[Taylor Willoughby]

Taylor akurat dążył do tego, ażeby znów dobrze czuli się w swoim towarzystwie. Póki co, co prawda robi to bardziej podświadomie, bo skoro już wpadają na siebie (nie zawsze przypadkowo), to z jego punktu widzenia fajnie byłoby móc swobodnie, chociaż przez kilka minut porozmawiać. Co prawda on nie ma teraz czystej karty, ale nie byłby sobą, gdyby jeszcze bardziej nie skomplikował sobie życia. I o ile ostatnio zaczął myśleć o konsekwencjach jednych decyzji, na inne relacje, to przy Lene odcinał się od tego wszystkiego, co się dzieje. Zresztą zawsze tak było, w młodych latach stanowiła dla niego ucieczkę od nie najłatwiejszego życia po śmierci matki.
- Sam nie wiem. - powiedział po chwili zastanowienia. Z jednej strony są dorośli i powinni respektować oczekiwania drugiej strony, ale jednocześnie z tego samego powodu powinni potrafić przebywać ze sobą w promieniu 20 metrów. Kiedyś to pewnie sam nie chciałby przyjść, ale życie się zmienia i może nawet bardziej chciałby przyjść, gdyby Lene jawnie okazywała nienawiść w jego kierunku. - Powiedziałbym, że za duży odsetek blond włosów w drużynie nam nie pomógł. - rzucił żartobliwie. Chodziło bardziej o rozkojarzenie niektórych osób, które może i przypadkiem okazały się być posiadaczami włosów koloru blond.
Machnął ręką na kolejne słowa kobiety. Pewnie nie śmierdział jakoś szczególnie, a od zakurzonych ubrań jeszcze nikt nie umarł, więc postawił rozmowę z Lene, ponad dbanie o higienę, akurat w tym momencie. Kto wie, może kolejna okazja nie nadarzy się tak szybko, jak kilka ich ostatnich spotkań. Późniejsze pytanie jednak go zaskoczyło, nie przystawało do luźnej atmosfery panującej wokoło, ale skoro byli we w miarę odosobnionym miejscu, to mogli chwilę o tym porozmawiać, porozmawiać o nich. - Poświęciłem się nauce i pracy. Nie ukrywam, że wir zajęć pomógł mi nie myśleć o nas, o tym czy rozstanie się z tobą Lene było dobrą decyzją. - odpowiedział. Mógł co prawda tkwić w Hope Valley i teraz pewnie mieliby już dziecko albo i dwa, ale nie byłby wtedy w żadnym stopniu spełnionym człowiekiem pod względem zawodowym. A młodość wydaje się najlepszym momentem na poświęcenie się karierze. Teraz już nie wyjechałby z miasta na tak długi czas, nawet jeśli byłby sam.

Lene Harrington

[Lene Harrington]

Uśmiechnęła się lekko słysząc jego żart i skinęła głową, jakby udawała, że rozumie. Wiara w to, że nadal potrafiła go nieco rozgryźć umożliwiła jej nie oskarżanie go o jakkolwiek złe intencje, czy celowe złośliwości. Prawdopodobnie cały ten czas, który spędzili żyjąc osobno mógł dość skutecznie wpłynąć na jego nastawienie, ale jakoś nie chciałaby dostrzec takich różnic.
Mogła nie podejmować takich tematów. Lekko pożałowała tego w momencie, w którym na niego zerknęła dochodząc do wniosku, że chyba przekraczała właśnie granicę, której pokonywać wcale nie chciała. Mimo to dzielnie przesunęła na niego wzrok i przyglądała mu się ściskając w dłonie zamówionego wcześniej drinka. Wygodniej byłoby spojrzeć w jakimkolwiek innym kierunku, doskonale to wiedziała, ale nie chciała uciekać spojrzeniem teraz. Nawet jeśli jego odpowiedź sprawiła, że wcale nie poczuła się lepiej. Nie miała pojęcia jaka reakcja wywołałaby w niej jakkolwiek pozytywniejsze odczucia, ale ta, którą zasłyszała, skłoniła ją jedynie do tego, by w pierwszej kolejności pokiwać powoli głową.
— Czyli byłeś wiecznie zajęty? I jakoś o tym nie myślałeś? — podjęła mimowolnie. Ona wracała pamięcią do tamtej sytuacji każdego dnia przez kolejne, długie miesiące. Może właśnie dlatego poczuła się nagle zadziwiająco tym urażona. Możliwe też, że torowała sobie nagle drogę ku temu, by jakoś sobie to wszystko na nim odbić. Nie miała okazji zrobić tego wcześniej, podczas któregokolwiek ze spotkań. — Bo ja na przykład dużo o tym myślałam później — przyznała uczciwie patrząc na niego bardzo uparcie teraz, niemal wyzywająco. Długo przecież dochodziła do siebie, więc jakoś nie na rękę było jej teraz udawać, że znalazła cokolwiek, co pozwoliło jej szybko podnieść się po tym ich rozstaniu.
Możliwe też, że szukała sposobu na to, by w późniejszym czasie oczyścić jednak atmosferę. Gdyby to wszystko nadal wisiało gdzieś między nimi to prawdopodobnie już zawsze byłoby odrobinę niezręcznie i jakoś nie na miejscu. Mogła w tej kwestii nie mieć też za dużo racji, ale nie umiała się teraz nad tym zastanawiać. Zamiast tego uniosła drinka i napiła się alkoholu, jakby zamierzała też sobie gdzieś pomiędzy dodać odpowiednio dużo odwagi.

Taylor Willoughby

[Taylor Willoughby]

Reakcja kobiety zasugerowała mu, że jednak rozumiała jego żart, nie jest przecież szowinistą i nigdy nie był. Właściwie przez większość czasu pracując z kobietami, nawet nie mógłby nim być. Gdyby nie fryzjerki, makijażystki i w końcu same modelki, to jego praca byłaby tysiąc razy trudniejsza, bo sam nie do końca zna się na stylizowaniu w ramach modowych sesji. W tym konkretnym przypadku blondynką okazała się prawie szwagierka jego siostry, więc tym bardziej nie obraziłaby się, nawet gdyby gdzieś przypadkiem usłyszała jego słowa.
Sama rozmowa i tak nad nimi wisiała już nawet przy poprzednim spotkaniu, tylko, że wtedy plamy na ubraniach trochę pokrzyżowały te plany. Jedyne co, to miejsce i okoliczności nie były tak do końca komfortowe, a już na pewno nie dla Taylora, w momencie, w którym w każdej sekundzie mogą przyciągnąć uwagę kogoś z rodziny Lene. Tak naprawdę dużo chętniej podjąłby tę rozmowę w jakichkolwiek innych warunkach, ale z drugiej strony skoro temat już wypłynął, to chyba nie ma przed nim ucieczki.
- Powiedziałbym raczej, że stale szukałem jakiegoś zajęcia, żeby odciągnąć myśli. - poprawił kobietę. Nie można powiedzieć, że odciął się od tego wraz z wejściem na pokład samolotu. Tak się nie da. Bo choć wierzył w słuszność decyzji, to nie był w stanie wyłączyć uczuć tak z dnia na dzień. - I do jakich wniosków doszłaś? - zapytał, tym razem to on zainteresowany kontynuowaniem tematu. Był w sumie ciekaw czy po jakimś czasie doszła do podobnych konkluzji, co i on, a może jej wnioski były zupełnie inne. Na pewno warto się tego dowiedzieć. Mogła wiecznie twierdzić, że jego miejsce było tutaj przy nim, ale nawet nie brał tego pod uwagę, bo nie uważał swojej byłej dziewczyny za egoistkę. Nie chciał jej też zmuszać do podróży z nim, jeśli już, to taka inicjatywa powinna wtedy wyjść wyłącznie z jej strony.
Choć byli na świeżym powietrzu, to atmosfera zrobiła się nagle ciężka, pewnie co bardziej zorientowani mogli zauważyć w nich pewną zmianę zachowania, bo przez pierwsze minuty rozmawiali na luzie, teraz już zdecydowanie tak nie było.

Lene Harrington

[Lene Harrington]

Sama też wolałaby by jej rodzina nie wcisnęła się gdzieś pomiędzy ich rozmowę. Nie potrzebowała pomocy starszych braci, ani jakichkolwiek, ciekawskich spojrzeń. Takie sprawy musiała załatwić z Taylorem sama. Myślała wprawdzie, że nie będzie miała ku temu specjalnej okazji — skoro pozbawił ją jej już dawno temu. Nie wyjaśnił nic w czasie, kiedy leczyła złamane serce. Teraz, było wprawdzie już odrobinę za późno, a mimo to i tak odczuła potrzebę domknięcia tego wszystkiego w sposób co najmniej odpowiedni. Nawet kosztem grilla i swojej imprezy. Prowadzenie rozmów o niczym i ciągnięcie tego w nieskończoność nie było rozwiązaniem. Wtedy z pewnością nie dotarliby do etapu, kiedy rozmowa nie jest wymuszona w żaden sposób.
— No tak — przytaknęła w końcu uznając, że trochę przesadziła atakowaniem go. Nie mogła odbijać sobie w tej chwili złamanego serca. Na podobne rzeczy był czas wcześniej. Teraz była już zupełnie innym człowiekiem, teraz była związana z Sawyerem. To wystarczający powód by nie ciągnąć tego głupio. Zerknęła na niego w końcu i wzruszyła ramionami. — Długo później zrozumiałam, że to nie moja wina, że mnie zostawiłeś — przyznała. Musiała dorosnąć do tego, by nie obwiniać się za niepowodzenie. Nie mogła odbierać tego personalnie, a mimo to bardzo długo to właśnie robiła. Później też zaczęła mu nawet dobrze życzyć. Gdy wreszcie pogodziła się z tym wszystkim i wyleczyła złamane serce. Zostawiła to za sobą i uznała, że przecież zasługiwał na to, by spełniać marzenia. Dziwne więc, że gdy stał teraz przed nią to mimo wszystko jakaś irracjonalna złość w niej żyła nadal. Z tego tytułu napiła się trochę drinka jeszcze, bo może to pomoże jej na powrót do nieco mniej ofensywnej postawy.
— W sensie, nie myśl, że jestem na ciebie zła nadal, czy coś. Myślę, że teraz życzę ci już naprawdę dobrze — zapewniłą go. To nic, że chwilę wcześniej starała się uderzyć w niego i nigdy nie wykazywała specjalnie pozytywnego nastawienia na jego widok. Musiała jednak wreszcie dobrnąć do takiego etapu. Byli przecież już całkowicie dorośli, więc niektóre rzeczy należało zostawić za sobą.

Taylor Willoughby

[Taylor Willoughby]

Taylor wiedział, że decydując się na powrót i zapuszczenie korzeni w Hope Valley, to w końcu dojdzie do spotkania z dawną miłością. To jest za małe miasteczko, żeby z powodzeniem udawało im się przez lata unikać. Zresztą nawet jeśli przez jakiś czas nie mieli okazji się spotykać, to w końcu ktoś ze wspólnych znajomych nadmieniłby jednemu o drugim. Koniec końców (choć to oczywiście jeszcze nie koniec) to chyba dobrze, że jednak spotkali się osobiście, bo mogło być w to zamieszanych jeszcze wiele innych osób.
- Oczywiście, że nie Twoja. Nie chodziło o to, że jako dziewczyna nie byłaś wystarczająco dobra czy czegoś mi nie dawałaś. Zresztą na takim poziomie nigdy nawet nie pomyślałbym o podjęciu takiej, a nie innej decyzji. - potwierdził wnioski, do których na jakimś tam etapie doszła Lene. Chociaż nie miał pewności czy na tym etapie jego zapewnienia miały jakiekolwiek znaczenie. Domyślał się, że ruszyła do przodu, pewnie nawet była w jakichś związkach od tamtego czasu, a co za tym idzie, nie odcisnął na niej piętna, które nosiłaby do końca życia. Ot jedna z wielu nieudanych młodzieńczych miłości. - To była moja potrzeba samorealizacji. Pewnie trochę egoistyczna, ale po śmierci mamy i kilku latach poświęcania się na rzecz młodszego rodzeństwa, czułem że nie mogę tak dłużej. - wyjaśnił. A gdyby nawet został, to prawdopodobnie doszłoby do takiego momentu, w którym zerwaliby, bo on zacząłby wątpić, że jest wystarczająco dobry albo zwyczajnie stałby się kolejnym dupkiem, jakich wielu można spotkać w takich społecznościach.
- Nie wiem czy to ma sens, ale jeśli będziesz jeszcze chciała o tym porozmawiać, to możemy się umówić na jakiś spacer, bo tutaj już chyba przyciągamy zbyt duże zainteresowanie. - zaproponował niezobowiązująco. Od czuł się trochę lepiej po tej krótkiej wymianie zdań, ale to ona ma większe powody do czucia się niedobrze, więc po jej stronie pozostawił decyzję. W tym czasie ktoś przyszedł do Lene i tylko pożegnali się pospiesznie, a potem każde podążyło we własnym kierunku.

zt. x2

Lene Harrington