[Hope Valley]

eventFale

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
Biorę udział w zawodach surfingowych

Napisz przynajmniej cztery posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[William T. Fraser]

003.
William miał już serdecznie dość tego, że cały czas musiał myśleć o kimś innym, a nie o sobie. Martwił się tym co powiedzą ludzie, gdy dowiedzą się o jego uzależnieniu, które musiał i chciał pokonać, ponieważ rzutowało to ja jego zdrowiu, chciał też odzyskać zaufanie swojej żony, ale ta po licznych próbach po prostu go olała układając sobie na nowo swoje życie, więc dlaczego to on miał się cały czas płaszczyć? Oczywiście nie miał nic przeciwko temu by wyjaśnić i przeprosić za sytuację, która miała miejsce, choć nie był winny w najmniejszym stopniu, ponieważ gdy źle się czuł to poszedł do swojego pokoju spać, a okazało się, że został otruty i tyle w temacie. W zasadzie to tylko dosypali mu czegoś do picia, bo alkoholu to on wtedy nie pił i wyszło jak wyszło. Na szczęście szybko się dało wszystko wyjaśnić i teraz to Fraser może się odwdzięczyć problemami, które narobiła mu dziewczyna. Nie popuści tego, bo ta kobieta zniszczyła jego życie i nie może, a nawet nie chce tego w ten sposób zostawić. Nie jest z natury mściwym człowiekiem, ale ona i inni ludzie, którzy jej pomagali szli bardzo w zaparte, jednak nie przemyśleli tego za bardzo. Teraz trzeba ponieść konsekwencje.
Nie chciało mi się siedzieć w domu, w lesie, poniewaz powoli dostawał już na głowę w tych czterech ścianach. Postanowił wyjść na plaże i sobie trochę posurfować. nie pamiętał kiedy ostatni raz walczył z żywiołem, chyba dobrych kilka lat temu, ponieważ do takiego stopnia pochłonęła go praca. Teraz trzeba to zmienić. Oczywiście, że zabrał ze swojego domu w Miami deskę i strój, choć w Hope Valley go nie potrzebował. wystarczyły tylko spodenki i tak też Fraser się ubrał. Zaparkował swoje auto na plaży. Z daleka zobaczył znajomą sylwetkę.
- McKay! - zawołał z szerokim uśmiechem blondyn.

Aaron McKay

[Kai Sanders]

Budowanie zamku z piasku okazało się być znacznie lepszą atrakcją, niż Kai początkowo podejrzewał. Zapewne wielki wpływ na jego ostateczną ocenę miał fakt, że siedział tak razem z Markiem, z którym naprawdę dobrze się dogadywał. Dodatkowo miło było cofnąć się do czasów dzieciństwa, kiedy to miał okazję siedzieć z mamą na plaży.
W chwili, w której sędzia ogłosił wynik konkursu, tym samym przyznając im trzecie miejsce na zamek, który może nie był idealny, ale najwidoczniej podobał się ludziom, Kai przytulił Marka, gratulując mu owocnej współpracy. Kto wie, może częściej powinni łapać się za coś wspólnie?
-Idealnie! Akurat zrobiłem się głodny - zaśmiał się, dając się ciągnąc chłopakowi w stronę stoisk z jedzeniem. Proszę, kto by pomyślał, że tak drobne ciało miało tak wiele siły. - Na co masz ochotę? Mamy dwadzieścia dolarów do wykorzystania. To całkiem sporo - powiedział, spoglądając na kawałek papieru, który miał być ich walutą. Oczywiście nie miał zamiaru pozwolić, aby Mark się ograniczał, bo Sanders miał wystarczająco gotówki, żeby zapłacić za wszystko, na co ten będzie miał ochotę.
Sam pokusił się o hamburgera z pokaźną porcją frytek polanych sosem serowym. Idealnie kaloryczne po tych wszystkich atrakcjach.
-To jak? Chcesz wziąć udział w zawodach surfingowych? - zerknął na chłopaka.
Sięgnął po serwetkę widząc, że Stevens ubrudził sobie brodę sosem i wytarł mu ją.
-I ty mi mówisz, że nie potrzebujesz niańki, co prosiaczku? - zaśmiał się, lekko głową kręcąc. Urocze, doprawdy.
Zjedli tym razem trochę wolniej niż wcześniej, zastanawiając się nad kolejną rzeczą, którą zrobią. Ostatecznie Mark dał się skusić na owe zawody.
-Jak coś będę cię łapał - powiedział Kai, ściągając koszulkę. Ostatecznie został jedynie w samych spodenkach, które były również jego kąpielówkami. - Brałeś kiedykolwiek udział w czymś takim? Sam nie mam pewności, czy w ogóle utrzymam się na desce - skomentował, przypinając do nogi pasek, dzięki któremu był teraz połączony z wypożyczoną deską.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

#9

— Ty zawsze jesteś głodny. — powiedział, zerkając na Sandersa. Czy to już kolejna atrakcja po której szli na jedzenie? Jak tak dalej pójdzie zdecydowanie skończą jak małe kuleczki. Albo jedna mała i jedna duża, bo jednak Kai był większy od niego. — Hmmm…. — rozejrzał się po stoiskach, szukając tego idealnego dla nich. Miał ochotę na coś innego niż do tej pory i pierwsze co mu się rzuciło w oczy to pizza. I to taka, że mógł wybrać każdy kawałek z innymi dodatkami. No jak nic znalazł coś pysznego i nie odpuści jak tego nie dostanie. Wybrał kilka kawałków, żeby i dla Kaia starczyło i mogli usiąść by to wszystko zjeść. Oczywiście podkradł informatykowi kilka jego frytek, bo czemu nie.
— Zawody? Ale koniecznie muszę? — zapytał, patrząc smętnie w stronę oceanu. Przecież on nawet nie wiedział co ma z tą deską robić.
Gest Kaia trochę go zaskoczył i przez chwilę wpatrywał się w niego ze zdziwionym wyrazem twarzy, ale szybko się z tego otrząsnął.
— Sam byś się ubrudził! — mruknął, pocierając jeszcze wierzchem dłoni brodę, żeby się upewnić, że wszelkie pozostałości po sosie zostały wytarte. No czemu musiał jeść tak łapczywie, nie uważając? Ale dobrze, że sos wylądował na twarzy, a nie na koszulce.
— Nie wiem czy to dobry pomysł. — powiedział, odwracając na moment głowę, żeby ukryć rumieniec. Czemu w ogóle tak reagował na Kaia bez koszulki, skoro to nie był pierwszy raz? No i byli na plaży, a tutaj to normalne. Jak już udało mu się opanować sam rozebrał się do spodenek. — Właściwie to nigdy. Chciałbym chociaż utrzymać się przez sekundę na desce, żeby nie było przypału. Musisz mi na szybko wytłumaczyć co mam robić, chociaż chyba o wiele bardziej nadawałbym się do kibicowania Ci stąd. — stwierdził, wskazując na grupkę dziewczyn z transparentami, które chyba przyszły kibicować swoim partnerom. Mark właściwie nawet nie był zbyt dobry w pływaniu, ale może tym razem nie trzeba będzie go ratować.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

-Bo jestem wysoki i potrzebuję więcej energii niż inni - zaśmiał się, wskazując dłonią na własne ciało. Faktem było, iż był znacznie wyższy od większości osób, która znajdowała się na festiwalu. Nie mógł powiedzieć, że od każdego, ponieważ zdarzyło mu się minąć osoby jego wzrostu, niemniej nie była to jakoś specjalnie zatrważająca liczba.
Skubnął trochę pizzy, którą dał mu Mark (nie dość, że wcześniej wypominał mu, że wiecznie był głodny, tak Stevens sam namawiał go do jedzenia), dzieląc się frytkami.
Uśmiechnął się z rozczuleniem na reakcję chłopaka. Najwidoczniej nie był przygotowany na to, że Kai posunie się do czegoś podobnego, ale chyba nie robił niczego złego, prawda? Jego gest był czysto automatyczny, bez większego podtekstu. Bo czy nie prawdą było, że kiedy człowiek widział coś podobnego, reagował spontanicznie?
Początkowo nie zarejestrował, że Mark wcale nie był zachwycony pomysłem. Tak, Kai zdecydowanie powinien wcześniej to z nim poważnie przedyskutować, jednak braki w obyciu z innymi ludźmi często dawały się we znaki. Jak chociażby teraz.
Niczego nieświadomy rozebrał się, gotowy do zawodów, które miały się za chwilę rozpocząć. Był podekscytowany, chociaż nie miał pewności, czy uda mu się tu cokolwiek wskórać. Nie pływał zawodowo. Ot, może kilka razy zdarzyło mu się łapać niewielkie fale, kiedy już znajomym udało się oderwać go od komputera. Czego jednak nie robiło się w szczytnym celu.
Zerknął na Marka, dopiero dostrzegając, jak sceptycznie, być może nawet z lekkim strachem, patrzył na wodę.
-Cholera - rzucił i aż pacnął się dłonią w czoło. No tak, przegapił coś tam ważnego. - Słuchaj, przepraszam. Nie pomyślałem o tym, że wcale możesz nie mieć ochoty. Mark, nie musisz wchodzić ze mną do wody - uśmiechnął się przepraszająco, kładąc obie dłonie na ramionach chłopaka i kucając lekko, by zrównać się się z nim twarzami. - Możesz tutaj zostać, bo nie chcę, żeby coś ci się stało tylko dlatego, że ja założyłem, że obaj tam pójdziemy.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— No skoro tak twierdzisz. — powiedział, wzruszając ramionami. Może rzeczywiście tak było, bo Kai zawsze jadł więcej od niego i czasem nawet kończył jego porcje, których jego mały żołądek nie mógł pomieścić. Mark zawsze się cieszył, że Kai nie chodził głodny, bo najedzony mężczyzna to szczęśliwy mężczyzna i chyba na tym właśnie powinno mu najbardziej zależeć. Bo w przyjaźni chyba też można się tak o siebie troszczyć? Już i tak miał na Sandersa oko, żeby ten nie siedział całe dnie w pracy, zapominając czym jest zabawa i relaks zaraz po pracy. Miał nadzieję, że ludzie w pracy nie będą mu mieli tego za złe, że odciąga ich pracoholika od komputera.
Lubił z Kaiem próbować nowych rzeczy i był pewny, że zatroszczy się o jego bezpieczeństwo, chociaż chyba o wiele bardziej nadawał się jedynie do dryfowania na wodzie, niż rzeczywiście łapania fal, które wydawały mu się takie duże. Co on niby powinien robić, żeby się na tej desce utrzymać? Niby nie czuł się gorszy, bo nie każdy mieszkając na Florydzie musiał umieć surfować, ale nie chciał wyjść na takiego fajtłapę.
Trzymał nerwowo deskę, obserwując co Kai robi ze swoją. Może do tej pory powtarzanie jego ruchów byłoby ok, ale fale były różne i nie mógłby robić tego samego co on. Pewnie nawet nie wiedziałby kiedy się podnieść. Czemu nie mógł pływać na desce jak Stich siedząc po prostu na jej końcu?
Był lekko zaskoczony, że Kai zauważył jego niechęć, ale i zadowolony, bo nie będzie musiał się tak stresować.
— Kai… — spojrzał na niego i objął go mocno za szyję. — Przepraszam. Mam nadzieję, że nie jesteś zły. Któregoś dnia się nauczę, ale dzisiaj wolałbym zostać tutaj jeśli to nie problem. — powiedział, odsuwając się powoli jak już z jego twarzy zniknął rumieniec spowodowany tym gestem. — Na pewno będziesz świetny, ale nie staraj się wygrać na siłę, dobrze? To wygląda trochę… strasznie… — mruknął, widząc jak właśnie jeden zawodnik spada z deski i wypływa dopiero po chwili.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

Widok zdenerwowanego Marka sprawił, że Kai poczuł się trochę głupio. Zbyt częste i długie siedzenie przy komputerze sprawiło, że postrzegał rzeczywistość inaczej, niż przeciętny człowiek, przez co faktycznie umknęło mu wcześniejsze dopytanie, czy Stevens będzie czuł się dobrze wchodząc do wody. Ba, przecież on nie miał pewności, czy ten drobny chłopak w ogóle umie pływać, bo do tej pory niespecjalnie mieli okazję, aby udać się na basen, czy do oceanu. Dopiero teraz, kiedy dostrzegł pewne zalążki strachu, mógł wywnioskować, że ten wcale nie czuł się tak pewnie, jak można było początkowo zakładać.
Uśmiechnął się lekko, kiedy ten się do niego przytulił. Wyjątkowo przyjemne uczucie, nie mógł zaprzeczyć.
Poklepał chłopaka po plecach. Trochę bolały go plecy od pochylania się, ale nie miał zamiaru chamsko się odsuwać z tego powodu.
-Mark, głuptasie, nie musisz mnie za nic przepraszać. To ja wcześniej powinienem się dowiedzieć, że w ogóle chcesz brać w tym udział. Budowanie z piasku jest ok, ale wiadomo, że nie każdy człowiek dobrze i pewnie czuje się w wodzie - skomentował. Tyle dobrego, że Mark faktycznie wcześniej po sobie pokazał, że to nie jego klimaty. Sanders wolał nawet nie myśleć, co by się stało, gdyby nagle jego lokator zmierzył się z jakąś wysoką falą. Ba, takiej to nawet pewnie Kai nie podoła, bo specem od surfowania nie był. - Nic na siłę. Kiedyś zapiszemy się obaj na kurs, jeśli będziesz chciał, ale nie rób tego dla mnie - uśmiechnął się, po raz kolejny głaszcząc go po włosach.
-Będziesz moją idealną cheerleaderką - powiedział, sięgając po deskę. - Spokojnie, nie mam zamiaru szaleć. Ostatecznie wcale nie jestem w tym tak dobry, jak inni myślą - stwierdził.
Chwilę później ustawił się z innymi na linii startu, a kiedy sędzia zagwizdał, pobiegł z deską do wody. Oby tylko od razu się nie wywrócił, bo mimo wszystko chciał wygrać jakieś pieniądze.
Popłynął w stronę jeden ze średnich fal, mając zamiar ją ujarzmić.
Stanął chwiejnie na desce, starając się znaleźć jak najlepszy punkt ciężkości. Poszło całkiem sprawnie. Byleby tak samo do końca.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

Nie lubił robić afery ze swojego powodu. Zawsze unikał jakiejkolwiek atencji, by być niewidzialnym wśród ludzi, skoro przez większość życia mieli gdzieś jego problemy. Nikt się nawet nie zainteresował czy miał co jeść i w co się ubrać. Dlatego nie umiał jeszcze dać znać od razu, że coś jest nie tak i nie chce czegoś robić. Dopiero uczył się tego, chociaż czasem było mu wstyd powiedzieć, że czegoś nie potrafi. Ludzie potrafili być okrutni, ale Kai… jemu ufał i powinien był mu powiedzieć jak tylko zaproponował te zawody.
— Skąd miałeś wiedzieć? Nie powiedziałem Ci od razu tylko zgodziłem się licząc, że jakoś uda mi się to zrobić, ale nie umiem… A nie chcę, żeby ktoś miał przez to kłopoty, że zgłosiłem się pomimo braku umiejętności. — odparł, spuszczając głowę w dół. Dobrze, że nie wszedł nawet do wody, bo mogło nie być to zbyt przyjemne doświadczenie. Tak samo nie chciał też denerwować Kaia, który zamiast troski mógłby się na niego wściec za tak nieodpowiedzialne zachowanie, bo to by była jego wina, a nie Sandersa. — Dobrze. Ale najpierw chyba obiecałeś mi kurs prawa jazdy, więc no jeden kurs naraz, ok? — zaśmiał się nerwowo, czując jak ręka Kaia przesuwa się po jego włosach. Och jak chciałby się tak w niego teraz wtulić, by to wszystko trwało przez dłuższą chwilę.
Mark, ogarnij się.
— Nie mam pomponów, ale może i bez tego będę dobry. — zaśmiał się, oddając deskę, bo po co ma ją trzymać skoro i tak nie pójdzie pływać, a może jego miejsce zajmie inny zawodnik i będzie jej potrzebował. — Najważniejsze, żeby nic Ci się nie stało. — rzucił, klapiąc go po ramieniu i stanął z boku w pobliżu kobiet z transparentami. Swojego nie miał, ale obejdzie się bez niego.
Starał się nie odrywać wzroku od Kaia, żeby mu się przypadkiem nie zgubił wśród innych zawodników, a tym bardziej żeby nie okazało się, że ten gdzieś zniknął pod wodą. Pewnie sam go nie uratuje, ale jak krzyknie ktoś na pewno wróci na to uwagę. Może to przez strach, ale fala na którą zmierzał Kai wydawała mu się zbyt wielka, ale widząc, że ten sobie dobrze radzi i utrzymuje się na desce, zaczął tak jak panienki obok wykrzykiwać jego imię.

Kai Sanders

[Kai Sanders]

-Cóż, mogłem zapytać. Ale już się tym nie stresuj, co? I następnym razem nie bój się powiedzieć, jeśli nie chcesz czegoś robić. Wiesz, do mnie trzeba prostym językiem, bo mam pewne braki, jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie - powiedział, uśmiechając się do niego. Nie miał problemu z odmową, więc tutaj Mark nie miał się czego bać. Poza tym zdecydowanie ostatnią rzeczą, jakiej pragnął Sanders było narażanie chłopaka na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Tym bardziej wolał, aby Stevens wyjaśniał mu, jeśli coś mu się nie podobało, ponieważ jeśli chodziło o informatyka, niestety nie zawsze był w stanie dostrzec subtelne znaki.
-No już, uśmiech proszę i koniec tematu. Nie chcesz płynąć i tyle. Przecież nie wywalę cię z domu przez coś takiego - zaśmiał się, klepiąc go lekko po głowie. Jak tu się powstrzymać przed podobnym gestem, skoro tak idealnie pasował do Marka. - Tak, najpierw prawo jazdy. Późnej ty wybierzesz jakiś kurs dla mnie, żeby nie było, że tylko ja cię do czegoś zmuszam - zachichotał. Mógłby jeszcze porozmawiać z chłopakiem, ale trzeba było biec do wody. Pomachał mu jedynie widząc, jak staje niedaleko wcześniej wskazanych dziewcząt. Tak, zdecydowanie na lepszy doping Kai nie mógł liczyć.
Skupił się na tym, aby utrzymać równowagę i mimo wszystko zdobyć na tyle punktów, by dołożyć się do domu, który miasto chciało odbudować.
Kiedy nadeszła większa fala poczuł, jak mimo usilnych prób ześlizguje się z deski. Wpadł do wody i trochę się nią zachłysnął. Wypłynął, kaszląc. Dobrze, nie takie coś planował, ale nie miał specjalnie czasu, aby się nad tym rozwodzić. Przyciągnął do siebie deskę, wspinając się na nią ponownie. Tym razem zachowanie równowagi było znacznie trudniejsze, ale koniec końców mu się udało.
Zaatakował trochę mniejszą falę niż wcześniej, Tym razem prześlizgując się po niej niemal z gracją. Nie było co liczyć na pierwsze miejsce, ale tu nawet nie o to chodziło.
Upadł jeszcze raz, ale później poszło mu dobrze.
-No i jak? Sprawdzam się w roli surfera? - spytał ze śmiechem, kiedy ostatecznie znalazł się na plaży, podchodząc do Marka. Teraz tylko czekać na ostateczny wynik sędziów.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Następnym razem powiem Ci od razu. — obiecał, kiwając głową. Nie chciał, żeby doszło kiedyś do podobnej sytuacji, ale w o wiele gorszych warunkach. Skok ze spadochronem, kiedy nie wiadomo czy ma lęk wysokości? Będąc p w powietrzu chyba byłoby na to za późno, dlatego będzie mówił zawsze jak propozycja Kaia mu nie podpasuje. Lubił spędzać z nim aktywnie czas, ale najlepiej będzie kiedy oboje będą z tych atrakcji zadowoleni.
— Aż się boję zapytać za co byłbyś w stanie wyrzucić mnie z domu. — rzucił, trącając jego rękę, którą klepał go po głowie. Czemu w ogóle taktował go jak dziecko przy ludziach? To znaczy to było bardzo miłe i w domu lubił jak go tak głaszcze po głowie i w ogóle, ale kiedy ludzie patrzyli czuł się jak małe dziecko, które było pod opieką starszego brata. No ale znał już trochę Kaia i wiedział, że nie zmieni jego nawyków, poza tym nie chciał sprawić mu przykrości, że coś co robi mu przeszkadza. — Też chcesz iść na jakiś kurs? Myślisz, że jest coś co nauczy Cię obycia z ludźmi? — zachichotał, odmachując mu. Nie miał pomysłu na co mógłby tak naprawdę wysłać Kaia, ale będzie miał czas na rozeznanie w jakichś ciekawych kursach i może pójdą na taki razem? Fajnie będzie nauczyć się czegoś nowego. Mark tak naprawę nie miał zbyt wielu ciekawych umiejętności przez brak pieniędzy i bez dostępu do różnych rzeczy, ale teraz powoli się ze wszystkim oswajał.
Trochę się wystraszył widząc jak Kai wpadł do wody. Niby to normalne, ale nie chciał, żeby coś mu się stało. Nerwowo liczył każdą sekundę, którą Sanders spędził pod wodą i odetchnął z ulgą, że dał radę wypłynąć i wspiąć się ponownie na deskę. Cieszył się, że radził sobie tak dobrze, nawet jeśli nie był mistrzem, ale jego umiejętności był na pewno większe od tych Marka. Dalej wykrzykiwał jego imię, wymachując rękami.
— Byłeś świetny. — zawołał, przytulając się do Kaia. Nawet jeśli nie zajmie miejsca na podium to i tak był z niego bardzo dumny, bo wziął w tym wszystkim udział i to po to, żeby wspomóc tę biedną rodzinę. Nie ma nic lepszego niż dobry uczynek.
Jak już wszyscy zawodnicy zebrali się wokół sędziów, zostały ogłoszone wyniki. Słysząc, że Kai zajął trzecie miejsce wydał z siebie okrzyk radości i klaskał chyba najgłośniej ze wszystkich zebranych dookoła ludzi.
— Chyba zasłużyłeś na nagrodę. — powiedział, mierzwiąc jego mokre włosy. Tradycyjnie poszli coś zjeść, a Mark pałaszując kolejne pyszności zachwycał się nad medalem, który Kai dostał.

// zt. x2

Kai Sanders

[Aaron McKay]

Kiedy tylko Aaron usłyszał o festynie organizowanym przez miasto, który miał pełnić rolę charytatywnego, podczas którego zbierane były datki na rodzinę, której spłonął dom, wiedział, że się na nim pojawi. Nie miał specjalnie planów na weekend, a to brzmiało jak idealna alternatywa, podczas której będzie mógł się dobrze bawić, jak również pomóc chociaż trochę.
Przejrzał wcześniej plan, starając się wybrać wszystkie te atrakcje, które najbardziej przypadły mu do gustu. Wiadomo, jakoś nie kręciło go branie udziału w jedzeniu hot dogów na czas, chociaż i tu nie można było mieć pewności, że ostatecznie się nie skusi, jeśli nie będzie miał faktycznie czego robić.
Dzień wcześniej wziął się za pieczenie ciasteczek, starając się by wyszły mu jak najlepiej. Nie chciał nikogo otruć, a istniało prawdopodobieństwo, że gdyby nagle zaszalał bardziej, mogłoby się to skończyć tragicznie.
Spakował wszystko, wraz z zabawnym kostiumem (kto nie chciałby zobaczyć policjanta tak śmiesznie przebranego), do samochodu, udając się na plażę, na której wszystko się działo. Zaparkował, w pierwszej kolejności idąc zanieść swoje ciasteczka na odpowiednie stanowisko. Nie chciał, aby nagle się im coś stało. Następnie udał się w stronę wyznaczonego miejsca, na którym miały miejsca zawody surfingowe. Nie był jakimś specem jeśli chodziło o ten sport, niemniej czuł się na tyle pewnie na desce, aby skusić się na zarobienie sporej kwoty, która miała zostać dodana do ogólnej puli.
Niespodziewanie usłyszał swoje nazwisko. Rozejrzał się, a jego wzrok padł na Williama, kolegę, którego poznał któregoś razu na plaży podczas biegania.
Zatrzymał się, czekając aż ten do niego podejdzie.
-Co tam słychać? Widzę, że też postanowiłeś wyrwać się z domu - rzucił, uśmiechając się szeroko. Spodziewał się, że spotka tutaj kogoś znajomego, ale żeby tak szybko? - Jakieś plany na pierwszą atrakcję? - zainteresował się.

William T. Fraser

[William T. Fraser]

William jest względnie nowy w Hope Valley choć jego żona się tutaj wychowała, ale on był tutaj przejazdem. Chociaż w tym momencie nic nie powinno go tutaj trzymać, ale polubił to miasteczko i ludzi, którzy przywitali go naprawdę bardzo ciepło czemu się dziwił, ale oczywiście pozytywnie. Zaskoczyli go również, gdy skrzyknęli się do takiego stopnia, by pomóc jednej rodzinie, która w taki sposób straciła cały swój dobytek. Postanowił wziąć udział by mieć satysfakcje, że również dołożył jakąś cegiełkę do tego przedsięwzięcia, ale znając jego to pewnie wpłaci jeszcze coś ekstra, ale o ty nie musi nikt wiedzieć. Takiego rodzaju festyny są wspaniałym pomysłem i bywają niezwykle dochodowe.
Sam Will widząc plan imprezy wahał się nad tym, w czym ostatecznie brać udział, ponieważ przebranie się za postać z bajki jest bardzo kuszącym sposobem na spędzenie czasu, choć z drugiej strony nie chciał wystraszyć dzieciaków swoim wyglądem, bo jak to blondyn miał głupie pomysły. Wiadomo jakaś książeczka czy coś takiego może skutecznie zniszczyć małemu człowieczkowi wizje postaci, więc sobie odpuścił, ale że lubi jeść to kto wie – konkurs może będzie dla niego. Chociaż jest na ścisłej diecie. Kto nie ryzykuje nie pije szampana czy nie pomaga potrzebującym, prawda? No właśnie, a wbrew pozorom to Fraser jest zawsze pierwszy do tego!
- W porządku, dzięki! - odparł, gdy już zatrzymał się na tyle blisko by spokojnie móc porozmawiać z policjantem, którego znał od jakiegoś czasu. - Postanowiłem spróbować swoich sił w zawodach, jak rasowy Australijczyk. - zaśmiał się kręcąc głową po czym wskazał deskę, która trzymał. - A ty jaki masz plan na ten festyn? - zapytał z uśmiechem. Na twarzy niebieskookiego bardzo często jest uśmiech, bo po co tracić życie na smutek, prawa?

Aaron McKay