[Ryder Willoughby]

014.
Życie Rydera potoczyło się w bardzo dziwnym kierunku, ale czy się dziwił? Nie. Nie miał szczęścia w pewnych sprawach, ale na szczęście życie zawodowe szło mu cały czas tak samo. Miał w planach nawet wyjechać z tego miasteczka, jednak z drugiej strony pomyślał, że dlaczego to on ma opuszczać miasteczko, w który mieszka od urodzenia, ma tutaj rodzinę i przyjaciół, którzy go potrzebują? Nie przez takie przeszkody przechodził w swoim życiu, a poza tym tak jest skonstruowane życie, że coś się kończy a coś się zaczyna. Nie rozpamiętuje i nie myśli o tym za dużo, ponieważ szkoda mu na to czasu, bierze to co ma i rusza. Nie mógłby tez zostawić swoich pacjentów, których traktuje jak kolejnych członków swojej rodziny, bo to nie tak, że po operacji do widzenia i nie ma tematu. Niektóre dzieciaki są z nim przez wiele lat, gdyż nadzoruje ich przypadek po operacji i tak dalej. Nigdy się nie poddaje, więc dlaczego teraz miałby to robić? Ma dopiero czterdzieści lat i wiele dobrego przed nim. Trzeba przez wszystko przejść.
Umówił się dzisiaj na spacer z Gabrielle. Pewnie znajdzie się wiele osób, które będzie uważać, że to jest dewiacja, a dlaczego? Pomiędzy nimi jest prawie dwadzieścia lat różnicy i co z tego? No właśnie nic. Dla Rydera wiek to tylko liczby, które nie powinny nas określać. Ramy nie są dobre dla człowieka.
Wziął swoje trzy psiaki na tę przechadzkę. Dawno z nimi nie był, więc to idealna okazja na to by się poruszać i rozkoszować się pogoda, która aktualnie jest w Hope Valley.
Umówili się na miejscu, więc gdy Ryder przekroczył próg psiego parku rozejrzał się za znajomą twarzą i gdy ją ujrzał ruszył żwawym krokiem w kierunku Gabi.
- Dzień dobry! - zawołał z szerokim aczkolwiek z lekko krzywym charakterystycznym dla siebie uśmiechem. - Gotowa na odrobine wysiłku? - zapytał oczywiście sobie żartując.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

#17 + Outfit

Jakimś dziwnym trafem Gabrielle ostatnio wychodziła częściej z domu, żeby spotkać się z przyjaciółmi. Czasem w ciągu dnia był taki gorąc, że nie chciało jej się siedzieć w czterech ścianach i pocić się podczas ćwiczeń, które na ogół tak uwielbiała. Może rzeczywiście czas zrobić sobie przerwę i zająć relacjami z innymi ludźmi? Nie mogła przecież żyć wiecznie ze swoją fretką, która nie zastąpi jej integracji z ludźmi. Mogła mówić do siebie, ale na dłuższą metę to było bez sensu. Kochała swoją pracę i nie zamierzała z niej rezygnować póki co, a bycie samotną do trzydziestki jakoś jej nie kręciło. Niby przewinęło się przez jej życie kilku facetów do których mocno się przywiązała, ale wszystko kończyło się tak nagle. Miała dość napięty grafik, więc nie rozpaczała zbyt długo, ale w jakiś sposób i tak ją to zabolało. Nie uważała jednak, że jest to powód do rozpaczy, bo tłumaczyła to sobie tym, że po prostu nie byli jej warci i tyle.
Spacer z Ryderem wydawał się całkiem fajną opcją na spędzenie czasu poza domem. Chciała nawet zabrać ze sobą Lady, ale nie dogadywała się ona z psami, więc wolała ją zostawić w domu. W drodze do parku wskoczyła do sklepu, żeby kupić trochę przysmaków dla psów, którymi chciała uraczyć psiaki Rydera, żeby chociaż trochę ją polubiły. I tak przygotowana dotarła do psiego parku, gdzie przechadzając się szukała swojego towarzysza, ale to chyba on ją znalazł. Usłyszała znajomy głos i odwróciła się do mężczyzny, obdarzając go promiennym uśmiechem.
— Hej. — przywitała się, kucając przy psiakach i dając każdemu przysmak. Każdego też podrapała za uchem i chyba wydawały się być zadowolone. — To nazywasz wysiłkiem? Poczekaj aż namówię Cię na moje ćwiczenia to dopiero zobaczysz. — zaśmiała się, wstając. Ryder pewnie już wiedział, że jej życie toczyło się wokół ćwiczeń, a jeśli nie to dopiero się dowie. Nie umiała siedzieć cicho, kiedy ktoś ją zapytał czym się zajmuje, a ten temat ją wyjątkowo fascynował. — Idziemy?

Ryder Willoughby

[Ryder Willoughby]

W naszym życiu bywają takie momenty, że człowiek musi skupić się na sobie, a nie na innych. Ryder w pewnym momencie właśnie tak zrobił i na początku jego związku było dobrze, bardzo się cieszył, że ożyło coś co myślał, że dawno wygasło i co się stało? Nie wyszło. Nie wnikał w szczegóły, bo nie chciał wiedzieć, ale jak widać nie zrobiło na nim wielkiego wrażenia. Tak to jest, że coś nie wychodzi. Nie zmieniło to wielce jego życia, ponieważ związek dopiero się zaczął i tak samy szybko się skończył. Nie ma się co obawiać, że Ry będzie porównywał lub wspominał swoją byłą, w sumie nawet nie wiedział czy może ja nazwać dziewczyna. Nigdy tego nie robi. Postanowił zając się swoimi znajomymi, rodziną i przyjaciółmi. Oczywiście kolejność wymieniania nie ma tutaj nic do rzeczy, dla niego każdy jest równy. Skupił się też na poznawaniu nowych ludzi lub odnawianie w pewien sposób relacji, które trochę zardzewiały, z braku lepszego określenia.
Ryder bardzo cieszył się na spotkanie z Gabrielle. W końcu to spotkanie na spacer, prawda? Nie ma co na zapas czegoś planować, bo potem te plany się po prostu zmieniają, ale to nie oznacza, że jest negatywnie nastawiony na dziewczynę! Bardzo ją polubił i z chęcią przebywał w jej towarzystwie. Ogromnym plusem było, że ciemnowłosa lubi zwierzaki, a on wychodzi z przekonania, że nie ufa się ludziom, którzy nie lubią zwierząt i to nie, że to jest jakiś dziwny przesąd czy widzimisię. Sam przekonał się, że to prawda.
- Chyba widać po mnie, że lubię dobry wysiłek? - puścił do niej oczko, ale oczywiście żartował. Ryder jest stałym gościem na siłowni co pewnie po nim widać, ale też biega i ogólnie dba o dobra kondycje swojego ciała. Na szczęście niw wygląda na swój wiek, to pewnie dzięki swojemu trybowi życia.
Ryder lubi ludzi, którzy z ogromnym entuzjazmem opowiadają o tym co robią i z chęcią się tym dzielą, bo chyba o to chodzi, prawda?
- Oczywiście, że tak. - po raz kolejny na jego przystojnej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - jak ci minął dzień? Zamęczyłaś jakiegoś biedaka? - oczywiście znów sobie żartował, ale chętnie dowie się co ciekawego kobieta robiła.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— Zdecydowanie widać… — przyznała, przyglądając mu się przez dłuższą chwilę, zanim dotarło do niej, że trochę ją poniosło i odwróciła głowę, czując jak policzki palą ją ze wstydu. Nie rozumiała o co chodzi, bo nigdy nie denerwowała się przy przystojnych mężczyznach. Była przyzwyczajona do męskich ciał na siłowni. Niektóre były bardziej eksponowane, a inne nie. Ryder natomiast był w pełni ubrany, więc czemu miałoby to robić na niej wrażenie? Chociaż w sumie jeśli ubrany mężczyzna był seksowny to co dopiero ma powiedzieć, kiedy zacznie się rozbierać?
Na Boga, Gabielle… Weź się opanuj, co?
Pokręciła głową, próbując otrząsnąć się z dziwnych myśli, których zdecydowanie nie powinna mieć w tym miejscu i względem swojego towarzysza.
Podrapała jeszcze raz psiaki i podniosła się, przeczesując włosy palcami. Powoli ruszyli przed siebie, a psy biegały wesoło dookoła nich.
— A bo to jednego. — zażartowała, śmiejąc się wesoło. Wiele ludzi brało udział w jej treningach online i w pewnym momencie nawet nie patrzyła na liczby. Po prostu była szczęśliwa, że ludzie spędzają aktywnie czas. Nie była to siłownia i nie dawało to zbyt wielu efektów, ale każdy ruch się liczył, a jeśli ludzie się od niego uzależnią to prędzej czy później będą chcieli więcej, a wtedy pójście na siłownię to kwestia czasu. Zawsze robiło jej się ciepło na sercu, kiedy czytała wiadomości od ludzi, którzy dzięki niej zaczęli ćwiczyć, zamiast spędzać całe dnie na kanapie przed telewizorem. — A u Ciebie jak w pracy? Bardzo Cię zmęczyli na dyżurze? — zapytała, zerkając na Rydera i uśmiechnęła się. Lubiła dowiadywać się czegoś o pracy innych ludzi. Może nie przekonywało jej to do spróbowania w czymś podobnym, bo lubiła swoja pracę i pewnie będzie wymyślać układy aż do sześćdziesiątki o ile będzie miała siłę się ruszać, ale fajnie jest wiedzieć co ludzie lubią i co w tym widzą. Dobrze, jeśli ten ktoś naprawdę lubił to co robił, zamiast myśleć jedynie o pieniądzach, które zarobi, ale kosztem zmęczenia psychicznego. Takiego życia sobie nie wyobrażała.

Ryder Willoughby

[Ryder Willoughby]

Uśmiechnął się.
- Trochę wymusiłem na tobie te słowa, ale doceniam. - zaśmiał się. Nie jest człowiekiem, który domaga się komplementów, ponieważ wie jaką ma wartość. Nie jest to narcystyczne przekonanie o swojej wielkiej wartości i takim samym ego. Nie. Każdy z nas powinien wiedzieć do czego jest zdolny, a Ry wie. Trzeba doceniać siebie i przede wszystkim stawiać siebie na pierwszym miejscu.
Ryder również czuł pewnego rodzaju przyciąganie do Gabrielle, na szczęście nie miał w zwyczaju się rumienić, ale musiał przyznać, że dziewczyna z czerwienią na swojej delikatnej twarzy wygląda naprawdę uroczo. Ryder to facet, który bardzo rzadko się czerwieni, ponieważ dla niego nie ma tematu tabu. Można z nim rozmawiać na wszystkie tematy. Nie potrafił zrozumieć dlaczego ludzie czasami unikają pewnych spraw, albo się wstydzą o nich rozmawiać, ponieważ konwenanse na to nie pozwalają. Kiedyś nawet usłyszał pod swoim adresem, że wygląda jak sztywny dyplomata z Anglii. Śmiał się z tego bardzo długo, bo to jest tak dalekie od jego prawdziwego ja. W pracy musi być profesjonalistą.
- Bardzo dobrze! Trzeba się ruszać, żeby zdrowie dopisywało. - uśmiechnął się szeroko do kobiety. Coraz więcej osób brało się za siebie i starało zmieniać swoje życie oraz sposób odżywiania. Amerykanie to społeczeństwo, które ma ogromny odsetek otyłych ludzi, ponieważ jedzą bardzo przetworzone jedzenie oraz nie mają odpowiedniej ilości ruchu by spalić kalorie, które zjedli. Potrzeba więcej ludzi, takich jak Gabrielle, którzy swoją pomocą przy użyciu internetu pomagają w ćwiczeniach, bo wiele osób po prostu wstydzi się swojego wyglądu i nie chce chodzić do miejsca, w którym ćwiczą wysportowani ludzie. Bezpieczniej w swoim domu. - Dyżur na szczęście minął bez żadnych poważnych przypadków. - uśmiechnął się, ale było od razu widać, że jest mu lżej z tego powodu. - Miałem kilka poważnych operacji, które poszły po mojej myśli, więc mogę powiedzieć, że to był dobry dyżur. - po raz kolejny wziął głęboki oddech. Willoughby kochał swoją pracę, jednak cieszył się kiedy jego dzień nie obfituje w poważne przypadki, a jest wypełniony tylko kontrolami.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— Nie, skąd… to moja opinia. — powiedziała, kręcąc głową. Co prawda powiedziała ją trochę nieświadomie, bo nie chciała, żeby jej słowa zabrzmiały w ten sposób. Ryder jednak nie wydawał się zwracać na to uwagi, więc może się aż tak nie zbłaźniła? A może po prostu nie mówił o tym głośno, żeby nie zrobić jej przykrości? Zawsze musiała coś odwalić w towarzystwie przystojnego mężczyzny, zwłaszcza kiedy prosił ją o podobną opinię. Zdecydowanie nie powinna się w takich chwilach odzywać albo skupiać na czymś co odwróci jej uwagę od atutów osoby przed nią. Zazwyczaj pewna siebie i otwarta, a w takich momentach potrafiła się pogubić.
— Dokładnie. I nawet nie trzeba chodzić na siłownię, bo wystarczy ulubiona aktywność i już człowiek się lepiej czuje. — stwierdziła. Kiedyś zawsze wyganiało się ludzi na siłownię do trenera personalnego, a teraz zachęcano ludzi do tego, by robili to co lubią. Sama nie czułaby frajdy z pocenia się na tych wszystkich maszynach, kiedy nogi same rwały się do tańca. To było zdecydowanie lepsze i aż tak nie zniechęcało, a u ludzi, którzy zwykle spędzali czas na kanapie było o to szczególnie łatwo. Jakaś dziwna zależność, że im bardziej było się leniwym tym łatwiej się z czegoś rezygnowało. Wiadomo, szkoda rezygnować z fastfoodów i słodyczy, ale wystarczy znaleźć równowagę i w każdej diecie znajdzie się miejsce na coś niezdrowego. Niestety mało kto o tym mówi, bo dietetycy wymagają zmiany nawyków nagle i całkowicie, a nie stopniowo. Chyba lepiej jeść coraz mniej i dojść do poziomu, kiedy już nie miało się ochoty na hamburgera co dwa dni.
Uśmiechnęła się, słuchając słów Rydera.
— To świetnie. — przyznała. Na pewno dzień w jego pracy był lepszy, jeśli nie wydarzyło się nic złego. Domyślała się jak mogło to być stresujące dla wszystkich, a jeśli coś poszło nie po ich myśli… tego wolała nie wiedzieć. Ale na pewno oddziaływałoby to na nastrój Rydera w tej chwili, a wyglądał na zrelaksowanego. — Pewnie czeka Cię zapracowany weekend, co? — zapytała po chwili, jak przeszli kawałek parku.

Ryder Willoughby

[Ryder Willoughby]

Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- W takim razie – jeszcze raz dziękuje. - mówił z takim samym wyrazem twarzy. Ryder stara się nie zawstydzać ludzi po tym jak powiedzą coś pod wpływem chwili czy też jeśli coś zrobią, w końcu jesteśmy tylko ludźmi i czasem tak się dzieje, prawda? Nie zwracał na to zbytniej uwagi, no chyba, że ktoś zacznie go obrażać lub podważać jego decyzje w sprawach zawodowych czy też życiowych. Tego nie toleruje, reszty po prostu nie bierze do siebie, gdyby było inaczej chyba byłby już siwy jak te wszystkie gołębie. Nie można wszystkiego brać do swojego serca, jednak łatwo jest powiedzieć trudniej zrobić. Na początku swojego dorosłego życia tak robił, później przekonał się, że to bezcelowe. Do tego trzeba w po prostu przekonać.
- Trzeba się najpierw przekonać do aktywności. Mam wrażenie, że dla niektórych jest to jakaś abstrakcją, a wystarczy trochę mobilizacji i samozaparcia by czuć się lepiej. - zgodził się z dziewczyną. Najgorzej jest zacząć, coś o tym wiedział. Kiedy już wpadł w pewnego rodzaju rutynę było to dla niego po prostu częścią dnia, coś bez czego nie mogło się zaczynać czy kończyć, bo wszystko w zależności jaki ma plan dnia i kiedy zaczyna dyżur w szpitalu czy w klinice, w której zdarza mu się również pracować.
Ryder odżywia się zdrowo, jednak nie wyeliminował ze swojej diety słodyczy czy „niezdrowego” jedzenia, ponieważ organizm czasem się tego domaga, więc tego po prostu potrzebuje. Wszystko jest dla ludzi, ale w granicach rozsądku i powinno być dobrze. Diety, które wymagają jakiś dziwnych produktów, które nierzadko są dostępne tylko u dietetyka i to za niebotyczną cenę. Kasa i jeszcze raz kasa.
- A właśnie nie! Wyjątkowo mam wolny weekend, ostatni miałem wolny bardzo.. dawno. - zastanowił się, bo serio nie pamiętał kiedy miał wolny weekend.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Uśmiechnęła się do Rydera i skinęła głową. Dobrze, że nie zwrócił uwagi na jej zarumienione policzki. Czemu właściwie tak zareagowała? Mówienie ludziom czegoś miłego powinno być dla niej normalne, ale Ryder jakoś dziwnie na nią działał, chociaż był jedynie jej przyjacielem. A może podświadomość podpowiadała jej coś innego?
— W tych czasach ludzie są coraz bardziej leniwi, spędzając dnie przed komputerem czy telewizorem. Młodzież tym bardziej nie chce już bawić się tak jak kiedyś. Place zabaw świecą pustkami, bo matka woli dać dziecku telefon czy tablet niż wyjść z nim gdzieś. — westchnęła. Ona nie wyobrażała sobie dzieciństwa w domu. Zawsze latała po okolicy ze znajomymi, skacząc po drzewach czy wchodząc na różne garaże. Dalej kochała się ruszać i pewnie dlatego zajmuje się sportem zamiast siedzieć przy biurku w jakiejś korporacji. Może lepiej by tam zarabiała, ale wydawało jej się to strasznie nudne, więc nie chciałaby się tym zajmować. No i stres źle na nią działał, więc nie byłaby to przyjemna praca. Wolała swoją, nawet jeśli musiała czasem pracować całe dnie, ale przynajmniej sprawiało jej to przyjemność niż siedzenie w biurze od ósmej do szesnastej.
— A no to świetnie. Czasem przydaje się taki wolny weekend, zwłaszcza jeśli wiecznie jesteś zapracowany. Fajnie jest naładować baterie. — przyznała, uśmiechając się. Sama nie pamiętała kiedy ostatnio miała wolne, ale nie odczuwała tego aż tak, skoro uwielbiała swoją pracę. Może przez to rzadko się spotykała z przyjaciółmi, ale znali ją nie od dziś i na pewno ją rozumieli. Ale powinna chyba trochę zwolnić, bo sporo ją omijało kiedy siedziała sama w domu gadając do kamery, kiedy jej znajomi imprezowali i chodzili na randki. Kiedy ostatni raz na jakiejś była? — Wiesz już jak planujesz go spędzić?

Ryder Willoughby

[Ryder Willoughby]

Ryder nie lubi zawstydzać ludzi i gdy jest możliwość nie stara się pogłębiać ich zakłopotania. Sam czasami ma takie momenty, że czuje się niekomfortowo lub jest mu głupio, jednak stara się tego nie pokazywać, bo czasami niektórzy lubią to po prostu wyolbrzymiać, a on tego osobiście nie lubi, więc dlatego pozostaje w pewien sposób obojętny na takiego rodzaju sytuacji. Nie da się ukryć, że jego uczucia do dziewczyny nie są obojętne, ale nie miał pojęcia czy ona również idzie w tą samą stronę, ponieważ nie da się ukryć, że między nimi jest dość sporo różnica wieku, jemu to oczywiście nie przeszkadzało, dla niego wiek to tylko liczba, która nie powinna nas definiować jako człowieka.
- Niestety, ale tak jest. Potem rodzice są zdziwieni, że dziecko ma słaby wzrok czy jego układ kostny nie jest taki jak powinien być. Po co wyjść z maluchem na spacer by się poruszał jak można dać ekran, który skutecznie unieruchomi dzieciaka na kilka dobrych godzin. - zgodził się chyba po raz kolejny z dziewczyną. Ryder również sobie tego nie wyobrażał, ponieważ dla niego ruch jest po prostu częścią rutyny, którą sobie przepracował przez te wszystkie lata, ale jako dzieciak czy nastolatek również był aktywny. Ma sporą rodzinę, więc wszyscy po prostu nie bawili w rożnego rodzaju istniejące gry, czy też wymyślali jakieś nowe, tylko im znane. Mało to razu Ryder przyszedł do domu podrapany lub z jakimiś konkretniejszymi urazami całego ciała? Oczywiście nigdy nie doszło do jakichś złamań czy poważnych ran. Był aktywnym dzieckiem, tak samo jak nastolatkiem, a teraz dorosłym człowiekiem. Jeśli kiedykolwiek dojdzie do tego, że będzie posiadał dziecko to nie pozwoli na to by spędzał najlepsze lata swojego życia przed ekranami smartfonów, tabletów czy komputerów, oczywiście nie będzie tego zabraniać, bo wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem. - Od czasu do czasu trzeba trochę naładować baterię. - uśmiechnął się, ale sam jest rasowym pracoholikiem, który odpoczywa w pracy. Gdy nie ma operacji czy zabiegów przyjmuje w przychodni, ponieważ jego oczy i mięśnie muszą mieć czas na odpoczynek od czasem skomplikowanego zabiegu. - W pewnym sensie mam plany, ale może bardziej to propozycja dla ciebie. Czy miałabyś ochotę zjeść ze mną kolacje? - zapytał z uśmiechem poprawiając smycz.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— A to jedynie szkodzi dziecku, które potem nie ma na nic siły i liczy jedynie na pracę przed komputerem. Na starość to już w ogóle to pokolenie nie będzie mogło się ruszać. — westchnęła. Nie podobało jej się w jakim kierunku zmierzał świat i jak bardzo rodzice przestali przejmować się swoimi dziećmi. A wystarczyła godzina, żeby wyjść z nimi na spacer czy plac zabaw, żeby mogły się pobawić. Naprawdę dorośli są tacy leniwi myśląc tylko o sobie i zapominając, że dzieci potrzebują ruchu. Sami pewnie ganiali po podwórku jak byli mali, a teraz o tym nie myślą. Czy nie lepiej, żeby dziecko wybiegało się po podwórku, dzięki czemu szybciej zasypiało i było wypoczęte, zamiast siedzieć na łóżku albo biegać po domu z krzykiem bo coś nie idzie? Rozumiała chęć bezstresowego wychowania, ale brak zainteresowania nie był dobry. Takie dziecko nie umiało sobie potem radzić w dorosłym życiu, bo nie miało do czynienia z rówieśnikami, widząc jedynie ekran komputera przed sobą.
— Zgadza się. — skinęła głowa, uśmiechając się. Szkoda by było, żeby Ryder się przepracowywał. Nie było nic gorszego niż uczucie zmęczenia zaraz po przebudzeniu.
Trochę ją zatkało po usłyszeniu propozycji Rydera. Czy ona się przesłyszała czy on serio zapraszał ją na kolację? Nie sądziła, że kiedyś do tego dojdzie. Co on w niej widział? Była o osiemnaście lat młodsza od niego. Pewnie wyobrażała sobie zbyt wiele, a on widział w niej tylko koleżankę od spacerów i chciał się teraz odwdzięczyć za towarzystwo czy coś w tym rodzaju.
— Tak, bardzo chętnie. — odpowiedziała po chwili, kiwając głową i posłała mu uroczy uśmiech. Domyślała się, że pewnie ma zaróżowione policzki, ale miała nadzieję, że aż tak tego nie widać.
Ryder chyba był zadowolony, że się zgodziła i idąc dalej ustalili szczegóły kiedy i gdzie zjedzą kolację, rozmawiając potem na różne tematy. Po drodze zjedli też lody z mijanej po drodze budki z lodami i odprowadził ją do domu.
Dawno nie była tak podekscytowana jak teraz.

// zt. x2

Ryder Willoughby