[Gabriel Fitzgerald]

Gabriel usiłował odciąć się od przeszłości. Żył głównie teraźniejszością, choć nie było to dla niego takie proste. Kiedy zobaczył Danielle, chyba coś znów w nim pękło. Wciąż była tak samo piękna. Wiedział, że Lawson na zawsze pozostanie jego pierwszą i zapewne największą miłością. W głębi duszy miał do niej żal, że odeszła do Jonathana. Choć rozumiał, dlaczego to zrobiła. Pragnęła trochę innych rzeczy, których on nie mógł jej wtedy dać. Szczerze, Gabe nie był pewien, czy w tym aspekcie coś się zmieniło. Dalej nie śpieszyło mu się do małżeństwa, choć jego rodzice z pewnością byliby przeszczęśliwi, gdyby przyprowadził na niedzielny obiadek swoją narzeczoną.
— Dobrze wiesz, że trudno mnie usidlić. Szybko się nudzę — przyznał i upił kolejny łyk zimnej szkockiej, delektując się jej mocnym smakiem. Gabriel był typem osoby, która nigdy nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Lubił próbować nowych rzeczy i czerpał z życia pełnymi garściami. Nie interesowała go wegetacja, Fitzgerald robił wszystko, aby żyć pełną piersią.
— Gdybym naprawdę chciał zaciągnąć Cię do łóżka, to zrobiłbym to bez small talku — rzucił z rozbawieniem i zaśmiał się pod nosem. Gabriel był bardzo bezpośredni i nigdy nie owijał w bawełnę. Jeśli czegoś pragnął, brał to. Danielle doskonale o tym wiedziała, ponieważ dawniej znała go lepiej, niż ktokolwiek inny.
Na jej kolejne słowa skinął głową. — To prawda, choć niektóre rozwody potrafią być fascynujące. Kocham, kiedy trafiają mi się skłócone małżeństwa. Cudownie się na to patrzy — Gabe nie wiedział jeszcze, że niedługo trafi mu się naprawdę fascynujący rozwód. — To jak, chcesz zatańczyć? — spytał i wyciągnął w jej kierunku rękę. Na jego idealnie symetrycznej twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. Gabe był gotowy na to, aby ją oczarować. Bardzo chciał zabrać ją dziś do domu, ale obawiał się, że będzie musiał się jeszcze trochę postarać.

Danielle Lawson

[Danielle Lawson]

Danielle to rozumiała. Sama raczej nie zapuszczała się w przeszłość zbyt głęboko. Nie dlatego, że nie chciała. Po prostu uważała, że było to zupełnie zbędne. Żal do Gabriela nie przynosił niczego dobrego, zamiast tego wolała po prostu ruszyć dalej i skupić się na związku z Jonathanem, nad którym skupiła się najwidoczniej niewystarczająco dobrze, skoro zaczął szukać uciech gdzieś indziej. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy usłyszała, że szybko się nudzi.
– Albo po prostu nie spotkałeś osoby, z którą nie będziesz się nudził. Albo spotkałeś, tylko wypuściłeś ją z rąk – wzruszyła ramionami, na chwilę zawieszając wzrok gdzieś w przestrzeni. W gruncie rzeczy Lawson nigdy nie należała do nudnych, ułożonych panienek z dobrego domu. Owszem, wiedziała gdzie i kiedy oraz w jaki sposób może się zachować, ale jednocześnie była spontaniczna i pewnie na jakichś rodzinnych przyjęciach zdarzało im się wymykać na jakieś pasjonujące przygody. Zaśmiała się i pokręciła głową.
– Może tak, z każdą przypadkową panienką, ale doskonale wiesz, że ja tak łatwo nie dam się zaciągnąć do łóżka. Znam wszystkie twoje sztuczki, Fitzgerald – wzruszyła ramionami z rozbawieniem. Znała sposób jego działania aż zbyt dobrze, potrafiła zgrabnie wyminąć wszystkie jego sztuczki i zagrywki i bawiło ją flirtowanie z Fitzgeraldem, doprowadzanie go do granic. Zdecydowanie czerpała z tego przyjemność, szczególnie, że dzisiejszej nocy wyglądała jak milion dolarów. Pokiwała powoli głową, słysząc mężczyznę.
– Owszem, chociaż teraz większość par decyduje się na ugody albo mają intercyzy. Inna sprawa, że skłamałabym, jeśli bym powiedziała, że faktycznie skłócone małżeństwa nie są zabawnym widokiem. Inna sprawa, że to trochę przykre. Planujesz z kimś spędzić całe życie, a potem kłócicie się o głupi winyl Rolling Stonesów – stwierdziła, wzdychając mimowolnie i upijając trochę whisky, a gdy wyciągnął w jej kierunku dłoń, chwyciła ją z rozbawieniem.
– Wiem, że byś mi nie odpuścił, więc zatańczę – wywróciła oczyma, uśmiechając się czarująco. Ciężko było powiedzieć, kto w tych wszystkich igraszkach wygrywał. Zupełnie szczerze, wiedziała, że chciał ją zabrać do siebie i chyba nawet nie miała nic przeciw, ale z drugiej strony chciała mu trochę zagrać na nosie.

Gabriel Fitzgerald

[Gabriel Fitzgerald]

Trzeba przyznać, że Gabriel także nie był typowym chłopcem z dobrego domu. Świetnie odnajdywał się w towarzystwie, ale miał dwa oblicza. W życiu prywatnym był typem rozrabiaki. Lubił iść pod prąd, choć nie zawsze było to proste. Miał na karku przeszło trzydziestkę i na ten moment był całkiem zadowolony ze swojego życia. Miał pracę, która przynosiła mu nie tylko pieniądze, ale i masę satysfakcji. Dodatkowo otaczał się wspaniałymi ludźmi, zwiedził mnóstwo ciekawych miejsc i przeżył niejedną przygodę. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko kobiety, która potrafiłaby dotrzymać mu kroku.
— Naprawdę myślisz, że wciąż używam tych samych sztuczek? Dobry muzyk zmienia repertuar, choć klasyka zawsze się obroni — rzucił nieco tajemniczo. Gabriel był prawdziwym mistrzem podrywu. Wychodził z założenia, że każdą kobietę dało się zbajerować. No chyba, że była lesbijką, wtedy nie było zmiłuj. Jeśli chodzi zaś o sposób działania Fitzgeralda, to na przestrzeni lat znacznie ewoluował. Wynikało to głównie z tego, że nie był już uroczym studenciakiem. Dziś miał zdecydowanie inną grupę docelową. Prawdę mówiąc, kiedy wyruszał na łowy, raczej unikał pijanych studentek. Może i były łatwymi ofiarami, ale nie stanowiły dla niego żadnego wyzwania.
— To prawda, intercyzy stanowią duże ułatwienie, choć wciąż nie wszyscy się na nie decydują — skwitował krótko. — Owszem, to trochę przykre, ale to naturalna kolej rzeczy. Wszystkie związki kiedyś się kończą — dodał i bezradnie wzruszył ramionami. Dla niego tak po prostu było i tyle.
Gabriel chwycił jej dłoń i zaciągnął ją na parkiet. Ułożył dłonie na jej biodrach, a następnie zaczęli bujać się w rytm klubowej muzyki. Na parkiecie wciąż było tłoczono. Wszyscy wokół bawili się w najlepsze. Gabe niespodziewanie ją obrócił i uśmiechnął się czarująco, ukradkiem spoglądając w jej niesamowite oczy. Ups, chyba naprawdę miał kłopoty. — Świetna sukienka, chociaż osobiście uważam, że jeszcze lepiej wyglądałaby na podłodze — wyszeptał jej prosto do ucha, zdając sobie sprawę z tego, że igrał z ogniem.

Danielle Lawson

[Danielle Lawson]

Danielle również nie narzekała na swoje życie. Poza niewiernym mężem miała się naprawdę świetnie. Odnosiła sukcesy na polu zawodowym, wyrobiła sobie już odpowiednią renomę jako adwokat i wiedziała, że jej nazwisko nie oznaczało wśród palestry wyłącznie tego, że była córką swojego ojca. Pokręciła głową z rozbawieniem. Cóż, nie sądziła, by w kwestii podrywu jakikolwiek mężczyzna był ją w stanie zaskoczyć. Inna sprawa, że całkiem bawiło ją, że Gabriel na swój sposób się starał i z nią flirtował, choć nie czarowała się i wiedziała, że robił to tylko po to, by koniec końców zaciągnąć ją do łóżka.
– Myślę, że nie zawahasz się przed żadną sztuczką, by zaciągnąć do łóżka kobietę, która ci się podoba – odparła nieco wymijająco. Oczywiście, że każdą kobietę dało się koniec końców zbajerować. Problem chyba polegał na tym, że Dani wcale nie chciała być przez niego bajerowana. No dobrze, może odrobinę, ale to dlatego, że dawno w ten sposób się nie czuła.
– Z tym, że niektóre się kończą, bo ktoś umiera, a nie dlatego, że skończyła się miłość – stwierdziła, wzdychając cicho. Zawsze uważała, że to najsmutniejsze historie – kiedy druga strona umiera. Oczywiście były też inne przyczyny. Razem ze związkiem nie zawsze kończyła się miłość. Pozwoliła poprowadzić się na parkiet, gdzie oczywiście zaczęła z nim tańczyć. Gdy tak ją obrócił przodem do siebie, spojrzała w jasne oczy mężczyzny, a gdy usłyszała jego słowa, zaśmiała się dźwięcznie, zarzucając rękę na jego szyję i przyciskając mocniej biodra do jego bioder.
– Zawsze lubiłeś zdejmować ze mnie ubrania, Fitzgerald – rzuciła z delikatnym rozbawieniem, chociaż skłamałaby mówiąc, że nie zrobiło jej się odrobinę gorąco. Alkohol i jego bliskość działały na nią zdecydowanie odurzająco, jednak nie aż tak, by nagle straciła osąd sytuacji. Doskonale wiedziała, że nie powinna była z nim w ten sposób igrać, ale przecież sam zaczął, czyż nie? - Ale założę się, że bez tej koszuli też byś wyglądał lepiej. Ostatnio przypakowałeś? - spytała dość cicho, by tylko on usłyszał jej słowa i musnęła nawet ustami płatek ucha mężczyzny, by odsunąć się odrobinę, choć nadal jej usta pozostawały zaledwie centymetry od jego ust.

Gabriel Fitzgerald

[Gabriel Fitzgerald]

Gabriel wiedział, że poniekąd od urodzenia znajdował się w uprzywilejowanej sytuacji. Wychowywał się w zamożnej rodzinie, jego rodzice bardzo go kochali i absolutnie niczego mu nie brakowało. Dodatkowo Państwo Fitzgerald w całości sfinansowali jego studia, dlatego nie musiał rozpoczynać dorosłego życia z ogromnym kredytem. Wiedział, że nie każdy miał takie szczęście, dlaczego czuł ogromną wdzięczność. Jako dorosły Gabriel robił wszystko, aby pomóc ludziom, którzy znajdowali się w gorszej sytuacji, niż on. Regularnie uczęszczał na różne przyjęcia charytatywne, rozważał także założenie własnej fundacji.
— Naprawdę w to wierzysz? Moim zdaniem to trochę naiwne. Każdy związek kiedyś się wypala — odparł i parsknął śmiechem. Gabriel nie wierzył w miłość do grobowej deski. Uważał, że każdy związek miał swoją własną datę ważności. Po prostu nie wszyscy mieli w sobie na tyle odwagi, aby odejść. Znał wiele par, które tkwiły u swojego boku tylko ze względu na przyzwyczajenie. Fitzgerald uważał, że było to strasznie smutne.
Gdy usłyszał jej słowa, zaśmiał się i z rozbawieniem pokręcił głową. Dani miała rację. Gabe zawsze lubił zrywać z niej ubrania, zwłaszcza te najbardziej efektowne. Szatyn zawsze miał do niej słabość. Danielle była przepiękną kobietą, a w dodatku u jej boku zawsze czuł się absolutnie wyjątkowo.
— Cóż, dużo ćwiczę. Jestem stałym bywalcem siłowni — stwierdził i znów na chwilę zatonął w jej niesamowitych oczach. Tym razem chyba przepadł na dobre. Postanowił, że to najwyższy czas na to, aby zakończyć te żałosne podchody. Nachylił się nad nią i złożył na jej ustach namiętny pocałunek. Na kilka sekund jego świat stanął w miejscu.

Danielle Lawson

[Danielle Lawson]

Z Danielle było podobnie. Doskonale wiedziała, że jej pochodzenie zdecydowanie sporo ułatwiło, tak samo jak fakt, że jej ojciec również skończył Yale. Nie musiała się martwić o pieniądze, przez okres studencki poświęcając się przede wszystkim nauce oraz siłą rzeczy imprezowaniu. Kredyt studencki nie spędzał jej snu z powiek, tak jak to było z jej rówieśnikami. W tym momencie również Danielle wspierała organizacje charytatywne, pomagające utalentowanym uczniom z ubogich rodzin dostać się na wymarzone uczelnie.
– Wierzę, że jeśli dwie osoby chcą ze sobą być, to nawet problemy nie wypalą tego uczucia. Nie wszystko ma datę przydatności, Gabe. Niektórzy dorośli przegadują swoje problemy i z nich wychodzą – wzruszyła ramionami, bo naprawdę szczerze w to wierzyła. Jej rodzice byli tego najlepszym przykładem. Byli już koło sześćdziesiątki, a nadal byli ze sobą szczęśliwi, nie szczędzili sobie czułości i patrzyli na siebie tak samo jak przed trzydziestoma laty. W głębi duszy o czymś takim Dani marzyła, ale niestety nie było jej to dane.
– Właśnie widzę – rzuciła z wyraźnym rozbawieniem. Kiedy jednak się nachylił i ją pocałował… Cóż, w pierwszym momencie z przyzwyczajenia odwzajemniła pocałunek, zbyt zszokowana i pijana, by zareagować inaczej. Gdy tylko jej mózg przetworzył jednak, co właściwie się dzieje, natychmiast odepchnęła Gabriela, czując chęć by go spoliczkować.
– Wiesz, że teraz mogłabym cię pozwać o molestowanie, nie? – spytała, wywracając oczyma. – To był zły pomysł. Do zobaczenia w poniedziałek, szefie – powiedziała, odwracając się na pięcie i znikając w tłumie ludzi tak szybko, że pewnie nawet nie dała mu dojść do słowa ani nawet nie słyszała jego tłumaczenia. Miała to gdzieś, przekonała się tylko, że nadal był tym samym playboyem, którym został po ich rozstaniu.

zt

Gabriel Fitzgerald