[Hope Valley]

[Lacey Bradford]

008.

W ostatnim czasie zdecydowanie nie mogła narzekać na brak rozrywki, bo ta zdawała się przychodzić do niej sama. Choć większość wieczorów zmuszona była spędzać w pracy, to wcale nie oznaczało, że te, które miała wolne, skłonna była spędzać w domu. Pomimo tego, że i tam nie mogła narzekać na nudę, dziś wyglądać to miało nieco inaczej, bo przez większość czasu w mieszkaniu przebywała sama. A skoro oznaczać to miało, że zmuszona byłaby zaszyć się pod kocem i spędzić noc w towarzystwie marnych filmów lub seriali, wolała zrobić z tym dniem coś ciekawszego, choć może niekoniecznie pożyteczniejszego. Dlatego też nie narzekała, kiedy w połowie pierwszej lampki wina Declan zjawił się w domu, nie widząc problemu w tym, aby dotrzymać jej towarzystwa. Choć imprezowanie powoli zaczynało wchodzić jej w krew i coraz częściej wychodziła z ludźmi po to, aby po prostu się napić, nie postrzegała tego jako coś niewłaściwego, mając wrażenie, że odrobina alkoholu wspaniale pomagała w socjalizacji. I właśnie tak było, o czym Lacey przyszło się przekonać dość szybko! W oka mgnieniu opróżnili pierwszą butelkę mocniejszego alkoholu, zaszywając się gdzieś w plenerze, bo pomimo tego, że oboje mieli już swoje lata, to właśnie tam piło się najprzyjemniej. I zanim kolejna flaszka poszła w ruch, udało im się dotrzeć gdzieś w okolice portu, od słowa do słowa przechodząc również do kolejnego, nieszczególnie mądrego pomysłu. Lacey nie miała pewności co do tego, od którego z nich ta kwestia wyszła, ale kiedy w ich głowach zrodził się plan wtargnięcia na czyjś jacht, ona wcale nie uznała tego za coś niewłaściwego. Ba, spodobało jej się to tak, jak podobały jej się wszystkie inne, koszmarne pomysły. Nie zakładała również, aby ściągnąć mogło to na nich kłopoty, ale nawet jeśli… tym przejmować będą się później, prawda? Na razie mogli skupić się na tym, aby doprowadzić swój plan do końca i choć przez chwilę poczuć się tak, jakby sami byli bogaczami, mogącymi pochwalić się własną łódką. - Mogliśmy kupić paluszki. Czemu nie kupiliśmy paluszków? - jęknęła po drodze, w międzyczasie przekopując siatkę z zakupami, które udało im się zrobić wcześniej. Dopiero po chwili rozproszyła się, a jej wzrok spoczął na jednej ze znajdujących się niedaleko łodzi. - Patrz, tę ktoś nazwał „lep na baby” - zauważyła, szturchając Declana lekko w ramię, a kiedy już wskazała mu odpowiednią łódkę, spojrzała na mężczyznę z wyraźnym rozbawieniem.

[Declan Lansbury]

- 09 -
Zdecydowanie nie wyciągnęli żadnej lekcji z wcześniej popełnionych błędów. Declan przez chwilę łudził się, że być może spojrzy krytycznie na to, co zaszło feralnej nocy, ale nie, wystarczyło kilka dni, żeby zapomniał o tym ile strachu najadł się po zrobieniu tatuażu po pijaku. Kiedy emocje opadły, przestał przejmować się tamtą wpadką i znów chętnie zaglądał do kieliszka. W dodatku, pomimo zarzekania się, że więcej tego nie zrobi, postanowił dziś znów wciągnąć w to Lacey, której zaproponował wspólne spędzenie czasu. Po pracy nie miał żadnych konkretnych planów, a za to miał ochotę rozerwać się. I widząc jak żałośnie jego współlokatorka wyglądała, siedząc samotnie w domu, postanowił wyskoczyć gdzieś właśnie z nią, żeby ponownie się rozerwała i zrelaksowała. Poza tym, pomimo tego, co wcześniej gadał w złości, lubił spędzać z nią czas, dlatego nie potrafiłby z tego zrezygnować, nieważne jakie głupoty razem popełniali. Przynajmniej wiedział, że towarzyszyła mu w tym świetna osoba. Nic dziwnego, że tym razem dał się namówić, albo to on sam ją namówił, trudno powiedzieć, do popełnienia kolejnej idiotycznej rzeczy. Wystarczyło, że wychylili trochę alkoholu, a w nich znów obudziło się to najgłupsze “ja”, które podpowiedziało im, że włamanie się na cudzy jacht może być dobrym pomysłem i właściwie… Brzmiało to zabawnie, prawda? Przynajmniej w odczuciu Declana, który na pewno chętnie choć przez chwilę poczuje się bogaty, skoro w rzeczywistości ledwie wiązał koniec z końcem. A być może, gdyby w przeszłości nie skopał swojej kariery koszykarskiej, pływałby takimi jachtami, zamiast łodzią żaglową, która należała do jego ojca? To było całkiem możliwe, dlatego dziś chciał posmakować tego, co kiedyś pechowo przeszło mu koło nosa. Dlatego maszerował z Bradford w stronę przystani, dumnie dzierżąc w dłoni torbę z ich zakupami, które miały im nieco umilić pobyt na jachcie. - Bo po cholerę nam paluszki? Mamy chipsy - wzruszył ramionami, bo nie obchodziły go paluszki. Nawet jakoś szczególnie ich nie lubił, dlatego cieszył się, że zamiast nich kupili coś lepszego. Kiedy brunetka wskazała mu jakąś łódź, wzrok Lansbury’ego podążył w tamtym kierunku i z rozbawieniem sam odczytał jej nazwę. - Chciałbym mieć taki “lep na baby” - odparł, co można było odczytać dwuznacznie, ale sprowadzało się do jednego - nie pogardziłby taką łodzią. Tym bardziej, że ta, którą on pływał, wypadała przy niej marnie. Mimo to i tak bardzo ją lubił, bo co by nie mówić, swoje zadanie też spełniała. I też można było określić ją jako lep na baby, choć pewnie znacznie mniejszy niż ten, któremu się teraz przyglądali.

[Lacey Bradford]

Taki rozwój wydarzeń był chyba do przewidzenia. Jeśli chodziło o spędzanie czasu z Declanem, Lacey nie potrafiła być konsekwentna. Nie był to przecież pierwszy raz, kiedy posprzeczali się o coś, na skutek czego brunetka zapierała się, że tym razem ich relacje sprowadzać się będą wyłącznie do wspólnego mieszkania. Cóż, jak to zwykle z gadaniem w nerwach bywało, nigdy nic z tego nie robiła. Wystarczyło przecież, żeby zapomniała o złości chociaż na sekundę, a wtedy w oka mgnieniu Lansbury robił coś, co zaczynało ją bawić, sprawiając, że wszelkie humory schodziły na dalszy plan. Ostatecznie dochodziła więc do wniosku, że nie było niczego niewłaściwego w tym, że niekiedy popełnią wspólnie jakiś błąd, skoro do tej pory nie zemścił się on na żadnym z nich. A niespodziewane tatuaże? Cóż, wystarczyło kilka dni, aby Lacey zaczęła przekonywać się do własnego, teraz będąc już przeświadczoną o tym, że prezentował się on nieźle. Poza tym, wbrew jej wcześniejszym obawiam, nic nie wskazywało na to, żeby czymkolwiek się wówczas zarazili, więc istniał jakiś cień szansy, że w rzeczywistości brunetka powinna być mu wdzięczna za to, że w końcu zdecydowała się sięgnąć po coś, na co przez długi czas nie miała odwagi. W chwili obecnej nie była to jednak jedna z tych rzeczy, którymi Lacey skłonna była zaprzątać sobie głowę. Kiedy wychylili kilka większych porcji alkoholu, jej myśli i tak skupiać zaczęły się na głupotach, których podejmować się nie powinna, jednak smak adrenaliny najwyraźniej odpowiadał jej do tego stopnia, że pożałować miała go dopiero kolejnego dnia. W chwili obecnej żałowała jedynie, że nie zadbała odpowiednio o listę zakupów, przez co, jej zdaniem, mieli teraz luki w prowiancie. - Chipsy to chipsy, a paluszki to paluszki. Nie da się zastąpić jednego drugim - spojrzała na niego z niedowierzaniem i pokręciła głową, jakby w chwili obecnej dopuścił się naprawdę haniebnej pomyłki. Poza tym, ileż można pakować w siebie chipsy, kiedy na świecie pełno jest różnych pyszności? Paluszki, krakersiki, wszystko to idealnie komponowało się przecież z alkoholem, więc Lacey miała prawo żałować, że nie postarali się z zakupami bardziej. Nie zamierzała się o to jednak sprzeczać. - Tak? Twój urok osobisty przestał się sprawdzać? - uśmiechnęła się zaczepnie, strojąc sobie z niego żarty. Choć nie była to jej sprawa, skłonna była stwierdzić, że Declan żadnej łodzi do pomocy nie potrzebował. Miała okazję obserwować go w trakcie działania, zatem widziała, że z kobietami radził sobie świetnie. Zresztą, gdyby było inaczej, przez ich mieszkanie nie przewijałyby się coraz to nowsze zdobycze, a ona nie tkwiłaby w rozrywce, która tak bardzo jej się podobała, prawda? - Patrz, ten jest ładny - zauważyła, wskazując palcem jakiś jacht. Skoro mieli zaznać odrobiny luksusu, chciała zadbać o to, aby całe to przedsięwzięcie naprawdę było warte zachodu.

[Declan Lansbury]

Coś w tym jest. Declan również nie potrafił długo złościć się na Lacey. Przeważnie prędko zapominał o tym, co miał jej za złe i znów wracał do punktu wyjścia, zachowując się tak, jakby nic złego między nimi nie zaszło. Zresztą, preferował sytuacje kiedy dogadywali się ze sobą, nie czując się najlepiej kiedy ich “stan wojenny” utrzymywał się zbyt długo. Właściwie Lansbury to ten typ człowieka, który nie lubi z nikim się kłócić, woli raczej żyć z innymi w zgodzie, dlatego też do kłótni nie doprowadzał zbyt często, a jeśli sytuacja była do odratowania, dosyć szybko starał się ją uratować. Na szczęście Bradford również zbyt długo nie chowała urazy, więc dogadywanie się z nią nie było ani trochę problematyczne i niemal od razu po jakiejś sprzeczce mogli znów bawić się ze sobą, dokładnie tak, jak miało to miejsce dziś. Wspólne wyjście Declan jak zwykle uważał za udane, szczególnie od chwili, gdy alkohol zaczął dobrze na nich działać i mieli swój głupi pomysł, który zamierzali zrealizować. Jedynym problemem stały się najwyraźniej ich zakupy, z których brunet był w pełni zadowolony, co też zamierzał w tej chwili podkreślić. - I tak uważam, że dobrze zrobiliśmy, nie tracąc na nie pieniędzy. Jak chcesz paluszki, kupuj je sobie beze mnie - obronił swojego stanowiska, wyraźnie z siebie zadowolony. Krakersy ok, lubił je, ale paluszki? Nigdy jakoś szczególnie do niego nie przemawiały, dlatego były ostatnią rzeczą, po którą sięgał, gdy rozglądał się za słoną przekąską. Dlatego celowo ominął je podczas dzisiejszych zakupów. A w kwestii chipsów, zdaniem bruneta, ich nigdy nie można mieć dość, dlatego nie zrozumiałby zarzutów Lacey względem nich. - Działa jak zawsze, ale nie zaszkodziłby czasem ułatwić sobie zadanie, prawda? - przyznał, wzruszając przy tym ramionami. Jak widać Declan nie należał do osób skromnych i zdawał sobie sprawę z własnych atutów. Wiedział jak działa na kobiety, miał również jakieś pojęcie o tym, jak je podejść i chętnie to wszystko wykorzystywał, umawiając się na kolejne randki. Wiedział też, że na niektóre panie najlepiej działają jakieś gadżety, a skoro on nie szukał żadnego głębokiego związku, nie miałby nic przeciwko spędzeniem nocy z kobietą, która bardziej niż nim, zainteresowana byłaby jego jachtem… Oczywiście gdyby go miał, heh. Kiedy Bradford wskazała mu kolejny jacht, brunet przyjrzał mu się uważniej, zastanawiając się czy to ten właściwy. - To co, idziemy na niego? - zapytał, zerkając na kobietę, po czym poruszył zachęcająco brwiami. On już był zapalony do ich przygody na jachcie i nie mógł doczekać się aż wdrapią się na niego i zaczną kolejną część swojej dzisiejszej imprezy.

[Lacey Bradford]

Kolejną kwestią było to, że wielkie wojny nie zdarzały im się zbyt często. Jasne, czasami jedni nadepnęło drugiemu na odcisk, na skutek czego nie byli w stanie dogadać się ze sobą tego konkretnego dnia, ale podobne sytuacje można było prędko puścić w niepamięć. Poza tym, ich sprzeczki w przeważającym stopniu wyglądały jak ta sprzed kilku dni, czego Lacey nie traktowała zbyt poważnie. Wiedziała, że było to jedynie rzucanie słów na wiatr, a oni prędzej czy później znów skończą bawić się w swoim towarzystwie. Niczego innego nie oczekiwała i jeśli miała być szczera, chyba czułaby się odrobinę niepocieszona, gdyby Declan postanowił wyciągnąć z ich małego sporu jakieś konsekwencje. Tym jednak nie musiała przejmować się dzisiejszego popołudnia, bez większych oporów spędzając czas w towarzystwie bruneta. Nie dało się ukryć, że była zadowolona z takiego obrotu spraw, a alkohol, który w siebie wlała, jeszcze bardziej jej ten czas umilał. Do pełni szczęścia potrzebowała najwyraźniej już tylko paluszków, ale z niewiadomych przyczyn Declan nie chciał się z nią zgodzić. Bo nie, Lacey bynajmniej nie przyjmowała do wiadomości jego tłumaczeń, wmawiając sobie, że próbował jedynie zrobić jej na złość. Dlatego też spojrzała na niego, strojąc przy tym jakąś głupią minę, ale nie powiedziała już nic. Była pewna, że gdyby te paluszki mieli ze sobą, Declan i tak pochłonąłby je z braku laku. - A to nie tak, że im większe wyzwanie, tym większa przyjemność z osiągnięcia celu? Zamiast iść na łatwiznę, powinieneś raczej pomyśleć o czymś, przy czym bardziej byś się natrudził - uniosła obie brwi ku górze, po czym pokiwała głową z przekonaniem. Prawda była jednak taka, że niewiele na ten temat wiedziała, bo daleko było jej do typowego zawodnika, który odhacza jedynie kolejne panny. I choć w jej słowach mogło kryć się sporo prawdy, one rzeczywiście mogły nie sprawdzić się w przypadku Declana, jeśli ten stronić chciał od wszystkiego, co groziło zobowiązaniami. Tym jednak Lacey przejmować się nie musiała, bo przecież nie był to jej problem, dlatego w pełni mogła skupić się na ich dzisiejszej przygodzie. Kiedy Lansbury zaproponował jej dość konkretne miejsce przestępstwa, brunetka zmrużyła oczy, po czym lekko wzruszyła ramionami. - Jak chcesz tam wejść? - zagadnęła, chcąc zorientować się czy posiadali w ogóle jakiś plan, czy moze zmuszeni byli po prostu improwizować, co pod wpływem alkoholu mogło okazać się dość kłopotliwą opcją, ale jak łatwo się domyślić, była to kolejna z tych rzeczy, którymi Bradford nie planowała zaprzątać sobie dziś głowy.

[Declan Lansbury]

To akurat prawda i Declan bardzo cenił sobie to, że między nimi nie było jakichś poważnych spięć, które wpłynęłyby na ich relację i sprawiłyby, że dzielenie mieszkania stałoby się udręką. Dlatego tak lubił mieszkanie z lacey. Potrafili się ze sobą dogadywać, a nawet jeśli coś im nie pasowało, byli w stanie jakoś normalnie rozwiązywać ze sobą problemy. Myśląc o znalezieniu sobie współlokatora, obawiał się tego, że może trafić na osobę, z którą będzie się wiecznie gryźć, co sprawiłoby, że niechętnie wracałby do własnego mieszkania, a to przecież nie powinno wyglądać w ten sposób. Z tego względu cieszył się, że trafił akurat na Bradford, której mógł tego nigdy nie powiedzieć i pewnie tego nie zrobi, ale pewnie jakoś dawał jej odczuć to, że cenił sobie jej obecność. Miała też jeszcze kilka innych atutów, w tym jeden, który w tej chwili cenił sobie nad wszystkie inne, mianowicie chodzi o to, że z nią zawsze można było dobrze się bawić. Pod warunkiem, że nie marudziła mu nad uchem, co miało miejsce teraz. Nie rozumiał dlaczego wciąż nie odpuszczała sobie tych paluszków. Nie było ich i nie będzie, choć gdyby zastąpiły chipsy, Lansbury faktycznie zjadłby je z braku laku, ale cieszył się, że jednak zamiast nich kupili coś, co lubił bardziej. - Tylko jaki sens jest bardziej starać się o kogoś, z kim zaraz się pożegnam? - zapytał szczerze i popatrzył pytająco na Lacey, a po dłuższej chwili wzruszył ramionami. Nie próbował udawać, że jego zamiary były inne i rozważał zaangażowanie się w relację z jakąś kobietą, bo tak nie było. Nie chciał pakować się w żaden związek. Cenił sobie wolność i chciał po prostu się rozerwać, zawsze grając w otwarte karty. Nie zamierzał przy tym robić zbyt wielkiego zachodu, bo dlaczego miałby biegać i przenosić góry dla kogoś, kto nie zagości na dłużej w jego życiu? Dla niego to zupełnie nie miało sensu. - Normalnie? - spojrzał na brunetkę jakby zadała naprawdę głupie pytanie. - Tutaj widzisz tylko dziób, ale jak przejdziesz kawałek dalej to zobaczysz rufę, a od jej strony jest całkiem wygodne wejście. Musisz tylko uważać na barierkę - wyjaśnił, palcem wskazując na tył jachtu. Akurat w wejściu na pokład nie widział problemu. Ten dostrzegał w ukrywaniu swojej obecności na nim przed ochroniarzem, który kręcił się po porcie i mógł w każdej chwili ich dopaść, jeśli nie będą ostrożni. Mimo to zabawa w kotka i myszkę z nim na ten moment wydawała się Declanowi atrakcyjna, dlatego nie zniechęcał się tym ani trochę. Można nawet powiedzieć, że na myśl o tym był podekscytowany.

[Lacey Bradford]

Nie był jedynym, który naprawdę się tego obawiał. Lacey nie miała doświadczenia ze współlokatorami, a przynajmniej nie z takimi, którzy rzeczywiście nie byliby dla niej nikim więcej, poza osobami, z którymi pomieszkiwała. Ciężko mówić o tym, aby i w przypadku Declana ograniczała się wyłącznie do tego, ale kiedy zaczynali swoją przygodę, nie znali się zbyt dobrze. Nić porozumienia nawiązywała się pomiędzy nimi stopniowo, dlatego obecnie Bradford rzeczywiście mogła określić go mianem kogoś bliskiego. Mało tego, może nawet doszukiwała się w nim przyjaciela? Nie takiego, któremu spowiadać mogłaby się z każdej nieudanej randki i innego rodzaju wpadek, ale przecież nie tak musiała wyglądać każda przyjaźń. Poza tym, ich relacja również miała w sobie coś specjalnego. Tym zdawało się być wspólne pakowanie się w kłopoty, które za każdym razem wydawało im się zadziwiająco dobrym pomysłem, aby ostatecznie sprowadzić na nich nieprzyjemne konsekwencje. Nie wiedzieć czemu, Lacey nigdy nie wyciągała z tego żadnych wniosków, raz po raz brnąć w coraz to głupsze sytuacje. No bo szczerze? Po cholerę było im się pchać na cudzy jacht, skoro równie dobrze mogli urządzić sobie piknik na łódce Declana? Komfort może i nie ten, ale czy po opróżnieniu kolejnej butelki z alkoholem faktycznie robiłoby im to różnicę? - A co jeśli wtedy nie chciałbyś się żegnać? - poruszyła zaczepnie brwiami, a na jej usta wkradł się głupawy uśmiech, bo przecież doskonale zdawała sobie sprawę z jego podejścia do związków i, cóż, nie zakładała raczej, aby prędko miało się ono zmienić. - Spławiła cię kiedyś jakaś w ogóle? - zmarszczyła nos i zerknęła na niego ze szczerym zainteresowaniem. Do tej pory miała okazję obserwować wyłącznie sytuacje, w których to Lansbury pozbywał się swoich partnerek, co w ostatnim czasie Lacey robiła za niego. Była jednak ciekawa tego, czy i on doświadczył kiedyś odrzucenia, no bo przecież nie mógł być taki dobry, prawda? Kiedyś musiał chcieć spędzić z kimś więcej czasu i spotkać się z odmową. - Okej… - mruknęła, udając, że doskonale rozumie o czym mówił. Rzecz w tym, że dla kogoś tak niezorientowanego w temacie jak Bradford ciężkim mogło wydawać się nawet odróżnienie rufy od dziobu. Niewykluczone więc, że Declan zmuszony będzie pokazać jej wszystko palcem, kiedy już dotrą do odpowiedniego miejsca, a to przecież nastąpić miało w oka mgnieniu. I kiedy znaleźli się przy samym jachcie, Bradford rozejrzała się dookoła. - Nikogo nie ma? - zapytała dla pewności, bo przecież znała siebie i doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że pewnych rzeczy mogła po prostu nie wyłapać, a nie chciała, żeby ich zabawa skończyła się jeszcze zanim porządnie się za nią zabiorą.

[Declan Lansbury]

Nie każda przyjaźń musi wyglądać dokładnie tak samo. Declan zdecydowanie nie nadawał się na osobę, której Lacey mogłaby spowiadać się ze swoich zawodów miłosnych, bo nie wiedziałby co miałby jej wtedy doradzić. Nie był dobry w te klocki i choć chciał ją wspierać oraz pomagać jej, nie ze wszystkim mógł sobie poradzić. I wcale nie musiał. Bradford na pewno miała obok siebie osoby, które byłyby w stanie pocieszyć ją po kolejnej nieudanej randce, a Lansbury mógł polecić jej inne swoje umiejętności, jak chociażby właśnie dar do pakowania się w tarapaty i wpadania na głupie pomysły, które chętnie w jej towarzystwie realizował. Miał wrażenie, że to właśnie z Bradford najczęściej robił największe głupoty, więc oboje chyba byli dla siebie właśnie tym rodzajem przyjaciół i cóż, brunet na pewno nie zamierzał na to narzekać. Chociaż może powinien to jeszcze raz przemyśleć? Na pewno była inna mniej ryzykowna rola przyjaciela, którą mógłby przejąć, tylko z drugiej strony… Gdzie wtedy szukałby dreszczyku emocji? Dlatego nawet jeśli dziś rozsądniej byłoby faktycznie pójść na jego łódź, Lansbury za o wiele zabawniejsze uważał to włamanie, od którego pewnie trudno byłoby go odwieść. Usłyszawszy pytanie brunetki, Declan parsknął śmiechem i pokręcił głową. - Dobre - przyznał, celując w nią palcem. Potraktował to jako żart, bo jednak na razie takiej sytuacji nie przewidywał. Dobrze mu było tak, jak było i chciał, żeby tak zostało. - Mogę odmówić zeznań przeciwko sobie - zaznaczył w odpowiedzi na jej następne pytanie. To oczywiste, że ktoś go kiedyś spławił i to nie raz. Niestety, choć bardzo by tego chciał, nie był chodzącym ideałem i po świecie stąpały kobiety, które nie miały problemu z powiedzeniem mu nie. Czy mu to odpowiadało? Oczywiście, że nie, dlatego nie miał ochoty zagłębiać się w ten temat, obawiając się, że Bradford zacznie mu dokuczać. I może rzeczywiście powinien przerzucić się na prostsze słownictwo, zamiast zasypywać Lacey fachowym? Problem w tym, że sam był przyzwyczajony do niego w takim stopniu, że z góry zakładał, iż każdy będzie w stanie to zrozumieć, dlatego wydawało mu się, że jego przyjaciółka też wszystko zrozumiała i nie musi przekładać tego na prostsze słownictwo. Całe szczęście, że nie kazał jej sam szukać tej tajemniczej rufy i po prostu poprowadził ją w tamtą stronę, więc niewiedza Bradford nie powinna wyjść na jaw. - Wydaje mi się, że nie - przyznał, ale jeszcze rozejrzał się w poszukiwaniu ewentualnego zagrożenia. - Teren czysty, pakuj się - skinął głową na jacht, po czym ustawił się obok Lacey i wyciągnął dłoń, żeby ewentualnie posłużyć jej pomocą, gdyby wchodząc na jacht napotkała na jakiś problem. I niech mu ktoś powie, że nie jest dżentelmenem, heh.

[Lacey Bradford]

Całe szczęście, że tek naprawdę Lacey nie miała o czym mu opowiadać. Kiedy się poznali, miała za sobą beznadziejny związek, ale nie była to kwestia, którą poruszałaby ze wszystkimi dookoła. Nie, o jej ówczesnym zawodzie wiedzieli tylko najbliżsi, a Lansbury, cóż, zdecydowanie do tego grona nie należał. Zmieniać się to zaczęło dopiero z czasem, ale i wtedy Bradford nie zmieniła swojego podejścia, ale może działo się to za sprawą tego, że nie bardzo miała na co się użalać? Nie randkowała zbyt często, będąc przekonaną o tym, że najlepiej było jej samej, ale w rzeczywistości za jej podejściem mogła kryć się jakaś uraza, stanowiąca pozostałość po poprzednim związku. Nie chciała sparzyć się po raz kolejny, dlatego swój czas wypełniała na inne sposoby. I to mogło w końcu okazać się dla niej zgubne, biorąc pod uwagę to, że sporą jego część przeznaczała na realizowanie głupich pomysłów, które rodziły się w ich zapijaczonych umysłach. Poważnie, nie mogli jak cywilizowani ludzie zaszyć się w mieszkaniu i urżnąć się do nieprzytomności, zamiast porywać się na głupoty, które i tak nie będą stanowić dla nich zabawnych wspomnień? Mogłyby, oczywiście, ale to chyba wymagałoby, żeby wlewali w siebie trochę mniej alkoholu, bo ten ewidentnie wpływał źle na ich pamięć. - Mhmmm… - przeciągnęła, już teraz spoglądając na bruneta z rozbawieniem. Oczywistym było, że zbyt łatwo mu tego nie odpuści, skoro jego odpowiedź nie pozostawiła jej żadnych wątpliwości. - Zawsze wiedziałam, że twój urok osobisty jednak zawodzi - uśmiechnęła się triumfalnie, zupełnie tak, jakby w tym momencie wygrała jakiś zakład. Gdyby zapytał ją co było tego powodem, Lacey prawdopodobnie nie umiałaby mu tego wyjaśnić. Działo się to wyłącznie za sprawą tego, że dokuczanie mu sprawiało jej naprawdę sporą przyjemność, a jeśli teraz mogła robić to również w kwestii, w której Declan uchodził za niezawodnego, cóż, to jeszcze bardziej wzmacniało jej zadowolenie. Zapomniała o nim jednak, kiedy przyszło im wypełnić wcześniejsze zamiary i dostać się na cudzy jacht, co już na starcie okazało się zadaniem trudniejszym, niż Bradford przypuszczała. Dlatego też zdecydowała się skorzystać z jego pomocy, ujmując jego dłoń, co miało ułatwić jej wejście na pokład. Dobrze, że zdecydowała się z tego skorzystać, bo już chwilę później zachwiała się, co w innych okolicznościach poskutkować mogłoby upadkiem. Bez tego się jednak obyło, dzięki czemu Lacey znajdowała się już na jachcie, nie kryjąc przy tym zadowolenia. - No, chodź! Nie chcę, żeby później przymknęli mnie samą - ponagliła go i zaczekała, aż do niej dołączy. Kiedy i Declan znalazł się na pokładzie, Bradford już całkiem pozbyła się dotychczasowych obaw, nie mając problemu ze znalezieniem im miejsca, w którym, zdaniem Lacey, byłoby im najwygodniej.

[Declan Lansbury]

Pewnie, mogliby zamknąć się w domu i tam pić do czasu aż urwałby się im film lub mogliby pomyśleć o umiarze kiedy gdzieś wychodzili, tylko problem w tym, że Declan obie te opcje uważał za mało atrakcyjne. W porządku, nie ma problemu z alkoholem, potrafi powiedzieć sobie stop, ale przeważnie nie ma ochoty, chcąc wykorzystywać takie okazje do tego, żeby dobrze się rozerwać i może też właśnie zapomnieć? Choć po Lansburym w ogóle nie widać tego, żeby cokolwiek go trapiło, jak każdy człowiek miał swoje problemy i od czasu do czasu chciał przed nimi uciec. Wykorzystywanie do tego alkoholu pewnie nie jest najrozsądniejszym wyjściem, ale jeszcze nie było z nim tak źle, żeby zaczął upijać się w samotności. Nie, on do takich rzeczy potrzebował towarzystwa. A że w tym towarzystwie wpadał na głupie pomysły i to przeważnie wtedy, gdy obok była Lacey, cóż, był to skutek uboczny, z którym potrafił się pogodzić. I jego współlokatorka najwyraźniej również, skoro nadal godziła się na wspólne wyjścia i nie zanosiło się na to, żeby robiła to pod przymusem, tym bardziej, że zdarzało się tak, że to ona gdzieś go wyciągała. - Ale i tak ma się znacznie lepiej niż twój - odgryzł się, nie chcąc pozwolić na to, żeby to jej było na wierzchu, tym bardziej, że podważała skuteczność czegoś, z czego sam był zadowolony, będąc zdania, że jego urok osobisty wciąż nie zawodził. Zresztą kto jak kto, ale akurat ona powinna być tego świadoma, nie dlatego, że działał na nią, ale ze względu na to, że efekty mogła dosyć często podziwiać w ich domu. Dziś jednak zamiast podboje, w głowie miał raczej inne rozrywki. Podobnie jak Bradford, on też już chciał wpakować się na jacht i kontynuować zabawę, jednak najpierw musiał zaczekać aż ona pierwsza wpakuje się tam z jego drobną pomocą. Dopiero potem mógł podążyć za nią, wchodząc na jacht zgrabniej i bez jakichkolwiek potknięć, co zaskoczyło nawet jego samego, bo po wypitym dotychczas alkoholu już trochę wirowało mu w głowie. - Jestem, jestem, ale nie myśl, że jak przyjedzie policja to dam się złapać razem z tobą. Każdy ratuje swój tyłek - ostrzegł, ale tak naprawdę nie zostawiłby jej na pastwę losu. Jak to bardzo często bywało, mówił jedno, a zrobiłby coś zupełnie innego, więc brunetka powinna być spokojna. Zresztą na razie oboje mogli być, ponieważ w okolicy nie było śladu żywej duszy, więc mogli się zrelaksować i Declan właśnie tym się zajął kiedy już znalazł sobie wygodne miejsce, w którym się rozłożył i zaczął rozpakowywać zakupy.
Na jachcie bezpiecznie spędzili sporo czasu. Nikt ich tutaj nie przyłapał, sami też ani niczego nie uszkodzili, ani sobie nie wrócili, pomimo tego, że byli w stanie fatalnym. Udało im się nawet bez dodatkowych atrakcji trafić do domu, po drodze nie zahaczając o żadne studio tatuażu i inne miejsce, gdzie mogliby dorobić się pamiątek na całe życie.
- zt -