[Hope Valley]

eventHazelnut Egg

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
Hazelnut Egg

Napisz przynajmniej trzy posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[Kai Sanders]

Ilość znalezionych pisanek: 4

ubranie

Odkąd Mark zamieszkał z Kaiem, ten znacznie więcej czasu spędzał w domu, jak również na jakichkolwiek wyjściach, o których jeszcze kilka miesięcy temu nawet nie myślał. Do tej pory starczał mu komputer, jego praca i własne sprawy. Jasne, sporadycznie widywał się z ludźmi, bo kiedy tylko oderwał wzrok od szklanego ekranu, lubił ich towarzystwo, ale teraz zdecydowanie dawał się ponieść bardziej. Co najlepszego, nijak mu to nie przeszkadzało i gdzieś w środku czuł, że właśnie tego mu brakowało. Jakiegoś motywatora, silnego bodźca, by skupić się na czymś innym. Kogoś, kto faktycznie był w stanie sprawić, że komputer już nie był tak ważny.
A może po prostu dojrzał, skoro płeć brzydka potrzebowała na to więcej czasu?
Jaka nie byłaby ostateczna przyczyna, postanowił wykazać się pewną inicjatywą w ich wspólnych wypadach i kiedy tylko wyskoczyła mu nowinka o zbieraniu pisanek w miasteczku, uznał, że to idealna okazja, by wyciągnąć gdzieś Marka. Nie chciał, aby ten nagle pomyślał, że tylko on cokolwiek robi.
-Liczę, że uda nam się uzbierać dużo pisanek. W szukaniu przedmiotów jestem dobry co prawda głównie w grach, ale stawiam, że z tobą w duecie uda mi się znaleźć trochę więcej - zaśmiał się, kiedy razem z Markiem kierowali się na plac zabaw, na których postanowili rozpocząć poszukiwania. Trzeba było przyznać, że całkiem sporo osób się zebrało, więc jeśli chcieli, by zostało dla nich cokolwiek, musieli się pospieszyć.
-Mogliśmy się przebrać. Może wtedy ludzie sami oddaliby nam swoje pisanki - zaśmiał się cicho, kierując się do piaskownicy, z której podniósł jedno jajko. - Ha, mam pierwsze. To zawsze coś. Chcesz się pościgać, kto znajdzie więcej? - zerknął na chłopaka, uśmiechając się do niego szeroko. Niedługo Kai skończy trzydzieści lat, a momentami nadal zachowywał się jak dziecko.
Tylko takie wyjątkowo wyrośnięte.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

Ilość znalezionych pisanek: 10

#12 + Outfit

Chyba nigdy nie spędzał tak mało czasu w domu. Zwykle ukrywał się w nim przed wścibskim i litościwym spojrzeniem sąsiadów, a teraz uwielbiał wychodzić gdzieś z Kaiem. Nawet jeśli szli na małe zakupy czuł ekscytację, bo zawsze jakoś urozmaicali swoje wyjścia nowym jedzeniem czy zabawą. Nigdy się przy nim nie nudził.
Słyszał o zbieraniu pisanek, ale zanim zdążył porozmawiać o tym z Kaiem ten wyskoczył z propozycją, że mogą się tam wybrać. No idealnie! Poza tym Kai chyba zaczął czytać mu w myślach, odkąd dobrze się poznali spędzając razem tyle czasu.
— No przecież znajdziemy je wszystkie. Jak pokemony. — zapewnił, kierując się na plac zabaw. Fajnie, że wiele osób postanowiło poczuć się o te kilka albo kilkanaście lat młodszym i poszukać wielkanocnych pisanek. Niektórzy byli ze swoimi dziećmi albo po prostu pomagali dzieciom, które biegały po okolicy zaglądając do każdej kryjówki. Sam nigdy czegoś takiego nie przeżył jako dziecko, wiadomo dlaczego, więc pewnie dlatego teraz tak bardzo się ekscytował. Jego głowa kręciła się na wszystkie strony, żeby od razu dojrzeć gdzie znajdą najwięcej pisanek.
— Może następnym razem, ale byłoby to na pewno super. — uśmiechnął się, patrząc jak Kai znajduje pierwsze jajko. Zaklaskał radośnie w dłonie i wyciągnął w jego stronę kolorowy koszyk, który ze sobą zabrał by łatwiej im było nosić pisanki. Jakoś nie chciałoby mu się ukrywać ich po kieszeniach albo nosić w koszulce, świecąc dookoła nagim brzuchem. Kai może zrobiłby szał swoim umięśnionym brzuchem, ale on… ludzie pomyśleliby, że większość życia nie jadł co tak naprawdę nie mijało się z prawdą. — To w końcu szukamy razem czy rywalizujemy? — zapytał, zaglądając do małego domku w którym zwykle bawił się dzieci i znalazł trzy pisanki. Z triumfalnym uśmiechem pokazał je Kaiowi. — Chyba przegrasz misiaczku. — zaśmiał się, wspinając się na drewnianą konstrukcję, żeby poszukać na niej pisanek. Skoro to plac zabaw mogły być ukryte naprawdę wszędzie. Może powinien wejść na tę linową drabinkę, żeby dojrzeć z góry gdzie są jeszcze ukryte.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

Istniało nikłe prawdopodobieństwo, że Kai nagle okaże się mistrzem w zbieraniu pisanek. Mógł uchodzić za spostrzegawczego, ale głównie w grach. Patrzenie na szklany ekran i pewne ograniczenia, które w sobie miał były niemal niczym w porównaniu do szerokiego obszaru w życiu realnym. Przecież teren, na którym się znaleźli, był idealny do tego, aby schować tu mnóstwo pisanek i zadbać o to, by ludzie natrudzili się zanim wszystkie zbiorą. Jak miał to ogarnąć? Jedyne, co pocieszało go najbardziej to to, że miło spędzało mu się czas z Markiem. Był zabawny, był uroczy i miał w sobie coś takiego kojącego, że człowiek wracając do domu wiedział, że się nie pochoruje przez czyjąś obecność.
-Zbierałem kiedyś Pokemony. Całkiem ciekawa gra. Miałem pokaźną kolekcję, ale później zająłem się sam tworzeniem gier - zaśmiał się. Ach, wspomnienia z dzieciństwa. Pokemony były chyba znane każdemu człowiekowi, a przynajmniej temu, który żył w czasach, kiedy nagle stało się to tak modne. Niby nic takiego, a ludzie dostali poważnego hopla na punkcie tych stworków.
-Kto powiedział, że nie możemy się przebrać jakoś po powrocie do domu. Zrobimy sobie wielkanocne zdjęcia - uśmiechnął się do niego szeroko. Nigdy nie miał problemu z zakładaniem na siebie różnych przebrań, ani nie miał nic przeciwko pozowaniu do zdjęć. Nie robił tego co prawda często, ale jego pewność siebie była wystarczająca, by podołać zadaniu.
-Najpierw rywalizujemy, żeby zmotywować siebie wzajemnie, a później zobaczymy ile łącznie uda nam się zebrać - stwierdził, lekko ramionami wzruszając. Czy to nie brzmiało niczym plan idealny? Mogli trochę porywalizować, Kai nie widział w tym niczego złego.
-Muszę się bardziej postarać, co? - westchnął, oddalając się od chłopaka. Schylił się pod kolejny krzaczek, ale tam niczego nie znalazł. Chwilę później wyciągnął spod karuzeli jedno. Niby miał ich coraz więcej, ale widząc po minie Marka domyślał się, że ten już teraz sporo go prześcignął.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Pokemony? Nigdy nie rozumiałem ich fenomenu. — westchnął. Nigdy nie było go na to stać, więc mógł jedynie podziwiać swoich kolegów z klasy, którzy przynosili do szkoły coraz to nowe okazy. Ta wersja na komórkę też jakoś mu nie podeszła, ale to pewnie wiadome, że nie będzie się uganiał za czymś czego nie ogarniał w dzieciństwie. Niby miałby powód do wyjścia z domu i unikania pijanych rodziców w ciągu dnia, ale jakoś to go nie motywowało.
— Zrobię Ci piękne zdjęcia jak przebierzesz się za króliczka, wiesz? — powiedział, klaszcząc radośnie w dłonie. Tak, przebrania chyba bardziej go jarały niż pokemony. Poza tym Kai zawsze wyglądał mega uroczo jak zakładał zwierzęce uszka. No nic tylko takiego przytulić i chronić przed światem.
— No dobra. — zgodził się, kiwając głową. Odrobina rywalizacji nigdy nikomu nie zaszkodziła, więc mógł się przez chwilę pobawić z Kaiem. Wiadomo, że potem wynik wyjdzie z tego co zebrali osobno, ale zawsze liczył się efekt końcowy.
— Koniecznie. Zobacz ile ja już mam. — powiedział jak już wspiął się po linowej drabince i na jej szczycie znalazł pudełeczko z kolejnymi trzema pisankami. Widać organizatorzy poukrywali się w losowej ilości, a on jakimś cudem znajdował miejsca, gdzie było ich najwięcej.
Będąc na szczycie dostrzegł na pobliskim drzewie kolorowe pisanki. Serio wrzucili je tam? Ktoś będzie musiał się nagimnastykować, żeby je zdobyć. I tak, będą jego. Zszedł ostrożnie na ziemię, żeby nie wysypać z koszyka pisanek i podszedł do drzewa. Nie widział nic po czym mógłby się wspiąć, a na dosięgnięcie był zdecydowanie za niski.
— Hyung! Podsadź mnie! — zawołał, wskazując na gałąź, gdzie w małym koszyku były ukryte pisanki. No przecież nie przepuści okazji, żeby je zdobyć i będzie mógł podzielić się nimi z Kaiem, który chyba niewiele ich znalazł, ale czym by się tu przejmować? W kolejnym miejscu pewnie on znajdzie ich mniej.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

-Jak to nie rozumiesz? Przecież to było idealnie. Koniecznie będziesz musiał ściągnąć sobie na telefon, to razem ich poszukamy. Jeszcze ja zaszczepię w tobie chęć złapania wszystkich - powiedział, lekko głową kręcąc. Nie rozumiał, jak człowiek mógł się tym nie jarać, ale wiadome, że to, co Kaiowi wydawało się nad wyraz interesujące, niekoniecznie było takie samo dla reszty ludzi. Nie znaczyło to oczywiście, że odpuści kolejną okazję do spędzenia z Markiem dodatkowego czasu, którego nie musiał spędzać w pracy.
-Czyli pomysł ci się spodobał. Dobrze, ale będziesz musiał narysować mi wąsy. I w ogóle przydałby się króliczy makijaż - stwierdził. Nie miał nic przeciwko temu, by Stevens pstryknął mu kilka zdjęć. Jego uroczy współlokator mógł być pewien, że sam Sanders zasili swój telefon kilkoma jego zdjęciami, by mieć pamiątkę, kiedy ten już przestanie z nim mieszkać. Trochę przykre było to, że Kai na tyle przyzwyczaił się do towarzystwa chłopaka, że ściskało go w sercu na myśl, że któregoś dnia będą musieli się pożegnać i dom informatyka na nowo stanie się pusty, a Kai wróci do swoich dawnych przyzwyczajeń spędzania czasu w pracy.
-Chyba nie mam z tobą szans. Jesteś w tym za dobry, Stevens. Może dasz mi fory, hm? - zaśmiał się, zaglądając do jego koszyczka. Kai nie wiedział co takiego musiałby zrobić, by nazbierać tak wiele, jak Mark. Najwidoczniej niski wzrost sprawdzał się tutaj bardziej, niż bycie żyrafą jak on.
Zdążył podnieść dodatkowe jajko, kiedy chłopak go zawołał. Wyprostował się, przy okazji przeciągając.
-Podsadzić? Może zamiast tego powinienem sam je sobie przywłaszczyć, co? - zachichotał, podchodząc do chłopaka. Kucnął, obracając się plecami do niego. - Wskakuj na barana, tak będzie wygodniej - rzucił.
Poczuł na sobie niewielki ciężar i swobodnie się wyprostował.
-I jak to jest poczuć się wysokim? - spytał podchodząc do odpowiedniego drzewa, aby Mark mógł sięgnąć po jajka.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Ale kupimy sobie czapki? Jak już zbierać pokemony to profesjonalnie jak Ash. — powiedział, zerkając na Kaia. Może rzeczywiście uda mu się go zarazić bakcylem na zbieranie pokemonów i będą tak spędzali razem czas? Niby wolał się z nim bawić normalnie, zamiast siedzieć z nosem w telefonie i zbierać małe wirtualne stworki. Oby tylko się od tego nie uzależnili i nie doszło przez to do niebezpiecznej sytuacji o których się często słyszy jeśli chodzi o tę grę.
— Zrobimy z Ciebie najpiękniejszego króliczka na świecie. — powiedział, ciesząc się jak małe dziecko. Coraz bardziej podobała mu się wizja tych wielkanocnych zdjęć. Ostatnio naszła go ochota, żeby wszystkie ulubione zdjęcia wydrukować i powiesić na ścianie w swoim pokoju. Jedno wspólne nawet chciał powiesić u Kaia, a nawet dać mu do pracy, żeby mógł mieć z czego się pośmiać jak spojrzy na ich głupie miny. Może nawet zmusi go to do szybszego powrotu do domu, bo za nim zatęskni?
Nie, głupia myśl. Kai na pewno za nim tak nie tęsknił jak on sam przez co ściągał go częściej do domu. Jakoś przyjemniej było mieć kogoś z kim można się razem pobawić, a nie dwójkę alkoholików, którzy w każdej chwili mogą wszcząć awanturę o byle co. Dopiero od niedawna przestał go drażnić zapach alkoholu, więc może dochodził już do siebie?
— Myślałem, że lubisz rywalizację? — zapytał, zerkając na Sandersa. On się nie nastawiał na wygraną, bo nawet jeśli teraz miał ich dużo to w kolejnym miejscu może nie znaleźć ich wcale.
— Te są zaklepane! — pisnął, tupiąc nogą. Mógł się z nim podzielić, ale na pewnie nie odda ich bez walki. Rywalizacja to rywalizacja i nie zgodzi się na żadne inne ustępstwa.
Spojrzał na Kaia zaskoczony, kiedy ten odwrócił się do niego tyłem. No ale skoro tak chciał i miało być wygodniej — niech będzie. Ostrożnie usiadł mu na ramionach, opierając dłonie na jego głowie. Na szczęście się nie zachwiał kiedy Kai się wyprostował i teraz miał łatwy dostęp do pisanek, których znalazł aż cztery. Szaleństwo. Jeśli w najtrudniej dostępnych miejscach jest ich najwięcej chyba wiedział gdzie powinien zacząć szukać.
— Chyba nie chciałbym być aż taki wysoki. — odparł, wrzucając pisanki do koszyka i poczekał, aż ten znowu przykucnie, żeby mógł zejść. Od razu przytulił się do wyższego mężczyzny. — I tak są wspólne, więc na to nie patrz. Idziemy dalej? — zapytał i ruszyli w kolejne miejsce, żeby znaleźć więcej pisanek.

// zt. X2

Kai Sanders

[Aaron McKay]

Ilość znalezionych pisanek: 6

-To co, nowe miejsce nowy zakład. Skoro obiad już jest to co? Może teraz deser? - zaśmiał się, kiedy postanowili zmienić lokację. W miejscu, w którym byli przed chwilą zaczęło się pojawiać zdecydowanie za dużo osób, a co za tym szło, znacznie trudniej było znaleźć jakiekolwiek pisanki. Przecież McKay nie będzie latał na około wymachując odznaką i krzycząc, że policja i proszę mu oddać wszystkie jajka. Pewnie coś by tym wskórał, ale aktualnie był nie na służbie. Dylan już dawno mu powiedział, że w czasie wolnym nie było miejsca na pracę, więc trzymał się tej zasady, zwłaszcza, kiedy przebywał z chłopakiem.
-O, tu nie ma wielu osób. To co? Może cię pohuśtać, zanim zaczniemy wyścig? - spytał rozbawiony, kiedy weszli na plac zabaw, po którym co prawda latały dzieciaki, ale wydawały się nie być przejęte zbieraniem pisanek. Miały ciekawsze rzeczy do roboty. Kiedy Aaron miał okazję poczuć się jak dziecko? Aż tęskniło się momentami za chwilami, w których człowiek mógł być tak beztroski i nie myśleć ani przez chwilę o poważnych problemach. Będąc takim brzdącem jedyne, co stanowiło jakąkolwiek niedogodność to brak kumpli do zabaw, kara na piaskownicę, czy fakt, że skończyła się czekolada. Dni Aarona momentami byłyby wspaniałe, gdyby faktycznie miał się przejmować tak błahymi rzeczami. Kiedy jednak chciało się zbawić cały świat trzeba było się liczyć, że głowa pełna była wszystkiego, z czym nie zawsze nawet on potrafił sobie poradzić.
Machając koszykiem, który z całą pewnością był nieporęczny, podszedł do domku, w którym bawiła się jakaś dziewczynka. Zaraz go ktoś weźmie za pedofila, na litość wszystkiego.
Zajrzał do środka, wyciągając jajko.
-Jak się nie ruszysz Seo, to znowu przegrasz. Nie będę dawał ci forów - powiedział, chowając pisankę z wyrazem triumfu, chcąc w ten sposób zmotywować chłopaka. Podejrzewał co prawda, że wcześniejsza porażka była dla niego dostatecznym motywatorem, ale za bardzo lubił się droczyć z chłopakiem, by odpuścić.

Dylan Seo

[Dylan Seo]

Ilość znalezionych pisanek: 8

- Może teraz deser - burknął pod nosem obrażony, dziecinnie przedrzeźniając McKaya. Czy zawsze musiał mieć takiego pecha i przegrywać nawet w takiej głupocie jak zbieranie wielkanocnych jajek? Seo nie należał od osób ceniących sobie rywalizację ponad wszystko inne; raczej był kimś, kto doceniał bardziej cały proces. Niemniej, McKay wyzwolił w nim jakiegoś ducha walki i postawił sobie za punkt honoru, że tym razem znajdzie ich więcej, choćby miał wyrwać je z czyjejś martwej dłoni. Może minus martwej. Miał tylko nadzieję, że Aaron będzie grał czysto i nie zacznie wymachiwać ludziom odznaką przed twarzą, szantażując ich by dali mu jajka. Już on by go wtedy wyjaśnił, mmm.
- Taaaak, a potem ulepimy babki z piasku - może i się nabijał, ale prawda była taka, że Dylan lubił takie miejsca. Kiedy się nudził albo coś go trapiło i wychodził wieczorami, by pokręcić się po okolicy, często zdarzało mu się przychodzić na place zabaw i po prostu siedzieć na huśtawce przez kilka minut. - Najpierw cię zniszczę, a potem możemy się pobawić hehe - powiedział i mimo tej wesołości, w jego głosie kryła się determinacja. Nie ma szans, żeby oprócz obiadu musiał robić jeszcze deser. Często pomagał w kuchni czy to mamie, czy teraz Jaeminowi, ale nie był niestety najlepszym kucharzem. Choć przynajmniej nie spalił nigdy kuchni jak jego przygłupi brat, który już raz wywołał pożar i zrzucił winę na niego. Cóż, tak to już bywało ze starszymi braćmi, szczególnie takimi głupimi jak ten jego. Seo postanowił obrać jakąś taktykę. Wystarczyło jedno spojrzenie na słodką dziewczynkę bawiącą się w piaskownicy by plan sam do niego przyszedł. - Lol twoje niedoczekanie, McKay. Obyś tak dobrze gotował jak się przechwalasz - wytknął mu język, zdecydowany tym razem dołożyć wszelkich starań by go pokonać. - Hej Nancy, ale masz faaajny zamek - zagadnął do dziewczynki, która była córką jego sąsiadów; kiedyś zdarzało mu się jej pilnować. Pięciolatka od razu uśmiechnęła się na jego widok. - Pamiętasz jak ostatnio bawiliśmy się w szukanie skarbów? Chcesz ich znowu poszukać? - to nie było nie fair. Nikt nie mówił, że nie może znaleźć sobie pomocnika. Z pomocą małej sąsiadki szybko udało mu się znaleźć pięć jajek, a gdy wkładał do koszyka szóste, uśmiechnął się do Aarona, który najwyraźniej miał tym razem problem. - Co jest, McKay? Czyżbyś się poddał?

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Liczył, że jego słowa faktycznie obudzą w Dylanie chęć rywalizacji. Ciekawiło go, jak wyglądał młody Seo, kiedy na jego twarzy pojawiała się bezgraniczna determinacja. Kiedy skupiał się bardzo na tym, co miał do zrobienia. Dziwne marzenia, ale Aaron już dawno przyłapał się na tym, że chciał o nim wiedzieć jak najwięcej i nie chodziło jedynie o suche fakty, które mógł gdzieś wyczytać.
Zapewne owa chęć poznania chłopaka sprawiła, że bacznie go obserwował ilekroć wyraz jego twarzy zmieniał się chociaż trochę. Wyjątkowo przyjemny widok, którego człowiek nie chciał się pozbywać, niezależnie od wszystkiego. Podejrzewał jednak, że w którymś momencie Dylan mógłby zwrócić uwagę, jak również mieć wiele przeciw, gdyby McKay ciągle wpatrywał się w niego niemal nachalnie. Nie chciał wyjść na jakiegoś perwersyjnego zbola, który ślini się na widok drugiej osoby.
-Jeśli chcesz, nie mam nic przeciwko - skomentował, uśmiechając się lekko. Po ostatnim razie, kiedy przyszło mu faktycznie budować z piasku, miał odpowiednią wprawę, więc kto wie, może razem z Dylanem stworzyliby prawdziwe dzieło, którym można było się pochwalić, a które nie wyglądało jak coś zbudowane przez pięciolatka. McKay nie ukrywał, że każda forma spędzania z Seo czasu była dla niego przyjemna, niezależnie od tego, czy chłopak się boczył, rzucał mało przyjemnymi komentarzami, czy wręcz przeciwnie, był dla niego miły (chociaż tu zawsze policjant zastanawiał się, czy przypadkiem się czegoś nie nawdychał).
-Proszę, jaka pewność siebie. Zobaczymy, czy ci się uda - wyszczerzył się do niego, ruszając w poszukiwaniu pisanek.
Skąd miał wiedzieć, że Dylan postanowi oszukiwać! Mało fair było proszenie kogoś innego o pomoc, a już zwłaszcza dziecka, które zawsze chętnie zgodzi się na taką przygodę.
Westchnął, patrząc jak barista dumnie wkłada pisanki do koszyka.
-Aż tak mało wierzysz we własne umiejętności, że musisz prosić o pomoc? - rzucił, wsadzając do koszyka dwie kolejne pisanki. Nie ma mowy, że się podda. - Niedoczekanie, panie Seo. Nie dam się pokonać - stwierdził.
Wyminął go i podszedł do zjeżdżalni, za którą znalazł kolejne pisanki.

Dylan Seo

[Dylan Seo]

Dylan nie był kimś kto stawiałby rywalizację ponad dobrą zabawę, ale w tym wypadku zdecydowanie chciał wygrać. Nie dlatego, że nie chciał spędzać w kuchni jeszcze więcej czasu, bo nawet jeśli McKay z nim przegra, to pewnie i tak pomoże mu z tym deserem (nawet jeśli nie znał się jakoś szczególnie na gotowaniu czy pieczeniu), ale nie chciał mu dawać tej satysfakcji, że jest zawsze najlepszy. O nie. Chciał zobaczyć jak wygląda zrozumiawszy swoją porażkę. Widział go już zakłopotanego, więc zobaczy go też pokonanego. Nowy cel dodał mu motywacji. Nawet jeśli pogrywał nieczysto, to przecież cel uświęca środki.
Aaron mógł patrzeć się na niego do woli, bo Dylan niestety był na tyle głupiutki, że trudno mu było o podzielność uwagi, a jak już zaczął szukać tych przeklętych jajek, to nie zwracał uwagi na nic innego. Gdyby jednak przyłapał policjanta na przyglądaniu mu się, to na pewno tak łatwo by mu nie odpuścił.
- Musisz wiedzieć, że nikt nie buduje takich ładnych zamków z piasku jak ja. Jak byłem młodszy to wszyscy rozdeptywali moje zamki, bo mi zazdrościli - trochę się chwalił, a trochę ogarnął go smutek, bo wtedy zawsze było mu tak przykro, a jego głupi brat nawet nie kiwnął palcem by te dzieci wyjaśnić.
- Zobaczysz, tym razem mi się uda! - rzucił dumnie, jakby nagle przypomniał sobie, że ma na nazwisko Seo i trzeba być bad bitch. No jak on miał ochotę znowu kopnąć tego głupiego McKaya! A jednocześnie starał się nie wzdychać na myśl jaki ma piękny uśmiech. Pewnie robił to celowo, żeby go rozproszyć. Niedoczekanie!!!
- Nie wiem o co ci chodzi. Oferuję mojej małej sąsiadce miłe spędzenie czasu, to chyba jeszcze nie zbrodnia? - przecież nie zabroniłby Aaronowi znaleźć sobie pomocnika. Jego sprawa, że nie skorzystał z wytrychów, jakie oferowało te miejsce. - Zobaczymy, panie McKay. Ciekawe czy nadal będziesz taki pewny siebie, jak wreszcie ze mną przegrasz - i cyk kolejne jajko. Zauważył jeszcze jedno, na górze zjeżdżalni, więc zostawił swój koszyk małej Nancy i pognał by zgarnąć je przed Aaronem. - HA! - krzyknął zadowolony, gdy już je złapał, ale niestety - jak to u tych Seo już bywa - poślizgnął się i zjechał po tej głupiej ślizgawce wpadając prosto na Aarona, którego prawie przewrócił. Dobrze, że miał taki refleks w przeciwieństwie do niego. Ale jajko całe? Całe.

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Uśmiechnął się lekko pod nosem widząc, z jaką zawziętością Dylan szukał pisanek. Wyglądał wtedy tak uroczo, a zarazem niebywale atrakcyjnie. Podobne myśli już od jakiegoś czasu kotłowały się w głowie policjanta, chociaż z jakiegoś powodu je w sobie tłumił, jakby coś mówiło mu, że było to mało stosowne. Może faktycznie nie powinien postrzegać Seo w taki sposób? A może po prostu za dużo myślał i szukał problemów tam, gdzie ich nie było, zamiast działać pod wpływem impulsu. Praca w policji chyba faktycznie trochę siadła mu na mózg, że tak wszystko dokładnie analizował, zapominając spontaniczności, którą przecież kilka lat temu mógł się poszczycić. Co prawda ten okres ciągnął za sobą inne konsekwencje, ale przynajmniej do pewnej części mógłby wrócić. Tylko czy to nie pociągnęłoby go po raz kolejny w dół?
I proszę, po raz kolejny analizował wszystko.
Westchnął cicho, kręcąc głową.
-Nie uwierzę, póki nie zobaczę. Teraz wisisz mi wspólne budowanie zamków z piasku, Dylan. Czy to na tym placu zabaw, czy na którejś z plaż. Obiecuję, że tym razem nikt nie zniszczy twojego dzieła - powiedział, zerkając na niego. McKay ostatnio zaliczył powrót do tych lat dzieciństwa, więc może będzie mógł chociaż w nikłym stopniu przyczynić się do powstania czegoś naprawdę ładnego. Miał na przykład wprawę w fosach. Te wychodziły mu dobrze.
-Trzymam kciuki, żeby właśnie tak było - zaśmiał się dostrzegając to zacięcie na twarzy chłopaka. Pojawiało się chyba za każdym razem, kiedy w jakiś sposób chciał dociąć Aaronowi albo pokazać, że to właśnie barista ma rację, a McKay się myli i trzeba było mu to dosadnie udowodnić.
Widząc, jak bardzo zależało mu na tej wygranej, policjant miał ochotę odpuścić. Może nawet by to zrobił, gdyby i tak nie był już tak bardzo do tyłu, jeśli chodzi o pisanki. Za bardzo najwidoczniej skupił się na obserwowaniu Dylana i rejestrowaniu jego poszczególnych ruchów, zamiast na jajkach, których tamten miał w koszyczku już całkiem sporo.
-Mogłeś ją zapytać po skończeniu poszukiwań. Powinienem potraktować to jako oszustwo - powiedział, idąc za nimi.
Jak dobrze, że miał zdolność przewidywania (a raczej dobrze, że istniały przypadki), bo kiedy tylko Dylan wyrwał się, aby dorwać kolejne jajko przed McKayem, ześlizgnął się ze zjeżdżalni wprost w ramiona policjanta. Niemal romantyczne, można by rzec.
Objął go automatycznie w pasie, by mieć pewność, że nie wyrżnie o ziemię. Zerknął na niego, wciągając powietrze, przy okazji racząc się perfumami Seo.
-Tobie zdecydowanie trzeba rycerza na pełen etat - uśmiechnął się lekko, lustrując jego twarz z tak bliska, jakoś nie skupiając się na tym, że mogło być to mało stosowne. Spodobało mu się to, na co patrzył, to czemu nie mógł się chwilę nacieszyć?
-Wszystkie jajka całe? - rzucił, bo przecież nie byłby sobą, gdyby nie palnął czegoś dziwnego.

Dylan Seo