrobić sobie jeszcze większą krzywdę, dlatego musiał dobrze to rozegrać. I przez to wszystko stracił rachubę czasu, dlatego nie zorientował się, że minęło już kilka minut odkąd zajęcia Cary dobiegły końca i kobieta w każdej chwili mogła wyjść na zewnątrz gdzie by go nie zastała, ponieważ przebywał obecnie za rogiem budynku, więc żeby go znaleźć, musiałaby się rozejrzeć dokładniej.

[Cara Langmore]

020.

Niby nie były to szczególnie wyróżniające się plany i znaczna ilość ludzi najpewniej określiłaby je mianem przeciętnych, ale Cara naprawdę cieszyła się na myśl o tym wyjściu. W ostatnim czasie nie zdarzały im się one przecież zbyt często vc, co było znaczną odmianą od tego, jak ich relacja wyglądała początkowo. Langmore starała się przecież zabierać go w najciekawsze, jej zdaniem, miejsca. W którymś momencie otoczenie przestało jednak mieć znaczenie, a oni oboje zaczęli zadowalać się wyłącznie swoim towarzystwem, długie godziny spędzając w swoich domach. I choć to nie tak, że podobne spotkania jej przeszkadzały, nie miała nic przeciwko powróceniu do tego, co było wcześniej. No, w pewnym stopniu była także ciekawa tego, czy zmiany, które zaszły w ich relacji, wpłyną jakoś na przebieg wspólnych wyjść, a ta ciekawość budziła w niej nową dozę ekscytacji. Nic więc dziwnego, że kiedy tylko zakończyła dzisiejsze zajęcia, starała się czym prędzej wyjść ze studia, aby pospieszyć na ich spotkanie. Mogła sprawiać wrażenie stęsknionej kochanki, która swojego ukochanego nie widziała od długich miesięcy, a nie zaledwie od dnia wczorajszego, ale niczego nie była w stanie poradzić na to, iż River wpływał na nią w taki właśnie sposób. Wracając jednak do chwili obecnej, Cara naprawdę musiała przyłożyć się, aby w miły sposób dać swojej grupie do zrozumienia, że dzisiejszego wieczora nie miała czasu na ucinanie sobie dodatkowych pogawędek. Naprędce odpowiedziała coś kilku osobom, a później pognała do szatni, aby przygotować się do wyjścia. Nie minęło zbyt dużo czasu, a Langmore zbiegała już przed budynek, nie orientując się nawet, że już w trakcie tej czynności uśmiech samoistnie pojawił się na jej twarzy. Ogromne było zatem jej zdziwienie, kiedy dotarło do niej, że River wcale nie czekał na zewnątrz. Po wyjściu rozejrzała się dookoła kilkukrotnie i choć jakaś postać zamajaczyła jej po drugiej stronie ulicy, z przykrością musiała stwierdzić, że to wcale nie był Caulfield. Zaczekała minutę, może kilka, po czym zdecydowała się przejść kawałek dalej w kierunku, z którego, jak jej się wydawało, powinien przyjść. Chciała wyjść mu naprzeciw i tak bardzo skupiła się na tej myśli, że kiedy natrafiła na niego tuż za rogiem, serce nieomal nie wyskoczyło jej z piersi. Przy okazji wydała z siebie dziwny, bliżej nieokreślony dźwięk, zupełnie nie kontrolując tego, że jedna z jej dłoni wylądowała na jej klatce piersiowej. - Jeśli planowałeś przyprawić mnie o zawał, prawie ci się udało - rzuciła, pospiesznie obrzucając go spojrzeniem. Dopiero po chwili zaczęła zastanawiać się nad tym, co robił w tak dziwacznym miejscu, ale postanowiła nie pytać o to, mając nadzieję, że River za moment sam jej to wyjaśni.

[River Caulfield]

To co dla jednych może wydawać się przeciętne, inni mogą uznać za coś wyjątkowego i właśnie w ten sposób River widział ich dzisiejsze plany, bo nawet jeśli nie były niczym szczególnym, w jego oczach były na swój sposób specjalne i tak naprawdę nie potrzebował niczego więcej. Wszelkie fajerwerki i szaleństwa nie były mu niezbędne, żeby dobrze się bawić w towarzystwie Cary, a poza tym los sam postanowił urozmaicić mu to spotkanie jeszcze zanim zdążyło do niego dojść. Caulfield podążając za tym dźwiękiem, który okazał się być miauczeniem kotka, nie spodziewał się tego, że znajdzie czworonoga w potrzebie, obok którego nie będzie w stanie przejść obojętnie. Jak mógłby? Zignorowanie go oznaczałoby pewną śmierć dla maleństwa, a ta myśli nie dałaby mu spokoju, dlatego musiał znaleźć jakiś sposób, żeby udzielić mu pomocy. Był tym tak zaaferowany, że stracił rachubę czasu i nie pomyślał o tym, że powinien pokazać się Carze, żeby nie pomyślała, że ją wystawił. Jednak był tuż za rogiem, dlatego może gdzieś z tyłu jego głowy pojawiła się myśl, że Langmore go tutaj znajdzie i najwyraźniej nie pomylił się, bo w którymś momencie usłyszał jej głos. I momentalnie odwrócił się w jej stronę, po czym przystawił sobie palec do ust, żeby poprosić ją o zachowanie ciszy, w końcu cały czas starał się nie przestraszyć tego maluszka, który na razie pozwolił mu zbliżyć się tylko o krok. - Przepraszam, ale zobacz kogo znalazłem - powiedział nieco cichszym głosem i wskazał palcem na kotka, który siedział ukryty pod tekturką, którą Caulfield wcześniej odchylił. - Wygląda na głodnego i nie jestem pewny, ale chyba ma jedną przednią łapkę złamaną… Zresztą druga też nie wydaje się być w pełni sprawna - podzielił się z nią swoimi dotychczasowymi obserwacjami, jeszcze przez chwilę spoglądając na Carę. Dopiero później przeniósł wzrok na to małe biedactwo, do którego spróbował zbliżyć się o kolejny krok, nadal starając się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. - Chciałbym go stąd zabrać, ale boję się, że jak spróbuję to ucieknie albo próbując uciec zrobi sobie jakąś krzywdę - dodał, mając nadzieję, że Langmore będzie potrafiła mu pomóc. Nie miał pojęcia jak mógłby podejść tego kotka, żeby udzielić mu potrzebnej pomocy. Może niepotrzebnie był zbyt ostrożny, ale nie mając doświadczenia z tymi zwierzętami, trochę bał się cokolwiek zrobić, żeby nie popełnić błędu, bo tym razem to była wyjątkowo delikatna sprawa. Co prawda Cary nigdy z kotami nie widywał, ale skoro była w stanie ściągnąć do siebie do domu jelenia, to może z kotem pójdzie jej równie dobrze?

[Cara Langmore]

Co ciekawe, tym razem Cara wcale nie założyła najgorszego. Ostatnia rozmowa z blondynem naprawdę musiała jej pomóc, skoro w przeciwieństwie do wcześniejszych podejrzeń, teraz zdecydowała ulokować w blondynie trochę więcej wiary niż poprzednio. Na tyle, na ile go znała, bez wahania mogła stwierdzić, że jeśli nie pojawił się pod studiem o wyznaczonej porze, musiało zatrzymać go coś ważnego i najwyraźniej nie pomyliła się, o czym przyszło jej się przekonać już chwilę później. Szkoda tylko, że w tak nieprzyjemny sposób, bo naprawdę wolałaby uniknąć tego niespodziewanego starcia, na skutek którego solidnie się przestraszyła. Jej serce biło teraz jak oszalałe, ale ten fakt starała się ignorować, co nie było takie trudne, odkąd River zdecydował się pospieszyć jej z wyjaśnieniami. Gdy wspomniał o swoim znalezisku, wzrok Cary momentalnie powędrował w kierunku, który wskazywał palec Caulfielda. Ze względu na panujący półmrok nie dostrzegła tego maleństwa od razu, ale kiedy zdała sobie sprawę z tego, że mieli do czynienia z kotem, mimowolnie się uśmiechnęła. Mina zrzedła jej dopiero wtedy, kiedy lepiej mu się przyjrzała i dostrzegła, że nie było z nim najlepiej. Wtedy zacisnęła usta w wąską linię i zrobiła ostrożny krok do przodu, zatrzymując się tuż obok kucającego blondyna, któremu jedną dłoń ułożyła na ramieniu. - Myślisz, że ktoś go tu wyrzucił? - zapytała, krzywiąc się przy tym mimowolnie. Wiedziała doskonale, że ludzie potrafili być koszmarni i często decydowali się na zachowania, których nigdy nie potrafiła zrozumieć. Przecież każde zwierzę miało uczucia i czasami potrzebowało pomocy, co z niejasnych powodów było ignorowane przez znaczną część społeczeństwa. Nie przez Caulfielda, co stanowiło kolejne wyjaśnienie tego, dlaczego Cara oszalała na jego punkcie. - Może jedzenie trochę by pomogło? Skoro jest głodny, mógłby dać się na to złapać. Niedaleko jest sklep osiedlowy, ale nie jestem pewna czy będą mieli tam coś dla kotów - przyznała, po czym sama przykucnęła, chcąc przyjrzeć się temu maluchowi z bliska. Już wcześniej jasne było dla niej, że nie prezentował się najlepiej, ale im dłużej na niego spoglądała, tym silniej utwierdzała się w przekonaniu, że ze swoich dzisiejszych planów powinni zrezygnować. - Trzeba zabrać go do weterynarza, River - odezwała się, choć przekonana była o tym, że z tego blondyn sam zdawał sobie sprawę. Widziała przecież w jaki sposób patrzył na tego kota i wątpliwości nie ulegało, że planował mu pomóc.

[River Caulfield]

Czyli tamta rozmowa rzeczywiście była pomocna, to dobrze. Właśnie o to Riverowi chodziło, chciał, żeby wszelkie wątpliwości gdzieś zniknęły i bardziej sobie ufali. Znali się bardzo dobrze, więc powinni wiedzieć, że nie wywiną sobie żadnego numeru. Caulfield nie mógłby tak po prostu wystawić Cary, wcześniej nie dając jej znać, że się nie pojawi lub się spóźni. Sytuacja musiałaby być naprawdę wyjątkowa, żeby zostawić ją bez słowa, jednak dzisiaj do takiej sytuacji bez wątpienia nie doszło. Stawił się na miejscu, czekał na nią i pewnie nadal by to robił, gdyby jego uwagi nie przyciągnął ten kociak, który wręcz wołał o pomoc. Blondyn nie potrafił przejść obok niego obojętnie, dlatego skręcił w tę boczną uliczkę, znikając sprzed budynku, przed którym miał czekać na Langmore. Nie pomyślał o tym, że mógłby dać jej znać, żeby szukała go obok, ale na szczęście i bez tego udało im się odnaleźć… Chociaż gdyby to zrobił, może oszczędziłby jej nerwów, których doświadczyła, gdy wystraszyła się na jego widok? Lekcja na przyszłość, o której pomyśli nieco później, ponieważ na razie za bardzo zajęty był tą małą sierotką w potrzebie. - Niekoniecznie, chociaż nie byłbym zaskoczony - przyznał szczerze. Ludzie potrafili potwornie postępować ze zwierzętami, dlatego też River nie wykluczał, że ktoś mógłby tutaj porzucić tego malucha. Nie byłby to pierwszy raz, gdy doszłoby do takiej sytuacji, takie rzeczy zdarzają się zdecydowanie zbyt często, czego on sam nie potrafił pojąć. Nie potrafiłby postąpić w podobny sposób, w końcu, jak Cara również zauważyła, zwierzaki to żyjące i czujące istoty, których człowiek nie ma prawa krzywdzić w ten czy jakikolwiek inny sposób. - Może? Warto spróbować - przyznał od razu przekonany do jej pomysłu. - To może zostaniesz z nim tutaj, a ja podejdę do tego sklepu? - zaproponował, już zaczynając się powoli wycofywać, żeby później wstać bez straszenia tego malucha. Nadal nie chciał robić wokół niego zbyt wielkiego zamieszania, żeby przez przypadek go nie wystraszyć. Starał się być ostrożny. Kiedy Langmore ponownie odezwała się do niego, blondyn przeniósł na nią spojrzenie, po czym powoli pokiwał głową, przyznając jej rację. - Wiem - odparł, samemu już dłuższą chwilę myśląc o tym, że trzeba tego kotka zabrać do weterynarza. Był w opłakanym stanie i to mogła być jego ostatnia szansa, dlatego pomimo tego, że Caulfield uważał ich wspólne plany za bardzo ważne, uznał, że będą musieli przenieść je na inny dzień, a dzisiejsze popołudnie poświęcić temu malcowi. I cieszył się, że Cara podzielała jego zdanie i to jeszcze zanim cokolwiek powiedział jej na ten temat.

[Cara Langmore]

W przeciwieństwie do tego biednego malucha, oni mieli całą masę czasu, którą mogli spożytkować tak, jak chcieli. Przełożenie ich dzisiejszych planów nie stanowiło zatem problemu, tym bardziej w obliczu tego, że mogli uratować kocie istnienie. Jeśli chodzi o Carę, ona traktowała to niemal tak poważnie, jakby do czynienia mieli obecnie z rannym człowiekiem, od zawsze zaliczając się do grupy tych osób, które wszystkie istoty stawiały na równi. Była jedną z tych, które nawet małego żuczka wolały chwycić w dłoń, aby chwilę później wypuścić go na wolność. To jednak nikogo nie powinno dziwić, ponieważ Langmore przeogromnie brzydziła się przemocą i wszystkim, co było z nią związane, a przy okazji miała w sobie także przeogromne pokłady empatii. Nic więc dziwnego, że prędko zaangażowała się w to, co działo się nieopodal studia. Nie wiedziała co prawda jak powinni to rozegrać, aby zmniejszyć ryzyko tego, że futrzak zrobi sobie jeszcze większą krzywdę. I choć w pierwszej chwili przez myśl przemknęło jej wezwanie jakichś służb, prędko doszła do wniosku, że mogło to jedynie pogorszyć sprawę. Jasne, mogli trafić na osoby, które faktycznie znały się na wykonywaniu własnego zawodu, ale mogli też przysłać im kogoś, kto nie posiadał za grosz delikatności. Wniosek? Lepiej, jeżeli dobrze się zastanowią i zrobią to sami. - Mhm. Zaczekam tutaj - odparła, lekko kiwając przy tym głową. Jeszcze przed chwilą zaproponować chciała odwrotny podział obowiązków, tym bardziej, że to ona była tą, która lepiej znała okolicę. Kiedy jednak River podniósł się z miejsca, nie zamierzała protestować. Mogła przecież zostać tutaj i mieć oko na tego malca i, kto wie, może w międzyczasie zdoła go nawet do siebie przekonać? Była to co prawda dość odważna myśl i Cara raczej nie powinna zbytecznie się łudzić, ale i tak postanowiła spróbować. Uprzednio jednak odprowadziła blondyna wzrokiem, a później zsunęła z ramienia własną torbę, chcąc uniknąć sytuacji, w której ta gwałtownie sama by z niego zjechała, dostarczając kotu dodatkowych, nieprzyjemnych wrażeń. Mając to za sobą, delikatnie wysunęła w stronę zwierzęcia dłoń, ale to wycofało się przestraszone, co Carę rozczuliło jeszcze bardziej. Choć kociak już wcześniej zdołał skraść jej serce, w tym momencie Langmore była już przez niego całkowicie kupiona. I nie było mowy o tym, aby ktokolwiek był ją w stanie z tego miejsca odciągnąć, dopóki nie upewni się, że wszystko będzie z nim już dobrze. A to, bądź co bądź, mogło potrwać znacznie więcej niż jedna, krótka wizyta u weterynarza.

[River Caulfield]

River również zaliczał się do grona osób, które uważały życie zwierząt za równie ważne co każdej innej istoty i chciał to życie chronić, dlatego nie potrafił przejść obojętnie obok tego kociaka. To ciekawość zaprowadziła go do tego malucha, ale do zostania przy nim i poszukania mu pomocy jego również przekonała odczuwana empatia. Zostawienie go na pastwę losu pod żadnym pozorem nie wchodziło w grę, a poproszenie o pomoc jakichś służb również nie było czymś, na co blondyn mógłby się zdecydować. Nie ufał takim instytucjom i tak samo, jak nie chciałby powierzyć im swojego życia, nie chciał takiej decyzji podjąć za to maleństwo, dlatego sam wolał się nim zająć… No dobrze, nie do końca sam, bo pomoc Cary bez wątpliwości była mu potrzebna i na szczęście mógł na nią liczyć bez przekonywania jej do tego. Widząc jak od razu zaangażowała się w ratowanie kociaka, blondyn poczuł się tak, jakby od nowa się w niej zakochiwał. Langmore raz za razem udowadniała mu, że jest wspaniałą osobą i miał ogromnego farta, że chciała być częścią jego życia, w dodatku pełniąc w nim tak istotną rolę. - Zaraz wracam - odparł wstając, a chwilę później zostawił ją samą w alejce, samemu kierując się do sklepu. Chociaż nie znał miasteczka jakoś szczególnie dobrze, dzięki temu, że w tej okolicy pojawiał się dosyć często, kojarzył już mniej więcej gdzie co jest, a dzięki temu, że kilka razy mijał sklepik, o którym prawdopodobnie Cara wspominała, wiedział dokąd powinien się udać. Starał się załatwić te zakupy w miarę szybko, dlatego szedł przyspieszonym krokiem, a w sklepie nie spędził zbyt wiele czasu, prędko odnajdując alejkę z rzeczami dla zwierząt skąd zgarnął trzy rodzaje karmy dla kociąt, nie wiedząc co może malucha najbardziej przekonać, więc postanowił spróbować ze wszystkim. Kiedy zapłacił już za wszystko, szybko wrócił do Cary. - Mam to - oznajmił, wracając do cichszego tonu głosu, żeby nie straszyć czworonoga. Swoje zakupy podał kobiecie, która wciąż kucała obok kota. Uznał, że lepiej będzie jeśli w pobliżu będzie tylko jedna osoba, więc sam nie zamierzał się tam dodatkowo wciskać. - Nie byłem pewny co lepiej zadziała, więc wziąłem kilka różnych karm - wyjaśnił, drapiąc się przy tym po policzku i uśmiechając nieznacznie. Krótko po tym wpadł na pewien pomysł. Rozpiął swoją bluzę i zdjął ją z siebie, później ją również podsuwając Carze. - Jak uda ci się go złapać, zawiń go w to - kończąc mówić skinął głową, wskazując na trzymaną przez siebie bluzę. Uznał, że lepiej będzie go czymś opatulić, nie tylko na jego komfort, ale ich własny również, bo gdyby chciał się opierać, zawinięty w materiał nie powinien być w stanie nikogo podrapać. A River nie miał problemu z tym, żeby poświęcić w tym celu swoją bluzę, w końcu po wszystkim będzie mógł ją wyprać, a nawet jeśli coś by się z nią stało, co z tego? To tylko rzecz.