[Hope Valley]

[Russel Franklin]

- 05

Wchodząc do pokoju wspólnego, odruchowo rozgląda się na boki. Przez ostatnie dwa tygodnie wypracował w sobie zwyczaj wypatrywania jednej, konkretnej osoby. Choć jest ona raczej szczupła, niska i zmieści się w każdą szczelinę, to dałby sobie rękę uciąć, że jest w stanie wyczuć ją choćby na kilometr. Emma, o której mowa, nie pała do niego sympatią. A przynajmniej nie pałała, kiedy ostatnio się widzieli. Kilka miesięcy temu, w lokalu wynajętym na przepiękne wesele, kiedy to całe miasteczko i wszyscy zebrani goście stali się świadkiem totalnej klapy. Głośno oświadczyła, że nie chce go znać i mieć z nim nic wspólnego, więc zniknął. Zabrał swoje ukochane psy i wyjechał, nie zostawiając po sobie ani jednego miłego wspomnienia.
Przez jakiś czas włóczył się po rodzinnej Alabamie; odwiedził nawet matkę, gładko skłamał, że wciąż pełni praktykę psychologiczną i że pracuje w przyzwoitym miejscu, zarabiając pieniądze zupełnie legalnie. Nie tłumaczył się z nowego samochodu, idealnie przystrzyżonej brody ani drogiej koszuli, a ona nie zadawała niepotrzebnych pytań. Stwierdziła tylko, że "dobrze, że w końcu udało mu się spełnić oczekiwania rodziny" i wspomniała, że jego starszy brat, kiedy wchodził w trzydziesty piąty rok życia, miał już nie tylko własną firmę, ale i żonę i dwójkę pięknych dzieci.
Rodzinne strony budzą w nim pewną niechęć. Poplątał się więc po świecie jeszcze trochę, poznając ludzi, których imiona zapominał na następny dzień, wyrzucając z głowy ostatnie miesiące i starając się żyć tak, jakby jutra miało nie być. A potem... potem wrócił. Do tego samego miejsca, w którym wszystko się zaczęło. Mając do spełnienia misję, której powodzenie zaważy na reszcie jego życia. I choć w La casa de Flores zameldował się już trzy dni temu, wciąż nie odważył się na zrobienie pierwszego kroku w kierunku naprawy wszystkiego, co udało mu się koncertowo spierdolić.
Zamiast tego, zachowuje się jak prawdziwy turysta. Zwiedza wyspę, tutejsze bary, zapoznaje piękne kobiety i panów, dla odmiany przedstawiając się swoim prawdziwym nazwiskiem. Uznaje to za swego rodzaju odwyk lub przyjemny urlop: czas, gdy nie musi podawać się za kogoś innego, bo Russel Franklin w zupełności wystarczy.
Wchodząc do przestrzeni wspólnej, zsuwa z oczu przeciwsłoneczne okulary. Zahacza je o przednią część koszulki i wsuwa pod nią dłoń, przejeżdżając palcami po opalonym torsie. Jest gorąco, piekielnie gorąco. Dlatego, zamiast na jednej z miękkich sof, kładzie się na podłodze. Może nikt go nie zdepcze.

Billy Harrington

[Billy Harrington]

#6 + Outfit

Od jakiegoś czasu Billy nieustannie myślał o niebieskich migdałach. I nie chodzi o to, że pewna blondynka miała z tym coś wspólnego. A może jednak? Odkąd spędzili miły wieczór na plaży nie mógł tym bardziej o niej zapomnieć. Odkąd pojawiła się w jego życiu całkowicie zmieniła jego podejście do kobiet. Wcześniej zmieniał je jak skarpetki, nie przejmując się ich uczuciami i planami na przyszłość, które już sobie wydziergały w tych swoich główkach. Zawsze go to rozbawiało, że po dwóch randkach one już wyobrażały sobie ślub, dom i dzieci. Jakby im coś wcześniej obiecywał jakoś by się tym nie przejmował, bo dziewczyny zwykle za daleko wybiegały w przeszłość. Ale on niczego nie obiecywał. Od samego początku dawał im do zrozumienia, że nie chce się wiązać na stałe i planować z kimś przyszłości. Najwidoczniej mówił po chińsku czy innym wymarłym języku. Taki już jego ciężki los. Ale teraz było co innego. Co prawda sam nie wyobrażał sobie jeszcze nie wiadomo czego, jeśli chodzi o blondynkę. Jednak ona była inna już od samego początku i tak go zaintrygowała swoją osobą, że nie zamierzał znikać po dwóch spotkaniach. Co i tak byłoby trudne, zważywszy na ich wspólne miejsce pracy. No i zepsułby sobie opinię wśród pracowników, a nie chciał słuchać jakichś durnych plotek na swój temat.
Wszedł do pokoju wspólnego z zamiarem upewnienia się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Czasem robił taki obchód po hotelu, zostawiając swoją zastępczynie na recepcji w razie niezapowiedzianych gości. Dzięki temu mógł też przy okazji rozprostować nogi, zmęczone ciągłym staniem i odpocząć od tej całej papierologii, którą zajmował się większość czasu. Oprócz przerw podczas których popijał kawę i zajadał toną ciastek i innych słodyczy. Jak na jego nieszczęście jego tajne zapasy magicznie się pokończyły i nie miał nawet batonika, którego mógłby podjadać podczas obchodu. Póki co wszystko było w jak najlepszym porządku. Poduszki na swoim miejscu, świecie pozapalane, nic nie płonęło i nie było zalewane wodą. Idealnie! Już miał sobie iść, kiedy dostrzegł postać leżącą na podłodze. Po pierwsze czemu na podłodze, kiedy dookoła jest tyle wygodnych miejsc? Po drugie, po jaką cholerę tam leży? Liczył... kropki na suficie? Bo przecież nie gwiazdy. Po trzecie, miał nadzieję, że wciąż żył! Podszedł powoli, wsuwając ręce do kieszeni i chrząknął cicho, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. Dopiero wtedy rozpoznał w nim gościa mieszkającego w Aqua Villi. — Czy jest Pan usatysfakcjonowany miękkością naszej podłogi? — zapytał z łobuzerskim uśmieszkiem na ustach. Skoro już tam leży mógł ją trochę przetestować i nie będą musieli zatrudniać specjalnej ekipy sprawdzającej standardy w hotelach. Nie no dobra, to był żart.


Russel Franklin

[Russel Franklin]

Możliwe, że zaczął przysypiać. Chociaż jego willa wyposażona jest w chłodzący materac i full wypas klimatyzację, to Russel i tak nie może się tam wyspać. Może to nie kwestia łóżka w rozmiarze king size, tylko wszystkich czarnych myśli, które od jakiegoś czasu go dręczą? Może powodem ciągłego zmęczenia nie są zbyt twarde poduszki, tylko pewne kwestie z przeszłości, których do tej pory nie udało mu się domknąć.
Najpierw zasłania oczy przedramieniem, a później zerka na Billy'ego, starając się zobaczyć coś więcej niż smugi światła płynące z sufitowych reflektorów. Ma wrażenie, że oto objawia mu się anioł w postaci ślicznego recepcjonisty, bo ta aureola dookoła rozczochranych włosów mówi sama za siebie. Ma tylko szczerą nadzieję, że nie jest to jedno z tych spotkań, kiedy anioł przepowiada rychłą ciążę, bo przecież to, że Russel zostanie matką, jest równie prawdopodobne, jak ten cud z dziewicą sprzed dwóch tysięcy lat.
— Właściwie to... nie — odpowiada zgodnie z prawdą, bo choć podłoga jest przyjemnie chłodna, to jej miękkość pozostawia wiele do życzenia. Ba, biedny Russel prawdopodobnie nie będzie mógł samodzielnie wstać, bo ma na karku już trzydzieści pięć lat i pewnie coś mu od czasu strzyka w stawach. W takim wypadku na pewno skorzysta z przyjemności oferowanych przez hotel: w końcu, czy to nie Billy tydzień temu, kiedy Franklin odbierał klucze do willi, przekazał mu informację o masażach, które będą więcej niż chętni mu zrobić? Ta oferta obejmuje tylko wykwalifikowany personel czy gość może wskazać, kto ma go dotykać? Bo jeśli druga opcja wchodzi w grę...
— Testowaliście kiedykolwiek tę podłogę? — Marszczy czoło, przyglądając się chłopcu z bardzo poważnym wyrazem twarzy. Zazwyczaj jego usta wygięte są w wesołą podkówkę i uśmiecha się do każdego, kogo spotka, ale ma ochotę trochę się z tym recepcjonistą zabawić. W dobrym sensie, ma się rozumieć, bo z tej perspektywy trudno w ogóle ocenić, ile Billy może mieć lat. Cholera wie, czy Harringtonowie nie prowadzą tego rodzaju rodzinnego biznesu, gdzie nieletnich odsyła się do najmniej przyjemnych prac i w zamian oferuje jedynie połowę minimalnej pensji.
— No, zapraszam. — W końcu wyciąga łapę spod własnej koszulki i zasłania brzuch jasnym materiałem, drugą ręką poklepując kafelki obok. — Powinniście wiedzieć, co oferujecie gościom. D r a m a t. — Jest kiepskim aktorem. W jego oczach połyskują figlarne iskierki i doskonale widać, że zwyczajnie żartuje. Pytanie, czy Billy zdecyduje się pociągnąć tę grę. Czy odważy się położyć na ziemi obok dziwacznego mieszkańca hotelu, w godzinach pracy i z setkami spraw na głowie. Co ma do stracenia?

Billy Harrington

[Billy Harrington]

Billy raczej przypominał aniołka z różkami. Z wyglądu anioł, a w głowie istny szatan. Gdyby się dało pewnie jego oczy zmieniałyby kolor na czarny albo czerwony kiedy coś kombinuje, z czego do tego pierwszego było mu najbliżej od jego czekoladowych tęczówek. W sumie nie wiadomo czy go już coś przypadkiem nie opętało, bo póki co nikt go nie ochlapał wodą święconą, a egzorcyzmy Winchesterów na niego nie działały podczas oglądania. Ale prędzej by przepowiedział koniec świata czy jakiś inny genialny żart, niż ciążę. Do tego męską. Ale gdyby taka opcja była, a Bóg szukał ochotnika do nawiedzenia wybrańca pewnie pierwszy by się zgłosił na ochotnika.
— Nie... — mruknął pod nosem, unosząc brew do góry. W sumie czego mógł się spodziewać, po podłodze? Jak już leżeć to na czymś przyjemnym, a każdy przecież miał swoje upodobania. Goście tym bardziej. Raz dostał ochran od typa za to, że szafa była niewygodna i nie mógł się w niej wyspać. Wtedy wolał nawet nie pytać i po prostu przeprosił, obiecując poprawę, chociaż w środku dusił się ze śmiechu co pewnie dało się wtedy zauważyć po jego czerwonej twarzy. Po wyjściu mężczyzny od razu zrobił sobie przerwą, którą spędził turlając się na podłodze ze śmiechu, a potem biedaczek musiał kombinować i zjeść coś po kryjomu, bo przecież przerwę spędził na czymś innym niż jedzenie. Ach, wspomnienia. Uwielbiał pracę w hotelu, nawet jeśli raz w tygodniu jego cierpliwość była wystawiana na próbę przez takich ludzi. I tu czasem zbawienne były masaże z których sam czasem korzystał.
— Nie, sir. Nie testowaliśmy. — odpowiedział, udając zawstydzonego i podrapał się po karku, prężąc przy tym umięśnione ramię. W sumie to nawet był ciekaw, czy istnieje firma testująca podłogi. W pewnym sensie na pewno, ale nikt pewnie nie pomyślał, żeby je sprawdzać pod kątem wygody leżenia na nich. W sumie to byłaby robota dla niego. Leżeć i ładnie wyglądać. Chyba będzie musiał się za tym rozejrzeć jak wróci do domu, ale póki co podobała mu się ta zabawa z hotelowym gościem — Russelem.
— Och, przykro mi, że nie jest pan usatysfakcjonowany stanem naszej podłogi. Wspomnę o tym właścicielom jak tylko ich spotkam. — zapewnił, uśmiechając się łobuzersko. Akurat dobrze się składało, że hotel należał do jego rodziny, a właścicielami byli jego kuzyni. Ale już widział ich miny jak im powie, ze podłoga w pokoju wspólnym jest za twarda, żeby na niej leżeć i trzeba coś tam położyć. Najlepiej mięciutki dywanik, ale to już będzie wtedy bardzo złe miejsce dla niego. Pewnie będzie się tu ukrywał na drzemki po jakimś dobrym jedzonku, ale mimo wszystko będzie w pracy, więc to chyba nic złego, nie? — Ma Pan rację. — przyznał, kiwając głową i jak gdyby nigdy nic położył się obok mężczyzny, podkładając rękę pod głowę. No cóż, musiał przyznać, że wygoda pozostawia wiele do życzenia i sam pewnie długo by na niej nie wytrzymał. Roześmiał się pod nosem, wyobrażając sobie miny kogoś, widzącego ich w takiej pozycji. — To jakieś Pana hobby? W sensie to leżenie na podłodze. Czy może jest Pan tym Tajemniczym Gościem i teraz hotele muszą spełniać jakieś dziwne wymagania jak wygodna podłoga do leżenia? — zapytał, odwracając głowę w stronę Russela, kontynuując grę. Uwielbiał takie momenty i chętnie je wykorzystywał do różnych żartów. Niekoniecznie mądrych, ale co tam. Był młody, wyglądem przypominał nastolatka, więc mu wolno. Dopóki nie zapuści brody, czego nie zrobi bo wygląda na nim obleśnie. Rośnie powoli, po kilka włosów na krzyż jakby przykleił sobie te które wcześniej zgolił... z głowy! A nie z innego miejsca. Fuj.

Russel Franklin

[Russel Franklin]

— Młody — parska śmiechem — czyś ty postradał rozum? — Pytanie brzmi bardzo prześmiewczo, ale Russel wypowiada je na tyle poważnie, by Billy był skłonny zastanowić się nad odpowiedzią. Co to w ogóle za sugestia? Tajemniczy Klient do spraw podłóg? Nawet jeśli można to uznać za prawdziwy zawód, w co Russel szczerze wątpi, to po stokroć wolałby wrócić do zawodu psychologa sądowego niż podjąć się takiej pracy. Tarzanie się po każdej podłodze i w każdych warunkach zdecydowanie nie należy do jego hobby.
— Jest po prostu tak piekielnie gorąco, a te wasze kanapy są takie miękkie, że nie wytrzymam tam nawet sekundy. Mam wrażenie, że siedzę na podgrzanych do miliona stopni chmurach i jest to z jednej strony miłe, ale z drugiej wolałbym sobie nie odparzyć tyłka. — Kładzie się na boku, przodem do chłopca, i przez chwilę po prostu mu się przygląda. Nie ma w tym nic dziwnego, bo spojrzenie Franklina nie jest nachalne — raczej ciekawskie i badawcze, jakby starał się zrozumieć, po jaką cholerę dzieciak w taką pogodę paraduje w koszuli dopiętej na ostatni guzik.
— Słuchaj no — wyciąga rękę i poprawia broszkę przypiętą do piersi recepcjonisty, jednocześnie odczytując z niej imię — Billy. Nie możesz do mnie mówić per "pan", bo czuję się wtedy staro, a ledwo przekroczyłem trzydziestkę. Russel wystarczy, deal? — Zaciska jedną dłoń w pięść i sugeruje, że brunet powinien mu przybić żółwika. Zaraz po tym znów odwraca się na plecy i podkłada jedną rękę pod głowę, całkowicie koncentrując się na owalnym sklepieniu. Początkowo nie wie, na co patrzy. Dopiero po chwili kolorowe lampki o różnym natężeniu światła układają się przed nim w ogromny obraz i Franklinowi prawie opada szczęka.
— Konstelacje? — zerka na Harringtona kątem oka, wyraźnie poruszony, że oto odkrył romantyczną tajemnicę tego miejsca. — Poważnie macie na suficie gwiazdy? — Podnosi się na chwilę do pół siadu, jakby miało go to przybliżyć do złudnych schematów wiszących kilka metrów nad ich głowami.
— Dobra, skoro reklamujecie ten hotel jako ofertę spełniającą najskrytsze marzenia, to proszę mi teraz opowiedzieć, na co właściwie patrzę. — Doskonale poznaje te gwiazdy. Widzi poszczególne konstelacje, potrafi określić kierunki świata i posiada ogólną wiedzę o kosmosie. Nie zmienia to jednak jego dziwnej chęci wykorzystania Billy'ego, spędzenia z nim kilku minut przepełnionych niewinną zabawą. Czeka więc, aż chłopiec znajdzie sobie wygodną pozycję, a sam wygląda, jakby szykował się do snu.

Billy Harrington

[Billy Harrington]

— Tak. Prawdopodobnie tak. — odpowiada bez namysłu z głupkowatym uśmiechem. Nie przejmuje się tym, że wychodzi teraz na jakiegoś świra czy coś. Lubił na takiego wychodzić. Nie ważne, że nie zabrzmiało to ani trochę profesjonalnie jak na poważnego recepcjonistę jakiegoś renomowanego hotelu. Już nie raz dawał gościom możliwość poznania go z zupełnie innej strony, a póki kuzyni nie wywalili go z roboty, chyba nie było w tym nic złego? A w tego Tajemniczego Klienta mógłby uwierzyć, gdyby ktoś postanowił go wkręcić. Czasem był łatwowierny jak dziecko.
— A to nie lepiej pójść na plażę? Albo zanurzyć się wielkiej pokojowej wannie z drinkiem w ręce i na przykład... ładną blondynką przy boku? — zapytał, zerkając na mężczyznę kątem oka. Sam by wolał tak spędzać w tej chwili czas, niż gotować się w eleganckiej koszuli. Ale taka praca. Nie mógł chodzić w dresie albo krótkich spodenkach, bo będzie mu tak wygodniej. Chociaż w sumie jakby stał na recepcji bez koszulki pewnie hotel byłby przepełniony jego fankami, robiącymi wszystko, żeby się nimi zainteresował chociaż przez chwilę. Dobra reklama, a i hotel całkiem dobrze by zarobił. Musiał jednak skrywać swoje atuty w pracy, ale nie oszukujmy się, jego twarz była wystarczająca. Uniósł brew do góry, kiedy ten sięgnął po broszkę przyczepioną do jego koszuli.
— W porządku... Russel. — powtórzył jego imię, mrużąc oczy i przybijając żółwika. Przecież poznał je meldując go kilka dni temu w hotelu, ale do gości jednak musiał zwracać się per pan/pani, a nie po imieniu. Chociaż są też tacy, którzy podają dokumenty z jednymi danymi, a potem przedstawiają się innymi. Wtedy wiedział, że wizyta w hotelu nie była w celach zawodowych jak to opowiadali na samym początku, a tajemnicza kobieta przemykająca się korytarzem nie była tylko i wyłącznie współpracownicą. Stojąc na jego miejscu można było wielu ciekawych rzeczy się dowiedzieć o gościach, ale taki Russel póki co był dla niego tajemnicą. Całe szczęście, że póki co w hotelu był spokój i mógł sobie tak leżeć na podłodze i wpatrywać w sufit. Najwidoczniej były na nim gwiazdy, chociaż wcześniej jakoś nie zwracał na nie uwagi. W sumie nic dziwnego, bo nigdy nie miał czasu na wylegiwanie się na podłodze i podziwiać stworzone na suficie konstelacje. Nie był raczej ich fanem w przeciwieństwie chyba do jego kuzynów albo to dekorator tak poszalał. Uśmiechnął się jedynie pod nosem, nie zmieniając swojej pozycji, skupiając się na stworzonych wzorach i próbując wyobrazić sobie co przedstawiają, ale nic nie przychodziło mu do głowy. To znaczy coś grało, ale nie wiedział w którym kościele. — To uczeń Phila, Herkules. — wypalił w końcu bez namysłu, przypominając sobie, że ostatnio z synkiem kuzynki oglądał tę bajkę. Posłał Russelowi pewny siebie uśmiech i skinął głową, jakby był pewny tego co powiedział. Wyciągnął rękę w górę i próbował mu pokazać palcem gdzie jest głowa, nogi i reszta ciała. — A tak na serio... pewnie jakiś Wielki Wóz czy inny Strzelec. Nie mówi właścicielom, że nie słuchałem ich kiedy mi to tłumaczyli, ok? — zaśmiał się, wyciągając mały palec do pinky swear. Teoretycznie nie miał czego się bać, bo właścicielami byli jego kuzyni, ale lubił czasem poudawać, że nic go z nimi nie łączy i boi się o posadę.

Russel Franklin

[Russel Franklin]

— Rozumiem więc, że w ciągu zaledwie jednego spotkania połączyły nas aż dwa sekrety? — W oczach Russela pobłyskuje szczere rozbawienie, ale również wyciąga mały palec i niemo przysięga. — Po pierwsze, że w czasie pracy lubisz sobie poleżeć z klientami na podłodze, a po drugie, że nie potrafisz odpowiedzieć na ich pytania... związane z hotelem? — Wygina usta w podkówkę i chwyta się za serce, udając, że tak STRASZNIE mu przykro, że trafił na niedoinformowanego pracownika. — Muszę cię ostrzec, że po alkoholu rozwiązuje mi się język. Trzymajmy kciuki, żeby żaden z właścicieli nie wylądował kiedyś w tym samym klubie, co ja. I miejmy nadzieję, że brakuje im twojego uroku, bo przed przystojniakami otwieram się jeszcze chętniej. — Ot, niewinny komplement, mający przy okazji wybadać reakcję Billy'ego. Gej-radar, którym lubił się chwalić Russel, od jakiegoś czasu go zawodził. Przestał poprawnie działać mniej-więcej w momencie, gdy mężczyzna poznał Emmę i... trochę na jej punkcie zwariował. Nie zdecydował tylko, czy wspomniane szaleństwo niesie ze sobą pozytywne skutki.
— W zasadzie masz trochę racji. Herkules faktycznie tu jest, ale... — chwyta nadgarstek chłopca i przesuwa w lewo. — To ten gwiazdozbiór. Przypomina trochę... nie no, tak naprawdę to niczego nie przypomina i za boga nie wiem, dlaczego nazwali go akurat imieniem herosa. Ale za to wiem, że o, tutaj — jeszcze kilka centymetrów na lewo — znajduje się gwiazdozbiór Smoka, a w nim Mgławica Kociego Oka i jeśli jeszcze jej nie googlowałeś, to możesz to uznać za pracę domową. To najpiękniejsze zdjęcia, jakie kiedykolwiek wykonano w kosmosie. Nawet samojebki z księżyca tego nie pobiją. — Russel swego czasu bardzo interesował się astronomią. Astrologią w sumie też, ale przecież nigdy nie przyzna się do namiętnego wczytywania w horoskopy.
— I jak następnym razem na ciebie wpadnę, to zapytam, czy dowiedziałeś się czegoś ciekawego. — Przyjaźnie szturcha młodego łokciem i zaczyna się powoli podnosić. — Nie zatrzymuję cię na razie. Ja też mam jeszcze coś do zrobienia. — Wstaje i podaje Billy'emu dłoń. — Ale niedługo znowu o mnie usłyszysz — żartuje na odchodne, wciska dłonie w kieszenie i wychodzi z pokoju.

z/t x2, zaraz zacznę nam retro

Billy Harrington