[Hope Valley]

eventBrzeg

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
Rozgrzewam się na aerobiku

Napisz przynajmniej cztery posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[Kai Sanders]

ubranie

- Nie wierzę, że się na to zgodziłem - zaśmiał się, kiedy pakował rzeczy do torby, którą mieli ze sobą wziąć. Niby jednodniowy festyn mający na celu uzbieranie jak największej kwoty, która miała pokryć remont, ewentualnie budowę nowego (tu Kai nie był do końca pewien) domu, a jednak mieli ze sobą całkiem sporo rzeczy. Wszystko dlatego, że Mark uparł się, że koniecznie powinni się przebrać i robić z ludźmi zdjęcia, byleby tylko wspomóc rodzinę, która została dotknięta tragedią. Jakby tego było mało potrzebowali ubrań na zmianę, chociażby do aerobiku, który też był na liście jego współlokatora oraz do pływania, bo jak inaczej, jak nie w kąpielówkach, pływać na nadmuchiwanym bananie?
-Po wszystkim wisisz mi wielką porcję ciasta. I kawę, bo będę potrzebował - skomentował, zamykając za nimi drzwi. Wpakowali wszystko do samochodu, bo chociaż mogli się przejść, paradowanie z dwoma ciastami i bagażem mogłoby być problematyczne. Wolałby zdecydowanie nie narażać tych pyszności na destrukcję, a kto wie, czy po drodze któryś z nich by się nie wywalił.
Zajął miejsce za kierownicą, kierując się w stronę plaży, na której miało się odbyć wydarzenia. Był pełen podziwu (chociaż powinien się już do tego przyzwyczaić) dla samego siebie, że po raz kolejny Markowi udało się go wyciągnąć. Czy ten krasnal miał jakieś specjalne zdolności do przekonywania ludzi, czy to po prostu informatyk robił się zwyczajnie stary i komputer przestał mu wystarczać, więc trzeba było skupić się na relacjach międzyludzkich? A może po prostu odpowiadało mu towarzystwo współlokatora, który okazał się być idealną osobą do wspólnego mieszkania.
Zaparkował samochód jak najbliżej plaży i zmienił koszulkę. Ostatecznie pierwszy etap był właśnie aerobikiem.
-Bez nagrywania. Pamiętaj, że znam się na technologii - skomentował żartobliwie, kierując się w stronę miejsca, gdzie miały się odbyć zajęcia. Najwidoczniej wczesna godzina nie przeszkadzała mieszkańcom, by pojawić się na festynie. Kiedy widział, że inni faktycznie byli skłonni pomóc, aż mu się lepiej na duszy robiło. - No to dajesz Mark, pokaż mi te swoje kocie ruchy - szturchnął go lekko, rozkładając ręcznik tak, jak nakazała im instruktorka.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

#6 + Outfit

— No tak naprawdę nie miałeś innego wyboru, pamiętaj. Nie odpuściłbym Ci takiej okazji. — powiedział, dorzucając swoje rzeczy do torby. Nie spodziewał się aż takiej ilości, ale skoro potrzebowali aż tyle razy się przebierać to może rzeczywiście tak to będzie wyglądało. I tak ograniczyli się do całkiem normalnych strojów, bez kartonowych głów czy innych rzeczy, które zajęłyby pół samochodu. Na przygotowanie i tak mieli mało czasu, więc to co im się udało zrobić to i tak spore osiągnięcie. Powinni rozdawać chyba jakieś nagrody za najszybciej własnoręcznie przygotowany kostium, ale nie interesowało go to, bo wolał skupić się na zebraniu pieniędzy dla tej biednej rodziny Miller. Taka tragedia. Sam posiadał niewiele rzeczy, ale nie wyobrażał sobie jak to jest z pełnego domu nagle zostać nagle bez niczego.
— Upiekę Ci najlepsze ciasto jakie znajdę. I zrobię kawę. Chociaż to trochę zajmie, więc pewnie będziesz wolał wpaść do kawiarni, ale to mogę przygotować na następny raz. — odparł, wychodząc za nim z domu. Sam po takim dniu pełnym atrakcji będę potrzebował kawy i czegoś pysznego, więc akurat. Ale póki co musieli dostać się na teren festynu i skorzystać ze wszystkich atrakcji jakie sobie wybiorą, co wiązało się z dołożeniem następnej kwoty do pełnej puli zebranej przez mieszkańców. Cieszył się, że chociaż tak mógł jakoś pomóc. Nie miał może dużej ilości gotówki jak większość ludzi, bo dopiero zaczął zarabiać i odkładać co nieco. Nie było tego aż tak dużo, żeby zrobić im jakiś imponujący przelew, ale każda kwota tak naprawdę im się przyda i wiele zmieni. Nie odzyskają pewnie nawet połowy tego co mieli, ale wystarczy na dom albo większe mieszkanie i najpotrzebniejsze rzeczy.
Dość szybko udało im się dojechać na miejsce, a po drodze jego wypieki nie ucierpiały.
— A po co miałbym Cię nagrywać? — zapytał. Może byłby to zabawny widok, który chciałby zachować na dłużej, ale Kaia tak naprawdę był w stanie wyciągnąć wszędzie, więc po co nagrywać skoro mógł go widywać w zabawnych sytuacjach zawsze? Ruszył zadowolony za informatykiem na plażę, gdzie rozłożyli swoje ręczniki na piasku. — Nie wiem czy te panie chciałyby to oglądać. — odparł, wskazując na kilka starszych kobiet kawałek dalej, które pewnie zaraz zwyzywałyby go od zboczeńca, gdyby zaprezentował kilka ruchów z klubu. Westchnął i ustawił się, czekając na pierwsze polecenia instruktorki.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

-Powinienem być zdecydowanie bardziej stanowczy. Już teraz ci obiecuję, że następnym razem nie uda ci się mnie namówić tak łatwo. Nie podziała żaden szantaż - odpowiedział, starając się zachować poważny ton. Kto wie, może gdyby Mark nie był przy tym wszystkim tak uroczy i nie robił tej swojej typowej miny osoby, której zależy na czymś wyjątkowo bardzo, Sanders byłby bardziej odporny. No i gdyby samemu Kaiowi nie zależało na tym, aby jakoś zapełniać swoje dni, tym samym nie pozwalając myślom uciekać tam, gdzie nie chciał. No i umówmy się, dzięki takim wypadom informatyk nie sięgał po alkohol, chociaż gdyby zastanowił się nad tym poważniej, zauważyłby, że i tak pije go znacznie więcej, niż jeszcze kilka tygodni temu, gdzie raczej zdarzało się to raczej sporadycznie. Dla niego jednak nie był to jeszcze problem. Wszak jeśli było towarzystwo odpowiednie, to czemu się po pracy, czy ciężkim tygodniu nie rozerwać.
-W takim razie za coś takiego jestem skłonny zrobić wszystko, co chcesz. Z umiarem. Paradować nago nie będę. Jeszcze później nie odpędziłbym się od potencjalnych adoratorów - powiedział, żartując. Do tego czasu zdążył poznać chłopaka na tyle, że wiedział, iż nie weźmie jego słów na poważnie, nie mówiąc już o tym, że z całą pewnością nie potraktuje ich jako przejaw narcyzmu. Sanders po prostu już tak miał, że czasami walnął jakimś tekstem, nie mając niczego konkretnego na myśli. To właśnie był skutek tak długiego siedzenia przed komputerem i tak nikłego wychodzenia do ludzi. - Mogę poczekać. Chociaż perspektywa zjedzenia ciastka dwa razy brzmi chyba bardziej kusząco - uśmiechnął się do niego. Uwielbiał słodycze i był na nie łasy. Pewnie gdyby nie to, że jednak chodził na siłownię i ćwiczył, już dawno sporo by przytył. Pod tym względem przeczył jednak stereotypowi informatyka nerda.
-Jak to po co? Żeby później mnie kompromitować i to wypominać - rzucił, rozciągając się tak, jak pokazywałą instruktorka. Z doświadczenia wiedział, że taki wstęp był niezmiernie ważny. - One może nie, chociaż wiesz… podobno młoda, świeża krew jest na topie - zaśmiał się cicho, pochylając się, trochę rozciągając.
Zaraz muzyka stała się znacznie bardziej ożywiona i kobieta pokazała im pierwsze ruchy. Niby nic, ale nadal trzeba było mieć odpowiednią zwinność i zręczność.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Challenge Accepted! — rzucił, unosząc brew do góry. Chyba nie myślał, że Mark tak łatwo odpuści? Miał w zanadrzu jeszcze kilka sztuczek, ale póki jego słodkość działała to po co zmieniać strategię? Kai naprawdę powinien nauczyć się życia wśród ludzi, a nie tylko komputer i praca. Teraz może tego nie widział, ale za parę lat poczuje tego skutki, kiedy zrozumie jak bardzo jest samotny i czegoś mu w życiu brakuje. On może nie mógł dać mu wszystkiego, bo miał niewiele do zaoferowania poza swoim towarzystwem i wypiekami, których powoli się uczył od swojego mistrza, ale towarzystwo drugiej osoby chyba było czymś cenniejszym niż drogi sprzęt, który nie da Ci szczęścia.
— O nie, nie możemy do tego dopuścić. Nie będziesz miał wtedy czasu dla mnie, bo codziennie będziesz miał randkę z kimś innym. Zostajesz w kąpielówkach, Kai. — powiedział żartobliwie, zerkając na informatyka. Czy byłby zazdrosny, gdyby rzeczywiście Sanders zaczął się z kimś spotykać? Pewnie tak. Odrobinkę. Nie ze względów romantycznych, bo nic takiego ich nie łączyło. Tak po prostu po koleżeńsku, że nie mógłby spędzać z nim nocy na graniu w gry albo wyjeżdżać gdzieś, bo jego druga połówka poczułaby się zagrożona, ale tego wolał nie mówić na głos. — Hahaha, ale z Ciebie łasuch, wiesz? I jak tu Ci odmówić? — westchnął, szturchając delikatnie ramię Sandersa. Uwielbiał patrzeć jak ten ze szczęściem w oczach rzucał się na wszystko co słodkie. Pewnie gdyby mogli, odżywialiby się jedynie słodyczami, ale na jego nieszczęście Kai za dobrze gotował i nie mógłby sobie tego odmówić.
— Nie zapominaj, że masz o wiele więcej kompromitujących mnie materiałów na swoim telefonie, niż ja twoich, więc tak naprawdę nawet by mi się to nie opłacało. — odparł, wzruszając ramionami. Wiedział, że był na straconej pozycji i pewnie nic by nie osiągnął, gdyby chociaż spróbował. Poza tym zdjęcia i filmiki na których Kai był naprawdę uroczy i zabawny nie były dla innych. Trzymał je dla siebie i czasem oglądał jak spędzał kolejny tydzień sam w domu. Dobra, może pokazał kilka Creedowi, ale tylko na chwilę. — Myślisz, że któraś chciałaby zostać moją Sugar Mummy? — zapytał cicho, parskając chyba zbyt głośnym śmiechem, zwracając na siebie uwagę ludzi dookoła. Szybko przeprosił czerwieniąc się jak burak i próbując skupić na ćwiczeniach, które starał się dokładnie powtórzyć.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

-Bylebyś później nie marudził, że ci za mną tęskno i w domu pusto, jak się zaszyję w pracy na kolejny miesiąc - zaśmiał się. Kiedyś zapewne uznałby, że jego słowa są najbliższe prawdy i nie byłoby żadnych wątpliwości co do tego, że Sanders będzie zwycięzcą. Niestety, przez ten krótki czas, który Mark u niego mieszkał, Kai zaczął się przyzwyczajać do innej rzeczywistości, niż jedynie wirtualna. Jasne, nadal zdarzało się, że zabarykadował się w biurze na kilka kolejnych dni, ale miał dziwne wrażenie, że już nie było tak ciężko go z niego wyciągnąć. Bo czy nie było tak, że jedna wiadomość od współlokatora sprawiała, że faktycznie wracał do domu. Pytanie, kiedy jego współpracownicy dostrzegą zmianę i zaczną wypytywać o szczegóły.
-Jaki stanowczy. W innych okolicznościach pomyślałabym, że rościsz sobie prawo do widywania mnie nago i nie w smak, że ktoś inny mógłby to robić - rzucił z rozbawieniem. Wiedział, że na takie żarty może sobie przy nim pozwolić. Dodatkowo był pewien, że chłopak nie postrzega go jak kogoś, z kim można było się umawiać osobiście. Byli jedynie współlokatorami, którzy dobrze się ze sobą dogadywali i mogli rzucać podtekstami na prawo i lewo, przy okazji co chwilę wspominając, że szukają dla siebie wzajemnie randki, by druga strona nie czuła się samotna. - Ja po prostu jestem za słaby, żeby odmówić słodkościom. Będziesz musiał do tego przywyknąć. No i jeśli masz w planach kupienia sobie czekolady, lepiej kup od razu dwie - uprzedził. Nie mógł obiecać, że mu jej nie zje, kiedy tylko najdzie go ochota. A takową miał chyba niemal codziennie. Ciastka, cukierki, czekolada. Nie miało większego znaczenia co, ważne, by było słodkie.
-Bo ja wiem, kiedy przyjść i zrobić zdjęcie. Wiesz, wrodzony talent - zaśmiał się, wyciągając ręce w górę, by bardziej się rozciągnąć. Jeszcze chwila, a wszystko mu tak w środku strzeli. Starość, nie radość. Ostatecznie zbliżał się powoli do trzydziestki.
-Jestem pewien, że tak. Spójrz, ta w czerwonym dresie co chwilę na ciebie zerka. Co prawda granica górnej czterdziestki, ale może powinieneś zagadać? - rzucił, śmiejąc się, przy okazji powtarzając kolejne kroki. Zaraz musiał się skupić bardziej, bo instruktorka pokazała jakieś dziwne rzeczy z nogami i Kai zaczął się gubić.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Myślisz, że nie jestem zdolny przyjechać do twojej firmy i Cię z niej wyciągnąć za rękę? — powiedział, rzucając mu zaczepne spojrzenie. Niechętnie wracał do Miami, ale dla Kaia mógł zapomnieć o swojej przeszłości i spojrzeć na to miasto z innej strony, spędzając z nim tam czas jakby było dla niego to coś nowego. Pewnie dlatego nie powstrzymywałby się przez tym o czym mu właśnie powiedział. Nie ważne jak bardzo musiałby się postarać, ale jeśli będzie zmuszony wyłączyć prąd w całej firmie to to zrobi.
— No wiesz? Skąd ten pomysł? — zapytał spanikowany, ale zaraz zamaskował zakłopotanie nerwowym śmiechem. Sam czasem zaczynał tę wojnę na podteksty czy to podczas rozmów na żywo, czy w wiadomościach i nie miał z tym problemu, więc czemu teraz panikował? Nie miał nawet czasu na przemyślenie tego, bo musiał się ogarnąć, żeby Kai nie pomyślał sobie czegoś. — Może po prostu zrobimy w jakimś pokoju sklep ze słodyczami i będziesz miał zawsze pod ręką? Czy dostawy co miesiąc wystarczą, żarłoczku? — zaśmiał się, łaskocząc lekko bok informatyka. Nie znał chyba nikogo kto aż tak bardzo kochał słodycze, że potrafił za jednym zamachem zjeść całe zapasy zabunkrowane w domu.
— Powinienem nauczyć się zamykać drzwi, żebyś nie mógł mi więcej robić takich zdjęć. — rzucił, marszcząc nos. Ile to razy Kai przyłapał go gdy próbował zrobić coś dziwnego albo chodził w opasce do włosów po domu. Dobrze, że za każdym razem jak przyłapywał go na ćwiczeniu ruchów do klubu udawało mu się go przekonać, że tak się rusza dla zabawy, a nie by podniecać ludzi dookoła.
Spojrzał w stronę pani w czerwonym dresie akurat wtedy, by ich spojrzenia na chwilę się spotkały co chyba bardzo ją zachwyciło, a jego niekoniecznie. Znowu zrobił się cały czerwony i odwrócił szybko głowę jakby czegoś szukał obok siebie. Nie, to nie był dobry pomysł by na nią patrzeć, chociaż żart był całkiem niewinny. Wziął głęboki oddech i spojrzał na instruktorkę, pokazującą kolejne kroki. Dobrze, że ostatnio nauczył się ruszać, bo pewnie wiele by tutaj nie zrobił, ale przy bardziej skomplikowanych ruchach i tak chwilę zajęło mu ogarnięcie jak mu postawić nogę albo machnąć ręką. — A co jak nie będziemy mogli się ruszać do końca dnia? — zapytał, zerkając na Sandersa.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

-Teraz nie będziesz miał wyjścia, jak pokazać mi, że faktycznie możesz. Jestem ciekawy, jak poradzisz sobie z ochroniarzami, którzy nie wszystkich wpuszczają - skomentował, lekko go szturchając. Zdecydowanie sytuacja, w której raczej drobnej postury Mark wykłóca się z osiłkami stojącymi przy bramkach umożliwiających wejście do firmy Sandersa, byłaby godna uwiecznienia. Co prawda nie wątpił w to, że w tym niskim chłopaku nagle mógł obudzić się smok, ale czy aby na pewno poradziłby sobie z obstawą, która była znacznie lepiej wyszkolona?
-No wiesz… skoro każesz mi zostać w kąpielówkach, to chyba coś musi być na rzeczy, hm? - mruknął, nachylając się w jego stronę. Dla niego nadal były to żarty i pewnie dlatego nie zauważył spanikowania na twarzy współlokatora. Ostatecznie nawet nie podejrzewał, że ten mógłby na niego patrzeć inaczej, nie mówiąc o tym, że przecież nawet nie miał żadnych podstaw do tego, aby być zazdrosnym. - A wiesz, że to jest całkiem ciekawy pomysł. Mam nawet jedno pomieszczenie, które nadałoby się idealnie. Moglibyśmy tak wstawić jakieś ładne regały i zadbać o to, by zawsze znajdowały się tam słodycze - podchwycił. Podobała mu się ta wizja, bo nawet po ciężkim dniu nie musiałby myśleć o wędrówce do sklepu, by kupić sobie batonika. Po prostu kupiłby w hurtowni i miał na jakiś czas zapas, z którego bez przeszkód mógłby i Mark korzystać.
Zaśmiał się, kiedy ten go połaskotał. Urocze, doprawdy. A jak zabawnie wyglądało, biorąc pod uwagę, jak niski był Stevens.
-Ewentualnie przestań zasypiać na kanapie, jak coś oglądamy. A kiedyś myślałem, że to ja mam problemy z dotrwaniem do końca filmu - uśmiechnął się do niego. Trzeba przyznać, że widok śpiącego Marka był uroczy. Nic dziwnego, że go Kai nawet wtedy nie budził. Ostatecznie kto chciałby sobie odmówić podobnych widoków?
Zaśmiał się cicho na widok jego zarumienionej twarzy.
-To jak, wpadła ci w oko? - skomentował, nieudolnie próbując odtworzyć to samo, co instruktorka. Aerobik wcale nie był taki prosty, ale czego się nie robiło, aby wesprzeć innych. - Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. A jeśli, to spokojnie, znam kogoś kto w razie czego zawiezie nas do domu - mruknął, przecierając spocone ciało. Czy tu zawsze było tak gorąco, czy on się właśnie zmachał?

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Aż tak mnie nie doceniasz? Oj, Kai… nie zdziw się jak nagle odciągnę Cię od biurka. — powiedział. Nie mógł mieć co prawda pewności, że rzeczywiście uda mu się minąć ochroniarzy, ale może uda mu się coś wymyślić. Kłócić się z nimi przecież nie będzie, ganiać po budynku tak samo, chociaż mogłoby to być ciekawe, dopóki któryś nie powali go na ziemię traktując paralizatorem. Trochę wstyd by mu było potem się tam pokazywać, więc musiał zrobić to na spokojnie bez pakowania się w kłopoty.
— Bo tu są dzieci, nie zapominaj. — rzucił, szturchając go palcem w ramię. Co prawda było ich niewiele, bo było jeszcze wcześnie, ale po co demoralizować innych widokiem nagiego ciała. I to jakiego! Bo Kai nie był jednym z tych chudych nerdów w okularach, a jego ciało było naprawdę seksowne i aż dziwne, że z nikim się nie spotykał. Stop. Nie powinien myśleć o nim w ten sposób, żeby ich relacja zbytnio się nie skomplikowała. — Taki własny Candy Shop, gdzie wchodzisz i bierzesz co chcesz. Ale super! — ucieszył się, już sobie coś takiego wyobrażając. Kto miał w domu pokój ze słodyczami, które mógł brać do woli? Zamiast lecieć na szybko do sklepu, wystarczyło pójść do takiego pokoju, oszczędzając czas i pieniądze. Idealnie.
— To po co kupiłeś taką wygodną, że chce się na niej spać? Wystarczy, że jest ciepło i mięciutko, a już zasypiam niezależnie od sytuacji. Następnym razem oglądam siedząc na podłodze. — postanowił, mrużąc oczy. No sam dawał mu zbyt wiele możliwości zrobienia zdjęć, a spanie to jego słabość i umiał zasnąć w każdych warunkach. Kiedy żył z rodzicami i miał awanturę punktualnie co godzina to musiał nauczyć wykorzystywać się każdą szansę na odrobinę odpoczynku. Cud, że jadąc do Hope Valley z Miami nie zasnął, budząc się gdzieś koło Nowego Jorku, bo wtedy nie byłoby ciekawie.
— Chciałbyś. — rzucił, nie odrywając wzroku od instruktorki, żeby jego twarz znowu nie zrobiła się czerwona na myśl o pani, która bacznie go obserwowała. — Tak? To nie muszę się martwić, że zostaniemy tu na noc. — powiedział, powtarzając ostatnie ruchy i po skończonym aerobiku opadł na ręcznik, zasłaniając oczy ręką. — Daj mi minutę i możemy iść dalej. I chyba jestem już głodny. Myślisz, że mają burgery? — zapytał, zerkając na Sandersa i ostatecznie po chwili podniósł się z ręcznika, kierując do najbliższej budki z jedzeniem.

// zt. x2

Kai Sanders

[Kieran Burreau]

ubranie

Po raz kolejny Florence udowodniła, że potrafi wpłynąć na Kierana na tyle, by odciągnąć go od pracy. Jakby tego było mało, ona umiała zaciągnąć go w miejsca, w które raczej nie chodził. Owszem, nie miał niczego przeciwko wspieraniu akcji charytatywnych, ale w dużej mierze kończyło się to w jego wykonaniu wpłaceniem odpowiedniej kwoty na specjalne konto. Nie chodził na festyny czy czynne zbiórki. Przynajmniej do czasu, aż nie zaczął na poważnie spotykać się z panną Hill. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek dla drugiej osoby będzie w stanie tak bardzo zmienić swoje przyzwyczajenia, nie przesiadując w pracy piętnastu godzin dziennie. Zdarzały się dni, podczas których musiał zostać dłużej, ale poza trudnymi sprawami, raczej kończył normalnie wiedząc, że czeka na niego dziewczyna.
Przebierając się w strój bardziej odpowiedni na festyn z mnóstwem sportowych atrakcji, nadal gdzieś w środku był sceptycznie nastawiony na to wszystko. Zgodził się owszem, a to znaczyło, że się nie wycofa, ale patrząc na listę, którą przygotowała dla nich Flo, poważnie powinien przemyśleć, czy czegoś jednak nie wybić jej z głowy.
-Aerobik? Naprawdę właśnie na to chcesz iść? - westchnął, kiedy już wyszli z domu. Nic dziwnego, że opuszczali go tak wcześnie, skoro rudowłosa dziewczyna właśnie na to chciała zdążyć. Odnosił wrażenie, że gdziekolwiek by nie szli, ona zawsze wybierała podobne rzeczy, tym samym skazując go na ostre wyjście poza strefę własnego komfortu. Nadal doskonale pamiętał ostatni fitness z tamtym dziwnym kolesiem.
-Możemy chociaż raz darować sobie ćwiczenia? Albo zagrać w siatkę. Widziałem, że masz to na swojej liście. A to nie wchodzi w grę. Nie ma mowy, abym jadł na czas - wskazał pozycję dotyczącą konkursu na jedzenie hot dogów. Ludzie naprawdę dobrze się bawili przy czymś takim? Przecież to nawet było niezdrowe. Może Burreau nie miał obsesji na punkcie zdrowego jedzenia, ale jeśli chodziło o bezsensowne wpychanie w siebie pokaźnej ilości czegokolwiek, nie było mowy, by się tego podjął.

Florence Hill

[Florence Hill]

#31 + Outfit

Zawsze miała dar przekonywania i nic dziwnego, że Kieran od tak zgadzał się na jej szalone pomysły, chociaż i tak było dość normalne jak na nią. Nie namawiała go na skok ze spadochronem, bo za bardzo się bała wysokości. Straszne miejsca też nie wchodziły w grę i jedynie podczas wakacji poszli do escape roomu czego żałowała potem, ale głośno o tym nie mówiła. Chciała, żeby dobrze się razem bawili, a teraz dochodził dodatkowo szczytny cel, więc chyba warto trochę się poświęcić, by uzbierać dla tej biednej rodziny trochę pieniędzy. Miała nadzieję, że na ich twarzach chociaż przez chwilę pojawi się uśmiech na widok tych wszystkich ludzi, którzy chcą im pomóc odzyskać chociaż część tego co stracili.
— Tak. Odrobina ruchu od rana dobrze nam zrobi, a to wszystko przecież w szczytnym celu. Spokojnie, tym razem będą to normalne ćwiczenia, a nie tamte wygibasy. — zaśmiała się, wspominając aerobik z Fitness Marshallem, który był świetnym doświadczeniem. Dalej oczywiście wykonywała jego ćwiczenia, bo świetnie się przy nich bawiła w porównaniu z tymi zwykłymi ćwiczeniami, gdzie powtarza się coś dziesięć razy i przerwa. Niby fajne, ale nudziło się po tygodniu.
— W siatkę zagramy. A hot dogi rzeczywiście możemy sobie odpuścić. Ja ich nie zjem, bo na pewno nie mają wegetariańskich, a Ciebie nie będę zmuszać do objadania się nimi. — uspokoiła go. Jeśli mieli tam spędzić cały dzień, nie mogli zapełnić swoich brzuchów śmieciowym żarciem przez które nie będą mogli się potem ruszać. Niby miała to na liście, ale mogli przecież tylko popatrzeć. Zawsze ją zastanawiało co Ci ludzie muszą robić, żeby pochłonąć tyle jedzenia bez żadnego problemu. Ona potrzebowała przerw jak miała ochotę na większe ilości jedzenia.
Dobrze, że Kieran mieszkał blisko plaży na której odbywał się festyn, więc nie musieli korzystać z auta, spacerkiem docierając na miejsce. Od razu skierowali się do miejsca, gdzie zebrała się grupka ludzi przebrana w stroje do ćwiczeń.
— Możesz wybrać na co pójdziemy po tym. — odparła, rozkładając ręcznik na piasku.

Kieran Burreau

[Kieran Burreau]

Prawda była taka, że Kieran nigdy nie wiedział w aerobiku niczego fascynującego. Ot, powtarzanie dziwnych ruchów, które może i były dobre na cardio, ale zdecydowanie nie były tym, czego chciałby się podjąć każdy facet. W przypadku Kierana nie do końca chodziło o to, co pomyślą sobie ludzie, kiedy zobaczą go w podobnej odsłonie, bo tym jednak młody prawnik przejmował się wyjątkowo wcale, niemniej miał na uwadze własny komfort, a to nie była sytuacja, w której czułby się pewnie. Zapewne dlatego, że był perfekcjonistą i podejmował się głównie tego, co faktycznie miało szansę mu wyjść. Nie dla niego było pieczenie, gotowanie, szycie, czy właśnie aerobik.
Czego jednak nie robiło się dla zobaczenia uśmiechu zadowolenia kobiety, z którą był? Czego nie robiło się, by pomóc drugiemu człowiekowi, skoro kategorycznie zabroniono mu wpłacać odpowiednią kwotę na konto.
Przynajmniej póki co.
-Trzymam cię za słowo, Flo. Nie jestem tego fanem. Czy to nie mogły być po prostu biegi? Zdają się być bardziej normalne - skomentował, rozgrzewając się. Z racji tego, że ćwiczył na siłowni, dbając o swoje ciało, zdawał sobie sprawę, jak ważna była rozgrzewka. Wolałby nie nabawić się kontuzji tylko dlatego, że darował sobie rozciąganie.
-Idealnie - odetchnął niemal w duchu, kiedy okazało się, że na hot dogi wcale nie ma zamiaru go ciągnąć. Tyle dobrego. - Możemy jeszcze zbudować coś z piasku, chociaż nie jestem w tym mistrzem. Ale chyba nie chodzi o to, żeby zrobić jakieś dzieło sztuki, prawda? - zerknął na nią. Jeśli ktoś już siedział w temacie, to zdecydowanie dziewczyna. Kieranowi potrafiło umknąć wiele rzeczy przez to, jak wiele czasu spędzał w pracy, pochylony nad papierami lub przygotowując się do kolejnej rozprawy.
Starał się skupić jak mógł, kiedy muzyka rozbrzmiałą głośniej, a instruktorka oznajmiła, że czas zabrać się do pracy. Oby tylko sobie przy tym nóg nie połamał.

Florence Hill