[Maeve Ellsworth]

stąd

- I? Jakie byłyby pierwsze przystanki? - zapytała, bo jednak… zaintrygował ją. I chyba trochę gdzieś po drodze zorientowała się, że sama też by chciała trochę pojeździć po świecie, ale póki co zajmowała swoją głowę pracą, nauką i jeszcze większą ilością pracy. I nauki. A to przecież byłoby fajne, pojechać gdzieś i zobaczyć na żywo te wszystkie zwierzęta, o których się uczyła i które oglądała na filmach. I tak, niby było ZOO, ale nie chodziła do nich, jeśli te zwierzęta w nim prezentowane nie były naturalnie występującymi w tym terenie i po prostu przyjętymi z powodu jakiejś choroby czy nieprzystosowania do życia w dziczy. Zbyt wiele wiedziała o tragediach przy ZOO, no i oczywiście o samych zwierzętach i ich naturach.
- Czy wielu to nie wiem - przyznała, a potem wzruszyła lekko ramionami. Nie zamierzała się wstydzić tego, że widziała rozbierających się i tańczących facetów, bo czego tu się wstydzić?
- Jeśli oglądają dużo starych filmów, to pewnie po ilości garniaków i kapeluszach - rzuciła z rozbawieniem - ale ja jako członka mafii wybrałabym kogoś bardzo niepozornego - dodała, ale nie uzupełniła, czy dlatego właśnie o nim pomyślała, czy jednak nie.
- Ja tam raczej wolę żeby się nic przypadkiem nie spaliło od tych lampionów - przyznała, unosząc brwi, a potem wzdychając. - No dobra, niech będzie siatkówka. Dawno nie grałam z nikim… są jakieś eliminacje, żeby się załapać do zespołu, czy biorą każdego? - zapytała, bo sama nie wiedziała, no ale może Aaron McKay wie i się tą wiedza podzieli? Miała nadzieję że jednak nie będzie wpisowego...

[Aaron McKay]

-Myślę, że w pierwszej kolejności byłyby to kraje Europy. Z całą pewnością chciałbym zobaczyć Norwegię i Islandię, a później może Azję - odpowiedział. Zdecydowanie planów miał wiele, tylko gorzej aktualnie było z ich realizacją. Nie dość, że czasu miał tak mało, tak na dodatek nie miał aż takich funduszy. Ran do roku mógłby się gdzieś wybrać, ale biorąc pod uwagę to ile państw miał w planach do odwiedzenia, to musiałby żyć kolejnych sto lat i być w pełni zdrów. Może kiedyś, kiedy faktycznie uda mu się wygrać, pomyśli nad rzuceniem pracy (ta, jasne; każdy był pewien, że to nigdy nie będzie miało miejsca) i uda się ostatecznie w podróż, szukając swojego ostatecznego miejsca na ziemi. Kto wie, być może ostatecznie wyprowadziłby się z miasteczka, które kochał całym sercem, a które miało w sobie coś, co zdawało się go przytłaczać wspomnieniami z przeszłości.
-To nawet dość intrygujące. Wiesz, bycie w mafii. Nie to, że planuję, ale czasami zdarza mi się zastanawiać, co by było, gdybym robić coś zupełnie odmiennego - podzielił się z nią swoimi przemyśleniami. Tak, chyba nawet on naoglądał się za dużo filmów i ponosiła go wyobraźnia. Normalnie, podczas pracy twardo stąpał po ziemi, ale w chwilach, kiedy się relaksował, puszczał wodze fantazji, która czując wolność, płatała mu figle.
-Jeśli jest miejsce, to po prostu gramy - uśmiechnął się do niej, kierując się w stronę boiska, na którym powoli zaczynali się zbierać przypadkowi gracze. - Chcemy być razem w drużynie, czy jednak grać przeciwko sobie? - spytał, stając na jednej połowie. Były jeszcze miejsca, więc dziewczyna śmiało mogła decydować.
Przeczesał dłonią włosy, zastanawiając się, jak dawno nie grał. Lubił sport, ale ostatnio ograniczał się jedynie do siłowni i biegania.
-Tylko jak coś uprzedzam, że mistrzem to nie jestem.

Maeve Ellsworth

[Maeve Ellsworth]

Przez moment zastanawiała się nad jego odpowiedzią - pewnie jest jakiś test osobowości, który ciekawie by ocenił Twój wybór dość zimnych krajów na początek - zauważyła, z lekkim rozbawieniem. - Ale brzmi całkiem nieźle, sama zaczęłabym właśnie do Azji albo Afryki. Na Australię trzeba mieć nerwy ze stali. Wiesz że żyje tam taka mała meduza, która niewielkim otarciem się o Twoje ciało może cię zabić? Twoje nerwy zostają sparaliżowane, ty sie topisz zanim zorientujesz się, co się stało - rzuciła, w ramach takiej biologiczno-przyrodniczej ciekawostki. Miała takich dużo w swoim rękawie, bo to była część jej pracy, którą bardzo kochała. A Australia… no to miejsce miało wiele sposobów na zabicie człowieka.
- Jako policjant zawsze możesz iść incognito, ale to chyba nie jest zbyt… miłe otoczenie - przyznała, unosząc brwi - swoją lojalność trzeba jakoś udowodnić, zwykle kosztem słabszych i niewinnych - przyznała cicho. Chyba nie chciałaby ryzykować, zwłaszcza że kto wie czy mafia się potem nie zemści? Mało to było przypadków, gdzie dopadali informatorów albo ich rodziny?
- Jak jesteś dobry w siatkę to możesz być w mojej drużynie - rzuciła z rozbawieniem, bo sama nie odmawiała sportu, kiedy miała na takowy okazję. I cóż, nie była typowym nerdem naukowcem, który jedyny sport jaki ma, to bieg od probówki do mikroskopu. A potem ustawiła się na odpowiednim miejscu. - No dobra, to pamiętaj żeby odbijać piłkę w górę i wysoko, a jakoś sobie poradzimy - zdecydowała, bo skoro nie był dobry w ataku, to może uda mu się w roli policjanta. - A gdzie właściwie pracujesz? Przy parkometrach, czy w jakimś oddziale? - zapytała jeszcze, bo chciała coś rzucić o gonieniu przestępców i dobrym treningu teraz, ale nie wiedziała jakich słów użyć, bo to zależy gdzie Aaron McKay pracował.

[Aaron McKay]

-Kto wie, może wewnątrz jestem zimny jak lód. Albo wręcz przeciwnie, te kraje potrzebują kogoś tak ciepłego, jak ja - zaśmiał się, lekko głową kręcąc. Cóż, trzeba było przywyknąć do tego, że poczucie humoru, jak również komentarze McKaya były dość specyficzne, co w kilku sytuacjach doprowadziło do niezamierzonych konfliktów. Niestety, miał tendencję mówienia wszystkiego, co ślina przyniosła mu na język i niekoniecznie zawsze wcześniej zastanawiał się nad tym, jak faktycznie to brzmiało. - Australię też mam w planach, ale jest tak, jak mówisz, wszystko może cię zabić. Dlatego lepiej zwiedzić inne części świata i ostatecznie wyjechać tam, gdzie życie jest dość niebezpieczne - uśmiechnął się do dziewczyny. Ach, rozmawianie o podróżowanie na nowo rozpaliło w nim marzenia o osiągnięciu tego celu. Zdecydowanie będzie musiał pomyśleć o tym, aby wpisać w swój grafik wyjazdy. Momentami miał wrażenie, że przez ściganie złoczyńców tak wiele z życia go omijało. Tylko jak przestać, skoro pewne rzeczy działały na niego tak uzależniająco. - Czy w ten sposób starasz się odradzić mi ostatecznie wyjazd do Australii? - zażartował, kiedy tak dokładnie opisała mu meduzę. Chyba powinien się i pod tym względem bardziej dokształcić.
-Myślę, że po mnie od razu byłoby widać, że jestem z policji. Chyba nie mam do końca takiej aury, jak ludzie z mafii - westchnął teatralnie, jakby faktycznie zabolał go fakt, że nie może się wśród nich pojawić. Nie to, by serio miał wielkie parcie na przebywanie w świecie przestępców.
-Myślę, że jestem wystarczający, jeśli tylko będziemy grać zespołowo - powiedział, zerkając na nią. No dobra, mistrzem nie był, ale halo, przecież odbijanie piłki nie było takie trudne, prawda?
Ustawił się obok niej, zacierając dłonie. Jakież to było ekscytujące!
-W wydziale narkotykowym - odpowiedział jedynie, bo chwilę później usłyszeli gwizdek, który oznajmił rozpoczęcie gry. No teraz to musiał pokazać, że nie był aż tak beznadziejny!

Maeve Ellsworth

[Daniel Calvert]

Od dnia w którym zginął jego brat zrobił się jakoś dziwnie odizolowany od innych ludzi. Nie sprawiało mu radości przebywanie z nimi, kiedy nie mógł się cieszyć powrotem do domu, żeby móc porozmawiać z bratem. Rodzice go nie rozumieli, przeżywając żałobę na swój sposób, ale nie chcieli, żeby siedział tylko w domu. Mógł być smutny, ale nie powinien być sam, a przecież nie był. Miał ich, miał przyjaciół i osoby, których nie byłby w stanie zostawić. Co nie zmienia faktu, że jak tylko dostanie swój dyplom rzeczywiście będzie chciał się stąd wynieść, tak jak obiecał swojemu wirtualnemu przyjacielowi. Zostawi to wszystko za sobą, zaczynając od nowa w jakimś obcym miejscu, ale póki co musiał przetrwać tutaj.
Wypad na festyn może pomoże mu się rozluźnić, no bo gdzie podczas tego wszystkiego będzie myślał o złych rzeczach? Chciał trochę wspomóc tę biedną rodzinę, co pomoże mu chociaż przez chwilę poczuć się lepiej? Im przynajmniej da się jeszcze pomóc.
Szkoda, że to wszystko musiała popsuć obecność pewnej osoby, której nie chciał tu widzieć. No czemu do cholery musieli na siebie trafić nawet tutaj? Jak już musiał opuścić swoją klatkę i tu przyjść to czemu nie trafił w inne miejsce? Los aż tak bardzo chce mu dopiec, podsuwając mu go co chwila pod nos?
— Nie licz na to. — mruknął, wywracając oczami. Co? Może jeszcze powinien być dla niego miły? Traktować go normalnie, chociaż jego brat zginął i sprawca wywinął się z tego, bo ma wpływową rodzinkę. Tę samą do której należał Adrian, a którego musiał oglądać prawie codziennie na uczelni. Nic dziwnego, że chodził taki zdenerwowany, traktując obecność i słowa Hoffmana jako prowokację. Prychnął, krzywiąc się. Oni w tej samej drużynie? Nigdy. Prędzej odszedłby, a organizatorzy musieliby szukać zawodnika na jego miejsce.
Oczywiście, że celował w Hoffmana. Pierwsza piłka jaką dostał od razu poleciała w stronę chłopaka. Trudno, jeśli stracą punkt, a on przynajmniej na chwilę poczuje się lepiej i będzie mógł bardziej skupić się na grze.

Adrian Hoffman

[Maeve Ellsworth]

Przez moment przyglądała mu się z rozbawieniem - wiem na pewno tylko to, że nie będę tej temperatury sprawdzać - podsumowała z rozbawieniem. I powstrzymała się od ciekawostek na temat temperatury ciała człowieka, co naprawdę było trudne, bo jej nerdowa strona dzieląca się ze światem ciekawostkami biologicznymi i przyrodniczymi była bardzo silna.
- To jest całkiem niezłe kalkulowanie - przytaknęła, bo miało to sens. - Ale rzeczy jak skoki ze spadochronem czy na bungee nie zostawiałabym do osiemdziesiątki - dodała, z rozbawieniem, bo to było równie ryzykowne, a przecież takie przyjemne! A jednak ciało 20 latka lepiej to zniesie, niż 80…
I zastanawiała się, czy Aaron McKay zarabia wystarczająco na takie podróże, jako policjant (skoro tyle się słyszy o ich kiepskich zarobkach), ale uznała to za nieodpowiednie pytanie które zachowała dla siebie. Bo co jak co, ale pielęgniarki i policjanci powinni odpowiednio zarabiać, tak samo jak strażacy i lekarze, także ci na niższych stopniach i w publicznych szpitalach.
- Skąd, jestem biologiem więc po prostu… wiem takie rzeczy - przyznała, śmiejąc się cicho - wiesz co może ci uratować życie? Kaszlnięcie koło kangura - wyjawiła, z lekkim uśmiechem. Tak, miała ich sporo na podorędziu.
- Nie wiem, mam wrażenie że to żołnierze się bardziej wyróżniają swoim zachowaniem, niż policjanci - przyznała szczerze. Postawa i w ogóle, wyuczona musztra odbija się w tym jak stoją, chodzą i się ustawiają, a policjanci nie są aż tak wytrenowani. Ale daleko jej było do bycia specjalistą.
- To pokaż co potrafisz - rzuciła, dość szybko wbijając się w grę i w rytm. I prawdę mówiąc to dawało jej najwięcej satysfakcji z tych wszystkich atrakcji na których byli.
- Nieźle. Pracujesz z psem? - zapytała, zaciekawiona., rzucając się do odbicia piłki.

[Adrian Hoffman]

Westchnął cicho, raz jeszcze zerkając na Daniela. Widząc jego minę, jak również niechęć skierowaną w stronę chłopaka był pewien, że popełnił błąd przychodząc tutaj. Mógł zostać w domu i zająć się własnymi sprawami, a nie wystawiać się osobie, która miała prawo go nienawidzić. Ba, momentami sam Adrian nienawidził sam siebie czując się tak, jakby na tym świecie nie było dla niego odpowiedniego miejsca. Był, a jednak tak, jakby go nie było i nikomu nie robiło to większej różnicy. Czy naprawdę zasłużył na to wszystko?
Poprawił bluzę, którą zarzucił na szybko wychodząc z domu. Jeśli przychodząc tliło się w nim trochę pewności siebie, tak teraz nie pozostało już nic. Bo jak miałby mieć szanse w starciu z Calvertem, który w każdej chwili mógł wypomnieć sytuację sprzed kilku tygodni? Tą samą, przez którą sam Adi niekiedy nie spał po nocach.
Niemal podskoczył w chwili, w której rozbrzmiał gwizdek oznajmiający rozpoczęcie gry. Na litość wszystkiego, jeśli tak teraz będzie reagował na każdy dźwięk, to go sami usuną z boiska uznając, że się do tego nie nadaje.
Westchnął, skupiając się na piłce. Kiedy tylko nie odbijał jej Daniel, wszystko zdawało się iść idealnie. Ba, udało mu się nawet nie zestresować specjalnie i odebrać podanie, posyłając piłkę w stronę przeciwników.
W chwili, w której zdobyli punkt, uśmiechnął się lekko, patrząc na chłopaka. Niestety, po raz kolejny dostrzegł w jego oczach złość. Czy nie był w stanie zrobić już nic, aby Calvert mu wybaczył? Jeszcze jakiś czas temu byli kolegami ze studiów, a teraz Daniel wyjątkowo go nienawidził, gardząc całą jego rodziną.
Zatopiony w myślach nie dostrzegł, że w jego stronę leci piłka, która trafiła go w głowę. Tak go zamroczyło, że aż upadł na piach. Jęknął cicho, otwierając oczy i dostrzegając nad sobą dwie osoby od siebie z drużyny.
-Nic mi nie jest, naprawdę - uśmiechnął się. Nie musiał nawet sprawdzać, aby wiedzieć, że to właśnie Daniel był odpowiedzialny za ten nokaut.

Daniel Calvert

[Daniel Calvert]

Daniel nie był nigdy takim wrednym osobnikiem. Nie czuł nienawiści chyba do nikogo, ale od tamtego dnia było w nim tyle gniewu, że musiał go na kimś wyładowywać. A na kim jak nie na członku rodziny zamieszanej w śmierć jego brata, którego miał pod ręką nawet zbyt często niż sam by tego chciał.
Punkt dla przeciwników? O nie. Zwłaszcza, że w zdobyciu punktu brał udział Adrian. Nie dawał jednak niczego po sobie poznać, posyłając mu jedynie pełne nienawiści spojrzenie. Jeszcze się a nim odegra i pokaże mu kto jest lepszy. No w sumie już był, bo w jego rodzinie nie było mordercy, który dzięki wpływom tatusia uniknął odpowiedzialności. Jak ktoś w ogóle mógł na to pozwolić? Przecież wina ewidentnie leżała po stronie starszego Hoffmana, który powinien gnić teraz w pierdlu, a nie leniuchować nad basenem. Jeśli zobaczy go na plaży to chyba zrobi coś za co on będzie musiał wylądować w pace, bo nie wytrzyma widoku tej parszywej gęby. Ale póki co zamiast niego miał jego młodszego brata, który był przecież łatwym celem, skoro tak łatwo było go trafić piłką.
Ani trochę nie przejął się tym, że Adrian upadł na piach przez jego piłkę. Dostał w głowę, a o to chyba mu chodziło, chociaż jakby trafił prosto w nos, nie musiałby mu go łamać w przypływie wściekłości, bo jakoś przy nim łatwo dawał się sprowokować. Uśmiechnął się złośliwie, widząc jak członkowie jego drużyny się nad nim nachylają. Nie widzieli, że on się do tego nie nadawał i powinni go zmienić?
Machnął jedynie ręką na komentarz kogoś ze swojej drużyny, że pewnie zrobił to specjalnie. Nie powinni się mieszać w jego porachunki z Hoffmanem i nawet nie zamierza się tłumaczyć obcym ludziom, którzy nie wiedzieli nawet o co chodzi.
— Może jednak nie dasz rady grać, co? — zapytał, siląc się na zatroskany ton, jakby przejmował się stanem kolegi, a tak naprawdę liczył na to, że zejdzie mu z oczu i do końca dnia go nie zobaczy. Wtedy dzień na pewno będzie mógł zaliczyć ten dzień do piękniejszych.

Adrian Hoffman

[Aaron McKay]

-Myślę, że uda mi się to załatwić wcześniej - uśmiechnął się do niej. Prawdą było, że nawet takie rzeczy miał u siebie na liście, chociaż jeszcze nie przekonał się do końca czy faktycznie powinien je odhaczyć. Wysokość co prawda nie była dla niego problemem, bo nigdy nie panikował, kiedy tylko była zbyt wielka, niemniej coś wewnętrznie powstrzymywało go przed podobnymi wyczynami. Może faktycznie przyszedł czas, aby przełamać wszelkie bariery? Z każdym kolejnym rokiem nie młodniał, więc jeśli już, to tak, jak powiedziała dziewczyna - jak najszybciej.
-O proszę, biolog? Czyli muszę się przygotować na to, że będziesz mnie raczyła naukowymi formułkami? Oczywiście bez urazy, nie mam nic przeciwko takim - powiedział, zerkając na nią. Lubił dowiadywać się nowych rzeczy, więc kto wie, może przyjdzie do niej któregoś dnia, jeśli będzie musiał się upewnić w czymś, gdzie pomoc biologa była nieodzowna.
-Po tej grze będziesz mnie nazywała mistrzem - powiedział, poruszając lekko brwiami. Żartował, ale tego mogła się domyślić.
Pierwsze podanie udało mu się przyjąć niemal bezbłędnie, chociaż tutaj wiedział, że nie będzie aż takich problemów. Zmorą w grze Aarona zawsze było serwowanie, przy którym często trafiał w siatkę. Chciał, by tym razem było inaczej, ale znał realia.
-Czasami, jeśli wymaga tego sytuacja, owszem, chociaż głównie podczas przeszukań. Głównie jednak siedzę w terenie, gdzie psy pojawiają się sporadycznie, bo zajmuję się akcjami zorganizowanymi - odpowiedział. Akurat o pracy mógłby gadać godzinami.
Skupił się na piłce, która leciała w jego kierunku. Bum, odbił, chociaż kosztowało go to upadek na piach, w który zarył trochę twarzą. Plus taki, że nie musiał się obawiać, że nagle coś sobie uszkodzi.

Maeve Ellsworth

[Adrian Hoffman]

Aktualnie plan Adriana był prosty - przetrwać tę grę i zmyć się do domu wiedząc, że kiedy już wpadł na Daniela, ten nie da mu spokoju, a już z pewnością nie pozwoli, aby chłopak czerpał przyjemność z tego wyjścia. Mógł się śmiało założyć, że gdziekolwiek nie pójdzie, Calvert będzie podążał za nim niczym cień. Już sama jego obecność sprawiała, że Adi czuł się dziwnie wiedząc, że nawet nie mógł mu wygarnąć, bo ostatecznie tamten miał prawo patrzeć na niego w taki sposób. Mógł nie być taki, jak reszta członków jego rodziny, ale niestety nadal miał ich nazwisko, a to w tym wszystkich było dla samego Hoffmana największą karą.
Samo trafienie go piłką pokazało, że Daniel nie odpuści. W innych okolicznościach mógłby stwierdzić, że to wina nieuwagi studenta, niemniej rzeczywistość nie była mu obca i nie obcy był mu ten uśmiechem triumfu, który pojawił się na twarzy przeciwnika, na którego spojrzał, kiedy usiadł na piasku. Bolała go głowa, a to znaczyło, że włożył w ten rzut całkiem sporą siłę.
Westchnął, uśmiechając się do osoby, która pomogła mu wstać. Wewnętrznie było mu cholernie przykro, że to właśnie on musiał znosić coś podobnego ze strony osoby, której osobiście nigdy nic nie zrobił.
-Jest dobrze, zagram do końca - powiedział, starając się, by jego głos brzmiał lekko i pewnie. Jaka szkoda, że trochę mu drżał, bo tak naprawdę zrobiłby wszystko, aby stąd uciec. Istniało spore prawdopodobieństwo, że właśnie to zrobi, kiedy tylko skończy się gra.
Otrzepał się z piasku, tym razem bacznie obserwując piłkę. Jak tylko widział, że Daniel posyła w jego stronę mocniejszą, po prostu ją odpuszczał.
Udało mu się zdobyć jeszcze kilka punktów, a członkowie drużyny zaczęli go dobrze zasłaniać przed piłkami Calverta. Dzięki temu udało mu się nie zaliczyć kolejnego upadku na piach, a to było sporym osiągnięciem.

Daniel Calvert

[Maeve Ellsworth]

- Brzmi jak całkiem niezła zabawa - przyznała z rozbawieniem, bo właśnie tak było. Podobnie jak Aaron McKay też kiedyś planowała to zrobić, ale teraz była trochę małym cykorem. I w sumie… takie rzeczy chyba większość osób wpisywało na swoją listę, ale najwyraźniej było warto.
- Owszem, ale od formułek wolę ciekawostki i już ci nawet kilka podrzuciłam - zauważyła, przechylając lekko głowę w bok. Nie widziała sensu w rozmawianiu z ludźmi naukowym językiem poza pracą, bo wychodziła na bufona, a tego przecież nie chciała. Kto by chciał? I co to byłaby za rozmowa? No raczej dość kiepska. Na pewno szybko by oberwała piłką…
- Zobaczymy - rzuciła, ale nie wiedziała jakie są jego umiejętności. I jednak zaszło słońce, skoro przed chwilą podziwiali zachód, więc za moment i tak będzie zbyt ciemno na grę, i możliwe że nie poznają nigdy nie poznają zwycięzcy…
- Szkoda, to musi być fajna praca, z psem jako partnerem - zauważyła, bo taka była prawda. A potem zajęła się kolejną rozgrywką i kolejną. - Okej, nie wiem jak ty, ale ja już prawie nie widzę piłki… - rzuciła, schodząc z boisku - ten festyn ostatecznie nie był taki zły, panie policjancie. Może jeszcze kiedyś na siebie wpadniemy - rzuciła, w ramach pożegnania, bo wydarzenie i tak się skończyło, a na nią w domu czekały pewne słodkie, spragnione miłości i spaceru psy. A nie można zawodzić swoich zwierząt! No, chyba że ktoś lubi mieć posikane dywany... i pogryzione rzeczy... i rozkopane kwiatki, a ona zdecydowanie nie należała do osób, które to lubią!

[Daniel Calvert]

Może jednak wyjście tutaj nie było takim złym pomysłem, skoro miał okazję po raz kolejny dopiec Adrianowi? Na uczelni nie mógł zaatakować go fizycznie, a tutaj przecież mógł zwalić na przypadek. Piłka przecież nie zawsze leci tak jak tego chcemy i nikt nie mógł go za to winić. No i czemu niby miałby zaatakować obcą osobę? Tak przynajmniej by się tłumaczył, bo ilu ludzi mogło wiedzieć o konflikcie ich rodzin?
Prychnął cicho, kiedy Adrian powiedział, że zagra do końca. No niech mu będzie. Niby powinno mu to imponować, że pomimo uderzenia chciał mu pokazać, że jest silny i się nie poddaje. Gdyby nie nazwisko Hoffman może by tak było, ale Adrian był dla niego nikim i pozytywne emocje wobec niego chyba już nigdy się nie pojawią.
Jak tylko mógł posyłał kolejne piłki w stronę „kolegi”, co jakiś czas jednak odbijając piłkę normalnie, żeby jego drużyna zdobyła kolejny punkt. Oprócz uszkodzenia Adriana chciał mu pokazać, że jest we wszystkim lepszy, wygrywając mecz. Może to była słaba motywacja i powinna się dla niego liczyć chęć pomocy tamtej rodzinie, ale to znalazło się na drugim miejscu. Z resztą nikt nie musiał o tym wiedzieć.
Trudniej mu było trafić w Adriana, kiedy ten po prostu odpuszczał i się odsuwał, ale wtedy skupił się na zdobywaniu punktów albo posyłaniu naprawdę trudnej piłki, której nie mógł z łatwością odbić. Mecz wydawał się być wyrównany i nawet jeśli wychodzili na prowadzenie, drużyna przeciwna szybko nadrabiała punkty kilkoma podaniami. W Daniela jednak wstąpił duch walki i robił wszystko, żeby wygrali.
I udało się. Dosłownie o dwa punkty jego drużyna zwyciężyła. Zawołał radośnie, ciesząc się razem z zresztą zawodników i zerknął przez ramię na Adriana, uśmiechając się triumfalnie. Niby on miałby z nim wygrać?
Nigdy.

// zt. x2

Adrian Hoffman