[Hope Valley]

[Audrey Willoughby]

#6

Po głębszym zastanowieniu, miała dwie opcje - mogła albo pojechać sama, albo na Isla de Flores wysłać któregoś ze swoich pracowników. Każda miała swoje plusy i munusy, bo w końcu Audrey od zawsze uwielbiała kontrolować sytuację, ale jednocześnie zdawała sobie sprawę, że pchałaby się w miejsce, w którym z czystej przyzwoitości jej noga nie powinna postać już nigdy. I choć to drugie rozwiązanie zdawało jej się niebywale koszące, wygrany przetarg i kontrakt z La Casa de Flores były dla niej na tyle ważne, że po prostu nie mogła ryzykować, że coś pójdzie nie tak.
To miejsce przywodziło na myśl naprawdę wiele wspomnień, w końcu był przecież taki czas, kiedy spędzała tu praktycznie każdą wolną chwilę. Gdy podjeżdżała dostawczakiem z Venice Cafe pod wejście, jej wzrok mimowolnie skierował się w stronę tamtego drzewa, na którym wiele lat temu niczym dzieciaki wyryli scyzorykiem swoje imiona. Przez długie lata udawało jej się skutecznie zagłuszać wyrzuty sumienia, była w końcu szczęśliwą mężatką, a Lance każdego dnia dbał o to, by w jej głowie nawet prze sekundę nie pojawił się inny mężczyzna, jednak od czasu rozwodu coraz częściej łapała się na rozważaniu co by było gdyby. I za każdym razem dochodziła do tego samego wniosku - zasłużyła sobie na wszystko, co ją spotkało. Może nigdy nie wierzyła w karmę, ale w tym przypadku trudno nie zauważyć, że coś było na rzeczy. Cóż, dziś mogła mieć tylko nadzieję, że los nie postanowi jej zaserwować kolejnego ciosu prosto w brzuch, a Ryker nie pojawi się w, bądź co bądź, swoim hotelu. Zaparkowała przed drzwiami dla dostawców, wyłączyła silnik i wysiadła z samochodu, czekając aż ktoś z obsługi podejdzie do niej odebrać zamówienie i uregulować należność. Wyciągnęła z kieszeni telefon, by napisać do swojego ojca i upewnić się, że z Josie wszystko jest w porządku - najchętniej zabrałaby ją ze sobą, ale nie chciała narażać rocznej dziewczynki na przeprawdę promem. W końcu jeszcze nie odkryli, czy Josephine nie ma choroby morskiej, a jakoś nie chciała tego sprawdzać w takiej chwili. Słysząc za sobą kroki, skończyła szybko pisać smsa i odwróciła się, nie podnosząc wzroku znad telefonu. - Przywiozłam całe zamówienie i, zgodnie z umową, kilka muffinek o nowym smaku. Jeśli będą dobrze się sprzedawać, to następnym razem mogę... - zaczęła, ale szybko urwała, bo jedyne o czym mogła teraz myśleć to CHOLERA JASNA, RYKER. Mogła mieć tylko nadzieję, że po tylu latach pomyliła go z Jacksonem, ale... nie, nie pomyliła.

[Ryker Harrington]

#4

To był jeden z tych dni, gdzie Ryker pojawił się na wyspie. Mieli do omówienia kilka rzeczy z Jacksonem w sprawie weekendowej aukcji, a poza tym był bardzo ciekawy kateringu, z lokalnej cukierni, który ostatnio dobrze się sprawdził. Nie znał osoby, która stała za tym wszystkim i pewnie w życiu by się tu nie znalazł, gdyby wiedział, że to dzieło Audrey, ale zaczynał się przyzwyczajać, że w swoim życiu nie miał za cicho i wesoło. Miał wiele wspomnień związanych z tym miejscem, z domem, dorastaniem i cóż, również ze swoją byłą dziewczyną, bo różne miejsca na wyspie były nasiąknięte wspomnieniami. Nie była byle kim, nie była kolejną, którą zaliczył i porzucił, a raczej tą, którą kochał i która go zraniła, zmieniając w tego oschłego dupka, którym niestety często był. Nie nadawał się kompletnie do związków i nie sądził, by kiedyś mu to przeszło pod żadnym względem, a zasługi wszystkie szły właśnie do brunetki. Bo jak mial wymazać z pamięci ją, z jakimś fagasem? No jak? Może inaczej by podchodził do tego, gdyby usłyszał to jako "plotkę", ale on był tego świadkiem i nigdy jej nie wybaczył. Nawet jeśli minęło sporo czasu.
W pierwszym momencie nie rozpoznał ani głosu ani sylwetki, zamyślony kompletnie. Dopiero, gdy dotarło do niego, że przed jego osobą stoi kobieta, stanął i podniósł głowę. Wzrok wbity w ziemię przesunął od stóp do głów i zatrzymał się na znajomej twarzy. To zdecydowanie musiały być jakieś jaja. - Audrey? Co ty tutaj robisz? - Zapytał, jakby kompletnie odcięło mu dopływy do mózgu, tlenu, szarych komórek, krwi i innych takich, odpowiadających za logiczne myślenie. Przecież powiedziała, poza tym, dostawczak był niedaleko. - Ekhm - odchrząknął i przesunął dłonią po karku. Byli sami, ekstra - muffinki, tak? - Hehe, inteligencie. - Jaa... eum.. Jacksona nie ma ogólnie w pobliżu, siedzi na telefonie, a młodzi są zajęci - miał na myśli swoje rodzeństwo - to nie wiem, powiedz mi co mam podpisać, czy coś - nie wiedział kompletnie jak ma się zachować. Cała pewność siebie gdzieś wyparowała. Był po prostu w szoku. Niby nie było to pierwsze ich spotkanie, ale bycie na jednej wyspie czy w jednym miasteczku to nie to samo, co pracować z byłą.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Pewnie gdyby na samym początku zorientowała się, że chodzi o Casa de Flores, z czystej przyzwoitości nawet by w nim nie wystartowała. Ktoś jednak podsunął jej okazję, ona jak zwykle była zbyt zajęta żonglowaniem między opieką nad Josie, a prowadzeniem własnego biznesu i dopiero wtedy, kiedy wygrała, dotarło do niej co dokładnie. Jak na złość, pierwsza dostawa okazała się strzałem w dziesiątkę, a jej wypieki rozeszły się jak świeże bułęczki, więc Jackson zdecydował się na przedłużenie kontraktu. Chciała się rozwijać, więc wewnętrzna ambicja nie pozwalała jej z niego zrezygnować, ale jednocześnie czuła, że stąpa po kruchym lodzie. Z drugiej strony, może nie powinna aż tak się tym przejmować? Minęło przecież ponad pięć lat, a tu chodziło tylko o biznes. Może gdyby jeszcze potrafiła to zrobić....
- Przywiozłam ciastka - odpowiedziała zakłopotana i nagle zrozumiała, jak cholernie głupio musiała poczuć się Baby z Dirty Dancing mówiąc, że przyniosła arbuza. Poczuła, jak policzki pieką ją żywą czerwienią i przeklęła w myślach samą siebie za to, że poczucie winy całkiem ją zjadło i nie potrafiła utrzymać fasonu. - Tak, muffinki. Te nowe są z kremem piña colada. Poza tym to brownie, makaroniki.... i, uhm, dużo innych, są bardzo smaczne - miała ochotę obrócić się teraz w bok i uderzyć kilka razy (a porządnie!) głową o furgonetkę, żeby wybić sobie z niej takie głupoty. Są bardzo smaczne? Naprawdę to chciała właśnie powiedzieć facetowi, któremu złamała serce? - Nie szkodzi, to znaczy.... chyba też możesz to ode mnie odebrać, prawda? - wskazała skinięciem na wnętrze dostawczaka. - Odbiór podpisać.... mam w środku papiery i... ten, no przelew mi możecie zrobić jak ostatnio, na kawiarnię - jeśli w którymś momencie sądziła, że załatwi to o wiele bardziej profesjonalnie, jeśli pojedzie sama, to w tej chwili pozbyła się już wszystkich złudzeń. Przecież zdawała sobie sprawę, że może wpaść na niego w każdej chwili, w końcu to był jego hotel - dlaczego więc czuła się aż tak tym wszystkim zdziwiona? - Ryker, ja.... - zaczęła, ale nie skończyła. Co mogła mu jeszcze powiedzieć, czego nie nagrała mu na skrzynkę albo nie wysłała w milionie smsów, których nigdy nie odczytał? Że jej przykro? Że żałuje? Że może już świętować, bo życie kopnęło ją w dupę jeszcze mocniej niż jego? A może po prostu udawać, że nic się nie stało, bo przecież tylko przyłapał ją z rozłożonymi nogami. Nie, tego nie potrafiłaby zrobić. - ... przepraszam - szepnęła w końcu.

Ryker Harrington

[Ryker Harrington]

- Och - spojrzał na nią, potem na furgonetkę i znów na brunetkę, jakby zastanawiał się przez chwilę, czy nie spierdolić. Okej, minęło pięć lat, ale tamto wydarzenie naprawdę zmieniło Rykera. Nigdy ponownie nikomu nie zaufał, poza tym, że był cholernym paranoikiem jeśli chodzi o swoją pracę, to tym razem odbiło się to na relacjach z kobietami. Po Audrey nie był w poważnym związku, choć miał sposobność i nie trudno byłoby mu znaleźć kobietę, w której inni zakochiwali się na amen. On raz to przeżył i więcej nie zamierzał, bo po prostu się bał, że sytuacja się powtórzy, że znów ktoś go zrani, złamie mu serce, albo co gorsza - sam po takim czasie, zmieniając się w bryłę lodu, po prostu przegnie i przesunie pewne granice. Nie chciał nigdy nikogo zdradzić, ale cholera wie, co obecnie kryło się w głowie Harringtona. Dlatego, by uniknąć takich zobowiązań, po prostu się nie wiązał, a romanse rozwijał tylko na poziomie cielesnym. Także.. złamała go, to trzeba uściślić. - Mówisz? Sprawdzimy to - nigdy nie brał niczego na pewnik, nawet jej ciastek. Dotarło do niego po chwili, że najprawdopodobniej to z nią podpisali umowę na katering i zaopatrzenie na aukcje. W końcu co innego lepiej podać, jak słone i słodkie przekąski do wybornie drogich alkoholi? - Myślę, że mogę - pokiwał głową - najwyżej jak coś, będę Cię ścigał na stałym lądzie - zażartował sobie, przyjmując do wiadomości, że ma przekazać bratu o przelewie dla niej. - Jasne, to pewnie faktura nam tylko jest potrzebna... daj papiery, ja je podpiszę - zarządził krótko, a jeśli nie wyciągnęła jeszcze wszystkiego z furgonetki, bo pewnie miała jakąś ochładzaną, biorąc pod uwagę upały na Florydzie, teraz miała czas to zrobić. Ryker w tym samym momencie przejrzał wszystko i ponieważ wydawało mu się okej, podpisał, zabrał jedną kopię dla siebie, drugą jej zostawił i wcisnął do kieszeni złożoną fakturę.
Milczał przez chwilę, gdy przeprosiła. Sam nie wiedział co powiedzieć. Odsłuchał wiadomości, odczytał smsy, zniszczył przy tym dwa telefony i za każdym razem trząsł się, jak pomyślał o tym co się stało. Może nie bolałoby tak mocno, gdyby nie był tego świadkiem? Ale niestety, wymazać się nie dało. I dlatego chował tak długo do niej urazę, choć nie widywali się praktycznie i każde z nich miało swoje życie. Słyszał o ślubie, o Nathanielu, o dziecku, ale nie wtrącał się, nie dzwonił, nie pytał. Miała być zamkniętym rozdziałem. - Za? - Zapytał teraz, jak debil, udając, że nie wie o co chodzi.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Złamała go i żałowała, ale jednocześnie doskonale go rozumiała, bo nie tak dawno temu ktoś inni złamał i ją. Nie potrafiła otworzyć się na nowe relacje, nawet jeśli czasem zmusiła się do wyjścia na randkę to wracała do domu z kurami, bo czuła, że to i tak na nic się nie zda. Zrozumiała, jak mocno musiała zranić Rykera dopiero wtedy, gdy ktoś zdradził i ją. Może nie w ten sam sposób, w końcu nigdy nie nakryła go z inną i wątpiła, by posunął się do takiej zdrady, ale jednocześnie to co jej zrobił było w pewien sposób o wiele gorsze. Chyba nigdy nie zapomni, co czuła gdy odkryła, że Lance był zamieszany w fałszywe oskarżenia, które prawie pozbawiły ją wolności na dwadzieścia lat. I nie mogła nie myśleć o tym, że w takiej samej sytuacji postawiła innego mężczyznę, którego przecież też kochała. Nie, nie zasługiwała na wybaczenie. - Koniecznie, nie wyobrażam sobie, że nie. Najlepsze są te czekoladowe ze słonym karmelem - słowa same wypadały z jej ust, a ona nie potrafiła ich powstrzymać. Było tyle rzeczy, które chciała mu powiedzieć, a jednak wciąż nawijała tylko o ciastkach. Może powinna zauważyć, że kto jak kto, ale on znał jej wypieki na wylot? Lata temu śmiała się, że to właśnie dzięki nim zdobyła jego serce. Choć raczej nie miała co liczyć na to, że tym razem choć odrobinę je zmiękczą. - Ten pościg mógłby się okazać zaskakująco krótki, bo pewnie szybko byś mnie dopadł - pozwoliła sobie odpowiedzieć żartem na żart, bo co innego miała zrobić? Zwłaszcza, że odnalezienie jej wcale nie byłoby trudne, wystarczyło tylko spojrzeć w kontrakt, a zaraz odnalazłby adres jej kawiarni. - W najgorszym razie rozliczymy się przy kolejnej dostawie - dodała po chwili, szperając w schowku na drzwiach od strony kierowcy i wyjmując z niego niewielką teczuszkę, którą następnie mu podała. - Jedna dla ciebie, druga dla mnie - jasne, jakby właściciel hotelu nigdy nie przyjmował dostawy. Jednak w chwili obecnej czuła, że nawet największa głupota jest lepsza od tej niezręcznej ciszy i napięcia, jakie czuć było między nimi.
On też miał być zamkniętym rozdziałem. Największą pomyłką ją jej życia, największym zawodem miłosnym, największymi wyrzutami sumienia. Tym, który jej umknął. I choć latami starała się nie wracać do tamtego dnia, to jednak gdzieś w głębi duszy czuła, że brakuje jej właśnie zamknięcia - wyszedł z jej mieszkania i nie widziała go ani razu więcej. Słyszała co nie co, o tym, że Casa de Flores prosperuje, ale nie chciala nawet słuchać plotek, to wszystko za bardzo ją bolało. Nie uniknęłaby wtedy myśli o tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby tamtego dnia nie zrobiła głupoty. Czy wiedział o jej rozprawie? O tym, jak z dnia na dzień straciła reputację i szansę na karierę? O tym, jak własny mąż zrobił jej z życia piekło? Pewnie uważał, że jej się należało, a ona? Wcale mu się nie dziwiła. - Za wszystko, Ryker - wydusiła się z siebie w końcu, nerwowo przestępując z nogi na nogę i zakładając za ucho kosmyk włosów, by opanować drżenie rąk. - Mogłabym... mogłabym zacząć wymieniać wszystko, czego żałuję, ale to i tak niczego nie zmieni, bo nawet nie umiałabym cię prosić o wybaczenie. Ja sama nigdy sobie tego nie wybaczę, więc jak ty miałbyś? Więc... po prostu przepraszam - zagrazła mocno wargi czując, że powinna przerwać samej sobie o wiele, wiele wcześniej.

Ryker Harrington

[Ryker Harrington]

Zaznała własnego owocu, chociaż tego nie wiedział. Nie interesował się przecież jej życiem, zdziwiony, gdy dotarło do niego, że ma córkę. Było to małe miasteczko, można było tu i tam usłyszeć pewne plotki, a weryfikacja ich nie należała do najtrudniejszych. Nie żeby chciał i interesował się Audrey, ale.. jakoś tak wyszło. Jej ślub, dziecko, życie z jakimś facetem, którego uważał w sumie za jej, nie wnikając w ich relacje. Nie była już kimś, kim powinien się przejmować tak? Więc czemu wciąż czuł nieprzyjemny ścisk, gdy na nią parzył? Czemu miał gdzieś w pamięci ich wspomnienia, a cholerne drzewo na terenie La Casa de Flores przypominało mu o tym, co niegdyś było między brunetką a nim? Najwidoczniej tak działa ta pierwsza miłość i pierwsze złamane serce. Tak, dziś zdecydowanie pójdzie na drinka czy siedem. Choćby po to, by zapomnieć o tym spotkaniu. - Jestem uczulony na wanilię, a zawsze ją dodajesz do sosu karmelowego - wywrócił oczami - a przynajmniej dodawałaś, na złość - prychnął, bo znał jej zagrywki. Potrafiła być kiedyś złośliwa i nawet jeśli robiła jego ulubione rzeczy to musiała naprawdę się postarać, by nie dobrać jakiegoś składniku według własnych przepisów. Inaczej mogłoby się to skończyć na SORZe, lub mniej czy bardziej nieprzyjemną wysypką i drapaniem całą noc. - Jeśli dalej jesteś tak wolna jak sześć lat temu - nie chciał powiedzieć pięć, bo to by się równało z tamtym wspomnieniem. Wzruszył więc tylko ramionami, przyznając jej jako tako rację - złapałby ją, a potem pewnie chętnie udusił. Choć.. no nie krzywdził nigdy kobiet. Audrey jednak wyzwalała w nim szereg okropnych uczuć. Złamane serce potrafi naprawdę zmienić człowieka w największego potwora, dlatego póki trzymał się od niej z daleka, trzymał też język za zębami. W końcu wypłakał się już za swoje czasy, teraz pozostawała tylko złość. - Nie powinno być problemu - mruknął cicho i wsunął dłonie do kieszeni spodni, obserwując uważnie brunetkę. Wypakowała pewnie jakąś część rzeczy, gdy zeszło jej się na przeprosiny. Świetnie.
- To jakaś pokuta? Byłaś w kościele i gość kazał Ci przeprosić? Czy może przechodzisz jakiś program AA? - Prychnął zirytowany. - Masz rację, nic nie zmieni i nie musisz prosić, bo nie wybaczę Ci tego co zrobiłaś. Złamałaś mnie, moje serce tamtego dnia i ja.. jak durny myślałem, że to była miłość! - Podniósł głos, nie przejmując się faktem, że może jacyś pracownicy na nich zwrócą uwagę. - Nikt, nigdy w życiu mnie tak nie zawiódł. Puściłaś się z jakimś typem, bo co? Bo brakowało Ci seksu? Najwyraźniej nie byłem dla Ciebie wystarczająco dobry, a jedyne co mnie pocieszy, że nie był to mój pieprzony brat - wysyczał przez zęby, gestykulując jak najęty, ale tak miał, gdy się denerwował. Nie umiał przy niej być zimnym dupkiem bez serca. Był, to prawda, bo przecież kto normalny wykrzykuje takie rzeczy po pięciu latach, ale.. nie w takim znaczeniu. Po prostu nie udawał, wyrzucał z siebie wszystko, mówił o tym, że go to dalej boli, nawet między wierszami. - Złamałaś mi serce, Audrey.. nie ma co tu przepraszać, ani wybaczać, czasu nie cofniesz i nie naprawisz tego, że mnie zdradziłaś. Lepiej byłoby, gdybyś nic nie mówiła. Udawanie przychodzi o wiele lepiej, niż patrzenie Ci w oczy - widział w nich to.. że żałowała, ale to nie poprawiało jego sytuacji, wręcz przeciwnie, robiło z tego syfu jeszcze gorszą papkę, naprawdę. Zwłaszcza mieszając mu w głowie. - Po co to robisz - zapytał cicho, a raczej rzucił w przestrzeń, pytając wszechświata, bo wątpił, by mu odpowiedziała, wątpił, czy chciał tych wyjaśnień. Po co po tylu latach?

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Sądziła, że to wszystko przyjdzie jej o wiele łatwiej - w końcu, minęło już szmat czasu, w międzyczasie jej życie zdołało wywrócić się do góry nogami, a ona sama była święcie przekonana, że skoro zdołala do szaleństwa pokochać kogoś innego, to wszystkie uczucia jakie żywiła do Rykera wygasły. Cóż, myliła się. Czuła się jak bezbronna i bezradna dziewczynka, topiąca się w morzu wspomnień i wyrzutów sumienia, a każde spojrzenie na niego sprawiało jej wręcz fizyczny ból. Miał być zamkniętym rozdziałem jej życia, a jednak na krótką chwilę zapominała jak się oddycha. Wiedziała, że nie może tego w żaden sposób naprawić, czy wynagrodzić mu tego, co zrobiła lata temu, a jednak... tego dnia pod La Casa de Flores znalazły się dwa złamane serca.
- Bo bez niej sos karmelowy smakuje jak słodki ulepek - przewróciła oczami, odpowiadając mu dokładnie to samo, co lata temu, gdy zerkał nad jej ramieniem na babeczki i wymieniał cały szereg składników, na które jest uczulony, by ustalić, czy może tego spróbować czy nie. - Już tak nie narzekaj, bo jak sobie zasłużyłeś, to robiłam specjalną partię dla ciebie, bez wanilii - przypomniała mu, bo przecież próbując trafić przez jego żołądek do serca, nie chciałaby przypadkiem wysłać go na SOR. Z drugiej strony, Ryker miał też trochę racji - gdy nie chciała, żeby podbierał jej ciastka, wystarczyło dodać do nich coś z listy zakazanej i sprawa rozwiązywała się sama. - Aż wstyd się przyznać, ale chyba jednak nawet wolniejsza - zażartowała, wysilając się nawet na niemrawy uśmiech, bo kiedy wypowiedziała to na głos, wcale nie zabrzmiało to dobrze. Jak z resztą wszystko inne, co powiedziała dziś do Rykera. Niemniej, w jej słowach było sporo prawdy, zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Jej kondycja nieco pogorszyła się po ciąży, a poza tym... sześć lat temu była w związku. Dzisiaj była wolna, czy raczej samotna jak palec. Gdyby nie Josie, tym uduszeniem mógłby wyświadczyć jej tylko przysługę.
Zacisnęła wargi, opuściła wzrok i pokornie wysłuchała wszystkiego, co miał jej do powiedzenia. Zasłużyła sobie na każde słowo i nie czuła, by miała prawo do obrony, więc... postanowiła nawet jej nie podejmować. - Cokolwiek to jest warte, kochałam cię, Ryker. I naprawdę żałuję tego, co się stało, ale nie mogę zrobić nic więcej poza... przepraszam - wydusiła z siebie, nie mogąc przestać myśleć o tym, że widzi go pierwszy raz odkąd przyłapał ją na zdradzie. Zapewne, gdyby spotkali się wcześniej, zrobiłaby to od razu, ale.... wciąż czuła, że to nie wystarczy. I zapewne nigdy nie wystarczy. - Naprawdę chcesz wiedzieć dlaczego to zrobiłam? Bo ja uważam, że absolutnie nie mam prawa do tłumaczenia się i nie zamierzam w żaden sposób się bronić - przyznała ze skruchą, przygryzając wargę. Jeśli był ciekawy, potrzebował tego by raz na zawsze zapomnieć o niej i nie zastanawiać się dlaczego, mogła mu powiedzieć. Była mu to w końcu winna. Ale jednocześnie nie chciała go zadręczać swoimi tłumaczeniami, bo oboje dobrze wiedzieli, że i tak nic to nie zmieni. - Ja.... zawsze wiedziałam, że zawaliłam na pełnej linii i zrobiłam coś okropnego.... niewybaczalnego - wydusiła z siebie niebywale cicho, choć zdawała sobie sprawę, że Ryker pewnie i tak dokładnie usłyszał każde jej słowo. - Ale dopiero niedawno zdałam sobie sprawę, jakim byłam potworem i jak mocno cię zraniłam. Może cię ucieszy, że dostałam za swoje - a jeśli nawet nie, to może da mu choć odrobinę ukojenia, że ta, która go zraniła, została zraniona równie mocno, jeśli nie mocniej. Mając na to choć cień szansy, zdecydowanie było warto rozdrapać własne rany.

Ryker Harrington

[Ryker Harrington]

- Zawsze zasługiwałem. To, że Ty miałaś na to inne patrzenie to nie moja wina - prychnął pod nosem, pozwalając sobie na odrobinę prywaty i wspomnień. Było dobrze. Przez miesiące zastanawiał się dlaczego właściwie im nie wyszło, dlaczego posunęła się do tego czynu, skoro.. nie był przecież zły. Nie był najgorszym, co ją spotkało w życiu i zastanawiał się, czy chodziło o nią, o niego, czy może los z nich zakpił. Nie bywał przecież romantykiem, by to analizować, ale liczył, że skoro on był wobec niej fair, to dlaczego ona nie mogła? Chyba na tym polegały związki, tak? A może się mylił. Nic więc dziwnego, że po niej to unikał wszelkich zobowiązań z kobietami - łatwiej było pozostać nie zranionym i nie zranić drugiej osoby, gdy było podane jasno, kawa na ławę, jak wygląda ich relacja. - Powinnaś zdecydowanie zacząć ćwiczyć kondycję, to Ci nie wyjdzie na dobre - grunt, że nie powiedział, że powinna schudnąć, wtedy to już by mógł dostać po głowie, ale nie wyglądała na grubą. Czasem osoby szczupłe mają problemy z wykonywaniem ćwiczeń, a kondycja nie jest tylko związana z ich tuszą.
A on kochał ją. Nie wyobrażał sobie może ślubu, ale.. no kochał, jak tylko potrafił. Wydawało mu się, że mają coś mocnego, coś, co ich nie zmieni, nie zniszczy, a jednak stało się i po prostu nie rozumiał. Albo nie chciał zrozumieć, poznać dokładnej przyczyny, tylko potrzebował czegoś, by znienawidzić ją bardziej. Gdyby powiedziała, że była to głupia zachcianka - kazałby jej po prostu wyjść. Nie wracać. Nigdy nie chciałby na nią patrzeć, ale słowa, że go kochała. Bolały. Niesamowicie bolały, choć nie dawał po sobie tego poznać. - Nie wiem czego chcę, Audrey. Nie wiem czy potrzebuje wyjaśnienia, czy chcę wiedzieć dlaczego.. ja po prostu tego nie rozumiem - westchnął ciężko i pokręcił głową. - I cóż, nie życzyłem Ci, by spotkało Cię to samo - może na początku, w pełnej złości, ale minęło pięć lat, ruszyli naprzód, nie chciał przecież, by cierpiała jak on, nawet jeśli było mu cholernie ciężko i czasem łapał się na tym, że zastanawia się, jak jej życie przebiega bez niego. Czy zyskała to szczęście, które szukała. - Jak Twoja córka? - zapytał, choć mogło ją zdziwić, że wiedział. Że się zainteresował. Ale tak naprawdę, chyba chciał uniknąć kolejnej konfrontacji, kłótni, bo czuł, jak siły mu opadają, jak chce wydostać się z tej klatki sentymentów i wspomnień, lepszych, bolesnych, przypominających o tym co było z brunetką.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

- I to by tłumaczyło, dlaczego piekłam je wtedy w kółko - zauważyła, bo rzeczywiście kiedy tylko Ryker był przy niej, zwykle powstawała druga partia wypieków, specjalnie pod niego z uwzględnieniem wszystkiego, na co był uczulony. Ponoć zraniona kobieta jest najbardziej niebezpieczna, a ona właśnie taka była - zraniona. Tęskniła za nim jak głupia, czuła się zaniedbana za każdym razem gdy znikał na dłuższy czas albo w ostatniej chwili odwoływał ich wyczekiwane spotkanie. Rozumiała, jak ważna była dla niego praca i starała się wspierać go w tym jak tylko mogła, a jednak choć próbowała, nie potrafiła przestać chcieć być dla niego tą najważniejszą Związek na odległość sprawdzał się na początku ich związku, gdy w początkowej euforii szukali każdej okazji, by tylko spędzić razem choćby kilka chwil, ale im poważniej się między nimi robiło, tym trudniej zdawało się wszystko pogodzić. Samotna, zraniona, pijana... to było naprawdę fatalne połączenie, które sprawiło, że w tamtej chwili podjęła jedną, naprawdę głupią decyzję. Która na domiar złego, przekreśliła między nimi wszystko. Jednak potrzebowała wtedy bliskości, zrozumienia, a alkohol skutecznie przyćmił jasność jej osądu. - Dzięki, doceniam komplement - niby uniosła brew do góry, ale jednocześnie po jej ustach błąkał się rozbawiony uśmieszek. Całe szczęście, nie miała zbytnich kompleksów na punkcie swojego wyglądu i chyba wciąż pamiętała o specyficznym poczuciu humoru Harringtona.
Może byłoby prościej, gdyby powiedziała mu, że był po prostu zachcianką., a dla niej to nic nie znaczyło - znacznie ułatwiłaby mu znienawidzenie jej i uporanie się z jej zdradą. Niemniej, nie potrafiła tego zrobić. Popełniła olbrzymi błąd, ale to nie zmieniało to, co czuła do niego przed laty - był jej pierwszą, tak poważną miłością, chciała spędzić z nim resztę życia. Tego po prostu nie dało się wymazać. - Jasne... rozumiem - zagryzła wargi i nerwowo zaczęła skubać brzeg swojej bluzki, próbując zająć czymś dłonie i jednocześnie ukryć przed nim, że drżały. - Jeśli kiedykolwiek zmienisz zdanie, to... czuję, że jestem ci to winna, Ryker. Wszystkich wyjaśnień, jakich potrzebujesz, ale na twoich zasadach. Nie na moich - dodała skruszona. Wcale nie czuła się lepiej po przeprosinach, wręcz przeciwnie - miała ochotę zagrzebać się teraz w pościeli z pudełkiem lodów czekoladowych i nie wychodzić stamtąd przez długi, długi czas. - Po prostu dopadła mnie karma - wzruszyła ramionami, bo rzeczywiście, w czasie rozwodu gdzieś z tyłu głowy pozostawała jej myśl, że przecież sobie na to wszystko zasłużyła. Czy była szczęśliwa? Przez pewien czas naprawdę tak. Jej małżeństwo, choć dość krótkie, wydawało się naprawdę szczęśliwe i intensywne. A potem wszystko diabli wzięli. - Dobrze. Rośnie jak na drożdżach, niedawno skończyła roczek - odparła, nie kryjąc zaskoczenia tym pytaniem. Skąd wiedział o Josie? Dlaczego o nią pytał?

Ryker Harrington

[Ryker Harrington]

- Mhm - mruknął jedynie, kiwając głową. Nie wiedział co jej powiedzieć, miał wiele w głowie, wiele na sercu i duszy i gdy próbował to uzewnętrznić, to albo wybuchał - nic dziwnego, że Jackson miał go za furiata - albo po prostu męczył się z wypowiadaniem kolejnych słów. Nie chciał ponownie ranić siebie wspomnieniami tamtego dnia, nocy, następnych miesięcy. Podobno było-minęło, ale niespodziewany przyjazd na wyspę, a raczej, ich niespodziewane spotkanie w miejscu, w którym mieli tyle wspomnień ze sobą, po prostu poruszyło pewną strunę. - Jak będę gotowy - nawet po pięciu latach nie był i chyba nigdy nie będzie. Oboje mieli nowe życia, cokolwiek nie wydarzyło się u niej, miała rodzinę, mieszkała z mężczyzną, miała dziecko - nie wnikał w ich relację, z boku wyglądało to tak, jakby byli parą, więc co miał się wtrącać? Czy to jego sprawa? Nie. Kompletnie. Liczył tylko, że naprawdę jest szczęśliwa, bo mimo tej złości i faktu, że nigdy jej pewnie nie wybaczy złamanego serca i zdrady, to wciąż gdzieś ją kochał i naprawdę chciał, by wyszło przynajmniej na jej. Zwłaszcza, że miała teraz córkę. Byłby kompletnym dupkiem, mówiąc, że życzy jej najgorszego. - Można tak to nazwać, aczkolwiek nie każdy by się zgodził z tym stwierdzeniem - w buddyzmie karma była czymś innym. Ale to nie dzień na rozmawianiu o takich rzeczach. Oboje zgadzali się, że wróciło do niej podwójnie, że to był podarunek od losu. Niefortunny, ale dawało jej przynajmniej lekcję, by nigdy więcej tego nie popełnić, bo dobrze wiedziała, jak czuł się Ryker.
- To duża panna już z niej.. - mruknął cicho, choć ciekawość go zżerała, to nie zapytał o jej ojca, nie zapytał o Nathaniela, o jej życie uczuciowe. Zobaczył jednak jej zaskoczenie i zaśmiał się. - Plotki, Audrey, stąd wiem - wzruszył ramionami - to małe miasteczko, przypominam, szybko się roznosi kto z kim się hajtnął, wziął ślub, kto kogo widział z brzuchem. Założyłem, że pewnie się już urodziła - nie był na bieżąco, zaledwie w sklepie czy piekarni usłyszał niegdyś to i tamto, zwłaszcza w momencie, gdy rozwodziła się z mężem. Starsze panie wiedziały wszystko. Nie musiał dopytywać. - To... ja wrócę do pracy, zaniosę to, by się nie roztopiło - pokazał na towar, bo nie wiedział, czy bardziej niezręcznie jeszcze może być podczas tego spotkania - no i co, miłego dnia, pracy.. jeśli chcesz poczekać na prom, to możesz pójść do restauracji, albo części wspólnej, Billy na pewno zapewni Ci wszystko - spojrzał na zegarek, bo na bank do promu powrotnego do Hope miała jeszcze chwilę czasu.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

W odpowiedzi skinęła głową i zasznurowała usta. Wcale spodziewała się, że kiedykolwiek będzie gotowy, żeby szczerze z nią porozmawiać, już prędzej postanowi jej unikać do końca życia. W przeciwieństwie do niego, nie wiedziała zbyt wiele o jego życiu. Razem z bratem przejął rodzinny interes, tu ewidentnie powodziło się im całkiem nieźle, ale co z całą resztą? Czy znalazł sobie kogoś, kto uszczęśliwiał ją tak, jak ona nie potrafiła? Czy miał z kim dzielić się radościami i smutkami? Czy pozostała w nim jakaś część zaufania, której nie zniszczyła jej zdrada? Wiele pytań pobrzmiewało teraz w jej głowie, ale większość miała pewnie pozostać bez odpowiedzi. Chciałaby zapewnić go, że przynajmniej jej w życiu się ułożyło, jednak nie mogła. Na swój sposób była szczęśliwa, miała cudowną córeczkę, która dawała jej siłę do działania, ale cała reszta? O tym nawet nie warto wspominać.
- Jest dla mnie wszystkim - przyznała, uśmiechając się lekko na samo wspomnienie o Josie. Ta mała dziewczynka była jedynym powodem, dla którego nie chciała cofnąć czasu i naprawić wszystkich swoich błędów. Gdyby mogła, pewnie teraz byłoby jej łatwiej, ale... nie miałaby tego kochanego łobuza, który skardł jej serce od pierwszej chwili, gdy tylko otworzył swoje zielono-brązowe oczęta. - Tak, plotki. Racja - nerwowo zmięła w dłoniach brzeg swojej bluzki, zastanawiając się ile jeszcze wiedział. Z drugiej strony, czy był sens coś przed nim ukrywać? O jej rozstaniu z Gallagherem pisano przecież w gazetach, a odkąd przeniosła się do miasteczka, pozostawała na ustach wszystkich. Bo jakby na to nie spojrzeć, dała im naprawdę sporo materiału do obrobienia. - Przekręty finansowe, głośne rozwody, nieślubne dzieci i samotne matki... to by tłumaczyło, dlaczego miejscowe starowinki wytykają mnie palcami - zażartowała, starając się nieco rozluźnić atmosferę. Gdyby zapytał, powiedziałaby mu wszystko. Od samego początku, to samego końca. Poczuła lekkie uczucie w sercu na myśl, że pewnie tak naprawdę go to już nie obchodziło. Że po tylu latach zapomniał o niej i stała się mu obojętna. W końcu, sama sobie na to zasłużyła. - Jasne, nie będę cię zatrzymywać. Pewnie masz sporo pracy - rzuciła w odpowiedzi i wypakowała na chodnik resztą kartonów z furgonetki. - Mną się nie przejmuj, mam tu jeszcze trochę do zrobienia - nie miała, ale wszystko było lepsze, niż czekanie w hotelu. Gdy więc całe zamówienie zostało przekazane w ręce Harringtona, wsiadła do samochodu i odjechała.
Po raz ostatni zerkając za siebie.

ztx2

Ryker Harrington