[Hope Valley]

[Mickey Rosenthal]

#3 outfit

Sytuacja w życiu Mickey była naprawdę napięta od momentu, w którym jej siostra została postrzelona. Chyba nigdy w życiu blondynka się aż tak nie bała. Prawda była taka, że o Rosenthal można było powiedzieć wiele rzeczy, szczególnie tych negatywnych, ale dla swojej siostry była w stanie zrobić wszystko. Nie wyobrażała sobie tego co, by się stało gdyby Astrid tego nie przeżyła. Nawet nie chciała o tym myśleć, bo dobrze wiedziała, że siostra była jednym z hamulców, który spowalniał jej wybuchowy charakter. Gdyby jej zabrakło... wiele rzeczy mogłoby się stać, a już na pewno blondynka szukałaby zemsty i ten, który skrzywdził jej siostrzyczkę mógłby się spodziewać najgorszego. Niestety, mściwa była z niej bestyjka. Całe szczęście Astrid wracała już do zdrowia i Mickey nie musiała podejmować osobistej vendetty. Spróbowała natomiast czegoś innego, była przecież silną dziewczyną i być może nadszedł czas, by staną oko w oko z lękami i w końcu je pokonać. Musiała przynajmniej spróbować.
Zanim wyszła z przyczepy trochę znieczuliła się alkoholem, zresztą na drogę też wzięła sobie pół butelki. Alkohol dodawał jej odwagi. Starała się zachowywać spokój i dopóki nie stanęła w odległości kilku metrów od brzegu, to nawet jej się to udawało. Jednak później każdy kolejny krok był coraz cięższy do wykonania. Serce biło jej jak oszalałe, a oddech stawał się coraz cięższy do złapania. Musiała więc się napić... kilka łyków alkoholu i do przodu. Powtarzała sobie pod nosem, że to nic takiego, tylko głupia woda... taka sama jak pod prysznicem i nic nie może się przecież stać. Niestety, pierwsza większa fala, która sprawiła, że woda przelała się nieco głębiej w ląd, sprawiła że blondynka z piskiem uciekła metr lub półtora dalej. Wtedy też rozpoczęła się najróżniejsza wiązanka przekleństw pod adresem wody, oceanu, wszystkich świętych, samego boga, a nawet i konikom morskim się oberwało, bo były bardzo dziwnymi stworzonkami. Na sam koniec jeszcze jej butelka z alkoholem została z impetem wrzucona do wody, czemu wtórowało głośne "AND FUCK YOURSELF".
Dopiero wtedy dotarło do niej, że nie jest na plaży tak zupełnie sama, ale kto, by się przejmował. Zerknęła jednak w bok, bo zobaczyła, że ktoś kieruje się w jej stronę. W pierwszej chwili myślała, że to może jakiś glina chce jej wlepić mandat za robienie scen w miejscu publicznym i zaśmiecanie wody. Niestety w rzeczywistości było jednak gorzej. - Nie musisz się martwić, już wyrzuciłam butelkę, żeby nie uszkodzić Twojej ślicznej buźki - rzuciła na tyle głośno, by Johnny ją usłyszał. Tak dawno go nie widziała. Myślała, że gdzieś wyjechał, bo podejrzewała, że to miasteczko może być za małe dla ich dwojga.

[Johnny Vázquez]

#5

Johnny zaczął swój tydzień od dwunastogodzinnej zmiany co zapowiadało, że dalej może być już tylko gorzej. Przez weekend zabalował aż za bardzo i chociaż minęły już prawie dwie doby on dalej czuł się jak na największym kacu wszech czasów. Głowa bolała go niemiłosiernie a za każdym razem kiedy jakiś klient zamawiał tequilę Vázquez miał ochotę zwymiotować. Z biegiem dnia i po zażyciu dziesięciu tabletek czuł się coraz lepiej i powoli zaczął odzyskiwać chęci do życia na tyle, że gdy skończył swoją zmianę był prawie jak nowy.
- To do jutra! - krzyknął do chłopaków na zapleczu i zaczął zbierać swoje manatki. Po drodze złapał jeszcze za browara na drogę i ruszył w stronę domu. Myślami cały czas wracał do sobotniej nocy i tego całego cyrku na kółkach który urządzili razem z Miriam i Ines. Tego jak kręcił im piękne drinki z palemką, robił z siebie stojak do body shots i rapował niczym Andrzej Duda swoją gorącą szesnastkę. A w momencie kiedy pojawił się Elton z Czarkiem było już tylko gorzej. Szczerze, myślę, że nikt nie spodziewał się takiego obrotu wydarzeń, a szczególnie Johnny.
Szedł powoli, w końcu nigdzie mu się nie spieszyło. Był już prawie środek nocy jednak co jakiś czas mijał pijanych nastolatków lub zakochane pary. Uwielbiał wracać do domu plażą. Szum fal działał na niego nie tylko relaksująco ale jakoś to dzięki nim czuł się jak w domu. Przystanął na chwilę, przymknął delikatnie oczy i dał się wsłuchać w piękne dzięki morza. Dźwięki, które już po chwili jednak nie były takie piękne bo jedyne co był w stanie usłyszeć to wiązanka przekleństw. Skrzywił się i otworzył szeroko oczy. Rozglądnął się i w oddali zobaczył sylwetkę dziewczyny. Wydawała się być czymś ewidentnie przerażona i poirytowana więc jak to na prawdziwego ciekawskiego faceta przystało, Johnny postanowił sprawdzić czy wszystko w porządku. Czego oczywiście już po chwili pożałował. Potrzebował całych dwóch minut, by uzmysłowić sobie w czyją stronę właśnie zmierza. Chciał zawrócić. Odwrócić się na pięcie i nawet nie spojrzeć za siebie. Jednak coś sprawiło, że jego mózg odłączył się od reszty ciała a nogi dalej pchały go w stronę Mickey. Przystanął dopiero gdy rzuciła butelką. Wziął głęboki oddech, przed oczami przeleciało mu kilka wspomnień. Zebrał się w sobie i podszedł jeszcze nieco bliżej po czym oparł się o jeden z zamkniętych już parasoli plażowych. - Zawsze może znaleźć się kolejna. W końcu dla chcącego nic trudnego - chciał zabrzmieć zabawnie, jednak mogło to wyjść nieco uszczypliwie. Było ciemno więc jedyne co widział to jej sylwetkę i delikatnie zaznaczone rysy twarzy, jednak Vázquez nazwę z zamkniętymi oczami dobrze wiedział jaką ma teraz minę.
- Co ci to morze zrobiło, że je tak zdzieliłaś butelką? - zapytał spokojnie. Wiedział, że jest wybuchowa. Wiedział to aż za dobrze. Jednak nie potrafił być obojętny. Musiał się dowiedzieć czy to nic poważnego - Wszystko okej? - postanowił podejść nieco bliżej. Oczywiście, ryzykował wiele bo jeszcze i jemu się oberwie, jednak musiał zaryzykować.

Mickey Rosenthal

[Mickey Rosenthal]

Może powinien się odwrócić i odejść. To byłoby zdecydowanie najbezpieczniejsze rozwiązanie dla ich obojga. Istniała by wtedy pewność, że nikt nie straci jakiejś części ciała, bo niestety do tego też mogłoby dość. Całe szczęście, butelka została już wyrzucona więc przynajmniej nie miała przy sobie niczego co mogłoby nagle stać się ostre i niebezpieczne. - A to powinnam już zacząć szukać? - zapytała unosząc brew odwracając się już całkowicie w jego stronę. Położyła ręce na swoich biodrach przechylając jednocześnie lekko głowę na bok. - Jesteś całkowicie bezpieczny, spokojnie. - Wywróciła oczami i wzruszyła ramionami. Pomimo tego, że była zdenerwowana i trochę też przestraszona tą bliskością wody, to jednak swoje negatywne emocje kierowała teraz na ocean, a nie Johnny'ego. Przynajmniej na razie, ale noc jest jeszcze była młoda więc nigdy nie wiadomo. Szczególnie patrząc na tę dwójkę.
- Jest za słone, nie lubię słonych spraw - powiedziała pierwsze co jej przyszło do głowy. Nie chciała mu się zwierzać ze swoich problemów. - Mogą tam też być jakieś syrenki, wiec niech się uczą życia, a na bank nie mogą gdzieś na morza dnie robić destylarni - wciąganie w alkoholizm fikcyjnych postaci mogło być w jej stylu., szczególnie po wypiciu już kilku głębszych. - Jasne, że okej. Czemu miałoby nie być? - zapytała robiąc krok w jego stronę i wyciągnęła swój telefon, żeby włączyć tam latarkę, żeby tak nie stać po ciemku. - Mogę piwa? Ja się swoim podzieliłam z delfinami - no niestety, jak już wyczaiła, że coś jeszcze do picia jest w okolicy to włączał się w niej tryb żulika.

Johnny Vázquez

[Johnny Vázquez]

Może faktycznie powinien. I pewnie gdyby chodziło o kogoś innego właśnie tak by zrobił. Nie należał do osób, które zbytnio przejmowały się sprawami innych. Zazwyczaj kiedy ktoś zaszedł mu za skórę Johnny po prostu miał tą osobę w dupie i unikał kiedy tylko mógł. Jednak Mickey nie była zwykłym kimś. I chyba właśnie w tym tkwił cały problem. - No nie wiem. Chyba zależy od tego czy znowu masz ochotę mi przywalić - mówił cicho i spokojnie, jednak na tyle, że była wstanie go spokojnie usłyszeć pomimo szumu fal i delikatnego wiatru. Nie był do końca pewien co oznaczało słowo ‘bezpieczeństwo’ przy tej dwójce, ale na pewno nic dobrego.
- No tak, bo przecież życie musi być słodkie, co? - prychnął i odwrócił wzrok gdzieś w dal. Nie miał zamiaru się z nią kłócić, jednak ona sama to wszystko prowokowała. Powoli zaczął żałować, że został.
- O syrenki akurat powinno się dbać. Jak już to mogłaś im wlać sam alkohol, żeby się mogły porządnie najebać - rzucił już mniej wyśmewczo a bardziej zabawnie. I zaraz zaraz.. Czy to uśmiech na jego twarzy? Czy Johnny Vázquez właśnie zaśmiał się w obecności Mickey? Koniec świata.
- No nie wiem - zaczął grzebać w kurtce w celu znalezienia paczki fajek. - Może dlatego, że jeszcze chwile temu knąłęłaś jak najęta i wpieprzyłaś butelkę do wody? - wsadził jednego do ust i powolnym, leniwym ruchem zapalił zapalniczkę a zaraz potem papierosa - A może dlatego, że Cie znam.. I widze kiedy jesteś wkurwiona lub coś cię męczy - mogli się wykłócać ile wlezie, cisnąć sobie, przeklinać i mówić same najgorsze rzeczy, jednak pod koniec dnia i tak kończyli razem. W swoich objęciach, jakby świat nie istniał. Zawsze widział kiedy miała zły dzień. To oczy ją zdradzały i sposób w jaki nimi przewracała, kiedy udawała, że wszystko jest okej.
Gdy spytała o piwo uniósł do góry jedną brew i posłał jej podejrzane spojrzenie - Mówiłaś, że nie będziesz już rzucać butelkami - uśmiechnął się i wyciągnął dłoń z piwem przed siebie a sam usiadł na piasku. Przecież nie będzie stał jak ostatni debil skoro zapowiada się dłuższa rozmowa.

Mickey Rosenthal

[Mickey Rosenthal]

- Hmmm chyba jeszcze nie - Rzuciła niby się nad tym rzeczywiście zastanawiając. Zmierzyła go wzrokiem, na tyle na ile pozwalało jej słabe światło. Chciała zobaczyć czy coś się w nim zmieniło. Może inna postura? Inne włosy? Miała cichą nadzieję, że się roztył, ale niestety nic takiego nie zauważyła, co ją nieco zirytowało. Wyglądał dobrze, a nie powinien, bo tak zdecydowanie ciężej będzie jej prowadzić normalną rozmowę.
- Myślałam bardziej o pikantnym - Mruknęła bawiąc się kosmykiem swoich włosów przez chwilkę, a później wzrok znów wbiła w starym znajomym. - A to wolisz jak jest uroczo, milutko i słodziutko? - Szczerze w to wątpiła, bo jednak trochę go znała, a na bank nie wiązałby się z nią, gdyby lubił życie sielskie-anielskie. Z drugiej strony, ludzie i ich upodobania się zmieniają z biegiem czasu. Mickey kiedyś nie lubiła oliwek, teraz dalej ich nie lubi, ale musi być jakiś wyjątek potwierdzający regułę, że ludzie się zmieniają.
- Hej... nie znasz tego powiedzenia, że zamiast kupić rybę daj wędkę - czy jakoś tak to szło - niech sobie same zrobią, ja im dałam trochę na zachętę. Mam doktorat z motywowania syrenek. - Powiedziała udając pełną powagę, chociaż było ciężko więc w końcu się pod nosem cicho zaśmiała.
- Ciesz się, że do wody. - Butelka mogła latać w różnych kierunkach więc koniec końców lepiej, że akurat tam skończyła. - Masz jakąś bliznę? Po tym... wypadku. - Mówiła oczywiście o tym jak mu dała w łeb i zresztą o wiele lepiej było mówić o czymś innym niż jej problemach. - Taka stała pamiątka po Mickey. - To by dopiero było romantyczne! Miałby po niej ślad na wieki, wieków. - W tej chwili Ty mnie męczysz. -Odpowiedziała tylko wzruszając ramionami. Nie lubiła gdy ktoś dopytywał o coś, o czym nie chciała rozmawiać, ale chyba każdy tak miał. Może przynajmniej w tym jednym wypadku nie różniła się od większości ludzi. - Twoją nie będę, obiecuje, będę obchodzić się z nią z pełnym szacunkiem. - Wywróciła oczami i wzięła od niego alkohol, po czym napiła się kilka łyków i otarła usta wierzchem dłoni. Chwilę później poszła w jego ślady i usiadła na piasku naprzeciw niego, bo czuła się lepiej jak tej wielkiej wody nie widziała.

Johnny Vázquez

[Johnny Vázquez]

Miała rację. Nie lubił kiedy jest słodko i milutko. I w tym właśnie leżał jego problem. Przyciągał problemy jak magnez i nic nie mógł na to poradzić. On żył najlepiej jak tylko był w stanie a one po prostu same przychodziły, nie pytając nikogo o zdanie. Pojawiały się i wywracały wszystko do góry nogami. Jednym z nich była właśnie Mickey. Każdy kto miał chociaż minimalny wgląd w ich relacje byłby w stanie określić to jako coś obrzydliwie toksycznego. Elektryczna relacja pełna namiętności ale i nienawiści w tym samym czasie. Normalne? Zdecydowanie nie. Przez jakiś czas była jego największą słabością. Dlatego ciągle do niej wracał i budowali na nowo to, co potem znowu niszczyli w pięć minut. - Za dobrze mnie znasz, żeby nie móc sobie sama odpowiedzieć na to pytanie - mówił spokojnie. Wzrok zawiesił gdzieś na wodzie. Obserwował jak fala rozbija się o brzeg i rozlewa bo piachu.
Dopiero gdy powiedziała o swoim doktoracie z motywowania syrenek odwrócił się w jej stronę i spojrzał na nią rozbawiony - Kurde, nie wiedziałem, że zapisałaś się na studia. Uniwersytet morski czy gdzie to takie fajne kierunki wykładają? - chwilami aż za dziwnie ‘normalnie’ im się rozmawiało. Może jeszcze nie są do końca przekreśleni? Może mogliby kiedyś zostać chociaż znajomymi?
Gdy zapytała o bliznę nieco się speszył i znowu jego wzrok powędrował wszędzie, byle nie w stronę Rosenthal. Nagle nawet piasek wydawał się być wyjątkowo interesujący by na niego popatrzeć. - Coś tam jeszcze by się znalazło - odruchowo podrapał się po głowie w miejscu w którym kiedyś Mickey rozbiła butelkę.
W tej chwili Ty mnie męczysz. - odbiło się echem w jego głowie - Ktoś musi - bawił się patykiem, który znalazł zaraz obok swojego tyłka. Grzebał w piasku starając się nie brzmieć zbyt niemiło, chociaż w sumie to Johnny - jemu to nigdy nie wychodziło - Zawsze to robisz. Jak tylko coś jest nie tak, udajesz, że nic się nie stało bo tak jest dla Ciebie wygodniej. Myślisz, że każdy jest twoim wrogiem. Jak widać pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają - nie chciał. Nie chciał, żeby zabrzmiało chamsko, chociaż chyba mu się to nie udało. Coś sprawiało, że przy Mickey nie potrafił zapanować nad językiem i mówił wszystko co tylko mu się na niego ciśnie.
Obserwował uważnie każdy jej ruch, gdy siadała na przeciwko niego. Spojrzał jej w oczy i zadał pytanie, które już od początku siedziało w jego głowie. Może proste i banalne ale chciał wiedzieć - Co u Ciebie? Wszystko dobrze?

Mickey Rosenthal

[Mickey Rosenthal]

Mickey miała podobnie, z tym, że ona sama problemy w okół siebie stwarzała. Sama nie wiedziała dlaczego, już tego chyba nie kontrolowała i po prostu gdy życie było za spokojne, musiała odwalić coś, co nagle wszystko, by rozjebało. Czy to nawalić się do nieprzytomności, czy naćpać, czy zrobić rozróbę w barze i mieć pogawędkę z policjantem. Nie potrafiła żyć spokojnie i nie wadząc nikomu, to był jej największy problem i może powinna nad nim popracować. Po tym jak jej siostra została postrzelona, zaczęła chodzić na terapię, ale wątpiła w to czy rzeczywiście ona zadziała. Plułaby sobie jednak w brodę, gdyby tego nie spróbowała, bo kto wie, może przytrafi się cud i ktoś naprowadzi Michelle na słuszną drogę. - Ludzie się podobno zmieniają z czasem. - Wzruszyła ramionami, takie chodziły ludowe mądrości, że tylko świnia zdania nie zmienia i takie tam. - Może już masz żonę i dwójkę dzieci razem z białym domkiem przy plaży. - Tego mu życzyła, takiego świętego spokoju i dobrego życia. Mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać, że to takie miłe z jej strony, ale wszystko miało jakieś drugie dno. W tym wypadku Rosenthal po prostu obstawiała, że powoli, każdego dnia, umierałby z nudów. To lepsze niż jednorazowe oberwanie butelką. Takie to chwilę poboli i przestanie, a to?! Męczarnia długoterminowa. - Uniwersytet Potworny - na inny, by się nie dostała, a gdyby taki istniał to przyjęliby ją z otwartymi ramionami. Johnny pewnie też, by się wcisnął jakby ładnie zdał potworne egzaminy.
- Wstydzisz się mnie? - zapytała widząc jak ucieka od niej wzrokiem. - Może Miss America to nie jestem, ale jest dość ciemno więc raczej moja brzydota Cię nie odstrasza. - Dodała śmiejąc się, bo nie zaczaiła, że jego zachowanie może mieć coś wspólnego z pytaniem o bliznę. - Hmm, czyli zostanę z Tobą na wieki, wieków, amen... lepiej niż po ślubie - dla niej to było zabawne, bo to nie ona miała szkło w głowie. Może to był jej sposób na romantyczność? Zostawianie trwałych urazów na ciele partnera. Taki prezent na walentynki.
Prychnęła cicho, bo zdecydowanie wolała gdyby nikt jej nie męczył. Później natomiast zaśmiała się trochę histerycznie i teatralnie. - A Ty co kurwa... bawisz się w terapeutę? - Zapytała wyraźnie rozbawiona i pokręciła głową na boki. - Zajmij się sobą - warknęła oddając mu butelkę i objęła rękami kolana, chociaż nie była to najbardziej wygodna pozycja, to w ten sposób czuła się bezpieczniej. Trzymała swoje problemy we własnych objęciach. - W porządku. Nie umieram na raka, ani nie ściga mnie mafia... jeżeli o to pytasz. - W jej życiu nie było żadnych wielkich i istotnych zmian, co było może trochę smutne. - Moja siostra została niedawno postrzelona w głowę, zawsze jej mówiłam, że bycie gliną to mega głupi pomysł. - Westchnęła, bo bardzo się o siostrę martwiła. Miała nadzieję, że wróci do pełni sprawności i chciałaby też żeby zmieniła pracę, ale wątpiła w to, że Astrid na to pójdzie. - A co u Ciebie? Zero motorowych wypadków? - Ech, przejechałaby się na motorze, tak jak na tych wszystkich głupich filmach... bez trzymanki!

Johnny Vázquez

[Johnny Vázquez]

- Myślę, że gdybym miał już dwójkę dzieci i żonę odwróciłbym się na pięcie z chwilą, gdy tylko Cię zobaczyłem - zaśmiał się delikatnie. Może nawet bardziej do siebie niż do niej. Sama myśl o założeniu normalnej rodziny, zostaniu ojcem i wiedzenia porządnego życia była dla niego zupełną abstrakcją. Odbiegł gdzieś na chwilę myślami, próbując sobie wyobrazić sobie w roli rodzica, jednak nie zakończyło się to sukcesem. No bo co on mógłby nauczyć takie dziecko, jakie wartości przekazać? Nie wspominając już o ogromnej odpowiedzialności i uwadze jaką trzeba by było poświęcić takiemu maluchowi. Co to, to nie. - Chociaż biały domek na plaży się zgadza - puścił jej oczko i wskazał dłonią na niewielkie domki stojące kilkanaście metrów dalej - tam mieszkam - Johnny zawsze lubił plaże. Już jako mały szczyl przysiągł sobie, że kiedyś na takowej zamieszka. Co prawda, wtedy planował zbudować sobie mieszkanie z piasku, ale to taki mało istotny szczegół. - może kiedyś Cię zaprosze, jak sobie zasłużysz
Gdy napomknęła o byciu wstydliwym skupił na niej całą swoją uwagę. Co jak co, ale Vázquez do wstydliwych osób nie należał. Powinna to przecież wiedzieć. Bez słowa przysunął się bliżej w jej stronę. Tak, że teraz siedząc, delikatnie się stykali. Nachylił się powoli w stronę Mickey i zlustrował ją od góry do dołu, nieco dłużej zatrzymując się na oczach - Dalej Ci się wydaje, że się czegokolwiek wstydzę? - rzucił prawie szeptem, ukazując szereg idealnych zębów. Pomimo lat wciąż uwielbiał się z nią droczyć. I musiał przyznać, pomimo lat nadal wyglądała dobrze. Za dobrze.
Gdy powiedziała o siostrze mina zdecydowanie mu zrzedła. Przyglądał się Rosenthal próbując wyczytać z jej twarzy jakiekolwiek emocje. - Mam nadzieje, że wszystko dobrze się ułoży - postawił na prosta odpowiedź. Oczywiście, chciał wiedzieć co się stało, jak do tego doszło, czy wyjdzie z tego, w jak poważnym jest stanie. Jednak doszedł do wniosku, że jest ostatnią osobą, która powinna się o to dopytywać. To nie jego sprawa, a znając Mickey jeszcze dostałby po mordzie, za samo zapytanie.
Odebrał piwo z jej rąk, przez przypadek dotykając jej dłoni. Dalej wydawały się być tak samo delikatne, jak je zapamiętał. - U mnie, wiesz jak jest. To życie gwiazdy - wykonał teatralne machnięcie dłonią po czym wziął duży łyk piwa - Te ciągłe autografy, paparazzi, nagrody Grammy. Ciężkie życie - oczywiście się zgrywał, próbując poprawić jej nieco humor po tej nieprzyjemnej rozmowę o swojej siostrze. Jakoś nie lubił widzieć jej smutnej. Nawet po tym wszystkim co się stało.
Rozejrzał się dookoła. Plaża już prawie opustoszała. Jedynie w oddali było słychać wielką akustyczną imprezę. Jeśli go słuch nie mylił, rozpoznaje dźwięki gitary, bębnów i harmonijki. Całkiem dobrze im szło, aż Johnnemu nóżka zaczęła z czasem wybijać rytm. Nagl wpadł na obrzydliwie głupi pomysł. Wstał na równe nogi i wyciągnął dłoń w kierunku Mickey - To co, zatańczysz?

Mickey Rosenthal

[Mickey Rosenthal]

- Byłbyś znudzonym mężem i rodzicem, na bank, chciałbyś odrobiny rozrywki i wiesz, oto jestem - powiedziała śmiejąc się pod nosem. Na pewno, by mu się takie rodzinne życie szybko znudziło, jak chyba większości ludzi. Ileż można, być zamkniętym w jednym domu z tą samą kobietą/mężczyzną i małymi śmierdzielami! Mickey tego nie rozumiała, jej rodzice najbardziej szczęśliwym małżeństwem nie byli, więc dobrych wzorców nie posiadała. - Ooo, nie chce Ci się ciągle siku od słuchania tych fal? - no cóż Rosenthal w życiu, by nie zamieszkała przy plaży, po pierwsze dlatego, że nie byłoby jej stać, a po drugie, że bała sie wody, a tej było w pobliżu za wiele. A co jak będzie duży przypływ? To na pewno nie było takie bezpieczne jak się wydawało. Mickey miała na ten temat własną teorię. - Nie wystarczy, że nie uderzę Cię butelką? - To już było coś! - Co niby trzeba zrobić dodatkowo żeby sobie zasłużyć? - zapytała ciekawa, jakie Johnny miał jeszcze wymagania. Swoją drogą to mądre z jego strony żeby wariatów do domu nie wpuszczać, nie to co jej terapeuta.
Mickey natomiast nie należała do osób, które łatwo się peszą, nie uciekała wzrokiem, gdy na nią patrzył, wręcz przeciwnie, spoglądała na niego ze spokojem i pewnością, nawet nie mrugając. - Jest ciemno, nie mam pojęcia, czy nie pojawiły Ci się rumieńce na twarzy od tego gapienia się... ale jestem pod wrażeniem, że nie patrzyłeś mi się w biust - pochwaliła go, bo jednak z mężczyznami to różnie bywało, chociaż gdyby akurat Johnny'emu oko uciekło w to miejsce, to w ogóle, by Mickey nie przeszkadzało. Prawdę powiedziawszy to znał jej ciało pewnie równie dobrze, co ona sama.
- Też mam taką nadzieję, całe szczęście kula nie dotarła do mózgu, co pewnie oznacza, że będzie równie irytująca jak do tej pory - niby sobie z tego żartowała, ale prawdą było, że nigdy się tak nie przeraziła. Nawet jej strach przed wodą chował się w porównaniu do tego co czuła gdy dowiedziała się o stanie zdrowia swojej młodszej siostry. To było okropne i nawet najgorszemu wrogowi, by tego nie życzyła... okej, może najgorszemu to akurat tak.
- Ach, no tak! Psychofanki, rozwalone gitary i platynowe płyty... - pokiwała głową nabijając się - uważaj, bo gwiazdy podobno często się wypalają i umierają, całe szczęście za stary jesteś żeby dołączyć do klubu 27 - co innego ona. Miała swoje magiczne 27 lat, mogła jeszcze szczęścia spróbować z przedawkowaniem dragów. Mickey jednak była zdecydowaną przeciwniczką śmierci samobójczej, bo uważała to za największy idiotyzm jaki człowiek może popełnić, szczególnie jeżeli jest niewierzący.
Rosenthal obserwowała chłopaka, gdy ten zerwał się z piasku i zmarszczyła nieco czoło słysząc jego pytanie. - Co? - Trochę ją zaskoczył trzeba mu to przyznać. - Ale, że tutaj? - i to tak prawie na trzeźwo?! Nie była do końca przekonana, ale chyba nie mogła odpuścić okazji, by znaleźć się tak niebezpiecznie blisko jego ciała. Podała mu więc rękę i podniosła się otrzepując z piasku swój zgrabny tyłek. - Nie podasz mnie do sądu jak Ci podepczę palce? - zapytała unosząc brew, to też w końcu jakaś forma przemocy. Może przypadkowa, może nie, nigdy nie wiadomo.

Johnny Vázquez

[hayden lyons]

Ustalmy na samym początku, że Lyons jakim wielkim fanem siatkówki to nie był. Zdecydowanie wolał piłkę nożną, w którą nawet grał I to dość często! Zdecydowanie starał się walczyć ze stereotypem naukowca, który nie przepada na sportem. Dla Lyosna ruch zawsze był istotny, jeszcze w liceum liczył przecież na sportowe stypendium, które niestety mu przepadło koło nosa ze względu na głupią kontuzję ścięgna Achillesa. Całe szczęście jak do tej pory ta stara sprawa się nie odezwała i teraz ćwiczył już normalnie. Chociaż może powinien się trochę oszczędzać? Tak, właśnie wymyśliłam co się stanie Haydenowi w następnej grze, także niedługo będzie po mieście chodzić bardzo wkurzony astrofizyk z bolącą noga.
W każdym razie! Dzisiaj dostał info od znajomych z pracy, że w sumie to będą w okolicy grać w siatkę i jak chce to żeby przyszedł. Cóż, był ich szefem i wolał żeby go ludzie lubili, dlatego chciał się z nimi zintegrowac. Wybrał się więc na miejsce i w sumie na początku było całkiem fajnie, a później niestety komuś się cos nie udało i piłka im uciekła uderzając jakąś dziewczynę w głowę. Oczywiście wszyscy się trochę speszyli I tradycyjnie Hayden musiał iść cała sprawę złagodzić. Tak to już jest z szefem. .
- Wszystko e porządku? Bardzo przepraszamy, to był zupełny przypadek- powiedział do kobiety, która stała do niego tyłem I dopiero jak się odwróciła to się chłopak mocno zdziwił. - Gina? Co Ty tu robisz? - zapytał mocno zaskoczony i aż zmaeszczył swoje mądre czoło. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw! Teraz jednak był pewien, że tak łatwo się im nie upiecze. Znał trochę Flanagan i zdawał sobie sprawę z jej wrednego charakteru.

[Gina Flanagan]

Skoro już przyszło porzucić jej całe swoje dotychczasowe życie, zerwać prawie wszystkie kontakty ze swoją rodziną i przeprowadzić się na drugi koniec kraju, zamiast nad tym wszystkim rozpaczać Gina postanowiła wykorzystać plusy tej sytuacji do granic możliwości. A przynajmniej do czasu, kiedy Marshall w końcu nie kopnie jej w tyłek i nie zagrozi, że wyrzuci ją z domu jak sobie nie znajdzie pracy. Coś tam szukała, naprawdę! Chociaż żerowanie na innych i korzystanie z pieniędzy przystojnych facetów miała właściwie we krwi, to jednak Walton był jedną z naprawdę niewielu osób, na których brunetce zależało (nawet jeśli by się do tego nie przyznała za żadne skarby świata) i chyba trochę chciała, żeby zamiast dopiekać jej na każdym kroku, w końcu był z niej przynajmniej ciut dumny. Może nie poświęcała temu tyle uwagi ile powinna, bo gdyby jej zależało to pewnie tak podrasowałaby swoje CV, że wszystkie firmy wokół Hope Valley by się o nią biły, ale też nie można powiedzieć, żeby temat całkowiecie olała. Jednak jak miała nie korzystać z uroków tego nadmorskiego miasteczka, skoro w Seattle już dawno chodziłaby w płaszczu, a tu mogła wylegiwać się na plaży i pracować nad opalenizną?
Bo to właśnie robiła, przynajmniej do momentu, kiedy grupka poddziadziałych facetów grających w siatkówkę nie postanowiła wycelować prosto w jej głowę. I już miała zrównać z ziemię mężczyznę, który podszedł do niej, kiedy uświadomiła sobie, że już gdzieś widziała go wcześniej. Tylko gdzie? - Opalam się - oznajmiła, jak gdyby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. - Znam cię. Jestem prawie pewna, że widziałam cię już nago, ale nie mogę dopasować imienia do twarzy - albo penisa. Chociaż w sumie to powinna, bo to przecież nie tak, że Haydenn był w jej życiu jakąś jednorazową przygodą na jedną noc, nie?

hayden lyons