[Laura Moran]

007 + outfit

Laura, odkąd rozstała się z Asherem, jeśli można to nazwać rozstaniem, bo została po prostu wymieniona na nowszą, młodszą wersją, unikała randkowania. Nie potrzebowała kolejnego mężczyzny w swoim życiu, z którym i tak prędzej czy później dojdzie do mniej lub bardziej dramatycznego zerwania, a ona przez następny miesiąc będzie leczyć swoje złamane serce. Chciała skupić się na pracy, na samej sobie, ale długo nie wytrwała w swoim postanowieniu, co w sumie nawet jej nie zdziwiło. Nie należała do tych z silną wolą, którzy potrafią wytrwać, raczej częściej ulegała swoim pokusom czy zachciankom, którym było ponowne włączenie aplikacji randkowej. Lubiła sobie poprzeglądać, czasami trafiała na nowe twarze, czasami zbyt znajome i gdy tak leżała na kanapie to z nudów przesuwała to w lewo, to w prawo. Nie planowała żadnego poważniejszego spotkania, bo nie spodziewała, że ktokolwiek na tyle ją zainteresuje, a jednak! Może nie rozmawiała z Marshallem nie wiadomo ile, ale gdy zaproponował spotkanie uznała, że czemu nie? Co miała do stracenia, oprócz czasu, którego w żaden lepszy sposób pewnie nie spożytkuje? Jedna randka nie musiała też oznaczać miłości na całe życie, namiętnego romansu rodem z harlekinów, ale może wyniknie z tego przynajmniej raz jakaś pozytywna znajomość chociażby na chwilę?
W każdym razie, niezależnie od ostatecznego wyniku ich spotkania, była pozytywnie nastawiona, a samo miejsce wydawało się prawie idealne na pierwszą randkę. Nie znosiła formalnych sytuacji, ani kolacji, w których musiałaby ubrać nie wiadomo jak wysokie obcasy oraz obcisłą sukienkę, więc spacer na molo był z pewnością lepszym wyjściem. Swoją drogą, tutaj na randce jeszcze nie była, ale zawsze musi być ten pierwszy raz, nie? Ludzi nie było zbyt wielu, ale mimo wszystko ciężko było jej dostrzec Marshalla, więc w końcu po prostu stanęła z nadzieją, że to on ją odnajdzie. - We własnej osobie - posłała mu szeroki uśmiech. - Już myślałam, że mnie nie znajdziesz - zaśmiała się, po czym dokładnie przyjrzała się mężczyźnie, aby porównać ze zdjęciami i na szczęście nie zawiodła się, bo to różnie bywa z tymi internetowymi randkami!

marshall walton

[marshall walton]

Walton nigdy się jakoś specjalnie nie stresował zagadywaniem do dziewczyn i randkami. Zawsze wszystko brał na luzie i po prostu szedł na żywioł, albo trochę kombinując, w zależności od tego z jaką dziewczyną miał się umówić. Teraz natomiast było trochę inaczej, bo przez internet to zawsze jest masa niewiadomych! Tym bardziej, że często trafiał na dziewczyny, które sobie lubiły podkoloryzować swoje życie, czy wygląd i później jak się człowiek z taką spotykał to szok wielki, że zupełnie nie przypomina tej, z którą tak miło się pisało. Walton doceniał zawsze te osoby, które nie dopasowywały się do swojego rozmówcy tylko były po prostu sobą, bo po co udawać kogoś kim się nie jest? Zupełnie bez sensu!
Całe szczęście Laura wyglądała tak jak na zdjęciach więc Marshall nie musiał udawać, że zostawił włączone żelazko... tak, był trochę płytki w tym wszystkim i mega to było słabe z jego strony. Nie ma się jednak co oszukiwać, ale wygląd jako pierwszy rzucał się w oczy po poznaniu nowej osoby i często niestety się ludzi na jego podstawie ocenia i szufladkuje. Marshall wiedział, ze tak nie wypada, ale i tak podświadomie to robił. - Trochę mi ulżyło, że jesteś prawdziwą osobą z krwi i kości, a nie jakimś botem... albo co gorsza 40-letnim Tomem czyhającym na ładnych, nieco starszych chłopców - takim żarcikiem zarzucił na przełamanie pierwszych lodów. - No co Ty... taką ładną dziewczynę to łatwo znaleźć w tłumie - powiedział Walton, który już przypadkowo zagadał do dwóch innych bab, ale o tym Laura nie musiała wiedzieć, bo na bank Marshallowi było przez to głupio. - To dla Ciebie - wręczył jej kwiatki - chociaż nie mam pojęcia jakie lubisz i czy akurat na takie nie masz uczulenia, ale jakby co to nie chciałem - co złego to nie on, zawsze tak jest! Z Waltona to dobry chłop, kto wie, może Laura się będzie miała okazję o tym jeszcze przekonać.

Laura Moran

[Laura Moran]

nie doszło mi żadne powiadomienie, maks przepraszam

Laura przyzwyczaiła się do randkowania w Internecie na tyle, że naprawdę nie robiło jej to już różnicy, czy zagadała do kogoś, czy umówiła się przez tindera lub inną aplikację do tego służącą. Może odrobinę obawiała się tego, czy jej nowa randka nie okaże się nowym Tedem Bundy, ale z drugiej strony ta możliwość istniała dosłownie przy każdym, niezależnie od sposobu poznania się, nie? Nie należała również do tych, co ubarwiały swoje życie czy zdjęcia profilowe, bo nie lubiła widzieć później rozczarowania na twarzy innej osoby. Zresztą, po co miałaby to robić? Lubiła siebie na tyle, żeby wstawić prawdziwe zdjęcie i informację; nie miała potrzeby powiększenia sobie biustu czy pomniejszenia talii, a jeśli ktoś szukał tych cech to cóż, u Laurki na próżno było ich szukać. Znaczy, nie wyglądała źle, ale żywcem wyciągnięta z instagrama też nie była.
Marshall raczej nie musiał martwić się swoją płytkością, bo jakby nie patrzeć, wszyscy na tej podstawie oceniali w czasie pierwszego poznania, czy też przesunięcia w prawo. Raczej nikt z nas nie chciałby iść na randkę, z kimś kto nawet wizualnie się nam nie podoba, a nie wiadomo jakby było z osobowością. Ona też go przecież wybrała według swoich kryteriów i nie mogła powiedzieć, że się zawiodła. Wręcz przeciwnie, hehe. - Jesteś pewien tego wszystkiego? Może jestem botem, który lubuje się w trochę starszych chłopcach? - uniosła brwi do góry, odpowiadając mu bardzo poważnym tonem, chociaż po chwili oczywiście parsknęła śmiechem. Trochę starszych lubiła, to fakt, jednak daleko jej było do bota czy też 40-letnia Toma. - Weź, bo się zarumienię - i faktycznie na jej buzi pojawił się delikatny rumieniec z powodu jego komplementu, a wstydliwą dziewuchą raczej nie była. No w każdym razie miło jej się zrobiło! Posłała mu szeroki uśmiech na widok kwiatów. - Ooo, dziękuję, rzadko kiedy takie dostaję. Chyba w sumie jeszcze nigdy - chwyciła od niego bukiet, próbując powąchać i niestety skończyło się to jej kichnięciem. - Nie przejmuj się, mam uczulenie dosłownie na wszystko albo po prostu za mocno się zaciągnęłam, ale i tak bardzo doceniam. Ja niestety dla ciebie nie mam żadnych, może następnym razem - dodała ze śmiechem. I o ile będzie następny raz.

marshall walton

[Grace Warren]

Leonie Turner

Oparła się o drewniane barierki. Dzień był piękny i słoneczny, Grace zadarła głowę i uśmiechnęła się do słońca, które otulało ją swoimi promieniami. Miała na sobie krótką, białą sukienkę, na tyle obszerną, że niewiele widać było brzuszka spod materiału; chyba, że ktoś znał ją na tyle, aby wiedzieć, że te chude kości i ości już dawno w jednym, charakterystycznym miejscu nabrały kształtów i nie minie miesiąc, góra dwa, a już niczego nie da się ukryć.
Wsłuchiwała się w szum oceanu. Brakowało go jej w willi na wzgórzu Wave Hill. Kiedy zaczynała się spotykać z Josephem, mieszkał on w osiedlu domków na plaży. Zasypiając w jego łóżku oraz w jego ramionach, a ocean był jak kołysanka na dobranoc.
Poprawiła różowe szkiełka na nosie. Tylko raz zapomniała swoich z hotelu w Las Vegas, Warren wtedy podał jej swoje i od tego czasu, te stały się jej. Nie upomniał się o zwrot, prawdopodobnie uznając, że było jej w nich bardziej do twarzy niż jemu. Grace, dyplomatycznie nie oponowała.
Czekała na Leonie, z która umówiła się zaraz po jej powrocie z pokazu ostatniej kolacji. Wrażeniami, przyjaciółka podzieliła się z nią w wiadomościach, które napływały do niej wieczorami, aczkolwiek Grace była ciekawa szczegółów. Tych, a także innych, ocierających się o przygotowania do ślubu z Peterem. Choć nie było szans, że Lily sama poniesie poduszkę z obrączkami - nie miałaby wtedy nawet roczku - obiecała Leonie, że weźmie córkę na ręce i z jej drobną pomocą, przekaże obrączki nowożeńcom.
Stukot obcasów zwrócił jej uwagę. Przekrzywiając głowę ku lewemu ramieniu, spojrzała na nadchodzącą kobietę. Wyprostowawszy się, wyszła jej na przeciw. Ucałowała policzek Turner, jedną ręką przytrzymując słomkowy kapelusz otulony szeroką chustą w groszki.
- Jak zawsze na czas... To co? Mrożona kawa? Czy masz dzisiaj nastrój na cocktail bar? - zostawiając jej wybór, gestem wskazała na szerokie molo oraz nadmorskie knajpki, które na jego początku, rozrosły się jak grzyby po deszczu. Choć było już po tym najgorętszym sezonie, żadna się nie zamknęła.
- Mieliście okazję z Peterem spróbować sake? - dopytywała, gdy szły po drewnianych deskach. Z podróży poślubnej do Japonii, przywiozła Leonie oraz jej mężowi drobny podarunek w postaci właśnie butelki sake oraz puszki białej herbaty, która pachniała tak, jak żadna inna do dostana na Florydzie.

[Leonie Turner]

#5

Ostatni czas był dla blondynki szalone. Przygotowania związane z pokazem zabierały sporo czasu, wymagały też wielu wyjazdów do Miami. I choć to Hope Valley od roku jest domem Turner, to o wiele więcej czasu w październiku spędziła poza nim ze względu na zawodowe sprawy. Jednocześnie musiała też pamiętać o tym, by nie zaniedbać przygotowań ślubnych, bo choć nieustannie wydawało się, że ciągle mają tak dużo czasu, to... Ten dzień nadchodził. A Leo miała coraz więcej wątpliwości i niekoniecznie były już związane tylko z tym, że o wiele bardziej od tego całego zamieszania związanego z weselem, wolałaby to towarzyszące pojawieniu się nowego człowieka w rodzinie... Ona i Peter się mijali, a to, co słyszała, nie napawało blondynki optymizmem. Czuła, że musi z kimś o tym porozmawiać. Chciała bardzo to zrobić z Grace, ale nie była pewna czy się odważy. Głupio było jej zwalać się ze swoimi problemami i jakkolwiek stresować przyjaciółkę, kiedy... Kiedy przeżywała zapewne najszczęśliwszy okres w swoim życiu. Tak, Leo patrzyła tęsknie na brzuszek ukryty pod sukienką przyjaciółki, w tym spojrzeniu czaiła się też odrobina zazdrości. To co miała Grace i Joseph mogło wydawać się dla kogoś z boku szalone, ale Leo widziała jak wiele szczęścia im to daje. Cieszyła się razem z nimi, ale też bolało ją, że gdzieś te szaleństwo ona i Pete utracili. No, bo nie oszukujmy się... Stracili. nie znaczy to, że przestali się kochać, ale byli na innym etapie. Po prostu. Tak sobie to tłumaczyła.
-Cześć, a ty jak zwykle musisz być pięc minut przed - odparła, cmokajc przyjaciółkę na powitanie. Po chwili też nachyliła się do brzucha, do którego powiedziała ciche cześć, Lily. Tak, Leo bywała jak te straszne ciotki, choć mała wciąż była jeszcze bezpieczna u mamy, nie groziły żadne niespodziewane uściski i całuski, które czasem mogą dziecko przydusić. -Zdecydowanie kawa mrożona i dobry pączek. Też macie na to ochotę? - zapytała, zerkając z uśmiechem na szatynkę. -Pięknie wyglądasz - dodała na głos to, co chodziło jej po głowie odkąd ujrzała Grace. -Tak... Promiennie. I łagodnie. Po prostu pięknie - wyjaśniała z uśmiechem, może nieco zbyt rozmarzonym. Naprawdę też chciałaby tak się prezentować, ech.
-Niestety nie, ale pamiętamy o tym i nie możemy się doczekać. Niestety ostatni czas nie był dla mnie łaskawy. Też byłam trochę nieosiągalna za co najmocniej przepraszam, ale było tyle do zrobienia przy tym pokazie... Zaniedbałam wszystkich, nawet z Peterem się mijałam nieustannie. Przepraszam cię, Grace, że tak rzadko się odzywałam - trochę tu zmarkotniała, bo właśnie tego Turner nie lubiła w swojej pracy, że wymagała od niej ciągłego pędu. I coraz częściej, tak jak teraz, blondynka łapała się na tym, że po prostu ją to męczy, a do tego traci coś ważnego, coś czego tracić nie chce. Może naprawdę nadchodził czas wielkich zmian? -Jak się czujesz? Masz nowe zdjęcia? Co mówi lekarz? Dekorujecie już pokoik? Chcę wiedzieć wszystko - bo tak jak Grace była ciekawa tego, jak przygotowania Leonie oraz jak ten pokaz, tak Leo też była ciekawa tego, co u jej przyjaciółki.

Grace Warren

[Grace Warren]

Leonie Turner

Przyjaciele byli od tego, aby stać za sobą murem. Dlatego, gdy coś dręczyło Leonie i wwiercało się w jej myśli natrętnie, powinna nie zważając na to, jak wszystko gładko układa się w życiu Grace, pozwolić sobie pomóc. Wygadać się. Poczuć, że nie jest w tym wszystkim sama. Znała Warren i wiedziała przecież doskonale, że nie chciałaby się o tych troskach i zmartwieniach dowiadywać po czasie, bo nawet, jeżeli po oczach Turner domyślała się, że nie wszystko jest w porządku, Grace miała w sobie na tyle dużo empatii, aby nie naciskać. Wolała zaczekać, aż Leonie będzie gotowa zwierzyć się, niż stawiać ją pod ścianą.
- Takie moje zawodowe zboczenie. Przecież wiesz - odparła na swoje usprawiedliwienie, nie mając żadnego innego powodu niż towarzyszący jej od dziecka, upierdliwy perfekcjonizm.
Uśmiechnęła się, dając Leo tyle czasu, ile potrzebowała na rozmowę z brzuszkiem i kryjącą się w jego środku Lily. Dopiero gdy kobieta wyprostowała się, pociągnęła przyjaciółkę w stronę kafejek, biorąc ją naturalnie pod ramię.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo. Nigdy nie byłam wielkim łasuchem, ale ostatnio... Obudziłam Josepha w środku nocy, aby mógł mi... Nam... Usmażyć naleśniki - ściszyła głos do konspiracyjnego szeptu tak, jakby przyznawała się do czegoś wstydliwego. Parsknęła perlistym śmiechem, dając Leonie do zrozumienia, że choć mówiła poważnie... Nie widziała w tym nic złego.
- Mówią, że dziewczynki wyciągają z kobiety urodę... Powinnam się zacząć bać? - przepuściła Turner w progu kawiarni. Porwawszy z lady menu, przeszły przez lokal, aby wyjść na stoliki ustawione na zewnątrz. Widok miały na molo oraz spokojną dzisiaj wodę. Kilka osób, szykowało się do surfowania. Przez moment przyglądała się ich pomniejszonym sylwetkom, zastanawiając się nad tym, co powiedziała przyjaciółka.
- Przecież wiesz, że się nie gniewam. Co prawda chciałabym zobaczyć więcej zdjęć, niż te kilka, które mi podesłałaś oraz jakie były w artykułach w sieci... Jak było? Istne szaleństwo, czy wręcz przeciwnie? Spokój godny dobrego organizatora? - wpatrywała się w kobietę z uśmiechem, podpierając podbródek na splecionych ze sobą dłoniach, z kolei łokcie na skraju stołu,
- Wszystko w jak najlepszym porządku. Lily rośnie jak na drożdżach i może być tak, że wcale nie będzie chciała czekać do tego piątego marca, na którego mam ustalony przez lekarza termin... Kupiliśmy wózek. Zwykły, szary, nawet nie wiesz, jak trudno znaleźć coś bez kiczowatych dodatków. Nie mówiąc już, że zdaniem Josepha powinien mieć wszystkie atesty i najwyższe wyniki w testach.... - sięgnęła po telefon, wiedząc, że Leonie będzie chciała go zobaczyć. Na szczęście, miała zapisane przez Josepha zdjęcia, które wysyłał jej w trakcie swojego nocnego dyżuru na komendzie. - Zbieram się, aby w końcu wyprać pościel, bo jak na razie w pokoju poza meblami jest tylko ta lampka w kształcie księżyca. Pamiętasz, prawda?

[Leonie Turner]

-Ty przynajmniej masz dobrą wymówkę... Ja... Chyba wariuję na starość, bo mogłabym ciągle jeść te pączki, są przepyszne - odparła, chichocząc. Tak, rozpieszczała się, wiedziała, że zdecydowanie za dużo ostatnio pozwala sobie na słodycze i cóż... Skoro teraz listopad miał być nieco spokojniejszy, to blondynka planowała zacząć ćwiczyć. Tak regularnie. Suknia ślubna w końcu się szyła, a wstydem dla Leonie byłoby nie zmieścić się w niezmienny od lat rozmiar modelki. Mimo wszystko się go trzymała. Kwestia przyzwyczajenia. No i jak wspomniała wcześniej... Nie miała dobrego powodu, by go tracić. Tak więc, formę musi zachować, zdecydowanie. -Myślę, że Lily jest dla ciebie łaskawa - zapewniła łagodnie oraz ciepła, gładząc ramię przyjaciółki. Nie ściemniała, a mówiła całkiem serio. Ciąża dodawała uroku Grace bez dwóch zdań. Nie było widać oznak zmęczenia, a szczęśliwy związek, z kochającym oraz troskliwym mężczyzną u boku sprawiał tylko, że Warren naprawdę promieniała. Ale to dobrze. Przynajmniej tu Leo nie miała absolutnie żadnych powodów do zmartwień i mogła po prostu cieszyć się razem z G.
Leonie spojrzała tylko pobieżnie na menu, bo dobrze wiedziała, że chce mrożone latte i pączka z karmelem. Upewniła się tylko, czy nie daj boże, nic się nie zmieniło w karcie, ale na szczęście wszystko pozostawało na swoim miejscu. Tak więc była gotowa do złożenia zamówienia, kiedy ewentualnie kelnerka przyjdzie, ale podejrzewała, że Grace może mieć nieco problem z wyborem ze względu na zachcianki. Jednak spokojnie, nikt nie będzie jej poganiał. Na chwilę Turner pozwoliła sobie przymknąć oczy i napawać się spokojem, który zawsze czuła w otoczeniu wody. Tak na pięć sekund, bo zaraz znów spoglądała uważnie na swoją przyjaciółkę.
-Szczerze? To była masakra - przyznała, wzdychając ciężko. Leonie bardzo źle wspominała te przygotowania. -Modelka otwierająca pokaz nie mogła się stawić na miejscu, był problem z główną kreacją na zamknięcie... Naprawdę masa nerwów, aż do ostatniej chwili. Na próbach wszystko co mogło pójść nie tak, szło źle... Ostatecznie jednak było całkiem, całkiem. Dziennikarze chyba chwalili. Widziałam kilka artykułów, szef promocji też gratulował. Szkoda, że nie mogłaś przyjechać - bo Leonie miała tendencje do zapraszania bliskich na różne swoje pokazy, czy to jeszcze jako modelka, czy już jako projektantka. Zdawała sobie na szczęście też sprawę, że każdy ma swoje życie i niekoniecznie będzie jeździł za nią w każde miejsce, ale doceniała zaangażowanie Warren w poszukiwanie wszelkich smaczków w sieci. -Na szczęście impreza po wszystkim była naprawdę udana. Upiłam się. I całe szczęście, że Finneas przyjechał na pokaz, i został ze mną na afterparty, bo inaczej to czytałabyś w tym internecie, że nie miałam sił wrócić do domu, a nie, że pokaz okazał się hitem Halloween. Ale wiesz... Potrzebowałam tak... Odpłynąć - może to brzmiało głupio z ust (prawie) trzydziestoczteroletniej kobiety, ale ostatnio tak wiele spraw stresowało Turner, że coś tak młodzieńczego dało choć na chwilę kobiecie upragnione "wyluzowanie", reset. I też odgoniło myśli od Peteraz oraz jego nieszczerości wtedy, a dziś to wspomnienie przywołało jedno pytanie - ciekawe jak wyszło zdjęcie jej i Finna w kostiumach zrobione przez fotoreportera? I sama nie wiedziała czemu tak bardzo ją to interesowało, ale z całą pewnością w wolnej chwili przekopie internet w poszukiwaniu odpowiedniej fotografii. Tak, żeby mieć pamiątkę, prawda?
-Faktycznie jest całkowicie klasyczny - przyznała Leo, choć nie była ekspertką w kwestii dziecięcych wózków. A żałowała. Bardzo żałowała, że nie jest. -Oczywiście, że pamiętam! Ale skoro tu są takie zaawansowane prace, to może ja faktycznie powinnam zaprojektować jakąś limitowaną serię ubranek dla Lily? Chcesz coś prosto do szpitala? - zachichotała, bo pomysł brzmiał nieco absurdalnie, ale z drugiej strony... Kto ma rozpieszczać dziecko przyjaciółki, jeśli nie ona, jako najlepsza ciocia na świecie? No właśnie!

Grace Warren

[Grace Warren]

Leonie Turner

Zanurkowała nosem w karcie. Obrzuciła tęsknym spojrzeniem propozycje kaw ze świeżo zmielonych, palonych ziaren, które ciągnęły się przez cała stronę, aby na chwilę zatrzymać się przy syropach do latte - zarówno mrożonych, jak i serwowanych na ciepło - oraz smakach lodów. Pragnęła kawy mrożonej na wypasie - z kruszonym lodem, jedną, śmietankową gałką oraz startą czekoladą. A wszystko to, udekorowane zawijasami z prawdziwej, broń boże oszukańczej bitej śmietany oraz grubą rurką. Nie obraziłaby się, gdyby obsługa, niczym wisienkę na torcie, wetknęła na szczycie wafelek, który przeważnie rozdają tylko i wyłącznie dzieciom, pozbawiając dorosłych tej prostej radości z zżycia.
Podjąwszy ostateczną decyzję przywołała do ich stolika kelnera. Oddała pierwsze Leonie przy złożeniu zamówienia, po czym poprosiła dla siebie o mrożone lato, dokładnie dyktując swoje warunki tego, jaką kawę chciałaby otrzymać oraz pączka z toffi Uśmiechnęła się szeroko do przyjaciółki. Nie była aż tak kapryśna, prawda?
- Jak to modelka otwierająca pokaz nie mogła się stawić? Wydawało mi się, że osoba, która tym zarabia na życie i której zależy na rozpoznawalności, aby mieć lepsze kontrakty prędzej stanie na głowie i przejdzie się po wybiegu ze złamaną nogą, niż wystawi projektanta... Kto wobec tego szedł pierwszy? - uniosła brew, wyrażając te samo oburzenie, które prawdopodobnie towarzyszyło Leonie tego dnia w Miami. I choć Grace nie było fizycznie na miejscu, to myślami zdecydowanie wybiegała do Turner i jej wielkiego show.
- Ostatnie dni w pracy były naprawdę zwariowane. Dwoiłam się i troiłam, a i tak nie udało mi się domknąć wszystkiego, czego chciałam. Pozostaje mi się łudzić, że poradzą sobie śledczy z tym, co mają... A tymczasem, zaczęłam zwolnienie, które ciągnę do samego rozwiązania, więc, gdyby kroił się świąteczny pokaz, bardzo chętnie obejrzę kolekcję na żywo - obiecała, z czego zamierzała się wywiązać jeżeli faktycznie Turner planowała czymś jeszcze zaskoczyć modowy półświatek.
Oparła się wygodniej na krześle, spoglądała na przyjaciółkę, bawiąc się długim, wiszący kolczykiem.
- A więc to był Finneas? Zastanawiałam się co to za mężczyzna robi do Ciebie maślane oczy na kilku zdjęciach, teraz wszystko stało się jasne... - kąciki jej ust, zdecydowanie drgnęły, rwąc się do pełniejszego uśmiechu. - I jak? Odpoczęłaś? Nabrałaś sił? Na jeden wieczór zapomniałaś o stresach związanych z przygotowaniami do ślubu? - dopytywała uważniej śledząc mimikę przyjaciółki, po której choć nie spodziewała się kłamstwa, Grace odruchowo doszukiwała się tego, co niedopowiedziane i mogące zaświadczyć, że zdecydowanie, absolutnie na pewno, nie ma się o co troszczyć. Dla niej, pojęcie, że ma za dużo własnych zmartwień i w związku z tym nie powinna sobie dokładać innych, nie istniało. Nie w kontekście najbliższych.
Schowała telefon do torebki, a następnie chrząknęła.
- Zaprojektować? Cała kolekcję? Spodziewałam się raczej ładnego śpioszka, czy bodziaków, a Ty mówisz o... - gestem, spróbowała oddać rozmiar jej propozycji, ale niekoniecznie potrafiła. Pokręciła głową, co wprawiło w ruch skręcone pukle, śmiejąc się pod nosem.

[Leonie Turner]

Leonie po prostu odwzajemniła ten uśmiech Grace, absolutnie bez żadnego komentarza. Problematyczna może i Warren była, ale miała do tego absolutne prawo, niech więc korzysta i się rozpieszcza.
-Wiesz... Może i tak, ale nie każdy też radzi sobie odpowiednio z tym stresem... Wiesz na jak wiele chorób modelki są narażone, a teraz i uzależnienia... Znaczy zawsze były, ale z drugiej strony, przecież teraz dostęp jest... Praktycznie na pstryknięcie palcami. Więc co? Popłynęła i zamiast na wybiegu, znalazła się na sorze. Płukanie żołądka z tego co wiem pomogło - przyznała, wzdychając ciężko, bo cóż.. Leo znała ten świat mody i od strony osób prezentujących piękne stroje, zawsze gotowych do działania, ale też narażonych na tak wiele. Sama miała wiele okazji, by zboczyć nieco z odpowiedniej ścieżki i zapewne, gdyby nie olbrzymie wsparcie matki oraz dobra menadżerka to może i Turner lądowałaby zamiast na pokazie, to w szpitalu? Miała jednak szczęście. Starała się teraz też jak umiała wspierać te wszystkie dziewczyny, zwłaszcza początkujące, ale nie mogła nad nimi czuwać non-stop, każdy odpowiadał ostatecznie sam za siebie... -Ściągnęłam jedną z modelek, która brała udział w letnim pokazie. Bardzo się ucieszyła, że o niej pamiętałam, a ja, że miała czas i tak szybko wszystko ogarnęła, bo w sumie brała udział tylko w próbach generalnych. No, ale zobaczysz, to będzie gwiazda - przyznała całkiem szczerze co sądziła o tej dziewczynie, którą Grace z całą pewnością widziała na zdjęciach, jak otwierała pokaz. I zrobiła naprawdę dobrą robotę, a kiedy ktoś wiedział jak niewiele czasu miała na przygotowania to zdecydowanie mógł rzec, że była rewelacyjna. Taka prawda. -Nie, nie, święta mam zamiar spędzić w domu z Peterem, tu w Hope Valley. Żadnego kursowania między Hope Valley, a Miami w tym czasie. Może coś zimowego, tak w środku stycznia albo i pod koniec. Wiem, ze niezbyt szumnie, bo ani to świąteczne, ani noworoczne, ale trudno... Za to będą sesje stylizowane na ten czas, niedługo się ukażą w internecie więc wyglądaj, może coś cię skusi, będę wiedziała co zapakować dla Mikołaja - puściła oczko do przyjaciółki, ale też widać było, że Leo nieco się cieszyła z tego, że nie będzie w tym czasie pracować, że mogła sobie pozwolić na taka przerwę, bo miała kaprys i już. A do tego też potrzebę. -W ogóle zastanawiam się, żeby nieco zwolnić... Z tą pracą - przyznała po cichu, patrząc niepewnie na Grace, która choć teraz była na w pełni zasłużonym urlopie macierzyńskim, to jak widać i tak wciąz była myślami w policji, zastanawiała się czy dadzą sobie bez niej radę, a Leo... Leo tak po prostu chciała zawodowe życie odłożyć na bok, bo co? Wypaliła się? Zmęczyła tym wszystkim? Może wszystko po trochu...
-Maślane oczy? - blondynka spojrzała rozbawiona na brunetkę i zaśmiała się nawet w głos, kręcąc głową. -Chyba ty musisz przebadać swoje oczy - dodała jeszcze, bo bez przesady. Finn i maślane oczy? Może czasem Leo się wydawało, że patrzył na nią inaczej, ale to bzdury. Harrington i Turner to w końcu para przyjaciół, nic więcej, nic mniej. Żadne maślane oczy. -Tak, powiedzmy, że zapomniałam, ale nie całkowicie. Byłam grzeczna - zastrzegła, unosząc palec, gdyby Grace chciała tutaj podejrzewać Leo o jakieś wyskoki po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu. Nawet pijana była wierna i nie zrobiłaby nic co skrzywdziłoby Petera. W końcu naprawdę go kocha i chce z nim spędzić resztę życia, mieć dzieci... Byli na dobrej drodze i to cieszyło Leonie. Bo tamta kwestia z dyżurem... To na sto procent pomyłka. Dlatego spychała to gdzieś na bok, wyrzucała ze swojej podświadomości. Nie było potrzeby burzyć tego idealnego stanu, prawda?
-Nie żartuj, że będę się tak ograniczać. Nie ma nawet mowy! Będzie wszystko, co zechcę ja i co zechcesz. ty Także jak masz jakieś specjalne życzenia to śmiało, moja droga - tu nie było się z czego śmiać, Leonie mówiła całkiem serio. A taki prezent... To sama przyjemność dla dającego, którym jest ona, co też obrazował szczery, promienny uśmiech na twarzy blondynki.

Grace Warren